Kocia sytuacja jest tak bardzo do dupy, że chyba jeszcze nigdy nie było tak źle. Wciąż odczuwał fantom użartej ręki, kiedy próbował się odsunął od nieubłaganie zbliżających się wyładowań. Przez chwilę nawet miał wrażenie, że niewidzialną kończyną, której prawdziwe szczątki leżały gdzieś za nimi dotknął brzegu powstałej wokół niego klatki i poraziło go. Drgnął niespokojnie, kiedy okazało się, że nic się nie stało. To jednak rozkojarzyło go na tyle, że nie miał czasu na jakąkolwiek reakcję. Zresztą, i tak nie miał opcji ucieczki. Rozejrzał się, zagryzając nerwowo wargę. Wkurwiało go to wszystko. Nie ma co się dziwić, w końcu i tak długo wytrzymał w spokoju. Zerknął w stronę pana-wiecznie-wyjebane-na-innych. W powietrzu właśnie zawisły lodowe kolce. Woda. Zamrożona, ale woda. Gdyby tylko udało się je rozbić... szybko by się roztopiły, a chłopak miałby dużo większe szanse na zrobienie czegokolwiek. Tymczasem jego otoczenie zaczęło się zawężać. Podkulił ogon pod siebie i przygarbił się lekko, wydając przy syk poirytowania. Uszy leżały już od jakiegoś czasu, lecz teraz skłaniały się ku dołowi. Koniec żartów. Tylko fajnie by było, gdyby mógł się ruszyć.
I od tego momentu można jedynie gdybać, bo nic nie jest wyjaśnione. Panny rozdzieliły się, a zwierzęce cielsko ruszyło na jedną z nich. To mogło mieć różne skutki. Gdyby jedna z nich rozproszyła się na tyle, aby niematerialne więzienie czerwonowłosego po prostu odpuściło, to nie byłoby problemu. Szybko by się nią zajął. Wykorzystałby okazję, aby się na nią zwyczajnie rzucić w momencie dekoncentracji. Błysk czerwonych oczu ze zwężonymi źrenicami towarzyszyłby momentowi, w którym szpony jedynej jego ręki bezlitośnie wbiłyby się w szyję lolitki w celu rozerwania jej, a ostre kocie kły wbiłyby się w jej bark i rwały, próbując zadać jak największe i najboleśniejsze obrażenia. I nie miałoby znaczenia czy z jej środka wyskoczą kolejne zastępy kolorowych robaków śmierci. Z nimi łatwiej byłoby sobie poradzić.
Nie można jednak zapomnieć, że utrata krwi ma znaczenie. A przecież stracił jej naprawdę dużo. Jeszcze jest w stanie zebrać w sobie wszelkie siły, aby atakować bez chwiania się. Ale co będzie potem? Opatrunek na 'odwal się' nie załatwiał sprawy. Potrzebował pomocy, której nikt nie mógł mu teraz zapewnić. Nikt nawet nie chciał. I całym sobą chciałby myśleć, że da radę sam, tak jak było zawsze. Tym razem jednak sprawa jest poza zasięgiem jego możliwości. On już zrobił co mógł. Reszta należała do decyzji losu. Chociaż nie widziało mu się ginąć w tym dziwacznym miejscu w wieku, kurwa, ośmiu lat.
Gdyby sytuacja była nieco inna, a błyszcząca klatka nie miałaby zamiaru zniknąć, wykorzystałby słabość drugiej z bliźniaczek. Szpikulce z lodu ewentualnie musiały się o coś rozbić. Jak nie o ziemię, to o ciało bestii. Yunosuke powątpiewał, że nie udałoby mu się tego uniknąć. Wtedy też miałby szansę wykorzystać wodę powstałą w wyniku rozbryzgu lodu. Kałuże w jednej chwili zebrałyby się w jedną, która po podłożu ruszałby w stronę panny. Wystarczyłoby zmoczyć jedną z jej stóp i przeciągnąć wąski strumyczek cieczy w stronę najbliższego wyładowania. Mokry przewodnik prądu szybko doprowadziłby atak do jego właścicielki, porażając ją jej własną mocą. Gorzej, jeśli faktycznie byłaby odporna na swoją moc.
W każdym razie to tylko zamiary. Którą ze ścieżek działania będzie dane mu obrać?

Pulsujący ból targał jego bokiem, jakby samo silne mrowienie w jego łapie już nie wystarczyło. Na tę chwilę pozwolił jednak na to, by krew sączyła się ze świeżej rany na boku i zlepiała miękką sierść. Miał ważniejsze rzeczy do roboty, niż przejmowanie się zadrapaniami. Jedni byli zajęci papierkową robotą, inni niesieniem pomocy biednym dzieciom, z kolei jego interesowało rozwalanie cudzej głowy. Co prawda, kolejny niezadowolony pomruk świadczył o tym, że nie podobały mu się poczynania blondynki, a łapa, która przygniatała ją do ziemi drgnęła, jakby zaraz miała ustąpić uścisk. Ale tak się nie stało. Pod paznokciami dziewczyny wykwitły piekące rany, ale w obliczu kilkakrotnie razy większego przeciwnika jej obrona przypominała desperacją walkę o oddech, gdy ma się do czynienia ze wzbudzonym morzem i kompletnie nie potrafi się pływać. On chciał tylko jak najszybciej stanąć na dwóch nogach, bez konieczności mozolnego rozprawiania się z przeciwniczką w, chcąc nie chcąc, słabszej postaci. Nie, żeby odpowiadało mu bycie futrzakiem.
Cień, który dotychczas utrzymywał drugą dziewczynę, rozpłynął się w powietrzu, po tym jak stopniowo jego uścisk zaczynał się rozluźniać. I tak nie był już potrzebny, skoro Yunosuke zdążył zająć się nią. Aż chciało się powiedzieć „Wreszcie”. Tymczasem Ryan poczuł jak czaszka ustępuje pod naporem jego szczęk, choć dźwięk towarzyszący temu bynajmniej nie przypominał dobrze znanych mu trzasków pękających kości. Smoliste uszy drgnęły, ale wymordowany odsunął pysk dopiero, gdy nie spodobał mu się smak. Rozdziawił paszczę szerzej, pozbywając się wszystkich odłamków, które w niej pozostały. Pysk zatrzasnął się z głuchym klapnięciem. Nie odsunął się, chcąc nabrać pewności, że jasnowłosa już się nie ruszy. Właściwie wcale nie zdziwił go fakt, że z istotą żywą miała tyle wspólnego, co on sam z empatią, ale wyglądało na to, że ktoś, kto ich tu sprowadził nie był najlepszy w tworzeniu wytrzymałych zabawek. Android, robot czy czymkolwiek to było już się nie ruszał. Ciemnowłosy zamierzał odsunąć się od swojej ofiary i – oczywiście – zrobił to, ale nie w spokojny sposób. Cofnął się tak gwałtownie, jakby właśnie został rażony prądem i zachłysnął się powietrzem, gdy promieniejący ból rozszedł się po jego szyi. Nawet jeśli odłamek nie zbił mu się w gardło, na moment odniósł wrażenie, że to zaciska się pod wpływem mięśni, które napięły się, próbując powstrzymać wariujące nerwy. Kark ugiął się nisko, a łeb kotowatego zawisł tuż nad ziemią. Dzięki temu sprawniejsza łapa mogła przesunąć się po boku jego szyi, chociaż ten niby łagodzący gest czy też próba pozbycia się czegoś, co znalazło się w jego ciele i zdawało się sprawić mu więcej bólu niż sopel rozdzierający bok, były daremne.
Zwierzęce charczenie nagle przerodziło się w wycedzone przez zęby przekleństwo. Ciemnowłosy mężczyzna pojawił się w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą obserwować można było przerośniętą bestię. Palce prawej ręki drgnęły słabo, zmęczone wysiłkiem, choć o tej niedogodności był w stanie zapomnieć, gdy lewą rękę przykładał do znacznie bardziej obolałej szyi. Paznokciami lekko zahaczył o niewielką ranę w miejscu, w którym odłamek przebił się przez bladą skórę, ale rozdrapywanie rany akurat w tym miejscu nie wydawało się być najlepszym pomysłem. Nawet jeśli zadrapania na jego ręce już zaczynały powoli znikać, a i rana na boku z wolna rozpoczęła proces regeneracji. Choć liczył na to, że nowa tkanka wyprze przedmiot z jego szyi, ta na złość zaczynała leniwie obrastać go dookoła, a do nieznośnego bólu przyłączyło się także zimno, które w tej sytuacji nie koiło. Potarł dłonią to przeklęte miejsce, nie przejmując się tym, że roztarł krew. I tak okazało się, że wcale nie zamierzał odsuwać palców od tego miejsca, jakby miały cokolwiek zdziałać.
W dodatku wciąż tu byli.
Płyty rozsunęły się, zaś szare ślepia zaraz zwróciły się w stronę przejścia, które znajdowało się bliżej niego. Dopiero po tym na chwilę przyjrzał się kolejnej stronie. Ach, wybory. Nie mogli stać z miejscu, ale jednocześnie musieli zdecydować się, gdzie pójść. Szarooki miał dziwne wrażenie, że nie miało to tak wielkiego znaczenia, skoro i tak byli już w dupie. A jak było w dupie? Ciemno. Zatem wybór był całkiem prosty! Jay jednak nie zaprzątał sobie głowy zbędnymi kontemplacjami, a jego decyzja została umotywowana jego naturą. Był seme, biatch. W ciemnościach czuł się lepiej. Nie zamierzał pytać mutanta o zdanie, właściwie wszystko wskazywało na to, że już nie obchodziło go to, że są tutaj razem. Zresztą, było mu wszystko jedno, czy czerwonowłosy pójdzie za nim czy będzie mu się chciało zapierdalać schodami na górę i zemdleć w połowie drogi.
Skierował się się schodami na dół.

Szczerze mówiąc, miał gdzieś już całą tę sytuację. Tak na maksa. Takie cyrki wyjątkowo go męczą, chłopak robi się rozdrażniony i wrogo nastawiony do każdego wokół. W całym tym koszmarze jedyną pociechą była posoka, tryskająca z rozrywanej gardzieli małej dziewczynki. Ale chwila, moment. Coś tu nie gra. Czerwonowłosy nie przerywał swych bestialskich poczynań dopóki nie upewnił się, że ofiara przestała się ruszać na amen. Dopiero wtedy spokojnie się podniósł, wycierając usta i brodę o rękaw, choć niewiele mu to dało, bo i ubranie miał całe ubrudzone krwią. Przyjrzał się panience, która pustymi oczami bez życia wywiercała mu dziurę w piersi. Czyli nie była człowiekiem. Spojrzenie przebiegło po mechanicznych detalach oblanych szkarłatną cieczą. Została stworzona. Zupełnie jak on. I zginęła żałośnie, tak samo jak jemu przyjdzie zginąć. Odchylił głowę i zebraną w ustach zaczerwienioną ślinę splunął na bok. Wtedy też ukradkiem spojrzał w stronę Ryana, ale zdawało się, że od samego początku było oczywiste, że nie są tu razem, a osobno, pomimo swojego towarzystwa. Tacy już byli, do tego obaj. No nic. Nie, żeby kotu jakoś specjalnie zależało na przebywaniu z ciemnowłosym. Jeszcze tylko coś skupiło jego wzrok. Drobny błysk. Pochylił się nieco, przyglądając się bardziej świecącemu przedmiotowi. Czyżby... kolczyk? Nie był pewien czemu, ale coś mu mówiło, że może się przydać. Bez namysłu wyciągnął rękę w stronę zimnego ciała i wyrwał ozdobę, po czym włożył ją do kieszeni spodni, upewniając się, że nie wypadnie. Powoli odsunął się od robotycznego trupa i zwrócił uwagę na swoje ramię, a raczej jego brak. Cholera wie co mogło się w nim wylęgnąć, gdyby nie ochocze spełnienie prośby przez Wymordowanego. No, przynajmniej na to się przydał. Być może w jego oczach kocur wyglądał na bezbronną królewnę, która już dawno by zginęła, gdyby była tu sama, ale nie wie, że owe nastawienie jest odwzajemniane. W porządku, może dałby sobie radę sam, ale ciekawe co by zrobił, gdyby w międzyczasie nie zajął się drugą z lolitek. Mniej ciekawie, huh? No cóż, nieważne.
W tej chwili coś innego przykuło jego uwagę. A mianowicie schody, które jak w Hogwarcie pojawiły się niemal znikąd. Co za porąbane miejsce... Jakoś intuicyjnie wiedział jaką drogę obierze jakże towarzyski truposz. I mogłoby się wydawać, że dla zasady wybrał tą inną, ale to nieprawda. Od razu postanowił ruszyć w górę, w ogóle nie przejmując się zdaniem Grimshaw'a. Nie będzie przecież za nim latał jak jakieś zwierzątko. Może i nim był, ale nie takim typem. Zmarszczył brwi, gdy mężczyzna zniknął w cieniu zejścia w dół. No i dobra. Sam spojrzał w górę schodów, chwytając się za szczątki ramienia. Chciał wykonać krok w przód, ale prawie się potknął. Nie jest dobrze. Utrata krwi jest naprawdę duża, a do tego wybrał sobie trudniejszą drogę. Miał świadomość, że może skonać w trakcie, ale w tym momencie już chyba na niczym mu nie zależało. W końcu nie ma nic do stracenia, nie? Bullshit, choć skutecznie odganiał te myśli. Zacisnął palce na przesiąkniętym juchą materiale i chwiejnym krokiem ruszył w górę. Piął się powoli i ostrożnie, ale dawało radę. Chwila i już nie było go widać za czymś, co prawdopodobnie było mgłą. Skoro radzili sobie osobno, to niech dalej też tak będzie.

Nigdy nie żałował swoich wyborów. Właściwie decyzja okazała się być lepsza, niż się tego spodziewał – ktoś, kto ich w to wciągnął przynajmniej postarał się o to, by ścieżka, którą sobie obrał, nie była aż tak nieprzyjemna. Światła – choć ich blask w istocie nie był na tyle mocny, by mógł dokładniej przyjrzeć się otoczeniu – doskonale sprawdzały się w roli przewodnika. Dzięki temu starał się nie zbaczać z trasy. Nic też nie wskazywało na to, by ktoś życzył sobie, by poszedł w inną stronę. Może w którymś momencie swojej wędrówki miał natrafić na jakiś wymowny znak? Informację o tym, że kolejny poziom za nim? W końcu znoszenie tego paskudnego odoru też nie należało do najprzyjemniejszych czynności, gdy zmysły były szczególnie nadwrażliwe. Gdy po raz pierwszy ta okropna woń uderzyła jego nozdrza, na moment oderwał rękę od szyi, która zanosiła się rwącym bólem, na rzecz zasłonięcia jej wierzchem ust i nosa. Przynajmniej w dużej mierze wdychał woń samego siebie. Wciąż nie uśmiechało mu się jednak chodzenie boso po takim miejscu. Chłód wilgotnego betonu na nagich stopach był drażniący, ale to tylko motywowało go do wydostania się stąd, choć nie przyspieszył kroków, zmniejszając ryzyko potknięcia się o coś, wdepnięcia w coś czy wymuszonej kąpieli w cuchnącej wodzie.
Odchrząknął, gdy skażone powietrze zaczęło drapać go w gardle. Dźwięk ten poniósł się echem po kanale, w którym się znalazł. Pewnie pech chciał, że nie był to zwyczajny kanał, ale mimo to Ryan odruchowo od czasu do czasu przebiegał spojrzeniem po ścianie obok w poszukiwaniu metalowych prętów, formujących się w charakterystyczną drabinkę i unosił wzrok, by zorientować się, czy nad jego głową nie znajduje się jakiś właz. Aż wreszcie jego wzrok przykuło coś, co wyróżniało się na tym ponurym tle – pewnie dlatego, że zabawa w takim miejscu nie była szczytem dziecięcych marzeń. Chociaż kto tam wiedział dzisiejsze pokolenie... Desperacja – o ile nadal w to w niej się znajdowali – rządziła się swoimi prawami i właśnie przez to Grimshaw nie miał pewności, czy ten niewinny wygląd nie jest kwestią kolejnego podstępu, toteż wolniejsze zbliżanie się było doskonałym rozwiązaniem, by się o tym przekonać.
Gwałtowna reakcja dzieciaka sprawiła, że szarooki zatrzymał się, ale poza tym nie zareagował. Uniósł brew, jakby postawa młodzieńca przyprawiała go o zrezygnowanie albo niemo nakazywał mu bardziej się postarać. Wzbudzanie grozy nie było jego mocną stroną, a i chyba nawet nie próbował być bardziej przekonujący. Oderwawszy rękę od twarzy, przesunął palcami po obolałym miejscu. Powoli zaczynał mieć wrażenie, że coś próbuje zamrozić go od środka, a jeszcze w tym samym momencie spojrzenie padło na rzucony w jego stronę kamień, który nie miał tyle szczęścia, by go dosięgnąć. Jeden z kącików ust Opętanego przesunął się niżej, znacząc wyraz pogardy na jego obliczu.
Serio?
― Nic dziwnego, że przesiadujesz w kanałach, gnojku ― mruknął bez jakiegokolwiek poruszenia. Nie dało się jednak ukryć, że ta nieudolna próba podskakiwania, była na swój sposób rozkoszna. Już pomijając to, że ten mały gówniarz kogoś mu przypominał, ale tę uwagę postanowił zachować dla siebie. Miał ważniejsze sprawy do załatwienia. ― Taki mam zamiar. Zejdź mi z drogi albo przydaj się na coś. Lubisz niespodzianki? Dostaniesz jedną, jeśli powiesz mi, co to za miejsce i jak mam się stąd wydostać ― jego głos stawał się coraz bardziej ochrypły. Nic dziwnego, skoro targało nim coraz większe zmęczenie. Jak na potwierdzenie swoich słów, ruszył przed siebie. Na początku to zmniejszanie odległości wydało się niepokojące, ale ostatecznie ominął chłopaka, wolnym krokiem kierując się tam, gdzie już wcześniej zamierzał pójść. To, czy miał otrzymać odpowiedź czy nie, nie było aż tak istotne.

Dzieci to jednak prostolinijne stworzenia. Już nawet nie marnował siły na zdziwienie, gdy okazało się, że pomimo nieufnego nastawienia, chłopak od razu wyraził zainteresowanie „obiecaną” niespodzianką. W całej swojej ekscytacji zapomniał o braku zaufania wobec obcych, ale nagrodą równie dobrze mogło okazać się przypomnienie mu o tym, by w najbliższej przyszłości nie dał się już złapać na taką samą sztuczkę. Ciemnowłosy był nieugięty w utrzymywaniu tajemnicy o tym, co dzieciak miał od niego otrzymać. Gdy mały skał dookoła niego, jakby nagle obudził się w nim niepokój psychoruchowy, on zażarcie milczał z niezmiennie kamiennym wyrazem na twarzy, wiedząc, że dzięki temu białowłosy szybciej przejdzie do konkretów. Chociaż kto wie? Skoro podobieństwo do niego aż tak biło po oczach, mógł równie dobrze uznać, że czeka go okrężna droga, zanim wreszcie dojdą do sedna sprawy. Na tę myśl mimowolnie wypuścił powietrze ustami. Nie uśmiechały mu się przeciągające się monologi, a przynajmniej nie teraz, gdy nie mógł nawet spokojnie przysiąść, a skupienie się skutecznie utrudniał mu rwący ból. A skoro o nim mowa – raz jeszcze rozmasował obolałą szyję, a nawet przesunął paznokciami po wcześniej skaleczonym miejscu, jakby zaczął rozważać wydrapanie ustrojstwa, które wbiło się w jego ciało.
― Pod laboratorium? ― mruknął, unosząc brwi, gdy opuścił wzrok na swojego małego towarzysza. Chyba powinien być bardziej uważny, bo – co i tak szybko się okazało – o wyrżnięcie orła nie było trudno. Ryan z kolei zdawał się w ogóle nie zwracać uwagi na przechwałki młodego wymordowanego, choć sam fakt, że ktoś się nad nim znęcał, poniekąd czynił go obiektem eksperymentalnym. ― Dlaczego tutaj jesteś? I kim jest doktor?
Albo raczej czym.
Nie pokwapił się o to, by pomóc mu wstać. Chciał tylko odpowiedzi.
„N... nie bolało.”
Jasne.
Wreszcie przyszedł moment na to, czego nikt nie lubił – decyzje. Te okazywały się jeszcze gorsze, gdy znajdowało się w miejscu, którego się nie znało i trzeba było wybrać sobie odpowiednią drogę. Mężczyzna nie zwracał uwagi na małego wilka, który uczepił się jego bluzy, będąc zbyt zajętym przyglądaniem się możliwym opcją. Z jego aparycją wszelkie kładki odpadały. Nie miał najmniejszego zamiaru urządzać sobie kąpieli w wodzie, w której nie wiadomo co się czaiło. Z drugiej strony miał obok siebie kogoś, kto lepiej znał otoczenie. Na pewno wiedział, jak dostać się tam, gdzie Jay zamierzał się właśnie dostać. Coś sprawiło jednak, że mimowolnie skręcił w prawo, jednak niespiesznym krokiem, gdyby nagle przyszło mu zawrócić. Przy okazji szare tęczówki znów przyjrzały się dzieciakowi, który aktualnie stał się nieodzowną częścią jego planu.
― Będę mógł ci ją dać, gdy dotrzemy do laboratorium. Zaprowadź mnie tam.

Jego podejście można było określić w prosty sposób – dawał szczeniakowi się wyszczekać. Już na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że nie był poruszony tymi trywialnymi odzywkami. Cwanych gówniarzy o wiele prościej było zniechęcić ignorancją, niż wdawaniem się w zbędne konwersacje z nimi. Właściwie Ryan w ogóle nie lubił wdawać się w zbędne rozmowy z kimkolwiek. Gdyby było to możliwe, a jego rozmówcy podchodzili do spraw równie profesjonalnie, co on, praktycznie znaczna część wymian zdań odbywałaby się na zasadzie krótkiej piłki. On zadaje pytanie, inni odpowiadają w jak najbardziej treściwy sposób albo na odwrót, choć w drugim przypadku istniało wysokie prawdopodobieństwo, że jedyną odpowiedzią okaże się milczenie. Szkoda, że do jego uszu nie docierały tylko te fragmenty monologu, którymi był zainteresowany. Z jego ust wyrwało się charakterystyczne westchnięcie, które świadczyło o zrezygnowaniu. Chyba powinien wysilić się na odrobinę przejęcia, gdy mały opisywał doktora. Charakterystyka na miarę potwora spod łóżka, którym straszono dzieci. Nic dziwnego, że na dorosłym mężczyźnie nie robiło to wrażenia. Osiem rąk i nóg? Po świecie biegały jeszcze gorsze kreatury. Czerwone oczy? Jakby takich było mało. Trująca ślina? Nic nowego. Jedzenie ludzi? Sam to przerabiał. Niektórzy smakowali paskudnie.
Mały nie musiał o tym wiedzieć.
Szatyn politycznie pokiwał głową, przyjmując do siebie te informacje i zaznaczając, że pomimo uciążliwości młodego wymordowanego, słuchał go, choć jego spojrzenie błądziło po zaciemnionej sieci tuneli, w których się znajdowali.
― Ciekawe. Chętnie go poznam ― mruknął, jakby była to najzwyklejsza rzecz na świecie. W rzeczywistości tylko on wiedział, jak skończy się to spotkanie. Miał nadzieję, że doktor Giro lubił nie tylko ludzkie mięso, ale i swoje, bo zamierzał urwać mu fiuta i siłą umieścić go w jego gardle. Byłby to ostatni posiłek w jego marnym życiu. Niektórym należało dobitnie uświadomić, jak wielki błąd popełnili.
Krytycznie przyjrzał się kładce, po której chłopak zaczął skakać. Jako odpowiedzialny dorosły powinien kazać mu przestać, ale chyba było mu z tego powodu aż za bardzo wszystko jedno. Mały był mu potrzebny do szybszego znalezienia drogi, ale z drugiej strony mógł to zrobić sam, dlatego właśnie pokręciwszy głową w odpowiedzi, postanowił iść dalej. Nie chciał widzieć jego cholernego domu, chciał się dostać do laboratorium, ale wyglądało na to, że młody wcale nie był taki głupi, na jakiego wyglądał, jednakże i na to Grimshaw miał swoje sposoby.
„Okłamałeś mnie, ciulu!”
Czy on nie znał innego określenia?
― Nie okłamałem ― zaczął spokojnym tonem, który sam w sobie nadawał jego wypowiedzi pewną dozę wiarygodności. No, może trochę. ― Żebyś mógł dostać niespodziankę, musimy dostać się do laboratorium. Sam przyznałeś, że stąd nie ma ucieczki. Jedynie stamtąd będę mógł zabrać cię na zewnątrz i... ― Przerwał na chwilę, przyciskając rękę do boku szyi. Silniejsze ukłucie rozproszyło go na tyle, że syknął przez zaciśnięte zęby, jakby jakaś niewidzialna siła pokarała go za robienie nadziei niewinnemu dzieciakowi, chociaż prawda była taka, że mógł go stąd zabrać, ale w zależności od tego, jak to wszystko miało się skończyć. Poza tym po opuszczeniu tego miejsca, zostawiłby go na pastwę losu dziczy, choć na dłuższą metę białowłosy nauczyłby się samodzielności. ― Wtedy mógłbyś zobaczyć Eden. Pewnie spodobałoby ci się tam, miałbyś więcej miejsca do zabawy i może jakiś anioł przygarnąłby cię do swojego wielkiego domu i – no nie wiem – pozwoliłby ci trzymać tam jakiegoś futrzaka.
Co z tego, że mały sam nadawał się na zwierzątko domowe.
Cały ten utopijny obraz był przyodziany w obojętność. Jay nie był mistrzem wczuwania się w sielankowe scenerie, skoro doskonale wiedział, że nawet Raj nie był już taki, jak powinien być. Z tym, że dzieci lubiły bajki, a skoro dostawały jakąś gwarancję tego, że taki świat może istnieć, zaraz zapalały im się te przeklęte żaróweczki w oczach.
Nigdy nie był jak one.
― Ale jak nie chcesz, poradzę sobie sam. ― Machnął lekceważąco ręką i ostentacyjnie przyspieszył kroku.