Szedł przed siebie, sporadycznie zerkając pod nogi. Nie miał zamiaru potknąć się o porozrzucane po powierzchni śmieci, które od czasu do czasu wchodziły w bliską relacje z jego butą, ale takowa nie należało to najbardziej namiętnych, o czym świadczyły wydobywające się podczas wykonywania tej czynności dźwięki. Mimo tych niedogodności, Bernardyn przemieszczał się w bliżej nieokreślonym kierunku z gracją baletnicy, z lekkością, jakby mapa tej okolicy wyrywała się w jego pamięci.
  Przystanął dopiero wówczas, gdy znaleźli się przy wspomnianym przez ich informatora zagajniku i poczekał, aż Faust zrówna z nim krok, bo wcześniej nie dał mu ku temu odpowiedniej sposobności. Ulokowana w jego głowie świadomość, że gdzieś pośród tej dziczy znajdował się bunkier, nie napawała go przesadnym entuzjazmem. Wołał nie myśleć o tym, że będą musieli do niego zejść, aby odnaleźć Orena. Obawiał się, że nikt nie zrekompensuje mu strat moralnych, jeśli takowe pojawią się jako następstwo tej wycieczki, dlatego czekał aż w zasięgu wzroku pojawi się jego oparcie, chociaż nie miał bladego pojęcia, czy takim zaszczytnym mianem mógł określić gadatliwego pobratymca. Niby wzbudzał sympatię, ale nie sprawiał, że Jekyll chciał powierzyć mu własne życie. Sprawił wrażenie osoby lekkomyślnej, co nie sprzyjało dobrze ich najbliższej przyszłości.
  Zaufaj mu, powtarzał w głowie jak mantrę, bo przecież obiecał sobie, że ulokuje zaufanie w posiadaczy żółtych chust, że w końcu się na to zdobędzie, że przestanie podchodzić do wszystkiego jak urodzony pesymista, ale... dopiero, gdy wkroczył w nieznane, uraczył na własnej skórze wagi tych słów. Jego wzrok przemieszczał się z kąta w kąt. Chciał uchwycić nim tyle szczegółów, ile zdała, ale wiedział, że to był nadludzi wysiłek. Miejsce te wydawało się na swój sposób oderwane od rzeczywistości, chociaż nie różniło się szczególnie od tych, w których bywał na co dzień. Było tak samo martwe, a może nawet bardziej. Nie miał zamiaru tracić czasu na zachwycenia się krajobrazem. I nawet nie było mu to dane, otóż do jego uszu doleciały słowa Fausta, co sprawiło, że zaszczycił go spojrzeniem.
  Czyń honory. W końcu na coś się przydasz. - chciał powiedzieć, ale w końcu zachował tę uwagę dla siebie. Mógł chociaż raz w życiu wysilić się na uprzejmość. Chociaż ten jeden, jedyny raz przełamać swoją wewnętrzną niechęci i arogancje do pozostałych form życia.
  — Proszę bardzo. — Nie skomplementował jego umiejętności, chociaż niewątpliwie wywarły na nim wrażenie, bo kto by nie chciał mieć przy sobie takich dogodności? Jekyllowi zdecydowanie przydałaby się świetlana kula. Nie raz zmuszony przez podbramkową sytuacje musiał przeprowadzać zabieg w niemal całkowitych ciemnościach, mając ją, wyzbyłby się ich.
  Szedł tuż za swoim kompanem. Niemal deptał mu po piętach. Nie chciał stracić go z oczu. W zasadzie miał ochotę złapać go za materiał kurtki, ale powstrzymał się do tego zamierzenia. Nie był przecież dzieckiem.
  — Co... — Reszta słów utknęła mu w przełyku, gdy w ostatniej chwili uniknął bolesnej konfrontacji twarzy z umięśnionymi plecami towarzysza. Zamilkł i wbił ślepia w ciemności. Dostrzegł przemykający w dali cień, ale nie mógł rozpoznać jego kształtu. Zacisnął mocno zęby, powstrzymując się przed słownym zruganiem swojego towarzysza. Najwidoczniej sztuka milczenia była mu obca, co zademonstrował przy okazji wypowiedzenia kolejnych słów. Lekarz położył palec na ustach w ramach aluzyjnego zamknij się, by dać swojemu kompanowi do zrozumienia, że powinien się uciszyć. Jego jazgot napyta im biedy. Zdemaskuje ich położenie, a coś ewidentnie było nie tak, a on czul takie rzeczy wraz z rosnącym w powietrzu napięciem.
  Uchwycił w palce skalpel. Starał się nie ruszać, nie mrugać, a ani nawet nie oddychać. Klatka piersiowa na okres kilku sekund nie poruszyła się nawet o milimetr. Stojąc w bezruchu, nasłuchiwał.

Jekyll stał tuż za drugim członkiem gangu, a kiedy rozległ się odgłos wystrzału, przez krótką chwilę nie wiedział, kto go oddał. Akcja była przeprowadzono zbyt szybko, a hałas, który towarzyszył przy tej czynności, ogłuszył go na okres kilku sekund. Jednak po tym, jak nogi ugięły się pod ciężarem Fausta, a sam mężczyzna wypuścił z dłoń spluwę, przez co doktor nie miał wątpliwości, kto był szybszy i kto oberwał. Jedno z przekleństw zarezerwowanych właśnie na takie okazje wyrwało się spomiędzy jego warg. Ciężar ciała mężczyzny naparł na niego, sprawiając, że stracił równowagę. W ostatniej chwili zacisnął wolną dłoń na jego ramieniu, by zamortyzować upadek nienadającego się do użytku Psa. Mimo ciemności, dostrzegł z której części ciała trysnęła krew i poczuł, jak obleciał go strach. Przycisnął dłoń do rany, chcąc ją krew, ale przecież wiedział, że to nie wypali, a jedynie dostarczy mężczyźnie jeszcze większą dawkę bólu.  
  — Faust — wyszeptał cicho jego imię, ale nie marnował czasu na opłakiwanie zmarłego; najpierw musiał sprawdzić, czy faktycznie jego towarzyszy dokonał żywota, chociaż jucha ulatująca z nań ust niosła za sobą aż nazbyt czytelny przekaz. Przyłożył zakrwawione palce do zagłębienia z boku szyi tuż pod żuchwą, ale nie wyczuł pod opuszkami żądnego drgania. Spróbował uczynić to samo z tętnicą promieniową. Złapał w delikatny uścisk nadgarstek mężczyzny, ale również nie wyczuł pulsu. I wtem... ciemność zajrzała pod powieki i stracił kontrolę nad tym, co działo się dookoła, chociaż był pewny, że sięgnął dłonią po leżącą kałuży krwi spluwy.
  Usłyszawszy przeraźliwy jazgot wydobywający się z nie wiadomo skąd, otworzył szeroko oczy i stanął na równe nogi. Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu źródła tego hałasu, a kiedy go znalazł... zacisnął dłoń na materiale koszulki. Serce w piersi biło jak oszalałe. Czy to był... sen? Nie wiedział, ale wiedział, że w innym wypadku pobyt Fausta wśród żywych był mało prawdopodobny. Widział na własne oczy jak ulatuje z niego życie, więc dlaczego... Przełknął tą myśl razem ze śliną, by nawilżyć suchość w gardle. Medycyna na przestrzeni minionych wieków zarejestrowała nieliczne przypadki, w których tętno ustawało na krótką chwilę, ale -  do diabła - nie po obszernym uszkodzeniu jednego z najbardziej znaczących w organizmie organów. Zacisnął mocno dłoń na skalpelu, który pojawił się w jego dłoni. Wiedział, że to instynkt podyktował mu takie działanie, wyczuwając perspektywę zagrożenia.
  — Faust. — Imię kompana z ledwością przecisnęło się przez zaciśnięte w supeł krtań.  I wtedy  zdał sobie sprawę, że pod zębami miał krew, przez zbyt mocno zaciskanie ich na dolnej wardze.
  Spojrzenie spoczęło na sylwetce Psa. Mówiło: ty żyjesz?. Chciał do niego podejść, dotknąć, udowodnić samemu sobie, że nie jest metafizycznym wytworem wyobraźni, ale nie miał w sobie wystarczająco dużo odwagi, by się na to zdobyć. Strach konsumował go od środka. Jak rak. Był bliski histerii. Nie, był naprawdę b a r d z o bliski histerii. I miał ku temu odpowiednie warunki.  
  — Znam tytuł tej piosenki, ale w tej chwili wyleciał mi z głowy — odezwał się po chwili tak  cicho, że najprawdopodobniej błędniki (martwego) towarzysza nie zarejestrowały tego dźwięku. — Naprawdę go znałem, więc wyłącz te cholerne radio. Nie mogę się skupić, gdy jest włączony na cały regulator, do jasnej cholery — dodał, ale tym bardziej głośniej, zawierając w tonie głosu typowy dla siebie dodatkiem w postaci irytacji, ale...
  Nie czekał aż Faust, a przynajmniej to co do złudzenia go przypominało, przystosuje się do jego (żądania) prośby. Postanowił sam uciszyć radio. Poszedł do okna i przyjrzał się przyciskom na aparacie, ale nie miał najmniejszego zamiaru zastanawiać się nad ich przeznaczeniem. Jego nerwy były w strzępach i doszedł do wniosku, że ten stan rzeczy utrzyma się dopóki, dopóty odbijająca się od jego czaszki muzyka nie ucichnie.
  Chwycił w obie dłonie gruchota, kładąc skalpel na chwilę na parapecie. Nie spodziewał się, że będzie taki ciężki, ale to nie miało w tej chwili żadnego znaczenia. Rzucił nim o całą długość pokoju i patrzył, jak radio wchodzi w relacje ze ścianą i przez impet  uderzenia rozlatuje się.
  — Niemal przyprawiłeś mnie o zwał serca, Faust. Nie rób tak nigdy więcej — mruknął pod nosem, ujmując w palce umiłowany przyrząd chirurgiczny. — Nigdy więcej, rozumiemy się? — zapytał, celując skalpel w kompana. I naprawdę miał ochotę umieścić go w jego trzewiach, bo przecież był martwy…
  …w twoim
  (BARDZO REALISTYCZNYM)
  śnie, Jekyll, odezwał się widmowy głos w jego głowie, ale nie wszedł w polemikę z nim. Stał. Nasłuchiwał. Drżący na całym ciele. Czując się jak obłąkany.

Zacisnął zęby na dolnej wardze. Spojrzenie Fausta sprawiło, że nieco spokorniał, a przynajmniej postanowił w mniej ekspresyjny sposób demonstrować drzemiące w nim uczucie. Schował skalpel do pokrowca, tym razem wracając do łóżka. Pozbierał swoje rzeczy i zarzucił plecak na ramię. Nawet nie pomyślał o przeprosinach. Był w stanie rozkładu emocjonalnego, ale... wyszedł pierwszy z pokoju, kątem oka zerkając na Fausta, który bynajmniej nie emanował zrozumiem, co do obaw lekarza, przez co lekarz nie mógł odgonić od siebie możliwości proroczego snu.
  Schodząc po schodach, uważał, by nie stracić równowagi i udało mu się to za wyjątkiem ostatniego stopnia, ale na szczęście nie skonfrontował twarzy z zakurzoną posadzkę; jedynie lekko się zachwiał, korzystając z pomocy poręczny, chociaż w pierwszej wersji wydarzeń jego dłoń zacisnęła się na pustce kilka centymetrów przed ramieniem mężczyzny, jednak zrezygnował z jego pomocy. Poszedł za nim do baru, jak zwykle badając wzrokiem przestrzeni pomieszczenia; było zapełnione dokładnie tak samo, jak... wówczas.
  Nie musieli rozmawiać z Kennym. Wiedział, co usłyszą, ale mimo to, nie podzielił się tą informacją ze swoim towarzyszem. Stał kilka kroków za nim, jakby w obawie, że nagle jego ciało zmieni swój kształt i osobowość, a przecież nadal miał w pamięci przepełniony strachem wzrok Fausta, którego był świadkiem, gdy mężczyzna odsunął się od niego na bezpieczną odległość piętro wyżej, w pokoju nr 9. Patrzył na Bernardyna tak, jakby ten był... obłąkany i Jekyll z sekundy na sekundę zaczął wierzyć w to, że oszalał, bo wizja proroczego snu nie pasowało do jego... osobowości. Co prawda był wyposażony w dość rozwiniętą intuicje ale takowa nigdy nie zmieniła swojego stanu skupienia, jeśli w ogóle mógł zastosować w jej przypadku takie określenie. Jednakże to, co mu się przyśniło, wyglądało niemal tak samo, jak to, co działo się teraz, z delikatnymi, niemającymi większego znaczenia różnicami. Otóż w rzeczywistości zabrakło talerza z kanapkami i odizolowanego od pozostałych gości stolika. Nadal stali przy zdeformowanym przez upływ czasu barze i czekali aż zjawi się ich informator.
  — Faust. — Stanął na palcach, by uniemożliwić sobie dostęp do ucha Psa, ale głos ugrzązł mu w gardle, bo co powinien mu powiedzieć? Nie możemy iść do tego zakichanego zagajnika, bo jeśli tak się stanie - umrzesz.
  Prychnął w myślach.
  Brawo, Jekyll, brzmisz jak paranoik na prochach. Albo... jak zdrajca, bo skąd niby możesz wiedzieć, gdzie nogi poniosły Orena, skoro nawet nie kojarzysz jego szpetnej mordy?
  Westchnął cicho.
  — Zapomnij o tym, co stało się z tym nieszczęsnym radiem. Ostatnio źle sypiam, przez co jestem nieco rozdrażniony — rzucił po chwili, by powiedzieć cokolwiek. Nie chciał uchodzić za kogoś niespełna rozumu, bo mimo wszystko był pewny, że nie oszalał, przynajmniej nie do końca. Skoro się nad zastanawiał, to nadal musiały tlić się w nim cząsteczki świadomości. Być może było rozbite na atomy, ale mimo wszystko istniały.
  Czekał cierpliwie, aż w ich polu widzenia ukaże się sylwetka Kenny’ego, tym razem zapewniając samego siebie, że słowem się nie odezwie, dopuszczając do głosu Fausta.

Zamknął na chwilę oczy, wsłuchując się w dialog pomiędzy jednym a drugą mężczyzną, chociaż znał go niemal na pamięć, zatem każde słowo wypowiadał w myślach z wyraźnym wyprzedzeniem ich właścicieli. Sen zbyt dobrze wyrył się jego w pamięci, a przecież zwykle nie pamiętał ich treści. Były oderwane od rzeczywistości, mgliste; miały konsystencje mgły. Tak samo jak nie mógł uchwyć nań, to ich nie mógł ich objąć myślami, a ten był taki... realny, namacalny, wręcz materialny.
  Poszedł w ślad ze swoim towarzyszem, czując nie jako ulgę, gdy doczekał się odpowiedzi na niespodziewane przeprosiny. Nie zdziwił się relacja pojawiła się z wyraźnym opóźnieniem, bo przecież każdy kto znał chociaż trochę Jekyll wiedział, że on nigdy nie przepraszał.
  — Jasne, że nie, dlatego załatwmy to jak najszybciej się da i wracajmy do znanych nam kątów — podsunął.
  Wybór dokonany przez Fausta różnił się do tego, który dokonał w swoim "śnie", dlatego nie miał zamiaru go podważać. Usiadł na jednym z wolnych krzeseł, próbując sobie bezskutecznie poukładać to wszystko w głowie. Skapitulował po tym, jak głos Fausta znów zaplenił jego uszy. I o dziwo uległ zachęcie mężczyzny; przynajmniej do pewnego stopnia. Ujął w palce chleb i przyjrzał się jego konstrukcji, po czym zbliżył go do ust, ale nie po to, by go skonsumować, a jedynie dyskretnie powąchać i przeszukać pod kątem znalezienia ewentualnych śladów trucizny. Jednak zapach kromki był całkowicie zwyczajny. Zęby zacisnęły się na niej, po czym odgryzł niewielki kawałek, który przełknął. Na szczęście do pewnego stopnia był odporny na obce substancje, a taki niewielki skrawek posiłku nie powinien mu zaszkodzić.
  — I jak? Dobrze się czujesz, nic ci nie jest? — zapytał Fausta, tym razem otwarcie sugerując, że podane im jedzenie mogło być zatrute, acz nadal uniknął zastosowania konkretnych słów. Miał po prostu nadzieję, że drugi Pies zrozumie jego intencje, ale nie doczekał się odpowiedzi; oto rozległ się tak do bólu znany mu ton głosu i powiódł wzrokiem za jego źródłem, mimo iż dobrze wiedział kogo tam ujrzy. I nie popełnił błędu w swoim założeniu.
  W istocie nie mógł powiedzieć, że widzi Kenny'ego pierwszy raz na oczy, więc milczał. Jedynie skinął głową w formie przywitania, trzymając się wcześniejszego postanowienia; przebieg rozmowy z nim spoczywał na rękach Psa, który był bardziej otwartych w stosunku do obcych mu osób, niż doktor, każdego traktujący z rezerwową.
  Jekyll zmienił zapobiegawczo pozycję ciała. Niby po to, by mieć lepszy widok na twarz Kenny'ego, choć tak naprawdę usiłował uniknąć kontaktu swoich butów z zawartością manierki.
  Otwierał usta, by coś powiedzieć, albo przynajmniej potwierdzić cel wizyty, ale ostatecznie je zamknął, zdając sobie sprawy, że głos ugrzązł mu w gardle. Na kilka ulotnych sekund z twarzy informatora, przemieścił wzrok na twarz Fausta, a potem znów jego zielone ślepia spoczęły na licu (nie)znajomego mężczyzny.
  Chciałby wiedzieć o co chodzi, ale domyślał się, że ani jeden, ani drugi nie będzie potrafił mu pomoc. Co najwyżej znów poczuje na sobie te spojrzenie. Spojrzenie, które stosuje się w przypadku natknięcia się na wariata.

Przez cały monolog wydobywający się z gardła brodacza milczał, jakby odjęło mu mowę, chociaż w rzeczywistości nie wiedział, jak uniknąć wcześniej popełnianego błędu. W głowie znowu pojawił mu się obraz postrzelonego, krwawiącego z ust Fausta. Bił się z myślami, nawet nie wsłuchując się uważnie w słowa informatora. W zasadzie całkowicie zignorował jego obecność. Wiedział, co ma do powiedzenia. Gdy skończył, odprowadził go wzrokiem do kantorka na zapleczu baru, ale nawet wtedy był dziwnie milczący, nie kwapiący się ani do podjęcia żadnej dyskusji, ani tym bardziej do ruszenia się z miejsca, mimo iż wcześniej mówił, że mu, że im szybciej się tym zajmą, tym szybciej wrócą do kryjówki.
  Zainteresował się swoim towarzyszem dopiero wtedy, gdy ten się odezwał.
  — Jasne, że nie ufam. I też nie powinieneś. Nie mamy pewności, czy to nie jest pułapka. Oren może być zakładnikiem, jasne, ale równie dobrze może być zdrajcą — ocenił, bo każdy scenariusz brzmiał tak samo wiarygodnie. Co prawda rzadko się zdarzało, że ktoś występował z gangu z powodu własnego widzimisię, ale niemniej jednak zdarzały się takie sytuacje i musieli takową brać pod uwagę. — Poza tym... — zawahał się na chwilę, chciał powiedzieć coś w stylu boję się miejsc pokroju bunkrów i wolałbym tam nie iść, ale ugryzł się w język — ... mam złe przepuszczenie, a z reguły intuicja nie zawodzi mnie w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków, Faust, dlatego tak dobrze idzie mi stawianie was na nogi po każdym niebezpiecznym starciu.
  Zmienił swój zamiar, zerkając kompanowi prosto w oczy, jakby chciał mu tym samym powiedzieć „jeśli wejdziemy do tego zagajnika, to umrzesz”, ale domyślał się, że Pies raczej nie zrozumie jego przekazu, więc się poddał; najwyżej pomyśli, że Bernardyna sparaliżował strach.
  Wstał z krzesła i udał się prosto w kierunku wyjścia, czując nieprzyjemny uścisk w żołądku. Może powinien zatrzymać ich informatora, powiedzieć mu jasno i wyraźnie, że powinien im towarzyszyć, bo przecież nie znają tej okolicy, ale z drugiej strony, dlaczego Kenny miałby pójść na taki układ? Niby powiedział, że jest do ich dyspozycji, ale równie dobrze mógł być w zmówię z osobą, która pociągnęła za spust. Tyle pytań, tak mało odpowiedzi… Jekyll czuł się, jak na skomplikowanym egzaminie z zakresu trudnych zagadnień chemicznych.
  Pchnął drzwi. Jęk zawiasów sprawił, że serce zabiło mu mocniej w piersi, ale nie dał tego po sobie poznać. Nie dał poznać po sobie tego, że obleciał go strach, bowiem wiedział, że wraz ze śmiercią Fausta, jego szansa na przetrwania drastycznie spadnie. Wszedł na dwór, czując powiew wiatru. Zadrżał, bo przynajmniej miał ku temu odpowiedni pretekst.
  — Nie jestem przekonany, czy powinniśmy zanurzać się w tej dziczy — oświadczył, gdy stanęli przed wspomnianym przez mężczyznę zagajnikiem, chociaż droga do niego była stosunkowo krótka, zaledwie kilka minut. Jekyll kopnął stojący mu na drodze kamień w ramach emocjonalnego upust.
  Wiedział, że Pies go nie posłucha. Odpali za chwilę tą swoją zabawkę i powie: daj spokój, musimy znaleźć Orena, ale gdy sięgnął po kulę, doktor uchwycił w palce jego nadgarstek:
  — Światło nie jest nam potrzebne, jedynie zdemaskuje naszą obecność — zaprotestował. Byli wymordowanymi. Ich oczy przez zwierzęce geny przystosowały się do ciemności. W zasadzie w niektórych korytarzach bazy DOGS było równie ponuro.

Słowa Fausta nie wpłynęły pokrzepująco na stan emocjonalny Jekylla, o czym mogło świadczyć jego zastygłe w bezruchu mięśnie twarzy, ale mimo to medyk nie sądził się, że rozmowa na temat intencji Kenny’ego, czy też statusu Orena przybliży ich do poznania prawdy. O takowej musieli przekonać się na własnej skórze, a droga do niej prowadziła tylko w jednym kierunku – do zagajnika, gdzie ktoś na nich czekał, uzbrojony w pistolet lub pochodną do niego broń. Oczywiście mógłby odwieźć swojego towarzysza od tego pomysłu i zasugerować powrót do kryjówki z pustymi rękoma, by tam usłyszeć kilka gorzkich słów o braku kompetencji, ale nie wiedział, jakim argumentami się posłużyć, by przekonać do takiej decyzji Fausta. Jako zwiadowca zapewne nie zniósłby takiej sromoty i lekarz był skłonny zrozumieć jego stanowisko w tej kwestii, bo w podobny sposób zachowywał się, jeśli w grę wchodziła medycyna; robił wszystko w celu osiągnięcia swojego celu, mimo iż wszystko było przeciwko niemu. Niemniej przed oczami nadal miał treść swojego snu. W objęciach mroku takowa wydawała się niemal tak sam rzeczywista, jak ich świszczące w chłodnym powietrzu oddechy.
  Bernardyn, napotykając element zdziwienia na twarzy drugiego Psa, rozluźnił uścisk z jego nadgarstka. Tętno, które wyczuwał pod opuszkami palców przed paroma sekundami sprawiło, że umrzesz, Faust znalazło się na końcu języka. Otworzył usta, by je wyrzec, ale wtem napotkał spojrzenie mężczyzny, przez co je zamknął, choć ciężar tych oczu sprawił, że wreszcie spuścił wzrok i potoczył nim po najbliższej okolicy.
  — Jasne, ale lepiej się nie rozdzielać — wymamrotał, ledwo cedząc ówże słowa przez zęby. Czuł się, jak przyłapany na gorącym uczynku. Miał wrażenie, że Faust coś przeczuwa, coś podejrzewa, albo wie, że doktor kręci i nie mówi mu wszystkiego, ale co ma mu powiedzieć? Nic w miarę logicznego nie przychodziło mu do głowy; zionęła w niej najprawdziwsza pustka.
  Nabrał do ust powietrza, idąc - chcąc czy nie chcąc - tuż za Faustem Z każdym kolejnym krokiem serce w nań piersi tłukło się coraz bardziej. Czasem miał wrażenie, że jego brzmienie przypomina odgłos wystrzału.
  Wyjął skalpel i zacisnął na nim palce, jednocześnie wodząc wzrokiem po każdym skrawku wolnej przestrzeni, ale pomimo tego, nie mógł przypomnieć sobie, jak wyglądał skrawek lasu podczas strzelaniny. Każde mijane drzewo, krzak, czy nawet sięgające im kolan trawa wygląda tak samo, więc równie dobrze mogli od kilku minut krążyć w kółko.
  Doktor, usłyszawszy zgrzyt gałęzi, mocniej zacisnął dłoń na nożu chirurgicznym. Zajrzał ponad ramię swojego kompana, dostrzegając znajomą górkę i nieomal natychmiast zrobiło mu się ciepło, mimo iż towarzyszące im zimne podmuchy wiatru kąsały odsłonięte skrawki skóry.
  — Schyl się. — Złapał Fausta z rękaw bluzy i pociągnął go w dół, po czym powiedział "tędy", wskazując wolną dłonią przeciwległy kierunek do tego, w którym oddano strzały w trakcie jego snu, choć powoli zaczął wierzyć, że to wcale nie był sen, a skoro nie był to sen, to co? Nie potrafił odpowiedzieć sobie na te pytanie. Miał coraz większy mętlik w głowie. Był na dobrej drodze, by popaść w obłęd. — Trzymaj broń w pogotowiu. Wyraźnie czuję czyjąś obecność — dodał, pociągając nosem na potwierdzenie swoich słów. W powietrzu unosił się obcy zapach, choć nie mógł określić liczebności niosących go istot. Jego umiejętności zakresu tropienia ograniczały się do upolowania zająca czy też wiewiórki w biokinetycznej formie.