Już, już miała się cieszyć, że Ciro odnalazł ten cholerny przedmiot, gdy kolejna wizja przesłoniła jej wzrok. Tyle, że tym razem nie była to kolejna wizja odsłaniająca tajemnicę wydarzeń tylko coś, co na dobrą sprawę było znacznie bardziej ważne i przydatne. Pochyliła się, dłoń trzymając na wysokości swojej przepony gwałtownie próbując łapać powietrze. Przez ilość wizji było jej coraz trudniej to zrobić, a fakt, że ich niewielką przestrzeń zaczął wypełniać dziwny gaz na pewno jej tego nie ułatwiał. Podniosła jednak wzrok na Astirę z przyszłości, by wysłuchać tego co miała do powiedzenia, choć chyba najwyraźniej nie zrozumiała co miała na myśli pytając o teraźniejszego Ciro. Zastanawiało ją to, bo skoro ten tutaj jest z przyszłości to jego dawna wersja ciągle musiała żyć bo inaczej by zniknął. W takim razie... gdzie on był.
I sru... kula świsnęła i przebiła się przez czaszkę jej przyszłej wersji. Otworzyła szerzej oczy i wyprostowała się, na chwilę czując dziwny ścisk w sercu. Jeżeli parę chwil temu mówiła, że spotkanie przyszłej siebie było najdziwniejszym co kiedykolwiek ją spotkało, myliła się. Spojrzenie na umierającą Astirę i uczucie jakie temu towarzyszyło było nie do opisania. Wprawdzie miała świadomość, że to przecież nie ona, że na dobrą sprawę nic ich nie łączyło bo były z dwóch różnych rzeczywistości a jednak... miała wrażenie, jakby patrzyła z perspektywy trzeciej osoby na samą siebie, umierającą, a właściwie całkowicie martwą.
Niestety, chociaż chciałaby poświęcić martwej kobiecie choć odrobinę uwagi, bo chcąc nie chcąc była Astirą i mając świadomość, że od nikogo zbyt wiele nie mogłaby się spodziewać, chciałaby chociaż samej sobie poświęcić tą symboliczną minutę ciszy, nie mogła tego jednak zrobić, nie było na to czasu. Jej brat umierał a dodatkowo tam kawałek dalej czekało na nich kilku napastników.
- Ciro. Wiem jak tego użyć. To Twoja misja więc słuchaj uważnie.- Wprawdzie, kurcze, to było tak głupie... przecież umierał na jej oczach. Miała pozwolić mu użyć tego przedmiotu? Co jeżeli nie przetrwa samej podróży w czasie...? Chociaż, z drugiej strony była to dla niego szansa na uratowanie swojego życia. Gdyby cofnął się choć odrobinę wcześniej, łowcy mogliby opatrzyć jego rany.- Musisz najmocniej jak tylko umiesz skupić się na tym gdzie i kiedy chcesz się pojawić. Konkretny czas i konkretne miejsce. No i wciśnij przycisk. Jeżeli zrobisz to źle... umrzesz jeszcze zanim gdziekolwiek dotkniesz.- Ostatnią część swojej wypowiedzi mruknęła prawie bezgłośnie. Mimo tego jaka była i jak się z bratem nienawidzili, ciężko jej było pogodzić się z tym, że on może umrzeć. Przecież to ona miała być tą, która kiedyś go ze złości potnie na małe kawałeczki. A nie S.SPEC albo tym bardziej jakaś głupia maszynka do podróży w czasie!
- No i módl się żebyś nie zapomniał tego, co się tutaj wydarzyło bo w przeciwnym razie to wszystko czego się dowiedzieliśmy nie będzie miało najmniejszego sensu.- Nie wiedziała, czy będzie mógł się cofnąć razem z nią. Nie wiedziała przecież jak to urządzenie działa, chociaż nie wiedząc skąd wiedziała jak go użyć. Miała tylko nadzieję, że nie obudzi się znowu bez pamięci w kolejnym miejscu, chcąc od nowa odkryć co tak naprawdę się dzieje, bo z całej misji będzie jedna wielka dupa i we wszystkich rzeczywistościach łowcy po prostu przestaną istnieć.
Teraz jednak postanowiła go bronić... by dać mu chwilę na zebranie w sobie sił i użycie przedmiotu, miała zamiar zrobić wszystko by nikt mu w tym nie przeszkodził, licząc na to, że jeżeli się cofnie i spotka kolejną Astirę doceni jak bardzo bohaterska była jego siostra. (Jakież to piękne o.O)

Jakby na to nie patrzeć byli w beznadziejnej sytuacji. Jedyne co mógł zrobić to wykonać swoja misję i poświęcić swoją własną siostrę. Nie było mu to na rękę co prawda, ale jak już musiał to zrobi to co trzeba. Normalnie pewnie też by ją poświęcił gdyby nie miał szans jej uratowania bądź bardzo ważna misja leżałaby na granicy sukcesu lub porażki. Nie miał teraz żadnego innego wyboru. Chociaż starał się wymyślić cokolwiek innego, ale jeżeli urządzenie jest przypisane do niego to będzie musiał się tym zająć osobiście. Trzymał kurczowo w dłoni małe urządzenie od którego zależały losy Łowców i całego tego parszywego miasta. Strzały i kupa dymu towarzyszyła tej trójce już od jakiegoś czasu. A ból, który przeszywał całe jego ciało sprawiał, że nie miał siły się w ogóle ruszyć. Chwilowo myślał nawet tylko i wyłącznie o tym jak wszystko go kurewsko boli. Świat przesłaniał mu tylko pulsujący ból biegnący od wszystkich ran postrzałowych na raz. Dlaczego to tak boli. Kiedyś nie czuł takiego bólu. Adrenalina zawsze sprawiała, że wszystko potrafił przetrwać. Zaciskał zęby i nie skupiał się na niczym konkretnym. A teraz? Dostał parę razy i prawie umierał, ale co z tego. Powinien być twardy. "Nie tym razem." - Dodał w myślach zdecydowanie wkurwiony. Sam pompował u siebie adrenalinę. Opanował tą sztukę naprawdę dobrze. Wystarczyło, że człowiek się wkurzył i wszystko działo się same.
Wszystko w okół nich działo się tak szybko. Widział tylko, że Astira z przyszłości rzuca się na granat, a chwile później dostaje kulkę prosto w głowę. Był zdziwiony, ale jego twarz nie wyrażała praktycznie nic. Wydał z siebie niezadowolone cmoknięcie i jeszcze tylko zanalizował to co powiedziała. Nie spotkała Ciro z przyszłości? No tak. Nigdy już jej nie spotkał po tym co się wydarzyło to fakt. W końcu uciekła z organizacji bo została uznana za dezertera. Uderzył ręką o ziemie i poczuł kolejną falę bólu. To wszystko było tak bardzo popieprzone. Słyszał kolejne strzały, a następnie do jego uszu dotarł znajomy głos Astiry. Wiedziała jak tego użyć? Kurwa, ale skąd. Nie chciał zadawać zbędnych pytań zwłaszcza, że wiedział iż jego czas powoli dobiega końca.
- Szybciej. - Głos mu się załamywał. Jeszcze nigdy nie czuł się tak jak teraz. Wiedział, że życie z niego ucieka. Kurwa, to było najbardziej bolesne uczucie jakie czuł od wielu, wielu lat. Ale wysłuchał jej do końca. Wiedział co ma zrobić, ale mimo wszystko jeszcze nie mógł wymyślić gdzie się cofnąć. Musiał mieć parę godzin - co najmniej. Jak źle zrobi to umrze? No to pocieszająco.
- Nic innego mi nie zostało. Jak się cofnę to mam jakąkolwiek szansę na przeżycie. A jak nie to trudno i tak bym zdechł. - Podsumował wszystko co wiedział na tą chwile. Tak prawda. Umrze podczas cofania. Umrze z bólu. Umrze bo złapią go Specy. Złapał jeszcze mocniej urządzenie. Wziął głęboki wdech. Determinacja sprawiała, że czuł się pewnie. Wiedział, że to jego ostatnia szansa, a to tylko dodawało mu odwagi. Kurwa, żeby on się teraz bał. Wtedy na pewno by to nie poszło. Skupił się porządnie zamknął oczy.
- Dzięki za wszystko. Wszystko naprawię. - Dodał jeszcze i uśmiechnął się delikatnie. Datę znał. Wystarczyło się na niej skupić. Miejsce? Najbardziej prawdopodobne było ambulatorium. Zielarna. Szpital. Musiał być opatrzony jak najszybciej. Doskonale wiedział co musi zrobić. Data. Miejsce. Skupił się z całych sił na czasie oraz na miejscu. Chciał trafić do ich skrzydła szpitalnego. Czas to było kilkanaście godzin przed atakiem. Będzie miał czas na wyleczenie się i zdobycie broni. Ogarnięcie sytuacji. Musiało mu to starczyć. No to siup. Kliknął urządzenie i cały czas myślał o tych dwóch rzeczach. Miejmy nadzieję, że się uda.

- Powodzenia.- Szepnęła jeszcze tylko, gdy widziała, jak jego palce zaciskają się na przycisku urządzenia. Teraz już wszystko zależało od niego, gorzej jeżeli znów się cofnął i nie pamięta niczego co tu się wydarzyło albo co gorsza znów nie jest świadom, że w ogóle podróżował w czasie( heheszki Yuu).
Została sama... no, w sumie to niezupełnie sama bo został z nią trup niej samej i ludzie, którym nie bardzo się podobało, że ktoś tutaj jest. Jakby mimowolnie się rozejrzała, chociaż robiła to już wielokrotnie w poszukiwaniu czegoś czym mogła się obronić, zrobiła to znów, tak, jak za każdym razem otwierała lodówkę po piętnaście razy licząc na to, że coś się w niej magicznie pojawi. I trzeba przyznać, że nieco ją zdziwiło, gdy tym razem ta przysłowiowa lodówka faktycznie napełniła się smakołykiem.
- No Ty kretynko...- Warknęła pod nosem, gdy dojrzała broń pod płaszczem martwej Astiry. Naprawdę to zrobiła? Czy naprawdę była tak głupia, że przez ten cały czas mogła użyć broni, by uratować ich brata ale tego nie zrobiła? Miała w tym wyższy cel, czy po prostu była...tak...cholernie...głupia. Przez moment z powodu myśli, że ona sama mogłaby być taka tępa aż zrobiło jej się przykro, ale tylko na moment, bowiem wręcz rzuciła się na broń, którą zaraz chwyciła i znów przylgnąwszy do muru, sprawdziła czy był naładowany. Pełny magazynek, pięknie. A co było jeszcze piękniejsze? Że to nie był jakiś tam przypadkowy pistolet, to było jej różowe kochane cudeńko, na którym aż złożyła całusa. Nie mogła się po prostu powstrzymać. No... teraz to czuła się jak w domu, jeżeli miała zginąć to chociaż się trochę z tymi chujkami pobawi.
Spomiędzy dymu dostrzegła postać, która tym razem znajdowała się znacznie bliżej niż było to jeszcze przed chwilą. Niczym poparzona, zerwała się na równe nogi, przeładowała broń i wycelowała w stronę mężczyzny. Astira należała do ludzi, którzy najpierw strzelali a dopiero potem zadawali pytania. Więc wedle swojej zasady, wystrzeliła pierwszy nabój, ostrzegawczo w stronę ramienia mężczyzny ne chcąc ryzykować tym, że to on mógłby wystrzelić pierwszy, nie decydując się jednak jeszcze na aktywowanie artefaktu, jeszcze nie teraz...
- Ktoś ty?!- Warknęła i zrobiła krok w tył, będąc gotową na to, by ewentualnie odskoczyć w bok albo strzelić po raz kolejny dla ratowania własnego życia.

No tak. Mógł się tego spodziewać. A w sumie czego? Co się wydarzyło? No kurwa co. Takie znajome nijakie uczucie. Dziwne wrażenie, że kiedyś czuł się podobnie. No, ale cóż. Powoli otwierał oczy i czuł ogromny ból. Kurwa. Co się stało. Nie wiedział gdzie jest. Co jest. Kurwa. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Słyszał bardzo znajomy głos, ale nie mógł go przyporządkować do kogokolwiek. To było dla niego za trudne w tym momencie. Czuł się jak ktoś bez tożsamości. Złapał się za głowę. Wszystko go rwało. Zerknął na tą osobę starając się skojarzyć kto to może być.
- Co jest grane? - Zapytał chrypiącym głosem. Chciał się trochę podnieść, ale nie miał siły. Nie wiedział co jest grane. Grawitacja zdawała się z nim wygrywać.
- Kim jesteś? - Zapytał szczerze bo naprawdę nic nie wiedział. Był trochę zakłopotany. Nie wiedział zupełnie co się w okół niego dzieje. Nerwowo ruszał ręką.

//Ja nie mam co pisać XD