Wreszcie zabił tę sopranową sukę. Wyszczerzył zęby w złośliwym grymasie, którego nikt nie mógł zobaczyć z racji kamuflażu. Niestety dźwięk, który usłyszał chwilę później, zdecydowanie nie działał na jego korzyść. Przeklął w myślach własną głupotę, wyszedł na akcję bez odpowiedniego przygotowania i jak raz obróciło się to przeciw niemu.
Musiał teraz mocno improwizować, a okoliczności temu nie sprzyjały. Lew obalił Cyana na ziemię, wiedział że maszyna da sobie radę, rozejrzał się więc za potencjalnym celem, wsadzając bezużyteczny pistolet do kieszeni. Do wyboru miał dziewczynę, próbującą go zlokalizować, chłopaka usiłującego chyba ocucić nieprzytomnego jaszczura oraz małego Kundla, usiłującego uciec. Ten ostatni wydał mu się znacznie lepszą opcją. A skoro nie mógł pełznąć z dużą szybkością, Sirion postanowił utrudnić Carmen poszukiwania.
To znaczy, zamierzał to zrobić po tym, jak porwał jedno z krzeseł i cisnął nim w czarnowłosego (Mikoto). Potem odskoczył w bok i zaczął skradać się, tak, skradać się w kierunku Shiona, wytłumiając umiejętnie odgłosy bosych stóp na podłodze. Powinien bez większych problemów dogonić uciekającego, w przeciwnym wypadku po prostu pobiegł, ignorując dziewczynę miotającą meblami. Ostateczne działanie było takie samo w obu wypadkach - Sirion bezceremonialnie wskoczył chłopakowi na plecy i przygwoździł do ziemi własnym ciężarem. Następnie korzystając z wciąż aktywnych łusek pokrywających również jego pięści, uwolnił zbierającą się w nim od dłuższego czasu złość. Może i nie był mistrzem walki wręcz, jednak spudłowanie nie wchodziło tu w grę. Zaczął okładać z całej dostępnej siły potylicę oraz kark wymordowanego, nogami usiłując zablokować jego ramiona. Nie chciał zatłuc go na śmierć, chociaż w krwawej ekstazie mógłby tego nie zauważyć. Chciał wytłuc z niego resztki przytomności i woli walki, by nie stawiał oporu, gdy najemnicy zostaną zmuszeni do odwrotu.

Może to był błąd, że wyłączył się na to, co działo się dookoła niego. Ale w aktualnym położeniu miał tylko jeden, jasno określony cel. Ucieczka. Już w chwili kiedy znowu został odkryty, sięgnął na kark i pospiesznie odwiązał supeł żółtej chusty, a następnie zacisnął ją mocno na rannym kolanie. To powinno nieco zniwelować krwawienie i ból na tyle, że kuśtykając będzie mógł skierować się w stronę wyjścia. Zacisnął mocno zęby, by nie warknąć z bólu, kiedy podnosił się na nogi i wciąż trzymając mały nożyk, kulejąc ruszył jak najszybciej przed siebie, tym razem do drzwi, które już przez nikogo nie były strzeżone.
I jeśli Sirionowi udałoby się na niego skoczyć i powalić na ziemię, to w pierwszej reakcji Shiona jest wbicie nożyka w okolice szyi/twarzy przeciwnika. Bez znaczenia czy leżałby na plecach czy też na brzuchu. Jednocześnie podejmuje walkę wyswobodzenia się poprzez wymacanie twarzy napastnika i wbicia palców mocno w jego oczy, wgniatając je do środka czaszki, nie omieszkując wgryzać się w jego skórę czy też próbując odgryźć któregoś z palców. W przypadku jakby znalazł się na plecach, stara się przekręcić na plecy zasłaniając głowę rękoma i jednocześnie przyciągając kolano pod swoją klatkę piersiową a następnie oparłszy stopę o ciało Siriona – odepchnąć go i machnąć ręką po to, by odrzucić go daleko od siebie za pomocą mocy wiatru.
Jakby się uwolnił - ucieka dalej w stronę drzwi.

Na pewno nikt jej się tu nie spodziewał. Ani smoki, ani psy. Zabawne, że w tym momencie była zwyczajnym przechodnim, któremu udało się usłyszeć to i owo. Chciała tylko wejść do baru, pogadać, napić się. Bo ona jako kobieta miała taki kaprys. Tymczasem, kiedy tylko uchyliła drzwi od skromnej posiadłości, jej oczom okazał się... chaos. Chaos? Tak, to będzie dobre słowo. Z jedne strony żałowała, że nie będzie mogła spędzić miło czas, jednak z drugiej...
Jej oczom ukazał się Shion. Postrzelony, czołgający się. Jej źrenice momentalnie zwęziły się, a jej umysł ogarnęła złość.
Co to kurwa ma być?
Tak, nie była pocieszona faktem, że jej członek z gangu był ranny. Ani nie rozumiała, dlaczego dziko wymachuje rękami i inne takie. Jednak nie długo trzeba było czekać, aby ogarnęła, co tutaj się dzieje. To były sekundy. Nic dziwnego, że w błyskawiczny sposób ruszyła Shionowi na pomoc - z pewnością ktoś o nowych siłach DOGS'om się przyda. Co z tego, że kompletnie nie była przygotowa-- a nie, ona zawsze jest przygotowana na to, aby walczyć.
Kopnęła. Po omacku, nad ciałem Shiona, ale to zrobiła. Nie wiedziała gdzie, ani w co trafi - może będzie to powietrze, a może splot słoneczny, żebra, twarz, przyrodzenie Siriona. Jeśli jednak się nie udało, z całych sił wzięła Shiona za ramiona i niezależnie od tego, co będzie się z nią (tak, chodzi o Hemo) dziać i w jakiej był pozycji chłopak (bez skojarzeń), pociągnęła go do siebie, aby uwolnić go z tego, w czym był uziemiony. Albo pod kim - wszystko jedno. Przy okazji wypuściła wektorowe strzały, które zaczęły oplatać ciało psa, a jeśli Sirion nadal na nim był, to również i jego. Tak w ramach tego, aby wiedziała, z kim konkretnym ma do czynienia.

Dotychczas właściwie ignorował wszystko, co się wokół niego działo. Nie było potrzeby na jego czynny udział w wcale, jako że wedle wszelkich danych nic by to nie zmieniło. Nie mógł jednak zignorować faktu, że nagle wielkie, złote cielsko wymordowanego lwa wylądowało na nim powodując gwałtowny upadek do tyłu i gruchnięcie o podłogę baru. Jednak i zwierzę musiało pozbierać się z leżenia, dając androidowi czas na dopracowanie strategii. Gdy tylko napastnik znalazł się na czterech łapach, mechaniczna noga powędrowała ku górze, celując w dosyć wrażliwy punkt każdej żywej istoty płci męskiej, w krocze, coś czego nawet właściciel bujnej grzywy w obecnej formie nie powinien zignorować. Spojrzenia lwa i Chie skrzyżowały się na moment, gdy mechaniczne źrenice androida błysnęły lekko zwiastując kontratak i jednocześnie ze wcześniejszym atakiem do walki wkroczyły obie ręce smoka. Zamierzał wepchnąć do paszczy bestii swoje własne ramię, jak najgłębiej, blokując jego szczękę przez zamknięciem się, wolną dłoń zwinął w pięść i celował w nos zwierzęcia, chcąc zadać mu niezbyt trwałe, ale bardzo bolesne rany, jednocześnie zachwiać jego równowagę, omamić na moment i odsunąć na tyle, by miał możliwość podnieść się z podłoża.
Tym czasem jednak, sterowana bezdotykowo obręcz nadal funkcjonowała i kontynuowała swoje odliczanie. Gdy po raz kolejny minęła pełna minuta, pocisk wycelował w najbardziej odsłoniętą osobą, czyli tą która dopiero co pojawiła się w barze i jeszcze musiała zorientować się w sytuacji, zanim przystąpiła do ataku.
Decyzja jednak została podjęta. Skoro tłum wolał walczyć przeciwko nim, sam podpisał na siebie wyrok. Od tego momentu każdy poza towarzyszem androida został automatycznie uznany za jego cel.

Ramiona Horizon: 3/3, odpoczynek 1/4
Pociski: 12/20

Krótko i treściwie mówiąc, Karyuu została całkowicie i kompletnie olana przez uczestników krwawej jatki po tym, jak czmychnęła za ciężki, solidny mebel o wypolerowanym blacie i zmierzona została wzrokiem przez już się tam znajdującego - duh - barmana. Nie zwróciła na niego większej uwagi - rzuciła mu tylko szybkie, przelotne spojrzenie w celu upewnienia się o tym, że czegoś przypadkiem przeciwko niej nie uczyni - koncentrując ją bardziej na tym, co działo się z marionetkami wystawionymi w tym zacnym, szkarłatnym przedstawieniu destrukcji. Jeśli sądziła wcześniej, że pomogła i dała Kundelkowi dodatkowe siedem dni na uzyskanie ratunku, to grubo się pomyliła, ponieważ dzieciak - jak to wierna, niezłomna psina o dobrze rozwiniętym instynkcie bojowym - wcale, a wcale się nie poddał i postanowił walczyć do samiutkiego, smutnego końca. Cóż, powinna się była tego spodziewać, a nie liczyć w duchu na to, iż odwalona przez nią robota wystarczy i będzie mogła już sobie spokojnie, bez wyrzutów uciec z tego rozwalanego, dewastowanego przybytku. Była o krok od smętnego, żałosnego westchnięcia - naprawdę - co już samo w sobie pokazywało, jak bardzo nie podobała jej się cała ta nieprzyjazna, upstrzona krwią sytuacja. Żaden dźwięk jednak nie wydobył się z gardła jasnowłosej, podczas gdy blade paluszki zakleszczyły się jeszcze mocniej na rozłożonej rękojeści łopaty - tak silnie, że aż białe się zrobiły! Dobrze, że była ona zrobiona nie z drewna, tylko metalu, heh.

Obserwowała ze swojego w miarę bezpiecznego kącika szaleńczy przebieg wydarzeń, omal nie wyskakując zza kontuaru w chwili, w której zobaczyła odsłoniętego - ładnie, ładnie poleciała ławeczka. Dziesięć na dziesięć! - Kundelka atakowanego przez niewidzialnego oponenta. Okazało się, iż interwencja jej nie była ani troszeczkę potrzebna, gdyż do Baru wpadła niespodziewanie istota przechylająca szalę zwycięstwa na stronę poszkodowanego członka DOGS. Karyuu zaniechała, w konsekwencji, wykonanie swojego naprędce skonstruowanego planu rzucenia się na ratunek Shionowi - po raz drugi - wybierając na ten czas bierne przypatrywanie się tej całej dzikiej sytuacji. Z łopatą gotową do ewentualnej interwencji spojrzała raz jeszcze na polerującego szklanki, niewzruszonego stanem otoczenia - a nawet przewalającą się przez pół baru ławą - barmana.
- Kieliszek czegoś mocnego - zamówiła cichym, ochrypłym i zdecydowanie mało używanym głosem, natychmiast po tym uwagę kierując z powrotem na walczące bestie i przy okazji wypatrując nadciągających, możliwych ataków wymierzonych w jej stronę. Nie wychylała się za bardzo zza lady - tylko na tyle, żeby widzieć główną, kręcącą się wokół Shion walkę - coby jej ktoś nie wypatrzył lub aby nie dostać jakąś zabłąkaną sztuczką, kulą czy ciśniętym potężnie przedmiotem. Była aktualnie wyłącznie ukrytym, przyczajonym wsparciem, wyczekując na jakąś okazję do wkroczenia bądź przekonania się o tym, że nie jest tutaj już w ogóle potrzebna. Przybycie nowej, wyrównującej szanse osoby dało malutką nadzieję na szybkie nadejście tej drugiej opcji, lecz... zobaczymy.

Ból był obcy dla androida, lecz uszkodzenie zostało zauważone tak samo szybko, jak gdyby miał normalne kończyny i czuł jak grube pazury przeciwnika żłobią w nich głęboko. To był niewątpliwie problem, chociaż może nieco mniejszy niż dla człowieka z adekwatnymi obrażeniami. Jedna z nóg androida pozostała więc w pozycji, w jakiej po raz ostatni dotarł do niej sygnał wysyłany z systemu maszyny.
Lew chociaż na chwilę został oszołomiony i zapewne nie zdecyduje się zaatakować widząc, że android mierzy się właśnie z innym przeciwnikiem, o ile oczywiście w tej formie nadal się kontrolował i osobnik atakujący Cyana jest jego chociażby sojusznikiem. Na tym etapie w barze miała miejsce tak wielka zawierucha, że równie dobrze zupełnie obcy sobie ludzie mogli zacząć bić się dla samego bicia.
Z tej perspektywy Chie nie miał jak pomóc Sirionowi, a i też nie skupiał się na tym jeszcze. Wszystkie impulsy sterujące ciałem maszyny były nastawione na starcie, które bezpośrednio dotyczyło Calamity'ego.
Nie czując wielkiej straty z powodu unieruchomionej kończyny, android starał się chwycić uściskiem stalowych kończyn swojego przeciwnika i unieruchomić go tak, by nie mógł zadać mu kolenych obrażeń, ani tym bardziej uciec. Sam kontraktor uniemożliwiłby sobie w tym momencie wiele manewrów, lecz jego celem było całkowite uziemienie przeciwnika. Jeżeli tylko by mu się to udało, wykorzystując ciężar swojego ciała nie pozwolił by mu nawet drgnąć, oplatając się ramionami wokół agresora. Trwał z nim w takiej pozycji, aż obręcz zdąży wycelować i z mechaniczną precyzją wystrzelić pocisk we wrażliwe miejsca, nieosłonięte przez łuski, które teraz z bliska dokładnie widział Chie. W zależności od tego jak byli ustawieni, chciał trafić w miejsce, które bardzo dotkliwie uszkodzi wymordowanego i odciągnie go natychmiast od walki - oczy, usta i inne cenne dla każdej istoty części ciała.


Ramiona Horizon: 3/3, odpoczynek 2/4
Pociski: 13/20

Wrzaski, nieprzyjemna duchota - to wszystko było jej bardzo dobrze znane. Nie dezorientowało ją to. Raczej zapraszało do tego, aby wziąć w tym wszystkim udział. Przecież ona nie byłaby wstanie siedzieć w jednym miejscu ze świadomością, że ktoś obok właśnie się nawala. A strzał? Ból? Raczej łaskotki. Nic nie poczuła i gdyby nie fakt, że z ramienia zaczęła sączyć się czarna jak smoła krew, pewnie nie zauważyłaby tego, że jest osobą ranną. Już nie wspominając o bólu jaki odczuwała. A raczej jego brak. Wiedziała, że utrata krwi po pewnym czasie spowoduje, że będzie czuć się słabiej. Ale halo, to tylko postrzelone ramię. Nawet kula nie przeszła, więc czym tutaj się przejmować. Nie mogła mówić nawet o dyskomforcie, bo przecież ona bólu nie odczuwała. W tym wypadku był to duży plus, ponieważ nie skupi się na promieniującym ramieniu, a na otoczeniu.
Czując, że w coś uderzyła i była prawie pewna, że były to plecy. Nie zawahała się powtórzyć kilkukrotnie ataku, zanim nie usłyszała wrzasku. Pierw się odwróciła, a kiedy zauważyła, co ten chciał zrobić, powiedzmy, że posłusznie odsunęła się, ale mało chętnie. Na ten moment puściła na ułamek sekundy Shiona, jednak wektorowe strzały cały czas oplatały ciała. Ich końce były bardzo ostre, więc najmniejszy ruch ich obojgu powodował skromne rany na ciałach mężczyzn, co za tym idzie, że przyprawiały o kolejną falę nieprzyjemnego bólu.
Niezależnie od tego, czy ten ktoś trafił czy nie trafił, Hemofilia po tym geście ponownie przybliżyła się do kłócących się panów i z całej siły kopnęła tego, który cały ten czas był na Shionie. Wektory trochę ułatwiły jej sprawę - pomimo tego, że mężczyzna był niewidzialny, dzięki strzałom mogła coś zobaczyć i przynajmniej starać się oddzielić go od Kundla. Mogła? Jeśli tak było, zdjęła czy też zabrała wektory z ciała Shiona i oplotła nimi tylko Siriona. Przytrzymała go mocno, każdą kończynę, a ostre końce wymierzyły w krtań Smoka. Tak, wymierzyły się - podświadomie mniej więcej wiedziała, gdzie co się znajduje. Nie po to uczyła się fizjologii człowieka, by w takich sytuacjach nie wiedzieć, gdzie co jest. Nieszczególnie zwracając uwagę na ranne ramię oraz na to, skąd w ogóle ten poprzedni strzał dobiegł, wymierzyła kolejne ciosy w Siriona, tym razem uderzając go z pięści - nie wiedziała w co trafi, ale w coś na pewno. Nie wiedziała również, czy jej ataki zostaną zablokowane, ale na to również była przygotowana. Wektory koniec końców dość boleśnie go ściskały, szczególnie mięśnie, a końce były wymierzone w punkty witalne. Większy ruch powodował przebicie skóry, a im bardziej starał się coś robić, tym głębiej wektory wchodziły w ciało Siriona. Nie zapominajmy również o truciźnie, która była w nich ukryta.

Moc: 2/3.
Rany: przestrzelone prawe ramię.

/post jest bez składu i ładu, za co przepraszam.

W chwili, kiedy spadł pierwszy grad ciosów, chłopak spróbował się skulić najbardziej, jak tylko mógł i zakrył twarz oraz głowę rękoma, próbując się zasłonić chociaż odrobinkę. Nie widział dokładnie kto się zjawił, ale wiedział, że jest to ktoś z DOGS. Przyszli mi pomóc! przemknęło mu przez głowę. Prawda była taka, że nie spodziewał się tego, mimo wszystko wciąż był „obcym kotem” na nie swoim terenie. A jednak, ktoś z żółtą chustą pojawił się. W klatce piersiowej rudowłosego zrobiło się cieplej i wypełniła go kolejna porcja nadziei. Jednak problem wciąż nie zniknął. Nadal był w potrzasku i nie mógł uciec z baru, z dala od tej nawiedzonej dwójki. Pomimo strachu, który go ogarniał a od którego robiło mu się wręcz niedobrze, podjął ostateczną próbę wyswobodzenia się i walki… właściwie na oślep. Niczym ryba siła wygarnięta z wody zaczął kopać i atakować dłońmi czy też paznokciami. Gdyby chociaż na chwilę uchylił powieki, odważył się, to może i byłoby mu łatwiej podążając za śladami krwi, jakie zostawiał niewidziany przeciwnik po tym, jak rozorał jego skórę swoim marnym nożykiem. Ale nie pomyślał. W jego umyśle migała jedna informacja. UCIEKAJ!
Raptownie zachłysnął się powietrzem, czując, jak nawet ta z pozoru błaha czynność przychodzi mu z trudnością. Instynktownie objął drżącymi palcami swoje gardło, łapczywie próbując złapać głęboki oddech a w kącikach jego oczu zgromadziły się niechciane łzy strachu, że to już koniec. Że tym razem nie wyślizgnie się z kłopotów, w jakie padł po same uszy. Chociaż prawda była taka, że to, co teraz przeżywał było jedynie kroplą w morzu zła, jakie oferowała mu Desperacja.