Lew nie był zadowolony z traktowania niczym juczne zwierzę. Początkowo odmawiał wzięcia bagażu na grzbiet, prychał i jak ten kot cofał się, ilekroć chciało się coś mu ubrać. Tyle, że jest różnica między kotkiem ważącym 5 kilo, a 500... I to nie tylko wizualna w sprawie dwóch zer. Jak lew włączył cofanie, pociągnął Kesila za sobą, aż lis poleciał w piach Desperacji.
Okazało się, że problem tkwił w braku przyzwyczajenia do toreb oraz ich złym ułożeniu. Kiedy zostały dopasowane, lew zniósł lepiej ich obecność. Na szczęście dla dzielnych podróżników, stworzenie z natury było dość leniwe i olewcze. Gdy bagaż przestał go uwierać, nie miał już powodu go zrzucać. Trącił tylko lisa łbem, mało nie posyłając go kolejny raz na glebę, zanim w końcu mogli ruszyć w drogę.
To aż niesamowite, ile zwykłego farta mieli w zdobyciu informacji. Skyu co prawda był bogatszy od Kesila, ale żaden jakoś nadmiernie nie grzeszył kasą. Nie chodzili obwieszeni broniami ani nie oślepiali złotymi łańcuchami. Innymi słowy, nie mieli za dużo do oddania w zamian za wiadomości. Acz jak to mawiają, głupi ma szczęście... Albo to kwestia nie ich inteligencji (która miejscami potrafiła sięgać poziomu płyty chodnikowej), a tony czterolistnych koniczynek, które rudzielec skrzętnie hoduje? Z tym zapasem szczęścia nie mogło im źle pójść.
Podróż jednak wydawała się długa i jak wymordowany przyzwyczajony był do wałęsania się po niemalże całej Japonii, tak Skyu już gorzej. Był tylko człowiekiem. Mutacje lisa pomagały mu przetrwać w tych warunkach, ale gorąco, które pobudzało zmiennocieplnego (częściowo) Kesila, skutecznie osłabiało złomiarza. Zabrali zatem przede wszystkim dużo wody. Dziękować niebiosom za wzięty od Ourella czysty płyn, chociaż i lis, i lew przyzwyczajeni byli do chłeptania nawet brei z kałuż. Ale po co, skoro dzięki aniołowi wody mogli ominąć ten problem, a dla ogromnego lwa te kilkanaście litrów to żaden problem unieść? Sami by opadli z sił już dawno, jakby mieli tyle taszczyć.
Inna sprawa, że w drodze są już parę dni i ostała im się tylko połowa. Mniej więcej. Może mniej niż więcej? Ta mniejsza połowa? Poruszył jednym z bukłaków, aby usłyszeć, jak przelewa się w nim płyn i ocenić jego objętość na około jedną trzecią pojemności naczynia. Plus mają jeszcze jeden pełen bukłak i dwa puste. Zdecydowanie to "mniejsza połowa". Powinni gdzieś rozejrzeć się za wodą, aby uzupełnić zapas na powrót do Apogeum, by nie zostać ostatniego dnia o suchej buźce.
- Myślisz, że będzie gdzieś tu jakieś źródło? - Ha, gadaj zdrów, Skyu i tak nie odpowie. I miej próżne nadzieje na znalezienie wody. O jedzenie tak się nie musieli martwić. Od jakiegoś czasu lisowaty żywił się po prostu resztkami ze zdobyczy lwa. Bestia polując dla siebie, spokojnie zdobywała tyle mięsa, aby też starczyło dla wymordowanego nawet, jeśli to ochłapy. Kiedy było go więcej, roztropnie lis suszył paski mięsa na słońcu zachowując na "cięższe czasy". Zdarzało się bowiem, że nie mieli tyle szczęścia i lwu zostawała tylko padlina albo kości. Na takie momenty właśnie Kesil miał przygotowane suszone mięso. Dzielił się nim również ze Skyu, acz złomiarz musiał sobie mocno rozdrabniać pożywienie. A najlepiej opiec porządnie i potem zjeść taką miękką papkę.
Problem jednak stanowił fakt, że na Desperacji nie było wiele materiału opałowego. Skyu był inteligentny na tyle (Kesil w życiu by o tym nie pomyślał, nauczony jeść surowe), aby zabrać z mijanego zagajnika suche drwa. Są lekkie, więc nie obciążały mocno lwa, a na parę ognisk starczyły. Co prawda małych i musieli oszczędzać, ale hej. To tylko kwestia zrobienia sobie obiadu. Nocą i tak spali wtuleni w siebie oraz okryci kocem, jakkolwiek by rudzielec nie protestował przed bliskością wymordowanego i ogromnego lwa. Noce na pustyni są zimne. Lepiej już przełknąć własną paranoję, aniżeli zamarznąć. Wobec tego po zachodzie Słońca zmieniali się w ludzko-lisio-grzywiasty kokonik, gdzie Skyu był w środku, otoczony gęstym futrem lwa i kity Kesila. Trzeba pilnować, aby choroba nie rozwijała się dalej! A to obejmuje rozgrzewanie chorego.
W ten sposób dotarli aż pod rozwalający się wieżowiec. Lis drgnął, słysząc klaśnięcie i spojrzał na chłopaka.
- Ah? Masz rację, tam są rośliny. Kończy nam się drewno, więc trzeba będzie je uzupełnić. Może znajdzie się coś dobrego na rozpałkę? - Uśmiechnął się do rozmówcy, podchodząc z lwem bliżej.
- To jak, idziemy? Myślę, że to anioł. Anioły zawsze chcą pomagać. Tata mi dużo o nich opowiadał. Imię też nie brzmi japońsko, co? Akinael. Mogę rękę oddać, że to anioł - za wiele by nie stracił w razie przegranego zakładu.
Zszedł pierwszy z pagórka, ruszając w stronę budynku. Nie będąc pewnym, czy lepiej zawołać Akinaela, czy być cicho, ale dla pewności wolał nie robić hałasu. Ciężko ocenić, co ich usłyszy.

Dotknięcie kity było trochę niespodziewane, ale w zasadzie nie miał nic przeciw. Nie bał się dotyku ludzi, a Skyu nie chciał przecież nic mu urwać. Jedynie pogłaskać. Kita zatem zamachała znów, a blondyn kątem oka spojrzał na złomiarza, uśmiechając się doń. Zupełnie, jakby chciał zapewnić go, że nie musi się wstydzić albo zachęcić do kolejnego dotyku. Lis uwielbiał drapanie za uszami oraz po brzuchu, chociaż sam przed sobą się do tego nie przyznawał. Musiał jednak skoncentrować się na zadaniu, wobec tego chwilowe przyjemności odeszły na dalszy plan.
"Lekka nadpobudliwość" to dość delikatnie ujęte. Chociaż? Póki co anioł mógł się skupić na temacie, co jest najważniejsze. A to podobno Kesil ma koncentrację na poziomie przeciętnego fistaszka.
Nie poświęcał zbytniej uwagi samu procesowi badania Skyu, zwracając się w stronę lwa. Stworzenie usiadło ziewając i zajmując się wylizywaniem sobie przedniej łapy. Lis dopilnował, aby nic z grzbietu kota nie spadło, gdy dosłyszał wybuch śmiechu oraz radosne "mam twój nos!". Spojrzał natychmiast w tamtą stronę, strosząc ogon. "Zaskoczony" to mało powiedziane. Przestraszył się dość mocno, przez moment sądząc, że anioł jednak nie jest im aż tak przychylny, jak na początku zakładali. Zdziwaczał kompletnie od siedzenia samemu tak daleko od osiedli ludzkich?
Popatrzył po Skyu, kiedy jego nos znalazł się już na odpowiednim miejscu, zaś na twarzy mutanta odbiło się zawahanie. Powinni za tym Akinaelem podążyć? Chyba nie mają wyjścia. Jeśli nie zrobią tego, choroba postąpi, a Skyu najprawdopodobniej zejdzie nieprzyjemna śmiercią. Nie mają wiele czasu na szukanie kolejnego medyka.
Zbliżył się do rudego i schylił, aby szepnąć do jego ucha, gdy zielarz nie patrzył.
- Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Miejmy nadzieję, że żadnej części ciała nie zabierze w ramach zapłaty...
Zagryzł wargę, spoglądając za mężczyzną, aż pokonał własne obawy i wolno ruszył jego śladem. Lew tylko uniósł za nimi łeb, zaś widząc, że znikają w budynku, ziewnął i położył się, gdzie wcześniej siedział. Odpocznie, skoro ma okazję.
Mutant rozejrzał się po wnętrzu, odruchem węsząc lekko. Niezbyt mądrze, bo od zapachu suszek aż kichnął i uśmiechnął się przepraszająco do Akinaela. To nie tak, że celowo czegoś szukał... To taki psowaty odruch.
Po tym usiadł posłusznie na wskazanym meblu, biorąc sobie kitę na kolana, aby nie zajmowała dużo miejsca. Cierpliwie czekał, obserwując, jak ich chwilowy gospodarz szuka czegoś po półkach. Po jego reakcjach domyślił się, że nie wygląda to obiecująco. Tego też za chwilę dowiedział się z relacji słownej.
Zastanowił się. Wbrew pozorom, Kesil nie był głupi. Pod warstewką rozbawienia i zwierzęcego instynktu krył się całkiem bystry umysł, tylko trzeba się do niego dokopać.
Rozważył wszelkie za i przeciw, zanim skinął wolno głową.
- Tak... Tak myślę. Brzmi rozsądnie - lepiej, aby Skyu nie przemęczał się w tym stanie. Niech odpocznie, a lisowi i tak pomoże lew. Z nim polowanie nie powinno pójść źle. Co w ogóle może pójść źle, mając przy sobie pół tony mięśni?
- Potrzebujesz czegoś? Skyu powinien się wygrzewać? Mogę znieść dla niego koce. Będzie odpoczywał, tak? Czy masz dla niego jeszcze jakieś zadanie? - Skoro sam złomiarz nie może się wypowiedzieć, lis zrobi to za niego. Niech wie, co go czeka.