Patrzysz w prawo - mur. W lewo - mur. Za tobą cholerna czerwona pustynia, a przed tobą - mur. Zaraz, jakaś rysa majaczy, chyba nawet jakiś kundel dałby radę się przecisnąć i wydostać z tej przeklętej klatki jaką jest Miasto-3.
Dziesięć metrów od tej właśnie wyrwy stoi chatka. Fundamenty są porządne, murowane, zapewne kiedyś należały do bazy wypadowej S.Specu. Ściany i dach to jednak inna bajka. Kilka drewnianych palet, połamanych w różnych miejscach, zostało pokrytych gliną i błotem by zakryć otwory. Strzecha okrywa całość, jednak już widać w niej braki, przez które zapewne wlewają się litry wody w czasie zimowych deszczów. Plotka głosi, że mieszka tam pustelnik, stary szaleniec, sprzeciwiający się rządowi Miasta, ale na tyle niegroźny by nie chcieli go sprzątnąć. Niech sobie żyje, to idealna reklama, by wszyscy mieszkańcy wiedzieli jacy wyrozumiali i tolerancyjni są nasi dyktatorzy.


Dotarli na miejsce. Im bardziej się zbliżali tym więcej energii kotłowało się w Małym, niesamowicie chętnym do wykonania tej roboty. Zapewne już od jakiegoś czasu słyszał donosy na temat owego pustelnika i bardzo chciał go poznać.
- Dobra. Miejmy nadzieję, że nie wyprzedził nas żaden pies. Ostatnio okropnie się panoszą, zabierając nam robotę.
Skrzywił się mimowolnie. W wargach żuł coś co wyglądało jak wyschnięta słomka trawy. Cóż, w każdym razie było to jakieś suszone zielsko i pachniało o wiele przyjemniej od wcześniej próbowanego bimbru.
Wskazał na chatkę, a potem na mur, zapewne jeszcze chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował gdy z chaty wyłoniła się jakaś sylwetka. Wysoki, ubrany w worek pokutny, z brodą sięgającą niemal kolan. Cholera, Saruman na wygnaniu! Nie, nie, dobra, to chyba jednak nie ta bajka. Uniósł dłoń i przyzwał ich do siebie. Nie wyglądał groźnie, wręcz pierwsze wrażenie powinno być całkiem przyjemne. Gdyby tylko nie ten odór gówna i wyraźnie brązowa ręka, którą do nich wyciągnął na powitanie.
Mały nie czekał zbyt długo, zwyczajnie ruszył do pustelnika i uścisnął mu dłoń, starając się zamaskować minę pełną obrzydzenia.
- Witam miłych panów. Czy przybyliście do mnie by pomóc mi spełnić wolę jedynego i prawdziwego boga, Ao? Miesiąc temu objawił mi się i powiedział "tym co jedzą twoi wrogowie będziesz ich atakował". Tak też uczyniłem, zaczynając zbierać amunicję. Mam już całkiem spory zapas.
Z dumą skazał podbródkiem na niewielki stos przykryty żółtą plandeką. Brzegi powiewały na wietrze, odsłaniając nic innego jak czyste, pierwszej jakości gówno.
Mały strzelił facepalma. No tak, Kościół Nowej Wiary znowu odpierdala. Ciekaw był co na to powie Vinci i tak sobie na niego popatrywał. Pustelnik najwyraźniej także bardziej liczył się ze zdaniem Żmija i przypatrywał mu się ślepiami wygłodzonego szczeniaka.

Emocje były czymś pozytywnym i Vinci doskonale rozumiał potrzebę ich istnienia. W końcu to one są esencją bycia człowiekiem. Jednak istniał też rozdział na sprawy emocjonalne i rozumowe. W sprawach rozumowych, a taką była misja, nie należało kierować się emocjami. Dlatego cały czas wywracał oczami widząc rozemocjonowanie Wiwerna.
- Ochłoń chłopie. To tylko gówniana robota. Nie ma się czym jarać. Stań obok i obserwuj zawodowca.
Po ostatnim słowie roześmiał się, ponieważ wcale tak o sobie nie myślał i dało się to wyczuć w jego głosie.

Po dotarciu na miejsce zmarszczył nos. Uporządkowanie to coś, co bardzo sobie cenił. A gówno ułożone w równy stosik wywoływało w nim mieszane uczucia. Niby schludnie, ale dalej gówno...
Oczywiście nie podał ręki mutantowi. Po prostu skinął mu głową. To była misja, a nie przyjacielska pogawędka. Szybko rozważył kilka scenariuszy i postanowił na początku użyć podstępu, a potem ewentualnie zaprezentować siłę.
- Witam. Po co ci kolejny bóg? Dziwne słowa, jak na boga, który przecież chce odkupić wszystkich ludzi... Może to nie on ci się objawił, a jacyś podli ludzie wykorzystali twoją wiarę, a teraz chowają się gdzieś niedaleko i śmieją do rozpuku? Odstąp człowieku. To, co robisz, nie jest dobre.

Vinci nawet nie drgnął. Mimo smrodu, który zaczął go otaczać, nie drgnął mu nawet nos. Szczerze mówiąc podziwiał wielką wiarę tego wymordowanego, choć to nie zmieniało statusu misji. Tak samo nie zmieniała niczego płomienna mowa. No chyba, że nastawienie Młodego, który okazał się być miotaną na wszystkie strony chorągiewką. Odsunął się od wymierzonego weń palca na bezpieczną odległość.
- Ogarnij się - warknął do Młodego. - Mamy misję. Pamiętaj, co jej powodzenie znaczy dla naszej małej grupki.
Przeniósł ciężar ciała na lewą nogę i potarł lekko brodę. Udawał namysł.
- Z przyjemnością porozmawiałbym o teologii, naprawdę. Szczególnie, że to bardzo aktualne, nie sądzisz? W końcu fakt, Bóg gdzieś uciekł, zostali tylko śmieszni opierzeńcy, którzy nie potrafią zatrzymać całego zła tego świata, którego jest przecież cholernie dużo. - W międzyczasie zaczął gestykulować. Starał się pokazać, że nie jest kukłą i ruch jest dla niego naturalny, a przy okazji nieco zmylić wroga. - Ale widzisz. Moc poprzedniego Boga widać. Są opierzeni, coś robią. Są też wyznawcy starej wiary, którzy też jakoś funkcjonują. A co się dzieje z Ao? Jakoś nie widziałem żadnej jego emanacji. A, przepraszam, widzę nawiedzonego proroka chcącego w imię jego religii obrzucać mury Miasta gnojem... Jakby to miało coś zmienić. Odejdź stąd w spokoju i zacznij zastanawiać się, jak naprawdę okazać moc twojego boga, nie zasmradzając przy okazji okolicy. Wątpię, żeby ktoś w Mieście polubił Ao po obrzuceniu przez jego wyznawcę gównem.
Przy okazji Vinci przyszykował się do walki. Miał pistolet w kaburze. Wystarczyło wyszarpnąć broń, odskoczyć, odblokować i strzelić. To była ostateczna szansa dla obsrańca. Wiedział, że jego argumentacja nie była najlepsza i wcale nie musi udobruchać Pustelnika. Ale to była prawda w jego wydaniu, a prawda niemal zawsze jest najlepsza. Emocje dodają autentyczności.

Vinci strząchnął ramionami. Jakoś mało go ruszało wojownicze zachowanie Proroka. Był też całkowicie obojętny wobec jego przemów i obelg. Zwyczajnie do niego nie trafiały. Ale niestety trafiły do Młodego, co stało się małym problemem. Wobec tego stanął przed nim, położył mu rękę na ramieniu i spojrzał w oczy.
- Hej! Chłopie, zrozum, że on Ci mieszał w głowie! Tak już Ci kapłani mają... Uwierz, nie jesteśmy zdrajcami albo sprzedawczykami. Stalibyśmy się nimi w momencie, gdybyśmy zwrócili się przeciw pracodawcy. W tym momencie najważniejsze jest zadanie. Smoki nie zawodzą, taką mają reputację. I nie zwracają się przeciw tym, którzy płacą. Do tego wierni nie są twoimi towarzyszami... Oni plują na ciebie. Wiesz, co trzeba zrobić, żeby się do nich dostać? Zabić członka rodziny albo skrzydlatego i przynieść dowód. Czy tak postępują normalni ludzie? Nie. Z resztą twoją rodziną są smoki. Im jesteś coś winny. Chociażby te lekarstwa, które pomogą nam przetrwać jakiś czas. Świat jest chujowy, ale nie zmienisz go rzucając gównem w gruby i wysoki mur.

Nie chciał dostarczać wyznawcom Ao męczennika, ale zadanie było jasne. Skoro nie udało mu się nakłonić wygnanego do zmiany zdania, trzeba było sprawić, żeby już nigdy nie mógł wykonać swojej woli. Uważając na zachowanie Młodego, wyjął ze środka granat. Odsunął się trochę, spokojnie wrzucił odbezpieczony ładunek przez okiennicę i wyjął broń. Po wybuchu sprawdzi, czy oby na pewno sprawa została załatwiona.

Smród dotarł do jego nozdrzy dopiero po paru chwilach. Dopiero jak zrozumiał, że część gówna wylądowała na nim, zaczął swój taniec popapraniec. Próbował zebrać jak najwięcej odchodów z garderoby i zrzucić je na ziemię. Przestał po kilku chwilach, gdy zrozumiał, że tylko pogarsza sytuację. Człowiek, który normalnie chodzi w czystych, wyprasowanych ubraniach, teraz cały pokryty śmierdzącym gównem. Mózg Vinciego jakoś nie był w stanie przetrawić stuprocentowo tej informacji, choć zaczął mieć pierwsze objawy fobii. Całkowicie olał funkcjonariuszy na murach.

- Jak najszybciej - i już ruszył w stronę, z której przyszli. Po drodze zaczął przedstawiać swój punkt widzenia. - Nikt nie jest bezsensownie zły. To znaczy fakt, zdarzają się popaprańcy, ale takich w siłach SPECU akurat nie ma. A Miasto nie ma żadnego interesu w pogłębianiu naszego grajdołka... Oni wychodzą z założenia, że sami się powybijamy. Według mnie. Z resztą - rzucenie bomby to nie splunięcie. Trzeba przygotowań. A o takich przygotowaniach byśmy się dowiedzieli i jakoś zareagowali.
Rzeczywiście nie miał żadnych wyrzutów sumienia. Przywyknął do tego świata i ani myślał go zmieniać. Brutalny świat rządzony przez silnych. Cieszył się z tego, że on do nich należał. Że mógł przeżyć. Ciągła adrenalina wynikająca ze strachu przed śmiercią była o wiele lepsza od szarej, choć bezpiecznej egzystencji w M3.
- To, co mamy tutaj, nie jest na swój sposób złe - powiedział po chwili przemyśleń. - Po prostu trzeba znaleźć swoją rolę i cieszyć się z jej wypełniania. Ot, cała tajemnica. Wtedy żaden szalony prorok rzucający gównem nie jest w stanie nakłonić cię do czegoś głupiego. A takie coś się zdarza często. Ludzie, którzy wiedzą, że śmierć po nich idzie, są bardzo przekonujący. Ale ty musisz ich zabić i się nie zastanawiać, czy mają rację. Myślenie jest dobre przy kominku i alkoholu, a nie podczas walki.

Phillipku, jak idziesz w gości... ubieraj się ładnie. Tak mówiła mu mamusia, niech jej ziemia lekką będzie, zanim padła martwa gdzieś na gorącym pustkowiu tysiące kilometrów od tego miejsca. Zaciągnął się po raz ostatni i wyjebał szluga. Z tego co pamiętał, to chyba były jej ostatnie słowa. Poskrobał się niedbale po piekącej od szorowania pumeksem twarzy, kosmyk włosów, który niesfornie wysunął się z pod podwiniętej na czoło kominiarki poprawił i kończąc sekwencję ruchów naciągnął kołnierz golfu jeszcze bardziej na niedomytą szyję. Nie wypełnić ostatniej woli matki, to jak splunąć jej w twarz, tak pomyślał. Lepiej czułby się w swoim płaszczu, ale niemożliwa do wymycia warstwa brudu i dziury po kulach przyciągały by niechciane spojrzenia, musiał zadowolić się szarą kurtką przeciwdeszczową zdartą z jakiegoś pętającego się po Desperacji gogusia. Typ udawał twardziela w jakimś barze, opowiadał niesłychane historie, jak każdy mieszczuch, który wyrwał się z miasta i zgrywa kogoś kim nie jest.

Phill potrafił takich rozpoznawać. Najpierw patrzył na buty, jeżeli nie rozklejały się i nie nosiły śladów odbarwień w kolorze gówna, to znaczyło, że koleś nie przeszedł w nich nawet trzydziestu mil po tej jebanej cuchnącej pustyni. Potem dłonie, kark, twarz, wszystkie odkryte fragmenty skóry. Lustrował je wzrokiem w poszukiwaniu maleńkich blizn, krost i strupów, złośliwych śladów po niechcianych pocałunkach much, komarów i pcheł. Po takich oględzinach zostawało jedno, podejść od tyłu, chwycić za włosy jeżeli miał takowe i…
skonfrontować jego twarz z szynkwasem, jeżeli taki był pod ręką.  Jak nie wstawał to znaczy, że nie był z Desperacji, jak wstawał i chciał się bić, nie było ważne skąd był.
Wcześniejszy właściciel nowego ubrania Philipa, nie wstał. Kieliszek wbił mu się w oczodół.

Wymacał w kieszeni owinięty folią kartonik do którego niedbale przykleił zdjęcie celu, wycięte z starej gazety. Raz jeszcze powtórzył adres, którego zdobycie wymagało pomachania obcęgami przed kilkoma różnymi ludźmi mogącymi “coś” wiedzieć.

Teraz stał jakieś trzysta metrów od muru, o umówionej godzinie i nie widział strażników, cóż to nadal mogła być podpucha.
To i tak piękne popołudnie by zdechnąć, nie?
Pozostało sprawdzić czy wszystko jest na swoim miejscu i można było ruszać. Pistolet bezpiecznie spoczywał w zdobycznej kaburze tuż przy lewym biodrze. Dwa karambity, ostatnia pamiątka po sierżant Rodriguez zanim wyszło, że jest mutasem i trzeba było wpakować jej kulkę, wystawały lekko z przeszytych specjalnie kieszeni. Palcami wskazującymi rozpiął klamry zabezpieczające Balisongi i potrząsnął dłońmi by upewnić się, że noże nie wysuną się w czasie biegu. Bagnet do automatu zajebany ruskowi w czasie powrotu z Dakoty spoczywał w cholewie prawego buta, a szwedzki skalpel czuł przyklejony do pleców, w miejscu, które pomija się przy "oklepywaniu".

Był gotów, ruszył. Biegł trzymając się nisko, wykorzystując każdą nierówność terenu by zyskać dodatkową osłonę przed wścibskim wzrokiem i kulami. Nie kierował się bezpośrednio do wyłomu, chciał dostać się do muru jakieś pięćdziesiąt metrów od niego i dalej mając osłonę chociaż z jednej strony przesuwać się w jego stronę.