Jak zwykle bł ostatnim, któremu gęba się zamykała i nierzadko ktoś musiał do tego użyć pięści, a nie argumentów, tak tym razem przez całą drogę uparcie milczał, nie przecinając ciszy nawet krótkim mruknięciem. Niósł dziewczynę w zasadzie nie czując jej ciężaru, choć trzymanie kogoś w taki sposób dla niejednego mogłoby okazać się niewygodne. Tutaj wkradało się przyzwyczajenie: tyle razy przechodził podobne sytuacje, że koniec końców przestał zwracać na to uwagę. Zmieniały się tylko osoby, nigdy sam efekt, toteż dłoń na talii Fiammetty i miarowy krok Growlithe'a były jedynymi faktycznie wyczuwalnymi i stałymi elementami, jakich mogła doświadczyć dziewczyna.
W końcu pod butami zachrzęścił gruz. Przemieszczanie się od jednej opuszczonej ruiny do drugiej nie wpisywało się nawet w pierwszą setkę jego ulubionych zajęć, ale tutaj łatwiej było rozmawiać, niż gdyby miał zamiar uwalić się z dupskiem na środku czerwonej pustyni, tym samym robiąc z siebie żywy transparent z napisem „zjedz mnie, jestem smaczny”. Growlithe przekroczył powaloną stertę kamieni i wszedł do bunkru, uważnie się rozglądając. Było ciemno i wiało po nogach, ale wszedł głębiej, po drodze przemykając palcami po ściance. Poczuł miękki mech i ostrą woń pleśni, krwi i stęchlizny. Prawdopodobnie gdzieś niedaleko rozkładał się jakiś durny kamikaze.
BACH.
Gdy tylko noga białowłosego przekroczyła próg do laboratorium po prostu puścił Fiammettę, nie przystając nawet na sekundę po to, by zamortyzować jej upadek. Zsunęła się z jego ramienia, które opadło na moment, by pomóc w pozbyciu się balastu, a potem sam Growlithe przeciął pomieszczenie, dochodząc do jednego ze stołów, na których lata temu przeprowadzano eksperymenty. Wydawało się nawet, że całkowicie zapomniał o dziewczynie, gdy tak przyglądał się pozostałościom po sprzęcie. Potrzebował sporej dawki czasu, by w r e s z c i e jakkolwiek skupić na niej swoją uwagę. Wpierw dotknął zresztą ręką blatu i szarpnął, by jednym ruchem zwalić stary komputer i parę innych urządzeń, które z trzaskiem pospadały na ziemię, wzbijając w górę tumany kurzu i ogólnego syfu. Wtedy też wymordowany odwrócił się i usiadł na blacie biurka, kierując parę błyszczących ślepi prosto w twarz zielonowłosej.
─ Głupia jesteś czy jak? – mruknął marudnie, powstrzymując się przed przewróceniem oczami. ─ Tylko mnie prowokujesz. Gdybym chciał cię zabić celowałbym w głowę, a nie nogi. Z tamtej odległości bym nie spudłował.
Zamilkł na moment, świdrując ją spojrzeniem, w którym zabłysło zniecierpliwienie. Jej ostatnie słowa najwidoczniej zaczęły szczuć wewnętrzną bestię, którą starał się udobruchać. Wilczur znów powarkiwał, przypominając o swojej obecności i - przede wszystkim - gotowości. Aż ciężko uznać, co było bardziej irytujące: namowy bestii, by spuścić ją ze smyczy czy jednak fakt, że coraz częściej przychodziły do niego dziwne osobistości i zaczynały od słów pokroju „zbieram informację na wasz temat, Wilczurze”. Za dużo szpiegów, za mało trumien.
─ Czyżby? – Ton jego głosu nadal był spokojny, ale wkradła się do niego jakaś ostra nuta, która wygryzła znużenie. ─ I pewnie są to bardzo interesujące i dotkliwe informacje, hm?
Wsparł się rękoma po bokach i westchnął przez zaciśnięte zęby. Wydychane powietrze zamieniło się w przeciągły syk wręcz zmęczonego człowieka. Miał zresztą wrażenie, że od dłuższego czasu nie dane mu było się przespać nawet na sekundę, co tu więc mówić o jakimkolwiek odpoczynku. Zapytany, po co użera się jeszcze z nieznajomą, pewnie nie umiałby sensownie odpowiedzieć.
ZABIJ JĄ, szepnęła cicho jedna z mar, muskając nosem ucho wymordowanego, aż jego ciało przeszedł lekki dreszcz. SAMA TEGO CHCE, PRAWDA?
Uśmiechnął się pod nosem.
─ Co by tu teraz z tobą zrobić..?

Moment.
Nawet wyglądał na zdziwionego. Na sekundę.
Miał jej dawać argumenty? I co jeszcze? Przeprosić, otrzepać z kurzu i zaproponować podrzutkę do domu? Paść na kolana, wznosząc ręce ku niebu, by prosić wszystkich bogów po kolei o wybaczenie za tę „straszliwą zbrodnię”?
Poza tym...
Zażenowany? On? Zachichotał wcale nie cicho, przykładając nawet na moment usta do kołnierzyka koszuli.
─ To się nazywa „znudzenie”, księżniczko. – Mimo mianowania jej tak wysokim tytułem, użył na tyle dużej dawki ironii, by bez przeszkód zrozumiała, że nie miał do niej nawet odrobiny respektu. Nawet jeśli w obecnej sytuacji to on odgrywał rolę bandyty, nie wydawał się kimś, kto będąc wyjętym spod prawa, czuje się tym szczególnie przejęty. Nawet zachowanie Fiammetty i jej pokazywanie na każdym kroku, jak wiele miała mu za złe, nie robiło na nim wrażenia. ─ Jasne, że nie uciekniesz. Nie zrobiłabyś tego nawet gdybym  wyleczył ci rany i otworzył przed tobą drzwi.
Odchylił się, aż wreszcie poczuł za sobą twardą, chropowatą powierzchnię ściany. Ciało natychmiast się rozluźniło, mogąc oprzeć się o coś stosunkowo stabilnego. Nie był na tyle zmęczony, żeby za moment paść nieprzytomny twarzą w gruzie, ale mięśnie z ulgą przyjęły nową pozycję. Musiał się wsunąć bardziej na blat brudnego biurka, by móc przylgnąć plecami do ściany, ale teraz było mu o wiele wygodniej. Zajął się poprawianiem odstającego kołnierzyka.
─ Jeszcze się zastanawiam. Wiesz, byłaś zabawniejsza, jak nic nie mówiłaś. – Przeciągnął palcami po materiale prostując pogniecione fragmenty, a potem skrzyżował ręce na piersi i zaczął lustrować otoczenie uważniejszym spojrzeniem. ─ Nie zamierzasz uciekać? Wyrywać się? Atakować? Cholera, cokolwiek? Serio sądzisz, że łatwa wygrana to satysfakcja? Nawet nie potrafisz wjechać mi wystarczająco na ambicje. Cały czas gadasz tylko o tym postrzeleniu. Trzeba było się nie pchać w linię strzału.
Nie było tu nic ciekawego. Gdzieś w kącie zarejestrował rozkładające się od dłuższego czasu zwłoki. Mięsa praktycznie już nie było, a to, które jakimś cudem się ostało i nie wyschło na wiór i tak poruszane było przez białe larwy, które przebiegały po ciele, wyżerając wszystko do szpiku. Dolatywał do niego stęchły odór – doskonale zresztą znany. Poza tym jednym konkretem nie udało mu się wypatrzeć niczego ambitniejszego. Nic, co mógłby zrabować; nic, co miałoby choćby minimalną wartość. Nic dziwnego, że suma summarum powrócił parą dwukolorowych ślepi do Fiammetty. Nie pytał jej o imię, choć gdzieś podświadomie człowiecza natura wymagała poznania go.
Poruszył nogą, uderzając tyłem buta o przód biurka.
Jakaś mara zawarczała z kąta pomieszczenia, zwracając na siebie uwagę Growlithe'a. Zerknął na nią na ułamek sekundy, ale wiedział, że dziewczyna nie  będzie w stanie dostrzec ruszającego się cienia. Coś o krzywych, kanciastych kształtach przemknęło się wzdłuż ściany i zniknęło za ogromnym fragmentem sufitu, jaki odpadł jakiś czas temu. Najwidoczniej znów go obserwowano.
Czego chcecie? – zapytał ze znużeniem, powracając do lustrowania dziewczyny. Wyglądało na to, że ją oceniał.
CZUJESZ, JACE? – zagadnął nagle cichy, subtelny i powolny głos. Chłopak się nie poruszył, choć mara dobitnie wgryzła się głosem w jego czaszkę. Prawie jak sztylet, którego niby nie widać, ale i tak jest. DLACZEGO ONA JESZCZE ŻYJE?
Zerknął na jedną ze swoich dłoni na tyle, na ile pozwalała mu pozycji. Przekręcił ją nieco, przyglądając się krytycznie swoim paznokciom.
Skąd mam niby wiedzieć? Przysłowie mówi, że głupim zawsze dopisuje szcz... – nie dokończył myśli. Poczuł lodowatą obręcz zaciskając się na jego szyi. Gryzły go. Próbowały zmiażdżyć gardło w szczękach.
ZABIJ JĄ! ZAMORDUJ! DAWNO NIE PIŁEŚ KRWI, PRAWDA?
A może to wcale nie były mary, tylko wampirzy głód. Zajął się wydobywaniem jakiegoś syfu spod paznokci.
─ To co to za informacje, które o nas znalazłaś? – Ignorowanie mar wychodziło mu już rewelacyjnie. Prawie tak dobrze, jak ignorowanie całego świata. ─ Ja zdecyduję, czy jesteś warta przejęcia. Co robiłaś w ruinach tamtego laboratorium?
Niech to będzie coś ujmującego...

Odzyskał natychmiast rezon.
─ Chyba raczej Smoku. Nie mam białego rumaka.
Teraz tylko czekać na to, aż faktyczny książę wparaduje tu na swoim dzikim ogierze i zechce uratować cną niewiastę przed piekielnym ogniem gadziska. Choć w rzeczywistości obieranie roli złoczyńcy przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, tym razem Growlithe pewnie by poczuł satysfakcję, gdyby naprawdę zburzono pół ściany i zaatakowano go w ramach rewanżu za nieznajomą.
Słuchał jej jednak uważnie, nie pozwalając, by na jego twarzy pojawiła się choćby najmniejsza oznaka, jaka świadczyłaby o traceniu panowania nad sobą. Naprawdę go szczuła. Czuł się jak głupi kundel zapędzony w ślepy zaułek. Kundel, którego dźga się ostrymi końcówkami kijów naiwnie łudząc się, że pies pozostanie ofiarą.
Ale psy miały zęby.
A bestie przyparte do muru są szczególnie niebezpieczne.
Aż dziwne, jak można być tak zimnym na zewnątrz, gdy w środku wrzało piekło. Miał zamiar ją wypuścić? Może. Początkowo chciał się pobawić, poszczuć, podroczyć, zapchać jakoś ciągnący się w nieskończoność czas. Liczył naiwnie, że tym razem znalazł kogoś, kto byłby w stanie nadszarpnąć jego nerwy nie za sprawą złośliwości, a czego ponad – czegoś, co byłoby częścią charakteru, którego Growlithe nie umiałby zrozumieć i wyjaśnić. Zamiast tego pluła mu w twarz, oczekując, że machnie na to ręką?
Huknął tyłem buta o biurko. Dźwięk roztrzaskał ciszę jak cienkie szkło, aż hałas poruszył marami. Jedna z nich wyłoniła się z rogu pokoju, z nisko spuszczonym łbem kierując się ku Fiamm. Nie była jedyna. Zaraz za pierwszą zmorą zaczęły wychodzić kolejne i następne, i jeszcze parę. Jedna po drugiej, wyłaniały się z cieni, odlepiając się od nich z niemym chlupotem. Zdeformowany łeb zwisał na karku na samej skórze, ciągnąc po ziemi długą, nieprzerwaną linię czarnej krwi. Gdzieś na suficie położyła się chuda, szkaradna kobieta o wyłupiastych oczach i długich włosach. Wygięła się w łuk rozwierając wypchaną kłami paszczę i wydała z siebie pisk tnący jak żelazo.
Growlithe mamrotał pod nosem kolejna imiona.
Gabrielle, Dhalia, Karat, Agane, Nyamere, Jun...
Cuchnące zwłoki poruszyły się, gdy z brzucha zaczął wydrapywać się dwunogi szczur z długimi łapami. Upadł na ziemię, łamiąc jakąś kość. Growlithe warknął, każąc mu ruszyć naprzód. Mimo że noga ciągnęła się za nim, kulejącymi ruchami zaczął się zbliżać do Fiammetty.
Wejście.
Wejście zastąpiła czarna masa formująca się w coś na kształt wychudłego wilka ze szczupłym pyskiem prawie tak długim, jak ramię białowłosego. Zmora dyszała, uśmiechając się niemalże ludzko.
Aż wreszcie część z nich ruszyła. Dwa wielkie psiska rozwarły paszcze i zaatakowały Fiammettę, gryząc w ramiona, ręce, brzuch i – i tak ranną – nogę. Nie próżnowały. Robiły to z pasją godną wściekłych kundli. Nie chciały jej tylko „poszczypać”. Chciały ją zeżreć żywcem.
Growlithe zeskoczył z biurka i wsunąwszy dłonie do kieszeni spodni pokręcił głową z dezaprobatą.
─ Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał spokojnie. Niemalże miło. Nie przejmował się tym, że mógł zostać zagłuszony przez warkot swoich zwierząt. ─ A mogliśmy się jeszcze dogadać. Mogliśmy, co nie, Agane?
Krucza kobieta nad ich głowami zarechotała wysokim tonem, sprawiając uszom cierpienie. Jej śmiech rozniósł się po całym pokoju, docierając do każdego zakamarka tej śmierdzącej dziury. Dopadł chyba nawet dusz wszystkich żyjących tu postaci.
Growlithe uśmiechnął się pod nosem.
─ Agane potwierdziła. Sama widzisz, jaka jest rozbawiona. – Grymas nie utrzymał się zbyt długo na jego twarzy, prędko ześlizgując się z warg na rzecz lekkiego skrzywienia, które wystarczyło, by pokazać pełnie irytacji chłopaka. Cień, snujący się za jego plecami, szturchnął Wilczura w udo, ocierając się o niego bokiem pyska i zostawiając na spodniach gęstą maź, równie gęstą co melasa. ─ A ty tak łatwo wszystko spierdoliłaś.
Fiammetta mogła poczuć jak coś lekko muska jej ramię, by zaraz zacząć napierać mocniej na materiał bluzy. Coś, co przypominało półpłynną wstęgę powolnymi, miarowymi ruchami zaczęło oplatać jej ręce, chcąc całkowicie je związać i skrępować. Uniemożliwić nimi jakikolwiek ruch.
─ Zjeżdżać – warknął w stronę psów, które odsunęły się wreszcie od anielicy, kłapiąc jeszcze ostrymi, trójkątnymi kłami. Przestały na nią napierać, ale gryzły powietrze nawet wtedy, gdy Growlithe podszedł bliżej i kopnął jedno ze zwierząt w brzuch. ─ Jest moja, spieprzać.
Pochylił się nieco nad dziewczyną, by dotknąć palcami jej policzka. Prawie był to czuły gest. Prawie. Growlithe nie należał do osób przejmujących się takimi drobiazgami. Chwycił ją zaraz za szczękę i przekręcił głowę tak, by spojrzała mu w oczy.
─ Może powinnaś wreszcie wydać rozkaz zgładzenia mnie, wasza wysokość?

// Używanie mocy:
x Umbrakineza: 1/3 (odpoczynek: -/4)

„Co? Rozmawiałam z tobą?”
Przewrócił oczami.
Gdyby to tylko była rozmowa, nawet nie kiwnąłby palcem. Może ograniczyłby się wyłącznie do słuchania, bez żadnych niepotrzebnych ruchów. Przecież mogło się odbyć bez tego. Powiedzmy, że nawet w to wierzył.
Do teraz.
Patrzył przez chwilę, jak Fiammetta macha rekami, jak ktoś, kto zdecydowanie potrzebuje egzorcysty. W tym momencie żarty się skończyły. Psy zbrudzone przez mrok wyczuły jego własne rozdrażnienie i pewnie dlatego gryzły zażarcie. Wsuwały długie, zakrzywione kły w skórę dziewczyny i szarpały łbami tak długo, aż nie udało im się wyrwać choć odrobiny mięsa. Choć jednego, malutkiego kawałeczka, który zbliżyłby je do całkowitego zeżarcia ofiary. Łapały za wszystko: za dłonie, które akurat śmignęły im przed oczami, za nogi, rozgryzając i tak krwawiącą ranę, pożarły jej brzuch, kostki, kolana, nadgarstki, ramiona, nawet raz jeden z obleśnych pysków kłapnął jej tuż przy twarzy, milimetr od nosa. Tak, że była w stanie poczuć stęchły, lodowaty odór.
Tak cuchną groby.
Growlithe warknął, gdy kumulujące się zewsząd emocje dotarły do jego czaszki, praktycznie ją rozsadzając. Plątanina słów praktycznie zmusiła go do zaciśnięcia zębów. To jak wrzucenie odbezpieczonego granatu. Ledwo tknął jego umysł i już wybuchł – zewsząd rozgrzmiał gwar, chichoty, mamroty, marudzenie, wszystko ciche albo zbyt głośne, by móc odróżnić pojedyncze słowa. W zasadzie tylko jedno przebiło się przez tą bezsensowną paplaninę.
Cienias.
Wbił pazury w jej policzki, ale nim zdążył cokolwiek powiedzieć, splunęła mu w twarz i wyrwała się. Nie zdążył nawet zacisnąć zębów, nim głowa poleciała mu na bok.
─ Suka. – Podniósł dłoń i musnął opuszkami palców uderzone miejsce, które już zaczęło się czerwienić. Powoli, bardzo powoli się wyprostował. Przecież nie musiał się spieszyć. Nie będzie za nią ganiał, jak ostatni idiota. Pomieszczenie było małe i – już – całkowicie zamknięte. A ona krwawiła, męczyła się, cierpiała. Nie było sensu robić przedstawienia, skoro nawet nie było nigdzie widowni. Wysunął język i przemknął nim po kąciku górnej wargi, by zebrać jej ślinę. Resztę tego żałosnego brudu starł wierzchem dłoni.
─ Te marne monstra są częścią mnie. Ich życie, jest moim życiem. Ich krew, moją krwią. Ich ból, moim bólem. – Zrobił pierwszy krok w jej stronę. Oczy uważnie śledziły jej guzdrzące się ruchy, trzęsące się nogi, drżące ramiona. Uśmiechnął się pod nosem, ukazując biel kłów. ─ Skoro one są marne, jak beznadziejna musisz być ty, skoro cię pokonały? Spójrz na siebie. Ty nie krwawisz. Ty rzygasz krwią. – Kolejny krok. I następny. Jeszcze jeden. Wszystkie stawiane leniwie i bez pośpiechu. W tle słychać było tylko powarkiwania zmor. Psy jeżyły się, podchodziły bliżej, a potem cofały się nagle, bo nie dostały pozwolenia, by znów atakować. Jeden z nich kłapnął zębami, gryząc powietrze. To ten oberwał najbardziej. Z pyska toczyła się czarna piana, upadająca na ziemię z cichym sykiem.
Nagle białowłosy przystanął. Niecałe pół metra przed nią, z kciukiem wetkniętym za ucho jednego z psów. Kundel warczał coraz głośniej, aż w końcu nie pozostało nim nic poza czarnym sztyletem w dłoni wymordowanego. Chłopak parsknął krótko, jakby do ostatniej chwili chciał się zaśmiać.
─ Współpraca? Z tobą? – Podrzucił broń i zręcznie złapał palcami rękojeść. Zakrzywione ostrze nie zdołało złapało światła. ─ Nie rozśmieszaj mnie.
Szurnął ciężką podeszwą buta po praktycznie białej ziemi. Znów zaczął zmniejszać między nimi dystans. Zresztą, nie tylko on. Mary powoli, krok za Growlithe'em, przysuwały się do Fiammetty, dokładnie tak, jakby była magnesem, a one żelazem. Jeden jej krok w prawo, powodował natychmiastowe przekręcenie się ich ciał w lewo.
Aż w końcu, gdy był wystarczająco blisko, zaatakował.
Nie bronią. Nie do końca, choć tej też użył.
Ostrze przecięło powietrze ze świstem, gdy wyprowadzał cios prosto w jej ramię tuż pod obojczykiem. Włożył w to tyle siły, by cofnąć ją do tyłu i przybić do ściany. Warknął gardłowo, pięścią wolnej ręki uderzając od dołu, by trzasnąć w szczękę zielonowłosej, a potem zakleszczyć palce na jej gardle i wbić mocniej w chropowatą, usyfioną powierzchnię.
Dobrze wiedział, jakie to uczucie. Prawie jak wrzucenie do lodowatej wody, gdy ciało jest tak ciężkie, że nie można wypłynąć na powierzchnię. Płuca płoną, łaknąc powietrza, chociaż odrobiny tlenu, który uśmierzyłby ten dziwny rodzaj bólu.
Cienie zatrzęsły się, jakby gdzieś obok pojawiły się płomienie ognia, choć w rzeczywistości ogarnęła ich ekscytacja. Growlithe zaciskał dłoń coraz mocniej, wciskając kciuk w sam środek jej gardła i patrzył. Patrzył jak zawsze prosto w oczy, powoli przekręcając ostrze na bok, by powiększyć ranę. Potem oparł środek dłoni o rękojeść i zaczął wpychać coraz głębiej, aż w końcu czarny sztylet rozprysnął się, a ręka wymordowanego opadła na ranę. Uśmiechnął się wtedy na sekundę. Krwawiący otwór zaczął palić Fiammettę żywym ogniem, gdy pierwsze języki płomieni, choć małe i z pozoru niegroźne, zaczęły dotykać strzępków skóry. Wbił paznokcie w jej ramię na wypadek, gdyby się szarpała.

// Używanie mocy:
x Umbrakineza: 2/3 (odpoczynek: -/4)
x Pirokineza: 1/3 (odpoczynek: -/4)

Zadrapał ją. Od czoła, poprzez oczy, nos, usta, na podbródku kończąc krwawe krechy, a potem podniósł ramię, żeby się nim osłonić i odciąć od źródła wody. Chciał nawet syknąć, ale strumień i tak przemknął przez jego usta i sprawił, że chłopak zakrztusił się, wypluwając wszystko, co tylko przewinęło mu się przez język. Zakasłał, paskudnie prezentując długie kły, będące w stanie rozszarpać niedźwiedzią skórę w ułamkach sekundy. Ochrypły kaszel zamienił się prędko w warczenie, które nigdy nie powinno wydobyć się z gardła zwykłego człowieka. Zwierzęcy, wściekły odgłos praktycznie huknął, odbijając się od wszystkich ścian starego, zdezelowanego pomieszczenia. Wydawało się nawet – na upartego – że zapomniany nawet przez Boga bunkier zatrząsł się od tego dźwięku.
Stara rada mówi, że nie szczuje się psów. Nie trąca ich kijem, nie rzuca w nie kamieniami, nie straszy ogniem i nie próbuje ciągnąć za uszy albo ogon, bo w końcu mogą stracić cierpliwość i ugryźć rękę, wyrywając razem z ramieniem. Podobna zasada mówiła, że nigdy nie powinno przyciskać się zwierząt do ściany – robią się wtedy szczególnie niebezpieczne i podatne na instynkt. Growlithe zwykle był zaskakująco ludzki, jak na kogoś, kto na widok hydrantów zaczynał odczuwać dziwne pożądanie i chęć podejścia bliżej. Sęk w tym, że w sytuacjach bez wyjścia, gdy wszystko wokół zaczynało się kurczyć, a przed oczami stawały czarne plamy, praktycznie się wyłączał, pozwalając działać nie człowieczemu charakterowi, ale intuicji bestii.
Jak teraz.
Wystarczyła pierwsza sekunda kontaktu z wodą, by ciało zareagowało automatycznie. Mięśnie napięły się jak struna, sylwetka zgięła nieco wpół. Rozległ się też cichy syk, gdy ciecz obmyła mu dłoń, zabijając pierwsze płomienie ognia. Charknął, wymierzając cios – jedno z kolan zgięło się, by druga noga mogła z impetem ściąć Fiammettę i posłać ją na parter. Nie czekał aż się podniesie, czy choćby drgnie. Podeszwa buta wbiła się ciężko w dłoń dziewczyny, która mogła poczuć, jak obcas zaczyna się przekręcać, naciskając na kości z zamiarem zmiażdżenia ich.
─ Przypomniałaś mi coś – powiedział lekko, jak ktoś, kto przy kuflu piwa ma zamiar rozgadać na głos najbardziej wstydliwe plotki o swojej matce. Przygniótł jej głowę mocniej do ziemi. ─ Tylko się nie szarp, wasza wysokość, bo będę musiał wbić ci podeszwę w gardło. I co wtedy? – Bez wątpienia byłby do tego zdolny, tak samo, jak do innych świństw za które od dawna powinien być chłostany w piekle. Już wielokrotnie – ku uciesze całej rzeszy czekających – miał tam trafić, ale za każdym razem w chwili, gdy już wszyscy myśleli, że faktycznie umarł, on otwierał oczy i zaczerpywał wdechu. Najwidoczniej nadal mieli w czeluściach przepełnienie. Teatralne westchnięcie przecięło budującą się przez parę sekund ciszę. ─ Jak tak na ciebie patrzę, to rolę Czerwonego Kapturka już sobie przygarnęłaś. – Zaśmiał się ochryple, naciskając mocniej butem na jej policzek. Nie udałoby się nikomu wykrzesać choćby jednej nuty rozbawienia z tego śmiechu. Był suchy. Nic dziwnego skoro należał do kogoś, kto najchętniej zakończył teatrzyk, nim kurtyna rozsunęłaby się w rozpoczęciu. ─ Historia o słodkiej, małej, ciekawskiej dziewczynce, która uwielbiała wpychać nos w nieswoje sprawy, a jej nieposłuszeństwo szybko zaprowadziło do czegoś zgoła innego niż dom babki. Matka mówiła, by nie zbaczała z drogi i jak każda grzeczna ślicznotka kierowała się prosto do celu. Szła przez niebezpiecznie miejsce, wiesz? – Jedna z mar zbliżyła się, by szturchnąć nosem bok Fiammetty. ─ Przez las. Lasy są kurewsko wredne dla kogoś, kto nie potrafi ich wyczuć. Trochę jak Desperacja. I trochę jak włażenie w środek bitwy. Obie, ty i tamta mała zdzira, natrafiłyście na wilka. W porównaniu do niej miałaś szansę. – Zdjął but z jej twarzy i kopnął ją w brzuch, tuż pod linię żeber. Mara warknęła, jeżąc sierść i szczerząc zęby. W jednej chwili ciężkie ciało, jakby wypełnione samym lodem, oparło się o anielicę, przygniatając ją do ziemi, nawet jeśli postanowiłaby się z niej podnieść. Odór z pyska od razu dotarł do dziewczyny, gdy tylko zwierzę pochyliło czarny łeb i praktycznie musnęło nosem jej rozcięty policzek, nieświadomie przynosząc chłodem ukojenie.
─ To tylko bajka, ale aż ciężko uwierzyć, że po spotkaniu na swojej drodze wściekłego wilka, nie zwiała z piskiem wyrywającym ptaki z gałęzi. Nie dość, że została na swoim miejscu, to jeszcze zaczęła z nim rozmawiać, zdradzając nawet sekret, gdzie mieści się jej ukochana rodzina. Głupie. Naprawdę głupie... – Pod butami Wilczura zachrzęścił jakiś gruz, gdy przechodził do jednej z niezwykle niespokojnych zmor. Karykatura syczała i trzęsła się, co rusz poruszana spazmatycznym drżeniem. Jej czarne oko podążało za ruchami właściciela, skupiając większość swojej uwagi na nadgarstku, gdzie mieścił się artefakt. Na przegubie pojawiło się już ostre zaczerwienienie i miało się wrażenie, jakby rzemienie wtapiały się powoli w skórę, wyżerając sobie drogę, jak kwas. Ujął rękoma pysk bestii i odchylił go nieco na bok. Zwierzę nie szarpało się, ale zatrzęsło mocniej, rozwierając szerzej powieki. Zaczęło sapać, plując na ziemię gęstą, maziowatą substancją, której nazbierało się sporo w kącikach pyska paskudy. Pyska, który zadrżał, gdy zmuszała się, by nie wydać z siebie żadnego niepożądanego dźwięku, choć warczenie aż drapało ją w ugryzione przez właściciela gardło. Czuła zęby na szyi, ostre szarpnięcie i nagły chłód w miejscu dziury.
Duży płat mięsa runął na ziemię z cichym chlupnięciem. Zaraz za nim padła krucza postać, wydając z ciebie ciche mruknięcie, nim rozprysła się na pył. Growlithe starł z ust półpłynną ciecz i spojrzał na marę o szczurzym pysku. ─ Nic dziwnego, że wilk ją wykiwał. To nawet nie było trudne, skoro sama ładowała mu się do pyska. Tańczyła, jak jej zagrał, zadawała głupie pytania, na które i tak nie chciał jej odpowiedzieć. – Growlithe przesunął palcami po łysym łbie niewielkiej istoty, która zadrżała z przestrachu, ale posłusznie przekręciła pyszczek, by wtulić się w dłoń poziomu E. Chłopak prawie się uśmiechnął. Prawie. ─ Nie musiał. – Zmiażdżył nagle krtań bestii, która charknęła i roztrzaskała się niemo na małe kawałki, zżerane przez niewidzialny ogień tuż nad ziemią. Poruszył ręką, jakby dodawał szczyptę czegoś do potrawy i wytarł dłoń o spodnie. ─ Mógł wymyślić każdą bzdurę, w którą i tak by uwierzyła. Czerwony Kapturek to postać, która w bajce miała po prostu durne szczęście. Nie dość, że nie słuchała matki... – Chwycił za włosy długowłosej kobiety i ściągnął ją z sufitu na ziemię, przydeptując od razu jej twarz butem. ─ To jeszcze sama zachęciła Złego Wilka do dalszych działań. Nic dziwnego, że ten skorzystał, w końcu byłby kretynem, gdyby zrezygnował z tak łatwego łupu. – Rozległ się głuchy trzask, gdy Growlithe skręcał karki kolejnym psom. Pomieszczenie pustoszało z każdą chwilą, pozwalając zbudować złudne wrażenie prywatności. ─ Pożarł staruchę, zeżarł Kapturka. W bajce pojawia się leśniczy, który znajduje bestie, wbija nóż w napęczniały z przejedzenia brzuch i rozcina, wypuszczając je obie. Załóżmy roboczo... – Odwrócił się do Fiammetty, posyłając jej znużone spojrzenie. ─ ... że leśniczy to personifikacja szczęścia. Naiwnego farta, na który można się natknąć, nawet wtedy, gdy zrobiło się jakąś wyjątkową głupotę. Wiesz... na przykład wtedy... gdy zaczęło się szczuć groźne zwierzę... – Zawarczał, unosząc górną wargę. Mara miażdżąca Fiammettę poruszyła się lekko, jakby w zawahaniu czy powinna się odsunąć, czy zostać na swoim miejscu, nadal blokując jej ruchy.
─ Brzmi znajomo, hm? – Proste pytanie wyrwało się z jego gardła, gdy unosił jeden kącik ust ku górze, znacząc usta rozbawionym, ironicznym uśmieszkiem. Stanął przed nią i chwycił za włosy, tuż przy głowie. Szarpnięciem zmusił ją, by zadarła nieco brodę i wydał z siebie charakterystyczny dźwięk. Wyglądało na to, że miał zamiar splunąć jej prosto między oczy...
… a potem splunął w bok, niszcząc uśmiech grymasem.
─ Nie jesteś tego warta, tępa wiedźmo.
I trzasnął jej głową o ścianę, aż drobne okruchy zsypały się na ziemię od tego uderzenia. A był w stanie powtórzyć zabieg tyle razy, ile było potrzeba, by straciła przytomność. Nie chciał jej zabijać.
Jeszcze.
Prędko się jednak okazało, że na linii ściana-głowa, to ściana miała większe szanse. Wystarczyło zaledwie jedno, solidniejsze huknięcie czaszką o chropowatą, nierówną powierzchnię, a ciało Fiammetty przestało stawiać dotychczasowy opór. Wsunął od razu dłonie pod jej ramiona i dźwignął dziewczynę na nogi, chcąc ponownie przerzucić ją sobie przez ramię - albo chociaż w dogodniejszy sposób złapać oburącz, by nie musieć jej ciągnąć za nogę. Pewnie łatwiej by mu było, gdyby nie poczuł znajomych wibracji w tylnej kieszeni spodni.
Zaklął, przykładając zielonowłosą do ściany. Oparł o nią rękę, by stała, jak ją postawiono, a druga dłonią sięgnął po telefon. Nie zerkając na wyświetlacz odebrał i przyłożył komórkę do ucha.
─ Kurt, jestem zaję... - Urwał, marszcząc brwi. Przyglądał się pokiereszowanej twarzy dziewczyny, ale w rzeczywistości myślami pomknął do Ailena i jego sytuacji. ─ Hm. Dobra. Co z chustą DOGS? I blizną? Ma któreś? - Zacisnął na moment usta, czując, jak bezwładne ciało zaczęło się osuwać. Podniósł ją ponownie, wsuwając telefon między ucho, a uniesione ramię. ─ Bliznę sama pokazała czy musiałeś o nią pytać? - Po drugiej stronie połączenia Kurt usłyszał szurnięcie w tle i dźwięk upadania czegoś cięższego. Growlithe z niesmakiem zerknął na anielicę, której nie zdążył w porę złapać i przytrzymać. Praktycznie tylko musnął uwolnioną na chwilę ręką jej ubranie, a już runęła na podłoże, uwalając się w pozycji ofiary wypchniętej z wieżowca. Wilczur ponownie ujmując w palce komórkę, odsunął się nieco od niej i skupił bardziej na rozmowie. ─ Generalnie mam teraz coś do roboty, bo muszę podrzucić jedną cud-tęczę do pierdla DOGS. Zajmij czymś gości, byłbym za parę godzin. W gangu mieliśmy kiedyś dziewczynę, Vess, na stanowisku Pudla. Zaginęła w akcji i nie mogliśmy jej znaleźć. Tylko ten facet mnie niepokoi. Coś więcej mi o nim powiedz. - Odczekał chwilę, dając Sullivanowi pole do popisu. ─ Jasne. Naznaczył i nazwał ją Vess. Dziwnym zbiegiem okoliczności tak samo, jak zaginiona Pudel z DOGS. Ah, te przypadki. I jeszcze jedno, Kurt. Ja się nie bawię. - Krótka pauza w czasie której butem obrócił twarz Fiammetty. ─ Pracuję. Będę za parę godzin. Cztery, może pięć. Zajmij ich czymś.
Rozłączył się i wrzucił komórkę na swoje miejsce, by raz jeszcze spróbować zająć się szczupłym ciałem dziewczyny. Tym razem wsunął jedno z ramion pod jej barki, a drugie pod kolana i podniósł, przekręcając ją tak, by oparła się rozciętym policzkiem o jego pierś. Poprawił ostatni raz chwyt i ruszył niespiesznie wzdłuż ciemnego korytarza.

// @Grow: dopiero teraz zauważyłem ile błędów miał poprzedni post. Przemilczmy to.

 Używanie mocy: 
x Umbrakineza: 3/3 (odpoczynek: -/4)
x Pirokineza: 1/3, artefakt dezaktywowany (odpoczynek: 1/4)

zt + Fiamm

Gdzie by tu sobie wybrać miejsce na grób?

Infinity czuł się tragicznie.
Ucieczka z M3 kosztowała go naprawdę wiele. Tak wiele, że jego nadnaturalna regeneracja nie potrafiła sobie do tej pory poradzić z licznymi ranami na jego ciele. Miał wrażenie, że kości ze złamanego ogona to już się chyba przestawiły i, jeśli nie poskłada ich ktoś kompetentny, to ta lisia kita mu się nigdy nie zrośnie. Tym bardziej że kość chyba przebiła skórę przez co na ziemię nadal spadały pojedyncze krople czerwonej posoki. Pewnie trzeba będzie amputować. Super.
Był wściekle głodny, wycieńczony do granic i dziurawy jak sito. No, chociaż krwi prawie nie tracił, jakiś plus. Zmaltretowane wymordowane komórki potrafiły choć tyle.
Zastanawiał się jednak, czy nie powinien się na swoją umiejętność wściekać. Gdyby nie ona, nie cierpiałby tak. Miałby już spokój. Pewnie zdechłby już dawno temu.
No, ale nie zdechł. I lazł przed siebie dalej, błąkając się w poszukiwaniu jakiegoś schronienia. Poprzednim razem trafił do ruin miasta, długo sobie tam nie poodpoczywał. Miło, że spotkał tam anielicę, która zdecydowała się choć trochę ulżyć mu w cierpieniu i przejąć jedną z jego ran... ale w ostatecznym rozrachunku niewiele to dało.
Infinity szedł przed siebie, aż na horyzoncie zamajaczył mu jakiś betonowy budynek. A raczej jego szczątki. Mniejsza. Udał się w tamtym kierunku, bo nie miał na dobrą sprawę innego wyjścia. No, mógł się ewentualnie położyć i czekać aż coś przyjdzie go zeżreć. Ale jednak szedł dalej. Uroczy charakter opuszczonego bunkra jakoś nie zrobił na nim wrażenia.
Inf po prostu skulił się pod jedną ze ścian wewnątrz starego laboratorium, opatulając się swoimi pozostałymi trzema, zdrowymi ogonami.
Zamknął oczy i zwyczajnie zasnął, czekając aż w końcu zdechnie lub wydarzy się cud.