Ciemność nie robiła jej najmniejszej różnicy. Idąc z ciągle zamkniętymi oczami wyobrażała sobie otoczenie pasujące do słyszanych dźwięków: mijanych pracowników, czyste i szerokie korytarze siedziby władzy, jej biuro, inne biura.
"Gdzie pani się widzi w tym nowym, wspaniałym świecie?"
Zatrzymała się. Wyraz jej twarzy nie wyrażał absolutnie niczego.
"Jest pani w stanie to zrobić dla wyższych celów?"
Odruchowo sięgnęła palcami w okolice mostka, spodziewając się wyczuć przez miękką bawełnę kształt złotej obrączki. Jej palce nie napotkały niczego. Otworzyła oczy, ciemność zaatakowała ze wszystkich stron.
Nie powinnam tego potrzebować - pomyślała, opuszczając dłoń i jak zwykle poczuła się jeszcze gorzej z powodu tej myśli. To było ludzkie zachowanie. Każdy potrzebował chociaż paru symboli, które nadawały jego życiu kierunek i pozwalały skupić się na rzeczach ważnych, nie powinna walczyć z tak naturalną potrzebą... A mimo to próbowała, bez powodu uznając niezależność od małych, prywatnych rytuałów za niezmywalną zaletę. Którą nie była.
W takich momentach świadomość własnego człowieczeństwa niewyobrażalnie jej ciążyła.
- Zrobię, co będzie konieczne - odpowiedziała krótko. Nie pamiętała, jakich słów użyła naprawdę, ale to nie miało znaczenia. Nie zamierzała inscenizować wspomnienia na nowo, zwłaszcza, że zjawa i tak nie mogła jej usłyszeć. Słowa miały służyć samej Ayako: być niematerialnym odpowiednikiem obrączki.
Ponownie zamknęła oczy i ruszyła dalej, tym razem wyciągając przed siebie rękę, jak dziecko udające ślepca. Do tej pory nie potrafiła uwierzyć, że przeżyła tamtą rozmowę. Nie potrafiła uwierzyć, że w ogóle przeżyła zmianę władzy, nie potrafiła uwierzyć, że zachowała te same stanowisko. Przecież była niebezpieczna - o czym Asellus wiedział na pewno, osoba tak inteligentna i obyta w polityce nie mogłaby się nabrać na rekwizyty i słowa, które ją otaczały - a mimo to nie wykorzystał żadnej z trzech perfekcyjnych szans na pozbycie się jej. Dlaczego? Nie wiedziała, nie potrafiła się nawet domyślić.
- Proszę, mów do mnie po imieniu - idąc dalej spróbowała przerwać milczenie. Kimkolwiek nie był właściciel Głosu, prawdopodobnie posiadał informacje, które mogłyby okazać się przydatne. Bezcelowe krążenie w ciemnościach nie mogło jej do niczego doprowadzić.

Szła dalej, starając się nie myśleć o kolejnych rozmowach, jakie usłyszy, ale wyraźne napięcie mięśni mówiło swoje - chociaż nie chciała przyznać tego przed sobą wprost, wiedziała, co czeka na nią wraz z następnymi krokami. Dzień przed konfrontacją z dyktatorem. List.
To będzie tylko dźwięk - pomyślała. Tylko dźwięk, nic więcej. Poradzisz sobie z dźwiękiem.
Mimo tego, gdy usłyszała pierwsze słowa Fausta Jägera, wyraźnie się wzdrygnęła. Była sama - względnie sama, jeśli liczyć Głos, który uparcie nie odpowiadał - nie musiała ukrywać swoich reakcji. Całe szczęście. Nie była pewna, czy dałaby radę.

Szła dalej, spodziewając się szybkiego przeskoku do dalszych wspomnień. Dom, szpital, rozmowa z lekarzem, pielęgniarki, Jiro... Ale one nie nadchodziły, a zamiast tego głos zmienił się, wzmocnił, stracił ten jasny ton i lekko gardłowy akcent, tak charakterystyczny dla gwardzisty. To było dla niej bolesne zaskoczenie i przez moment ciało przestało się jej słuchać: puściła się biegiem, mocniej zaciskając oczy, zasłaniając uszy dłońmi, bez najmniejszego skutku. Ciągle go słyszała, ciągle wspomnienie się zapętlało, budząc w niej...
Wściekłość wybuchła, zanim zdołała ją powstrzymać. Krew dudniła jej w skroniach, niemal zagłuszając słowa terrorysty, pulsowanie rezonansowało w przyciśniętych do niej dłoniach. Jak on śmiał. Jak oni śmieli. Pokolenia za pokoleniami poświęcały wszystko, byle tylko utrzymać M-3 przy sprawnym funkcjonowaniu, by ludzkość i ludzka cywilizacja mogły przetrwać. Czy ona - czy oni, Łowcy - byliby w stanie narodzić się, gdyby nie cierpienie i ofiary tych wszystkich ludzi, których kości i krew na zawsze wsiąkły w ziemię i bruk miasta? A czyją pamięć rebelianci bezcześcili samą swoją butną obecnością, pewnością wyższości moralnej, mordami na obywatelach. Jak oni śmieli istnieć w murach jej miasta!

Zwolniła, przystanęła, oddychając ciężko. Pewna myśl powoli przebijała się do jej świadomości, ale póki ta wypełniona była po brzegi wrzącą pogardą, myśl nie była w stanie skupić na sobie wystarczającej uwagi. Ayako pochyliła się, opierając dłonie na kolanach, próbując uspokoić zadyszkę. Może jednak powinna była przyjąć ofertę treningu kiedy miała na to okazję?
Gdy doszła do siebie, ruszyła dalej, ignorując nadal odbijające się w umyśle słowa. Jak mantrę powtarzała następne rzeczy, które spodziewała się usłyszeć: rozmowy z lekarzami, pielęgniarkami, rodziną... Jiro... I porwanie. Gdyby którykolwiek z pracowników byłby w stanie ją teraz zobaczyć, natychmiast uciekłby z jej drogi - mimo lekko szklistych oczu, nierównego oddechu i rumieńców zmęczenia na policzkach, promieniowała zimną determinacją.

- Czy ciebie to bawi? - Nawet nie próbowała ukryć obrzydzenia w głosie. Żarty z czyjejkolwiek traumy były dla niej niedopuszczalne. Żarty z jej traumatycznych przeżyć były w dodatku bolesne - chociaż, mimo tego, że serce ciągle biło jej szybciej, a oddech nie wrócił do normalności, czuła lekkie zadowolenie. Wszystko wyglądało na to, że nie będzie potrzebowała terapii, przechodziła przez etapy oswajania przeżyć granicznych tak modelowo, że Freud i LaCapra mogliby zapłakać z zachwytu. List - realny, nie przeżyty na nowo we "śnie" - wytrącił ją z tej ścieżki na jakiś czas, ale analizując teraz swoją reakcję, musiała przyznać, że wyglądała lepiej, niż wyobrażała sobie w lękach. Jej umysł nadal potrafił poradzić sobie z rzeczywistością.

Rozejrzała się, szukając źródła dźwięku. Przyłożyła ucho najpierw do zamkniętych drzwi, potem do ścianki windy; jeśli to nie zadziałało, schyliła się, by ponownie zbadać ciemną mgłę, która przestała ją już dziwić, chociaż ciągle zastanawiało ją jej pochodzenie. Czy miała związek z Głosem?
- Czym jest ta... substancja? - spytała głośno, patrząc w górę, jakby spodziewając się, że odpowiedź stamtąd właśnie nadejdzie.
Niezależnie od Głosu i dźwięków, odetchnęła głęboko i wcisnęła następny w kolejności przycisk. Czyżby logika tego dziwnego świata żądała od niej przejścia przez wszystkie dostępne windzie poziomy?

- Co masz na myśli? - zdziwiła się, ale nie dostała odpowiedzi. Zamilkła i spojrzała na dół, zamyślona. To było... niespodziewane.
- To nie jest sen, prawda? - raczej stwierdziła, niż spytała, spokojnym, chociaż lekko smutnym i zrezygnowanym tonem. Chciała być w stanie dalej w to wierzyć, ale świat wokół niej nie zachowywał się tak, jak powinien we śnie. Brakowało tego charakterystycznego uczucia pewności; w snach nie trzeba było obejrzeć się, żeby wiedzieć, że potwór nas ściga. Ta wiedza należała do materii snu. A w tej chwili jej nie było.
- Nie odpowiesz, póki nie przejdę dalej? - zapytała w eter. Zbliżyła się do drzwi, kładąc zabandażowaną dłoń na framudze. Wzięła głęboki oddech.
Wyeliminowawszy sen, co jej pozostawało? Śmierć - odpowiedział jakiś głos w jej głowie i nie odrzuciła tej wiadomości. Niemniej, nie zamierzała się nią przejmować. Nawet jeśli faktycznie była martwa, jakaś jej część istniała dalej, znikała więc największa groza umierania: niepewność. Ewentualnie... Ingerencja kogoś z zewnątrz. Jeśli dyktatorzy posiadali przedmioty, zdolne wpłynąć na działanie umysłu, możliwe było, że istniały analogiczne przedmioty zdolne wysłać ją w tak podobny do snu świat. Albo, co uznawała za jeszcze gorszą alternatywę, działania anioła. Słyszała urywki z badań ich umiejętności i byłaby w stanie uwierzyć, że któryś z nich byłby w stanie zamknąć ją w podobnej pułapce. Niemniej, to otwierało przed nią jedynie kolejne pytania. Czemu miała w kieszeni telefon? Czemu była ubrana w tak dziwną piżamę, przede wszystkim. Odłożyła rozważania na czas późniejszy. Potrzebowała więcej danych.

Jeśli głos wbrew jej oczekiwaniom odpowiedział, pozostanie jeszcze przez jakiś czas w windzie, słuchając odpowiedzi.

Jeśli nie odpowie, Ayako ponownie zanurza się w ciemność, tym razem z otwartymi oczami; ręka wyciągnięta przed siebie, druga trzymana blisko ciała, z mocno zaciśniętą pięścią. Nie ogląda się za siebie.

BYŁA CUDOWNA. 10/10, Grow najlepszy admin.

Popatrzyła w górę ze zmarszczonymi brwiami i niezadowoloną miną, ale nie odpowiedziała. Wykłócanie się nic nie da, a poza tym nie było w jej stylu.
- W takim razie spotkamy się po drugiej stronie. - Pokręciła głową, po czym przekroczyła granicę drzwi, może nieco mniej pewnie niż wcześniej, ale za to bardziej świadomie.
Zaraz też zdziwiła się widząc światło i otoczenie. Widocznie ktokolwiek zaprojektował ten labirynt, nie zamierzał trzymać się stałej konwencji. Z wyjątkiem, być może, obecności ciemnej mgły, która nadal leniwie wiła się przy jej nogach.
Krzyki i głośne dźwięki zaniepokoiły ją. Odruchowo rozejrzała się, szukając możliwości ucieczki albo kryjówki, ale nic nie znalazła, nie było też nikogo, kogo mogłaby poprosić o pomoc. Typowe.
...nikogo? Nagle przypomniała sobie o przedmiocie znajdującym się w jej kieszeni. Przykucnęła - sama nie wiedziała, czy dla wygody, czy dla pewności, że znajdujące się niżej sylwetki nie wypatrzą jej przedwcześnie - i sprawdziła zasięg. Niezależnie od werdyktu, schowała telefon z powrotem do kieszeni, teraz jedynie cały czas zaciskała na nim palce. Wstała i ostrożnie ruszyła w stronę postaci.

"Od samej siebie uciec nie możesz"?
Jakby kiedykolwiek próbowała. Doskonale wiedziała, kim jest i czego chce. A gdyby nie wiedziała - ucieczka i tak nie była żadnym rozwiązaniem.
Szła dalej, czując że odruchowo zaciska dłonie. Ludzie często zapominali, że relacja agresji opiera się na trójkach, a nie dwójkach. Nie tylko dychotomia kat-ofiara, niemal zawsze istnieli świadkowie i ich też obejmowały zarówno efekty agresji, jak i odpowiedzialność za nią. Zapomnienie było wygodne; pozwalało zrzucić z siebie ciężar, spokojnie spać w nocy, upewniając się, że mimo wszystko wciąż jest się dobrym człowiekiem, jakby taka kategoria kiedykolwiek istniała...
Sprawiedliwość i pamięć, te dwie rzeczy zawsze wydawały się Ayako kluczowe w postawie świadka. Wymagać reakcji bezpośredniej i bohaterstwa - to czyste okrucieństwo, trzymanie ludzi do standardu, którego jedynie nieliczni i w bardzo nielicznych okolicznościach byliby w stanie osiągnąć. Pozostawało więc tylko to: zrobić wszystko, by zaistniała sprawiedliwość, zrobić wszystko, by cierpienia nie zostały zapomniane ani pominięte przez istniejący dyskurs.
Czy jednak to wszystko obowiązywało ją teraz, gdy przechodziła koło nieistniejących już scen z przeszłości? Nie był pewna, co powinna z nich wyciągnąć. Podejrzewała, że niedługo się dowie.

post sponsorowany przez teorię afektu (tm)