Trochę za mocno im zależało, jak na zwykłe zdanie dostarczenia celu. W końcu broń, te wszystkie groźby... po co to komu? Nagroda była aż tak warta ryzykowania zdrowia czy nawet życia? Strzelili do niego jednak, czy bardziej, ten jeden strzelił. Ruda czupryna, bo tak go w myślach nazwał, był cholernie niecierpliwy i zdecydowanie nie lubił się bawić. Może jego życie sprowadzało się tylko do smutnego wykonywania poleceń za pieniądze, od których był zależny.
Pewnie wysnuł by więcej wniosków, gdyby nie to, że cholera, faktycznie do niego strzelili.
Poczuł to w tym samym momencie, gdy pocisk go trafił, ale milisekundy pędzących myśli i tak zdołały zrobić swoje. Zareagował raczej instynktownie, jego ciało drgnęło odrobinę w tył, ale dzięki szerszemu rozstawowi nóg nie spadł od razu, bardziej przez zaskoczenie nagłą raną niż impet pocisku.
- Powiedziałam. NIE. TERAZ. - Ryknął poirytowany, nie czekając na to, by padły kolejne słowa bez mocy przekonywania. Co go obchodziło, czy tej dwójce się śpieszy? Pewnie tyle samo co ich hasło, że jemu się nie chce iść. Taka była właśnie przyjemność z prowadzenia mniej lub bardziej przyjaznych negocjacji. Przy czym nagle z wymiany zdań zrobiła się z tego szarpanina.
Dokładnie w momencie, kiedy Shane zdecydował się zaatakować Kirina, zadziałała pasywna moc jego artefaktu, więżąc Pradawnego w świecie halucynacji, w których cofnął się do momentu sprzed wystrzału. Wszystkie jego zmysły istniały w świecie sprzed chwili, słyszał, widział i czuł to, co dla reszty było już przeszłością. A Kirin, nie czekając ani chwili dłużej, korzystając z tego, że wszyscy byli siebie dosyć blisko, rzucił się na rudzielca, obezwładniając go ramieniem i stając za plecami, tak, by Yury nie zdecydował się głupio do niego... teraz już do nich strzelać.
- Warto, prawda? Ale na pewno spodziewacie się, że atakując kogoś sami możecie zostać zaatakowani. - Kłapnął zębami. Było dwóch na jednego i nieszczególnie miał ochotę aż tak bardzo wciągać się w walkę, by wyjść z tego w Bóg wie jakim stanie. W końcu dopiero co po wielu miesiącach udało mu się w większości doprowadzić do stanu używalności.
No i jak wracać do kasyna, to tylko z Fenkiem. A jeżeli już o drugim dobermanie mowa... wolną ręką, która świeżo po wygojeniu złamania była jeszcze zbyt słaba, by zdać się do podtrzymywania rudego z drugim ramieniem, naklikał kilka znaków na telefonie, śląc wiadomość do osoby, która na pewno z tego bełkotu wyciągnie więcej, niż on sam byłby w stanie. Pewnie długo nie wytrzyma, ale przynajmniej nie ma zamiaru dać się głupio postrzelić przez drugiego napastnika. Żywa tarcza z jego towarzysza powinna jakiś czas zadziałać. No i niewiele byłoby z ucieczki, kiedy w łydce siedział pocisk. Bolało, cholernie, ale starał się ciężar ciała utrzymywać na drugiej, zdrowej.

Notatki:

Za bardzo się angażowali we własną pracę? No cóż, może faktyczni powinni byli poczekać aż Pan Żyrafa raczy samemu pofatygować się i odpowiedzieć za własne czyny. Co za śmiechu warte teorie.
Działali tak, jak chcieli od nich ich pracodawcy, a że zazwyczaj byli sowicie wynagradzani, to ich determinacja była większa. Prawo na Desperacji było surowe i ustalało własne warunki.
Shane obserwował go ze spokojem, ciągle utrzymując ten sam dystans, który ich dzielił. Kiedy zobaczył jak Kirin się irytuje i rusza w jego stronę, wiedział co się szykuje. Doberman chciał go dopaść, ale on nie zamierzał być biernym w całej tej sytuacji. Kiedy Żyrafa znalazła się zbyt blisko niego, zareagowały wyostrzone zmysły. Bycie wymordowanym miało wiele plusów, zwłaszcza jeszcze takim, który żył spory kawałek czasu i wyrobił sobie w podobnych sytuacjach doświadczenie. Wręcz jakby to zaplanował dał się złapać, skoro już Kirin wystartował do niego z łapami, jednak zanim zdążył użyć swojej mocy na rudzielcu, Shane wykorzystał moment w całej tym zajściu i użył prądu. Mocna dawna wyładowania elektrycznego buchnęła od całego jego ciała, w efekcie czego Kirin został porażony prądem i to wcale nie lekko.
— Oczywiście, Żyrafo, ale podobne sytuacje są dla nas bułką z masłem. Czasem warto przeanalizować wszystkie za i przeciw nim podejmie się głupie decyzje —  powiedział, a potem przyszedł impas. Przygotowany na podobne, śmieszne, zagrywki pozwolił działać Yury'emu. Ich współpraca opierała się na tym, że żaden nie bał się przekraczać granic. Jak na dwóch indywidualistów byli całkiem niezłym zespołem. Zaufał biomechowi, wiedząc, że ten wykorzysta okazję oraz sytuację, którą dał mu Shane. W końcu Żyrafa była skoncentrowana na zbyt wielu rzeczach jednocześnie. Używanie mocy, nagłe schwytanie, wysyłanie sms'ów do kolegi, no cóż —  Kirin musiał być świadomym, że podobne zachowanie będzie miało mocne konsekwencje.




Dopisek:
x Użycie elektryczności: 1/4

Na drugi raz będę wdzięczny, jak nie będziesz decydowała o tym, czy moja postać bezpośrednio atakuje twoją i wywiązuje się z tego zdarzenia jakaś "szarpanina".

Yury nie mógł popisać się rozwiniętym kręgosłupem moralnym, dlatego też nie posiadał żadnych hamulców. Jeśli zranienie Shane'a przychyliłoby szalę zwycięstwa na ich korzyść, uczyniłby to bez zawahania, dodatkowo zdając sobie sprawę z unikatowego zastosowania krwi Pradawnego, która akurat też mogłaby się w tym wypadku przysłużyć. Jednakże Kirin nie postawił ich pod przysłowiową ścianą. Zachował się lekkomyślnie, dzięki czemu Yury, kiedy tylko dostrzegł, że ten zaczął się poruszać zadziwiająco szybko jak na obecne warunki fizyczne i zamachnął się na Rudego, nacisnął ostrzegawczo za spust, po czym sam zrobił kilka kroków w ich kierunku, co by móc ewentualnie się w to włączyć.
Kula zaledwie musnęła ramię mężczyzny z żyrafami atrybutami, co było efektem zamierzonym. Mógł celować niżej i pozbawić Żyrafę czucia w ręce, ale liczył na odrobinę zabawy. Nie zbliżył się jednak do szamotającej się ze sobą dwójki Wymordowanych.
Zachowawszy czujność, zlustrował moment, kiedy ciało DOGSa zostało potraktowane przez parę wolt. Zmniejszył dystans, nie dając Kirinowi szans na kontrakt.
— Gdybyś moc swojej gęby przełożył na umiejętności... — w trakcie wypowiadania tych słów zamachnął się, uderzając biomechaniczną pięścią swój cel w potylice, ramieniem odpychając przy tym Shane’a.
Poczuł falę elektromagnetyczną prześlizgując się wzdłuż ciała, wyraźnie zahaczającą o przewody, jednakże w obecnej postaci była za słaba, by nawet częściowo sparaliżować protezę. Minęło w końcu parę sekund, odkąd Pradawny użył swojej umiejętności. Napięcie więc zdążyło zleżeć, oddziałując na sylwetkę Psa.
Yury nie zawsze panował nad siłą tej dłoni, dlatego też efekt uboczny mógł znaczniej odcisnąć się na stanie zdrowia mężczyzny, w gruncie rzeczy powinien przede wszystkim stracić przytomność.
— Po twojej wiadomości spodziewałem się, że koleś zmieni się w żyrafę i dostarczy mi trochę rozrywki, a tu dupa. Ta parodia tego zwierzęcia nie zasługuje nawet na przezwisko "Żyrafa".
Wyprostował się, patrząc na tą niby Żyrafę z góry. Nadal miał go na muszce, jeśli osobnik ten wykazałby jakąś reaktywność. Wykrzywił usta w okropnym uśmiechu.


xDD Śmiechłem.~

Nic nie było ważne poza tym co działo się w głowie Shane, który wbrew wszystkiemu wrócił do chwili, która wydarzyła się jeszcze kilka chwil temu. Przedziwne uczucie cofnięcie się w czasie, déjà vu. Pozbawiony wpływu na rzeczywistość tkwił w halucynacjach, jednak nie na długo. Niebawem Yury w końcu się do czegoś przydał, a on mógł wyjść z cholernej iluzji. Zamrugał kilkakrotnie, zerkając na towarzysza a potem Kirina.
— Dobra, zabieramy go i idziemy do kasyna. Zostawimy go, rozliczamy się i nie nasza brocha co dalej — rzucił jedynie, czując lekki ból w stroni. Domyślał się, że niebawem zjawi się odsiecz, jednak wówczas nie mogli ich zastać w lesie. Skoro Marcelina pragnęła sama załatwić sprawę z DOGS to niech sobie z nimi radzi.
Zabrał z ziemi Kirina, zmierzając prosto do kasyna.

[zt wszyscy]

„A po jaką cholerę miałbym tam iść dla ciebie?”
Białowłosy jedynie wzruszył ramionami, uciekając na chwilę wzrokiem gdzieś w bok. Zdecydowanie nie takiej odpowiedzi oczekiwał, ale z drugiej strony nie mógł się spodziewać innej reakcji po swoim młodszym „kumplu”. Wanchoi zdecydowanie nie należał do grona tych osób, które potrafiły okazać się świetnym wsparciem dla swoich znajomych, był raczej wyszczekanym i pilnującym jedynie własnego nosa dzieciakiem. Neely z samego początku błędnie założył, że młodszy członek kociego gangu okaże mu choć odrobinę współczucia. Wiedział, że z ust tego szczyla nie usłyszy nawet jednego, pokrzepiającego słowa. Mógł się jedynie sam pocieszać w myślach, powtarzając sobie, że wszystko będzie dobrze. Bo nie chciał umrzeć, nie przez jakieś cholerne choróbsko.
— Nieważne. — Oprzytomniał dopiero podczas opuszczania chaty. Zgrabnie ominął wcześniej wyrwane z zawiasów drzwi, robiąc duży krok. Udało mu się nawet nie wywrócić, choć musiał ręką przytrzymać się nieco spróchniałej futryny, bo uderzył w niego wiatr, który nawet przez chwilę nie zamierzał być wobec niego pobłażliwy. Wobec niego i Wanchoia, bo blondyn również musiał się z nim zmagać. Co prawda miał nieco łatwiej, bo mógł opatulić się za dużą bluzą i okryć głowę kapturem. A Nobuyuki? Został w bluzce z długim rękawem, która niestety słabo dawała sobie radę z ochroną ciała przed zimnem i piaskiem, co dało się zauważyć dosłownie po krótkiej chwili.
Uniósł dłonie na wysokość twarzy, próbując uchronić się przed silnymi podmuchami, atakującymi go z różnych stron. Zdawałoby się, że z łatwością utrzymywał równowagę, choć tak naprawdę dokładał wszelkich starań, byleby tylko nie dać się pokonać pogodzie. Szedł wolno, stawiając drobne, dokładne kroki. Twarz zwróconą miał w bok, choć w dalszym ciągu częściowo zakrywał ją dłońmi — lewa osłaniała oczy, prawa nos i usta. Wzrok miał spuszczony, niemalże przez całą drogę obserwował swoje stopy, które wydawały się być najciekawszym punktem w okolicy.
Drobinki piasku uparcie próbowały przedostać się przez szczeliny między palcami białowłosego, by rzucić się do jego oczu i ust. Z pewnością niektórym z nich bez problemu się to udawało, co zmuszało wymordowanego do zatrzymywania się, spluwania w bok i przymykania oczu. Dobrze, że wiedział jak dojść do lasu nawet z zamkniętymi ślepiami, bo w przeciwnym wypadku mieliby spory problem.
Neely delikatnie dygotał z zimna. Chłodny wiatr powodował, że włosy jeżyły mu się na głowie, która swoją drogą okropnie go swędziała, bo ziarenka piachu z łatwością chowały się między długimi, jasnymi kudłami Kocura.
„Co robi ta twoja psychoza? Zaraźliwe to?”
Podrapał się po głowie, a drugą ręką przetarł twarz. Westchnął z lekkim zrezygnowaniem, by następnie obrzucić młodziaka znudzonym spojrzeniem. Opuszkami palców przejechał po swoich suchych ustach, a następnie rozwarł wargi, by móc nawilżyć je językiem.
— Wiem jedynie tyle, że odczuwam coraz większą chęć smakowania krwi. Zaczęło się ode mnie samego... — wskazał podbródkiem na brudne bandaże, które opatulały jego dłonie. — ale dość często odczuwam również ochotę zatracenia się w posoce innych. Jeśli nie wyleczę się z tego świństwa zbyt szybko to umrę, bo jeśli nie będzie nikogo w pobliżu rozpłatam każdą ze swoich żył, nacieszę się trochę fontanną swojej krwi, a później zdechnę jak pierdolony śmieć. — Widać było, że mówienie o swojej śmierci sprawiało mu problemy, bo po zakończeniu swojej „przemowy” z trudem przełknął ślinę, jakby jakaś niewidzialna gula miała problem z przedostaniem się przez krtań. Kochał swoje życie i nie chciał go stracić w tak głupi sposób. — To właśnie dlatego masz się przy mnie nie zranić. — Zrobił krótką przerwę. — Bo nie ręczę za siebie. — Specjalnie wplótł w te słowa nutkę dramatyzmu, po tej pauzie, która nabudowała nieco napięcia.
Kątem okiem dostrzegł parę wymordowanych, którą zaczepiał Wanchoi. Nie zareagował, bo nie chciał tego robić i nie miał na to siły. Nie czuł się jak młody Bóg, myśli nadal toczyły zawziętą walkę w jego głowie, a jego ciało ogarniało zmęczenie. Choroba panoszyła się po jego organizmie, próbując zostawić po sobie trwałe ślady, pamiątki.
„Jakbyś mnie ugryzł w rękę czy coś, to też bym był zarażony?”
— Nie mam pojęcia, więc lepiej nie ryzykujmy. No chyba, że mnie wkurwisz i ściągniesz na nas jakieś kłopoty, Ty mała kreaturo. — Zdobył się na wymuszony uśmiech, obnażając górne kły i zaczepiając nimi o dolną wargę.
Odwrócił się do tyłu, dostrzegając wymordowanego, którego chwilę wcześniej zaczepił młodszy z Kotów. Nobuyuki nie miał zamiaru użerać się z jakimś przypadkowym desperatem, nie miał na to czasu i sił. Mimowolnie przyspieszył kroku, tym samym wymuszając na Wanchoiu robienie szybszych kroków. Przyjrzał się jego brudnej twarzy, a następnie zatrzymał na chwilę, słysząc jego kolejne pytanie.
— Nie, nie mam nic do załatwienia — zaczął spokojnie, ale z oazy spokoju dość szybko przeobraził się w rozjuszonego psa. Złapał chłopaka za ramię i przyciągnął do siebie, zaciskając mocniej palce na jego ręce. Wyszczerzył się, ukazując niemalże wszystkie, zwierzęce zęby. W jego „uśmiechu” nie było nic pozytywnego, tylko złość i gniew. — Miałeś nie zwracać na siebie uwagi, przez Ciebie nas śledzi. Jeśli pojawią się tu Kundle, to możesz być pewny, że sam zadbam o to, byś dostał się w ich ręce, idioto. Przestań tak kozaczyć i udawać większego pajaca niż jesteś. Masz do załatwienia sprawę? Wspaniale, skup się na niej, a nie ściągasz nam na głowę jeszcze więcej kłopotów. — To wcale nie tak, że Neely był dodatkowym balastem i to Wanchoi powinien się go pozbyć, by ten go nie spowalniał, ale Yukimura nie miał zamiaru skończyć jeszcze gorzej przez lekkomyślność tego niewdzięcznego szczyla. Oczywiście po swoich słowach puścił jego dłoń i poszedł pierwszy — o ile dzieciak mu to umożliwił.
— Powinniśmy ruszać dalej.

Dyskretne drganie wąskich, brzoskwiniowych ust kocura niewątpliwie było spowodowane tym, że nareszcie udało mu się nieco utemperować nieposłusznego i stale zwracającego na siebie uwagę Wanchoia. Dzieciak dostał dokładnie to, na co zasłużył i gdyby nie to, że łączyły go z Yukimurą jakiekolwiek więzi — bo tak, przynależność do tego samego gangu śmiało można było nazwać jakimiś więziami — to z pewnością ta drobna sprzeczka ewoluowałaby w szarpaninę albo i nawet w coś znacznie gorszego. Neely i tak wykazywał się ogromną cierpliwością w stosunku do swojego młodszego kompana — wędrówkę z kimś innym, ale o podobnym charakterze zakończyłby już dawno. Członków organizacji, do którego należał traktował z większą wyrozumiałością, nieważne jak bardzo irytujący byli. Koty to Koty — może i czasami próbowały sobie wydrapać oczy, ale mimo wszystko od zawsze były ze sobą mocno zżyte i niesamowicie lojalne wobec innych kotowatych, grzejących miejsce w kryjówkach gangu. Zdawałoby się, że to właśnie te dziwaczne powiązania były jedynym powodem, dla którego ta dwójka powstrzymywała się przed darciem kotów. Dosłownym darciem kotów.
„Jak chcesz, szefie.”
... szefie.
SZEFIE.
Nie wiedzieć czemu słowo „szef” niesamowicie go rozbawiło, a przynajmniej podziałało na niego tak, że kąciki ust same powędrowały mu do góry. Dopiero po chwili uśmiechnął się tłusto jak nasmalcowany garnek, pocierając wierzchem dłoni skórę na policzku, by następnie złapać się za rękę, w którą chwilę wcześniej młodziak wbił chude palce. Obyło się bez jakichkolwiek narzekań i nieprzyjacielskich fuknięć, choć białowłosy szczerze miał na nie ochotę.
Potem po prostu, jak gdyby nigdy nic ruszyli w stronę lasu.


Droga minęła im w milczeniu, jakby chowali do siebie jakąś urazę, która powstała na skutek ich wcześniejszego spięcia. Cisza okazała się być zbawienna — Neely zdążył uporządkować sobie myśli w głowie i choć po części zapanować nad chaosem, który próbował rozpętać piekło w jego wnętrzu. Momentami czuł się naprawdę źle, jakby coś go kąsało od wewnątrz, jakby szturchały go jakieś niewidzialne ręce. Podczas wędrówki odwracał się kilkukrotnie na boki i do tyłu, jakby próbował namierzyć swoich niewidocznych przeciwników. Bez pożądanego skutku. Ale udało mu się ogarnąć, a wszelkie bóle, które go nękały po prostu odpuściły. Przynajmniej na chwilę, bo atakujące znienacka migreny wciąż co jakiś czas w niego uderzały.
Nie narzucał tempa, szedł normalnie, chociaż bez wątpienia przyspieszał w niektórych momentach, chcąc dorównać Wanchoiowi. Przed nimi rozpościerał się las, który już samym swoim wyglądem wystarczająco zniechęcał do dalszego parcia w jego dalsze części. Już na samym wejściu wędrowców witały czarne, powykręcane szpony, którymi były nierównomiernie rosnące krzewy, zarośla i drzewa. Wydawać by się mogło, że to miejsce wypełnia ciężka atmosfera, którą potęgował tajemniczy „wystrój” wywołujący u niejednego gęsią skórkę.
Każdemu krokowi towarzyszył charakterystyczny dźwięk niewdzięcznie piszczącego piachu, który z pewnością był dobrze słyszalny, bo w lesie panowała cisza. Złowroga cisza, która na pewno nie była dobrym znakiem. Jedyną „odskocznią” od tego zastoju były pojawiające się co jakiś czas na niebie ptaszyska, choć one również nie były zwiastunem niczego dobrego.
Mieli trudności z poruszaniem się — im dalej szli, tym więcej przeszkód pojawiało się na ich drodze, jakby las tworzył naturalną barierę, która miała służyć temu, by żaden nieproszony gość nie zagłębiał się w niektóre miejsca. Pod nogami znikąd wyrastały im jakieś ciernie i masa leżących pni, które musieli omijać na różne sposoby — raz bokiem, później górą, a niekiedy nawet pomagając sobie rękoma, gdy któraś z nogawek wplątywała się w ciemne szpony.
— Uważaj. — ostrzegawczy sygnał został rzucony stanowczo za późno, bo dosłownie kilka sekund później Nobuyuki był świadkiem, jak jedna z jego ulubionych bluz rozrywa się. Nie miał zamiaru tego komentować, choć był trochę zły. Dość szybko uznał jednak, że na pewno jakoś poradzi sobie z załataniem tej szpary lub po prostu odda ją Wanchoiowi. Co prawda nadal była o wiele za duża, ale trzeba było przyznać, że do młodego pasowała bardziej niż do Yukimury.
Szybko udało mu się dostrzec dom, do którego prawdopodobnie zmierzali. Neely badał wzorkiem ukształtowanie terenu, próbując jednocześnie ustalić, która z dróg będzie najkorzystniejsza i jednocześnie dość bezpieczna, choć miał wrażenie, że nie ma co liczyć na bezpieczeństwo, że raczej trzeba być gotowym na zagrożenie, mogące pojawić się w tym najmniej oczekiwanym momencie.
Odwrócił się, omiótłszy wzrokiem brudną, dziecięcą buzię młodszego kompana. Cierpliwie go wysłuchał, szczerząc się głupio z tego, że udało mu się go ogarnąć. Co prawda musiał na niego wcześniej podnieść głos, ale przyniosło to niewyobrażalnie dobry skutek — Wanchoi ogarną się i chociaż na chwilę odrzucił swój lekceważący styl bycia, który wcześniej wywoływał u białowłosego niesmak.
— Jesteś pewny, że to dobry pomysł? Że damy radę? — Uniósł prawą brew, baczniej mu się przyglądając. — Może lepiej byłoby wybrać najbezpieczniejszą drogę? — To była tylko propozycja. — Niby możemy zaryzykować i wybrać drogę zboczem, ale czuję, że to może źle się skończyć. Dużo tam wystających gałęzi, na pewno byśmy się poranili. O ile byśmy nie spadli. — Rozejrzał się na boki, szukając jakiegokolwiek ratunku, którego niestety nigdzie nie było. Myślał nad tym czy powinni zaryzykować i wybrać te zbocze. Miał na sobie tylko koszulkę w długim rękawem, odniesienie obrażeń było nieuniknione. Przy najlepszych wiatrach miałby tylko pokiereszowane plecy, ale można było też zakładać te czarne scenariusze, o których starał się nie myśleć zbyt intensywnie, choć w dalszym ciągu brał je pod uwagę.
— A to Ci dopiero... Ty masz dość kłopotów? Przecież kłopoty to Twoje drugie imię. — Zamrugał energicznie ślepiami, wyciągając dłoń w stronę zbocza. — Dobra, niech Ci będzie. Ale idziesz pierwszy. Jesteś mniejszy i szczuplejszy, będziesz mnie ostrzegał jak powinienem unikać przeszkód jeśli będą jakieś większe. — Wbił w niego swoje spojrzenie, uśmiechając się krzywo. — Prowadź, kocie. Ufam Ci.
Pierdolenie, Ty nie ufasz nawet samemu sobie.
I co z tego?

The member 'Arcanine' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 38

Kiwnął głową, wypuszczając nosem powietrze.
— To jak już będziemy spadać, to chociaż podstaw się tak, aby umożliwić mi znośne lądowanie — bąknął pod nosem w odpowiedzi i zapewne chciał dodać coś jeszcze, choć w porę nabrał wody w usta, by przypadkiem nie powiedzieć czegoś niestosownego. Białowłosy uznał, że skoro Wanchoi potrafił zapanować nad swoim wewnętrznym, krzyczącym bachorem, to on sam też powinien zmienić do niego podejście. Wzajemne dogryzanie sobie musieli zepchnąć na drugi plan, bo burza deptała im po piętach, więc oboje musieli się spiąć, by dotrzeć do celu na czas. W przeciwnym razie nie dość, że zmoknął, to może i się przeziębią. Albo jeszcze gorzej... spadną w dół, bo mimo tego, że desperacki deszcz był zbawienny to często bywał również zdradliwy. Bo zawsze istnieje coś takiego jak druga strona medalu.
— To musimy się pospieszyć, ale nie bierz tego do siebie zbyt dosłownie, bo serio spadniesz. A tego byśmy nie chcieli. — Nie żeby jakoś specjalnie przejmował się stanem zdrowia Wanchoia, ale po prostu wygodniej by było gdyby żaden z nich nie odniósł niepotrzebnych obrażeń, bo przecież lepiej było uniknąć nieszczęść. Musieli tylko narzucić sobie żwawe tempo i dorzucić do tego odrobinę ostrożności, by nie narobić głupich błędów, które mogły ich zbyt wiele kosztować. Łatwizna... trochę skupienia i dadzą radę, musieli to sobie wmówić. Neel musiał to sobie wmówić, bo nie wiedzieć czemu miał jakieś dziwne obawy à propos przejścia tym wąskim pasem płyty. Najchętniej odkładałby to w nieskończoność, ale musieli ruszać dalej. Doskonale to wiedział.
— Ciągnie swój do swego... — mruknął, nie wspominając nawet o swoim gardle, bo szczerze to nawet nie wiedział o co chodzi. Jeśli miał na nim jakąś szramę to pewnie po prostu o niej zapomniał. Niby jakiś czas temu ktoś mu przyłożył ostrze do szyi, ale ledwo naruszył strukturę skóry w tym miejscu, więc ślad po skaleczeniu już dawno powinien zniknąć. A może w międzyczasie nabawił się jakiejś innej blizny, o której istnieniu nawet nie miał pojęcia? Może. W swoim życiu odnosił taką ilość obrażeń, że niekiedy naprawdę ciężko było je wszystkie zliczyć, a niektóre totalnie się ignorowało, uznając je za mało ważne i niewymagające medycznej konsultacji.
Wzdrygnął gdy usłyszał huknięcie grzmotu. Ciemne, kłębiaste cumulonimbusy sunęły po niebie i mogłoby się wydawać, że przyspieszają z każdą chwilą. Członkowie kociego gangu naprawdę musieli się zbierać, póki była jeszcze nadzieja, że uda im się pokonać wąski pas drogi przed deszczem.
Ruszył zaraz za młodym, niemalże depcząc mu po piętach. Zatrzymali się w tej samej chwili co Wanchoi, choć nie spojrzał w dół, nie chcąc ryzykować jakimś nagłym zawrotem głowy lub czymś podobnym. Wystarczyła chwilowa utrata równowagi, a poleciałby w dół. Nie mógł sobie pozwolić na podjęcie zbędnego ryzyka.
Uważnie przyjrzał się temu, jaką pozycję przyjmuje chłopak i w jaki sposób radzi sobie z pokonywaniem kolejnych centymetrów drogi. Westchnął ciężko, a następnie poszedł w ślady swojego kompana. Ustawił stopy na wąskim pasie, po którym miał iść dalej, opierając się plecami o ciemną ścianę, uważając przy ty, by nie zahaczyć się o żadną wystającą gałąź lub inną przeszkodę. Zrobił pierwszy krok w bok, a potem starał się robić kolejne, próbując jednocześnie nadgonić Wanchoia, który swoją drogą wcale tak daleko nie odszedł, więc po kilku sprawnych krokach powinien znaleźć się niemalże przy nim.
— Nie wiem, to Ty idziesz pierwszy — odparł, patrząc przez jasną głowę wymordowanego. — Chyba nie, jesteśmy coraz bliżej. — Grzmot spowodował, że Neely znowu wzdrygnął, jednak przymknąwszy na chwilę oczy dość szybko się ogarnął. Rozwarł powieki i ruszył dalej. Powoli i z wyczuciem, starając się ominąć wszelkie napotkane przeszkody.