- Naprawdę - stwierdziła, wracając wreszcie do swojego typowego, obojętnego tonu i wyrazu twarzy. Nadal uważnie wpatrywała się w odbicie przed sobą, o wiele intensywniej niż przy codziennych sesjach prozaicznego dbania o siebie, raczej, jakby miała przed sobą obcego człowieka, którego musi rozszyfrować w jak najkrótszym czasie. Powoli, bez większego zainteresowania, zaczęła iść w jego stronę spacerowym krokiem.
- Logika jest narzędziem służącym jedynie do porządkowania danych. Jeśli danych nie ma, logika jest bezużyteczna, jak młotek pozbawiony desek i gwoździ - spokojny krok, spokojny głos, chociaż nadal nie miała pojęcia, co dzieje się wokół, ani jak może doprowadzić wszystko do końca, udało jej się odzyskać jedną istotną rzecz, którą Anglosasi nazywają słowem composure, a które, w tym konkretnym znaczeniu, Ayako rozumiała jako "pozę". Chociaż mogło to brzmieć pusto, nie oznaczało jedynie zewnętrznego zmanierowania, ale również odpowiedni stan umysłu, zdolny do akceptacji wszystkiego i zareagowania na niewiadome.
- Mówiłam wcześniej, że musi być wygodnie spoglądać na wydarzenia z pozycji wiedzy. Chyba muszę cofnąć te słowa - stanęła przed odbiciem, które teraz przedstawiało ją w skali 1:1, ukazując w pełnej okazałości szarawą piżamkę, bandaż na szyi, okalające go ciemne włosy i twarz, która pozbawiona makijażu nie wyróżniała się z tłumu absolutnie niczym.
- Podejrzewam, że to podobnie okropne uczucie, jak bycie obciążonym władzą i odpowiedzialnością za innych... Chociaż kwestia, do jakiego stopnia jesteś w tej chwili odpowiedzialny za mnie mogłaby być przedmiotem osobnej dyskusji - rozmowa wchodziła na filozoficzne tematy, aż poczuła się lekko nostalgicznie.
- Na szczęście, nawet w tym okropieństwie można znaleźć odrobinę pocieszenia - kontynuowała, wciąż przełamanym obojętnością, lekkim tonem - oglądanie czyiś bezsensownych starań zrozumienia zasad panujących w świecie bywa zwyczajnie zabawne. - Ciemne brwi uniosły się na chwilę, w geście, który przez swoje wystylizowanie nie oznaczał właściwie niczego.
- Jak mogłabym odmówić komuś takiej rozrywki? - zapytała, przelotnie zerkając do góry, po czym bez ostrzeżenia zacisnęła pięść i niewprawnym uderzeniem rozbiła lustro.

Momentalnie wyciągnęła rękę z niespodziewanie ekspresyjnym wyrazem twarzy: skrajnym obrzydzeniem. Nienawidziła, nienawidziła budyniowatych substancji. Albo płynne, albo trochę bardziej stałe, byle nie ta odrażająca, kleista konsystencja...
Wzięła głęboki oddech i spróbowała znowu, tym razem nieco wolniej. Stała blisko powierzchni lustra, tak blisko, że mogła zobaczyć każdy włosek swoich rzęs, z pewnym nienazwanym niepokojem wsuwając dłoń z powrotem do głębi lustra. Gdyby jej odbicie posiadało jakąkolwiek materię, w tej chwili powinna być w stanie go dotknąć. Chyba właśnie tego się bała. Wiedziała, że mimo strachu musi spróbować.

To był zły pomysł i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Powoli zaczynała podejrzewać, że cały ten... dzień...? Czy do tego miejsca w ogóle mogła przykładać kategorie czasu realnego...? Prawdopodobnie nie, ale ludzki język nie potrafił lepiej wyrazić rzeczy pozaludzkich, niż tylko dostosowując ich do swoich schematów. Niech więc będzie: że cały ten dzień będzie serią jej ślepych pomyłek i świadomie złych pomysłów.
Naprawdę, zazwyczaj mogła spokojnie zlecić takie rzeczy innym ludziom, samej pozostając w tyle i obserwując efekty. Tym razem najwidoczniej musiała ubrudzić własne rączki - dosłownie.
Wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy i spróbowała całkowicie zanurzyć się w materię (o ile to w ogóle była materia) lustra.