To nie tak, że Arthur bardzo chciał zdobyć Piekielnego Rumaka. Nie był aż tak chciwy, żeby twierdzić, iż to właśnie jemu się uda oswoić zwierzę. Nawet przez chwilę nie myślał, że coś mu wreszcie wyjdzie. Przygotował się na wyprawę z czystej ciekawości, nudy. Jako idealny wyszukiwacz danych, wywęszył co, gdzie i jak. Szybko skojarzył fakty i połączył je w jakąś logiczną, spójną całość. Szybko, jak na niego i jego zwykle słabe myślenie. A informacji nie było zbyt wiele i dodatkowo często były bardzo rozbieżne. Musiał znaleźć wiele źródeł, żeby w końcu móc zacząć działać.
Na początku zebrał sprzęt. Jak zwykle swoja broń, przegląd mechaniki w ciele, jakiś bandaż wciśnięty w kieszeń płaszcza, mała latarka, której bateria w każdej chwili mogła zdechnąć. Uroki zaopatrywania się w Desperacji i szukania rzeczy po swoim domu w Edenie, gdzie elektryki raczej nie było co szukać. Do ludzi nawet nie próbował zajrzeć. Ot, osobiste powody, które dla większości przedstawicieli jego rasy były raczej zrozumiałe. Omijał Świat-3 jak najszerszym łukiem i z wielką niechęcią się tam pojawiał. Wolał mieć gorszej jakości wyposażenie, głodować całymi dniami i musieć walczyć o przetrwanie niż narazić się na możliwość schwytania przez szalonych doktorków, którzy z pewnością dokończyliby zabawę z nim. Na samą myśl blondyna przeszły dreszcze. I pewnie dlatego miał uraz do lekarzy.
Wyruszył. Już nie mógł dłużej czekać, bo im bardziej to odkładał tym mniejsze miał szanse. Przypomniał sobie, gdzie widziano ostatnim razem wierzchowca i poszedł tam. Nie spodziewał się jednak tak dużego zainteresowania wojska! Rozpoznał te cholery. Trudno było nie znać kogoś, kogo się tyle czasu unikało albo wkręcało się im, że nie wzięło się przepustki, bo mama wysłała do sklepu i miał zaraz wrócić. Chyba tylko i wyłącznie w tych momentach kochał swój nikły wzrost i delikatną urodę. Plus to, że w każdej chwili mógł zacząć wyglądać jak niewinne, ludzkie dziecko. Póki się nie uśmiechnął albo nie wystawił języka. Chłopiec podszedł bliżej. Cel pierwszy: wydobyć informacje. Albo przynajmniej zakręcić się po obozowisku i poszukać przydatnych rzeczy. Zapiął płaszcz, ukrywając broń, poprawił naciągnięty na głowę kaptur. Ubrany był całkowicie na czarno, razem z materiałowymi rękawiczkami kryjącymi dłonie. Jego oczy choć raz w życiu wiedziały, kiedy odpowiednio rozszerzyć źrenice. Wyglądał teraz jak zagubione dziecko, które oddaliło się za daleko od swojej grupy. Przybrał na twarz lekko wystraszony, zdezorientowany wyraz. Stanąwszy na skraju obozowiska, przesuwał niepewnie wzrokiem po każdej żywej istocie, jaka tylko mu się nawinęła pod oczy. Spokojnie zielone ślepka wydawały się być lekko szkliste, jak gdyby blondyn miał zacząć płakać. Już w dzieciństwie był niezłym aktorem, ale potem, jako przywrócony do życia, musiał grać częściej i lepiej. Przez lata doskonalił tą sztukę, choć nadal nie była perfekcyjna i... szczerze mówiąc, to najlepiej po prostu wychodziło mu udawanie dziecka. Tak wyglądał, tak się zachowywał. Wielu się na to nabierało. Teraz miał tylko cichną nadzieję, że i wojskowi nabiorą się na tą słodką, wcieloną niewinność niskiego, zagubionego chłopca, w którego głowie powstawało już kilka planów awaryjnych. Nie chciał z nich jednak korzystać.

Zniewaga czy też nie, zapewne potrzebował on ludzkiej lub mniej ludzkiej ręki, bo nawet dzikie rumaki mogą się przecież czuć samotne. Oprócz tego, Koszmarkowemu przydałby się jakiś transport po Desperacji, bo bieganie i deskorolka nie wszędzie wystarczały. Pierwszy środek lokomocji w sumie nie był też zbyt wygodny, bo męczył. Co z tego, że mógł w kilka minut znaleźć się w zupełnie innym miejscu, skoro użyje mocy i będzie niezdatny do czegokolwiek?
Wolał dać się zobaczyć niż czaić i bawić w podchody. Nie miał ochoty na skradanie się po obozie. Zazwyczaj zaczynał od pokojowego podejścia do sprawy, nawet, jeśli miał do czynienia ze znienawidzoną Władzą, nielubianym wojskiem czy uzbrojonymi po zęby w strzykawki naukowcami. Bycie wiecznym dzieckiem nie było takie złe, gdyby się dokładniej przyjrzeć. Mógł wymusić na dorosłych litość i pomoc, a nieletni łatwiej zwierzali się komuś, kto wygląda na podobną grupę wiekową. Wzrost zezwalał na łażenie po miejscach niedostępnych dla tych większych, a dochodził jeszcze element zaskoczenia w walce. No bo jak to tak, żeby dziecko było zdolne kogoś pokonać? To był prawdopodobnie największy błąd przeciwnika, bo choć nie wyglądał, Arthur umiał zabijać i to na najróżniejsze sposoby. Często nawet dość boleśnie i brutalnie. Jeśli miał ochotę pobawić się z ofiarą, to już można było się żegnać ze spokojną śmiercią. W tej chwili nie planował rzeźni, którą i tak ciężko przeprowadzić, gdy ma się do ukatrupenia parę osób. Musiałby ich najpierw wszystkich unieszkodliwić, a na to po prostu szkoda mu było czasu. Rumak czeka!
Zamiast planów na zabarwienie ziemi szkarłatem, próbował obmyślić, jakby tu wyłudzić od nich informacje i nie ujawnić się przy tym. Po co ich od razu zabijać? Z większą konkurencją jest przynajmniej zabawniej, a na polowanie zawsze może sobie zabrać kogoś z gangu. Idąc, próbował wyłapać rozmowę. Już dzięki temu dowiedział się paru rzeczy. Koń był silny i nieźle gryzł, a zwiadowcy żołnierzy to leniwi pijacy. Nie za wiele, ale już mogło się przydać. Choćby do tego, że nietrzeźwych pokonać było łatwiej, a Ognistemu nie mógł dać się pogryźć, bo będzie nieciekawie. Och i został zauważony. Naprawdę szybko... Zdążył stanąć na skraju obozu, do czego żaden szanujący się wojak nie powinien w ogóle dopuścić. To tylko potwierdzało fakty, że zapewne nie musiał się aż tak bać możliwej walki. Byli raczej mało czujni, chyba, że po prostu nie spodziewali się kogoś w pobliżu.
Adrich zatrzymał się i zgodnie z krzykiem mężczyzn, uniósł ręce. Żeby wyglądało to bardziej realistycznie, cofnął się o krok z cichym, dziecięcym piśnięciem strachu. Intensywnie zaczął myśleć o strachu i zagrożeniu, żeby źrenice rozszerzyły się jeszcze bardziej. Dla kogoś pozbawionego emocji nie było to zbyt łatwe, ale wystarczyły wspomnienia Ayi w laboratorium i to, co mogłoby jej się stać, gdyby teraz coś mu poszło nie tak. Jeśli by go zabili, to byłaby bezpieczna, ale jeżeli wpadliby na pomysł przesłuchania... Przenosił wzrok pomiędzy trójką, drżąc lekko i wyglądając, jakby zaraz miał co najmniej zacząć płakać. Z wielkim trudem powstrzymał się przed wrzaskiem i zmianą wyrazu bladej twarzyczki, gdy blondyn użył drugiego wyrazu. To nie do wzrostu... To do wieku. Spokojnie, cholera.
– J-ja... Bo rodzice... K-k-konia jakiegoś... – wymamrotał, patrząc na prawdopodobnie najmilszego żołnierza jakiego kiedykolwiek spotkał. A może był taki dlatego, że nie wiedział, kogo ma przed sobą? – I... I się zgubiłem... – jego przestraszone, zielone oczy zaszkliły się lekko, jakby zaraz miał naprawdę zacząć płakać.

Arthur przygryzł lekko wargę, ale na tyle ostrożnie, by nie pokazać zębów. Jeśli koledzy żołnierza-blondyna go przekonają, że naprawdę jest wymordowanym, to wtedy ma przerąbane. Już w niego celowali, a Jens w dodatku był najbliżej. Choć gadzina była czujna, to jednak nagły ruch jasnowłosego mógłby go zaskoczyć. I to byłby pewnie ostatni moment jego długiego, ale marnego żywotu.
Słuchał rozmowy mundurowych, starając się pozyskać jak najwięcej informacji, żeby szybciej się ulotnić. Wzrokiem próbował znaleźć wszelkie ścieżki ukryte w cieniu, patrzył, gdzie znajduje się najmniej ludzi. Bezpieczniej było wymyślać drogę ucieczki na bieżąco niż potem „na hurra”. Zawsze przecież zdobywanie informacji mogło się nie powieść tak, jak powinno i najlepszym rozwiązaniem byłoby wianie na drugi koniec Desperacji. Albo chociaż w mniej przyjazne dla ludzi tereny. Może nie znał okolicy idealnie, a ciemności jeszcze nieco to utrudniały, ale na pewno kojarzył więcej niż mieszkańcy Oszukiwanego Miasta. Nawet, jeśli byli wojskowymi, naukowcami, czy innymi osobami, za którymi Adrich najzwyczajniej w świecie nie przepadał.
Ruszył za żołnierzem, nie chcąc być znów na celowniku przez podejrzane zachowanie. Byłoby raczej dziwnie, gdyby poszedł gdzie indziej, albo uciekł z obozowiska. Choć na słowo „lekarz” naprawdę zaczął się bać, to jednak wolał być tam, z psychopatycznym facetem w białym kitlu, który trzyma w każdej ręce po pięć skalpeli niż z bardziej psychopatycznymi facetami mogącymi w każdej chwili do ciebie strzelić. Jakby nie patrzeć, nabojów unikało się trudniej, nawet korzystając z ogromnych prędkości. Nigdy nie wiadomo, gdzie tak właściwie leci pocisk. Arth wcale nie chciał się stać żywą tarczą strzelecką, sitkiem, albo kto wie czym tam jeszcze. Całe szczęście chwilowo taka możliwość zniknęła. W zamian za to, pojawiło się coś gorszego. O ile dziecko dał radę udawać, tak uniknięcie stwierdzenia „jesteś zarażony, musisz zginąć” graniczyło z cudem. Nie podobał mu się pomysł badań, ale nie mógł protestować. Zamiast skupiania się na niemiłych doświadczeniach życiowych uzyskanych przez człowieków-w-białych-ubrankach, przyglądał się obozowi. Prawdopodobnie byli tak samo czujni jak strażnicy przy wejściu, albo i mniej. No i pojazdy. Pewnie byłoby łatwiej w terenie, gdyby udało się jeden podwędzić, ale... kluczyki? Czy inne ustrojstwa, które to włączały? Zielonooki nie miał do czynienia z wysoką technologią, a na pewno nie ze środkami lokomocji, za którymi nie przepadał.
Tak czy w krzak – namiot. Wszedł do niego z miną dziecka obawiającego się szczepionki. I jeszcze blondyn po chwili zostawił go sam na sam z osobą, której nie lubił już za sam wykonywany zawód. Lekarze tak bardzo kojarzyli mu się z podziemiami, z laboratoriami, stołem operacyjnym, cierpieniem, eksperymentami i krzywdzoną siostrzyczką. Nienawidził ich za samo bycie. Wiedział, że są potrzebni, ale nie popierał wykorzystywania ich w celach męczenia nieludzi. Bo co? Bo byli inni? Bo żyli po raz drugi?
– S-skąd mogę wiedzieć, że n-nie jesteście jednymi z t-tych dziwnych stworów? P-podobno wyglądają jak m-my... – wymamrotał cicho, nie zbliżając się. Musiał uciec od badań. Przedwczesny alarm wcale nie był czymś, czego w tym momencie pragnął. Tak samo jak i zabijanie całego obozu. Mogliby sobie spokojnie żyć dalej. – M-m-mama zabroniła m-mi kontaktów z lekarzami. S-sama mnie bada – dodał równie mamrotliwie, jąkając się nieco. Może zadziała historyjka pod tytułem „moja matka to walnięty naukowiec i przeprowadza na mnie eksperymenty”? Genetyczne modyfikacje w końcu już istniały, a testy na ludziach, choć zapewne zabronione, były praktykowane. Przecież jeśli odkryje się coś działającego przed konkurencją, zbije się fortunę. Więc nie podszedł. Jeszcze nie. Starał się odwlec to w czasie, wymyślić sposób na ucieczkę z tego przeklętego namiotu. A może naukowiec zajmie się czymś i nie będzie zwracał uwagi na gadzinę?