Budzisz się w pozycji leżącej, zwinięta w kłębek. Pierwszym co zauważasz po otworzeniu oczu jest to, że przyszło Ci się znaleźć w miejscu, którego nigdy wcześniej nie widziałaś. Wydawać by się mogło, że nadal śnisz. Podłoże jest twarde, ale ponad jego powierzchnią snuje się ciemna substancja podobna do mgły. Dotyka ona Twojego ciała, nie wywołując przy tym żadnych szczególnych odczuć; ni zimna, ni ciepła, nie wydaje się mieć zapachu czy jakichkolwiek istotnych dla Ciebie w tej chwili właściwości.
Inną sprawą jest, że tajemnicza mgła znajduje się nie tylko u dołu. Jeżeli się rozejrzysz możesz łatwo dostrzec, że znajdujesz się w zamkniętym, ciasnym pomieszczeniu podobnym zupełnie do niczego. Podłoga, jeżeli można ją tak nazwać, ma kształt kwadratu i bok długości około metra. Wyżej wznoszą się ściany, a przynajmniej tak możesz wnioskować - nie jesteś w stanie ich zobaczyć, ponieważ chmury czerni pną się coraz wyżej i wyżej, zasłaniając wszystko dookoła. A mimo to, gdy już spiętrzą się u góry, zza kłębiącej się substancji możesz dostrzec światło, dzięki któremu da się cokolwiek zobaczyć w tym przedziwnym miejscu. Nietypowe pomieszczenie ma około dwóch metrów wysokości, co możesz ocenić po samej obserwacji. Zupełnie tak, jakby ktoś zamknął Cię w prostopadłościennym pudełku, którego wszystkie ścianki spowija gęsta, ciemna mgła. Ale skąd się tu znalazłaś? Gdzie w ogóle jesteś? Nic nie wskazuje na to, byś miała otrzymać jakieś wyjaśnienia.
Jeżeli zaś zainteresujesz się tym, co masz na sobie - a jest to przecież rzeczą ważną - to przeżyjesz zapewne niemałe zaskoczenie. Od stóp po szyję pokrywa Cię szary, bawełniany materiał. Dosłownie, ponieważ masz na sobie niezbyt luźną, całkiem nawet wygodną piżamkę, zwaną czasem pajacykiem. Chyba nigdy takiej nie miałaś. Ma wzmocnione podeszwy i dwie kieszonki, ale jest pozbawiona jakichkolwiek wzorów.
W pomieszczeniu panuje cisza. Nie wyczuwasz żadnego zapachu poza delikatną wonią swoich własnych kosmetyków kąpielowych, a jedynym dostrzeganym przez Twoje oczy ruchem jest leniwe kłębienie się czarnych smużek dymu.
Co zadecydujesz?


Jako że misja dotyczy blokady umysłu, bardzo zależy mi na opisach emocji/myśli. Nie muszą być długie i bez nich przeżyję, ale konkretne informacje bardzo mi się przydadzą.
Dodatkowo możesz wybrać jedną rzecz, która znajduje się w kieszeni piżamki.

Czuła miękkość. Coś ciepłego i miłego w dotyku okrywało ją jak puchowa kołdra, przynosząc dawne wspomnienia, odległe o pół świata i pół życia. M-3 nie było zimnym miastem, dopiero mieszkając w M-1 odkryła, czym jest prawdziwa zima i związane z nią małe niedogodności i przyjemności. Długie noce rozświetlane jasnymi światłami ulicznymi, trzask grubej warstwy śniegu pod stopami, gorąca czekolada z pianką, którą, z jakiegoś powodu, upodobali sobie ludzie z amerykańskiego kontynentu.
Czuła twardość i to chyba właśnie ona ją obudziła. Spała w kłębku - pierwsza rzecz, jaka ją zdziwiła, gdy tylko zmysły powróciły zza granicy nieświadomości. To jej się prawie nie zdarzało, zawsze odruchowo układała się na brzuchu bądź na plecach. Ayako podniosła się powoli do klęczek, opierając się na ręce i odgarniając z pola widzenia włosy, które wymknęły się z luźnego warkocza. Zaskoczenie dotarło do niej z opóźnieniem, jakby musiało najpierw przedrzeć się przez otaczającą ją, jednocześnie atramentową i oleistą mgłę. Była... w domu? Kolor i intensywność światła przypominały jej oświetlenie jej sypialni. Ale nie; pomieszczenie, chociaż minimalistyczne do granic możliwości, nie było jej domem. Sufit - o ile mogła nazwać to sufitem - był za nisko. Ściany - o ile mogła nazwać je ścianami - pogrążone były we mgle.
Czy to sen? - zapytała samą siebie, rozglądając się powoli. Otoczenie było groteskowe, równie groteskowe co kłęby ciężkiego dymu okalające ją, mimo tego z jakiegoś powodu nie czuła strachu. Wzięła głęboki oddech, ale nie wyczuła nic, oprócz zapachu samej siebie. Samej... Czy to znaczyło, że była tu sama? Nie czuła niczyjej obecności, niczyjego wzroku na sobie.
Sen albo śmierć - niemal zażartowała w myślach. Skojarzenie sprawiło, że odruchowo złapała się za nadgarstek, spodziewając się znaleźć znajomą fakturę bandaża, ale zamiast tego opuszki jej palców ze zdziwieniem zatrzymały się na bawełnianym rękawie. Spojrzała w dół, przejechała dłońmi po powierzchni ubrania. Czy sen może stworzyć tak dokładną fakturę? - zapytała samą siebie. Palce wyczuwały każdy splot tkaniny, każdy szew, każde załamanie i fałdę materiału, aż dotarły do jednej z kieszeni, która, jak Ayako dopiero teraz zauważyła, była czymś obciążona. Włożyła do niej rękę. Wyciągnęła...
- Telefon? - zaskoczenie, może nawet lekkie niezadowolenie sprawiło, że wypowiedziała te słowa na głos. Z jakiegoś powodu miała wrażenie, że tak codzienny przedmiot nie pasuje do niecodziennego otoczenia. Sprawdziła; był wyłączony, ale system poddał się jej zabiegom i wkrótce jaskrawe światło rozbłysło na ekranie. Nie był blokowany kodem i Ayako nagle uświadomiła sobie, że to nie był jej telefon: był podobny, ale nieco mniejszy, trochę jak model, którego używała kilkanaście lat wcześniej. Jedynie tapeta była identyczna jak w jej aparacie: biała, sterylna pustka.

//Jest dobrze? Coś rozwinąć, coś zmienić?

Podniosła się powoli, najpierw w kucki, potem do pionu. Rozejrzała się jeszcze raz dookoła, bez większego skutku.
Początkowe zaskoczenie mijało i Ayako zaczynała czuć się nieswojo. Słyszała - czytała - kiedyś o zjawisku świadomych snów, ale nie spodziewała się, że kiedykolwiek go doświadczy. Zwłaszcza bez specjalnych ćwiczeń, które, według artykułu, były konieczne do osiągnięcia odpowiedniego stanu umysłu.
Nagle pustkę przerwały słowa, które momentalnie pozbawiły ją całego poczucia bezpieczeństwa. Odwróciła się, czując narastającą falę strachu. Księżniczka. Tylko parę razy w życiu została nazwana w ten sposób. Ostatni raz podczas... wtedy, gdy... parę miesięcy temu. Kobieta poczuła mdłości, zacisnęła dłonie, czując, jak paznokcie boleśnie wbijają się w jej skórę. Siłą stłumiła panikę. To nie był ten głos. Słowa i kontekst były niesamowicie podobne, ale głos się nie zgadzał. Pozostawało jej mieć nadzieję, że zbieżność była wynikiem przypadku. Jeśli śniła świadomy sen - a na chwilę obecną doszła do takiego wniosku - nie chciałaby go zmarnować na przeżywanie traumy na nowo.
Gdzie jestem? Gdzie jesteś? Kim jesteś? Co to za miejsce? - w myślach szybko przerzucała swoje możliwości. Czy głos odpowie? A jeśli odpowie, czy odpowie prawdziwie? I czy byłaby w stanie to rozpoznać? Zdecydowała.
- Pokaż się - zażądała krótko.

- To nie jest śmieszne. Przestań. - Być może słusznie, być może nie, ale Ayako nie przejawiała najmniejszej skłonności do wiary w podobne zbiegi okoliczności. Zwłaszcza takie, o których była przekonana, że dzieją się tylko w jej głowie.
Ogarnął ją kolejny rodzaj niepewności, o wiele bardziej wszechogarniający niż poprzedni lęk. Jeśli to, co teraz przeżywała, było snem, czy nie powinna być w stanie go kontrolować, przynajmniej w ograniczonym stopniu? Wydawało jej się, że to na tym polega fenomen świadomych snów. A jednak, z każdą mijającą sekundą - o ile sekundy miały w tym miejscu jakiekolwiek znaczenie, dopowiedziała samej sobie w myślach - czuła się coraz bardziej zagubiona i bezsilna. To był ten jeden rodzaj uczuć, których najzwyczajniej w świecie nigdy nie potrafiła znieść: niepewność i wszystkie jej odłamy. Musiała zebrać siły i myśli, uspokoić się, ale czy w tych warunkach było to w ogóle możliwe?
Przykucnęła na chwilę, przyglądając się z bliska ciemnej mgle, zachowując się, jakby całkowicie straciła zainteresowanie Głosem. Na próbę przejechała dłonią przez jeden z kłębów, najpierw powoli, w skupieniu, potem szybko. Wstała i spojrzała w górę, lekko mrużąc oczy.
- Co w takim razie sugerujesz, że powinnam zrobić? - postanowiła zagrać na zwłokę i chwilowo poddać się logice tego dziwnego snu, przynajmniej do czasu, aż zdoła odzyskać spokój.
- Jeśli nie ma cię tutaj, w jaki sposób cię słyszę?

- Naprawdę. Jeśli zamierzasz być tak tajemniczy i niejednoznaczny, mógłbyś przynajmniej robić to z odrobinę większym wyczuciem - dezaprobata kobiety była oczywista, chociaż trudno byłoby ją wyczytać z monotonnego głosu.
Przeszła po kwadracie utworzonym przez ścianki "windy", przyglądając się dokładnie wszystkim detalom i delikatnie badając palcami ich powierzchnię. Wiedziała, że bezsensownym było sugerowanie się zmysłami - senna aktywność mózgu potrafiła skutecznie je pozorować - niemniej nie mogła się powstrzymać przed zbadaniem otoczenia. Zwłaszcza, że dawało jej to bezpośrednią wymówkę dla ignorowania Głosu.
Powróciła do punktu wyjścia: stała przed drzwiami i panelem kontrolnym. Dwa rzędy przycisków, cyfry wyryte w matowym chromie, niemi świadkowie przenoszący w sobie odległe ślady dotyku pracowników i petentów biurowca. Wyciągnęła rękę, zawahała się, nieruchomiejąc z rozprostowanymi palcami w powietrzu. Które piętro wybrać? Widziała trzy możliwości. Piętro, na którym aktualnie znajdował się jej gabinet, piętro należące do jej dawnego Ministerstwa Kontroli Mediów, czy wreszcie parter. Poziom zero, trzy lub dziewięć. Zastanawiała się, czy układ tego sennego budynku odwzorowuje wygląd jej miejsca pracy i czy może w jakimkolwiek stopniu ufać swojej pamięci.
Wcisnęła zero, motywowana prostą kalkulacją. Dotarcie do wyjścia z budynku może pozwolić jej na odzyskanie, czy też zyskanie, władzy nad snem. Ewentualnie, odkryje, czy i dlaczego nie może wyjść z budynku - a w tej chwili każda, nawet tak nieprzyjemna informacja była przydatna.
- Czemu mówisz do mnie per "kochana"? - zapytała na głos, czekając aż otoczenie zareaguje na jej akcję.

- A moim życzeniem jest żebyś przestał. Posiadam imię. - Czy głos domyślał się, jaką reakcję spowoduje? Być może. Może na nią właśnie liczył. Ayako niespecjalnie to interesowało; nigdy nie lubiła, kiedy ktoś próbował mówić do niej podobnymi, bezosobowymi zdrobnieniami, zawsze miała wrażenie, że rozmówcy próbowali dać jej w ten sposób do zrozumienia, jak łatwo można ją zastąpić kimś innym. Parę razy przeżyła z tego powodu kłótnie w związkach. Inni ludzie rzadko kiedy rozumieli jej uprzedzenie.
Spojrzała w ciemność. Nie była pewna, czego się spodziewała, ale na pewno nie tego. Pustka - mgła - wydawała się lekko drgać, albo może to ciche dźwięki codzienności wzbudziły w niej to wrażenie. Bez obrazu, który doprecyzowałby ich pochodzenie, mogła sobie wyobrazić, że pochodzą nie od ludzi, ale od pszczół. Pszczoły w ciemności. Cóż za poetycka sytuacja.
Przez chwilę wahała się, co zrobić. Spojrzała na tablicę rozdzielczą, niemal unosząc rękę, żeby wypróbować inne piętro - może jakieś wysokie? Ciemność miała tendencję przylegać do niskich powierzchni: podłogi, ścian, ale nie sufitu. Może w takim razie wyższe piętra będą od niej wolne? To była ciekawa myśl... Ale nie miała żadnej gwarancji jej słuszności.
Co powinna zrobić, zmierzyć się z falującym przed nią mrokiem, czy zaryzykować niewiadomą?
Głupie pytanie.
Zamknęła oczy i zdecydowanie ruszyła do przodu. Otoczyła ją ciemność i szmery.