Zmarszczył ledwo zauważalnie brwi, przyglądając się chłopakowi. Fynn. Gdzieś z tyłu potylicy coś dzwoniło, ale Nathair nie był w stanie określić w którym kościele. W efekcie wzruszył jedynie ramionami, jakoś niekoniecznie przejęty faktem, z pozoru tak istotnym, jak pomylenie imienia i koniec końców nie pamiętania kiedy poznał tego jegomościa. Znali się, a to wystarczyło do punktu zaczepienia, by dalej utrzymywać konwersację, choć Nathair w głębi ducha nie wróżył jej długiego żywota. Ponownie kichnął, w ostatniej chwili unosząc obie dłonie, by zakryć się, nie chcąc rozsyłać dalej swoich wirusowych zarodników.
– Chory? – zapytał pociągając nosem, a spod jego bluzy wypadło parę piór, które swobodnym lotem opadły na ziemię. Zrywał się coraz zimniejszy wiatr, pomimo pory roku. Już od dłuższego czasu cała pozostałość zieleni na Desperacji powinna budzić się do życia, a zamiast tego istniało widmo wtórnego śniegu.
– W sumie przechodziłem. Chciałem odwiedzić… pewną osobę, ale koniec końców zrezygnowałem i kierowałem się w stronę domu. – odpowiedział nie zamierzając wdawać się w szczegóły. Znajomości znajomościami, ale jakoś nie uśmiechało mu się zdradzanie faktu, że raz, ma podopiecznego a dwa, że jest anioły. Osobniki jego typu niezbyt były mile widzialne w Desperacji. Nie, inaczej. Były. Po to, że krążyło przeświadczenie, że pławią się w bogactwie i dobrobycie. No i byli mimo wszystko łatwymi celami. A Heather, zwłaszcza teraz, był cholernie osłabiony, dlatego też nie chciał się z nikim dzielić swoją przynależnością rasową. Nie ufał nieznajomemu.
– Odette. – kłamstwo z zadziwiającą łatwością prześlizgnęło się przez jego gardło. Nawet nie zająknął się. Kwestia imienia i zdradzania go była taka sama jak w przypadku innych szczegółów. Skoro znali się tylko z widzenia, to niech i tak pozostanie. Jasne spojrzenie uparcie wpijało się w drugiego chłopaka, jakby chciał przeniknąć przez jego tkanki i wyciągnąć na światło dzienne wszystko to, co w nim siedziało.
– Nie jest ci zimno tak tu siedzieć? Usiadłem zaledwie parę chwil temu, a już czuję jak mi dupa przymarza do tego cholernego pieńka. – rzucił marudnie i jakby na potwierdzenie swoich słów, poruszył się lekko, jednocześnie ocierając dłonie o siebie, żeby chociaż trochę je rozgrzać. A powinien przywyknąć do zima, czyż nie?
– Nie macie tutaj żadnego szpitala? Wiesz, skoro źle się czujesz, to chyba ktoś powinien cię obejrzeć. – zaczął powoli, starając się odczytać z twarzy Fynna wszystko to, co było możliwe. Prawda była jednak taka, że pomimo obcości, jaka pomiędzy nimi wisiała, to Heather był gotowy mu jakoś pomóc. W jakikolwiek sposób, choćby przyniesienie z Edenu zapasu koców czy jakiegoś pożywienia. A na zabraniu go na swoje tereny kończąc. Pomimo degradacji i zepsucia, jakie Desperacja odcisnęła swoje piętno na nim, skutecznie nadwyrężając jego kręgosłup moralności, to wciąż pozostawał aniołem. Wciąż czuł wewnętrzną potrzebę pomagania tym, którzy akurat tego potrzebowali, choć i tak wyraźnie odbijał się na anielskich standardach.

Wydał z siebie cichy pomruk, zwiastującego właściwie wszystko. Potarł niespiesznie brodę, przyglądając się nieznajomemu, jakby próbował za wszelką cenę przyłapać go na kłamstwie. Ostatecznie wzruszył ramionami sięgając po bezpański kamień leżący u jego stóp i podniósł obracając w dłoniach. A tylko po to, żeby czymś je zająć.
– Skoro tak mówisz. – powiedział niechętnie, jakby słowa nie chciały prześlizgnąć się przez jego gardło. Rozchylił nieco usta, próbując unormować płytkie i szybkie oddechy. Wydawało mu się, że powietrze dookoła niego w jakiś magiczny sposób stało się rzadsze, jakby znajdował się na szczycie jakiejś wysokiej chmury. A zimne powietrze i wydobywająca się para z ich ust za każdym razem, kiedy próbowali coś powiedzieć w żaden sposób tego nie ułatwiała.
– I nawet w Desperacji zdarzają się cuda, co? – rzucił żartobliwie, choć wypowiedziana złośliwość nawet nie otarła się o jakiś przyzwoity kawał. Kąciki ust uniosły się ku górze, kiedy przelotem przesunął wzrokiem po siedzącym Fynnie, po czym odchylił się do tyłu, opierając obiema dłońmi, gdzie w jednej z nich wciąż tkwił znaleziony kamień, o pieniek, na którym usadził swoje szanowne cztery litery. – Dobrze robisz, choć teraz postąpiłeś lekkomyślnie, Fynnie. Tutaj nie możesz nikomu ufać. Nawet, jak wydaje ci się, że twój rozmówca jest niegroźny. Dziecko, dorosły, wymordowany, kobieta, człowiek, anioł. To bez znaczenia. Wierzysz w Boga? I w anioły? – przekręcił się nieco, by móc lepiej spojrzeć na niego z dziwnym błyskiem w oku. – Słyszałem teorię, że anioły to tylko wymysł. Zmutowali z ptakami i dlatego mogą poszczycić się pięknymi skrzydłami. Wyglądają jak istoty nie z tej ziemi. Ale mają ludzkie ciała. I uczucia. Myślą i zachowują się jak inne, ludzkie istoty. W końcu wiara od zawsze była potężnym narzędziem. Może ktoś wpadł na tak genialny pomysł, że wymyślił o cudownym zejściu aniołów na ziemię, by ukryć pod tym swoje chorobliwe zapędy tyrana, hm? – uniósł jedną brew w geście zapytania, aczkolwiek pytanie, które zawisło pomiędzy nimi nie miało otrzymać odpowiedzi.
Bluźnisz, Nathair.
– Czemu ze mną rozmawiasz? Jesteśmy sami. Na pustkowiu. Tu nikt nie usłyszy twojego krzyku o pomoc. A nawet jeśli – nie zainteresuje się. Nikogo nie obchodzą krzyki w Desperacji. Może jestem psychopatycznym mordercą, który dla swoich uciech lubi zadawać tortury innym? Nie wyglądam na silnego. I masz rację. Nie jestem. Ale może potrafię zmącić tutaj. – uniósł wolną dłoń i postukał się palcem wskazującym w skroń, uśmiechając szerzej, co z anemiczną barwą jego skóry wyglądało nieco upiornie.
– Może już cię zmanipulowałem? – dodał po chwili a pomiędzy ich dwójką zapanowała chora cisza. Koniec końców została przerwana cichym parsknięciem Nathaira, a atmosfera, która zdążyła zgęstnieć, raptownie rozluźniła się.
– Żartuję.  Nie jestem groźnym, psychopatycznym mordercą. – wyszczerzył do niego kły w krzywym uśmieszku, aczkolwiek bardzo szybko dodał. – Ale czy teraz zawierzysz moim słowom? – był ciekawy. Sam nie potrafił ufać obcym. Ba. Nie tylko obcym, ale nawet osobom, które już nieco znał. Co nie zmieniało faktu, że był ciekaw jego reakcji. Czy ucieknie? Całkiem prawdopodobne. Nie winiłby go o to. Być może na jego miejscu sam wziąłby nogi za pas. Leniwie odwrócił głowę i spojrzał na parę piór. Wzruszył ramionami i z wyraźnym wysiłkiem schylił się po jedno z nich. Ujął je w palce, po czym wyprostował się przyglądając trzymanej rzeczy, która jeszcze parę chwil temu była częścią jego samego.
– Nie jest. – odpowiedział niespiesznie, muskając opuszką miękką część pióra. – Znak, że nawet my jesteśmy podatni na ziemskie pułapki. – spojrzał na niego i pomachał piórem. – Chcesz? Słyszałem, że nasze pióra przynoszą szczęście temu, kto je posiada. Albo przynosiły.

Uniósł dłoń I podrapał się małym palcem po dolnej wardze, uśmiechając w dziwny sposób, jakby coś dziwnego chodziło mu po głowie. Ostatecznie na uśmiechu się skończyło, a zamiast dziwnych myśli, pokręcił jedynie głową i wzruszył ramionami w dość lekceważącym geście.
– Ja też nie. Nigdy nie widziałem żadnego cudu. Możliwe, że nie istnieją I są jedynie nudnymi bajeczkami, które opowiada się dzieciom na dobranoc, żeby były grzeczne. Cóż, zawsze to lepsze niż straszenie ich jakimiś starymi strzygami czy innymi okropieństwami. Ciebie straszono? – mruknął unosząc jedną brew w geście zapytania. Rodzice i słodkie dzieciństwo. Te słowa praktycznie nigdy nie przekraczały jego ust, nie prześlizgiwały się płynnie przez gardło, tylko zalegały, jak jakaś cholernie nieprzyjemna i uciążliwa żółć. Właściwie już nie pamiętał jak to jest mieć rodzinę. Odkąd pamiętał był praktycznie sam, a to nauczyło go pewnego rodzaju niezależności. Z perspektywy czasu nie żałował tego, swojej samotności. Tak było o wiele łatwiej. Był panem swojego losu i właściwie nikt nie mówił mu co ma robić i jak żyć. Całkiem przyjemny układ.
– Rzeczywiście, nie zrobiłem nic takiego, przez co mógłbyś mi nie ufać. – zamyślił się przez krótką chwilę. – Ale z drugiej strony, nie zrobiłem też nic, żebyś mi zaufał. Przykładowo ja Tobie nie ufam, a przecież nie uczyniłeś nic, co mogłoby sprawić, żebym ci nie ufał. – dodał przyglądając się mu z uwagą, próbując wychwyci jakiekolwiek zmiany w jego mimice, przewiercając się spojrzeniem przez jego skórę, tkankę, mięso, kości.
– No ale, jak pewnie zdążyłeś zauważyć, należę do anielskiej rasy, a my nie mamy w naturze krzywdzić drugiej istoty. Wolimy rozwiązywać spory i sprawy w inne sposoby, bardziej ugodowe, rozmawiając. Choć w tych czasach ta zasada praktycznie już nie funkcjonuje, zaciera się. – drobne ramiona opadły, jakby jakaś niewidzialna siła usiadła na nich i swoim ciężarem ściągały go w dół. Czuł się zmęczony. Cholernie. Jedyne, o czym teraz marzył to gorąca kąpiel i ciepłe łóżko.
– Nie myśl za wiele, bo wtedy umysł zaczyna sam tworzyć własne historie i płatać różne figle. A wtedy można zwariować, gubiąc się pomiędzy rzeczywistością a światem fantazji. – kąciki ust uniosły się w lekkim uśmiechu, choć nie było w nim ani krzty wesołości czy typowego ciepła.
– Sam niejednokrotnie wolałbym takie rozwiązanie. Łatwiejsze, mniej bolesne. Zero zmartwień. Zero kłopotów. Tylko to, co daje nam ulgę. – przymrużył nieco oczy i podniósł się, prostując skostniałe nogi i ręce. Zbliżała się noc, więc albo powinie wyruszyć już do Edenu, albo jak najszybciej znaleźć jakieś bezpieczne schronienie, jeśli nie chciał spędzić jej na zewnątrz. A taka opcja w ogóle mu się nie uśmiechała. Jasne, był aniołem i potrafił nieco zdziałać ze swoimi mocami, ale nie wychowała go Desperacja. Był sam, ale nie posiadał tego instynktu przetrwania, jak większość wymordowanych. W Edenie miał dobre życie. Nie cierpiał raczej na brak pożywienia, wody, ubrań czy leków. Miał przyjemny i ciepły dom, z własnym generatorem w przyjemnej części lasu. Właściwie niczego mu nie brakowało. Ale to miało też swoje minusy. Upośledziło go trochę na współczesny świat i niebezpieczeństwa, jakie na niego czyhały.
– Co zamierzasz? – zapytał wsuwając zmarznięte dłonie głęboko w kieszenie bluzy, czując, jak całe jego ciało zaczyna niebezpiecznie dygotać.
– Masz gdzieś jakieś schronienie? – A jak nie to… co wtedy? Zamierzasz mu pomóc?
Możliwe.

Powędrował spojrzeniem za Fynnem I sam zadarł głowę, by utkwić wzrok w ciemnych i gęstych chmurach. To była kwestia paru marnych minut, nim rozpęta się tu piekło i lunie siarczysty deszcz, przemaczając ich do suchej nitki w trybie natychmiastowym. A to groziło nie tylko dyskomfortem samym w sobie, ale zapaleniem płuc. I o ile Nathair znalazłby odpowiednią pomoc, to nie był tego pewien jeśli chodziło o Fynna. W końcu anioł oderwał spojrzenie od chmur, by ponownie skupić się na drugim osobniku i jego słowach. Kąciki ust uniosły się nieznacznie, naznaczając jego oblicze nieco rozbawioną emocją.
– Ile masz lat? – zapytał nagle, bez jakichkolwiek ogródek. – Z jednej strony zabrzmiałeś jak ktoś, kto urodził się jeszcze w czasach przed całą tą apokalipsą i wirusem. Ewentualnie w M-3, gdzie spędził spokojne dzieciństwo z dala od tego całego chaosu, gdzie na każdym zakręcie coś albo ktoś chce cię zabić i pożreć, a z drugiej strony mimo wszystko, choćbym cholera jasna nie wiem jak się starał, nie umiem sobie wyobrazić ciebie jako kogoś naprawdę wiekowego. – parsknął przeciągle i pokręcił lekko głową, wprawiając w ruch przydługawe kosmyki, które opadły na jego zaróżowione od zimna policzki.
– Nie wiem czy matki na Desperacji mają już czym straszyć swoje dzieci. Desperacja sama w sobie jest nieokiełznaną bestią. To nią powinno straszyć się niesforne maluchy, a nie jakimiś stworzeniami. – przygryzł na moment wnętrze dolnej wargi, uciekając swoimi myślami daleko od Fynna. On sam nie poznał smaku straszenia potworami spod łóżka. Nie miał kto go straszyć. Nawet, kiedy po tragicznej śmierci jego rodziców opiekę nad nim przejął Nathaniel. Potem przewinął się Ourell i ostatecznie Lav. Nikt nigdy go niczym nie straszył. Nie znał tego smaku strachu. Ale za to poznał inny. O wiele bardziej cierpki i niebezpieczny.
– Coś pośredniego? – uniósł wysoko obie brwi, po czym wzruszył chudymi ramionami. – Chyba nie ma. Albo komuś ufasz albo i nie. Ot, cała filozofia. – chłopa skulił się nieznacznie, kiedy jego ciałem targnął mocny wiatr, a jego skóra coraz dotkliwiej odczuwała skutki niskiej temperatury. Potrzebował schronienia. Już.
– Nawet anioły zdążyły przesiąknąć ludzkością. To, że wciąż pomagają innym i są z natury dobre, nie oznacza, że są nieomylne w swych osądach, a ich czyny nie są dyktowane ludzkimi i przyziemnymi żądzami. Wraz ze zniknięciem Boga każdy anioł dostał ciało. Z krwi i kości. I kupy mięsa. Czujemy tak samo jak ludzie. Cierpimy. Umieramy. Krwawimy. I jesteśmy podatni na te same emocje, co oni. Wy. I czasami ciężko nad nimi zapanować. A wtedy powstaje konflikt. Między tym, co czuje nasze serce, co w nas siedzi od zarania dziejów, a tym, czego pragnie nasze ciało. Masz rację. To cholernie skomplikowane. Anioły przestały już być śnieżnobiałe. Ich skrzydła zaczęły szarzeć z każdym kolejnym przeżytym dniem w tym świecie. Ale czy to oznacza, że są złe? Nie. Są po prostu ludzkie. Czasami aż za bardzo ludzkie. – zamyślił się na moment, nieświadomie muskając opuszką krawędź rękojeści miecza. Koszmary. A to ci dobre. Nawet na tej płaszczyźnie byli do siebie bardzo podobni. Gdyby nie pogoda i ogólne złe samopoczucie anioła, być może mogliby wymienić się ze sobą swoimi „doświadczeniami”. Ale nie było na to czasu.
– Mógłbyś zaproponować ci udanie się ze mną do Edenu. Znalazłbyś tam schronienie przez parę dni. Nakarmią cię, opatrzą, odpoczniesz. Oczywiście jeś— – słowa chłopaka utonęły w gardłowym przekleństwie po hebrajsku, kiedy z nieba zerwał się ciężki deszcz. Za późno.
– Ale o tym pogadamy później! – krzyknął do niego, chcąc przekrzyczeć deszcz. Wyciągnął rękę i zacisnął swoje palce dookoła jego nadgarstka, obdarzając go przy tym lekkim uśmiechem.
– Chodź w te ruiny. Trzeba schronić się przed tym deszczem.

Szczerze powiedziawszy gest chłopaka go zaskoczył. Z pewną dozą niepewności przyjął bluzę, i jeszcze przez dłuższą chwilę nie spuszczał z niego swojego spojrzenia, jakby do ostatniej chwili czekał, aż ten wyskoczy z tekstem „Ha, oddawaj. Żartowałem frajerze”. Ostatecznie wzruszył jedynie ramionami i zarzucił ubranie przez głowę, czując, jak ciepło materiału powoli się rozchodzi po jego ciele.  Jasne, mógł odmówić, kazać Fynnowi, żeby sam to na siebie założył, żeby chociaż odrobinę zapobiec ewentualnemu przeziębieniu, ale… po co? Tak, tak, był cholernym aniołem, ale nawet te cholerne anioły bywało egoistami.
Znalezienie w miarę bezpiecznego schronu okazało się, o dziwo, całkiem łatwe, chociaż Nathair w pierwszej chwili był gotowy podjąć ewentualną walkę z innymi wymordowanymi, jeżeli tacy nie wyraziliby chęci pozielenia się skrawkiem suchej podłogi ukrytej pod w niektórych miejscach podziurawionym dachem. Jedyną obcą istotą w pomieszczeniu okazał się mały kojot, który widząc intruzów zaczął warczeć ostrzegawczo, ale koniec końców czmychnął w deszcz i już po chwili nie było po nim śladu.
– Zależy. – odparł chłopak, zsuwając się na ziemię, gdzie przysiadł, nieco dygocząc, gdy pierwsze krople zimnego deszczu dostały się pod ubrania i zmroziły jego skórę. – To tak, jakbyś nie potrafił pływać i nagle wrzucono cię na głęboką wodę rozkazując utrzymać się na niej do końca życia. Jedno złe machnięcie i twoje życie jest przesądzone. Rozumiesz? – spojrzał na niego spod przydługawej grzywki jasnych włosów. Oderwał od niego spojrzenie, wpatrując się gdzieś ponad jego ramie.
– Czasami udaje mi się poradzić I zahamować. Ale czasami daję się ponieść, hm, małym grzeszkom. – dodał podnosząc się z ziemi i wyminąwszy Fynna podszedł do średniej wielkości drzewa, które zapewne już wiele setek lat temu wyrosło w tym miejscu, przebijając dach i pnąc się u niebu. Sypianie ze swoim podopiecznym nazywasz ‘małym grzeszkiem?’ Skrzywił się mimowolnie na to niechciane wspomnienie.
Trzask
Pierwsza gałązka pękła pod naporem jego dłoni. Po chwili dołączyły do niej kolejne, kiedy skrzydlaty pospiesznie urywał patyki drżącymi dłońmi.
– Nie jesteśmy już tacy czyści. A przypuszczam, że z kolejnymi latami będzie jeszcze gorzej. Wiesz, najlepiej mają te anioły, które postanowiły pozostać w Edenie i grzeją swoimi dupskami bezpieczne stołki. Gdyby nie moje obowiązki, pewnie też nie wyściubiałbym nosa poza granice swojego domu. – wzruszył ramionami podchodząc na środek i wyrzucił na podłogę zebrane wcześniej gałązki.
– Odsuń się pod ścianę. – polecił krótko I odczekał chwilę, aż Fynn znalazł się w miarę bezpieczniej odległości, po czym pstryknął palcami. W powietrzu rozległ się huk i trzask, kiedy iskra elektryczności strzeliła w drewno. Nathair przykucnął i zaczął dmuchać w mały stos drewna, z którego zaczął wydobywać się dym. A chwilę później pojawiły się pierwsze języki ognia trawiące łapczywie gałązki.
– Zaraz będzie cieplej. – mruknął nieco rozmarzonym tonem, wyciągając dłonie bliżej ognia. – Podejdź. Nie bój się. – wskazał głową w stronę ogniska, samemu siadając na podłodze. W pomieszczeniu z każdą kolejną sekundą zaczynało robić się coraz cieplej i przyjemnie. Przynajmniej nie pozamarzają tutaj wyczekując końca ulewy.
– I nie wiem, czy powinieneś mi ufać, Fynn. Masz rację. Okłamałem cię. – spojrzał na niego ukradkiem i uśmiechnął się nieco krzywo. – Nathair. Tak się nazywam.