"krótki lot liniami Mgiełka" <3

Odruchowo wyciągnęła ramię, próbując zasłonić twarz przed wybuchem. Głupi odruch, bezużyteczny przy większości wybuchów, pozwalający jedynie zachować twarz, żeby ładnie wyglądać po śmierci... Ale pierwotne odruchy w większości nie pasowały do dzisiejszego świata. Ewolucja nie nadążała nad zmianami w ludzkiej cywilizacji.
Spodziewała się mocnego uderzenia, w najgorszym przypadku łamiącego kości, w najlepszym nagle pozbawiającego ją tchu; nic takiego się nie stało, cienista materia przyjęła ją jak amortyzująca poduszka, miękko uginając się pod jej ciężarem. Kierując się nie tyle wstrząsem, ile wewnętrznie motywowanym zmysłem dramatyzmu, Ayako osunęła się po ścianie windy i usiadła na podłodze. Podniosła głowę, wsłuchując się w Głos.
- Zaczynam się nudzić - stwierdziła, częściowo zgodnie z prawdą, częściowo badając teren pod małą prowokację. - Wszystko jest tu takie monotonne. Mam nadzieję, że nie czeka mnie kilkanaście powtórek tego samego? - Dopiero teraz spojrzała na panel kontrolny, zastanawiając się, ile przycisków się na nim znajdowało. Jeśli otoczenie wzorowane było na głównym biurowcu S.SPECu, powinno ich być osiemnaście, ale miała szczerą nadzieję, że  ta nieszczęsna przygoda, która z każdą chwilą wydawała jej się coraz bardziej niebezpieczna, nie będzie trwała aż tak długo.
- Poprzednio chciałeś mnie chyba o coś zapytać?
Nie ruszając się z miejsca, wyjęła telefon z kieszeni, sprawdzając, czy nie dostała kolejnej wiadomości, oraz dając Głosowi czas na odpowiedź.

- Musi być wygodnie, bawić się ludźmi z pozycji wiedzy - odpowiedziała beznamiętnie po krótkim milczeniu i chwilowo zakończyła dialog z głosem. Wciąż nie wstawała z podłogi. Musiała pomyśleć.
Nie wiedziała, jak się tu znalazła. Nie wiedziała, czy to miejsce było rzeczywiste, ani, czy było fizyczne. Na próbę uderzyła ręką o ściankę za sobą. Odczuła uderzenie, ale to nic nie znaczyło. W tej chwili, niestety, nie mogła ufać zmysłom. Zamknęła oczy.
A co wiedziała? Wiedziała, że jeśli wszystko, co ją dotychczas spotkało, było rzeczywiste, to istota odpowiedzialna za to nie mogła być człowiekiem. Oczywiście, podpowiedziała wyobraźnia, mogłaby sobie wyobrazić sytuację, w której ludzcy naukowcy przy pomocy sztucznie wytworzonych bodźców utworzyli w jej umyśle podobny obraz i doświadczenia, ale... nikt nie testowałby podobnych urządzeń na niej. A ciągnięcie sceptycyzmu dalej i paranoiczne zastanawianie się, na ile jej tożsamość i pamięć były prawdą, a na ile wykreowaną na potrzeby badania iluzją wydawały jej się bezsensowne. Nawet, jeśli ona sama była kłamstwem, nic jej nie przyjdzie z roztrząsania tego. Wiedziała, kim jest w tej chwili i to było najważniejsze.
Zakładając więc rzeczywistość miejsca, które ją otaczało (chociaż niekoniecznie jego fizyczność), oraz udział nadnaturalnych stworzeń...
- Czy jesteś aniołem? - zapytała, ciągle siedząc na ziemi z zamkniętymi oczami. Wątpiła, by miała dostać jakąkolwiek przydatną odpowiedź, ale w tej chwili mogła tylko próbować.

- Naprawdę. Poddać? Odmowa działania nie jest ani sukcesem, ani porażką, jest jedynie odmową działania. - Trudno było w tej chwili powiedzieć, czy Ayako żartuje czy nie. Wyraz jej twarzy nie zmienił się, w głosie zabrzmiała nowa nuta, ale niemożliwa do zidentyfikowania. Wciąż, niezmiennie, siedziała oparta o ścianę z zamkniętymi oczami.
- A gotowość do przyjęcia pomocy w żaden sposób nie jest słabością, co za dziwny sposób myślenia mógł doprowadzić do takiego wniosku? - Wątpliwości rozwiały się; kpiła bezlitośnie. Chociaż, tak naprawdę, doskonale wiedziała co powodowało podobne odczucia. Przecież jeszcze kilkanaście lat temu sama nie potrafiła rozdzielać pracy, próbując wziąć wszystko na siebie, z przekonaniem, że w przeciwnym razie zostanie wykonane źle...
- Czyli, mówiąc wprost, określiłbyś to doświadczenie jako nudne? Wygląda na to, że coś nas łączy. - Poruszyła lekko głową, odrzucając włosy, które niewygodnie ułożyły się na karku. Związałaby je, ale nie miała czym. Chociaż lubiła sposób, w jaki wyglądały rozpuszczone, miały tendencję do przeszkadzania w podstawowych czynnościach.
Głos popełnił właśnie ogromny błąd i Ayako przez chwilę zastanawiała się, czy wykorzystać go już teraz, czy zostawić na później. Odetchnęła głębiej i wstała. Później. Teraz czas na mały eksperyment.

Stanęła na środku windy, wciąż z zamkniętymi oczami. Z dotychczasowych doświadczeń wynikało, że wszystko wokół niej zbudowane było z tej dziwnej, niepokojącej, czarnej mgły. Musiała dowiedzieć się, czym była. To mógł być pierwszy krok do rozwiązania... i wyjścia z tego miejsca.
"Otacza mnie mgła, która z jakiegoś powodu przyjmuje fizyczne postaci, częściowo zależne ode mnie - jak ta winda, której żadna istota nieludzka nie powinna widzieć na oczy, a częściowo niezależne - postaci, obok których przechodziłam i odgrywane przez nie sceny. Mgła nie jest zależna od Głosu" pomyślała, i zawahała się. Czemu ostatnie zdanie przyszło jej na myśl? Miała tego jakiekolwiek potwierdzenie? Poza dziwną reakcją na jej pytanie o mgłę i nieco autonomiczne zachowania utworzonych postaci, nie miała. Czy w takim razie mgła była bytem samodzielnym, czy... ona sama mogła mieć na nią jakiś wpływ? Jeśli druga opcja była prawdziwa, powinna być w stanie to sprawdzić.
Wiedząc, że musi wyglądać w tej chwili koszmarnie głupio, obróciła się parę razy wokół własnej osi, chcąc zdezorientować się w odczuwaniu przestrzeni. Nadal nie otwierając oczu, zatrzymała się, próbując uspokoić zawroty głowy, po czym skupiła się na innej przestrzeni. Innej windzie, przeszklonej, z ciemnym obiciem na podłodze, istniejącej realnie w M-4, w pewnym apartamentowcu, w którym bywała wystarczająco dużo razy, by wciąż ją pamiętać.
Otworzyła oczy, chcąc zobaczyć, czy rzeczywistość wokół niej w jakikolwiek sposób odpowiedziała na jej wysiłki.

Jeżyk jak się patrzy, ale gdzie ta mgła? c;

Poczuła, że serce jej przyśpiesza, wybijając dobrze znany rytm: rytm zwycięstwa. Przejechała palcami po powierzchni nowego pomieszczenia, a na twarz wpłynął jej lekki uśmiech, wypełniony satysfakcją. Głos nie był jej już potrzebny, przynajmniej na razie. Zamknęła oczy, wysuwając przed siebie dłonie, i zastanowiła się, co takiego powinna przywołać. Powinien to być przedmiot, który dobrze znała, by móc w najdrobniejszych szczegółach odtworzyć jego cechy; być może ta dziwna moc kształtowania nie wymagała aż tak precyzyjnych danych, ale będzie mogła to sprawdzić później. Na razie... pomyślała o obrączce, ale szybko z niej zrezygnowała. Nie mogła cały czas polegać na jednej rzeczy. Tablet? Przecież nie miałaby jak go przenosić, a poza tym miała już telefon. Ubrań nie było sensu, ale może...
Skupiła całą uwagę na swojej szczotce do włosów. Nie wyróżniała się nigdy niczym specjalnym - ot, zwykła, drewniana szczotka z naturalnym włosiem - ale używała jej codziennie minimum trzy razy, nie powinna więc mieć jakichkolwiek problemów z jej wykreowaniem.

Jeśli szczotka faktycznie pojawiła się w jej rękach, Ayako przez chwilę zajęła się jej badaniem, po czym zdecydowanie włożyła ją do pozostałej kieszeni, ponownie zamknęła oczy, i ruszyła przed siebie, próbując zmienić istniejącą dookoła windę na korytarz w domu jej dziadków. Dlaczego akurat ten? Ich dom znała o wiele lepiej, niż by chciała, a końcu rzeczonego korytarza znajdowała się duża sala, w której gospodarze przyjmowali oficjalnych gości. A kogo w tej przestrzeni można by uznać za gospodarza, jeśli nie tajemniczy i działający jej na nerwy Głos?

Ledwo zaszczyciła ich spojrzeniem.
- Wy nie żyjecie - stwierdziła, przechodząc obok, niezainteresowana. Zjawy nie mogły teraz zdobyć jej uwagi, nie, kiedy znalazła sposób na manipulowanie otoczeniem. Bezceremonialnie minęła zmumifikowany pokój, zamykając oczy, gdy podeszła do ściany. Jeśli ten sposób nie działa, czas spróbować czegoś drastyczniejszego.

Wyszła przez ścianę, która w tym momencie powinna przestać istnieć, rozstępując się przed zdecydowanym krokiem. Jeśli jej plan się powiódł, powinna teraz stać w samym środku pustki, szczelnie otulona falującą ciemnością.
Otworzyła oczy.
- Czy ktoś tu jest? - zapytała.

//Znam oryginał! Chociaż z niewiadomego powodu cały czas myślałam, że w tytule jest jerzyk a nie jeżyk.

- Znów odpowiadasz? Bardzo dobrze - stwierdziła, tym razem nawet porzucając bezsensowny gest patrzenia w górę. To chyba był ogólnoludzki odruch, szukać niematerialnych istot nad sobą...
- Proszę przestać sobie ze mnie żartować. Rozmawiam z kimś. Nie posiadam żadnej wiedzy na temat tego, co możesz mi powiedzieć ty, ani pojawiające się postaci. Gdyby całe otoczenie było jedynie wytworem mojego snu czy wyobraźni - zmrużyła lekko oczy - posiadałabym przynajmniej minimalne przekonanie i przeczucie. Wiem, jak działa senna logika i to nie jest jej działanie. - Nie zamierzała nawet zastanawiać się nad możliwością, że dotknęły jej halucynacje. Wszelkie eksperymenty z substancjami odurzającymi miała za sobą od prawie dwudziestu lat, a możliwość choroby psychicznej była zwyczajnie śmieszna. Nigdy nie przejawiała żadnych objawów, a podobne zachowania mózgu zaczynają się zwykle w okolicach dojrzewania.
- Chcę odpowiedzi - stwierdziła wprost.