Nie pojął słów skierowanych przez niego przez kobietę w obcym języku, więc podarował jej spojrzenie pełne niezrozumienia, ale po chwili powrócił jego uśpiony entuzjazm. W celu demonstracyjnym napiął mięśnie i wysłał kobiecie szeroki, ale przy tym niezbyt atrakcyjny uśmiech. Liczył, że ich liczba dostarczy mu odrobinę rozrywki. W ostatnich miesiącach cierpiał na brak takowej i usychał z nudy. Z namaszczeniem wspominał krótkie starcie z rannym nieźdźwiedziem, czy też spotkanie z Chyżym, ale tutaj lista atrakcji się skończyła. Zdążył zatęsknić za niekontrolowanymi wybuchami agresji i nagłym skokiem adrenaliny. Miał wrażenie, że to bardzo odległe czasy. Przed rokiem posiadał więcej zajmujących zajęć, więc nic dziwnego, że z każdym kolejnym krokiem narastał w nim brak cierpliwości. Przemieszczał niecierpliwie papierosa w palcach, kontemplując rozciągający się widok na pozostałości po czymś, co kiedyś pełniło funkcje stacji kolejkowej, ale z tej odległości trudno było się doszukiwać tam jakikolwiek śladów życia. Piasek zatarł jakiekolwiek ślady, które mogły posłużyć za trop, a on w ramach frustracji kopnął najbliżej znajdujący się przedmiot w charakterze zgniecionej puszki po piwie. Dopiero kilka metrów dalej dostrzegł wyłaniające się z ruin sylwetki i musiał przyznać, że nie spodziewał się aż takiego skupiska ludzi. Wyczuwalny w powietrzu zapach stęchlizny nie był w stanie go zniechęcić od rozeznania się w terenie. Rozejrzał się, ale nie dostrzegł nikogo, kto byłoby chociaż odrobinę do niego podobny, więc po prostu szedł dalej, upewniwszy się uprzednio, że anielica nadal idzie krok za nim. By mieć kontrolę nad sytuacją, zacisnął dłoń na jej wątłym ramieniu i pociągnął w kierunku, z którego ulatywały strzępy dymu. Wypuścił ze świstem powietrze, kiedy jego oczom wreszcie ukazała się dość znajoma morda, jakby żywcem wyciągnięta z jego obicia w lustrze. Nie dbając o dyskrecje, wbił w niego nachalne spojrzenie i zmniejszył dzielący go od niego dystans, ale nadal starał się zachować w miarę rozsądnie, chociaż nerwy powoli puszczały. Chciał to załatwić w miarę możliwości jak najszybciej, co w jego prywatnym słowniku oznaczało ni mniej, ni więcej jak natychmiast.
  Czując na swoim karku obce spojrzenie, wymamrotał pod nosem przekleństwo, ale nawet nie myślał o tym, by znaleźć właściciela takowego. Cała jego uwaga została zarezerwowana dla dziwnej pary składającej się z jego sobowtóra i towarzyszącej mu smarkuli. Chciał na dzień dobry wpakować mu pięśń w wyraźnie zarysowaną szczekę, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że to bardzo prymitywny pomysł nawet jak na jego umysł o niezwykle skąpej objętości. Nie mógł tego zrobić w towarzystwie tylu świadków. Zresztą podejrzewał, że oto znaleźli się w małym, dość zamkniętym społeczeństwie, której raczej stanie murem po stronie swojego człowieka. Z wielkim trudem zrezygnował z gwałtowność i włożył ręce do kieszeni, lecz obawiał się, że to rozwiązanie było zaledwie tymczasowe. Przekonał się o tym na własnej skórze z milion razy i za każdym kolejnym dławił się złudzeniem, że to wypali. Teraz nie był już taki naiwny. Cała nadzieja na mniej spektakularne starcia z podobnym do niego kolesiem spoczęło na barkach jego pięknej towarzyszki.
  — Obmyśliłaś jakiś plan, księżniczko, czy mogę mu po prostu spuścić wpierdol? — zapytał ją, zatrzymując się w bezpiecznej odległości od paleniska. Nie spuszczał wzroku z sylwetki przygarbionego lekko mężczyzny, ale nadal czuł obce spojrzenie prześlizgujące się po skrawkach odsłoniętej skóry. Postanowił zapalić. Złapał papierosa w zęby i to zrobił. Dym nieco załagodził jego niecierpliwość. Nawet wykrzywił swoją paskudną mordę w lekkim, nieprzeciętnie entuzjastycznym grymasie.