Gniazdo mrówek. Brzmi ciekawie.
A w zasadzie nie tyle ciekawie, co zabawnie. Banda krwiożerczych mrówków. Myśląc o tym, jak o małych czerwonych stworzonkach migrujących na przeciętnym kopcu ziemi, jasne usta Ren wygięły się w rozbawionym uśmieszku. Przynajmniej atmosfera w tej sytuacji nie była zbyt sztywna, co było znaczącą blokadą dla nastolatki. Zawsze sztuczność, wymuszenie i sztywność stanowiły dla niej problem, zakłopotanie i blokadę. Jak na przykład sytuacja jak w urzędzie skarbowym. Wszyscy poważni, strach się odezwać, no i zewsząd słychać ciszę przerywaną szelestem kartek i przybijanymi do papierów urzędowych pieczątkami.
Jednakże gdy mężczyzna wspomniał o wielkości tych mrówek, rozweselona blada buzia spoważniała, a na wieść o ich dokładnych wymiarach żuchwa mimowolnie opadła. Dziewczyna ogarnęła się po chwili i spoglądnęła na dzierżonego w ręce skręta.
I wtedy towarzysz zadał kolejne pytanie. Zaskoczona i nieco zmieszana składała w głowie jakieś zdanie.
– Samotnie. – Odrzekła melancholijnie bez większej iskry do podawania dokładnych szczegółów.
– A Panu?

W ciszy i skupieniu chłonęła informacje od mężczyzny, do czasu, gdy ten urwał zdanie w połowie. Silne szarpnięcie ponownie spowodowało silniejsze i szybsze tłoczenie krwi w klatce piersiowej. Jedyny dźwięk, jaki z siebie wydała, to pierwotne łapczywe złapanie tlenu. Świst powietrza gwałtownie prześlizgującego się przez nos.
Wielkie teraz jak gwiazdy oczy nie pojmowały obecnej sytuacji. Speszona dziewczyna spojrzała nieśmiało w stronę szanownego pana, widocznie oczekując odpowiedzi. Ta padła chwilę później.
Ja to mam szczęście… Dlaczego właśnie teraz?! – Zadawała sobie retoryczne pytania.
Chwilę później pojawiły się nowe instrukcje. Ren posłusznie się do nich dostosowała i przeczołgała do prowizorycznego tunelu, wychodząc z niego po drugiej stronie. Suche powietrze uderzyło ją w oczy, skórę i nos, dając od razu do zrozumienia, że pustynia nie będzie dla niej łaskawa. Naciągnęła kaptur na głowę i oczekiwała stosunkowo szczęśliwego zakończenia zaistniałej podbramkowej sytuacji.

Jest odblokowany, jakbyś musiała, po prostu strzelaj.
Ren spojrzała tępo na broń.
Że co niby?! Strzelać? Przecież ja strzelać nie umiem…
Jednakże tak czy inaczej, Ren sięgnęła po pistolet tak ostrożnie jak tylko umiała, trzymając palce jak najdalej od spustu, by nie strzelić po głupiemu i ani nie wydać siebie i szanownego wędrowcy pustyni strażnikom, ani nikogo nie zranić.
Co gorsza, dłonie coraz bardziej zaczęły drżeć i bardziej niepewnie dzierżyły broń, gdy głosy strażników słyszała po drugiej stronie ściany.
Owi bohaterowie najwidoczniej czegoś bądź kogoś szukali. Z dialogu wynikało, że najprawdopodobniej kogoś konającego, chociaż późniejszy głos zaprzeczył temu twierdzeniu. A im ich sprzeczki wydawały się bardziej czyste pod względem brzmienia, tym szorstkie palce bardziej zaciskały się na uchwycie i jakby same wiedziały w jakim miejscu powinny spocząć, kierowały się ku spustowi.
Wtedy nastolatka przeniosła wzrok w stronę źródła podmuchu wiatru, który niczym fala pokrył ją drobną warstwą drobnoziarnistego piasku. Ren zasłoniła sobie nieco widok ręką, chroniąc się przed tym szarym popiołem. Bo ziemia w zasadzie niemalże przypominała popiół. Była tak samo szara jak resztki po pogorzelisku, tak samo lekka i martwa. Wszystko tu było niemalże martwe. Zimne powietrze, niosące ze sobą woń odległej gdzieś zgnilizny uderzyło pod mur. Niebo grafitowe jak ściany u niej w kuchni w mieszkaniu stanowiło horyzont. Na taki widok naprawdę można dostać depresji.

Brzęczenie strażników było coraz bardziej wyraźne. Zadziwiająco wyraźne, jak na grube mury chroniące miasto. Słychać ich było, jak za drzwiami grubości trzech centymetrów, a nie jak za grubą na metr czy więcej ścianą.
Strażnicy podeszli, a Desperat zaatakował. Ren wytrzeszczyła oczy niedowierzając. Myślała, że obędzie się tak, jak we wszystkich serialach, książkach i innych tego typu pierdołach – że jakimś cudem bohaterom danej sceny wszystko ujdzie na sucho. Tym razem się tak nie stało.
Serce nastolatki zaczęło jej ciążyć między żebrami, jakby wyczerpane długotrwałą wędrówką nagle całkowicie opadło z sił i oddało swój ciężar siłom grawitacji. Białowłosa poczuła ciężkość swoich założeń, marzeń i wyobrażeń. Nie były one prawdziwe, nie miały podstaw, by takimi być. A ona ślepo myślała, że tak łatwo jej się upiecze.
Stała sparaliżowana pod murem, nie wiedząc co robić.
Biegnij!
Naprawdę miała uciekać? Nie była do tego polecenia przekonana. A nawet jeśli, to dokąd miała biec? Na południe, ale w którą stronę jest południe? Słońce schowane za chmurami uniemożliwiało spostrzeżenie cienia na glebie i wypatrzenie w ten sposób stron świata. Do tego zerwał się wiatr ograniczający widoczność, wpychający swoje ziarnistości w każdą szczelinę na ubraniach i w ciele. Zasłoniła się przed podmuchem rękoma, dalej wahając się ucieczki. Postanowiła zatem oddalać się powoli, by w razie czego nie zgubić murów, Desperata oraz siebie w prawdopodobnej burzy piaskowej.

Ostatnie miesiące służby Kuofu spędził na... na zasadniczo niczym, ćwiczył, chodził na testy i zajęcia, a także na rutynowe wizyty u lekarzy. Powodem było spotkanie z aniołami, które skutecznie go uziemiły w chwilowych rezerwach, ale kiedyś musiało się to skończyć.
Nowy rząd, bo stary zdążył się zmienić podczas chwilowej demilitaryzacji eliminatora, postanowił w końcu dać mu szansę wyrwania się z przesadnie sterylnej siedziby S.SPEC, by mógł poszaleć w kombinezonie, mimo że misja była naprawą murów, ale zawsze coś mogło się wydarzyć.

Wsadzono go wcześnie w kombinezon, co zajęło trochę czasu - kalibracja, sprawdzenie systemu, łączności i każdego z trybów po kolei.
Kiedy cała ta masakra się skończyła, w końcu został zaprowadzony do zbrojowni, gdzie wydano mu standardowy zestaw szturmowy Specu.
Wsadzony do transportera przeglądał dokumenty związane z misją, a także ich członków, gdzie doszukał się znajomo brzmiącego imienia, ale czy to na pewno ta osoba, miał się przekonać jak przyjedzie. W obecnej sytuacji siedział nic nie mówiąc, odziany w czarny płaszcz zakrywający praktycznie całą jego sylwetkę i nie z powody, że padał deszcz, a z wprowadzenia elementu zaskoczenia i obniżenia ewentualnych możliwości pozyskiwania danych, na przykład przez tzn. Łowców, wszystkiego można było się spodziewać także ich, kto wie.

Transporter po chwili dojechał, gdzie już stała grupka robotników i jeden z członków militarnej części Spec, osoba, którą wyczytał w dokumentacji.
Z ciężkim stąpnięciem wysiadł z pojazdu i ruszył w kierunku zebranych jednostek, ciemna masywna i zakapturzona jednostka, z oznaczeniami eliminatorów na płaszczu.