Jego kombinezon, od razu wychwycił sygnał z nadajników w przepustkach każdego osobnika w tym rejonie, jednocześnie filtrując je i kategoryzując, co pozwoliło mu na łatwe od tej pory lokalizowanie robotników jak i skrzydlatej - Ritsu.
W tym czasie odziana w oczojebny biały kombinezon Ryūkarite zdążyła się już pojawić przed Eliminatorem. Głowa skierowała się lekko w dół, by bordowe kompozytowe szkło gogli mogło dać wrażenie kontaktu wzrokowego z rozmówcą.
- D.W 345 krypt. Kyofu Satsu Nisshoku - lekko zniekształcony przez filtry powietrza i głośnik, głos, wydobył się z ciemnej sylwetki - Spotykamy się ponownie, zabawne że jeszcze cię nie pokroili Ritsu.
Mimo iż spotkali się kawał czasu temu, podczas sparingu, to blondyn nadal ją kojarzył, zwłaszcza, że jej uroda była dość specyficzna. Z drugiej strony był trochę ciekawy czy ta pamięta go, w końcu minęło z dobre dziesięć lat, odkąd miał przyjemność obić jej słodką, równie niezrównoważoną jak jego, buźkę.

Postawił krok w stronę robotników i innych członków S.SPEC(zakładając, że jeszcze kogoś tam przydzielili/NPC), pozwalając systemowi na zebraniu większej ilości informacji o każdym z nich.
- Powinnaś mnie osłaniać - rzucił do Ritsu - W końcu, słabo sobie radzisz na bliskie dystansy.
Ledwo słyszalny chichot, wydobył się zaraz po tych słowach z ciemnej sylwetki eliminatora. Oczywiście niczym dziwnym było to iż zna pojedyncze słabości Ritsu, w końcu otrzymał dostęp do jej akt, skrupulatnie spisywanych przez grupę naukowców jak też i jej opiekunów, zarazem.

//Krótki, jak nie mega krótki post, ale za dużo tu nie mam do pisania.

Zaśmiał się dość dosadnie na słowa Ritsu, cóż trzymać jego smycz, nie mógł sobie jakoś tego wyobrazić.
- Powodzenia.
Przez głośnik komunikatora wydobył się widocznie rozbawiony głos.
Jeszcze przez chwilę obserwował inne jednostki przy murze, cóż za niewdzięczna praca mu się przytrafiła, zapewne bedzie musiał pomóc przy przerzucaniu ciężkich obiektów... westchnął cicho.
Postawił kolejny krok w stronę robotników i jeszcze jeden, aż w końcu do nich doszedł. Wyróżniał się i to znacząco, zasadniczo główną przyczyną tej odmienności był jego uniform, w porównaniu do jasnych kombinezonów robotników.
Mijał grupkę za grupką, by stanąć trochę bardziej z boku, w końcu nie chciał im przeszkadzać, ale z drugiej strony chciał być tak blisko, aby w razie wszelakich zdarzeń mógł szybko zareagować.

- Coś ciekawego widzi nasz gołąb?
Rzucił przez zamknięty kanał do Ritsu.

Przyglądanie się pracy robotników nie było może i najfajniejszym, porywającym zajęciem, jednakże białowłosa nie miała wielkich problemów z obserwowaniem ich, gdyż posiadała sporo doświadczenia w tkwieniu w jednym miejscu. Co prawda wierciła się, nuciła pod nosem wszelkiego rodzaju piosenki i wystukiwała różne rytmy palcem w lufę swojej prześlicznej, cudownej spluwy, ale trwała dzielnie oraz niezłomnie na swoim posterunku i stanowisku. W pewnym momencie, jednak, spokojna dotąd sytuacja diametralnie się zmieniła - poprzez lunetę swej karabino-snajperki, bowiem, ujrzała nadciągające, nadbiegające zagrożenie w postaci trzech zmutowanych, niezbyt pięknie wyglądających wilków. Pracownicy działający przy szczelinie w celu zatkania jej - naprawienia podniszczonego, przedziurawionego muru, kopuły tak naprawdę, broniącego idyllicznego Miasta 3 - oraz Kyofu-chan nie mieli jeszcze pojęcia o nadpływającym niczym fala tsunami niebezpieczeństwie, lecz ona - dzięki broni swej niezwykłej - wypatrzyła je wtedy, kiedy było ono jeszcze dobry kawałek od pracującej w pocie czoła grupki.

- Ku wyrwie zbliżają się od strony Desperacji trzy cele, wilki przejawiające oznaki zmutowania Wirusem X, hehe - zakomunikowała na głos, wypowiedź tę wieńcząc, naturalnie, charakterystycznym dla niej chichotem. Tuż po tym i nie czekając na reakcję swego partnera w tejże akcji, Ritsu wycelowała w środkowego, pędzącego ku robotnikom - i stojącego przy nich, pilnującego ich Kyofu-chanowi - psiakowi i oddała prosty, precyzyjny strzał dokładnie między ślepia poruszającej się w szybkim tempie bestii. Jeżeli już na wstępie wyeliminuje jednego, to w konsekwencji użerać będą musieli się wyłącznie z pozostałymi dwoma - jeżeli, oczywiście, nie nadciągną w najbliższym czasie jakieś posiłki dla tychże krwiożerczych, zmutowanych potworów. Nie wspominając o tym, że będzie miała - jeśli wszystko pójdzie gładko i sprawnie - już o jeden punkt więcej na koncie niż swój towarzysz, ha!

Kręcił się wokół robotników dość leniwie, jednak stanie dla niego w jednym miejscu to zbyt wiele. Pojawienie się wymordowanych stworzeń zapewne dla każdego wojaka byłoby utrapieniem i rzeczą, której najmniej by się chciało w takie robocie, tylko - Kofu jest jaki jest i wiadome dla każdego kto go zna, jest to że obecnie nastała sytuacja w postaci 3 zmutowanych wilków była dla niego zbawieniem od nudy.
Gdy tylko przez komunikator wydobył się głos Ritsu i przetworzył wiadomość, na twarzy, skrytej pod hełmem, pojawił się soczysty uśmiech. Kyofu szybkim i wyćwiczonym ruchem - odbezpieczył broń i wprowadził pierwszy nabój do komory.
- Wstrzymać pracę i niezwłocznie udać się w bezpieczny punkt!
Zmodulowany głos rozbrzmiał zarówno w okolicy jak i w komunikatorach robotników, sam Eliminator podbiegł na przeciw owej dziury w murze i przyjął pozycję klęczącą - na jednym kolanie - następnie wymierzył broń w nadchodzące niebezpieczeństwo i posłał dwie szybkie serie w szarżujące monstra.

24/30 pocisków ||+ 3 dodatkowe magazynki

//Krótki post, ale chyba więcej nie trzeba pisać, ne?

Poczuł niezadowolenie widząc, że jego pociski tylko drasnęły stworzenie, lecz nie mógł sobie pozwolić na wylewanie swoich żali. Widząc jak jedno ze zwierząt wciąż pędzi w jego stronę, a drugie ranne, mimo że wolniej wymusiła na nim szybsze podejmowanie decyzji.
Czujniki kombinezonu zaobserwowały dziwną krew, która przypominała silny kwas i powiadomiło to Satsu, jednak nie skupił on z początku swojej uwagi na tym powiadomieniu, a na pędzącym w jego stronę zwierzęciu.
Tym razem starał się wcelować dokładniej i pewniej, korzystając z faktu, iż druga bestia znacząco zwolniła. Gdy zgrał ze sobą przyrządy celownicze i wspomaganie kombinezonu, posłał w stronę zdrowego mutanta dwie, wolniejsze od poprzednich, serie, tak aby odrzut broni, mimo bycia korygowanym przez ściąganie broni w dół, był minimalny, a skupienie strzałów jak najlepsze.
Gdy uda mu się powalić lub nawet zabić owego mutanta, a Ritsu zabije ranionego, zdecyduje się na rzucenie granatem z gazem łzawiącym w kierunku następnej grupy mutantów, by odgrodzić je od robotników i rozbić ich szyk.

18/30 || +3 dodatkowe magazynki.

Chichot wkradł się na linię dzieloną przez dwie militarne, uzbrojone i świetnie wyszkolone w swym fachu jednostki strzegące pracujących - cóż, aktualnie już nie, bardziej uciekających gdzie pieprz rośnie. Strachajła, trzęsidupy, tchórze - robotników. Chichot z początku cichutki i wesołością niewinną pobrzmiewający, lecz z każdą przemijającą sekundą głośniejszy i zabarwiany chaotycznymi, lśniącymi nutami szaleństwa, aż w końcu przeistaczający się w śmiech rozbawiony, niekontrolowany i postronnego człowieczka mogący przerazić. Białowłosa, znajdująca się na wysokim dachu niewiasta była niezwykle ucieszona z takiego obrotu sprawy, ponieważ nuda wyrzucona została za okno i zastąpiona rozrywką, czystą zabawą oraz słodką, pyszną uciechą. Zerkając szkarłatnym okiem przez lunetę ukochanej spluwy, Ritsu przyglądała się wynikom jej i Kyofu-chana działań, które to doprowadziły do śmierci jednego z pieseczków, drugiego natomiast delikatnie, acz widocznie uszkadzając. Parsknęła donośnie i z kpiącą iskierką czającą się w ów dźwięku, celując sprawnie i bez wahania w ranne, biegnące ku wyrwie stworzenie.
- Następnym razem dobijaj swoje ofiary, Słonek - rzuciła raźnie do swego towarzysza, oddając drugi z rzędu w akcji tej świeżej strzał. Tak, jak poprzednio, tak i teraz planowała zasadzić kulę pomiędzy oczy zwierzęcia - mózg jest zawsze najlepszym, pewniejszym celem, a nie jakieś wątroby, serduszka czy kręgosłupy. - Jeżeli kochanki traktujesz tak, jak tego nieszczęśnika, to szczerze im współczuję, hehe! - dodała jeszcze z przekornym, zadziornym uśmieszkiem malującym się na jej bladych usteczkach.
Nie mogła też nie zauważyć tego, jak krew mutanta wpija się w podłoże, wgryza się w nie z wyraźnymi objawami bycia kwasową, niebezpiecznie żrącą cieczą. Trzeba będzie na to uważać przy ewentualnej potyczce w bliskim, niekorzystnym dla niej ogólnie oraz generalnie zasięgu - miała nadzieję, iż nie będzie potrzeby sięgnięcia po cudowną, piękną kosę i narażenia jej na działanie tegoż plugawego ścierwa. Tsk. Wierząc w zdolności swojego towarzysza do pozbycia się zdrowego, bliższego mu stworzenia, Skrzydlata skierowała - jeśli cel jej padł od tego pojedynczego, precyzyjnego strzału - lunetę na nadciągające galopem, wyglądające o niebo groźniej niż pierwsza fala posiłki. Poczeka z podejmowaniem jakichkolwiek akcji i wstrzyma się od atakowania tej nowej, masywniejszej grupy, ażeby to wpierw ujrzeć reakcję 'szczeniaczków' na poczynania Kyofu-chana. Jeden krok, jeden czyn i jedna odpowiedź zmienić mogą bardzo wiele, toteż lepiej było ten moment cierpliwie - na tyle cierpliwie, na ile ją było stać, heh - przeczekać, przetrwać i dopiero po nim wyskoczyć ze świeżą ofensywą.

Naboje: 18/20