- Obawiam się, że nie zaakceptuję takiej odpowiedzi - stwierdziła, po czym spokojnie przysiadła na samym środku niczego. Zwinęła nogi pod siebie i wyciągnęła z kieszeni telefon, po czym starannie ignorując Głos włączyła grę i spróbowała swoich sił w nowocześniejszej wersji tetrisa.
I nie zamierzała przestać, póki Głos się nie znudzi i nie udzieli jej przynajmniej jednej wskazówki.

Poddał się szybciej, niż się spodziewała. Naprawdę, kimkolwiek czy czymkolwiek był Głos, nie miałby najmniejszych szans w polityce.
- Zobaczymy - stwierdziła bez zainteresowania, po czym zagrała jeszcze jedną partię, tylko i wyłącznie by doprowadzić tajemniczego rozmówcę na skraj wytrzymałości. Nie trwała długo; Ayako nigdy nie była dobra w podobnych grach, może dlatego, że nigdy jej nie interesowały. Telefon zapiszczał, kolumna kolorowych klocków przekroczyła linię, tabela wyników pojawiła się ponownie, a Ayako przymknęła oczy. Musiała sprawdzić prawdziwość tej rady.
Co chciała osiągnąć? Chciała stąd wyjść, to na pewno, ale równie mocno chciała znaleźć źródło Głosu; pozostawienie tej tajemnicy otwartej nie dałoby jej żadnej gwarancji, że incydent się nie powtórzy... A poza tym, prawdopodobnie czyhała na nią nieludzka istota. Jeśli istniała szansa pozbycia się jej, musiała ją podjąć.
Chcę dotrzeć do źródła Głosu - zdecydowała. Jak to osiągnąć? Na miejscu wydawał się teatralny zabieg stworzenia drzwi w pustce, które miały prowadzić "poza" tę wątpliwą rzeczywistość, ale zdaniem Ayako takie rozwiązanie byłoby zwyczajnym kiczem, w związku z czym jedynie wyobraziła sobie, że znika, po czym pojawia się w bliskości Głosu.
Miała nadzieję, że kreacja otoczenia zadziała nawet wtedy, kiedy sama nie wiedziała, co przywołuje.

Ciśnienie - pomyślała momentalnie i mocniej zacisnęła powieki, próbując się skupić mimo braku komfortu. Co mogła zrobić? Mogła wpłynąć na ciśnienie? Zaczynała mieć nieodparte wrażenie, że w tym dziwnym, ciemnym świecie mogła wpłynąć na wszystko samą siłą woli, myśl z jednej strony uzależniająco przyjemna, z drugiej niepokojąca. Czym był ten świat? Gdyby Głos się odezwał, pewnie dalej próbowałby wzbudzić w niej przekonanie, że znajdowała się "wewnątrz własnej świadomości", czy coś podobnego, ale dla Ayako brzmiało to jak bełkot. Jeszcze chwila i pewnie spyta ją, co jej się śniło, wymyślając przy tym piętnaście różnych kompleksów związanych z seksualnością...
Skupiła się na własnym ciele, chcąc wyrównać różnicę ciśnienia między nim a otoczeniem, dokładniej rzecz biorąc - dostosować otoczenie do własnej wygody. Sposób odwrotny nigdy się nie sprawdzał, czy to w kontaktach z ludźmi, czy to w snach.
Jeśli odniosła powodzenie, otworzyła oczy i rozejrzała się po okolicy. Jeśli nic się nie zmieniło i w dalszym ciągu siedziała na środku ciemności - kontynuowała podróż, tym razem z mniejszą prędkością i nieco ostrożniej.

Spodziewała się, że po dłuższej chwili spędzonej w mroku jej oczy staną się przeczulone, ale zadziwiająco szybko przyzwyczaiły się do nowych warunków. Promienie chłodnego światła (sztucznego? słonecznego? czy może całkowicie nierealnego?) odbijały się od idealnie gładkich, lustrzanych powierzchni, jednak nawet tak spotęgowana jasność nie była w stanie rozproszyć ciężkiego, kłębiącego się mroku. Ayako powoli wstała, a wokół niej tysiące jej odbić wstało razem z nią. Imponujące.
Uświadomiła sobie, że coś spadło z jej kolan na ziemię - o ile można było mówić o ziemi. Spojrzała w dół, ale zobaczyła jedynie mgłę. Spróbowała wybadać otoczenie dotykiem: podłużny, drewniany kształt, z lekko kłującym włosiem. Przywołana (stworzona?) wcześniej szczotka. Nawet by nie pomyślała, że może się przydać, ale podróż do tej nowej, szklistej płaszczyzny bezlitośnie rozwiała jej włosy. W milczeniu zaczęła je przygładzać, rozglądając się uważnie po otoczeniu. Nic. Tylko ona, światło i ciemność, i milczące spojrzenie jej odbić.
Mimo tego miała niejasne przeczucie, że niedługo wszystko powinno zacząć się wyjaśniać. Czyżby znalazła się w dobrym miejscu?

To było... fascynujące. Odrobinę drażniące, fakt - wrażenie bycia odserwowaną nigdy nie jest przyjemne - ale przede wszystkim fascynujące. Obserwowanie samej siebie podczas najbardziej prozaicznych czynności, przy których nie mogła się nigdy wcześniej zobaczyć, jak mycie okien, przeglądanie książek, samo czytanie... Wreszcie oderwała wzrok od ostatniego odbicia (gotowanie, jak podejrzewała, obserwując znajome ruchy), ostatni raz pociągnęła szczotką po włosach i zdematerializowała ją siłą woli. Nie będzie jej więcej potrzebna, a nie chciała zaśmiecać takiego miejsca. Nie chciała zaśmiecać czegokolwiek, ale w tym miejscu wydawało jej się to nie tylko oznaką braku wychowania i empatii, ale przede wszystkim groźne.
Wstała. Założyła ręce na piersi, lekko przechyliła głowę, wpatrując się w lustrzaną powierzchnię przed sobą.
- Zaczynam mieć dosyć tej zabawy. Jeśli tu jesteś, pokaż się. - Zawahała się przez ułamek sekundy, po czym dodała:
- Proszę.