Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Veles, Lilo, Raven

Wybór nie należał do najlżejszych czy najłatwiejszych, jednakże Anielica - wykazując się zdecydowaniem i odwagą, i desperacją w momencie tym kluczowym oraz poważnym - podjęła stosunkowo szybko śmiałą, samodzielną decyzję. Nie przyjmując sprzeciwów od akompaniującej jej dwójki, chwyciła mocno - tak silnie, że aż paluszki jej pobielały - za kostkę oferowaną przez niknącego, rozpływającego się ducha Krupiarza i zadeklarowała, iż skorzysta ona - sama, w pojedynkę, samotnie kompletnie oraz całkowicie - z tej szansy oferującej bezpośrednie przedostanie się do jednej z pozostałych czterech pieczęci. Nie tylko Veles nie odciągnął jej od pomysłu tego możliwie szalonego i potencjalnie niebezpiecznego, lecz dał jej nawet swoje swoiste błogosławieństwo oraz zaoferował kilka pozytywnych słów wsparcia - jej i siebie, i towarzysza ich milczącego. Uczyniwszy to, Stróż postąpił parę pierwszych kroków w stronę dwóch wyjść z pomieszczenia tegoż złamanego i pokonanego, podczas gdy Lil - z ulgą płonącą w sercu oraz determinacją prostującą kręgosłup - rzuciła niemalże delikatnie dzierżoną w dłoni kostką przed siebie. Przeturlawszy się krótko po twardej, nieco nierównej podłodze, przedmiot ten mały i odbiegający wyglądem od standardowej kości zatrzymał się w pozycji, w której to kolor czerwony zdominował pozostałą trójkę i wyszedł górą - dosłownie.

Szkarłatny blask pożarł kostkę oraz prędko znikającego Krupiarza i o ile pierwsza wymieniona rzecz przepadła bezpowrotnie i bez śladu najmniejszego, tak mężczyzna objaśniający im zasady pierwszej próby - przez którą to pomyślnie, na szczęście, przebrnęli - skondensował się do postaci półprzeźroczystego, jakby szklanego motyla o barwie wypłowiałej krwi. Istotka ta - Krupiarz przemieniony - poczęła okrążać postać Anielicy prędkimi, zgrabnymi kółkami, zalewając sylwetkę jej chłodnawymi, lśniącymi iskierkami koloru żywego, bajecznego karminu. Pyk rozbrzmiało w powietrzu, a odgłosowi temu donośnemu i delikatnemu jednocześnie towarzyszyło zniknięcie z miejsca tego i Lil, i Motylo Krupiarza. Przez sekundę chwiejną i zimną, Skrzydlata widziała wyłącznie czerń, jednakże zaraz oczom jej ukazał się pokój, wewnątrz którego znajdowały się przedmioty we wszystkich chyba odcieniach czerwieni - dywan rozłożony na całej powierzchni podłogi i poduszki go zaściełające, i szale zawieszone na ścianach, i szarfy w nie wplątane, i kryształowe kafelki przyczepione do sufitu oraz pięknie migoczące, i... kobieta przed Lil stojąca. Piękna, dorosła niewiasta o ustach pełnych i niebiańsko wiśniowych, rudnych i długich poza pas włosach, jak również o kształtach kuszących i wręcz zakazanych przyodziana była w suknię o pokaźnym delikcie i w barwie koralowej. Jedynymi elementami psującymi jej aparycję była jej półprzeźroczystość i kajdany na nadgarstkach, z których to zwisały poplątane, ciężkie oraz w losowych punktach pomieszczenia się kończące łańcuchy.

- Dziękuję - odezwała się nieznajoma głosem dźwięcznym i melodyjnym, wyraz ten kierując do rozpadającego się stopniowo, nieubłaganie Motyla. Ten wylądował na ramieniu jej nagim i szczupłym, i o skórze jasnej niby tarcza księżyca, rozsypując się ostatecznie w pył ulotny, mieniący się na przemian szmaragdem i szkarłatem, w powietrzu się ulatniający. Musnąwszy miejsce to palcami długimi i jak cała jej osoba zgrabnymi, kobieta skupiła spojrzenie swych brązowych oczu na Anielicy. - Witaj, Odważna Wybawicielko - przywitała się z nią, słowa te parując z uśmiechem delikatnym i boleścią naznaczonym. - Pieczęć z tego rogu złamać muszę sama, jednakże potrzebuję do tego energii drugiej osoby. Nie jest to rzecz, na którą wielu by się zgodziło - poinformowała ją, opuszczając uniesioną rękę w akompaniamencie narzekających, stalowych łańcuchów. - Energię tę przekazać mi można tylko jednym sposobem. - Tutaj wyraz twarzy jej nabrał gorzkiej, ledwo dostrzegalnej nuty. - Poprzez pocałunek.

Podczas gdy Lil przeniesiona została do Czerwonej Próby, Veles zamierzał ruszyć dalej ciemnymi, pustymi korytarzami w celu odnalezienia kolejnej pieczęci - trzy do wyboru zostały, trzy do odszukania i zerwania - lecz prędko zorientował się, że coś jest nie tak. Cichy, nic niemówiący od chwili zakończenia Zielonego Testu Raven tkwił dalej w tym samym miejscu i tej samej postawie; trwał w jednym punkcie w niezmiennej, jakby skamieniałej pozycji. Może działo się tak ze względu na szepty wkradające się bezlitośnie do uszu jego oraz myśli? Przez mrowienie, jakie zawitało w nogach jego i rękach? Chłód i gorąc bijące się o dominację w jego klatce piersiowej?
- Nasze, wasze, wiecznie, tu - słyszał z każdej jakby strony Żmij w bezruchu utknięty. - Goście, początek, koniec, swój - wżerało się między myśli jego własne, wbijało się bezlitośnie pod czaszkę i zasiewało wewnątrz niej trujące, gęste plony.

Hersha

Przez jakiś czas nic się nie działo, a otoczenie we flaucie spokojnej i błogiej pływało. Wtem, jednakże, coś czerwonego zamigotało przy wejściu do podziemi - Motyl niby szklany, delikatny i kruchy machał dzielnie skrzydełkami swymi, zmierzając nieustępliwie i prawie że desperacko ku Bojowemu. Będąc jakieś dwa metry przed nim, kryształowe stworzonko rozbłysło szkarłatem i przeistoczyło się w klęczącego na ziemi, półprzeźroczystego, w jednej ręce trzymającego czarę, w drugiej tanto cudownie zdobione mężczyznę. Persona ta przystojna była, o kudłach rozczochranych, krótkich i rudych, ostrych i poważnych rysach twarzy, przyodziana w kimono karmazynowe i z klekoczącymi łańcuchami oplatającymi świetnie wyrzeźbioną klatkę piersiową.
- Czerwona Próba została rozpoczęta, nie mogę jednak zdradzić Ci jej partycypantów - poinformował on Hershę głębokim, przyjemnym do słuchania głosem, oczu swych hebanowych nie podnosząc, tylko spojrzenie ich wbijając w ziemię lokalizacją i klątwą zdewastowaną. - Ażeby pomóc w jej sukcesie oraz ułatwić jej wykonanie, możesz ofiarować krew swoją jako zapłatę. Pół idealnie czary musi to być, niedomiar nic nie zdziała, nadmiar zaszkodzić tylko może - ciągnął dalej, w palcach lekko się trzęsących ściskając wspomniane wcześniej, wykonane z rubinu i wyciągnięte w kierunku Anioła przedmioty. - Na duszę mą przysięgam, że żadna pułapka czy podstęp to nie jest.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Termin odpisów: 27.04.18r.

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Veles, Raven

Cofnął się do towarzysza swego zastygłego, niby w kamień przemienionego, który to nie odpowiadał na słowa jego zaniepokojone, na zdania pięknie ułożone, nawet na lekką prowokację w nich zaklętą - żadne z wyrazów wymówionych nie przynosiły najmniejszego zdawać bu się mogło efektu, rozbijały się o Kruka niczym o ścianę twardą, niemożliwie wysoką oraz stalą wzmocnioną. Sytuacja zmieniła się diametralnie w chwili, kiedy to Veles dobrnął do Żmija i zatrzymał się zaraz koło niego - mężczyzna zastygnięty runął na ziemię jak ciężki worek ziemniaków i Stróż ledwo, ledwo zdołał złapać jego bezwładne ciało tuż przed jego bolesnym, głuchym rozbiciem się o chłodne podłoże. Zimne, nieruchome, o oddechu płytkim oraz ledwo dostrzegalnym, skórze bladej i powiekach we śnie głębokim zamkniętych - stan Ravena nie przedstawiał się najkorzystniej i najlepiej, wręcz przeciwnie.
- Słaba dusza, wątłe serce - rozbrzmiał w umyśle Velesa głos wieloraki, mnogi, echem wewnątrz czaszki się odbijający. - Krucha wola, nędzna cnota - kontynuowały bezlitośnie, podczas gdy na głowie Żmija pojawił się znikąd motyl szklany, błyszczący i szmaragdową, cudną barwą się szczycący. Zatrzepotał on niespiesznie swoimi kryształowymi skrzydełkami, stąpając przy tym leciutko, bezgłośnie po roztrzepanych kudłach Kruka. - Daj nam Kruka, wrzuć go w otchłań naszą, a zabierzemy Cię do jednej z nieodwiedzonych jeszcze Pieczęci. Odmów, a weźmiemy go do Bojowego, do punktu w miarę bezpiecznego, na powierzchnię jasną i przyszłość oferującą - przedstawił tę jakże kuszącą, słodką propozycję głos tłumny, wielobarwny, po czym zamilkł w oczekiwaniu na decyzję Anioła.

Hersha

Mężczyzna nie podniósł wzroku z podłoża tutejszego, przywodząc na myśl niewolnika posłusznego i na każde skinienie palca Właściciela gotowego. Nie rzekł nic, gdy to Hersha rozważał wszystkie za i przeciw obecnej sytuacji, jak również nie wypowiedział ani słówka, kiedy wpierw sztylet został mu zabrany, a potem puchar Bojowy pochwycił i napełnił do połowy swoją czerwoną, metaliczną w zapachu krwią. Klęcząc dalej na ziemi, półprzeźroczysty nieznajomy przytulił do klatki piersiowej oba dzierżone przedmioty - z uwagą i ostrożnością, coby nic z kielicha przypadkiem nie uleciało - i po raz pierwszy spojrzał hebanowymi ślepiami prosto w oczy uzbrojonego we włócznię Anioła.
- Za czyn ten niemal bez wahania wykonany, za bezinteresowność czystą i krystaliczne łaknienie udzielenia pomocy bliźnim... - Podniósł się do pionu, acz postura jego skulona nieco była, nacechowana nutką paraliżującego strachu i wbitej w niego siłą uległości. - Ciężki wybór dotknął Stróża, konieczność dokonania wyboru, który zaważy na egzystencji Kruka. - Ukłonił się płytko, aby ułamek sekundy później przeistoczyć się, wraz z wypełnionym posoką kielichem oraz sztyletem, w motyla szkarłatnego i szklanego. Istotka ta drobna zatoczyła szerokie, zgrabne koło wokół Bojowego, po czym zniknęła wśród iskierek karmazynowych, prędko się ulatniających i w świetle dnia bajecznie migoczących.

Lilo

Delikatny, tknięty smutkiem uśmiech nie spełzł z pełnych ust o wiśniowej barwie, zgrabna i powabna sylwetka nie przygarbiła się nawet o jotę złamaną, na twarzy nie zawitał chociażby cień zniecierpliwienia czy niezadowolenia. Kobieta piękna i czerwienią otoczona postąpiła tylko o krok krótki, malutki naprzód, wyciągając przy tym ku Anielicy dłoń swą smukłą, lecz zaraz opuszczając ją na dół w akompaniamencie chrzęszczących, szeleszczących łańcuchów.
- Mądra, rozsądna, ostrożna - skomentowała głosem melodyjnym, z nutą pochwały raźnej i zadowolenia czającą się pomiędzy tymiż słowami. - Każda próba rządzi się swoimi własnymi prawami, które to są przez kolory im podyktowane i pod umysły najsilniejszych z nas zniekształcone. Żadne z nas nie wie, jak wyglądają pozostałe cztery Pieczęcie i co potrzeba do ich zerwania, toteż w aspekcie tym niewiele informacji mogę Ci zaoferować. Wszystkie uwięzione tu dusze, jeśli można mi dopowiedzieć, zasługują na wolność - powiedziała po niedługim momencie milczenia, aby tuż po wypowiedzi tej dotknąć przelotnie, delikatnie swojego prawej policzka tak, jak gdyby coś na nim nagle, niespodziewanie poczuła.

Spomiędzy palców jej wyleciał szklany, szkarłatny motyl, który to osadził się zaraz na czubku jej głowy i znieruchomiał kompletnie, upodabniając się tym samym do swoistej, przyciągającej spojrzenia broszki. Kobieta mrugnęła, po czym uśmiechnęła się troszeczkę szerzej, podczas gdy z oczu jej brązowych - i niesamowicie łagodnym wyrazem tkniętych - poczęły spływać łzy karminowe, gęstsze od standardowej, słonej wody, jak również metalicznie, znajomo pachnące. Krew toczyła się wąskimi liniami po policzkach półprzeźroczystych, skapywała z brody cudnie wyrzeźbionej, uderzała rytmicznie o niemalże nieprzyzwoicie odsłonięte piersi i mostek. - Jako że jeden z towarzyszy Twoich podarował mi trochę swojej krwi, mniej energii będę musiała od Ciebie zapożyczyć do złamania tutejszej Pieczęci. Forma jej przekazania oraz wygląd Próby nie mogą, jednakże, zostać zmienione. Przykro mi - wyjaśniła, po czym westchnęła lekko i dodała z przepraszającym uśmiechem: - Zmęczenie będzie Ci doskwierać po próbie tej, mniejsze jednak teraz i bardziej znośne, toteż nie powinnaś mieć większych problemów z dalszą wędrówką w podziemiach tych.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Termin odpisów: 03.05.18r.

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Veles

Niełatwa konieczność podjęcia właściwej decyzji spadła na barki Anioła, wrzucając go na sekundy ułamek do lepkiej, kuszącej pułapki zawahania - jakże prostym, przecież, byłoby porzucić towarzysza swego w miejscu tym odludnym i od razu dostać się dzięki temu do jednej z pozostałych, dalej działających niestety Pieczęci. Jakże łatwym byłoby to czynem, udogadniającym wykonanie zadania, z którym to wkroczyli do podziemi tych chłodnych i ponurych, i zamieszkałych przez dusze wiekiem katowane oraz niemożnością przejścia na drugą stronę męczone. Jakże...
- Do nas by dołączył, do naszej nicości i otchłani przeklętej. Z nami by tu istniał, dopóty okowy byłyby na korzeniach zapięte - odparły głosy na pytanie Velesa, dobiegając z każdej zdawać by się mogło strony i z żadnej jednocześnie. Wielorakie, przeplatające się ze sobą, echem rozbrzmiewające i równocześnie płaskie niby kartki na gruncie rozłożone: ciężko było za słowa te złapać, trudno było za wyrazy wokół Skrzydlatego tańczące chwycić i na spokojnie je wysłuchać, lecz mimo tych problemów sam sens wypowiedzi był kompletnie dla Anioła jasny oraz zrozumiały. Ostatecznie odmówił on wrzucenia nieprzytomnego kompana do pustki wypełnionej pradawnymi duchami, wybierając wysłanie go na w miarę bezpieczną powierzchnię i nie skorzystanie przez to z oferowanego przeniesienia jego własnej persony wprost do którejś z wciąż aktywnych Pieczęci.

- Dobrze, dobrze! Idealnie! Jeden kroczek, Drogi Panie! - Weselszy, radośniejszy, bardziej podekscytowany ton zabarwił głosy splątane, podczas gdy szmaragdowy, szklany motyl wzbił się leciutko, zwinnie w powietrze i począł krążyć dookoła Velesa oraz Ravena. Ledwo trzy kółka stworzonko to wykonało, a Stróż został oślepiony przez nagły błysk zielonego światła i potem ogarnięty przez czerń niezgłębioną na kilka cennych, acz krótkich sekund. Kiedy wzrok wrócił mu już do normy i Anioł rozejrzeć mógł się na spokojnie dookoła siebie, to zauważyć mógł, iż znajduje się - sam, bez Kruka - w komnacie sporej, jak również identycznej do tej, na jaką natrafili przed podjęciem się Szmaragdowej Próby. Pomieszczenie to zaopatrzone było, tak jak i tamto wspomniane, w cztery przejścia do znajomych mu już, osnutych smolistymi mrokami korytarzy: północe zaznaczone było świecącą, fioletową kulką, zachodnie niebieską, południowe czerwoną, natomiast wschodnie wyblakłą, ledwo lśniącą zieloną. Coś więc zyskał za podjęcie takiej, a nie innej decyzji i może nie była to główna zaoferowana mu "nagroda", lecz... mogło być gorzej, czyż nie?

Hersha

Przez jakiś czas nic ciekawego czy interesującego się nie działo, jednakże stan ten zmienił się w pewnym kluczowym, niespodziewanym momencie. Podczas gdy Hersha czekał w niemalże idealnym bezruchu na jakieś nowe wydarzenie bądź też, przy lepszych i bardziej sprzyjających wiatrach, na powrót swoich kompanów, to spotkało go coś, co uznać w sumie można za połowiczne połączenie obu tych aspektów. Zieleń zalśniła na ziemi kilka metrów przed nim ostrym, kłującym w oczy blaskiem, nie znikając od razu i natychmiast, a utrzymując się tam jeszcze przez chwilę ulotną i w miarę prędko przemijającą. Gdy światło rozmyło się i rozpłynęło niby mara złudna oraz wyobrażona, Bojowemu dane będzie zobaczyć leżącego na ziemi, pogrążonego we śnie głębokim i niemożliwym do przerwania Kruka. Przy bliższych oględzinach Hersha będzie w stanie odkryć, że skóra Żmija jest chłodna w dotyku i niezdrowo blada, puls słabiutki i ledwo wyczuwalny pod opuszkami palców, zaś oddech płytki i lekki niczym przelotna, delikatna bryza. Śpiączka - głęboka, słodka, potężna - pochwyciła Ravena w swoje stalowe, zakrzywione szpony i nie zamierzała ofiary swej ślicznej, złapanej wypuścić.

Lilo

Wkraczając do obcego królestwa, na nieznane tereny i do ziem obezwładnionych klątwą potężną oraz duszami niewinnych zasilaną należy liczyć się z tym, że trzeba będzie podążać za wskazówkami podejrzanymi i niejasnymi; słuchać się zasad oraz reguł kłócącymi się z naszymi przekonaniami bądź wykrzywiającymi nam usteczka w gorzkim, palącym niezadowoleniu; kroczyć ścieżkami osnutymi chichoczącymi cieniami i drogami usłanymi szeleszczącymi, wypłowiałymi liśćmi. Tutaj, w podziemiach tajemniczych i potencjalnie wrogich, musieli uważać na każdym stawianym, najmniejszym nawet kroku, musieli co chwilę oglądać się przezornie za siebie i cały czas musieli sprawdzać podpisywane przy każdej okazji kontrakty oraz opatrzone tysiącem drobniutkich, malutkich przypisów regulaminy. Nic nie było tu pewne, nic nie było klarowne i każda napotkana rzecz kryła za sobą coś innego, coś głębszego i dopiero przy końcu się ukazującego oraz rozjaśniającego. Anielica miała zdrowe, rozsądne i ostrożne podejście do całej tej obecnej, chorej sytuacji, zadając nurtujące ją pytania i podejmując roztropne, głęboko przemyślane akcje.

- Nie śmiałabym, jako że waży się tu i mój los - odparła na zrezygnowane stwierdzenie Skrzydlatej piękna niewiasta, czekając cierpliwie i bez ruchu na to, aż Lil nie pokona dzielącej je, niewielkiej odległości. Schyliła się posłusznie i z niesamowitą gracją na ostatnie słowa Anielicy, delikatnie uśmiechając się przy tym w odpowiedzi na nie i dając bez problemu ująć swoją twarz w jej dłonie. Skóra półprzeźroczystej, zachwycającej swą aparycją kobiety była ciepła w dotyku, lecz chłodniejsza, niż u standardowego, żywego człowieka, podczas gdy usta jej pełne oraz czerwone niby dojrzałe wiśnie były kuszące i, jak Lil przekonała się w następnej chwili, cudownie słodkie. Pocałunek z początku płytki i lekki w zastraszającym tempie nabrał nieustępliwej głębi, ściągając na siebie calutką uwagę Skrzydlatej i wciągając ją - brutalnie niemalże, pewnie i silnie - w zamknięty, odizolowany od reszty otoczenia świat szkarłatnej przyjemności. Umysł zasnuty gęstą, utrudniającą myślenie mgłą nie zarejestrował nawet tego, jak ramiona kobiety obejmują Lil w delikatnym, acz solidnym uścisku, czemu akompaniował zgrzyt i chrzęst rozjaśniających się na czerwono łańcuchów. Nie wiedziała, ile cała ta procedura trwała; nie miała pojęcia o tym, ileż to czasu przeminęło i jak długo trwała w pomieszczeniu tym oraz w ramionach tejże piękności.  

Nagle wszystko ustało.

Myśli rozjaśniły się jak za dotknięciem magicznej różdżki, zmysły powróciły do normalnego funkcjonowania, a wśród tego wszystkiego zmęczenie - ciężkie, lecz nie obezwładniające i przygniatające - dało o sobie głośno, zawodząco znać, wbijając się do kończyn, wspinając na barki i wciskając do kości. Ręce kobiety objęły ją nieco mocniej, utrzymując ją bezproblemowo w pionie - czemuż nogi nie chciały z nią współpracować? Czemuż kolana jej tak dziwnie zmiękły? - a w prawe ucho połaskotał ją gorący oddech przytulającej ją osobniczki.
- Dziękuję - cichy szept złamał cały ten magiczny, osobliwy czar ciszy, a tuż po nim wszystko, co znajdowało się w pomieszczeniu, łącznie z niewiastą, rozsypało się gwałtownie w drobny, wsiąkający w podłoże pył. W konsekwencji Lil straciła swoje podparcie i upadła na kolana, zostając samą w pustym, gołym i skalnym ślepym zaułku. Jedynymi interesującymi elementami tu obecnymi było kryształowe, szkarłatne i potrzaskane serce wbite w płaską ścianę naprzeciwko niej, po którym to spływała czerwona, lepka ciecz. Podobnie jak płyn wyciekający z maszyny po Szmaragdowej Próbie, tak i tutaj ta gęsta, podobna do krwi posoka znikała po zetknięciu się z czymkolwiek innym niż ta przedziwna, zepsuta rzeźba. Jeśli Lil obejrzy się za siebie, to ujrzy dwa przejścia do pogrążonych w mrokach korytarzy: lewy zaznaczony był błyszczącą, fioletowa kulką, prawy natomiast wyblakłą zieloną, która wtem rozjaśniła się żółtym, ostrym kolorem zastępującym ten przytłumiony zielony.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki na powierzchni: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Warunki pod ziemią: zimnawo (około -5 stopni Celsjusza), brak wiatru.
  
• Termin odpisów: 07.05.18r.