Cisza. I niepokój. Nachodził go z każdej strony. Przedzierał się pod skórę w charakterze rozbiegających się po całym  ciele dreszczy. Wymuszał na sercu mocniejsze drgania. Doprowadzał do drżenia palców zaciskających się kurczowo na nożu chirurgicznym.
  Jekyll przesuwał spojrzeniem po okolicy, ale nie mógł złapać żadnego tropu. Oprócz przyciszonych oddechów, szelestu liści i kilka innych dźwięków, nie mógł wyłapać żadnego, który wskazywałby na obecność kogoś, kto nie były ani nim, ani Faustem. Właśnie, Faust.
  Gdy z gardła Psa potoczyły się pierwsze dźwięki, wypuścił ze świstem powietrze z płuc, nieomal się nim nie dusząc. I już chciał zabrać głos, ale… 
  — Shhh- patrz.
  Zastygł bezruchu, wpatrując się w ciemność przed sobą, bowiem również dostrzegł sylwetkę, a raczej jej cień, który przemknął między drzewami i zniknął im z oczu. Choć jej prezentacja na krótko znajdowała się w polu widzenia medyka, nie mógł odegnać od siebie wrażenia, że zna jej właściciela, jednakże (Musimy iść za nim.) zerknął na Fausta, przypominając sobie, że wyśniony odgłos wystrzału spóźnia się o kilka cennych sekund, a nawet minut. Dłoń lekarza powędrowała w kierunku ramienia Psa, jednak zatrzymała się kilka centymetrów przed celem. Ostatecznie palce nie zacisnęły się na skrawku ubrania. Wycofał je, rezygnując z pokusy przekonania się o tym, czy ma do czynienia z tym samym mężczyzną, z którymi dzielił pokój. Zapach się zgadzał.
  — Musimy iść za nim.
  Nie, nic nie musimy.
  Po chwili zaczął odróżniać rzeczywistość od snu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Po tym, jak zielone ślepia zetknęły się z pełnymi życia oczyma towarzysza, za z jego klatki piersiowej nie trysnęła krew był skłonny uwierzyć, że tamten realistyczny obraz poprzedzający aktualne wydarzenia ułożył się w jego głowie pod postacią koszmaru przez pryzmat kilku nieprzespanych nocy z rzędu. Nie mógł również wykluczyć opcji, że ktoś majstrował w jego głowie podczas trwania kilkugodzinnej drzemki i ta perspektywa wydała mu się najprawdopodobniejsza ze wszystkich dostępnych mu opcji. Była niczym rześki zefir pojawiający się w trakcie piekielnie upalnego dnia.
  — Chodźmy — przytaknął, nie podzielając entuzjastycznej nuty pobrzmiewającej w znajomej barwie głosu. W dalszym ciągu był sceptyczny względem zwiedzenia nieznanego im bunkra, w którym mogło kryć się wiele przykrych niespodzianek, , ale obiło mu się o uszy, że Oren i Faust byli ze sobą zżyci, więc nic dziwnego, że Pies robił wszystko, by go odnaleźć. Chwytał się każdej nadziei. Wszystkiego, co miał pod ręką. Jekyll nie wątpił w to, że był gotowy oddać w ofierze nawet kogoś, kto dzieli z nim cel, jeśli to mogłoby mu odzyskać to, co utracił. Ta perspektywa nie dawała mu spokoju, spędzała mu sen z powiek. Prześladowała go na każdym kroku, ale czy to nie dobry pretekst, aby raz na zawsze pozbyć się nielubianego członka rodziny?
  Nieświadomy, że na wargach pojawił się zalążek uśmiech, wstał. Ruszył za Faustem, wzmacniając uścisk na skalpelu. Poderżnął nim tyle gardeł, że to nie miało znaczenie, kto będzie kolejną jego ofiarą.

Szedł tuż za Faustem, nie spuszczając go z oka. Nie miał zamiaru ani zbaczać z kursu, ani rezygnować z towarzystwa na rzecz odpoczynku. Zresztą nie odczuwał zmęczenia. Zależało mu przede wszystkim na tym, aby jak najszybciej rozwikłać zagadkę zniknięcia Orena i wracaj, skąd przyszli. Po usłyszeniu pytanie drugiego Psa, przewrócił oczami.
  — Nie, nie ma mnie — sarknął cicho, ale mimo wszystko był mu wdzięczy za tą troskę, bo przecież w każdej chwili ten ktoś, kto pociągnął we śnie za spust, może zaatakować ich od tyłu, a w tym wypadku ofiarą jego ataku bez wątpienia stanie się doktor.
  — Coś chyba słyszę.
  Wierząc mu na słowa, uchylił się gwałtownie, opierając plecy o korę pobliskiego twarz. Wtedy też dźwięk doleciał również do Bernardyna i zamarł bezruchu. Serce w jego piersi zamarło na okres trwania unoszącej się w powietrzu złowieszczej melodii, która zabrzęczała mu boleśnie w uszach. Nie dość, że ją rozpoznał, przypisał do melodii granej w radiu, to jeszcze przypomniał sobie, z czyich ust pierwotnie ją zasłyszał. Wolał nie pamiętać, naprawdę wolał nie pamiętać tej duchoty unoszącej się powietrzu i zapachu ludzkiego potu, od którego go mdliło, a owacje i hałas towarzyszy tej chwili doprowadzał go do szału, jednak od tej chwili upłynęło wiele, naprawdę wiele lat. Zamiast oparów gorąca, w skórę kąsał go chłód, a mimo tych wyraźnych różnic, utracił kontrolę nad swoim, tymczasowo nękanym przez drgawki ciałem. Zaciśnięta dłoń na skalpelu zadrżała, sprawiając, że jej właściciel musiał wzmocnić uścisk, aby narzędzie chirurgicznie nie skonfrontowało się z usypanym kamieniami podłożem, gdyż mógłby zdemaskować ich lokalizacje.
  Nine - w myślach Bernardyna pojawiło się tę imię, zanim jeszcze oswoił się z tą myślą, a przed oczami nieomal natychmiast stanęło mu przeżarte przez kwas lico dawnego sprzymierzeńca. Pamiątka po ich ostatnim spotkania oznaczała się na skórze medyka w charakterze blizny. Powędrował wolną dłonią wzdłuż ciała, czując jej wyraźne, nieprzyjemne mrowienie. Przełknął ślinę, mając wrażenie, że wszczęła alarm, że chciała mu tym samym przekazać uciekaj, Jek, uciekaj, on tu jest, jest i tym razem nie spudłuję. Owa świadomość przedarła się do jego umysłu, wżarła się w niego jak kwas w skórę mężczyzny, przez co serce przypomniał sobie o poprawnym funkcjonowaniu. Tłukło się w jego sercu, niczym ptak chcący wyrwać się z klatki. Znowu był bliski omdlenia.
  Wykonał chaotyczny krok w tył, ale nieomal nie stracił przy tym równowagi. Przed upadkiem uchroniło go faustowe ramię, na którym zakleszczył palce.
  — Co robimy?
  Nie odpowiedział od razu. Przymknął powieki. Gdy nucenie ucichło, wsłuchiwał się w swój świszczący oddech. Próbował z całych sil ustabilizować, ale ten był poza jakąkolwiek kontrolą. Zdecydowanie łatwiej było mu kontrolować stan zdrowia pacjentów niżeli własny.
  — Uciekajmy stąd. To zasadzka — odezwał się wreszcie, choć z jego gardła z ledwością wydobyły się te dźwięki. Uświadomiwszy sobie, że nadal znajduje się zbyt blisko mężczyzny, odsunął się i przyjrzał się jego twarzy. W zielonych oczach jarzył się niepokój wymieszany ze strachem. Coś co rzadko zerkało do ślepi tego lekarza.

Nie możemy teraz zawrócić. Po co to wszystko?
  Jekyll nie odpowiedział. Wpatrywał się bez słowa w poczynania swojego kompana, nie mogąc pozbyć się z głowy zasłyszanej wcześniej melodii. Nie mógł jej pomylić z żadną inną. Miał tego świadomość. Takowa wdzierała się w jego umysł, sprawiała, że drżały mu ręce, a nogi odmawiały posłuszeństwa.
   Jesteśmy tak blisko. A jeśli jest tam i czeka na ratunek, a my zawrócimy? Nie będziesz pluć sobie w twarz?
  Nie, do cholery, Faust. Nie będę na siebie wściekły, bo to tak nie działa. Będę szczęśliwy, że żyję - warknął we własne myśli, ale w dalszym ciągu nie przedstawił swojego punktu widzenia drugiemu Psu, bo to przecież nie był argument pasujący do kogoś, kto powinien troszczyć się o członków rodziny, czyż nie? Chociaż nie znał swojego towarzysza, mniej więcej wiedział, czego od niego oczekiwał i bynajmniej nie była to troska o swój tyłek.
  Ciche westchnięcie wypadło z pomiędzy warg Bernardyna.
   Jesteśmy we dwójkę, nikt nas nie zauważył. Wciąż dominujemy.
  Czyżby?
  Uniósł brew ku górze.
  Nie rozumiał skąd u Psów tyle zapału, tyle wiary we własną siłą, tyle samozaparcia, tyle przeświadczenia, że świat leży u ich stóp.
  Przeciwieństwie do Fausta był niemal pewny, że osoba czająca się w mroku znała nie tylko ich położenie, ale też cel ich pobytu w tym miejscu. To czy Oren zdradził, czy nie było w tym momencie kwestią najmniej istotą. Oren pełnił rolę wabika. I Jekyll nie miał co do tego żadnych, najmniejszych wątpliwości. Rozwiało jej jedno imię - Nine.
  Bernardyn mając tego świadomość nie postąpił krok za swoim kompanem. Stał u wrót, zerkając w dół. Przerażony głos towarzysza sprawił, że zanim doktor postawił stopę na pierwszym stopniu, ręka mocniej zacisnęła się na skalpelu.
  — Jest tak źle? — zapytał, aczkolwiek miał świadomość, że forma w jakim wypowiedział owe słowa, nie dotarła do znajomych uszu, bowiem posłużył się przy tym szeptem.
  Kiedy serce podeszło mu pod samo gardło, uświadomił sobie, że jest tu wcale nie musiało być kierowane do niego. Wraz z pojawieniem się Nine'a, elementy wcześniej rozsypanej układanki zaczęły układać się w jednej, spójny obrazek. I nie wiedział, jaka emocja dominowała w nim bardziej dotkliwe - strach przed zmorą ze swojej przyszłości czy złość na samego siebie, że dał się podejść.
  Splunął kawałek dalej od jednej ze stóp człowieka, który zakleszczył dłoń na jego ramieniu. Fala bólu będąca następstwem tego uścisku niemal zawaliła lekarza z nóg.
  — Więc to ty za tym wszystkim stoisz? — syknął, konfrontując wzrok z zamaskowanym obliczem człowieka, który był bliski wysłaniu medyka za światy. — Co dałeś temu ścierwu w zamian? — Mimo iż w tej chwili był wypełniony strachem, nie miał zamiaru mu go ukazać. Zadarł głowę ku górze, nadal zaciskając mocno palce na swojej jedynej broni, do której obecnie miał dostęp. — Jeszcze ci mało?
  Nie mógł się nadziwić, dlaczego Nine nie zabił go zeszłej zimy. Miał ku temu odpowiednie warunki, a jednak spudłował.
   Chciał spudłować, a to spora różnica, Jekyll. P O Z W O L I Ł C I U C I E C.
  Domyślał się po co ta cała szopka. Mógł go dorwać podczas każdego wypadu na Desperacje. Nie musiał angażować w swój spisek osób postronnych, ale Nine nigdy nie szedł na proste rozwiązania. Chciał doktorowi udowodnić, że nie ma po swojej stronie absolutnie nikogo. I prawie mu wyszło. Prawie, bo Bernardyn miał świadomość powyższego od samego początku.
  Złapał z Ninem kontakt wzrokowy. Czekał. Na śmierć, a raczej na to, co było przed nią. O wiele gorszy ból niż ten, który emanował z ramienia.

Choć jego słuch rejestrował dźwięki przetwarzane przez struny głosowe duszącego go mężczyzny. Choć rozumiał ich sens i wiedział, że jest w dupie. Choć w duchu przyznawał mu rację. Choć nie miał wątpliwości, że Nine wcale mu nie groził, tylko informował o tym, co nadejdzie. Choć w chwili, kiedy ujrzał jego zamaskowaną twarz, całe życie przeleciało mu przed oczyma. Choć na krótką chwilę zapomniał jak się oddycha. Choć czas się dla niego zatrzymał, mimo iż cenne sekundy ulatywały mu między palcami. Choć zdawał sobie sprawę ze swojej śmiertelność i wiedział, że moment konfrontacji prędzej czy później nadejdzie, nie był na to wszystko przygotowany. Gdzieś z tyłu głowy tliła się myśl, że diabli złego nie biorą, ale teraz miał ochotę się zaśmiać ze swojej naiwności. Na szczęście przez wzgląd na towarzyszące mu problemy z oddychaniem, musiał stłumić tę ochotę w zarodku, by nie udusić się własną śliną. Niemniej, taki koniec, w obliczu tego co przygotował dla niego mężczyzna, mógł okazać się zbawieniem.
  — Przyjemnie patrzy się na śmierć kompana?
  Pytanie Nine podziałało na niego jak wiadro zimnej wody na rozgrzane ciało. Wzdrygnął się odrobinę.
  — Kompana? — Ściągnął brwi, przez to między nim pojawiła się zmarszczka. — Jedenastu ludzi, których uważałem za kompanów, też umierało na moich oczach. Naprawdę myślisz, że śmierć jednego człowieka może sprawić mi przyjemność lub cokolwiek wskórać? Sam wiesz, że liczba ofiar moich medycznych praktyk jest długa, więc skąd pomysł, że mogę czerpać przyjemność ze śmierci? Stała się częścią mojego życia. Przywykłem do niej. — Jeżeli Nine chciał złamać go w taki sposób, uchwycić się płonnej nadziei, że doktora ruszy sumienie, pomylił się w swych rachunkach. Mimo minimalnej sympatii, którą Jekyll poczuł do Fausta, nie miał zamiaru ukazywać, że mu zależy.  — Nie ukrywam, że wolałbym spożytkować jego życie w bardziej naukowy sposób. Wiesz, w formie eksperymentu, ale niestety nie mam na to wpływu. — Wzruszył ramionami. Obojętności przyćmiła emocje dotychczas widniejące na jego obliczu, ale było to tylko jedna z masek, którą nosił na codziennie. Środek do celu. Gwarancja, że Nine nadal będzie uważał go za pozbawionego skrupułów skurwysyna. Nie chciał za żadne skarby świata psuć tego wizerunku w oczach mężczyzny. Nie po tym, jak doprowadził go do łez kilkaset lat temu.
  Parsknął ni to z rozbawienia, ni z powodu goryczy, która nagromadziła się pod wpływem wypowiedzianych przez mężczyznę słów. Jego ukochana nie musiała umierać, a przynajmniej nie w taki bolesny sposób, jednakże zbieg okoliczności zweryfikował plany chirurga. Popchnął je do ostateczności.
  — Wyciągasz śmiałe wnioski, ale co ty możesz wiedzieć na temat jej śmierci? I na temat jej krzyków podczas tego procesu? — Utkwił ślepia w puste oczodoły maski. Wiedział, że pod tworzywem sztucznym kryły się oczy zranionego człowieka, który pragnął zemsty w imię swojej ukochanej. Problem tkwił w tym, że ona nigdy nie odwzajemniała jego uczyć w takim stopniu, jakim on sobie wyobrażał. — Wiedziałeś o tym, że nienawidziła cyrku? Że gardziła ludźmi będącymi jego częścią? Że przychodziła do mnie każdego wieczoru i snuła plany o życiu poza sklepieniem namiotu? Że podtrzymywałem ją na duchu, gdy ty oddawałeś się swojemu nałogu? Nie, Nine, wiedziałeś  czyż nie? Nie znałeś jej ani trochę. I to boli cię w tym wszystkim najbardziej, prawda? Irina przyjrzała na oczy w godzinie swojej śmierci, a ty nawet nie kiwnąłeś palcem, by jej pomóc, więc nie wygaduj bzdur. Twoja obietnica względem niej jest gówna warta. Zasłaniając się nią, chcesz jedynie uciszyć wyrzuty sumienia i dać upust swojemu rozczarowaniu.
  Na ustach Jekylla pojawił uśmiech, który zawierał w sobie trochę ironii, a trochę smutku delikatnie zarysowanego w zielonych ślepiach smutku. Nie powinien dolewać oliwy do ognia, ale jakie to miało znaczenie, skoro czekał na niego wyrok śmierci? Odwlekanie go nie miało już żadnego sensu. Może czas złożyć pokłon przed Śmiercią, zanim pozostały w nim ostatnie odruchy człowieczeństwa?
  Pojedynczy syk wydostał się z pomiędzy warg, gdy na skórze pojawiła się powierzchowna rana. Poczuł ciepłą, a jednocześnie lepką konsystencje na grdyce, a potem niżej i niżej. Nie pozostał mu dłużny. Ręką, w której trzymał skalpel wystrzeliła w kierunku ramienia mężczyzny. Chciał zatopić w niego ostrze jak najgłębiej. Chciał zamknąć raz na zawsze ten rozdział. Uśpić demony krążące nad jego głową. Punkt widzenia Bernardyna był zbliżony do tego, który przyjął Nine. Świadomość, że żył, nastarczała mu pewność, że nie wyzbędzie się swojego lęku. Na każdym kroku będzie rozglądnął się za siebie, w obawie, że dojarzy tam wykrzywioną w nienawiść twarz zniekształconą przez żrącą substancję.
  — Zakończymy to raz na zawsze.
  Uśmiech zależał z jego ust na rzecz spokoju utkanego z cienkiej warstwy kłamstw.

Nie sądził, że skalpel wbije się w ramie mężczyzny.  Był pewny, że ten zrobi unik, ale najwidoczniej nie miał takiego zamiaru, a doktor miał trudność, by wyjąć nóż chirurgiczny z jego twardych mięśni i skapitulował, gdy poczuł na szyi pięć palców. Wsłuchiwał się w jad sączy się z jego słowa, starając się nagromadzić do płuc tyle powietrza, ile zdoła. Cisza, która nastała, została potraktowana przez doktora jako pozwolenia na użycie strun głosowych. I skorzystał z tego przywileju.
  — Świetnie, ale muszę przyznać, że im dłużej żyje, tym bardziej nie potrafię pojąć, co tobą kierowało. Mam wrażenie, że ból wyryty na ich twarzach był ci na rękę. Nie uratowałeś ich. Nie ostrzegłeś. Nie zabiłeś mnie, a przecież byłeś do tego zdolny, więc dlaczego pozwoliłeś im odejść, nie czyniąc nic, by odwrócić ich los? Ba, nawet nie wyjawiłeś im prawdy o moich praktykach. Jestem skory uwierzyć, że wcale ci na nich nie zależało. Czyż nie żal ci tylko twojej oszpeconej gęby? —  Nie, nie interesowały go motywy tego człowieka. Chciał zająć go rozmową. Naiwnie wierzył, że Faust zrozumie, że życiu doktora zagraża niebezpieczeństwo, skoro nie zszedł na dół i pokona tych kilka szczebli, by znaleźć się tuż przy nich, naciśnie za spust w celu odstrzelenia łba zamaskowanemu mężczyźnie. — Byłeś biernym obserwatorem. W świetle dawnego prawa zostałbyś zapewne posądzony o współudział. I skazany...
  Słowa zostały zgłuszone przez krzyk dolatujący z dołu.
  Nie odpowiedział. Ostrze w bliskiej odległości od jego krtani nie dało mu takiej możliwości. Poza tym sam Nine dał mu chwilę wcześniej do zrozumienia, że nie ma zamiaru tolerować żadnych znaków dymnych wysyłanych w kierunku towarzyszy. A Jekyll nie chciał wyjść na kogoś, komu zależało. Wiedział, że ten skurwiel czeka aż to zademonstruje. Zamiast tego na usta lekarza wstąpił ładny uśmiech, ani trochę nieprzypominający grymasu z wcześniej.
  — Nie sypiałem z nią. Nie mam w zwyczaju obcować z kimś, kto zaprasza do łóżka każdego.
  Irina nie różniła się niczym od kobiet pracujących w burdelu. Była ulicznicą. Szła do łóżka z każdym, kto wyszeptał jej do ucha czułe słówka. Kto dał jej coś w zmian. Kto nakarmił ją złudzeniami. Przez jej posłanie przewinęło się dużo przedstawicieli ich płci, o czym najwyraźniej Nine nie miał pojęcia. Zapatrzony w jej piękno zapominał o jej słabościach do komplementów. Była na tyle sprytna, by zataić przed nim liczne romanse.
  Chciał wbić szpilę głębiej, ale wtem glos zamarł mu w gardle. Faust dotarł na samą górę. Czuł jego obecność. Dojrzał ją w zachowaniu Nine'a, niemniej nie zerknął w nań kierunku. Obowiązek, by odpowiedzieć na uszczypliwość mężczyzny była silniejsza.
  — Technika poszła w górę. Opatentowałem sto razy lepsze metody — rzekł, a raczej wyszeptał, ledwo poruszając przy tym ustami.
  Nie wiedział, jak to się skończy. Gdyby Nine chciał go tak po prostu zabić, uczynił, by to najprawdopodobniej przed tym, zanim Faust dobył broń, ewentualnie w chwili, kiedy kciuk Psa znalazłby się na spuście. Wszak nie brakowało mu precyzji i bezbłędnie trafiłby w tętnice.
  Bernardyn umarłby bardzo szybko. W niespełna minutę. Ale...
  Obraz znowu się rozmył. Do jego uszu nie dolatywał już ani głos Nine'a, ani Fausta. Znalazł się w próżni, w stanie nieważkości. Znał to uczucie. Zostało mu zarezerwowane w momencie, kiedy ktoś uśmiercił Fausta. Cholera jasna.

Hałas dolatywał do niego zewsząd. Otworzył ociężałe powieki. Jedno było pewne - nie był w hotelowym, obskurnym hoteliku i nie miał pod ręką Fausta. Znajdował się za kulisami. Oklaski i wiwaty dochodziło z okolicy sceny. Trupa żegnała się z publicznością. Zerknął na datę na rozwieszoną na ścianie plakatu. 23/09/2273. Próbował przypomnieć sobie, co wydarzyło się w owym czasie i dlaczego akurat tutaj został zesłany.
  Chyba będziemy musieli porozmawiać na osobności, Kyle, usłyszał ego głosu Nine'a, a chwilę później w polu widzenia pojawiła się czarnowłosa kobieta. Irina. Zawróciła w głowie niejednemu. Nic dziwnego. Nie można jej było zarzucić braku atrakcyjności. Jekyll oparł się jej urodzie tylko dlatego, że nagość kobiecego ciała nie była mu obca. Już podczas studiów przywykł do skrytych pod ubraniem krągłości. Ponadto nauczył się tłumić pożądanie.
  Uniósł kciuk ku górze, by dać jej do rozumienia, że pokaz przypadł mu do gustu, choć nie czerpał przyjemności z tego typu rozrywek. Akrobatyka doprowadzała do ciężki urazów kręgosłupa. Pracując w szpitalu podczas swojego stażu, borykał się z takim przypadkiem. Przerwany rdzeń kręgowy. Paraliż od pasa w dół. Pacjent ostatecznie umarł. Nie mogąc pogodzić się ze swoim losem, przedawkował prochy przeciwbólowe. Umarł na jego oczach. Dokładał wszelkich  starań, by uratować mu życie. Pierwszy zgon zaliczony w swojej medycznej karierze.
  Spróbował wykrzywić usta w uśmiechu, ale nie ręczył za efekt. Udał zatem zmęczonego, nie chcąc dostarczyć Irinie powodu do zmartwień, gdyż być może na widok jej smutnego oblicza nie będzie w stanie oprzeć się jej urokowi.
  — Byłaś rewelacyjna. Jak zawsze — zapewnił, ze sztucznym uśmiech przyklejonym do ust. —  Wpadnij do mnie później. Mam coś, co może ci pomóc w poprawie kondycji.
  Jego spojrzenie nie spoczęło na stałym punkcie w postaci jej twarzy. Wpatrywało się ponad jej ramię. Szukał nim sylwetki Nine'a. I po chwili zapytał ją, czy go widziała.
  23 września 2273 roku. Właśnie tego dnia Nine zaczął czerpać uciechę z szkodliwej dla zdrowia używki - snus, a Jekyll zaszczepił w pierwszym członku trupy nowy odłam specyfiku, nad którym pracował.
  Czyżby Nine posiadał dar powrotu do przeszłości? Czyżby chciał wyplenić doktora ze wspomnień DOGS, by nie narazić się na ich zemstę? Czyżby chciał naprawić wcześniej popełnione błędy? Musiał go odnaleźć, bt uzyskać odpowiedzi na te pytania.