Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Śmiech - głośny i dziki, i rubaszny, i zadawać by się mogło niekontrolowany - rozbrzmiał wewnątrz czaszek dwójki uczestników tegoż cudacznego wydarzenia, przywodząc na myśl niespodziewany, niezapowiedziany wybuch bajecznie kolorowych fajerwerków. Grzmiał pośród ich myśli niby burza chaotyczna i niszczycielska, rozbijał się po umysłach jak byk niezdarny i na domiar kulawy, wył niczym wichura rozpędzona i obłędem dogłębnym spętana. Śmiał się i śmiał, i śmiał... i nie było widać końca tego koncertu im na chama, bez możliwości sprzeciwu zaserwowanego. Aż wreszcie, po minutach dobrych paru, ustał on tak nagle, jak to się zaczął, zostawiając po sobie ciszę głuchą zabarwioną piskiem niskim, w uszy się wbijającym i delikatnie wibrującym.
- Ależ Paniczu, zawsze jest inny wybór od tego na tacy podanego - odezwał się On, a głos jego niósł ze sobą nutę ochrypłą i boleśnie, do krwi jakby zdartą. Dalej ton wypowiadanych przez niego słów był raźny i radosny, może nawet bardziej, niźli przy początkowych wypowiedziach, jednakże ta surowa, wypolerowana do kości chrypa podsuwała sugestię odnośnie tego, że persona katująca ich podpowiedziami i szyderstwami nie jest jednak jakimś wszechmocnym głosem znikąd; duchem niematerialnym i czającym się w czarnym suficie; bóstwem tajemniczym i dawno już zapomnianym, a istotą, która to wcale nie jest odporna nawet na tak przyziemne, normalne dolegliwości, jak zdarte od zbyt długiego śmiania się gardło. A może była to najzwyklejsza, podła i okrutna sztuczka z modulacją głosu? Ha! Któż to wie?

Podczas gdy Marcelina stała po drugiej stronie mocnej, grubej szyby i przyglądała się poczynaniom jej kompana niedoli, ten postanowił przyprawić ją o mały zawał serca i postąpić naprzód, ku utkniętemu w ścianie, rozkładającemu się wężowi. Wpierw niby zadał stworzeniu groźnemu i kły szczerzącemu pytanie, jednakże ten nie odpowiedział w żaden, jakikolwiek sposób, wpatrując się tylko w niego tymi swoimi płomyczkowi ślepiami i obserwując uważnie każdy wykonywany przez niego, najdrobniejszy ruch. Havoc, bawiąc się w Daredevila, ruszył się ku niemu i wyciągnął śmiało, acz ostrożnie rękę ku wajsze, robiąc to jednak w taki sposób, że nie dałby rady z tejże odległości jej pochwycić czy chociażby czubkiem paluszka tyknąć. Gadzina wyszczerzyła bardziej swoje kły zakrzywione, unosząc wściekle wargi i rozdziawiając szerzej swoją paszczę, lecz nie zaatakowała, nie rzuciła gwałtownie w przód. Powoli, powoli Wojskowy zbliżał się dłonią do swemu oddalonego, niemożliwego z tego dystansu do złapania celu, aż wtem zdarzyło mu się zrobić nieco szybszy, prędszy ruch w przód.

Reakcja stworzenia była natychmiastowa.

Wystrzelił on do przodu niby strzała puszczona z napiętej, przygotowanej do bitki kuszy, zębiska mając wycelowane w nadgarstek mężczyzny i planując wgryźć się w niego brutalnie i boleśnie, i wygłodniale. Havoc nie byłby w stanie zareagować na czas - odskoczyłby, owszem, wykonałby unik, tak, ale mimo wszystko nie obyłoby się bez otrzymania jakiejś rany. Na calutkie szczęście spięta i obserwująca całą sytuację Marcelina zatrzymała z pomocą Telekinezy napastnika w momencie, gdy końcówki kłów były praktycznie milimetry od skóry Informatora. Przypłaciła to utraceniem iluzji z ogona, który to chwilę później stał się świetnie widoczny i ukazał się całemu światu - no, temu światu tutaj, małemu i zamkniętemu, i przypominającemu pokój próby wykreowany przez jakiegoś szurniętego dowcipnisia.
- Ohoho, wiedziałem, kogo wybrać! - rozgrzmiał On wesolutko i z jawną aprobatą, podczas gdy unieruchomiony na ten moment wąż syczał bezdźwięcznie i głucho. Idealna okazja do wykorzystania, czyż nie?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 2/3 użycia | Nyktokineza 2/3* przerwy
  *Przerwa skrócona ze względu na tylko jeden post użycia.

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Opłaciła się ich współpraca i przede wszystkim interwencja Wymordowanej, ponieważ Wojakowi ostatecznie udało się, w akompaniamencie ukontentowanego i przepełnionego dumą chichotu buszującego wewnątrz ich czaszek, chwycić za wajchę i pociągnąć ją mocno w dół. Niemalże poleciał przy tym silnie do przodu, na ścianę groźnie przed nim sterczącą, gdyż bardzo niewiele, o dziwo, potrzeba było wysiłku, ażeby to poruszyć tym uległym, strzeżonym przez zastygłego w bezruchu gada kawałkiem drewna. Zgrzyt przeciął przestrzeń niby wystrzał z armaty, odbił się dzikim echem od posadzki i kamieni, i powierzchni kwasowej cieczy, ginąc ostatecznie w suficie czarnym i przepastnym, i jakby nieskończonym. Ledwo dźwięk ten rozmył się, rozpłynął w powietrzu niby mara złudna, zarówno wąż na wpół przez śmierć zeżarty, jak i srebrzysty pęk cierni blokujący drogę Marcelinie do zbawiennych drzwi rozsypały się w niewidzialny, nieistniejący popiół. Cicha zalęgła się w pomieszczeniu tym na pół szklaną przegrodą przedzielonym, flauta wypełzła śmiało z rogów i zapanowała dzielnie wokoło, milczenie osiadło na posadzce niby popiół wojenny i bitewny, i w krwi skąpany. Spokój, słodki i kuszący, opatulił ich oboje niematerialnymi kocami, nie będąc, zaskakująco, przerwanym przez jakże irytujący, szydzący z nich Głos. Nic się nie działo, nic nowego nie spadało im na głowy, żadne świeże próby nie były im kpiącym i wesołym tonem przedstawiane.

Nic.

Jeśli bohaterowie nasi zacni podejdą do drzwi dla nich już pięknie dostępnych, to przekonają się, iż są one dla nich otwarte - ale tylko wtedy, kiedy oboje złapią za klamki w tym samym czasie, równocześnie. Rozwarcie ich pokaże im czerń głęboką i niemożliwą do spenetrowania wzrokiem, jednocześnie zapraszając w swe kojące odmęty, jak i odpychając pustym, chłodnym odczuciem. Kiedy oboje przekroczą próg, to dopiero wtedy zapali się światło - fioletowe, jaskrawe i nadające otoczeniu ostrych, wyrazistych kantów - a także uaktywni się chór głosów barytonowych, wyśpiewujących pieśń w nieznanym, acz magicznie brzmiącym języku. To czaszki zaściełające calutką ścianę okrągłej, sporej sali o kilkunastometrowej średnicy i niknące nawet w znajomej już naszej dwójce czerni sufitu odgrywały rolę idealnie zgranej kapeli, ruszając żuchwami i wydając z siebie zawodzenie to pięknie w ucho wpadające. Podłoga była standardowo, niezmiennie kamienna, zaś na środku znajdowały się trzy interesujące rzeczy: zwisający z sufitu szyją do dołu, pozbawiony głowy szkielet, który to odebrał ich jeszcze nie tak dawno temu z pierwszej komnaty; lustro wysokie na trzy metry i szerokie na dwa, w którym znajdował się niewyraźny, zamazany obraz jakiejś postaci; oraz Mamusieńka, która wyglądała zdecydowanie lepiej i składniej, niźli na początku.

Istotnym i ważnym faktem było tutaj to, że mimo że Havoc i Marcelina przeszli przez drzwi znajdujące się obok siebie, na jednej ścianie, to weszli w nowe, przepastne pomieszczenie w dwóch różnych punktach. On od południa, wychodząc naprzeciw stojącej do niego przodem, wciąż przebitej włócznią kobiecie, której arystokratyczna twarz była obecnie calutka z jednym okiem dalej tylko wypalonym. Wiele jej obrażeń - prócz tych na prawej dłoni i kilku poparzeń - ustąpiło cudownemu ozdrowieniu, gładkiej skórze, brakowi jakichkolwiek oznak tego, że coś tam wcześniej tragicznego było. Prezentowała się o wiele przyjemniej dla ludzkiego oka, porządniej, ale w dalszym ciągu przyprawiać mogła o dreszcze, zwłaszcza z jej suknią czarną, która przywodziła obecnie na myśl dym gęsty i wijący się u jej stóp niby jadowite węże.
- Dziecię moje! Wiecznie razem! Jeszcze troszkę i... zdobędziemy władzę! - Wyciągnęła ku niemu ręce i postąpiła ciężki, metalicznie szeleszczący krok naprzód.
Szakalica, tymczasem, pojawiła się w sali wejściem na północy, Havoca i Matulkę słysząc doskonale, ale mając zasłoniętych ich wspomnianym, obróconym powierzchnią odbijającą w jej kierunku lustrem. Nie pokazywało ono, jednak, otoczenia, a nicość przeraźliwą, zimnem bijącą i zamieszkałą przez istotę pojedynczą, na baczność wręcz stojącą. Jeśli Marcelina odważy się zbliżyć do tegoż majestatycznego, o złotej i zdobionej bajecznie ramie przedmiotu, to zobaczy, że niekształtna, jakby nieuformowana do końca postać posiadała kilka jej własnych cech - sylwetkę i włosy, i skórę, i rysy twarzy. I w pewnym momencie odbicie to uśmiechnie się szeroki i pomacha do niej słodko, chichocząc bezdźwięcznie i niekontrolowanie, i szaleńczo.
- Witaj, Młoda Damo! - rozgrzmiało w ich umysłach, mocniej i silniej niż poprzednio, realniej.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 2/3 użycia | Nyktokineza 2/3* przerwy
  *Przerwa skrócona ze względu na tylko jeden post użycia.

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Oboje przeszli przez drzwi oferujące im wydostanie się z poprzedniej, przedzielonej na pół szklaną przegrodą sali, wkraczając do okrągłego pomieszczenia zajmowanego przez lustro oraz Matulkę. Nie widzieli się nawzajem, jako że wspomniane rzeczy znajdowały się idealnie pomiędzy nimi i tym samym blokowały im możliwość ujrzenia się. Na domiar tego, Havocowi nie dane było zobaczyć zniekształconego, niepełnego odbicia w lustrze, ponieważ stało ono do niego czarnym, wykonanym jakby z obsydianu tyłem, z kolei Marcelinie widok na pokiereszowaną, przebitą włócznie kobietę zasłaniało to wielgaśne, skierowane w jej stronę zwierciadło. W jednym pokoju się znajdowali, w końcu nie rozdzieleni, a mogący spokojnie działać razem, a i tak coś tkwiło między nimi; coś przeszkadzało im w interakcji i pięknej, słodkiej współpracy idącej do przodu pełną parą. Tym czymś była Mamusieńka i Lustro, którego mieszkaniec - karykatura Wymordowanej, niekompletna i przywodząca na myśl puzzle poukładane z przesianego, wiekowego kompletu elementów - uśmiechał się szyderczo i szeroko, i bezczelnie w stronę właścicielki kasyna. Rozłożył wtem ręce i uniósł podbródek lekko w górę, delektując się jakby rozbrzmiewającym wokół nich chórem; pieśnią wyśpiewywaną przez czaszki zaścielające calutką, okrągłą ścianę.
- Ciekawe niezmierny jestem, Młoda Damo, cóż jeszcze możesz mi zaoferować. Cóż jeszcze możesz mi oddać - rozgrzmiał w umysłach obu uczestników tej chorej zabawy głos Odbicia, mimo że usta krzywego odzwierciedlenia Marceliny nie poruszyły się ani odrobineczkę. - No cóż, już niedługo się przekonamy, hm?

Wojskowy, tymczasem, wycofał jak najdalej tylko mógł od Matulki do niego przemawiającej, wpadając tym samym na ścianę, od której biło przeraźliwe, szczypiące odsłonięte kawałki skóry zimno. Przez zabieg ten zetknął się niechybnie z ludzkimi czaszkami wyśpiewującymi swoją piosenkę - nieustannie i nieprzerwanie, i calutki czas, niby odtwarzacz zapętlony na jednym, pojedynczym utworze - i poczuć mógł przez ubranie ruszające się, ocierające o niego żuchwy tegoż osobliwego chóru. Kobieta przyodziana w czerń, z kolei, wydała z siebie jęk przeraźliwy, zakrapiany wewnętrzną boleścią i niedowierzaniem, i bólem, postępując ciężki, klekoczący stalowo krok naprzód.
- Razem - rzekła ochryple i wolno, i z dobitnie. - Razem. Razem. Razem. Razem. Razem. Razem. Razem. Razem. - Ruszyła w jego stronę mozolnym, ograniczonym przez łańcuchy marszem, w pewnej chwili sięgając prawą, obdartą do krwi i kości dłonią po wystającą z jej barku rękojeść włóczni. Nie czekając na nic więcej, wyszarpała ją z zadziwiającą łatwością i swobodą ze swego ciała, ignorując rozszarpane, zwisające z nowo powstałych otworów mięso i mięśnie; pogruchotane i połamane, i potrzaskane kości klatki piersiowej; litry krwi rozpryskujące się groteskowymi obrazami na kamiennej posadzce dookoła niej. Krzyknęła - długo i głośno, i zadziwiająco zgranie z pieśnią rozbrzmiewającą w powietrzu - i rzuciła się w stronę Havoca, celując ostrzem uwolnionej, poplamionej posoką broni prosto w jego serce.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Havoc - masz kilka sekund na reakcję.
  
• Marcelina: Telekineza 2/3 użycia | Nyktokineza 3/3* przerwy
  *Przerwa skrócona ze względu na tylko jeden post użycia.

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Bliżej niezidentyfikowana, przyodziana w kilka jej elementów wyglądu persona wpatrywała się w Marcelinę nieustannie i bez przerwy, mimo że ciężko było to stwierdzić przez fakt, iż niekompletnemu odbiciu brakowało oczu. Uśmiech zdobiący niedokończoną, na wpół jakby jedynie wyrzeźbioną twarzyczkę poszerzył się w odpowiedzi na słowa Wymordowanej - poszerzył tak bardzo, że rozciągał zbyt silnie mięśnie i skórę, zaokrąglał groteskowo kąciki ust i pokazywał za dużo zaostrzonych niczym śmiercionośne kły zębów.
- Teraz rozmawiamy, ha! - rzucił wesoło i z nutą zadowolenia, wychylając się naprzód i oblizując łakomie wargi. - Co mi możesz dać? - powtórzył, śledząc bacznie i uważnie każdy czyniony przez nią ruch i krok. Po niedługim, stosunkowo krótkim czasie Marcelina dobrnęła do pięknego, zdobionego lustra, wyciągając ku gładkiej, chłodnej powierzchni rękę w próbie pokojowego, spokojnego załatwienia całej tej przedziwnej, magicznej sprawy. Czyn jej odzwierciedlony został przez Postać, a kiedy dłonie ich zetknęły się ze sobą, jego palce - lodowate w dotyku i przywodzące na myśl kruche szkło - przebiły się przez taflę i splotły się z jej własnymi w pewnym, stalowym uścisku. - Wszystko. Możesz dać mi wszystko. Możesz dać mi życie - zaproponował słodkim, kuszącym tonem. - Jedno życie. Jedno Twoje życie za jedno moje. Jedno życie potwora za jedno człowiecze - ciągnął z narastającą w jego głosie euforią i niedoczekaniem, i nieposkromioną radością, a puste jego oczodoły zamigotały i wypełniły się kryształowymi, potrzaskanymi drobinami o nienaturalnie niebieskiej barwie. Dokładnie i idealnie takiej, jaką zaobserwować można w ślepiach właścicielki kasyna.

Ostrze włóczni dosięgło - częściowo, ale jednak - swego upragnionego, pożądanego celu, zatapiając się bezlitośnie w ciele Havoca i dopiero po dobrych kilku centymetrach zatrzymując przez zahaczenie o kość obojczykową. Świeża, gorąca krew zmieszała się z wcześniejszą, zimną i w poniektórych, o wiele starszych punktach już zakrzepłą, podczas gdy czaszki zalegające na okrągłej ścianie pomieszczenia i dotąd wyśpiewujące piękną pieśń nagle oraz niespodziewanie zamilkły. Chór ucichł niby zdalnie wyłączony i odcięty od życiodajnego prądu, zalewając tutejszą przestrzeń milczeniem oraz ciszą przerywanymi wyłącznie przez cztery - jeżeli można zaliczyć tu i personę zamkniętą w lustrze - znajdujące się wewnątrz niej istoty. Ta podająca za się Matulkę Wojskowego - a przynajmniej sama siebie tak postrzegająca - nie odpowiedziała na zadane przez niego pytanie, wpatrując się tylko w niego rozszerzonymi z szoku i strachu, różniącymi się od siebie - jedno zdrowe, drugie w dalszym ciągu wypalone - oczyma. Głos Marceliny - wyraźny i dobitny, acz z dala trzymający się od terytorium krzyków - dobiegający do nich z drugiej półkuli sali rozbrzmiał w obecnej flaucie niemalże niestosownie, niewłaściwie i nie wyglądało na to, aby Nieumarła w ogóle go zarejestrowała, usłyszała. Rękojeść upstrzonej posoką, dalej majestatycznej broni puszczona przez nią została, co spowodowało pociągnięcie Havoca w dół wraz z ciężarem masywnego, złapanego przez niego w dłoń oręża i niechybne, mocniejsze rozdarcie jego krwawiącej obficie szramy.
- Nie! - wrzask Matulki rozdarł brutalnie powietrze, kiedy ta wygięła się karykaturalnie w tył i chwyciła w obie garście swoje białe włosy tuż przy skórze czaszki, ciągnąć i targając, i szarpiąc. - Tak! Nie, nie! Razem! Nigdy! Zabij! Nie chcę! Zabij - Miotała się i wrzeszczała, i wyła, cofając o trzy kroki i walcząc jakby z samą sobą.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 2/3 użycia