Żwawym krokiem maszerował prosto przed siebie. Dostał przecież zadanie do wypełnienia! Może i nie było to tak pasjonujące, jak zdobycie prowiantu podczas napadu na magazyn czy zdobycie drogocennych informacji dzięki cichemu włamaniu do mieszkania któregoś z tych okropnych Specowców, ale przecież każda okazja by pomóc Łowcom jest dobra. Za swój obowiązek przyjął niegdyś opiekę nad tą organizacją, więc zamierzał poświęcić się temu zadaniu bez reszty. Nawet, jeśli oznaczałoby to ganianie z mopem po korytarzach. Ktoś musiał to zrobić? Ab z chęcią się tego podejmował. Nawet, jeśli ta praca miała go zanudzić na śmierć już po pięciu sekundach.
Co dziś porabiał? Taskał jakieś żelastwo do... gdzieś tam. Szczegóły jak widać nie były na tyle ciekawe, by uznał je za warte zapamiętania. W głowie powtarzał za to, jak mantrę drogę, jaka mu podyktowano. Naprawdę głupio byłby się tutaj zgubić. Niby wszyscy wiedzą, że jest roztrzepany i ściąga na siebie kłopoty, ale sam przecież nie chciał tego robić. Chciał być pomocny.
Dobra. Magazyn z amunicją? Jest. Teraz... yyy...
Rozejrzał się dokładnie.
Gdzie to ja miałem pójść? A tak, w lewo.
Zrobił w tym kierunku kilka kroków, po czym odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem skierował się w odwrotnym kierunku.
W prawo wariacie, w prawo.
Pokręcił głową i zachichotał. Przynajmniej zorientował się w porę.
Dotarł do masywnych drewnianych drzwi. Zdjął z ramienia worek, który trochę mu ciążył i po krótkiej szarpaninie z wrotami, przedostał się na drugą stronę, o dziwo nie zapominając o przesyłce, którą z cichym sapnięciem zarzucił sobie na plecy.
Pomaszerował dalej, cicho pogwizdując. Humor jak zwykle mu dopisywał. Nie miał przecież powodu, by się smucić, prawda?
Żarówka nad jego głowa dziwnie zamigotała, co zwróciło jego uwagę. Zatrzymał się na moment by się jej dokładnie przyjrzeć. Światło mignęło jeszcze kilka razy, po czym zgasło na dobre. Chłopak zamrugał i przetarł oczy. Nagła zmiana oświetlenia trochę go zdezorientowała.
Niemniej jednak postanowił pójść dalej. Cóż, chyba powinien był poczekać w tamtym miejscu jeszcze chociaż na chwilę, bo w tym momencie faktycznie niezbyt wiele widział. Efektem tego zamroczenia, było bliższe zapoznanie się z ziemią. Nie zauważył chyba kamienia i się o niego potknął, rozdzierając sobie dżinsy o wystający kawał drewna i pięknie koziołkując po schodach, które znajdowały się na jego trasie.
Zaśmiał się głośno, podnosząc się z posadzki i zbierając część rozsypanych przedmiotów. Może i był przez to lekko poobijany, ale nie był to dla niego wielki problem. Nie przez takie rzeczy się przechodziło.
Westchnął.
Dobra. Kochane oczka, zaczniecie w końcu pracować jak należy? Ciemność nie jest przecież dla was wyzwaniem. To mój żywioł, czyż nie?
To prawda, brak światła nie stanowił dla anioła problemu. Noc i podziemia były jego naturalnym środowiskiem i poruszanie się w takich warunkach nie było dla niego kłopotliwe. W ogóle go to nie męczyło. Miała za to inny minus. Im dłużej szlajał się po zacienionych miejscach, tym bardziej jego oczy przyzwyczajały się do tego. Tylko czekać dnia, aż światło słoneczne zacznie mu przeszkadzać. Będzie wtedy chyba musiał zainwestować w jakieś gogle albo coś. Hmm. Ciekawe czy robią przeciwsłoneczne szkła kontaktowe...
Wstał na równe nogi i wziął na plecy swój bagaż. Zamknął na chwilę oczy, wsłuchując się w otoczenie.
Woda. To chyba dobrze. Jeszcze się nie zgubiłem, tak?
Zignorował dziwny dreszcz, który przeszedł mu po plecach. "Zagrożenie? Panie, jakie zagrożenie? Ja tu nic nie widzę." Tak, Ab zdecydowanie nie znał się na wyczuwaniu niebezpieczeństwa. Coś miało mu podpowiedzieć, że powinien się cofnąć? Najzwyczajniej tego nie dostrzegał. Miejmy nadzieję, że nie zaprowadzi go to kiedyś do grobu. Pocieszające jest to, że mimo wszystko przeżył już te kilka tysięcy lat, mimo tej wady..
Otworzył szeroko oczy i  lekko połyskującymi w mroku soczewkami pomaszerował dalej.

Strój:

Ekwipunek:

Byłam w raju. Przystojny mężczyzna gładził moją aksamitną skórę, szepcząc słodkie słówka. Śmiałam się radośnie, gdy muskał mnie wargami o grzbiet uszka. Gdy odsuwał się niekiedy mogłam zobaczyć jego wyrzeźbione pośladki... Znaczy brzuch. I te pośladki... znaczy oczy! Tak, oczy. Po prostu ideał. Świdrujące spojrzenie, włosy o blasku tysiąca słońc, murzyn. Nagle jednak mężczyzna zaczął mną nieprzyjemnie szturchać. Próbowałam się bronić i
się obudziłam. Otworzyłam powoli zaspane powieki, dostrzegając miejsce, gdzie nawet szczury resztek nie szukają. Co prawda, może nie spełniało zaleceń BHP, ale mi to nie przeszkadzało i mogłam spać dalej. Niestety albo stety, ponowne odejście w świat uroczych mężczyzn utrudniał mi jakiś typ. Gdy wzrok mniej więcej przystosował się do półmroku, byłam w stanie ujrzeć zarys mężczyzny. Wyglądał na dość wysokiego, dobrze zbudowanego gościa, które nie tęga mina wyrażała więcej, niż tysiąc słów. Dobrego pierwszego wrażenia nie zrobił. Pewnie przyciąga ten z nadwagą, kredytem w Amber Goldzie, dwunastką dzieci i rzeżączką, gdyż miałam pewne wątpliwości do jego partnerek. Jeszcze ten.. orli nos, pewnie podziobałby mnie w nocy. Strach się bać.
Nie miałam siły i ochoty go słuchać, dlatego olałam jego kwestie, abym się przesunęła. Powiedział to niezbyt uprzejmie, a ja mam jeszcze resztki godności.
- Iś wajś niht. - Rzuciłam zasłyszany gdzieś tekst w odpowiedzi i ziewnęłam, ukazując swe śnieżnobiałe uzębienie, pogrążone w żółtym osadzie. Gdy po paru sekundach postanowiłam się zacząć odsuwać, co, trzeba przyznać, szło mi dosyć mozolnie, blondas przejął inicjatywne. Złapał mnie za ramiona i pociągnął z metr dalej, a wtem z sufitu zaczęła wydobywać się ciecz, z której bliższy kontakt nie przedstawiał się dość interesująco. Smród wraz z smolistą substancją to nie było to, co lubiłam najbardziej. Wypuściłam powietrze, które kumulowało się w płucach i luknęłam ku typowi.
- Podziękować. - Rzuciłam, gdy nastało kilka sekund niezręcznej ciszy. Cóż, na ogół nie byłam zbyt miłym stworzeniem, ale uchronienie mnie od tej brei było równe z uratowaniem mi życia. Byłam więc w pewnym sensie wdzięczna, że nie wyglądam tak (tu wstaw opis jak to sobie wyobrażasz) jak mogłabym wyglądać.  
Oderwałam wzrok od chłopaka, który prawił coś jakąś wieśniaczą gwarą i rozejrzałam się po otoczeniu. Cimno wszędzie, mokro wszędzie, wyjście z jeden strony zablokowane. No nieźle. Pozostała jedna droga, a kto wie co może nas spotkać w ściekach.
Chyba żeśmy utknęły.
Niezłe odkrycie Sherlocku!
Podniosłam się do pionu i wytarłam wilgotne spodnie z paskudztw, które zdążyły się do nich przykleić. Różne, niezidentyfikowane żyjątka bywają w ściekach. Mam dla nich własne ''stopnie'', obrzydliwe, bardziej obrzydliwe i ESUMO (znane pod nazwą : Ekstra-super-ultra-mega-obrzydliwe). Wracając do tematu, wstałam, otrzepałam się i porównałam wzrost z typem. Fakt, wysoki był i widocznie silni. Nie dał rady z drzwiami, więc i ja nie będę próbować. Uwierzę w siłę jego mięśni, jak wierni wierzą w słowa Ao.
- Chyba nic innego nam nie pozostaje. - Rzuciłam i ruszyłam za nieznajomym. Mimo swojej postury i twarzy, po której wnioskować, że zabił matkę, córkę i kota, nie sprawiał wrażenia zagrożenia. Włożyłam ręce do kieszeni i szłam... szłam... szłam... taplając się w ściekach, które płynęły ślimaczym tempem pod moimi stopami.
- Cztery jestem. - Przedstawiłam się ni stąd, ni zowąd. Wolałam znać chociaż ksywkę, inicjały, przezwisko, cokolwiek persony z którą mam do czynienia. Jeżeli zajdzie mi za skórę będzie mi łatwiej go znaleźć i wykończyć.
- Długo spałam? - Chociaż bardziej od tego ciekawiło mnie, jak się tu znalazłam.

Spoiler:

Anioł wesoło maszerował przed siebie. Nie przejmował się tym, że wędruje przez ciemną i cichą część podziemi. Dla niego nie był to powód do niepokoju. Cóż takiego mogło się stać. Ehh. Tak właściwie, to wszystko. W każdej chwili mógł przecież wyskoczyć na niego zmutowany szczur i go pożreć. Ab jednak o tym nie wiedział. Już od dawna był lekkoduchem. Nie przejmował się zagrożeniem. Coś może go zjeść, zabić, otruć, uszkodzić, zgwałcić? To przecież nie problem by się przejmować, czyż nie? Będzie dobrze... albo nie będzie już wcale.
Mimo wszystko, nawet w nim odzywał się czasem głos rozsądku. Rzadko, bo rzadko, ale jednak.
Huh. Coś tu cicho. Jak długo już tak idę? Powinno tu tak być?
Przestał nucić i zatrzymał się na chwilę, by wsłuchać się w otoczenie.
Nope. Nic nie słychać... Ej... a jeśli się zgubiłem?
Na jego twarzy wymalował się coś na kształt przerażenia. Rozejrzał się dookoła, jakby miało mu to w czymś pomóc. Nie trwało to długo. Już po kilku sekundach na jego buźce ponownie pojawił się uśmiech.
Niee. Na pewno nic nie pomyliłem. Do magazynu, w prawo, przez drzwi, po schodach i daleko wzdłuż wodociągu... A jeśli jednak miałem skręcić w lewo? Niee. Na pewno idę dobrze!
Podsumował swoje rozważania i z nową pewnością siebie pomaszerował dalej. Niestety, chyba jednak sprawa nie była taka łatwa, ponieważ dość szybko dotarł do jakichś wrót.
Odłożył na bok rury i zaczął się mocować z drzwiami.
Ciągnięcie ich nic nie dało. Pchanie tak samo. Zamknięte.
Poddał się i odsunął od nich w zamyśle. Wziął do ręki worek z żelastwem i już miał spróbować przedostać się na drugą stronę jako cień, gdy zdał sobie sprawę z tego, że przecież mężczyzna, który go tu wysłał nic nie wspominał o żadnych kolejnych drzwiach, a tym bardziej nie wspominał o ZAMKNIĘTYCH drzwiach.
Yyy... to chyba nie tędy. Czyli jednak się zgubiłem?
Podniósł jedną brew i spojrzał w głąb korytarza, którym tu przybył.
Tylko co ja zrobiłem źle? Myśl Ab.
Przysiadł na jednym z większych kamieni oderwanych od ściany i odtworzył po kolei swoją drogę tutaj.
Niee. Wszystko się nadal zgadza, ale chwila!
Tutaj mogłaby mu isę zaświecić nad głową żarówka.
Miałem iść wzdłuż wodociągu. A jeśli skręcił, a ja tego nie zauważyłem? To pewnie przez to! Gdzieś musi być zakręt, a ja to przeoczyłem. Swoją drogą, to bardzo możliwe..
Chłopiec zerwał się na równe nogi i z rozmachem umieścił bagaż na swoim miejscu. Przeszedł na drugą stronę korytarza i pomaszerował w drogę powrotną. Tym razem uważnie przyglądając się ścianom. Był święcie przekonany, że lada moment natrafi na jakąś odnogę, która okaże się drogą, którą miał się udać.

Szłam z łbem zwieszonym w dół, bujając się na boki. Mimo, że nie łaziliśmy zbyt długo, nudziło mi się niesamowicie, co potwierdzałam głośnym ziewaniem,mlaskaniem i grzebaniem w pępku. Cóż, gdy nie mam co robić albo siostra Shreka wybudzi mnie ze snu, miałam skłonności do panowania nad swoim zachowaniem. Wtedy miałam wszelkie sprawy w dupie i generalnie wszystko miałam w dupie. Na przykład w dupie miałam to, że spowalniałam chłopa i musiał przystopować, abym zrównała z nim krok.
Raff.
Faktycznie typa nie znałam. Musiał rzadko bywać na górze, chociaż... Gówno prawda. Byłam prawdopodobnie tak samo kojarzona co on. Prawdopodobnie zasłynę z bogactwa, w końcu będę sławną... sławną... kim sławnym? Dobra, nieważne, liczy się to, że będę sławna i bardzo kasiasta. Wtedy staje się automatycznie lubiana, super gwiazdą, c'nie?
Teraz jednak byłam w stanie wsłuchać się w głos mężczyzny. Co prawda wyglądał na wieśniaka (żywcem wyciągnięty z "Rolnik szuka żony"), ale nie spodziewałam się, że po słownictwie również to dostrzec. Miałam ochotę w odpowiedzi parsknąć śmiechem. Od razu wyobraziłam sobie to, co chłop lubi robić najbardziej. Oranie pola na czas, rzucanie widłami w pędzącą maciorę, ładowanie rozrzutnika gnoju... jednak nic o tym nie wspomniałam, bałam się, że się zamknie i zabierze mi jedyną możliwość nie wpadnięcia w otchłani nudy.
Szliśmy dalej.
Nagle Raff rzucił wzmiankę na temat drzwi. Uniosłam do góry wypielęgnowana brew. Żart? Kawał? Dowcip? Jeżeli tak, musiałam przyznać, że zaraz się schylę i łyknę trochę brei, bo suche. Nie wywołało to u mnie napadu śmiechu czy nagłego wypuszczenia moczy z pęcherza z tego samego powodu, ale wyszczerzyłam szereg zębów, ukazując je Raffowi. Oczy jednak pozostały bez wyrazu, patrząc się wprost na rozdroże.
W prawo czy lewo idem?
Skąd mam kurna wiedzieć?! Przecież to ty sobie tutaj egzystujesz, ja jestem gościem. Cóż za utrapienie! Zrobiłam teatralny młynek oczami, odwrócona w stronę ściany, aby towarzysz tego nie zauważył. Wyglądał na silnego, a ja nie chciałam zranić mojej cud-buźki.
- W prawo... albo nie! - Wszyscy w horrorach wybierają prawą stronę. Jak wiadomo nie kończy się to zbyt dobrze. - Idziemy w lewo, uwierz mi, wiem co robię. - Dokończyłam zdecydowana i poczęłam kilka kroków w tym kierunku. Mój kobiecy instynkt podpowiadał mi, że to dobry wybór.
- A pamiętasz którędy tu przylazłeś? Chyba, że zdarzył się cud i jakaś wróżka zębuszka czy inne gówno Cię tu przypałętało. Chyba, że coś Ci się objawiło, jak tym z Kościółka. - Mówiłam idąc obok dryblasa. Cóż, nic innego nie pozostawało mi do roboty, chociaż czułam, że będzie to równe rozmowie z drzewem

Szedł... i szedł... i szedł... Kurczę, naprawdę pokonał już aż taki dystans w drodze do robotników i tego nie zauważył? No cóż, z racji, że w tę stronę szedł bujając w obłokach, to było całkiem możliwe. Nie liczył czasu i rzadko spoglądał na zegarek, a przyzwyczajone do ruchu nogi nie upominały go, że właśnie zawędrował w bardzo dalekie rejony. Z resztą, nie było to chyba jeszcze takie straszne. Dopóki droga była prosta i powinien być w stanie trafić do domu, nie musiał się tym aż tak przejmować.
Znowu zaczął cicho nucić pod nosem. Tym razem jednak starał się skupić na otoczeniu. Nie mógł znowu przegapić przejścia. Co miałby wtedy zrobić? Wrócić do bazy z podkulonym ogonem i szukać zleceniodawcy by mu powiedzieć, że zgubił się na tak krótkim dystansie? Zapewne by się zdenerwował. Niee, to nie było dobre rozwiązanie. A może musiałby przebyć ten odcinek jeszcze raz? Zapewne tak by właśnie zrobił. Szkoda tylko, że z każdym powtórzeniem to miejsce stawało się coraz bardziej nuuuudneeeee.
Od niechcenia przyłożył rękę do ściany. Chwilkę zajęło mu jakieś stabilne ułożenie worka, który mimo wszystko było łatwiej utrzymać obiema łapkami. Niemniej jednak, udało mu się to, a jego białe paluszki powędrowały w kierunku betonu.
Jaka była w dotyku ta powierzchnia? Chyba łatwo się domyślić. Chropowata, nieprzyjemna, nieregularna i lekko wilgotna, jak całe to miejsce. Sunięcie po niej opuszkami szybko zaczęło być na swój sposób nieco bolesne, ale Ab się tym nie przejął. Znowu pozwolił swoim myślom odpłynąć. Eh, a miał być teraz czujny.
Nagle, ściana pod ręką zniknęła, a anioł zaskoczony tym odkryciem zrobił szybki obrót o dziewięćdziesiąt stopni i stanął na przeciwko dziury.
Przekrzywił głowę, dokładnie się jej przyglądając. Było tam ciemno. Strasznie ciemno.
Przybliżył powoli głowę do otworu. Nope, dalej niewiele widać.
Zamyślił się na chwilę. Fakt, że miał się teraz kierować na miejsce, gdzie miał odłożyć rury, jakoś wypadł mu z głowy. Nowe znalezisko było znacznie ciekawsze. Szkoda tylko, że nie mógł mu się dokładniej przyjrzeć, ale chwileczkę! Przecież mógł tam wejść!
Już miał radośnie wykonać krok w stronę szczeliny, gdy w głowie pojawiła mu się twarz Yuu i Liselotte. "Ab nie pakuj głowy do tej jaskini! Tam jest wąż!", "Ab nie dotykaj tego, to jest trujące!", "Pomyśl zanim zrobisz.", "Sprawdź teren, zanim się tam władujesz.". Tak, o ile sam nie potrafił rozpoznawać zagrożenia, o tyle jego małe "szkolenie" przez te bardziej odpowiedzialne osoby odnosiło jakieś skutki. Ab przecież musiał słuchać dobrych rad swoich przyjaciół.
Odłożył na bok worek z przesyłką i wyciągnął z torby latarkę. Włączył ją i skierował jej promień w stronę szczeliny. Zakodował też sobie w głowie, że jeśli coś z niej na niego wyskoczy, to ma jak najszybciej brać nogi za pas, zamiast się temu przyglądać.
Jeżeli wszystko wyglądało bezpiecznie (na ile dla kogoś takiego jak on coś może wyglądać niebezpiecznie), Ab zaczął się zagłębiać w szczelinę. Uprzednio zabierając ze sobą worek, z którym postanowił się jednak nie rozstawać. Ostatnie, czego mu było trzeba, to ganianie po kanałach w poszukiwaniu zgubionego sprzętu.

- Chadzacie do pracy? No to, kurde, gdzie wy pracujecie? Gdzieś na górze? W M3? W kopalni? Przyznam, że sama chętnie złapałabym jakąś fuchę. Chociaż coś łatwego i dobrze płatnego, by się przydało. Jestem dość leniwa, od dzieciństwa. Moi rodzice byli dzicy. Jak byłam mała nie mogłam jeść słodyczy, żadnego cukru. Starzy mi nie pozwalali. Za to jadłam miętówki. Miałam świeży oddech, ale opary z ust trafiały mi do oczu i tak strasznie płakałam. Byłam zalana, to było chore. - Wyrzuciłam z siebie długi i całkiem beznadziejny monolog. Tak, może i nie nakładałam na siebie zestawu małego tynkarza, ale gadatliwość wskazywała na to, że jestem kobietą.

Szłam ramie w ramie z Ruffem i rozglądałam się po nieznanej mi części ścieków. Trudno było nie zauważyć, że typek też zabłądził tu pierwszy raz. Może trzeba było wybrać to po prawo? Nigdy nie byłam dobra w losowaniach, a w lottka nigdy nie wygrałam. Kaszana, jeżeli napatoczą się na nas jakieś kreatury. Dodatkowo powierzchnia sufitu stała się nie równa, dzięki czemu musiałam schylać swój ryj. Duży wzrok nie popłaca. Oczywiście niekiedy nie mogłam uniknąć zawalenia mordą o wystające coś, czego nie mogę zinterpretować, przez swój ubogi zasób słownictwa.
Droga schodzi niżej.
Zauważył to młokos. Fakt, mimo, że z pozoru wydawało się, że idziemy na najniższym z możliwych poziomów, zmierzaliśmy w dół, dół, dół... Nie było to takie złe, dopóki nie uderzyła nas fala ciepłego powietrza. Niestety, stało się to tak szybko, że nie zdążyłam jako pierwsza zareagować.
- Nie wiem. - Odpowiedziałam szybko, wskakując za Ruffa. Za nim siła wiatru gwałtownie spadła. Cóż był bardziej postawny i zasłaniał mnie swym ciałem. - Trzeba się rozejrzeć. Na razie wygląda mi jakbyśmy zagrali w nowej części Drakuli. - Zażartowałam, mimo, że mój dowcip nie był w cale śmieszny, a typka raczej różniej nie zainteresował. Luknęłam ku wgłębieniom z pokrywami i poczyniłam kilka kroków w ich kierunku.
Podeszłam ku nim, przyjrzałam się płytami. Jeżeli widniał na nich jakiś napis - nie przeczytałam go, jestem cholerną analfabetką, zaś jeśli byłam w stanie je odsunąć, spróbowałam. Gdy jednak, by się to nie powiodło, zawołałam koleżkę lub przeszłam do innej ''trumny''.

Przyjrzał się dokładnie otworowi. Jego końca nie widział. Widział jednak jego podłogę.
To dobrze, można tędy w miarę bezpiecznie iść i nie skręcić kostki.
Uśmiechnął się pod nosem, zadowolony z tego odkrycia i poświecił jeszcze trochę latarką. Z wnętrza wypadło nagle kilka nietoperzy. Ab natychmiast odskoczył. Nie przestraszył się ich. Po prostu, jego ciało wykonało zapisaną komendę "odskakuj, gdy coś się poruszy".
Patrzył chwilę za odlatującymi ssakami. Żałował, że nie może za nimi pobiec.
Były.. ładne! Takie sympatyczne stworzenia. Kto wie, czy to nie były jedne z tych, które lubią krew. Karmienie ich mogłoby być ciekawe. Ehh. Mam nadzieję, że któryś mnie kiedyś polubi i będzie wpadał do mojej zielarni. Byłoby wesoło.
Westchnął i zerkną w szczelinę. Uznał, że sprawdził to, co mógł sprawdzić i wydało mu się to bezpieczne, więc bez zbędnego zastanawiania się, wszedł do wąskiego przejścia.
Nie spieszył się zbytnio. Rozglądał z ciekawością na boki, zerkał pod nogi. Ah, gdyby Lilo mogła go teraz zobaczyć. Może dostałby lizaka za dobre sprawowanie? Był ostrożny, prawda?
Starał się nie świecić latarką, na dostrzeżone nietoperze. Domyślał się, że nie będą tym zachwycone. Cóż, on by nie był. Nienawidził, gdy ktoś zapalał światło, gdy źrenice Aba były maksymalnie rozszerzone. To było.. nieprzyjemne.
Bezwiednie nucił pod nosem nową melodię. Gdzie to on ją usłyszał.. To jakaś stara kołysanka? Chyba słyszał ją przed laty w Edenie, kiedy jeszcze częściej tam bywał. Stare czasy...
„Jeszcze trochę, jeszcze kawałek”
Aj, aj kapitanie.
Ab poniekąd zignorował dziwny głos w swojej głowie. Tak często słyszał w niej nie swoje myśli, że czasami nawet tego nie dostrzegał. Chyba oszalałby, gdyby próbował to wszystko pojąć. Czasem informacji było za dużo. Choć teraz teoretycznie nie powinien nic słyszeć. Był z dala od innych.
„Nie zrobimy Ci krzywdy. Ale ty chyba się nas nie boisz, prawda skrzydlaty?”
Nie, nie boje się was myśli.
Zatrzymał się, a jego nucenie ucichło.
Zaraz. Wy nie jesteście tylko myślami. Myśli same nie istnieją i się do mnie nie odzywają.
Rozejrzał się nieco zdezorientowany. Kto to mógł być? Ab przypuszczał, że słyszy czyjeś myśli, ale nie był pewien, do kogo one należą. I skąd ten ktoś wie, że Ab ma skrzydła.
Chłopak zerknął na swoje plecy.
Nope, skrzydła mam schowane... Hej, kim jesteście?
Zapytał w myślach normalnym dla siebie, pogodnym tonem i ponownie się rozejrzał.
A jeśli to nie było do mnie?
Chwila, ja mogę słyszeć myśli, ale nie je wysyłać.
Zmarszczył brwi.
- Em, cześć? Jestem Ab. Mówiliście do mnie? - ponowił pytanie nieco niepewnym głosikiem.