Dojrzał zmianę w jej zachowaniu. I wtedy zdał sobie sprawę, że coś ukrywa. Czyżby wiedziała, co przyczyniło się do spadku jej kondycji? Cholera! Dlaczego nie zauważył tego wcześniej? Czyżby Nine wiedział o czymś, o czym nie wiedział lekarz? W jego głowie mnożyło się coraz więcej pytań i nie brał tego za dobry znak. Coś ewidentnie było nie tak. Gdzie podział się ten cholerny Nine?
  — Popsuło się coś między wami? — rzucił niby mimochodem, choć wiedział, że uczucia Iriny względem tego mężczyzny dawno przeminęły, a raczej uległy przekształceniu, bo jednak nie da się machnąć rękę na tyle lat przyjaźni. Jedno było jasne: nie kocha go. Miała to wypisane na twarzy i nawet Jekyll, który nie słynął z przesadnej uczuciowości, potrafił do pewnego stopnia rozeznać się w towarzyszących jej emocjach. — Mówił mi, że od kilku dni boryka się z bezsennością, ale nie miał czasu do mnie wpaść, a jednak wolałbym, aby w końcu do mnie trafił. Niedobór snu doprowadza do nieprzyjemnych konsekwencji — skłamał zręcznie, co przychodziło mu z dużą swobodą. Irina mu ufała, choć w ogóle go nie znała. Nigdy nie powierzył jej żadnego sekretu. Zwykle to ona mówiła, a on słuchał. I taki układ odpowiadał każdej ze stron. Może to go skłoniło do zachowania dystansu? Nie chciał uzewnętrzniać się komuś, kto wreszcie posłuży mu za królika doświadczalnego?
  Aby ukryć swój stan, skierował wzrok w bok. I – jak się okazało – była to słuszna decyzja. Posłał w kierunku dwóch współpracujących z Iriną mężczyzn krótki półuśmiech, a potem zlokalizował w polu widzenia Dave’a, dźwigającego zyski cyrku. Ich pokazy przynosiły dochody, choć Jekyll nigdy nie pomyślałby, że taki biznes w obliczu apokalipsy będzie się kręcił. Najwidoczniej każdy powód był dobry, by zapomnieć o trudach codzienności. Zagadnął coś do niego a propos ich stabilnej sytuacji na rynku, aczkolwiek tylko po to, by ukryć własne podenerwowanie. Nie wiedział co go czeka, gdy spotka się z Nine’m. Nie miał pojęcia, jakim cudem przesunął się w czasie, ale obawiał się, że cokolwiek z tego wyniknie, ucierpi na tym najbardziej. Po chwili wrócił myślami do swojej pięknej rozmówczyni.
  — Jasne, widzimy się wieczorem. I jeśli gdzieś ten cwaniak rzuci ci się w oczy, daj mu znać, że go szukam.
  Odczekawszy aż zniknie mu z oczu, wszedł na scenę i udał się w kierunku wyjścia z namioty. Przy odrobinie szczęścia powinien natknąć się na tego człowieka pośród tłumu wracających do domu widzów, ale takowe mu nie dopisało. Nigdzie nie dostrzegł charakterystycznej sylwetki. Zamiast tego ktoś poklepał go plecach. Wzdrygnął się, po czym zerknął w tamtym kierunku i znowu pozwolił, by na wargach ukształtował się wymuszony uśmiech. Zaklinacz węży szczerzył do niego rząd pożółkłych od tytoniu zębów. W palcach trzymał papierosa.
  — Coś taki podenerwowany? Zapalisz ze mną, doktorku? — podjął beztrosko, wyciągając w nań kierunku paczkę skrętów. — Są lepsze w smaku niż ta przeklęta melisa. Serio.
  Jekyll ściągnął brwi.
  — Nie pamiętasz jak mówiłeś, że musisz skończyć z tym świństwem, bo węże nie lubią tego zapachu?  Lepiej wwreszcie pójdźpo rozum do głowy. Wykitujesz na raka płuc — skarcił go, choć przyświecał mu jeden cel. Do przeprowadzenia eksperymentów potrzebował całej czternastki.
  — Wyluzuj. Kilka fajek nie zaszkodzi. — Wzruszył ramionami.
  Doktor, na widok tego gestu, przewrócił zaledwie oczyma.
  — Widziałeś Nine'a?
  — Nie i nie łudź się, że go znajdziesz. Gdy będzie cię potrzebował, sam się do ciebie zgłosi. Wiesz, jak z nim jest. Jak się zaszyje, to na amen — odparł i znowu zaciągnął się fajkę. Jekyll bez słowa skierował swój krok w stronę przyczep. Nie chciał wdychać do tego świństwa. Ponadto musiał przyznać mężczyźnie racje. Nine równie dobrze mógł udać się do pobliskiej osady po zapasy żywności. Postanowił poczekać na niego u siebie.

Rozpoznając w powietrzu znajome zapachy, nie miał żadnych wątpliwości, że Nine dysponował mocą umożliwiającą mu imitacje dawnych wydarzeń. Nie chciał przyjąć do wiadomości, że cofnął się w przeszłości. Emocje zaprezentowane przez Irinę były tego zaprzeczeniem. Nie pamiętał, aby na jej obliczu odbijało się piętno tyle emocji.
   Stanąwszy przed drzwiami do zajmowanej przez siebie przyczepy, rozejrzał się, ale w dalszym ciągu nie mógł zlokalizować znajomej postury. I nie potrafił sobie przypomnieć, co Nine'a zajmowało tego dnia.
  Uchwycił  w palce klamkę i szarpnął za nią, wchodząc do środka prowizorycznego gabinetu. Ciemność panujące w środku przyczepy napawało go lękiem, toteż zetknął palce z przełącznikiem i włączył światło. Zamrugał, przystosowując oczy do jasności, po czym niemal nie zachłysnął się powietrzem w próbie ponownego nabrania go do płuc. Nine.
  — Irina martwi się o ciebie — rzucił na powitanie, choć nie miał wątpliwości, że dogodzenie swojej ukochanej nie znajdowało się w tym momencie na liście priorytetów nożownika. Nóż, którzy trzymał w palach, utwierdził Jekylla w tym przekonaniu.
  Zanim, wbił spojrzenie w jego pozbawioną skazy twarz, wzrok zatrzymał się na słoiku. Rozpoznał substancje, która w nim widniała i zadrżał. Wraz z tym odkryciem zalała go fala nieprzyjemnych dreszczy, niemniej po chwili zdobył się na odwagę i zerknął Nine'owi prosto w oczy.
  — O czym ty mówisz? — Pozwolił, aby na ustach powił się subtelny uśmiech, aczkolwiek w tym stadium  lęku nie ufał mięśniom twarzy. Wiedział, że zawiodły. Wiedział, że na wargach pojawiła się karykaturalny grymas. — Przecież nigdy nie sprawiłbyś mi takiej przyjemności.
  Pomimo swych słów, musiał przyznać mu w duchu rację. Łudził się, że żrący kwas zdewastował drogi oddechowe mężczyzny i wysłał go na tamten świat. Nie dobił go, choć powinien to zrobić i teraz, przełykając ślinę, bardzo tego żałował, Ba, na przestrzeni tych wielu lat nawet zapomniał o tym błędzie, ale nadszedł czas, by za niego zapłacić, ale nie miał najmniejszego zamiaru wcielić się rolę ofiary. Nie chciał widzieć, jak na tej parszywej modzie maluje się cień satysfakcji.
  — Zadałeś sobie wiele trudu, by mnie tu ściągnąć. Jestem pod wrażeniem, ale po co to wszystko? Czasu nie da się cofnąć. Blizny nie zniknął. Umarli nie powrócą do życia. Zostaliśmy tylko my.
  Pewność pobrzmiewającego w jego głosie była zaprzeczeniem kształtujących się w głowie myśli, ale mimo to tryskał dumą, że udało mu się stłumić strach. Stał przed Nine'm jak równy z równym. Palce zacisnęły się na skalpelu, z którym nigdy się nie rozstawał. Uśmiech nabrał bardziej wiarygodnego kształtu.
  — Nie traćmy więcej czasu, Nine.
  Postąpił krok naprzód.

[ rzut kostką ]

Nie poczynił kroków w tył, choć dojrzał moment, kiedy nóż trzymany przez Nine'a zbliżył się ku jego twarzy. W próbie wykonania uniku ostrze noża dosięgnęło płatka jego ucha.* Aby stłumić jęk, zacisnął mocno zęby.  Dłoń mimowolnie zetknęła się ze skórą. Pod opuszkami wyczuł ciepłą krew. Żaden komentarz nie opuścił jego ust Nie wiedział, jaki wkład w tą sytuację posiadł Orena, oprócz tego, że to z jego winny Jekyll znalazł się w tym miejscu. To on miał moc, która umożliwił im podróż w czasie?
   Nie zdołał zareagować, gdy Nine'a naparł na niego całym ciężarem ciała. Chwila, w której kręgosłup medyka skonfrontował się z blatem, została nagrodzony przezeń krótkim, wibrującym w powietrzu wrzaskiem. Przebłysk świadomości, że Nine go zabije, rozlał się po każdym zakamarku w jego ciele. Nie miał najmniejszych szans w starciu z siłą fizyczną, którą ten dysponował. I nie mógł wykorzystać w kontakcie z nim swojego uroku osobistego. Znał jego prawdziwe zamiary. Był ich świadkiem. Wierzgał nogami.
  — Jeśli mnie zabijesz, to ty staniesz się w ich oczach zdrajcą. — Nabrał do ust ślinę i splunął mu nią w twarz, choć z pozycji leżącej nie było to łatwe zadanie. Jej strużka wyciekła mu po podbródku, a potem przed oczyma pojawiła się ciemność. Gdy pieść z całej siły zderzyła się z jego żołądkiem, odniósł wrażenie że uleciało z niego całkowicie powietrze. Łapczywa próba zaczerpnięcia go skończyła się fiaskiem. Ponadto zjedzona rano kanapka podeszła mu do gardła. Poczuł kwaśny posmak żółci pod językiem. I Nine ujrzał w jego ślepiach upragniony ból i mógł napełnić się satysfakcją.
  Chłód wieczoru był kojący, lecz Jekyll nie od razu zrozumiał, że to Irina przyszła złożyć mu wizytę. Był pewny że to wynik konfrontacji oddechu Nine’a z jego skórą, gdy zbliżył się ku niemu, łapiąc w bolesny ucisk policzki. Usłyszawszy znajomy glos, początkowo nie zaprzątał sobie nim głowy. Wyczekiwał momentu, aż mężczyzna posunie się dalej w demonstracji swojej brutalnej siły. Przymknął nawet oczy, ale cios nie nadszedł. Po tym jak napór zależał, uświadomił sobie, że w progu stoi akrobatka.
  Wykorzystawszy okazje, zwlekł się ze stołu, niemal nie uderzając kolanami o posadzkę. Uchwycił się mebla by nie upaść. Drżał na całym ciele. Z ledwością nabrał do ust nowej porcji powietrza.
  — Nie wiem co mu odbiło. Czekał tu na mnie, a gdy przyszedłem zaczął wygadywać wyssane z palca brednie i mnie zaatakował — rzekł w końcu, aczkolwiek jego głos drżał od emocji i prób uregulowania oddechu. Nie udawał. Był w kiepskiej kondycji. Żołądek nadal bolał jak skurwysyn, więc w kącikach jego oczu pojawiły się łzy.
  Zerknął wpierw na trwającą w szoku Irinę, po czym jego spojrzenie zatrzymało się dłużej na twarzy Nine’a. Dojrzał w nich zwierzęca furię i niemal kompletną utratę człowieczeństwa, która przemawiała na jego korzyść. Kącik ust mu zadrżał ale w porę pozbył się wszelkich oznak zadowolenia. Najwidoczniej Irina też ujrzała odbite na jego twarzy piętno szaleństwa.
  — Jakim prawem oskarżasz mnie o takie rzeczy? — spytał.
  Dowody. Pokaż mi dowody, które poświadczyłyby o mojej winie.
  Otarł ślinę z kącika ust. Wiedział, że Nine nie posiadał takowych. Jekyll nie wykonał swojego ruchu. Mężczyzna skutecznie mu to udaremnił.


* decyzja o głębokości rany należy do ciebie.

— Możecie przenieść z tą kłótnię gdzie indziej? — warknął pod nosem, aczkolwiek nie pogardził pomocą Iriny. Wręcz przeciwnie - przyjął się z ulgą. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Ugięły się pod ciężarem ciała za każdym razem, gdy próbował stanąć, a wiedział, że to nie koniec.
  Nine stracił nad sobą panowanie. O ile wcześniej był jak czyny wulkan, o tyle teraz doszło do erupcji. I nie musiał długo czekać na pierwszy wybuch. Sprowokowany przez ostre słowa Iriny, jego wściekłość skupiła się najpierw na niej, a potem... dał ich upust.
  Bernardyn zamortyzował upadek przy pomocy rąk, ale to bynajmniej nie pomogło mu odzyskać kontroli nad sytuacją. Powierzchnia ściany była zatrważająco zimna. Przy kontakcie z nią zdarł sobie naskórek z nadgarstków, a do oczu wreszcie napłynęły łzy. Mimo to uniósł wzrok na wysokość twarzy mężczyzny. Spróbował wykrzywić wargi w szyderczym uśmiechu, ale nie dał rady, wobec czego po prostu zerknął mu głęboko w oczy. Sporo go to kosztowało. Miał ochotę przede wszystkim opróżnić żołądek z wszelkiej treści, a takową składała się wyłącznie skonsumowana pod namową Fausta kanapka.
  Nie ugiął się pod wpływem oskarżenia. Pogrzebane pod gruzami  jego czynów wyrzuty sumienia nawet nie drgnęły. Nine nie znał całej prawdy, ale skąd mógł czerpać tą wiedzę? Skąd mógł wiedzieć, że rzekomo śmierć jego potomka to zaledwie początek kłamstw zaserwowanych mu przez Irinę?
  — Zabiłem twoje dziecko — powtórzył. Gdyby upadkowi nie towarzyszył nieprzyjemny uścisk w klatce piersiowej, nic nie powstrzymałoby go przed demonstrującą opętańczego śmiechu. Słowo „twoje” było nie na miejscu. Irina nawet nie była do końca pewna, kto był ojcem tego dziecka. Chciał to powiedzieć, ale problemy z oddychaniem stłumiły tę chęć w zarodku. Zakleszczające się palce na jego gardła włączyły system alarmowy w głowie lekarza.Zabije ci, jeżeli nie zasiejesz w nim ziarenko niepewności.  — Kiedy ostatni raz monitorowałem rozwój twojej córki, miała się świetnie. Uczyła się chodzić — syknął przez zęby. Czując pod językiem metaliczny posmak krwi, splunął nią na podłoże, nieopodal butów nożownika.
  I potem obraz przed jego oczyma zaczął się rozmazywać wraz z falą rwącego bólu. Wrzasnął przez łzy, dusząc się własnym krzykiem.
  Nastała ciemność. Miał wrażenie, że umiera przez niedotlenienie. Nine wreszcie wyszarpał z niego ostatni oddech...

Muzyka. Różniła się do tej, którą słyszał. Była spokojna, rytmiczna. Napływała w rytym jego oddechu, który z trudem gromadził się w płucach.
  Otworzył oczy. Rozpoznał znajomy sufit. Pojawiło się znienawidzone przez niego uczucie déjà vu.
  Znowu ten przeklęty pokój nr. 9. Nine.
  Czyżby nadal maczał w tym palce?
  Parsknął. Odpowiedź napływała z starego radia.
  Powiódł spojrzeniem w bok i prawie się uśmiechnął na widok znajomej sylwetki.
  — Jekyll?!
  Spróbował się podnieść. Syknął. Poczuł przeszywając ból. Po bolesnej konfrontacji ze ścianą, poniekąd stracił orientacje w sytuacji. Nie wiedział, co się wówczas wydarzyło, a raczej jakich obrażeń dostał na skutek czynu nożownika. Słyszał zaledwie wrzaski nasączone jadem, przez którego został przymuszony zamknąć powieki.
  — Ja pierdolę, Faust, co się stało? Dlaczego….
  …wszystko mnie boli?
  W próbie zaczerpnięcia oddechu nie dokończył tej myśli.
  Udał, że nie pamięta co się wydarzyło. A jego spojrzenie potwierdzało wersje wydarzeń. Ociekało bólem i niezrozumieniem, ale przede wszystkim tym pierwszym.