- Cholera, Kola. Jak się zaraz nie zamkniesz, to przeszoruję tobą po tym piachu - odparła, oczywiście jak zwykle traktując brata z miłością i szacunkiem. Prychnęła przy tym z frustracją, rzucając okiem na walające się wokół nich kupy piachu. Czy ta nieznośna substancja naprawdę musiała być wszędzie? Źle się po tym chodziło, brzydkie to-to i brudne, a przy mocniejszych podmuchach wiatru wdziera się w każdy cholerny otwór ciała. Najgorzej w oczy.
Z jakiej więc racji Kola musiał jeszcze dodatkowo przypominać jej o tym, że są otoczeni zwałami przewalającego się przez ruiny budynków piachu? Za jakie grzechy odrywał jej myśli od własnych torów i sprowadzał na te, których zdecydowanie ni chciała zwiedzać?
Naprawdę ze wszystkich możliwych tematów musiał trajkotać o piachu?
Wbiła zwinięte w pięści dłonie głębiej do kieszeni kurtki, zaciskając zęby z wściekłością. Gdyby koleś nie był jej rodzonym bratem, prawdopodobnie już dawno by go udusiła. A on by się pewnie nawet nie zorientował i cieszyłby się, że siostrzyczka po raz pierwszy w życiu zechciała go przytulić.
-Koka, Koka...
- Rany, przestań! Czy ja ci wyglądam na grzechotkę? - jęknęła zbolałym tonem, gdy starszemu znów odbiło i zaczął nią potrząsać jak podekscytowany przedszkolak. Wywróciła oczyma, w myślach wzywając wszystkie znane sobie bóstwa na pomoc.
Jakim cudem my jesteśmy spokrewnieni?
Ale, mimo wszystko, zerknęła w prawo na wspomnianą postać i od razu przeszła jej cała frustracja spowodowana zachowaniem brata. Nie było potrzeby się nim przejmować, skoro właśnie natrafili na ciekawy cel. Kto wie, może ten samotny osobnik okaże się przydatnym źródłem informacji albo dóbr materialnych? Jedno było pewne - przed Koką i Kolą nie miał już szans uciec.
Przyjęła strzelbę od brata i przerzuciła ją sobie przez plecy, by jej nie przeszkadzała. Bardziej polegała na własnej broni, tę należącą do starszego traktując jako plan B. Prześlizgnęła się po cichu na drugą stronę nieznajomego - swoją drogą w myślach już ironicznie wyśmiała Kolę za pomylenie płci ich potencjalnej ofiary - i czekała na to, co tamten uczyni. Przeciwnie do Koli była zdecydowanie nie do usłyszenia, synchronizując swoje ciche kroki z jego głośnym chrupaniem. Ten zabieg miał na celu uśpienie czujności nieznajomego, by nie zauważył kobiety zbyt szybko. Rosjanin był pod tym względem perfekcyjnym rozpraszaczem uwagi, ułatwiając siostrze niezauważalne zbliżenie się do celu. Przystanęła kilka metrów od jasnowłosego i powstrzymała prychnięcie, słysząc piękny failowy podryw w wykonaniu brata. Na razie tylko obserwowała i nasłuchiwała, jak zachowa się nieznajomy. Do sprawy podeszła poważnie i z założeniem, że nawet z pozoru niewinnie wyglądający, ranny osobnik może okazać się niebezpieczny.

To nie tak, że chciał zrobić przykrość. Patrzył bowiem, zauważył coś drobnego...z daleka takie rzeczy się zdarzają.
- No, już, już, nie krzyw się tak, przecież to nie było specjalnie. Z daleka wyglądałeś...no - drobniej, a co drobne to wiadomo. Hehe. - parsknął dość pociesznie, a potem w pełni wyłonił się zza ściany, pozwalając sobie na dociekliwość odnośnie stanu Znaleziska. Po pierwszych słowach zacmokał powietrze, wlepiając mimochodem wzrok w podłoże by zaraz parsknąć z rozbawieniem. A więc koleżka żartował?
- Wiedziałem, że się zgrywasz. Wiedziałem to od początku. - Wyszczerzył się szerzej, tupiąc stopą w ziemię i machając palcem w geście "o ty zgrywusie, ty, ty...". Chyba nie od razu pojął. - Ziemia jest w końcu  zbyt zbita, jak na to by ktoś pod nią był. Świeżo skopana jest spulchniona i często mijają tygodnie nim się ubije. - Powiedział beztrosko, choć wyraźnie wydawało się, że  wie na ten temat więcej niż zdradził. - I, jak tam sobie księżniczka życzy. - uniósł ręce przed siebie mając otwarte dłonie, sugerując tym gestem, że nic mu właściwie do tego, w jakim stanie jest białowłosy. Zaraz jednak się zamyślił.
- Hm...Właściwie to szukam siostry. Rozdzieliliśmy się jaki czas temu, lecz do tej pory jej nie zauważyłem. Widziałeś ją może? - przekrzywił głowę nieco w bok - Jest twojego wzrostu i jest...bardziej kobieca. - zachichotał - Wybacz, nie mogłem się teraz powstrzymać, lecz na prawe nie chciałem wtedy, wiesz, no - mam nadzieję, że się nie gniewasz za tę pomyłkę.

Powstrzymała kolejne prychnięcie śmiechu. Ci dwaj zdecydowanie byli siebie warci, zarówno Kola jak i nieznajomy chłopaczek. Chociaż kiepskie żarciki brata zazwyczaj ją irytowały, to były całkiem zabawne, kiedy bombardował nimi kogoś innego. Bogu ducha winna ofiara działań rodzeństwa jeszcze nie miała pojęcia, że ten typ tak zawsze i że pomimo dziwacznej gadki może być naprawdę niebezpieczny. W tej chwili jednak większe zagrożenie dla samotnego, rannego osobnika stanowiła kobieta, szczególnie jeżeli nadal jej nie zauważył. W tej chwili Nadia z odległości kilku metrów uważnie lustrowała cała postać jasnowłosego, obserwując przede wszystkim strój i ewentualne kieszenie, czy nie ma przy sobie torby, plecaka, reklamówki ze Stonki. Żyłka złodziejska w duszy Rosjanki sprawiała, że w każdym nieznajomym dopatrywała się potencjalnego celu, zaś mając u boku starszego brata nie musiała obawiać się ewentualnego odwetu za swoje poczynania. Kobieta mogła wydawać się mniej groźnym celem nawet jeżeli była mieszkanką Desperacji, ale chłop jak dąb pokroju Koli skutecznie odstraszał każdego, kto zechciałby się upomnieć o utraconą własność. Mógł być misiem o bardzo małym rozumku, za to mieć porządną niedźwiedzią łapę - i to wystarczało. Akurat Koka miała mózgu za ich oboje, więc nic złego stać im się nie mogło.
Wyszczerzyła zęby w nieco przerażającym uśmiechu, nawet nie spoglądając na uprawiającego jakieś dziwne sztuczki brata. Chciał się pobawić - proszę bardzo, przynajmniej skutecznie odwracał uwagę nieznajomego i kobieta mogła się mu lepiej przyjrzeć. Niestety, nie wyglądał na specjalnie zamożnego w środki przydatne poza murami Miasta... a szkoda. Wciąż jednak była nadzieja, że przy bardziej szczegółowym przeszukaniu znajdzie się u niego coś wartego uwagi. Dlatego Volkova nadal nie zdradzała się ze swoim położeniem, czekając na dogodny moment, by ewentualnie dorwać frajera. Póki co wystarczająco dobrze bawiła się słuchając jakże uroczej pogawędki obojga panów.

- Nie krzywię się z Twojego powodu.
- Aaaach, rozumiem. - Wydusił z siebie, chociaż jego wyraz twarzy zdawał się mówić co innego. - Zły dzień, co? Z drugiej strony może źle na to trochę patrzysz, może i cie coś poszarpało to zauważ, że zawsze mogło ci tą łapkę urwać. Hah, spory fart. - parskną pod nosem przykucając - Zabawny jesteś. - Przekręcił głowę na bok i zaraz przeniósł wzrok na przesypywany w dłoniach piasek. - Chyba tylko w Edenie rosną rzeczy które nie chcą cie zabić i które można uprawiać. Tak przynajmniej słyszałem raz od jakiegoś anioła, chociaż ja tam nie wiem czy mówił prawdę, a jeśli mówił to chyba mógłbym się tym zająć. Fajnie byłoby zjeść czasem coś co się nie rozkłada, ne? Chociaż też jakieś zielone rzeczy są w okolicach gór Shi ale tam chyba też raczej rośnie wszystko co chce cie zabić, a i...nie wiem, ci wyznawcy tam...Mhm...straszni są trochę...- Maczał w piasku palce, gdy tylko sobie przypomniał o jednej Aoistce, która próbowała mu robić dziwne rzeczy.
- Och...szkoda... Mam nadzieję, że nie spotkało ją to, co spotkało twoją rękę. To moja rodzina. A ty masz jakąś?

-Jesteś ogrodnikiem?
W oczach Nadii stanęły łzy. Jedną dłonią gwałtownie zakryła usta, przyciskając ją z całej siły do twarzy. Pochyliła się nieznacznie, przez co roztrzepane wiatrem włosy opadły w dół. Drugą ręką objęła się wokół talii, próbując opanować nagłe wstrząsy całego ciała.
Mało brakło, żeby wybuchnęła śmiechem na pełen regulator.
Poczekała aż obaj skończą mówić i aż nagła wesołość pozwoli się uspokoić. Dopiero wtedy odbiła się od ściany i po cichu przeszła prosto przed oblicze nieznajomego chłopaczka, przystając obok brata. Wyszczerzyła zęby w na wpół upiornym uśmiechu i delikatnie dźgnęła starszego łokciem w żebra.
- Dość już żartów, bo sobie panienkę wystraszysz. Gdzie ty znowu mózg posiałeś, że rozprawiasz o roślinkach, jakbyś się co najmniej na tym znał, hm? - Zwinęła jedną dłoń w pięść i stuknęła Kolę w skroń, jakby chciała pukaniem wywabić mieszkańca rosyjskiej czaszki. Brak odzewu był tylko dowodem na to, że starszy z rodzeństwa albo mózgownicę dawno postradał, albo nigdy jej nie miał - przynajmniej tak twierdziła jego siostra.
- A ty - zmieniła temat, teraz celując palcem wskazującym w jasnowłosego. - co tu robisz, chłopaczku? Samotne szlajanie się po tych terenach nie jest bezpieczne. A nie wyglądasz na takiego, co umiałby tu przetrwać choćby godzinę. - Na twarz Rosjanki wypłynął ironiczny uśmieszek. Nie ulegało wątpliwości, że to dwójka Smoków jest teraz dla młodzieńca największym zagrożeniem z szerokiego wachlarza niebezpieczeństw Desperacji. Cóż, miał pecha.

//Jak to się mówi: nie wywołuj kościoła z lasu... Jeśli bardzo Wam przeszkadzam, dajcie znać, to sobie pójdę.

Dawni architekci znali się na rzeczy: jeśli chcieli wybudować tłumiące hałas ściany, to budowali tłumiące hałas ściany. Osiedle, które, przetrwawszy tysiąclecie, nosiło teraz mało zachęcające czy chwalebne miano "ruin", było jednym z miejsc, które z racji znajdowania się nieopodal ruchliwej szosy zostało odgrodzone od świata dźwiękoszczelną konstrukcją. Mimo aktywnych starań pokoleń desperackiego chuligaństwa, ściany wciąż przypominały wyglądem ściany, oraz wciąż pełniły swoją funkcję.
Może właśnie dlatego dźwięk bębnów i śmiechu dotarł do zebranej trójki z lekkim opóźnieniem.

W odległości kilkudziesięciu metrów na zachód od Koki, Koli i Neville'a pojawiła się mała grupa ludzi - chociaż, z racji ich wyglądu i regularnego szyku, w którym szli, lepszym określeniem byłoby "mała procesja". Na czele pochodu drobna i zwinna młoda dziewczyna tanecznym krokiem wyznaczała kierunek trasy, a prześwitujące warstwy materiału, które unosiły się w powietrze z każdym jej ruchem, nawet nie próbowały zakrywać jej wdzięków; za nią podążał wysoki, smagły mężczyzna z twarzą pomalowaną na podobieństwo kolorowej maski, podtrzymujący duży kosz zawieszony na szyi i niższy od niego, śliczny młodzieniec w luźnej szacie, targający pękaty, gliniany dzban. Orszak zamykała para muzyków: kobieta jednostajnie uderzająca w mały bęben, oraz dziewczynka, na oko dziesięcioletnia, grająca na prymitywnej piszczałce. Wokół nich zaś biegała czwórka dzieci, bezdomnych Desperatów oceniając po brudzie, zakazanych mordach i stanie ubioru, co chwilę znikając wśród ruin i przynosząc jakieś przedmioty idącemu na środku mężczyźnie, jak potomstwo chwalące się swoimi znaleziskami rodzicom.
Jedno z nich zaś zauważyło trójkę rozmawiających ze sobą wędrowców i nie omieszkało oznajmić tego głośno, wydzierając się całkiem podobnie do rannego łosia:
- Tam! Ludzie!
Przewodzący grupie kapłan położył chłopcu rękę na głowie, uciszając ryk, po czym wyszedł przed szereg szybkim i pewnym siebie krokiem, zmuszając resztę procesji do pośpiesznego truchtu, co nieco zaburzyło roztaczany przez nich urok.
- Bądźcie pozdrowione, boże dzieci! Czy przyjmiecie błogosławieństwo Ao, którego każdego dnia udziela nam w swojej nieskończonej łasce i miłości? - Rozłożył szeroko ręce, zbliżając się do trójki bez najmniejszych śladów wrogości czy skrępowania, z zachęcającym uśmiechem na pomalowanej ciepłymi barwami twarzy. Dopiero z bliska mogli zauważyć, że czoła wszystkich towarzyszących mu ludzi zostały pomazane czerwonawym, lekko wilgotnym pigmentem.

- Właściwie nie muszę się starać to tak jakoś samo zawsze wychodzi, choć Nadię nie zawsze to cieszy ale z siostrami to tam nie nadążysz, huh. - Pomyślał, powiedział, a potem się żachnął gdy Nevill potwierdzał niby to nieśmiało swoją komediową duszę. Kola miał aż ochotę szturchnąć go w ramię tak w zawadiackim geście w stylu "o ty, ty, ty, szczwany lisie, ty" bo hehe, taki z niego był zabawny gość.
- Nie...- zasępił się wlepiając wzrok w piasek - ...pokłóciłem się z ludźmi z nory. Właściwie to się nie pokłóciłem, tylko oni jacyś tacy niemili byli. Bo ja nic im za bardzo nie mówiłem...- robił to nieustannie przez kilka godzin -...no, może jednak troszkę mi się zdarzyło paplać, lecz ja tak już mam, hehe. No i chyba wszyscy wstali lewymi kończynami i tak jakoś się nic nie kleiło, się denerwowali - to dałem im spokój i zająłem się sobą... - czyt. telepał się po kryjówce jak dzieciak co wsadził widelec w kontakt będąc przy tym równie upierdliwym co domokrążca -...lecz to też ich denerwowało i kazali mi wypierdalać. Czekam teraz aż im przejdzie.  - zrobił minę smutnej foki i będąc przykucniętym zgarniał piasek dłońmi próbując ułożyć z nich wieżę. Sypkość materiału niczego nie ułatwiała. - Sis też się nudziło więc poszła ze mną, lecz się gdzieś zasiała... - Tak właściwie miała lepsze rzeczy do roboty no ale no, Koli nie można zostawiać samego. Swoją drogą rzeczywiście bardzo "łatwo" zgubić kogokolwiek na środku pustyni. No ale wiadomo, Koli kłamanie szło źle bo to wymagało myślenia. Ogólnie to się oboje dobrali. Obaj kłamali koszmarnie i co śmieszne - oboje sobie na wzajem w pewnym stopniu wierzyli. Bo tak - pustynia to takie miejsce gdzie rzeczywiście łatwo można było kogoś zgubić lub nie zauważyć. Normalnie metropolia i aglomeracja taka, że hej! Lepiej nie mrugaj bo się potem nie odnajdziesz. Hehe.
Trochę mniej do śmiechu mu było, gdy aniołek wspomniał o domniemanym bracie. Kola łyknął tę informację niczym wygłodniały pelikan i nie podobało mu się to mocno. A przynajmniej dopóki zza roku wyłoniła się Koka! Kola momentalnie się rozpromienił.
- No...a czemu miałbym się nie znać?! - Żachnął się, kiedy to podnosił się na nogi.
- Właśnie. Nie jet panienką - to dzika bestia. Aghrrrrr! - jego jedna z dłoni ułożyła się w niby szpony i przecięła powietrze, kiedy to powarkiwał obie pod nosem by zaraz jednak wybuchnąć szczerym rozbawieniem. Do czasu. Jego wzrok bowiem przemknął na coś znajdującego się na horyzoncie, a czemu towarzyszył podejrzanie znajomy harmider.
- No nie...kurwa po prostu nie...to oni. ONI. Jetem pewien. Mają tą taką miotającą się sukę na przodzie. - Zrobił kwaśną minę. - Nadi... - wadził ręce w kieszenie i kopnął grudkę piasku krzywiąc się niczym męczennik lub dziecko które chce już do domu. Mamo pls.

- Nie jestem żadną drogą - syknęła zaciekle, na moment tracąc nonszalancki ton. Nie podobało jej się, gdy ktoś mówił do niej podobnymi zdrobnieniami. Na co komu te wszystkie drogie kochania, słodkie kwiatuszki i inne paskudztwa? Taki sposób mówienia tym bardziej nie pozwalał wierzyć, że napotkany przez rodzeństwo chłoptaś umie sobie radzić w warunkach Desperacji.
- Mhm, mhm. No to dalej, tygrysie. Udowodnij mi, że się mylę - rzuciła zaczepnym tonem, zaplatając ręce przed sobą. Wysoko uniesione brwi i krzywy uśmieszek wyraźnie wskazywały na to, że nadal w słowa żadnego z panów nie wierzy. Zresztą jeżeli o Kolę chodziło, jego osądowi i tak nigdy nie wolno było ufać. Jak gdyby ten półmózg mógł ocenić dobrze cokolwiek poza... no właśnie, chyba nawet nie było nic takiego, przynajmniej w opinii Volkovej.
Mniej-więcej w tym momencie do uszu kobiety dotarł niewyraźny dźwięk, najwyraźniej jakaś muzyka czy coś w tym stylu. Zaciekawiona odwróciła się w kierunku, z którego dobiegał. W jednym momencie neutralne zainteresowanie zastąpiła wyraźna dezaprobata. Ciemne brwi skoczyły ku sobie, marszcząc czoło Nadii, zaś usta zacisnęły się, nie dopuszczając by czyhające za nimi niecenzuralne określenia wydostały się na zewnątrz zbyt szybko. Kątem oka zerknęła na Kolę, a jego niezadowolona mina tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że należałoby się zwijać. Niestety, jakiś chłopaczek ich zauważył i postanowił ogłosić to światu, przez co jeden z tych wymalowanych popaprańców podszedł do zgromadzonych przy ścianie. Głośne sapnięcie wydostało się z nozdrzy Rosjanki, gdy tylko nieznajomy mężczyzna zatrzymał się przy nich i zaczął swoją gadkę. Jego szczęście, że amunicja piechotą nie chodzi, bo miała ochotę posmarować jego mózgiem najbliższe ruiny.
- Nie. Spierdalaj - odpowiedziała twardo zamiast tego, dając upust swej narastającej frustracji. Po postawie kapłana widać było jednak, że nie zamierza tak szybko odpuścić swojej misji i jest gotów walczyć o uwagę i przychylność niewiernych. Kiedy nie odszedł od razu po wydanym przez Nadię rozkazie, ta zacietrzewiła się jeszcze bardziej.
- Kurwa, co za świry - wymamrotała, wywracając oczami. - Chodź Kola, zwijamy się stąd - dokończyła już na głos. Użeranie się z wariatami nie należało do czynności, którym chciałaby się w tej chwili oddawać. Już chyba lepiej się przysłuchiwało rozmowie brata i tego wątłego chłystka, co w rankingu rozrywek też nie stało wysoko. Ale zawsze było lepsze niż pogaduszki z kościelnymi popaprańcami.

[zt]