— Chyba znajdę rozmiar dla ciebie, jak nie to zostają spódniczki.
 Ramiona mu opadły.
 — Chcesz strzaskać resztki mojej dumy? Nie dość ci jeszcze? — zakrył twarz dłońmi. Nie ze wstydu, a zażenowania. Im więcej mówiła, tym bardziej chciał się stąd zmyć i nie wracać przez kolejne... pół wieku. Co najmniej. Tej zadry tak łatwo nie zetrze.
 W łazience było cicho do tego stopnia, że wymordowanego dopadło dziwne odczucie, którego za nic w świecie nie był w stanie nazwać. Celem zajęcia porozrzucanych chaotycznie myśli zaczął szukać wzrokiem punktu zaczepienia. Wybrakowane szafki z przyborami do higieny, kilka wiszących na wieszakach ręczników, drobne ubytki w wannie, ale nie na tyle duże, by woda uciekała. Już po pierwszym rzucie oka łazienka prezentowała się jako używana.
 Oględziny przerwało skrzypnięcie drzwi. Od razu spojrzał na taszczącą garnek Miau. Chciał wstać i pomóc, lecz cichy głos podpowiedział, że prawdopodobnie i tak kazałaby mu siedzieć na dupie i czekać. Więc siedział. Nie skrył drobnego zdenerwowania okazywanego przez szurającą o ziemię końcówkę zdradzieckiego ogona. Para buchająca znad tafli wody świadczyła o mocno podwyższonej temperaturze i wolał, by pielęgniarka w trakcie popychania naczynia nie naraziła żadnej części skóry na poparzenie. W końcu nie wiedział, jak sobie poradzić z takim urazem, a sycząc z bólu i ona miałaby ograniczone możliwości.
 — Albo wiesz co, ściągaj ręcznik.
 — Nie ma mowy — przerwał jej w połowie zdania z tą swoją konfliktową miną. Mógł paradować przez korytarz w samych spodniach. Nie było natomiast szans, by zdarł z siebie resztki jakiegokolwiek materiału w obecności obcej — jak by nie patrzeć — osoby. I tym razem argumenty typu jestem lekarzem czy tam pielęgniarką nie miały szansy przekonać tego buntownika.
 Owinął się szczelniej ręcznikiem, nie przepuszczając ani chłodu pomieszczenia, ani ciekawskiego wzroku. Wychylił jednak zdrową rękę i odkręcił kran z zimną wodą, wypełniając dno wanny. Zsunął się też z brzegu i pomagał mieszać, gdy Miau dolewała wrzątku.
 — Nie patrz — zastrzegł w końcu. Wanna została wystarczająco zapełniona. — A najlepiej w ogóle się odwróć — mimo iż starał się brzmieć twardo, to w głosie przebrzmiewała szczeniacka prośba. Wsunął się powoli do ciepłej wody, od razu wypuszczając wstrzymywane w płucach powietrze z ulgą. Część wewnętrznego ja nakazywała cieszyć się momentem i wykorzystać kilka minut na lenistwo. Druga połowa kazała się pospieszyć, wyszorować i zniknąć nim pielęgniarka rozetrze resztki jego sponiewieranej dumy w proch. Posłuchał rozsądku i chwycił za mydło.

- Nie przesadzaj, ciuch to ciuch - miała teraz przez chłopaka bardzo dobry humor, zupełnie jakby zapomniała, że jeszcze niedawno widziała Niera po tak długim czasie. Jakby tyle nie wracał to możliwe, że nie spotkałby jej już! Niech lepiej to przemyśli, życie ludzkie było kruche, czas szybko się kończył, a ona nadal nie wiedziała na jakiej zasadzie to wszystko działało, w sensie mutacje i cała reszta. Żadnej zadry nie było, przesadzał. Miała o nim bardzo pozytywne zdanie, bo gdyby tak nie było to nie byłaby taka chętna do pomocy, a tu proszę, cały pakiet otrzymał i to jeszcze z dodatkiem.  Z tej łazienki korzystało dużo osób, mimo że jeszcze kilka innych można było znaleźć w budynku, ale to też dlatego, że ta była najbliżej choćby jej gabinetu i łatwo dostępna w razie nagłych wypadków, kiedy na przykład któraś z prostytutek ledwo wczołgiwała się do burdelu. Przemoc była nieodłącznym elementem Desperacji, wszyscy to wiedzieli. Szlag, zapomniała stworzyć listę z brakującymi elementami do higieny dla Jinxa, a jeśli nie uwinie się z tym do końca tygodnia to pewnie nie będzie nawet pół procenta szans, że jej 'pan' z własnej woli pomyśli o czymś tak niepotrzebnym.
Dobrze, że się nie ruszał, posłała mu wdzięczne, uspokajające spojrzenie, zajmując się tym dużym garnkiem. Teraz po zmianie opatrunku i całej reszcie prezentował się lepiej, ale i tak powinien się oszczędzać. Odpoczynek był podstawą, ale sporo ludzi o tym zapominało i robiło na odwrót. Tragedia. Jakoś szło. Kilka razy chlupnęła woda, ale albo w przeciwną do Miau stronę albo dziewczyna w porę odskakiwała. Nogi miała bardzo sprawne, wytrenowane.
Parsknęła na jego sprzeciw i odrobinę przewróciła oczami, ale nie skomentowała tego by go bardziej nie zawstydzać, bo wydawało jej się, że to właśnie czuł Renard. Wstyd.
- Nie będę patrzeć, spokojnie. Nie interesuje mnie co masz pod ręcznikiem - dodała wreszcie uspokajająco, unosząc obie ręce do góry jakby się poddawała. W tym czasie sięgnęła po tę miskę i gwiżdżąc pod nosem, zaczęła nią mieszać w garnku. - Cofnij lepiej ręce, pary jest dużo i nie daj boże by twoja ranna ręka natrafiła na gorącą powierzchnię.
Zaczęła nalewać wody, skupiając się na wyrośniętym paznokciu Renarda, co było na ten moment najbezpieczniejszą opcją. W końcu jeszcze tego by brakowało by pomyślał o niej, że go molestuje! Ubrania na zmianę po spełnieniu swej funkcji rękawic ochronnych wylądowały na zimnej podłodze.
- No dobrze, mam nadzieję że ściągnąłeś ten ręcznik i nie zdążył stać się mokry - westchnęła jeszcze, bo naprawdę starała się na niego nie patrzeć, dolała więcej wody i się podniosła - cały ten czas, kiedy znalazła się z garnkiem blisko wanny kucała - odwracając się plecami i krzyżując ręce na klatce piersiowej.
- Wiesz, Renardzie... mogę cię tutaj zostawić na trochę byś trochę odpoczął i porządnie się umył, o ile obiecasz mi, że będziesz uważał na ranną rękę. W tym czasie zajęłabym się porządkami. No chyba że wolisz to zrobić szybko to w porządku, poczekam.
Wybrane przez Miau figi z wycięciem na tyłku wystawały niepozornie spod spodni.

 Ogon chlusnął o wodę, rozchlapując jej odrobinę na plecy klęczącej pielęgniarki. Gdyby nie rwący ból w ramieniu i flegmatyczność wywołana chorobą, byłby teraz całkiem zadowolony. W końcu w swoim wymordowanym życiu miał niewiele okazji do gorącej, leniwej kąpieli.
 Westchnął jak ostatni męczennik, odganiając od siebie myśl o spędzeniu kolejnych kilkunastu minut w bezruchu. Rozejrzał się po brzegach wanny, szukając w którymś rogu kostki mydła. Znalazłszy szary kwadracik, chwycił go w dłoń. Z początku rzeczywiście zamierzał dołożyć starań i wyjść jak szybko, ale przestroga Miau rozbrzmiała mu w uszach głosem rozsądku.
 Uważaj na opatrunek — powtarzał uparcie, dopóki Nocturne nie zmarszczył nosa na wzór marudnego grymasu. Fuknął coś niezrozumiałego, zabierając się za namydlanie wcześniej zmoczonej deszczem i błotem skóry.
 — Wiesz, Renardzie...
 — Hm? — mruknął, nie odrywając jednak wzroku od upartej plamy brązu, niszczącej śnieżną biel sierści na części ogona. Wyczyszczenie futra okazało się nieco większym wyzwaniem, toteż dołożył wszelkich starań i skupienia, by doprowadzić kitę do pierwotnego stanu. W końcu zerknął na pielęgniarkę kątem oka, obdarzając ją ciepłym uśmiechem.
 — Nie musisz ze mną siedzieć, dam sobie radę — uniósł kciuk w górę, ówcześnie strzepując z dłoni warstwę piany. — Na pewno masz dużo własnych obowiązków, nie chcę ci zabierać więcej pracy. Pewnie już i tak ci popsułem dzisiejszy harmonogram — znów mruknął pod nosem, tym razem nieco bardziej zrozumiale. Wysunął ogon ponad taflę wody i otrzepał z nadmiaru cieczy, oceniając dotychczas wykonaną prace. Chwilę oglądał sierść krytycznym wzrokiem, by ostatecznie pokiwać głową i wyszczerzyć białe zęby z zadowoleniem.
 Zaczesał mokrą grzywkę w tył.
 — Dziękuję za pomoc, zrobiłaś naprawdę dużo, więc odpocznij. Jak skończę, to pójdę prosto do Jinxa — wzruszył powoli ramionami, wracając do szorowania.
 Całkowicie czysty rozejrzał się po podłodze za wcześniej rzuconymi ubraniami. Czujny wzrok od razu wychwycił niepasujący element, ściągając brwi młodzieńca ku sobie. Przechylił się nad brzegiem wanny, zręcznie wyławiając z plątaniny ten jeden konkretny materiał. Widok wybranej przez Miau bielizny potwierdził tezę, że robiła wszystko celem zdeptania jego już i tak zmasakrowanej dumy. Naciągnął materiał na kciuku...
 — Miau? Mogę cię na chwilę prosić? — zapytał przymilnym tonem, czekając, aż pielęgniarka zwróci lico ku niemu. Gdy tylko to zrobiła, strzelił z prowizorycznej procy, celując bielizną prosto w twarz kobiety. — To w ramach rewanżu.

 Kolejny komentarz cisnął się dzieciakowi na usta, gdy nagłe tchnięcie niepokoju zamknęło szczęki z trzaskiem. Nastawił uszu, lecz żaden niepokojący dźwięk nie wędrował po korytarzu. Żadnych, krzyków, pisków, nic. Było cicho jak zawsze i jednie zaczepny chichot pracujących tu dziewczyn wypełniał ciszę.
 Wyciągnął rękę z drobnym sykiem, bo przy nagłym naprężeniu mięśni wciąż świeża rana odezwała się z mocnym przypomnieniem. Mimo grymasu zdobiącego usta i rwania w ramieniu złapał za przyniesione przez dziewczynę ubrania. W znacznym pośpiechu i nieco niedokładnie wytarł ciało z wody (przynajmniej był już czysty), od razu wsuwając spodnie na biodra i zarzucając koszulkę przez głowę.
 Wypruł przez drzwi szybciej, niż sam podejrzewał.
 Źródło problemu zastał na parterze a wraz z nim rosnącą wrzawę i panikę. Everett na widok uzbrojonego monstrum stwierdził, że rozumiał powody, dla których pracownicy i klienci burdelu biegali w popłochu.
 Wiedział, że ucieczka nie wchodziła w grę. Jej konsekwencje byłyby dla wymordowanego znacznie gorsze niż śmierć z miecza tego wielkiego potwora, tego był pewien najbardziej ze wszystkiego.
 Potrząsnął głową z cichym warknięciem. Przyszedł odpocząć, a tymczasem stos problemów stale się piętrzył. Młody zniknął więc w niewielkiej grupce umykających przed mężczyzn. Nie było mowy o zostawieniu przybytku samego sobie, przecież dobrze wiedział, do których drzwi pukać i które imiona wywoływać z tłumu.
 Złapał kilka pracujących dziewczyn — każda posiadała jakiś zwierzęcy atrybut. Znalazł również ochroniarzy, mniej lub bardziej chętnych, ale po kilku odpowiednich słowach każdy koniec końców zwlekał truchło zgodnie z nakazem.
 Szóstka gotowych do rozlewu krwi mutantów jak jeden mąż wpadła w uzbrojoną postać. Pozostała czwórka wraz z Everettem obrała za cel rozprzestrzeniający się ogień. Dym drażnił płuca, a płomienie rozgrzewały już i tak gorący od gorączki organizm, ale szczeniak pracował na najwyższych obrotach, jedno ucho cały czas mając zwrócone ku atakującym i ich celu. W razie potrzeby był gotów zerwać się do pomocy w pół sekundy.

Nie przejęła się wodą, wiedząc że i tak wcześniej czy później to wyschnie i nie zostanie nawet mały ślad. To nie była ropa ani krew, ani też żadna substancja, która mogłaby stanowczo odznaczyć się na jej fartuszku. Miło było obserwować drobne zmiany na twarzy Renarda, który zdawał się być w o wiele lepszym stanie niż wcześniej, kiedy pojawił się ubrudzony przed nią i Nierem. Nie żeby było to coś odkrywczego, ale poczuła małą satysfakcję, że przyczyniła się do tego stanu rzeczy. Znalazł się całkiem pokaźny kwadracik, na brak tego typu przyjemności nie mogli narzekać, choć, jak to bywało na Desperacji, zapasy szybko się kurczyły. Kto wie, jeśli będzie zaglądał wystarczająco często, czy nie będą regularnie pojawiały się takie sytuacje w których jej głos rozbrzmiewać będzie w jego uszach. Przez ten czas, kiedy się mył, Miau rozejrzała się trochę po łazience i w końcu skupiła się na liczeniu małych plamek przy drzwiach i tworzeniu w myślach listy składników, które będzie musiała zebrać, gdy będzie miała okazję. Mignął jej jego uśmiech i nie mogła się powstrzymać by go nie odwzajemnić.
- Na pewno? - upewniła się i sama westchnęła. - Nie aż tyle, poza tym sama chciałam. I wiesz, nie jesteś takim złym pacjentem, może odrobinę za upartym, ale... nie takim złym. Nic nie popsułeś!
Machnęła nawet rękami by wyrazić sprzeciw i na jej czole pojawiła się pozioma zmarszczka - pomyślała bowiem o Nierze, który to zepsuł jej wcześniej humor. Na szczęście, dzięki Renardowi mogła skupić się na czymś innym. W końcu po jego słowach i upewnieniu sobie, że był wystarczająco dużym i odpowiedzialnym chłopcem, odpuściła.
- Dobrze, niech ci będzie - mruknęła odrobinę niezadowolona, ale drgnęły jej wargi. Nie zdążyła wyłapać momentu, kiedy ten zorientował się z obecności pewnego szykownego elementu. Przybliżyła się, zwracając zaciekawiona twarz w jego stronę i kiedy dotarło do niej co zrobił, wybuchnęła śmiechem. Majtki z twarzy zjechały na pielęgniarki strój. W końcu sięgnęła po nie i schowała do swojej kieszeni.
- To sugestia? - rzuciła niemal zalotnie, po czym się wyszczerzyła. - Szkoda. Wielka szkoda. Przynajmniej niczego byś sobie nie obtarł. Bielizna jest bardzo istotna. Jakbyś się rozmyślił to daj znać. Zachował tę parę specjalnie dla ciebie.
Opuściła łazienkę i udała się do swojego gabinetu by posprzątać bałagan. Zaczęła sobie nucić coś pod nosem, nieświadoma tego, co właśnie działo się przed drzwiami z chłopakami. Nagle po jej karku przebiegł dreszcz. Rozpoczęło się zamieszanie. Ktoś wszedł do środka, jedna z dziewczyn i ledwo łapiąc oddech, opowiedziała o tym, że pojawił się dziwny nieznajomy i zaraz gdy skończyła do nozdrzy Miau dotarł smród spalenizny. Zesztywniały jej mięśnie, przez chwilę dość bezmyślnie patrzyła się na młodziutką prostytutkę, która krzyknęła i wybiegła z gabinetu. Co tutaj właściwie się działo? Czy wrócił Jinx? Nie, to nie mógł być on. Przecież...
Rozejrzała się szybko po gabinecie i sięgnęła po nożyk, który miała ukryty w szufladzie. Co powinna zrobić? Dokąd pójść? Co to wszystko miało oznaczać? Ktoś ich atakował? Nie umiała walczyć, nie miała też żadnego planu na takie sytuacje. Poczuła nagły przepływ gniewu na siebie i na to, że była taka bezsilna. Podbiegła najciszej jak mogła do drzwi i je zamknęła na klucz, który był w zamku, stwierdzając że dopóki czegoś nie wymyśli to nie będzie ryzykowała. Następnie schowała się pod biurkiem by tam wszystko przemyśleć. Przy okazji nasłuchiwała, niespokojna, wykorzystując swoje wyostrzone zmysły i licząc, że jej to pomoże.


//Przepraszam za opóźnienie

 Nie wierzył w scenę odgrywaną dookoła. Cały ten rozgardiasz wyglądał dla młodzieńca jak omyłkowo wstawiona linijka do w całości gotowego tekstu. Wszyscy zauważyli, że jedno zdanie wybijało kontekst w kosmos, podważało dotychczas ułożoną historię, ale nikt nie zrobił niczego w celu zdiagnozowania problemu. Każdy poddał się chwili i spanikował, dokładnie tak, jak obecni w burdelu klienci i niektórzy pracownicy.
 Spojrzał w jedną stronę i zobaczył biegających w każdym kierunku ludzi oraz wymordowanych. Panika wymalowana na ich twarzach sprawiała, że miał ochotę zgrzytać zębami ze złości. Później zerknął na odzianego w zbroję jeźdźca i tylko ze względu na silną wolę nie cofnął się o krok pod ciężarem widoku padających kolejno mężczyzn. Jeden większy od drugiego i umięśniony jak stały bywalec najlepszej siłowni, a jednak wciąż nie dawali rady piekielnej bestii.
 Gdy korytarz wypełniła kolejna fala krzyków przerażenia, młody wymordowany był już metr dalej i o jedną decyzję do przodu.
 Krótko ocenił wzrokiem pracę Miau włożoną w wykonanie nowego opatrunku. Poświęcił obserwacji dobre kilka sekund, nie mając więcej czasu do rozczuleń. Szczerze żałował, że praca dziewczyny musiała pójść na marne.
 Zły jak diabli zagłuszył krzyczącą obok kobietę trzaskiem pękających ubrań i przestawianych kości. W czasie kolejnego oddechu przerośnięty lis wpadł z impetem na wytrąconego z równowagi potwora. Siłą zderzenia miał nadzieję wypaść przez drzwi burdelu wraz z zakutym w zbroję agresorem. Lub po prostu obić go o każdą możliwą powierzchnię.

 Ważne było tylko to, że osiągnął zamierzony cel. Uzbrojona postać stała już poza granicami burdelu, więc panikujący wewnątrz mogli nieco odetchnąć. Wymordowany cicho liczył, że któreś z nich wpadnie na pomysł ugaszenia płomieni do końca.
 Warknięciem sprowadził na zewnątrz jeszcze trzech wymordowanych. Rosłych i umięśnionych. Wyglądali na filmowych ochroniarzy z najwyższej półki — podejrzane mrugnięcie i bez wahania ładowali czyjś pysk w beton. W dłoniach dzierżyli metalowe pręty. Idealna broń, od której uderzenia zadzwoni w uszach.
 Dwóch zaszarżowało na stwora razem. Jeden od lewej, drugi od prawej. Każdy oręż świsnął przez powietrze w tej samej sekundzie i każdy mierzył w jeden punkt — głowę.
 Zwierzę wykorzystało moment, znikając z zasięgu wzroku. Na czas mrugnięcia chyba nikt nie wiedział, gdzie zniknęło. W pole widzenia wpadło nagle i niespodziewanie. Zawiasy w szczękach prawie zaskrzypiały, gdy rozwierał szczęki, zaraz zamykając je z trzaskiem, tyle że tym razem chwytając między zębiska ramię zbrojnej postaci. Szarpnął łbem, mając nadzieję wyrwać łapsko z zawiasów. Z drugiej strony pod czaszką kłębiła się myśl, że ze względu na dotychczas zaprezentowane przez jeźdźca umiejętności, pozbawienie kończyny raczej nie wchodziło w grę. Zamiast tego chciał więc pozbawić go równowagi i dać pole do popisu trzeciemu mężczyźnie, wciąż stojącego w pogotowiu ze swoją bronią. Mógł podbiec w każdej chwili, ładując w łeb potwora serię uderzeń.