Lubi ciepło i słońce. Lubi się wygrzewać - nic dziwnego, zważywszy na fakt, iż jest stworzeniem posiadającym cechy zmiennocieplności. Ah te mutacje... Tu dodadzą, tam odejmą. Czasem nawet trafią w coś przydatnego. W tym wypadku jego zwiększona temperatura ciała była jak najbardziej pożądana. Mógł znieść upał pustyni, a podkręcony metabolizm tylko dodawał mu czujności. Miał za dużo energii... Którą od bardzo długiego czasu pożytkował na truchtanie po piachu. Zatrzymał się w pewnym momencie i rozejrzał, strzygąc uszami.
Zdawał sobie sprawę, że pustynia nie należy do małych. Ale przeszedł już ładny kawałek, powinien zbliżać się ku granicy? Nie? Skręcił w złą stronę?
Ciężko mówić o jakichkolwiek dobrych stronach, kiedy nie ma nawet drogi, a wokół tylko piach. Niemniej starał się pilnować, aby góry niezmiennie były po lewej. Jakikolwiek punkt orientacyjny na tym płaskim, piaszczystym terenie.
Zerknął na słońce. Jeszcze trochę i zrobi się zimno. Noce na pustyni są przeraźliwie lodowate. Mógłby próbować wykopać norę, ale piach bardzo szybko by ją zasypał. Potrzebował stabilniejszego gruntu, jeśli chce mieć jakieś miejsce do spania. W miarę możliwości osłonięte i zachowujące choć trochę ciepła.
Po chwili zastanowienia skierował się w stronę drzewek. Jeśli nadal tam będzie równie piaszczysto, przynajmniej wejdzie na gałąź i przenocuje w koronie. W górze bezpieczniej niż na poziomie gruntu. Szczególnie dla samotnego liska, który nie miał przy sobie nic poza własnymi pazurami.
W trakcie drogi rozglądał się uważnie, tworząc już plan działania. Twardszy grunt... W zasadzie nie ma znaczenia twardość, między korzeniami wykopie nieckę tak czy tak. Nad ranem powinna zebrać się w niej woda. Przy odrobinie szczęścia użyje kory do wyłożenia niecki, aby cała wilgoć nie wsiąkła zaraz w piach. Woda pewnie zwabi zwierzęta, kto wie, jeśli los zacznie mu sprzyjać, uda mu się też coś złapać na śniadanie.
Chcąc czy nie, pewne doświadczenie w życiu na Desperacji już posiada. Może nie jest mistrzem przetrwania, ale parę sztuczek opanował przez te lata.
Wciąż strzygł uszami, starając się wyłapać każdy niepokojący dźwięk na swojej drodze ku drzewkom i  krzaczkom.

Trzeba przyznać, że był mile zaskoczony. Twardszy grunt i dość spora połać zieleni dobrze wróżyły w kwestii wykopania schronienia. Niestety, żywa roślinność oznaczała wilgotną glebę, a to nie zapowiada nic innego jak zimno. Co innego skryć się w chłodną norę w czasie parnego dnia, a co innego spędzać w takiej lodowatą, pustynną noc. Będzie musiał przemyśleć, czy opłaca mu się w ogóle kopać. Nie chciał się całkiem wyziębić, nawet pomimo futra. Ospałość spowodowana spadkiem temperatury mogłaby być zgoła niebezpieczna.
Niemniej takie otoczenie sprzyja gromadzeniu wody. Nawet na trawie może osiąść sporo rosy. Zatem odzyskał nieco nadziei w pozyskanie tego życiodajnego płynu. Więcej niż oczekiwał.
A woda, roślinność i świergoczące ptaki na środku pustyni oznaczają jedno - więcej chętnych do skorzystania z dobrodziejstw tego skrawka pseudo-oazy. Utwierdził się w swych domysłach, wyczuwając w powietrzu delikatną woń krwi.
Uniósł pysk, wpierw węsząc w powietrzu, potem przystawił go do ziemi, starając się ustalić, jak świeża jest to jucha i skąd niesie się zapach. Może to tylko resztka posiłku jakiegoś większego drapieżnika? Cóż, nie pogardziłby kawałkiem padliny... Chyba powinien się pospieszyć przed innymi ścierwojadami? Póki co jest spokojnie. Za spokojnie.
Spiął się lekko, zanim postanowił wejść na drzewo. Chciał z góry rozejrzeć się w nadziei, że dostrzeże truchło. Ewentualnie drapieżnika, którego pysk i łapy niedawno zostały schlapane posoką.
A kto wie, może znajdzie tam też jakie gniazdo? Nie pogardziłby jajkami... Bądź pisklakami. Ale zdecydowanie bardziej wolałby jajka.

Truchło. Toż to prawie jak prezent na tym jałowym pustkowiu. A dobiegający z oddali szum wody? Ha! Prawdziwa oaza. Trafiło się i ślepej kurze ziarno, Kesil zupełnie przypadkiem trafił na istny raj, tak pożądany przez każdego Desperata.
Szczególnie chyba przez obecnego lokatora, biorąc pod uwagę ogrom mięsa, jaki został pożarty. Cokolwiek to było, musiało być bardzo głodne. I niedokładne w swoich działaniach. Lis - niewątpliwie spory jak na przedstawiciela swojego gatunku ale nadal mniejszy od poprzedniego ucztującego - zdołał dorwać kilka ochłapów. Nie przejmował się muchami, wszak nie pierwszy raz ucieka się do roli padlinożercy. Na tym świecie się nie wybiera ani nie daj Boże wybrzydza - jest jedzenie, to się łapie, ile się zdoła. Nigdy nie wiesz, kiedy los ześle kolejny posiłek i jak długo będziesz musiał pościć.
Strzygąc uszami pilnował otoczenia, aby nic go nie zaszło znienacka, kiedy będzie zajęty ścierwem. Słuch miał naprawdę dobry, lisy wykształciły go w ciągu tysięcy lat ewolucji. Kesil jedynie owy ukradł w czasie mutacji, ale... To osobna historia, którą na tej moment wypada pominąć.
Warto skupić się na szumiącej wodzie. Mięsa nie było tyle, aby się najadł, ale ta odrobina powinna starczyć na najbliższe parę godzin. Za to woda... Wody potrzebował o wiele mocniej. Ostatni raz pił zbyt dawno, by to można było uznać za bezpieczne, szczególnie będąc na pustyni. Niemniej prowadzące między krzaczki, krwawe ślady nie zachęcały do wycieczek w tamtą stronę. Cokolwiek tu ucztowało, zapewne też pomyślało o ugaszeniu pragnienia. Czy zdążyło się najeść na tyle, aby pogardzić polowaniem na lisa?
Gdyby był człowiekiem, zagryzłby wargę, ale w obecnej sytuacji mógł tylko w podenerwowaniu drobić łapkami w miejscu. Pomijając inne kwestie, to było bardzo miłe, aby dotknąć poduszkami soczystej trawy po tylu godzinach marszu na piachu... Ale samo chodzenie w miejscu mu nie pomoże. Spięty, z nosem nisko przy ziemi i uszami na sztorc, ostrożnie spróbował podejść, aby przekonać się, gdzie znajduje się druga bestia. Starał się wykorzystać krzaki, coby go choć trochę przysłoniły przed oczami przeciwnika.
Miał szczerą nadzieję, że jednak nic tam nie było... A jeśli już, to spało po posiłku.

Mając tyle łap czasem ciężko nad wszystkimi zapanować. A to był okropny moment na niezdarność. Przyłapany, spiął się i zamarł. Przez moment można było wahać się, czy nadal żyje, czy lew zdążył go spetryfikować spojrzeniem. Prawdą jednak było, że lekko zdjął go strach. Kesil nie należał go najodważniejszych stworzeń na tym świecie. Wręcz przeciwnie, parał się kolokwialnie rzecz ujętym spierdalacyzmem ilekroć sprawy przybrały nieodpowiedni obrót. Nieważne czy to atak, czy trudny wybór moralny, można być więcej niż pewnym, że ucieczka będzie pierwszym, co przyjdzie mu na myśl w nieprzychylnej sytuacji.
Teraz też by chętnie się wycofał, niemniej potrzebował wody. Oblizał dokładnie pysk z resztek krwi i po dłuższej chwili zaryzykował postawić krok. Spoglądał na lwa, aby przekonać się, czy nie odbierze tego nie odpowiednio. Jeśli nie, postawił następny. Kolejny zapewne też. Kroczek po kroczku, zamierzając podejść do brzegu.
Lew nie wyglądał na złego czy specjalnie agresywnego. Nie wspominając o tym, że dzieliła ich spora odległość. Niemniej był... wielki. Nawet z drugiego brzegu stawu lis widział jego ogrom. Potężne i majestatyczne bydlę. Zachodzące Słoce oświetlało jego sylwetkę, wydobywając zarys imponujących mięśni i ogromnych łap, zdolnych powalić większość przeciwników.
Kogo taka bestia mogła się obawiać? Lis, jakkolwiek spory, nie był dla takiego potwora zagrożeniem. Zapewne stopniem zirytowania tylko trochę przewyższał brzęczącą muchę. Wobec tego miał spore nadzieje, że uda mu się napić bez problemów.

Był niesamowicie zadowolony, że może spokojnie się napić. Przez moment rozmyślał nawet nad złapaniem kilku rybek, ale moczenie się tuż przed zimną, pustynną nocą to raczej zły pomysł. Jakkolwiek by nie uwielbiał pływać, przede wszystkim lubił, kiedy było mu ciepło. Przetrwanie do świtu bez wychłodzenia się stanowiło w tym momencie priorytet.
Uniósł pysk, zauważając poruszenie. Lwu widać znudziło się już leżenie na nagrzanej skale. Może po prostu ostygła? Albo bestii zrobiło się twardo. Cokolwiek umotywowało ten ruch, lis spiął się.
Był psowatym, lew zaś wielkim kotem. Tu zawsze istniał nieprzyjemny konflikt i problemy z komunikacją. Ale tym wyjątkowym razem przekaz był aż nazbyt jasny - znikaj z mojego miejsca.
Ani myślał protestować. Może i bywał nierozważny, ale nie aż tak, by stawać na drodze półtonowej bestii, która właśnie idzie wybrać sobie wygodne miejsce do spania. Odszedł bardzo szybko, kładąc uszy po sobie i unikając patrzenia lwu w oczy. Nie oddalał się jednak zbyt mocno. Zależało mu, aby trzymać się nieopodal stworzenia. Z jednego bardzo ważnego powodu - lew nie wydawał się agresywny, ale inne bestie o tym nie wiedziały. Sama jego obecność zapewne odstraszała te mniej inteligentne potwory, a te bardziej zapewne również trzymały się na stosowną odległość. Kesil zobaczył w tym swoją szansę. Wystarczy, aby ułożył się w odległości kilku metrów od lwa, by zapewniło mu to w miarę spokojną noc, bez żadnych niespodziewanych gości. Tylko czy kot na to pozwoli?
Zachowując stosowny dystans, cierpliwie czekał aż olbrzym się wygodnie ułoży. Dopiero po tym spróbował się zbliżyć. Powoli i ostrożnie, nisko na łapach i starając się w miarę możliwości jak najbardziej zrozumiale przekazać, że nie jest agresywny. Tak, aby nie wyglądać dla bestii na zagrożenie czy natręta. Jeśli lew nie zareagował negatywnie, zapewne usiadł kilka kroków od niego, a potem niespiesznie się położył.