Yury zaciągnął się papierosem, zerkając od czasu do czasu na towarzyszącą mu kobietę w postaci Faith, która szła parę kroków przed nim. Za nim wypuścił dym, potrzymał go przez chwilę w sztucznych płucach, czując przyjemne mrowienie w podniebieniu, zafundowane przez niedawno wypity w pośpiechu alkohol. Co prawda degustacja ówże trunku nie umywała się do nektaru bogów w charakterze Putinki, ale jak na realia Desperacji musiał przyznać, że była całkiem znośna. Zgarnął zewnętrzną częścią dłoń pot z czoła, zgromadzony na skutek wysiłku fizycznego, którego musiał się dopuścić w zaszczytnym celu sprania dwóch nachalnych typów, obłapiających spojrzeniem sylwetkę niższej koleżanki w towarzystwie kurwików w oczach. Pewnie ich obecność zostałby przez niego zignorowana, gdyby jeden z nich nie położył w demonstracyjny sposób ręki na pośladku niebieskowłosej. Wówczas ciśnie skoczyło w górę i knykcie Wiecznego mimowolnie powędrowały w kierunku obcego policzku w celu zaprzyjaźnienia pięści ze skórą zboczeńca i nawiązała się bijatyka, ukrócona przez właściciela baru. Wszystko rozeszło się po kościach. Bez krwawych scen i walających się po podłodze organów, ale złość nadal utrzymywała się w Smoku, złość i niedosyt. Nie zdążył im wyperswadować erotycznych myśli z głowy. Skurwiele.
W pierwszej chwili nie dostrzegł dwóch gołodupców wygrzewających się pod gołym niebem w imię zasady opalania się toples publicznie. Był zbyt zainteresowany dopalaniem szluga, ale kiedy jego wzrok prześlizgnął się po najbliższej okolicy, namierzył ich swoim zdezelowanym okiem. Przystanął, napawający się tym obrazem pełnym nędzy i rozpaczy, a na jego usta wślizgnął się drwiący uśmiech, bo najwyraźniej któryś z nich miał świadomość co znaczą kły. Jeden z takowych zwisał z szyi biomecha na łańcuchu i wyraźnie odcinał się na tle jasnej koszuli, gdyż był przybrudzony przez lata użytkowania.
Uniósł brew do góry, suwając z nosa przyciemniane okulary. Zaczepił je o włosy, dzięki czemu powstrzymał niesforne kosmyki od upadku na ubrudzone przez smugę krwi czoło. Wypluł pet, depcząc go podeszwą ciężkiego buta.
— Zlecenie? — Zazgrzytał na zębach, gdy zacisnął szczękę, w celu zdławienia w sobie śmiechu. Utkwił chciwe spojrzenie w młodszą od swojej twarz. — Co możecie zaoferować nam w ramach zapłaty? — zainteresował się niemalże od razu. Zachrypnięty głos Yury'ego był nieprzyjemny. Szorstki, jak parudniowy zarost na jego naznaczonej starzeniem się mordzie. Podszedł do swojego rozmówcy i bez ostrzeżenia złapał w palce jego podbródek, wżynając zaniedbane paznokcie pod jego skórę. Wyczuł pod płytkami kość. — Mów. Czas to pieniądz. — Ponaglił go, zakleszczając mocniej uścisk. Obnażył pożółkłe zęby w okropnym uśmiechu, przez co jego twarz przybrała demonicznego wyrazu. Wątpił, że ktoś ich pokroju mógł im cokolwiek zaoferować, a jeśli mógł – Yury wolał mieć pewność, że tak się stanie.

Ekwipunek:

Faith mogła się dzisiaj poczuć jak prawdziwa księżniczka.
Zazwyczaj podróżowała po Desperacji samotnie, stąd towarzystwo Wiecznego było dla niej bardzo miłą odmianą. W końcu przy kim mogła czuć się bezpieczniej, jak nie przy jednym z uroczych najemników, któremu naturalnie źle się z oczu patrzy?
W przeciwieństwie do większości jej dzieci z Drug-on, których spojrzenia były równie zabójcze co broń, którą dzierżyli, anielica wydawała się być niczym owca wrzucona w stado wilków, niezdolna do obrony własnej osoby. Widać jak na dłoni było, że pewni Desperaci tak ją ocenili, jako iż próbowali bardzo subtelnie zwrócić na siebie uwagę niewiasty. Beatrice spojrzała krzywo na zainteresowanych jej osobą mężczyzn, ale jej spojrzenie i ogólny wygląd nijak równały się temu, co potrafili zafundować inni najemnicy, stąd ciężko było ją wziąć na poważnie - szczególnie jak tamci mieli podchmielone głowy. Doszło w końcu do momentu, w którym dłoń jednego z Desperatów wylądowała nie tam, gdzie powinna - a ci, co znali anielicę z czegoś więcej jak imienia wiedzieli, co o tym myślała niebieskowłosa. Kontraktorka z gracją baletnicy wycofała się z oburzeniem na twarzy z pola walki, ale jej wspaniali dżentelmeni ani myśleli ją zostawić i ponownie niebezpiecznie się zbliżali. Wtedy jednak pojawił się jej wybawiciel na smoku, jako iż konie dawno wyszły z mody i preferowano je kopać gdzie popadnie. Jej brązowy rycerz, Yury Wieczny I herbu Żur, wkroczył na pole bitwy i w pięknym stylu pozdrowił mężczyznę. Nie był to może cios łokciem, po którym stary, poczciwy Łokietek zwijałby się we własnym grobie, ale zadziałało tak, jak powinno, mimo iż wywiązała się z tego dosyć żywa bójka, na końcu której sama anielica wysłała wspomnianego pana do kącika siłą własnej perswazji. No i sam właściciel płakał, jak uspokajał.
- Dziękuję, Yury. - anielica odezwała się dopiero jakiś czas po opuszczeniu lokalu, kiedy emocje już nieco opadły. Wcześniej działo się zbyt wiele, aby wyrazić swoją wdzięczność, a i teraz nie miała okazji wyrzucić jej z siebie w pełni, gdyż trafili na zupełnie inną scenę.
Poczuła delikatnie ukłucie w sercu widząc stan nieznajomych, ale wytrzymała i nie zareagowała. Co innego, gdy była sama, a co innego, gdy podróżała z innymi Smokami, które nie lubiły problemów. Wzrok anielicy skupił się głównie na twarzy tego, który do nich podszedł, jako iż nie czuła potrzeby studiowania anatomii męskiej w tej chwili. Pozwoliła, aby to Wieczny zajął się rozmową - bo, jak dobrze wiemy, lepiej sobie radził w graniu tego czystego, złego skurczybyka - podczas gdy sama Faith na wszelki wypadek wyciągnęła z torby kartkę i ołówek, żeby w razie zgody zapisać zlecenie.

ekwipunek i inne:

Yury Wieczny I herbu Żur wpatrywał się bezlitośnie w twarz prześladowanego mężczyzny, czując niezwykłą satysfakcje, która w formie rozbawienia rozbłysła na jego twarzy. Uczono go, że czerpanie przyjemności z dręczenia bezbronnych nie było moralne, ani zanadto heroiczne, ale jego despotyczna natura wyminęła się z tymi zasadami. Był panem, kontrolującym sytuację, a piętno strachu odbite na obliczu gołodupca motywował go do pogłębienia uścisku na wątłej szyi.
Wyjął z kieszeni Zapalniczkę Piromana i wzniecił na jej końcu ogień, który połaskotał demonstracyjnie mężczyznę w policzek.
— Niech będzie — oświadczył. Palce poluzowały uścisk, a on sam sięgnął po kolejną dawkę nikotyny. Włożył papierosa do ust i zapalił. — Powiedz o nim coś więcej — rozkazał, ponaglając. Zanim podniesie rękę  na uprzejmego pana, który spuścił im wpierdol, musiał go namierzyć, a charakterystyka typ, który prawie skatował mojego brata nie przybliżała ich do poznania tożsamości tej łachudry. Desperacja pękała w szwach od tego typu postników, więc rozniesienie każdego z nich byłoby pracochłonne.
Zaciągnął się, po czym wpuścił dym z ust. Jego spojrzenie nadal było wbite w oblicze świeżo upieczonego zleceniodawcy.

Anielica ciężko westchnęła, oglądając ten widok pełen rozpaczy. Sumienie kusiło, aby nieco pouczyć Wiecznego na temat tego, jak się traktuje ludzi - a szczególnie potencjalnych zleceniodawców, którzy o dziwo coś mieli, ale wiedziała, że to jak grochem o ścianę. Zapisała sobie na kartce to, co zaoferował mężczyzna, dopisując, że są to opisy pasujące do zapalniczki piromana (którą, o ironio, posiadał Yury) i jakiejś magicznej latarki. Lepsze to jak nic, a sama anielica rozglądała się za takową od jakiegoś czasu.
- Ach, mój wspaniały rycerzu, zero manier. Jak zmiażdżysz mu tchawicę na moich oczach, to się pogniewam. - rzuciła rozbawiona, mimo iż nie do końca powinna. Sądziła jednak, że Yury nie jest na tyle głupi, żeby przy takim dręczeniu zabić zleceniodawcę.
Tak samo jak najemnik, anielica wciąż dzielnie czekała, aż nieznajomy opisze lepiej cel, którym mają się zająć. Opis, który dał, był tak ogólny, że prawdopodobnie podpadała pod niego połowa Desperacji, a woleli jednak trafić w dobrą osobę. Kiwnęła głową, kiedy rycerz herbu Żury skomentował jego opis, ale nic nie powiedziała.

Żury z premedytacją dmuchał dymem prosto w twarz kaszlącego gołodupca i z zachwytem spoglądał na swoje dzieło, zaciskając zęby na filtrze od papierosa. Poczuł ukłucie rozczarowania, gdy ten pokaz się skończył, ale na szczęście miał jeszcze do dyspozycji swój rozbrajający uśmiech. Skorzystał z jego usług, ponownie demonstrując popsute od tytoniu zęby, ale szybko został ugaszony przez zleceniodawcę. Bruzdy na czole przekształciły się w zmarszczki. Yury złapał w palce ramię mężczyzny, wbijając je boleśnie do skóry.
— Pochlebiasz mi, ale to nie mnie miałeś opisywać, debilu, tylko tego złodupca co was skrzywdził — upomniał go szorstko, ale dopiero po chwili dotarł do niego przykry fakt. Otóż w opisie pojawiło się parę drobnych szczegółów, które nie pasował ani do jego skalanej zarostem aparycji, ani do protezy na prawej ręce.
Puścił go i pchnął w kierunku brata.
— Niedługo wrócimy. Obyście nigdzie nie spierdoli, bo znajdę i nogi z dupy pourywam — zagroził i teatralnie, w ramach demonstracyjnych, wrzucił niedopałek pod buta, którego przygniótł twardą podeszwą, sugerując tym samym, że z Drug-onami na płaszczyźnie zapłaty się nie zadziera. — Chodź, królewno. Nauczę cię tego i owego o wyciskaniu ze ścierw życia — zagaił do Faith i ruszył w kierunku baru „Przyszłość” z anielskim uśmiechem na zdezelowanej przez starość mordzie. Czas wpuścić komuś wpierdol i zadecydować o jego przyszłości.

Beatrice wysłuchała opis wyglądu ich celu z tak kamienną twarzą, jak się tylko dało - chociaż z każdą chwilą na jej usta cisnął się kolejny uśmiech. Gdy skończył, wzrok anielicy skupił się na Żurym, jako iż miała wrażenie, że ten opis zaskakująco mocno jej kogoś przypominał... Tylko nieco w lustrze, bo kilka elementów do końca nie pasowało. Sprawiało to jednak, że ta wciąż miała ochotę zaklaskać i pogratulować Wiecznemu nowej rzeszy fanów.
Ale się powstrzymała, bo miała robotę do wykonania.
Przyjrzała się raz jeszcze mężczyźnie i dopisała też krótkie określenia, które w niedalekiej przyszłości pomogłyby im rozpoznać nagiego panicza w tłumie, coby, jak to ładnie określił Yury, nigdzie nie spierdolił. W jej głowie dosłownie odtworzyła się ta wypowiedź z jakże przyjemnym dla ucha głosem mężczyzny, co tylko potęgowało śmieszne odczucia.
Chodź, królewno.
Ten początek wystarczył, aby całkowicie ją wybić z toru na chwilę. On nazwał ją królewną, co za piękny dzień! Beatrice teatralnie zakręciła się i przyłożyła dłoń do czoła, jakby miała się zaraz zapaść pod ziemię ze wstydu.
- Ach, mój zdolny rycerzu, tak przy ludziach? - widać jak na dłoni było, że tylko się wygłupia, ale ma z tego wielką radochę - Zaraz się zarumienię... Prowadź i nauczaj mnie, jak to robić zawodowo. Kto nie nauczy mnie tego lepiej, jak ty?
Tak, gdyby tak przyjęła jego minę i sposób bycia, to nikt by jej nie podskoczył. Z tym, że byłoby to straszne.
- ale nie wiem, czy sama dojdę. Czy mój wspaniały smoczy rycerz zabierze mnie na misję~? - spytała wręcz zaskakująco zalotnie, podchodząc do Wiecznego, aby następnie zaskakująco pewnie wymusić, aby mogła się mu wcisnąć w objęcia - Zaprowadź mnie, skarbie.

Na twarzy Wiecznego ukazało się niezrozumienie. Prześlizgnął zdezelowane spojrzenie po obliczu anielicy, a po chwili namysłu wzruszył ramionami, niemal nie wyczuwając jej ciężaru ciała.
— Powinnaś używać wygodniejszego obuwia, ślicznotko — stwierdził, kalkując w myślach jej położenie, ale doszedł do błyskotliwego wniosku, że to zapewne buty był źródłem problemu Faith, ale łaskawie nie zrzucił jej z ramion, ba, z nietypowym jak dla siebie entuzjazm zaakceptował jej skłonności zabójcze, nawet w swojej wspaniałomyślności poszedł o krok dalej. Posadził ją na swoich barkach. Teraz to ona miała przewagę. Górowała nad innymi ludźmi, tworząc nad głowę biomecha cień, który chronił go przed toksycznym urokiem słonecznych promieni, bo nawet jego dobroć miała wyraźne granice.
W drodze do baru nie przelała się krew niewinnych istnień. Najwidoczniej zerkająca na wszystkich z góry niebieskowłosą pełnił role czegoś na wzór odstrasza, ale w końcu - u kresu ich wędrówki - musiała się rozstać ze swoim nowym, dwukołowych podjazdem. Żury odstawił ją bezpiecznie na piaszczyste podłoże, a jego wzrok spoczął na obskurnym budynku.
— Sirion, tuż przed swoją śmiercią, doprowadził właściciela tego przybytku do zaawansowanego ataku epilepsji, więc najlepiej udawać przyjaźnie nastawionych do świata przejezdnych — rzucił w kierunku drobnej dziewczyny, chowając zwisający z szyi kieł za podkoszulek, w ramach kompromisu. Otóż nie chciał, by na twarzy poczciwego Boba odcisnęło się piętno złość. Zresztą miał ochotę skonsultować suchość w gardle z piwem.