Ostatnimi czasy w Kesilu walczyły dwie, sprzeczne natury, każda podżegana przez wydarzenia, których lis był mniej lub bardziej głównym bohaterem.
Z jednej strony nie można zaprzeczyć, że w psowatym rodziła się pewność siebie i narastała ufność względem innych. Nawiązywał nowe znajomości, znajdował przyjaciół, zyskał nawet przybranego ojca. Z drugiej jednak nie mógł zapominać, że znajduje się na Desperacji. Urodził się na tych ziemiach, przeżarty został przez okrucieństwo owego jałowego pustkowia. Cudem zachował zdrowe zmysły, a nawet - co też zauważył nie tak dawno - spore pokłady empatii. Jego podejście do świata stanowiło szalony rollercoaster. Za życia wpojono dobroć oraz szacunek do humanoidów, po śmierci zaś głód pchał go nawet do aktów kanibalizmu tylko po to, aby teraz stopniowo odnajdował w sobie dawną wrażliwość na innych. Trwał póki co w dziwnym stadium pośrednim, gdzie za bliską osobą stanąłby murem, jednocześnie całkowicie obojętny na widok ścielących się po Desperacji ciał. Ba, pewnie by poleciał jeszcze do którego i starał się uszczknąć jak najwięcej. Umarł, to umarł. Kesil już mu nie pomoże, a przynajmniej się naje.
Do tej i tak osobliwej mieszanki dochodziła lisia ciekawość, zaszczepiona mu przez wirusa wraz z momentem śmierci. Żeby tylko ciekawość. W pakiecie dostał też bezczelność typowego rudzielca, chociaż jest blondynem. Co się z tym światem porobiło. Porządnych blondynów degraduje.
To wszystko sprawiało, iż stał paręnaście metrów przed wioską i myślał. Naprawdę, wyjątkowo i bez sarkazmu... No, może tylko trochę sarkastycznie. Zastanawiał się, czy warto ryzykować podejście pod budynki. Z drugiej strony, wioska naprawdę go interesowała. Co najwyżej w razie zagrożenia szybko ucieknie. Nie wydaje się, aby jakieś nadmiernie groźne bestie w niej żyły. Zbyt była... Porządna, o ironio. Szczególnie połatane ściany i jabłka których jeszcze nic nie porwało. Bezmyślne potwory nie naprawiają domów ani nie oszczędzają jedzenia.
Zaryzykował zatem, drepcząc w stronę zabudowań. Szybko został zauważony przez jednego z mieszkańców i na widok tego zainteresowania, w pierwszym odruchu odbiegł parę kroków. Zatrzymał się następnie, nastroszył uszy i zaczął węszyć w powietrzu. Młodzieniec nie wydawał się groźny. Wręcz przeciwnie. Bardziej żałośnie wychudzony i wzbudzający prędzej litość - bądź pogardę, jeśli ktoś przejawia wyjątkowe okrucieństwo - niż strach. Chyba, że strach o to, czy zaraz nie zemdleje.
Wyciągając głowę i stąpając nisko na łapach, w końcu podszedł do chłopaczka. Wpierw obwąchał jego palce, potem zamerdał lekko ogonem i spróbował polizać wnętrze dłoni desperackiego dziecka. Pogoda była typowo późnojesienna, zaczynały się pierwsze przymrozki. Lis zdążył porosnąć grubym futrem, jednak chłopak miał na sobie tyko kilka łachmanów. Nie jest mu zimno? Wymordowany zbliżył się, węsząc w okolicy piersi i szyi. Patrząc, czy chłopak nie zareaguje źle. Pomimo przejawianej ufności, gotów był uciec na każdy akt agresji. Nigdy nic nie wiadomo. Może zagłodzony nastolatek próbować go otruć w każdej chwili. Jeśli dzieciak nie zrobił nic niepokojącego, Kesil rozluźnił się nieco. Następne zamierzał polizać go po szyi i szczęce, zanim by okrążył młodego, zarzucając mu długą, puchatą kitę na kolana. Tylko chwile, szybko bowiem uwagę mutanta zwróciłoby leżące na piachu jabłko. Pobiegł zatem, aby chwycić je w przednie łapy. Mógł prawda w zęby, ale miał je zbyt długie i zbyt ostre, aby owoc nie został przebity i ośliniony. Nikt nie chce jeść czegoś, co w pysku miał zmutowany lis, jakkolwiek uroczy by nie był. Za to palce długie i chwytne, pazury zakrzywione, utrzymać jabłka nie było tak trudno. Ze zdobyczą w łapach podszedł do dziecka, upuszczając je przed jego nogami. Pchnął je łapami, zachęcając młodego do wzięcia. Usiadłby na koniec przy chłopaku chcąc, aby się trochę ogrzał od jego futra, znów starając się zarzucić ogon na jego kolana.
Mało to Kesil owego nie miał. Sama kita to prawie trzy metry kłaków. Jest, czym się okręcać.

Nie było trudno się domyślić, że chłopak jest zabiedzony, ale też męczony czymś psychicznie. Szczególnie po tym śmiechu. Lis miał wrażenie, że jest wręcz zardzewiały. Jakby młody nie przejawiał radości od dawna i zapomniał, co powinno się wówczas robić. Otarł się o jego ramię, siedząc obok i osłaniając lekko od wiatru. Przynajmniej do momentu, aż nie usłyszał opowieści.
Desperacja jest okrutna. Wymaga poświęceń. Ale poświęcenie życia dziecka wydawało mu się już szczególnym okrucieństwem. Niemniej to było jak najbardziej zrozumiałe. Młody nie ma rodziny, a nikt inny tak chętnie i łatwo nie zgodzi się wziąć kolejnej gęby do wykarmienia. Jeśli to są zwykli ludzie - a dzieciak nie wyglądał mu w żaden sposób na wymordowanego - to byłoby jak samobójstwo. Ludzie nie dadzą rady polować z taką samą sprawnością jak mutanci o sile i zmysłach podkręconych przez wirusa.
Powiódł za nim wzrokiem, za moment wstając i idąc za chłopcem. Prawdopodobnie ojciec chronił go przed parszywą rzeczywistością tego pustkowia, zatem nie podejrzewał, aby młody zdał sobie sprawę z tego, jaką głupotę wcześniej zrobił... I jaką ma teraz dobrą okazję do zabicia mutanta i pożywienia się nim.
Chociaż bądźmy szczerzy, lisy z natury to prawie samo futro i kości. Gdyby nie gęsta, puchata sierść, byłby szczurowatym wypłoszem, straszącym tyczkowatymi łapami.
Lew. Spory problem. Bardzo duży problem. Przecież tego szczupłego dzieciaczka poważniejszy podmuch by porwał, a co tu mówić o wielkiej bestii. Idąc za nim, pokręcił lekko łbem. Oj, Kesil... Plączesz się w kłopoty. Poważne kłopoty.
Kiedy młody szukał jedzenia, mutant usiadł na środku izby, podkulając ogon. A gdy chłopak odwrócił się, zastał już nie lisa, ale młodego mężczyznę, przysłaniającego krocze kitą. Dociskał futro jedną ręką, wspierając się dwoma. Ostałą czwartą wziął na podołek, nie mając, co z nią zrobić. Przyglądał się uważnie rozmówcy, zaskakująco - jak na niego - poważny.
- Przegonienie lwa może się udać... - Zaczął wolno, zamyślony. Na tyle, na ile miał doświadczenie ze swoją mruczącą kupą sierści, są bardzo podobne do innych kotów. Leniwe i wybredne.
- Ale prościej byłoby zwabić go mięsem i odciągnąć od wioski. Bo one to raczej za mocno się niczego nie boją. A już na pewno nie mnie czy ciebie. - Przestraszyć... Zdał sobie z czegoś sprawę i uciekł szybko spojrzeniem, wodząc nim po otoczeniu. Po biednym wnętrzu chatki.
- Ah... Musiałem cię wystraszyć. Przepraszam. - Machnął ręką (nareszcie ta wolna do czegoś mu się przydała - gestykulacji) w geście bezradności. - Wirus nie był zbyt łaskawy, co? - Uśmiechnął się w wyrazie zawstydzenia i zakłopotania.
- Zachowaj mięso dla siebie. Bardziej go potrzebujesz. Ja mogę sobie coś złapać. Tobie też. Co prawda specjalizuję się w szczurach... - Lekko nerwowy śmiech. - Ale coś smaczniejszego też dam radę upolować.
Spojrzał w końcu na młodego niepewnie.
- Jestem Kesil. - Znowu się uśmiechnął. Nieco pewniej, jakby chcąc dodać odwagi tako sobie, jak i jemu. - Nie musisz się mnie obawiać.
W co ty się pakujesz, Kesil...

I mają rację, pomyślał, słuchając chłopaka. Potarł losowe ramię jeszcze bardziej losową dłonią, zanim westchnął.
- Bardzo wielu wymordowanych naprawdę jest niebezpiecznych. Następnym razem... Uważaj, dobrze? - Szkoda mu się dzieciaka zrobiło. Autentycznie i szczerze mu współczuł. Jeszcze brakuje, aby do kompletu coś go zagryzło, bo zachwycony kolorowymi łuskami podszedłby pod pazury farosa. Młodość bywa taka naiwna. To aż przerażające.
- Woah, woah, nie wkładaj mi do pyska słów, których nie wypowiedziałem. - Zaprzeczył dość szybko, unosząc ręce przed siebie w uspokajającym geście. Przystopuj nieco dziwne domysły, młody. - Nie wysłałbym cię na pewną śmierć. - Opuścił dłonie na własne kolana.
Moc. Ha. Dobre sobie. Co on umie? Wspinać się, dobrze kopać, świetnie uciekać i kamuflować się. No po prostu idealny zestaw umiejętności młodego mordercy, dostępny w każdym desperackim sklepie. Kup teraz, a w promocji otrzymasz drugą parę rąk.
Nie ma szans, aby pokonał lwa. O tym trzeba zapomnieć. Ale nie powie tego tak wprost i nie zniszczy już całkiem resztek nadziei chłopaka.
- Lwy mają skórę, której nie przebije broń. - Zaczął powoli, ostrożnie ważąc słowa. - Są też bardzo silne. Dlatego chciałem go odciągnąć. Zwabić jakoś. Pokonanie go samemu jest prawie niemożliwe. A ja nie mam mocy, która zabiłaby taką bestię na raz. Bardzo szybko biegam, więc może starczy, jak wezmę w pysk kawałek mięsa i spróbuję go zachęcić, aby pobiegł za mną. - Spojrzał w sufit. Niestety lwy potrafią też być leniwe. I terytorialne. Jeśli uznał to za swoje terytorium, nie ma szans, nie dadzą rady go ruszyć. A żaden atak z zaskoczenia nie zadziała. Nie przebije skóry. Musiałby go udusić. Albo co najmniej oślepić i potem celować w pysk. Nie... Zdecydowanie nie jest jednostką bojową. Muszą wymyślić inny plan. Lepszy podstęp. Ale to nadal tylko puste gdybanie bez rozeznania w sytuacji.
- Myślę, że to dobry pomysł. - Spojrzał znowu na chłopaka. - Pójdziemy spytać o miejsce, gdzie widziano lwa. Inne informacje też się przydadzą. A z rana ruszymy na zwiad. Wolałbym nie iść tam z myśliwymi z twojej wioski. Duża grupa mocniej zwraca na siebie uwagę i może sprowokować lwa do ataku. - Potarł policzek, myśląc i wbijając spojrzenie teraz w podłogę. Myśl, Kesil, myśl. W końcu ostatnio idzie ci to coraz lepiej. Rozruszaj porządnie ten lisi móżdżek. Może nawet jeszcze trochę i przestani ci ów akt sprawiać fizyczny ból.
- Wyruszymy o świcie. Świt jest bezpieczną porą. Większość nocnych drapieżników już się chowa, a te dzienne nie zdążyły wstać. Będziemy mieć trochę spokoju. - Dzieciak oddał dowodzenie lisowi... Nie zapowiada się, aby ta decyzja była zbyt mądra. To nie tak, że Kesil był głupi. Ma wiele zwierzęcych odruchów, to prawda. Tak samo nie można zaprzeczyć, że wielokrotnie instynkt góruje nad zdrowym rozsądkiem. Ale za życia to był bystry dzieciak. Musi tylko odkopać tkwiący w nim potencjał i dobrze go wykorzystać. Najlepiej jak najszybciej. Do świtu zostało mało czasu.
Musi poznać otoczenie. Cały styl "walki" lisowatego bazuje na wykorzystaniu otoczenia. Jeśli się uda, spróbują zrobić pułapkę. A nawet wykopanie dołu, by uwięzić w nim lwa, mogłoby przejść. Jeśli tylko teren jest dobry, ten zaś musi obejrzeć osobiście.
Uśmiechnął się nagle do chłopaka.
- Pójdę z tobą. Myślisz, ze powinienem iść w tej formie? - Niezaprzeczalnie wygląda bardziej groźnie. I nikt nie musi wiedzieć, że jest fajtłapą w kwestii walki. Ale czy to konieczne? Pokazywać się jako człowiek? - Czy lepiej, bym był lisem? - Młody zna swoich ziomków z wioski. Niech sam mu powie, która postać zyska większa przychylność tubylców.

Cieszył się, że w dzieciaku odżyła nadzieja. Wszak trzmiele nie powinny latać z punktu widzenia praw fizyki. Ale latają, bo nikt im nie powiedział, że nie mogą. Wystarczy czasem odrobina wiary, determinacji i samozaparcia, a zdziałać można prawdziwe cuda.
Skinął głową na znak, że rozumie. To dość logiczne, obcy bardzo łatwo może okazać się zdrajcą, a zwierzę podstępnym wymordowanym. Na Desperacji nigdy nie można czuć się zbyt bezpiecznie ani nadmiernie przejawiać zaufania względem innych. Czyli robić dokładnie tego, co do tej pory czynił i Kesil, i Arata... Tylko chyba cud ich uratował, ze ten wspólny koncert naiwności nie skończył się rozlewem czyjejś krwi.
- Jesteś bardzo bystry. - Pochwalił dzieciaka z uśmiechem. Podobał mu się i zapowiadało się, że ta współpraca będzie niezwykle przyjemna. Chociaż był młody, miał naprawdę potencjał wyrosnąć na mądrego, rozważnego mężczyznę. Aż przykro, że żyje w takich warunkach, odrzucony przez błędy własnego ojca.
Musiał jednak skupić się na ważniejszym problemie. Odchylił głowę w tył i myśląc wpatrywał się w sufit.
- Przede wszystkim, gdzie lew był widziany. Jak się zachowuje. Wszystkie ważne wskazówki o tym, co robił. Może też, czy był widziany na polowaniu ostatnio. - Potarł policzek jedną z rąk. Myślenie naprawdę ciężko mu przychodziło. - Wszystko, co o nim wiedzą. Co już z nim robili może też. Czy próbowali go straszyć albo atakować. Jakieś wskazówki o tym miejscu, gdzie lew jest, też będą potrzebne. Jeśli są tam ruchome piaski albo może inne przeszkody. - Nie potrafił powiedzieć, czy coś jeszcze będzie konieczne. Chyba nie? Nie potrafił wymyślić nic lepszego.
- Oh! Czy dostaniesz coś, co pomoże ci się zakamuflować. To może być przydatne. Ja umiem się wtapiać w otoczenie, ale ty to co innego. Pamiętasz wszystko? Powtórz, co ci powiedziałem. - Sprawdził chłopaka parę razy, każąc mu powtarzać dotąd, aż nie miał pewności, że żadna ważna kwestia nie uleci z jego pamięci.
Przypatrywał się chwilę dzieciakowi, milcząc dłuższy czas, zanim pochylił się, opierając łokcie o kolana.
- Może jak to wszystko się skończy... Przeniesiesz się do Edenu? Zabrałbym cię tam i pomógł przygotować sobie kawałek miejsca. - Zaproponował nagle. - Wiesz w ogóle, czym jest Eden? - Fair będzie rozwiązać problem lwa, a potem zająć się swoim życiem. W tej wiosce Arata i tak nie ma przyszłości. Sierota, którą nikt nie chce się zająć. Na Desperacji takie albo mutują i dziczeją, albo zostają mięsem na rzeź. Więc jeśli Kesil mógłby jakoś pomóc choć jednej osobie, zrobiłby to. Reszta ksenofobicznej wioski i tak skreśliła młodego.