Anioł słuchał szczura z wielkim zafascynowaniem. Historia, którą opowiadał była dla niego niezmiernie ciekawa. Starożytna cywilizacja? Źli najeźdźcy? Spojrzenie na świat z innej perspektywy? Mogło być coś ciekawszego dla Aba? W tej chwili z pewnością, nie.
Ludzie w mundurach? Dezartyratorzy? Czy jakoś tak? Czy wojsko.
Skrzywił się. Mieszkanie w kanałach wyryło mu w głowie jedną prosta zależność władza i mundury = zło i kłopoty.
Chwila. Straszna rzecz?
Oczy aniołka się rozszerzyły.
Jaką?
Zapytał najpierw z przejęciem, a słysząc niepokój szczurów nieco ściszył mentalny głos.
Jaką rzecz?
Postarał się wyciszyć na razie myśli na wypadek, gdyby i on miał się przyczyniać do wybuchającego tu co jakiś czas zamieszania. Jego opanowanie nie trwało jednak długo, gdyż wystarczyła jedna wzmianka o krysztale, by jego bujna wyobraźnia zaczęła mu przedstawiać najróżniejsze rubinowe kamyki. Anioł pewnie rozpłynąłby się nad pięknem niektórych z nich gdyby nie fakt, że opowieść szczura była znacznie ciekawsza i z pewnością znacznie ważniejsza.
Ab podążył wzrokiem za oczkami szczura, a z jego twarzy zaczęło powoli znikać zaciekawienie, które zostało zastąpione zatroskaniem.
Historia dobiegła końca, ale chłopak się nie ruszył. Dalej siedział w skupieniu, wpatrując się w chore stworzenie. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia, co robić. Opisana tutaj sytuacja była dla niego zupełnie nowa.
Nadal się nie odzywając, usiadł po turecku i przymknął oczy.
Myśl Ab. Co powinieneś teraz zrobić? Musisz im przecież pomóc. Ale sam nie dasz rady. Nie masz dość wiedzy. Gdzie ją zdobyć? A gdzie zwykle jej szukam? W książce! U mnie w zielarni na pewno coś jest!
Zerwał się na równe nogi z pewnym siebie wyrazem twarzy. Miał przecież plan! Albo przynajmniej wiedział, jaki może wykonać kolejny krok. To zawsze coś.
- Oczywiście, że wam pomogę. Nie byłbym sobą, gdybym tego nie zrobił. - Zmieszał się na moment. - W sensie, czy jestem w stanie, to nie wiem... ale na pewno coś wymyślę! - wykrzyknął i zaczął się kierować w stronę wyjścia.
Odwrócił się wchodząc już w szczelinę. Położył sobie rękę na sercu.
- Możecie być pewni, że zrobić co w mojej mocy, by wam pomóc.
Ukłonił się im i pognał w kierunku wyjścia.
Miał zamiar dotrzeć do swojego "domu" i przetrząsnąć cała tamtejszą biblioteczkę. Szanse, że coś tam znajdzie były marne, ale od czegoś trzeba było zacząć.

Anioł kiwną głową i uśmiechną się szczerze.
- Rozumiem. Zaczekajcie tu i zaopiekujcie się nim, jak potraficie, a ja zrobię, co w mojej mocy. Postaram się wrócić jak najszybciej. - Kiwnął głową i udał się do wyjścia.
Ab kiwnął jeszcze głową na znak, że zapamięta propozycję szczura, po czym ruszył pędem w stronę korytarza.
Bez większych trudności przebył szczelinę, którą tu dotarł i trafił do korytarza.
Rozejrzał się najpierw w lewo, później w prawo. Otworzył szeroko oczy.
Kurczę... to skąd ja tu przyszedłem?
Wyskoczył z tunelu i zaczął spacerować tam i z powrotem, usiłując sobie przypomnieć.
Dobra, tunel był po prawej jak się wracałem.
Zatrzymał się dotykając prawą ręką dziury.
- Czyli mam iść tam! - zawołał i pognał ile sił w nogach w obranym kierunku.
Biegł tak przez kilka minut. To był w końcu najdłuższy odcinek trasy. Około kilometra.
Dotarł do schodów, ale nawet tutaj nie zwolnił. Wskakiwał na nie po dwa stopnie aż dotarł do drzwi.
Wyjrzał za nie i nie dostrzegłszy niczego nadzwyczajnego, ruszył w kierunku składu z bronią. Stamtąd czekało go jeszcze około kilometra w lewo i w końcu był na miejscu. W swojej zielarni.
Zatrzymał się na moment by odsapnąć po czym dorwał się do szafki z książkami. Zaczął nerwowo przeglądać tytuły zrzucając tomy na dwa stosy. "Te książki, gdzie na pewno tego nie ma" i "te, gdzie może coś być".
Kiedy skończył, zaczął pospiesznie przeglądać książki ze stosiku "te, gdzie może coś być".

Anioł zaczął gorączkowo przeglądać podręczniki.
- Nie. Nie. Nie. O! To też nie! - mamrotał pod nosem.
W ciągu kilku minut siedzenia na podłodze, stworzył jeszcze trzecią kupkę. "te, gdzie mogło coś być, ale nie było".
W pomieszczeniu zaczynał się robić coraz większy bałagan, ale chłopak mimo wszystko był konsekwentny. Stopniowo zmniejszał ilość materiału do sprawdzenia i tak, po niespełna 20 minutach zostało mu tylko sześć książek.
Także w ich wypadku postąpił podobnie.
Wertował kartki. Te, na których na pewno nic na temat nie było, omijał od razu. No dobra, czasem zatrzymał się by zobaczyć ciekawy rysunek, ale tak to jechał dalej. Tam, gdzie mógł znaleźć coś pożytecznego, przebiegał tekst wzrokiem i oceniał, czy warto się w niego zagłębiać.
Ta część była nieco dłuższa gdyż zajęła mu kilka godzin. Poczuł się już mocno zmęczony całym dzisiejszym dniem. Tak wiele miał do zrobienia..
Odpłynął.
Obudził się trzy godziny później i natychmiast zerwał się z miejsca.
- Co? Jak? Co to za odpoczywanie skoro trzeba pomóc?! - wykrzyknął zgarniając czytaną wcześniej książkę.
Znalazł w końcu to, czego tak szukał.
Objawy się zgadzały. Czynnik wywołujący też mógł być podobny.
No nic, trzeba spróbować. To rozwiązanie na pewno nie powinno zaszkodzić.
Wyjął z księgi  odpowiednią kartkę (nawet nie musiał jej wyrywać, bo tomiszcze już się rozlatywało) i zabrał się za gromadzenie potrzebnych rzeczy.
- Trochę witamin, koc, świeża woda... - mamrotał pod nosem zgarniając wymieniane przedmioty.
Kiedy miał już wszystko, ruszył pędem do miejsca, gdzie ostatnim razem widział szczury.
Trafienie tam trochę mu zajęło i nie obyło się bez zgubienia drogi, ale w końcu dotarł na miejsce.
Usadowił się naprzeciwko chorego i uśmiechnął serdecznie do zgromadzonych.
- Chyba znalazłem rozwiązanie. Powinien za kilka dni poczuć się lepiej - oznajmił, wyjmując z kieszeni fiolkę z tabletkami.
Odkroił maleńki kawałek jednej z nich i wrzucił do zakrętki z wodą. Zamieszał, by się rozpuściła i ostrożnie pomógł to wypić szczurowi. Później urządził mu z koca ciepłe posłanie i postawił obok miseczkę z wodą.
- Będę tu zaglądał codziennie i dawał mu lekarstwo. W tym czasie powinniście pilnować, żeby było mu ciepło i jak najwięcej pił. Jutro przyniosę mu tez coś specjalnego do jedzenia.  
Uśmiechnął się pogodnie i podniósł z podłogi.

Abaddon przyglądał się ze zmartwieniem męczącemu się szczurkowi. Dopiero po chwili zorientował się, co się dzieje. Tajemnicza "mgła" postanowiła już opuścić ciało zwierzęcia.
Anioł siedział ja zahipnotyzowany i wpatrywał się w niezwykłe zjawisko. Dopiero przestraszone głosy innych gryzoni wyrwały go z tego stanu. Rozejrzał się zdezorientowany.
Książę najwidoczniej czuł się lepiej, więc Ab lekko uśmiechnął się do niego mrużąc oczy. Cieszył się, że jego lekarstwo tak szybko pomogło.
Pozostawała jednak sprawa dziwnej "mgły", która unosiła się teraz nad stworzeniem.
- Lepiej się do tego nie zbliżajcie - ostrzegł i delikatnie chwycił księcia, by i jego odsunąć od niebezpiecznego zjawiska.
Ułożył go ostrożnie obok siebie, na innym kawałku materiału, a sam począł przyglądać się szkarłatnemu dymowi, bezwiednie się nad nim nachylając i wstrzymując oddech.
Nowy widok jak zwykle go fascynował, a chłopak jakby zapomniał, co stało się ze szczurem, który przesadnie się do tego zbliżył.
Może by tak złapać to do butelki?
Przekrzywił lekko głowę, zastanawiając się, co z tym "czymś" zrobić.

Chłopak słuchał słów szczura ciągle wpatrując się w interesujące go zjawisko. Co jakiś czas potakiwał mu głową na znak, ze przyjmuje wszystko do wiadomości. Jego wersja zgadzała się z tą, którą przedstawił mu drugi szczur kilka godzin wcześniej.
Jak długo wszyscy wpatrywali się w tę mgłę? Trudno stwierdzić, bo anioł całkowicie stracił przez to poczucie czasu. Siedziałby tak pewnie jeszcze kilka godzin, gdyby nie fakt, że głosy szczurów w jego głowie stopniowo cichły i stawały się niezrozumiałe.
Ab potrząsnął głową.
- Zaraz, co? - Rozejrzał się nieco spanikowany po zgromadzonych.
Co się stało? Dlaczego ja przestaję rozumieć, co wy do mnie mówicie?!
W jego dużych szkarłatnych oczach na dobre zagościł teraz strach. Nie chciał, by jego nowi przyjaciele zamilkli. Nerwowo przeszukiwał swojej wspomnienia w poszukiwaniu lekarstwa.
Co się stało?
Zacisnął powieki starając się skupić i ich usłyszeć. Wszystko na marne.
- Co się stało? - wyszeptał smutno, garbiąc się i wpatrując w posadzkę.
Dlaczego..?
Poczuł na sobie dotyk jednego ze szczurków. Podniósł na niego smutne oczy i niewyraźnie się uśmiechnął.
- Ja.. ja nic nie rozumiem - wymamrotał i pokręcił głową.
Spojrzał po zgromadzonych, którzy się teraz w niego wpatrywali.
- Nie. Ja tego tak nie zostawię - oświadczył z nową stanowczością w głosie.
Wszystko działało, kiedy ta.. to coś było w księciu. Nie tylko ja ich słyszałem, ale wszyscy, którzy się tutaj zbliżyli. Wszystko też zaczęło się psuć, kiedy uwolniłem ten dym, więc pewnie on za tym stoi.
Anioł wziął głęboki wdech i zbliżył się do nieznanej substancji.
W takim razie, ktoś widocznie musi być tego nosicielem żeby działało. Niech więc będę to ja.
A nawet jeśli się mylę, to co też może się stać?
Wzruszył ramionami i nieznacznie się uśmiechnął.
Najwyżej się rozchoruję albo umrę.
Zaśmiał się i bez wahania wpakował twarz w szkarłatny obłoczek nabierając głęboko powietrza i starając się wchłonąć substancję.
Ryzyko? Niebezpieczeństwo? Co to takiego? Anioł przecież nigdy go nie dostrzegał.

Anioł co prawda dostrzegł niepokój ze strony szczurzych przyjaciół, ale nawet w takiej ilości nie byli w stanie go teraz powstrzymać. On już zdecydował.
Wpakował głowę w szkarłatną mgłę i przymknął oczy. Oddychał głęboko, spokojnie i szeroko się uśmiechał.
Co się mogło stać? Nie wiadomo. Ale jedno było pewne. Ab chciał się tego dowiedzieć.
Zawisł tak w tej nie do końca wygodnej pozycji na parę chwil. Pod jego przymkniętymi powiekami tańczyły teraz różnobarwne plamy. Zakręciło mu się trochę w głowie i poczuł napad gorąca. Mimo to, cały czas się uśmiechał i tylko czekał na rozwój wypadków.
Powoli zaczął słyszeć jakieś dobywające się z oddali głosy. Trochę, jakby był pod wodą.
Zmarszczył nieco brwi, starając się zrozumieć, co one mówią. Mowa stawała się coraz wyraźniejsza i kiedy już myślał, że wszystko wraca do "normy"... stracił równowagę i prawie wylądował na twarzy.
Na szczęście wyratował się rekami, ale nagłe szarpniecie skłoniło go do otworzenia oczu.
Rozejrzał się dookoła i szeroko uśmiechnął.
Naprawiłem!
Potrząsnął głową, by upewnić się, że nic mu nie jest.
Tak, wszystko na swoim miejscu. Czuję się zdrowy, więc chyba jest ok.
Zaśmiał się i uważając, by nie wylądować na jakimś zwierzątku, obrócił się i usiadł na ziemi.
Przeleciał rozradowanymi oczami po pyszczkach szczurów.
- Nie martwcie się. Nic mi nie jest. - Zaśmiał się i zmrużył powieki. - I znowu was rozumiem! - Uniósł ręce by pokazać, jak bardzo się cieszy, co znowu zaburzyło jego równowagę i o mało nie wylądował na plecach. Skończyło się jednak tylko na kiwaniu się w tył i w przód. Od tak. Dla zabawy i z radości.