W tę "najlepszą opiekę" miejscami można powątpiewać, ale nie mieli lepszej opcji. Poza oczywiście śmiercią w męczarniach.
Łatwo wyczuł strach złomiarza. Rudy był ogólnie płochliwy miejscami. Nie w sensie typowo zwierzęcym, gdzie obcy podchodzący przeraża oraz pobudza do ucieczki. U desperata chyba chęć zysku potrafiła stłumić strach, aby być w stanie dobić interesu. Acz przy bliższym - fizycznym - kontakcie, od razu się chłopak wycofywał.
Mutant rzucił swoją puchatą kitę na kolana Skyu. Masz, odstresuj się, gładząc futerko.
- Hej, będzie dobrze, tak? - Uśmiechnął się ku pokrzepieniu serc, albo tylko jednego serca, tłukącego się pod pomarańczowym kombinezonem.
Wysłuchał następnie z uwagą anioła, zanim pokiwał z zawahaniem głową. Podchodził do informacji od niego z pewną rezerwą, jednak zapamiętał każdą.
- Zostawię tu wszystkie nasze rzeczy. Jeśli możemy, prosiłbym przede wszystkim o zapas świeżej wody. Lew nie pił już jakiś czas, a nam się kończy. Mam bukłaki przy uprzęży. Chętnie też podzielę się suszonym mięsem za trochę warzyw - na parę chwil twarz lisa zrobiła się dziwnie poważna. Wręcz analityczna. Rozważał, czy coś jeszcze potrzebują i czy mogą coś wymienić.
- Jeśli jest tu gdzieś jakiś las, przyda nam się także drewno na opał. Byłbym wdzięczny za wskazanie drogi do niego. Nie znam zbyt dobrze tych rejonów - zmrużył lekko oczy, w myślach przeskakując po każdym przedmiocie w ich wyposażeniu.
- To chyba wszystko. Wezmę trochę jedzenia i bukłak wody. Skoro to droga tylko na jeden dzień, więcej nie potrzebuję - pokiwał w zamyśleniu głową, a potem się uśmiechnął.
- A najważniejsza prośba, to o dbanie o Skyu - rzucił wesoło, merdając znów lekko ogonem.
Pochylił się delikatnie, zerkając, jak anioł pisze, a potem biorąc od niego kartkę.
- To jakiś szyfr? - Nie znał połowy z tych znaków... Ma chyba poważne braki w mowie pisanej. Wypada nadrobić. Schował sobie kartkę do kieszeni spodni, zanim dopadł do Skyu, obejmując go i przytulając wszystkimi czterema kończynami.
- Odpoczywaj! Może ugotujecie zupę? Zjesz nareszcie coś dobrego, co nie jest rozmoczonym mięsem - ucieszył się, machając już całkiem kitą, zanim posmyrał złomiarza nosem po szyi (prawdopodobnie powstrzymując się przed tym, aby go polizać. Nie chce się sam zarazić) i wstał.
- Tak. Pójdę zdjąć nasze bagaże z lwa i możesz mi pokazać kierunek - sięgnął po worek, po czym wyszedł przygotować się do drogi.

Nie widział innej opcji, jak zdążyć przed wieczorem. Wszak to miał być tylko spacer prosto jak z bicza strzelił i na dodatek cały czas lasem. Czy mogą być lepsze okoliczności na pokojową, przyjemną wycieczkę?
Kesil powinien częściej rozmawiać z aniołami, inaczej wiedziałby, jak kończą się z pozoru miłe spacerki przez zagajnik.
Zaczęło się niegroźnie. Otoczyły ich piękne motyle, trzepocząc skrzydełkami. Wymordowany wyciągnął nawet dłoń, chcąc jednego zmotywować do odpoczynku na jego palcu. Niestety, szybko tego pożałowali, kiedy masa drażniącego pyłku spadła na ich ciała. Próżno też było szukać ulgi. Motyle nie zdawały się pragnąć odlecieć w najbliższym czasie. Dwa nawet wleciały do paszczy lwa, sprawiając, że poruszona bestia jęła cofać się, wydając z siebie odgłosy bólu. Jej ryki spłoszyły stado halli. Niewidzialne, przerażone stworzenia wpadły na nieszczęsnego lisa ich biegu ku spokojniejszej części lasu. Co prawda nie oberwał mocno, ale dwa razy poroże walnęło go w twarz. Z pewnością zostanie siniak...
Chwiejąc się, drapiąc oraz niezbyt widząc, co robi przez opuchnięty policzek i zakryte pyłkiem oczy, potknął się o jakiś wystający korzeń. Wpadł na szczęście w krzak z miarę miękkiego zielska. Nawet całkiem ładnego. Gorzej, że przy tym rękę poraził ból wybitego nadgarstka. Jednego z trzech, wobec tego nie aż taka tragedia. Ma pozostałe ręce nadal w pełni sprawne.
Niestety, do pieczenia i swędzenia twarzy oraz ramion dołączyło histeryczne kichanie, spowodowane silnie pachnącym pyłkiem kwiatów, w otoczeniu których siedział. Wypełzł zatem stamtąd, starając się podnieść... Tylko po to, aby wywrócić się o następny korzeń, wpadając w kolejną kępę kwiatów. Tym razem nie wybił sobie nadgarstka... O ziemię, bowiem zrobił to o leżący pień. Yey różnorodność.
Podrapany na ciele od gałęzi i własnych paznokci, kichający oraz obolały tako na twarzy, jak i dwóch z posiadanych rąk, nie był w stanie chwilowo stanąć o własnych siłach. Musiał mu w tym pomóc król lasu. Ent, poczuwając się zapewne do odpowiedzialności przynajmniej za część obrażeń lisa, złapał go ogromną łapą za grzbiet, wyciągając z krzaków. Przeniósł w pobliże strumienia, aby ochlapać zimną wodą, zmywając częściowo pyłek od motyli i kwiatów. Przynajmniej chłopak nareszcie mógł przestać kichać.
Król lasu odstawił go na brzeg, wrzucając do jego torby jakieś kwiatki. Tak szczerze, to Kesil nie zwrócił na podarek zbyt wielkiej uwagi, nadal mając opuchniętą twarz i bolące dwie ręce. Niezbyt mógł także ruszać dłońmi.
Zajęczał smętnie, co brzmiało, jakby ktoś porządnie skopał szczeniaczka, zanim wymordowany dostał kawałek bandaża z ekwipunku. Zaczął usztywniać sobie zwichnięte nadgarstki, gdy dołączył do niego lew. Temu mniej się oberwało, jedynie musiał jakoś uspokoić drapanie w gardle. Napił się zatem dość sporo, aż położył obok Kesila, odpoczywając po tej nieprzyjemnej przygodzie. Zupełnie, jakby blondyn miał lepiej.
W pewnym momencie na biały bandaż weszło coś czarnego. A potem kolejne coś. Mrówki. Yh. Strzepnął je, ale szybko wróciły. Albo to kolejne? Zanim zauważył, był cały w tych małych żyjątkach. Poderwał się, otrzepując desperacko. Nie pomagało to za mocno, czuł, że wszędzie - nawet we włosach - ma robaki. Lew prawdopodobnie to samo, bo zaczął się drapać tylną łapą. Wstał i potrząsnął grzywą, uciekając z mrowiska jak niepyszny. Kesil siłą rzeczy podążył za nim, ignorując zupełnie pnącza, w które kotowany wkroczył. Przynajmniej do momentu, aż te nie postanowiły go boleśnie spętać, podrywając z ziemi.
Cichy krzyk wyrwał się z jego piersi. To nie było ani przyjemne, ani obiecujące. Złapał lwa za grzywę i przylgnął do niego licząc, że zrobi... w zasadzie cokolwiek, co ich uwolni. Na ich szczęście, kot nie musiał podejmować żadnej innej czynności poza byciem dużym. Rośliny puściły ich dość szybko, nie dając rady unieść ich aż do przerażających, rosiczkowatych kwiatów. Liści. Gęb. Cokolwiek to było, Kesil nie zna się na anatomii roślin.
Puszczony, podkulił dwie zranione ręce, starając się wypełznąć ze zdradzieckich pnączy na pozostałych czterech kończynach. Niestety lew nie był na tyle ostrożny. Zanim zauważyli, czekała ich powtórka z rozrywki, tylko tym razem wiedział, jak postąpić, aby nie dać się zjeść.
Kiedy już jakimś cudem opuścili kłębowisko krwiożerczych roślin, na wpół zrozpaczony, na wpół zdenerwowany tym natężeniem złych wydarzeń, stanął na środku ścieżki.
- Czy to już koniec, czy ten las jeszcze w jakiś sposób pragnie mnie pokarać?!
Za sobą usłyszał złowróżbny syk, będący prawdopodobnie odpowiedzią na jego pytanie. Odwrócił się wolno, aby zobaczyć rodzinę atro. Nie dostrzegł ich wcześniej, zbyt skupiony na pnączach, a gdy już był wolny, po prostu idiotycznie jął wrzeszczeć w lesie. Prawdopodobnie przez to zdając się zagrożeniem dla jaszczurów.
Nie zdążył się wycofać. Zawsze go zaskakiwało, jak te ogromne gady potrafią się zwinnie poruszać. Rzuciły się na niego, atakując. Większy, zapewne samica, chwyciła zębami za łydkę mutanta, przewracając go. Drugi, smuklejszy, doskoczył do torsu, wgryzając się w ramię. Prawdopodobnie Kesil stałby się przekąską dla gadów, gdyby nagle z krzaków nie wypadł lew. Został w tyle, bo kilka pnączy nie chciało go puścić i musiał je przegryźć. Nawet teraz jedna gałąź owijała się wciąż wokół jego łapy, acz teraz tylko ciągnąc się za kotowatym, zerwana w połowie. Bestia odgoniła stworzenia, w ferworze walki znikając za jednym pomiędzy drzewami.
Nieobecność obrońcy wykorzystały ostałe dwa atro - samica oraz młodzik. Rzuciły się ponownie na Kesila, gdy ten wstawał. Nastolatek zatopił kły w boku ciała mutanta, zaś samica wgryzła się w udo. Szybko jednak zrezygnowały, bowiem lew już wracał. Wycofały się, acz pyski miały okrwawione, a lis był pogryziony.
Czuł się okropnie sponiewierany. Nigdy jeszcze tyle złego nie zdarzyło się w tak krótkim czasie. W pewien sposób chciało mu się płakać.
Otarł się z krwi, przemył rany i na szybko obandażował, zanim wlazł na grzbiet lwa. Dość ma podróżowania pieszo. Położył się, chowając twarz w gęstej grzywie i tylko pokierował stworzenie, aby poszło okrężną drogą. Wiele nadłożą, ale może nic więcej nie spotka ich złego.
A gdy dotarł do celu, wyglądał jak chodzące nieszczęście, opatrzony byle jak, z posiniaczoną twarzą oraz zadrapaniami gdzie tylko można owe mieć.