Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Nieludzko krzywy, karykaturalny wręcz grymas radości pojawił się na obliczu Odbicia, zniekształcając je makabrycznie i zamazując większość jego podobieństw do człowieczego lica. Malujące się dotąd na pyszczku tym rysy twarzy Marceliny rozpłynęły się niby sypki piach zmyty potężną falą morską, zostawiając za sobą czystą, pustą facjatę powykręcaną straszliwie przez przeogromne rozradowanie i wybuchową radość buzujące w istocie tej w lustrze zamkniętej. Palce zakleszczone wcześniej na dłoni Wymordowanej - która to wyrwała się z tego chłodnego, nieprzyjemnego chwytu i zbyła ofertę rozmówcy z delikatnym, ledwo widocznym uśmiechem czającym się w uniesionych leciuteńko kącikach ust - w dalszym ciągu wystawały ponad zimną w dotyku, cudownie gładką taflę, aby nagle i niespodziewanie zacisnąć się na niej; złapać ją. Pęknięcia rozcapierzone i poplątane, i krzyżujące się ze sobą objęły w ułamku sekundy calutką powierzchnie pochwyconego zwierciadła, przecinając bezlitośnie postać w nim zaklętą i szatkując ją na dziesiątki i setki, i tysiące kawałków - tylko wyszczerz jej szeroki i wszystkie zęby pokazujący pozostał nietknięty, nienaruszony ani odrobineczkę.
- Martwa czy żywa... może i martwa bardziej niźli żywa, ale przeznaczenie swoje i egzystencję dalej posiadasz, Panienko. Lepiej mocno się ich trzymaj, hah! - odezwało się Odbicie z dźwięczną iskrą śmiechu w głosie, a tuż po ostatnim wypowiedzianym wyrazie cała tafla lustra rozsypała się na milion drobniutkich, nierównych i lśniących odłamków zaściełających tutejszą część podłogi niczym poszarpany i wydziergany z krysztalików dywan. Przez umysły Marceliny oraz Havoca przebiegł w momencie tym prąd donośnie trzeszczący i prędko gasnący, podobny do charkliwego pyknięcia wyłączanego, starodawnego radia. I potem cisza pośród ich myśli zagościła, niezmącona i nieskalana obcą, niechcianą obecnością.

Niedługo przed tym zdarzeniem - przed rozsypaniem się tafli zwierciadła i zamilknięciem Głosu na wieki wieków - nasz drogi Wojskowy zaatakowany został po raz kolejny przez swoją domniemaną Matulkę, która zignorowała z początku zadawane przez niego niestrudzenie pytania. Z krzykiem głośnym i ochrypłym rzuciła się bestialsko do przodu w chwili, w której to mężczyzna zdołał wycelować w nią pożyczoną, masywną i ciążącą okropnie w rękach włócznię. Natarcie to spowodowało, że nie tylko Havoc przyciśnięty został gwałtownie do nierównej, obłożonej czutymi aktualnie na plecach czaszkami ściany, ale też to, iż pokiereszowana niewiasta w czarną suknię przyodziana nadziała się na grot ostry i cudowny - który wbił się jej idealnie w mostek z obrzydłym, głośnym trzaskiem łamanych kości - lecz nie zdawała się ona faktem tym jakoś specjalnie przejmować. Napierała bowiem dalej, przesuwając się mozolnie i boleśnie do przodu po grocie grubym oraz w ciało coraz to bardziej się wpijającym, z rękoma wyciągniętymi ku Havocowi i dłoniami rozwartymi w imitacji szponów jakiegoś człekopodobnego drapieżnika.
- Ciebie! Zabić Ciebie! Ciebie! Ciebie, ciebieciebieciebie! - zaczęła krzyczeć w pewnym momencie, będąc już milimetry marne od tknięcia policzków mężczyzny opuszkami łaknących krwi palców.
I w takiej właśnie pozycji oraz sytuacji ujrzała ich Marcelina, której calutka postać mignęła na sekundę jej wymordowaną formą - tak, jak gdyby noszona przez nią iluzja potrzaskała się razem z lustrem - zaraz jednakże przybierając kompletnie ludzki, człowieczy wygląd.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 2/3 użycia

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Havoc nawet będąc przypartym do muru nie stracił zdrowego rozsądku i zdolności do logicznego myślenia, jak udowodnił to już przy wcześniejszych okazjach i teraz tylko dodatkowo fakt ten potwierdził, utrwalił. Matulka z kolei zdawała się kompletnie zatracić w swoim dzikim, łaknącym krwi szaleństwie, napierając do przodu wbrew swojej kiepskiej, niedogodnej ku temu pozycji. Sapiąc i charcząc, i wyjąc wściekle sięgała łakomymi łapskami ku twarzy mężczyzny, podczas gdy ten puścił w pewnej chwili włócznię - co nie zrobiło wielkiej różnicy, ponieważ końcówka jej zaparta była o ścianę i dociskana do niej przez obłąkaną, zaślepioną karykaturę - i jedną dłonią chwycił za nadgarstek maszkary, drugą natomiast za klekoczący, szeleszczący nieustannie łańcuch. Długo w pozycji takiej utkniętymi nie byli, gdyż ułamek sekundy później siedem kreatur zrodzonych z cienia rozdzieliło ich bez najmniejszego zająknięcia i ustawiło się pomiędzy nimi, oddzielając Rodzicieleczkę od jej jakże słodkiego, kochanego syneczka - którego to chciała zamordować, ale był to już nieistotny, drobny i maluteńki szczegół. Czyż nie? Jedna z tych mrocznych bestii zajęła się nawet zmaganiem z nieumarłą w pojedynkę, starając się odciągnąć ją jak najdalej tylko mogła od niedawno przyciśniętego do obłożonej czaszkami ściany Wojaka. Przepychanka ta chaotyczna i opętane miotanie się Matulki, i krew rozbryzgująca się dookoła niej nierównymi, szyderczymi plamami ustały w momencie, w którym spokojne, wypowiedziane przez Havoca słowa rozbrzmiały w okrągłym tym pomieszczeniu. Wszystko zamarło jak na zatrzymanym filmie, zbladło do samotnych odcieni szarości, umilkło niby ustrzelone gołębie...

Wszystko.

Świat zawirował wokół naszej zacnej pary, czarne plamy pojawiły się przed ich oczyma i nim się spostrzegli, to leżeli na chłodnej, kamiennej podłodze twarzami skierowanymi ku niemożliwemu do zgłębienia wzrokiem, ogarniętemu nieprzeniknionymi ciemnościami sufitowi. Obok siebie byli? Chyba tak, bo stykali się ramionami, słyszeli swoje oddechy, czuli skórę tej drugiej osoby. Jak to się stało? Hah! Kto wie? Wtem nachyliła się nad nimi postać bardzo znajoma i dotąd wisząca bez głowy na środku sali - kamerdyner-kościotrup o oczodołach zamieszkałych przez fioletowe ogniki i w garnitur poszarpany przyodziany.
- Tylko całość jest prawdą.
Uśmiechnął się do nich - co dziwnie wyglądało, nierealnie, ale jednak to uczynił - a po tym... po tym przytomność wymknęła się sprytnie pomiędzy ich palcami, zrzucając ich umysły w przepaść omdlenia bądź snu. Marcelina obudziła się w jaskini położonej gdzieś na wschodzie Desperacji, zimnej i przyozdobionej zwisającymi z sufitu, zielonymi piórami oraz kośćmi nawiniętymi na wełniane sznureczki. Wokół niej majaczyła czarna kopuła energii emanująca niebieskawym światłem, która to zalśniła mocniej przez sekundę ulotną, po czym pękła niczym bańka mydlana, poruszając dziko i szarpiąco dyndającymi ozdóbkami. Havoc, natomiast, świadomość odzyskał na strychu malutkiego, skromnego i jednopiętrowego domku znajdującego się daleko na zachodzie M-3. Budyneczek ten umieszczony był wewnątrz niewielkiego, gęsto zarośniętego lasku i zaniedbany bardzo był, zakurzony i wręcz rozpadający się, trzeszczący wiekiem i grożący niechybnym zawaleniem. Tuż przy swojej głowie Wojak dostrzec będzie mógł otwartą skrzyneczkę symbolicznie ozdobioną, w środku której znajdowała się stara, acz dalej działająca i fałszywa, jak później dane mu będzie odkryć, przepustka. Oboje, Marcelina i Havoc, czuć będą wiszący w powietrzu, ciężki i kłująco gorzki zapach, jak również znajdą na swoich palcach serdecznych blady tatuaż prostej, eleganckiej obrączki.

MISJA ZAKOŃCZONA

Nagrody:

• Marcelina: Shrike oraz postać ludzka (przy pierwszych "noszeniach" jej sprawiać będzie wrażenie niewygodnej, obcej).
  
• Havoc: Fałszywa przepustka.

Dodatkowe:

• Oboje na palcu serdecznym prawej dłoni macie blady, szary tatuaż obrączki.
  
• Obojgu z Wam doskwierać będzie przez najbliższą fabułę wyczerpanie i trudności z koncentracją.
  
• Możecie ciapnąć sobie tutaj jeszcze jakieś pościki końcowe c: