Oglądanie reakcji Wiecznego było dla niej czystą przyjemnością. Co prawda bała się, że zaraz uderzy w ziemię z impetem, który od razu wybiłby jej z głowy tak niewinne wygłupy, jakich się właśnie dopuszczała, jednak - jakimś cudem - Yury zdecydował się dołączyć do jej małego przedstawienia. Jej buty nie należały do najwygodniejszych i były na nią nieco za duże, aczkolwiek nie przeszkadzały jej do tego stopnia - zwyczajnie jej się włączył jeden pomysł, który zdecydowała się wpleść w życie z gracją aktora, którym nawet nie była.
I, szczerze mówiąc, nie spodziewała się kontrataku ze strony Żura.
Nagła zmiana jej położenia sprawiła, że z jej gardła wyrwał się krótki okrzyk, zanim zrozumiała, co się dzieje. Rozejrzała się, zaskoczona rozwojem sytuacji, ale po chwili bardzo spodobała jej się wizja, w której widzi o wiele więcej dzięki swojemu wysokiemu położeniu. Dobrze się bawiła i korzystała z okazji tak długo, jak tylko mogła, pełniąc rolę obserwatorium i starając się nie ryknąć śmiechem, kiedy widziała reakcję innych Desperatów na tak niecodzienny widok.
Zachichotała, kiedy ten postawił ją na ziemi i poklepała go po ramieniu z niewinnym uśmiechem na twarzy, po czym sama upewniła się, że kieł był pod jej ubraniem, kiedy tylko Yury podzielił się informacją. Zazwyczaj ukrywała go, bo lubiła widzieć zaskoczone miny wymordowanych, gdy ujawniała swoją przynależność organizacyjną gdy nikt się tego nie spodziewał, stąd miała wprawę. Nawet czasem dzielnie udawała, że uważa, iż Smoki śmierdzą, co czasem działało na ich wrogów. Po tym kiwnęła głową i poprawiła niesforny kosmyk, czekając spokojnie, aż mężczyzna przekroczy wejście do baru. Sama nie chciała sprawiać problemów, gdyż uważała Boba za uroczego i bardzo wytrwałego wymordowanego, którego powinno się nagrodzić, a nie utrudniać dodatkowo życie.

Nacisnął za klamkę i otworzył drzwi do przybytku Boba, ale zanim przekroczył próg i zbadał jego wnętrze upośledzonym okiem, złapał Faith za ramię. Schylił się, dosięgając wargami do jej ucha.
— Panie przodem — szepnął w niego, dotykając szorstkim wargami delikatnego płatu, ale nie czekał, aż anielica dostosuje się do tego rozkazu. W ramach zachęty wcisnął ją do środka, wykorzystując to, czym umiał posługiwać się najlepiej - siłą. W tym celu uścisk na ramieniu kobiety się pogłębił i możliwie, że na skórze pojawiły się czerwone ślady, które w dalszym rozwoju przekształcą się w siną, paskudną plamę w postaci siniaka. Wszedł tuż za nią, zamykając za sobą drzwi. Potoczył zepsutym ślepiem po wnętrzu pomieszczenia, a na jego mordzie pojawił się niby to uprzejmy śmiech, ale zawierał w sobie nutę grozy. Zaplatał swoje śmierdzące tytoniem palce w drobną dłoń Faith i ruszył w kierunku kontuary, gdyż jego oko nie namierzyło podobnego do siebie kolesia.
Usadził tyłek na jednym z wolnych krzesał i wyszczerzył się do Boba, wykrzesując do życia pochowany przez chamiznę urok osobisty, ale wątpił, że jeszcze coś z niego pozostało. Na zgliszczach można było postawić jedynie cmentarzysko. Gdzieś po drodze puścił rękę kobiety, aby oddać jej z nawiązką swobodę działań.
— Dobry — rzucił w kierunku mężczyzny. — Szwendał się tu typ podobny do mnie? — wypalił, bo jednak subtelność nie była mu przeznaczona, a nie miał zamiaru przez pół dnia łazić za jakimś kretynem tylko po to, by dać mu parę razy w mordę, a potem odstrzelić łeb w imię głupiej zemsty dwóch gołodupców. — To mój brat. Mieliśmy się spotkać w tym barze, ale podróż nam się opóźniła, zresztą — sięgnął po papierosa —  wie pan jak to jest, wypadki chodzą po ludziach. —  Wcisnął go między wargi i zapalił, zaciągając się. Dopiero kiedy dym opuścił jego usta, odezwał się ponownie: — A tak w ogóle, to proszę piwo, a dla tej małej może być soczek.

Poczuła nieprzyjemny dreszcz, gdy najemnik ją złapał za ramię. Skierowała swój wzrok w kierunku przeciwnym do tego, gdzie znajdował się Yury, a właściwie jego piękna twarz, kiedy dalej bawił się w odpłacanie za tamten niewinny żart. A przynajmniej tak sądziła, że o to chodziło, chyba, że lubił tak szeptać ludziom do ucha, nigdy nie wiadomo, kto ma jakie potrzeby w życiu... A czasem lepiej było nie pytać.
Siła, z jaką Wieczny zmusił anielicę do wejścia sprawiła, że ta cudem nie powitała całego miejsca twarzą, co nie do końca byłoby w dobrym stylu, więc przyjęła nieco dziwną pozę. Kiedy już upewniła się, że zapanowała nad wszystkim, przyłożyła rękę do miejsca, gdzie palce Żurego wbiły się wręcz w ramię, po czym posłała mu oburzone spojrzenie. To również nie wyglądało zbyt przekonująco, zważając na całą sytuację, jej zgarbioną pozę i sam fakt, że na bladej twarzy anielicy wciąż można było zauważyć niewielkie rumieńce. Sam fakt, że Żur dalej ciągnął ją za rękę wcale nie pomagało, przez co wyglądała jak jakieś dziecko lub nieudolny sługus, aniżeli towarzysz z tej samej grupy i nawet nie wiedziała, czy warto grać w ten sposób dalej, czy udać, że ma resztki honoru.
Nie żeby miała, za wielkiej różnicy jej to nie robiło - gorzej, gdyby przez to zachowanie zwróciła na siebie uwagę tych, co tak bardzo lubią się znęcać nad słabszymi, kiedy wyczują dobrą okazję.
Nie odezwała się ani razu, skupiając się głównie na obserwacji terenu - najpierw przyjrzała się nieco kobiecie, która wróżyła z kart grupie bywalców. Potem jej wzrok skierował się ku właścicielowi. Faith kiwnęła delikatnie głową w geście powitania po czym usiadła blisko drugiego najemnika. Dopiero wtedy wyłapała złowrogie spojrzenia z kącika pomieszczenia. Beatrice poczekała chwilę i ponownie kiwnęła głową, gdy usłyszała coś w rodzaju zamówienia, a następnie delikatnie dźgnęła Wiecznego palcem w ramię, chcąc zwrócić jego uwagę na tych, co siedzieli w kącie.

//Tak, najmocniej przepraszam za zjedzenie terminu, nie zabijaj mnie od razu, Bli. D:

Biomech zgarnął z blatu szklankę i obrócił ją powolnie, niby to leniwie w palcach. Przyjrzał się nalanemu na dnie naczynia alkoholowi, aż w końcu przychylił do ust jedną ze ścianek naczynia i nawilżył gardło płynem, które w smaku przypominało marnej jakości piwo rozcieńczone w wodzie. Skrzywił się lekko, ale nie wyraził swojej dezaprobaty; opróżnił szklankę niemal do połowy, udając zadowolonego klienta.
— Zawsze był awanturnikiem. — Mówisz o sobie?, złośliwa myśl napłynęły do jego głowy, gdy podzielił się tą uwagą z mężczyzną. — Miałem nadzieję, że z tego wyrósł, ale najwidoczniej nadzieja już na zawsze pozostanie matką głupich. — Wzruszył ramionami, duszkiem opróżniając naczynie.
Wzrok potoczył po lokalu, wtem jego spojrzenie spoczęło na tkwiących w kącie mężczyznach, którzy już wcześniej zostali zauważeni przez anielice, ale biomech przez wzgląd na swój porywający brak taktu nawet nie wyczuł jej gestu w postaci pociągnięcia za rękaw.
— Kim oni są? — zapytał Boba, nawet nie dbając o dyskrecje. Zdezelowane oko spoglądała wprost na stałych bywalców baru. Czyżby typ, którego szukali, naraził się również im, a może wiedzieli, że Yury i Faith należeli do grupy najemniczej?
Na usta Wiecznego wkradł się posępny uśmiech.

Anielica kiwnęła głową, gdy otrzymała od Boba szklankę wody, jako że ta na tę chwilę nie chciała mieć jakże głębokich rozważań na temat tego, czy jest ona do połowy pełna, czy może jednak pusta... Szklanka była i znajdowało się w niej trochę wody, to było w tym momencie najważniejsze. Mogła dostać same naczynie na zachętę czy coś, tutaj wszystko było możliwe. Beatrice złapała szklankę w swoją bladą dłoń i przyłożyła do ust, upijając niewielki łyk, kiedy to usłyszała wypowiedź Żura i prawie nie zaczęła się krztusić. Przez jej głowę przeszła bardzo podobna myśl, stąd musiała jakoś spróbować utrzymać pokerową twarz. Szczęśliwie skończyło się na tym, że ta zasłoniła usta dłonią, coby nikogo nie opluć, zerkając na Wiecznego.
Zdecydowała się jednak nie odzywać, bo ten zaraz po tym jak gdyby nigdy nic zdecydował się zapytać o dwójkę panów, prawdopodobnie nawet nie będąc świadomym tego, że wcześniej sama go dźgała w ramię, starając się być subtelną, w przeciwieństwie do Smoczego Rycerza.
- Skromny i subtelny jak zawsze, rycerzu... - rzuciła cicho po włosku, bardziej do siebie niż reszty, po czym westchnęła. No cóż, karty zostały rzucone, nie miała innego wyboru, jak czekać na komentarz Boba.

Widok bandziorów nie napawał go entuzjazmem; nie byli piękni i wyglądali groźnie, a uzbrojenie dopełniało ten obrazek.
  Odłożył szklankę na porysowany blat, przenosząc wzrok na barmana.
  Skoro byli wyposażeni w tak bogaty asortyment, to dlaczego - do licha! - nie byli w stanie uciszyć jednego awanturującego się sukinsyna, którego mieli tuż przed nosem? Nie mieli nic do zaoferowania, a ten bajerancki ubiór to tylko efekt wizualny pełniący rolę straszaka?
  — Dwóch, tak? — Dopytał, jakby nie dosłyszał słów mężczyzny, bo właśnie przypomniał sobie liczbę ich zleceniodawców. Dwóch głodupców smażących się na pełnym słońcu.
  Zerknął ukradkiem na Faith, mając nadzieje, że kobieta wspomoże go w procesie myślowym. Nie był dobry w tych klockach.
  — Może pan ich opisać? Chciałbym wiedzieć, kogo mamy unikać — dorzucił po chwili, nadal ciągnąc zaczętą gierkę, ale w środku aż go skręcało. Miał ochotę podejść do tych cisnących się w kącie gamoni i zapytać ich wprost o co w tym wszystkim chodzi, a gdyby został zbyty – wywlec jednego za fraki z budynku (by niewinne oczy anielicy nie były świadkiem paskudniejszego widoku od ich obskurnych mord) i w ramach motywacji przemeblować mu twarz.
  Wrzucił do szklanki niedopałek. Tlącą się końcówka zasyczała w kontakcie z wilgotnym dnem.

Anielica przez cały czas utrzymywała neutralny wyraz twarzy tak, jak tylko mogła, obserwując pomieszczenie i oddając rozmowę z Bobem całkowicie w ręce Wiecznego. Słuchała jednak każdego zdania, jakie wyszło z ust barmana, starając się w najgorszym wypadku wspomóc swojego towarzysza w myśleniu.
Skłamałaby jednak, gdyby stwierdziła, że obserwujący ich Desperaci jej nie męczyli.
Nie wiedziała w ogóle, jak zareagować. Bob stwierdził, że koledzy, którzy mieli rzekomo obserwować "brata" Yurego wyszli i była ich dwójka... A chyba nie był na tyle zdeterminowany, by ich kryć na boku. Na tę chwilę kusiło, by spytać, czy nie byli to zleceniodawcy ich niewinnej misji, niemniej jednak Faith nie miała wystarczająco dużo dowodów. Zdecydowała się jednak na chwilę połączyć zarówno ich, jak i ich zleceniodawców, do jednej grupy. Przynajmniej w jednym ze scenariuszy.
Pytanie ich o zdanie byłoby ryzykowne, jako iż posiadali broń. Nawet, gdyby udała niewinną damę, prawdopodobnie dostałaby w twarz za samo istnienie. Anielica wypiła swoją wodę, po czym spojrzała na Yurego.
- Powiadają, że los uwielbia nagradzać za byle bzdury... Nawet za świętą cierpliwość. - zaczęła niewinnie - Kto wie, być może nić między znaną nam parą a nimi jest silniejsza, niż nam się wydaje... Jednakże spotkanie z nimi może być dosyć bolesne.
Tym razem to ona nachyliła się tak blisko, jak tylko dała radę, aby jej głos był wychwycony tylko i wyłącznie przez najemnika.
- Wstrzymaj więc swe ręce na blacie i słuchaj, a ci odpowiedzą. Jeżeli jednak nie będziemy mieć pewności... Zaryzykujemy bezpieczne rozdanie i uwierzymy, że trafimy na lepsze karty na prawdziwej wojnie.
Sama nie miała pewności, stąd wolała to rozegrać spokojnie i bezpiecznie - i wierzyła, że Yury wytrzyma jeszcze chwilę. Tak samo jak ci przyjaźni kolesie w kącie.