Nooo Dooobra...Popchną drzwi, lecz gdy zobaczył ten jakże malowniczy obrazek to przestał je otwierać, a samemu zrobił krok w tył i przykleił się do ściany tak, że przez uchylone skrzyło przyglądał się potworowi. I co teraz?
Chujnia z grzybnią.
Pomyślał i niedalekie to było od prawdy - był utknięty tutaj z tym potworem, był ledwie żywy, kto wie czy w niedalekiej przyszłości nie straci przytomności, a musiał przeżyć i wypełnić misję.
Sięgnął po Oriona. Z takiej odległości było dla niego niemożliwe trafić w potwora z innej broni. Ręce mu się za bardzo trzęsły, co i tak próbował zminimalizować przylegając do ściany. Każdy ruch wykonywał powoli, zmuszając się do tłumienia potencjalnego bólu, który towarzyszył mu przy poruszaniu się. Wycelował w stworzenie. Było duże, więc za cel obrał sobie jego klatkę piersiową czy czy tam korpus - w zależności na co miał lepszą wizję. Istniało najmniejsze prawdopodobieństwo, że spudłuje, a Orion nie robił małych dziurek. Co potem? To zależało od tego co zrobi bestia, lecz trzymał w pogotowiu AJITa i te nieszczęsne kulki.

Po swojej nieudolnej akcji wypościł bezużytecznego na kolejne pół minuty Oriona z dłoni. Broń zakołysała się na szelku, kiedy to jego właściciel zatrzasną szybko drzwi i chwycił AJITa. W kolejnej sekundzie przyległ do ściany nieco przy framudze niczym kolejna warstwa gładzi, licząc na to, że stworzenie chcąc sforsować przeszkodę w postaci kawałka drewna przy próbach wyważenia poleci wraz z resztkami drzwi w przód sprawiając, że za jej plecami, między drzwiami a tą bestią pojawi się luka przez którą Spadziński będzie mógł się wślizgnąć do pokoju i znaleźć się za jej plecami. Było to ryzykowne posunięcie, lecz nie mniej niż próba ucieczki w swoim stanie przed nacierającym od frontu potworem...Musiał więc spróbować, a jeśli mu się udało znaleźć się na tyłach mutanta to obleciał wzrokiem czy na ziemi znajdowało się coś pożytecznego z ekwipunku kierowcy, co mogło zostać z niego wytrzaśnięte, a w drugiej sekundzie opróżniał ostatni magazynek AJITA strzelając w plecy potwora i stawiając kolejne kroki do tyłu w stronę okna.

Ponownie poczuł na języku smak własnej krwi. Będąc zbyt skupionym na celu nawet nie mrugnął, gdy niewiele brakowało by pożegnał się z wizją. Miał jedną szansę. Jedną na milion. Wszystko postawił na tą dziką kartę. Nie było odwrotu. Krok za krokiem. Coraz bliżej. Serce dudniło mu w piersi jak popierdolone. Kolejne sekundy, a może nawet i nie, by dostrzec swojego asa leżącego na podłodze, który mógł go jednocześnie w równym stopniu wybawić co pogrążyć. Zawleczka uśmiechała się do niego litościwie. Strzał za strzałem. Spust broni nigdy nie stawiał większego oporu niż dziś. Kolejny krok do tyłu, na którego przypadły dwa potworze. Nie było czasu. Sięgnął wyuczonym ruchem po zawleczkę stawiając kolejne koki do tyłu. Granat który znajdował się za nim, teraz był odbezpieczony i mościł się niebezpiecznie blisko eliminatora, co i potwora. Jedno stawiało kroki do tyłu, drugie do przodu. Adrian próbował zdążyć przysłonić w jakimkolwiek stopniu twarz ramieniem. Może wypierdoli go przez okno...Cokolwiek się teraz stanie nie skończy się dla niego dobrze, lecz jednocześnie pociecha w tym była taka, że istniał cień szansy, że to samo tyczyło się potwora.