Babuun nie wyglądał na zadowolonego tym, jak dużo czasu niektórym zajęło połączenie się w grupy, jednak ta pierwsza została obdarzona przychylnym, uprzejmym spojrzeniem, a przed całą czwórką pojawiły się lewitujące odznaki dzielnego pacjenta. I to nie byle jakie, bo w formie przypinek, a nie naklejek!
 – Śmiało, weźcie je, wskażą wam dobro – Kapłan pokiwał głową z namysłem. Na resztę spojrzał trochę mniej przychylnie, jednak tego nie komentował. Zamiast tego zaklaskał w łapska i nakazał:
 – No idźcie już, ruchy, ruchy!

dodatkowe:

DRUŻYNA 1 — LAZARUS,  ISLA, MAYARI, USZATY
PRAWE SCHODY W DÓŁ
Przekroczenie progu drzwi, za którymi znajdowały się schody na dół, poskutkowało wystawieniem się na falę gorącego powietrza o przyjemnym zapachu. Woń rozchodząca się po korytarzu była aromatyczna za sprawą czegoś, co zdawało się być rozmaitymi przyprawami i ziołami. Przed nimi jednak znajdował się dość długi korytarz, który póki co nie miał żadnych odnóg ani nie odchodziły od ścian żadne drzwi, zakręty. Nie sposób też było uświadczyć jakichkolwiek okien, co mogło wskazywać na to, że znajdują się pod ziemią, ale równie dobrze na fakt, że taka była babuńska moda.
 Więc szli, szli, szli… I tak jeszcze przez dłuższy czas. Nie było nic do roboty, no, nie licząc opanowania ewentualnego lęku przed wiszącymi na ścianach pochodniami. Niemniej jednak o tym, że ich podróż w końcu uświadczy dosłownie czegokolwiek, świadczył delikatny przewiew, który teraz niósł ze sobą woń ciasta i owoców. Nogi podróżnych coraz bardziej bolały od stąpania po wilgotnych, lekko zaokrąglonych kamieniach, z kolei ich umysły z pewnością rozpraszały burczące z głodu brzuchy i ślinienie się na myśl o zjedzeniu tych pięknie pachnących pyszności.
 W końcu zauważyć mogli na swej drodze zarys drzwi, pociągnięty w dodatku światłem u swych krawędzi — dało się dostrzec, że raz na jakiś czas delikatny, świetlisty rys zakłóca czyjeś krzątanie się. Im bliżej jednak znajdowali się podróżni, tym wyraźniej słyszeć mogli kolejne dźwięki jakiegoś utworu z dorobku muzyki klasycznej, który, w chwili, kiedy od drzwi dzieliło ich może pięć, siedem metrów, zagłuszył przeraźliwy odgłos.
 Kto by się spodziewał, że w miejscu, z którego płynęły tak urocze dźwięki i zapachy, ryknie piła mechaniczna?

dodatkowe:

DRUŻYNA 2 — JAHLEEL, HAYAIEL, NASCELA, IZZY
PRAWE SCHODY DO GÓRY
Dwie Roszpunki, Merida i Książę wkroczyli pierwej na schody środkowe, natomiast w dalszej kolejności na te odbijające w prawą stronę. Przezabawna czwórka po przejściu króciutkiej klatki schodowej, a stopni było nie mniej, nie więcej jak dwanaście na każde półpiętro, znalazła się na korytarzu różniącym się nieznacznie od poprzedniego holu wystrojem. Niby były tu okna — okazały się one jednak naklejkami — niby był tu dyw— o, jednak dywan, żółty i długi, był zjawiskiem jak najbardziej realnym, wciąż dało się dostrzec kolejne i kolejne gobeliny dokumentujące znakomitą historię babunów.
 Na korytarzu natknąć się mogli również na kilkoro drzwi w różnym odstępie od siebie, jednakże coś podróżnym podpowiadało, że nie należy sprawdzać, cóż za nimi może się kryć. Zwłaszcza, gdy spod jednych zaczął sączyć się ciemnozielony dym, a zza nich wyszło kilka karłowatych babunów. Każdy z nich ustawił się w dwóch rzędach, po obu stronach wspomnianego dywanu.
 – Idźcie żółtym chodnikiem, tam Babunow co jest psotnikiem!  Jak z drogi zboczycie, brzydkie fuj znajdziecie! – Zawołały śpiewnie chórem, prezentując przy tym pokraczny taniec oparty na podskokach i obrotach, który — o dziwo — odtańczyły synchronicznie. Na sam koniec, jakby brakowało czegoś do pełni głupoty sytuacji, jak jeden mąż wykonały dab i utkwiły w takiej pozycji, wskazując na dalszą drogę żółtego chodnika.
 Gdyby przejść dalej, w istocie, dotrzeć można by było do drzwi większych niż te, które uprzednio mijali podróżni. Jakby na potwierdzenie ewentualnych chęci, dobiegł stamtąd śmiech i odgłosy jakiejś niemądrej, ale skocznej muzyki. Z drugiej  strony, czy na rzecz mitycznego brzydkiego fuj, byłoby warto przejść do tego poprzedniego, dymiącego pokoiku lub do któregokolwiek innego?

dodatkowe:

DRUŻYNA 3 — IVO, EZECHIEL, LILLY, LIAM
LEWE SCHODY W DÓŁ
Kolejni czterej śmiałkowie, drużyny dwubarwnej niczym flaga państwa, z którego pochodził jeden z jej członków, ruszyli schodami kierującymi się w lewą stronę w dół. Czwórka żołnierzy o terminie przydatności do spożycia w różnym stopniu odstającym od normy kroczyła schodami jeszcze kilka pięter w dół, zanim wyszli na korytarz podobny do tego, w którym znajdowała się pierwsza grupa. Spacer w dół nie należał do doświadczeń przyjemnych, a okrągłe schody wydawały się przez pierwsze minuty nieskończone.
 W przeciwieństwie jednak do korytarza po prawej stronie, ten po lewej, w którym była Flaga Szwedzka, był już miejscem śmierdzącym stęchlizną i wilgocią. Natomiast jedynym źródłem światła były wiszące tuż pod sufitem płaskie lampiony, takie, jak w dawnych latach można było zobaczyć na cmentarzach. Korytarz był wąski i ciągnął się jeszcze długo, jednak w pewnym momencie oczom podróżnych ukazała się śpiąca na rozklekotanym, rdzewiejącym krześle postać. Twarz tego babuna wyglądała tak, jakby burzył go sam fakt, że oddycha. Mimo spokojnego, miarowego oddechu i chrapania, oblicze stworzenia zdecydowanie było wściekłe.
 Poza tym jednak dało się dostrzec dwa inne fakty — po prawicy babuna znajdowały się mocne, metalowe drzwi z niewielkim, zakratowanym okienkiem, za którymi jednak panowała zupełna ciemność. Po lewej stronie, przy pasie (po co mu pas jak nie nosi spodni…?), znajdowało się kółko z kilkoma kluczami. Może uda się go okraść? Może zagadanie do niego coś da?

dodatkowe:

DRUŻYNA 4 — NOVE, SKOCZEK, ANAIS, ANGEL
LEWE SCHODY DO GÓRY
Przeszedłszy po schodach w górę wraz z inną grupą, ta czwórka obrała za cel swojej podróży górną granicę schodów po lewej stronie. Grupka gałganów najpowolniejszych w doborze drużyny na dobry start dostała jeszcze kosturem od Babuuna po zadkach, jednak nie wyglądało na to, by wielkim wybrańcom faktycznie miało to przeszkodzić.
 Wszedłszy po schodach mogli zauważyć, że tutaj już wszędzie były prawdziwe okna, za nimi w pierwszej chwili jednak zauważyli blask zbyt wielki, by oczy mogły się przez niego przedrzeć. Za zamkniętymi (jeśli tak można mówić o oknach pozbawionych klamek) oknami dało się dostrzec mały dziedziniec, może bardziej patio, przepełnione roślinnością. Gdzieniegdzie latały nawet ptaszki, lecz gdy jeden z nich przysiadł na parapecie po zewnętrznej stronie, nie do przegapienia był fakt, że miał on wściekłą, babuńską twarz, uzbrojoną w niezadowolony dziób.
 Zdecydowanie lepiej było pójść dalej.
 A im dalej podróżni brnęli, tym więcej dostrzegali ksiąg na swej drodze — na parapetach, na gobelinach również uczone, niezadowolone babuny dzierżyły księgi. Gdyby jednak przyjrzeć się im, większość była jedynie kolorowankami. Każda z nich jednak zawierała coś nietypowego — strzałkę wskazującą na kolejną książkę na drodze, zupełnie tak, jakby miało to ich gdzieś doprowadzić. Nie mając innego wyboru — miast naklejonych okien naklejone tu były drzwi — musieli ruszyć dalej, by natknąć się na wiszący pod sufitem szyld „babunloteka” i kawałek dalej drzwi. Zamknięte, widocznie na klucz.

dodatkowe: