Przyglądała się uważnie swoimi srebrzystymi oczyma Panu Kotełowi, który to nadzwyczaj grzecznie poddawał się brutalnym, bezlitosnym działaniom Asmodeusa i dopiero po dobrej chwili, co było godne podziwu i zasługiwało na gromki aplauz, tortur wydarł swoją śliczną paszczę. Krzyk jego wypełniony boleścią nie wzruszył jakoś nadzwyczajnie stoickiej Bezskrzydłej, lecz wtórujące i akompaniujące mu dźwięki kroków skutecznie zwróciły na siebie jej ostrą niby brzytwa uwagę. Wzrok jej powędrował natychmiast w stronę, z której dobiegały te niepokojące odgłosy nadciągających ku nim person, podczas gdy blade, smukłe dłonie przesunęły się po złocistej rękojeści Paryzola i zatrzymały w charakterystycznych dla bojowej gotowości pozycjach - to już nie było przesłuchanie, gdzie mogła trzymać swój cudowny artefakt w luźny, acz wyraźnie grożący i przekonujący do odpowiadania na pytania sposób, tylko moment przed kolejną z rzędu potyczką; typowa, standardowa cisza przed burzą; chwila makabrycznej ciszy przed jeszcze gorszą rzezią. Zerknęła kątem oka na Wymordowanego, któremu poluźnił się najwidoczniej język - nie wytrzymał katuszy serwowanych przez Asmodeusa? Czy też wiedział, że nadciąga pomoc mająca wyciągnąć go z tego bagna i najzwyczajniej z góry już sobie stwierdził, że ona i jej towarzysz polegną pod naporem jego wybawicieli? - i zaczął serwować im cenne informacje na zardzewiałej, poplamionej posoką tacy.

Szóstka wrogów, pięciu Wymordowanych i Zdrajca o niewiadomych zdolnościach oraz braku poszanowania dla Starych Praw. Bariera, iluzja, berserk i trucizna, dwie enigmy, z czego jedna będąca Generałem. Jakież szczęście mieli, że dane im było brać udział w akcji, w którą zamotany był również ktoś wysoko u przeciwnej strony postawiony. Nie zareagowała na obrzucanie ich błotem przez męczonego Koteczka - słabe były to próby, żałosne niemal, w jej skromnym mniemaniu. Zero finezji i kunsztowności zawarte było w jego obrazach oraz słowach - miast tego sięgając do kabury po podarowaną im przez Opiekuna mapę w celu sprawdzenia tego, ileż to wrogów pędzi do ich aktualnie okupowanej pozycji.
- Dwójka - poinformowała krótko i zwięźle Asmodeusa, chowając zaraz artefakt z powrotem do kabury przypiętej do pasa i obracając sprawnie, zręcznie dzierżony Paryzol w dłoniach. - Niechaj piekło przyjemnym Ci będzie - rzuciła niezmąconym tonem, nim zdzieliła Koteczka mocno w skroń tępą końcówką rękojeści. Łaknęła pozbawić go tylko przytomności, nie zaś życia, a zdanie wypowiedziane przed zadaniem ciosu miało nabawić go dodatkowego oszołomienia i skonfundowania w przypadku jego przebudzenia się. Nie powinien obudzić się w najbliższej przyszłości, jako że uderzenie było naprawdę silne i celne, lecz... nigdy nie wiadomo, czyż nie? Po tym srebrzyste ślepia Anielicy skierowały się na Asmodeusa, a wyrazy do niego wypowiedziane zabarwione były tonem spokojnym i stanowczym zarazem: - Dwie nowe zabawki tu biegną, więc nie możemy tracić czasu. Rzucimy naszego drogiego Koteczka w róg najbliższego zakrętu, co powinno przykuć uwagę nadciągającej pary, zwłaszcza jeśli zobaczą go jeszcze oddychającego. Przyczaimy się na nich za rogiem, najlepiej za jakimś gruzem dla dodatkowych punktów do skrytości i kiedy ci podejdą sprawdzić jego stan, zaatakujemy ich od tyłu. - Przedstawiwszy swój plan, Kai czekała na reakcję i odpowiedź Czarnoskrzydłego. Jeśli ten się zgodzi, to Anielica przejdzie do realizacji tegoż zamysłu.

Jakże nudnym przypadkiem okazał się ten wymordowany, czyżby od strachu i bólu postradał zmysły co spowodowało, iż wyśpiewał dwójce aniołów wszystko co wiedział? Asmodeus czuł pewne zmieszanie tym obrotem spraw, a było ono na tyle duże, że zamilkł na pewną chwilę. Jedynie od czasu do czasu przyciskał mocniej wymordowanego do ziemi swoim butem.
Ocknął się dopiero gdy usłyszał kroki z dalszej części korytarza oraz głos swojego towarzysza w tej misji.

Uśmiechnął się głupio na widok uderzenia anielicy, taka mała rzecz, a cieszy.
Kiedy Kaijin zaczęła wyjaśniać mu swój plan niespecjalnie miał jak go znegować, zwłaszcza że sam był obecnie pozbawiony mocy, która dawała mu możliwość stworzenia możliwości wyeliminowania przeciwnika frontalnym atakiem.
- Nie widzę niczego specjalnie co mógłbym zmienić w twoim planie, jedynie możemy mieć problem ze znalezieniem dobrej kryjówki.
Podrapał się wolną ręką po skroni, a następnie wystawił ją w kierunku anielicy. Po dłoni przeleciało parę smug dymu, które wyglądały jakby próbowały skumulować się w jednym punkcie, lecz po chwili przestawały, zaczynały opadać i rozmywać się w przestrzeni.
- Jeszcze jakiś czas minie zanim będę mógł używać tej mocy, co przedtem. Natomiast w kosie zostało mi już niewiele mojej energii, więc wolę nie używać pozostałych w niej ładunków, dopóki nie muszę. Pozostaje mi polegać na Świetle. Mogę spróbować skumulować całe światło w ich pochodni, jeśli będą ją mieli, aby ich oślepić, a wtedy zaatakujemy.

Schylił się po ciało wymordowanego i chwycił go z fraki.
- To gdzie go rzucić?
--------------
Odnowienie: Wędrowiec pustki - 2/6
Ładunki w kosie: 2/3

Przechyliła delikatnie głowę, przyglądając się swojemu towarzyszowi uważnym spojrzeniem - a raczej dłoni jego, po której prześlizgnęło się parę interesujących, ślicznych smug dymu, które wyglądały tak, jak gdyby łaknęły złączyć się w jedno, lecz nie były w stanie tego uczynić. Mrugnęła srebrzystymi swymi oczkami, posyłając Asmodeusowi ten jej charakterystyczny, lekki i tak bardzo przez tyle person kiedyś - a może nawet i w tych czasach, mimo posiadania lepszej, mniej groźnej reputacji pośród świeżych, młodych Aniołów - nienawidzony uśmiech.
- Zostaw moce na kryzysowe sytuacje - rzekła łagodnym, spokojnym tonem, a pewna głęboka i kurzem przysypana cząsteczka jej duszy drgnęła leciutko, wątle w nagłym oczekiwaniu na ostre, nieprzychylne słowa mające nadejść w najbliższym czasie. Niektórzy Skrzydlaci nie reagowali, bowiem, przyjemnie i ze zrozumieniem na tego typu sugestie, preferując stosować swe niezwykłe zdolności i wspomagać się nimi przy niemalże każdej nadarzającej się okazji; nie hamując się i wręcz paradując otwarcie, śmiało ze swymi cudownymi potęgami; uważając nieużywanie ich za marnotrawstwo, niepotrzebne narażanie misji na niepowodzenie oraz utrudnianie samemu sobie działania. Z resztą, co tam ona może wiedzieć; ona, która w oczach wielu nie posiada mocy - lub ma, ale jakieś słabe i bezużyteczne. Albo zapieczętowane, odnosząc się do tych, którzy pamiętają ją jeszcze za jej potężnych czasów. Anihilacja ją w końcu nazywano - i nie powinna wypowiadać się na ten temat, i rozkazywać, bo co ona może wiedzieć o...

Kości, a raczej ciało, zostały rzucone i kołowrotki planu ich poczęły kręcić się pełną parą. Schowani za ukruszonymi, wiekowymi kolumnami czekali na nadciągającą parkę, która to zjawiła się na miejscu szybciej, niż powinni - Kaijin zmarszczyła delikatnie swoje brązowe brewki, dotykając przelotnie przypiętej do pasa kabury, wewnątrz której to znajdowała się podarowana im przez Strażnika mapa. Zachowując tą ciekawą - i niepokojącą - informację na bok, niewiasta przypatrywała się dwójce nowych, świeżutkich oponentów, starając się wyłapać jak najwięcej ciekawych szczegółów i mogących pomóc jej w nadciągającej potyczce drobiazgów. Kiedy jeden z nich - Szczurek - zaczął próbować wybudzać Pana Koteczka z jego nieprzytomnego stanu, a drugi - Ptaszek - wyglądał tak, jakby oceniał po prostu stan powalonego Wymordowanego, Kaijin dała kompanowi swemu szybki, bezgłośny znak ręką - komenda ataku. Sama jak najciszej i najszybciej zarazem tylko mogła wyskoczyła zza kolumny oraz rzuciła się zwinnie, prędko w przód, celując ostrą końcówką srebrno-złotego Paryzola w plecy Ptaszka, idealnie między łopatki. Czy takie natarcie z zaskoczenia się powiedzie? Cóż... zaraz się przekonamy!

Po jakże finezyjnym rzucie kotowatym wymordowanym przystąpił do wykonania ich jakże genialnego plany, nie to nie jest sarkazm... może.
Schował się za jedną z kolumn, tak jak jego towarzyszka. Nasłuchiwał kroków przeciwników, których dźwięk przybierał na sile w zastraszającym tempie.

Opisywanie czekania na odpowiedni moment do ataku chyba okazuje się tu zbędny więc pomijając tą cześć - Asmodeus widząc znak do ataku, którym było subtelne kiwnięcie głową przez Kaijin, napiął każdy mięsień w swoim ciele by wyskoczyć zza kolumny prosto na przeciwnika. Pojedyncze ziarenka piasku zazgrzytały pod jego obuwiem, a w czasie przybliżonym do tego ile trwa mrugnięcie - anioł już leciał z kosą przygotowaną do wymierzenia ciosu.
Asmodeus celował swoim atakiem w Gryzonia. Cięcie przecinało powietrze ze świstem z góry na dół. Anioł zamierzał trafić przeciwnika tak, że nawet jakby próbował uchylić głowy, ostrze kosy trafiłoby w jego plecy, lecz to jak zareaguje przeciwnik było trudne do określenia, zwłaszcza, że anioł nigdy go nie spotkał, prawda?

Uśmiechnęła się lekko i z nutą ukontentowania w odpowiedzi na fakt, iż przeprowadzony przez nią oraz Asmodeusa atak z zaskoczenia zadziałał - a przynajmniej częściowo, jako że Szczurek ciachnięty został przez Czarnoskrzydłego przez plecy, podczas gdy Ptaszyna draśnięta została w ramię końcówką dzierżonego przez Kaijin Paryzola. Pierwszy Wymordowany - w akompaniamencie wydartego przez ból krzyku i roznoszącego się po korytarzu metalicznego odoru krwi - czmychnął czym prędzej za jedną z kolumn, natomiast drugi - miast porywać się na jakieś tchórzowskie zagrywki - wykonał wymierzony w Bezskrzydłą kontratak. Srebrnooka bez jakiejkolwiek zwłoki odbiła w bok - w przeciwną stronę od nadciągającego w bok jej głowy bądź szyi natarcia - i wykonała kolejny ruch dźgający w swego oponenta. Celować zamierzała pomiędzy jego żebra, w razie kolejnego kontruderzenie przez niego uczynionego otwierając trzymany Parasol i tym samym blokując tę potencjalną ofensywę.
- Nie dajmy Ptaszkom się za bardzo rozćwierkać, hm? - rzuciła luźno i z uśmiechem do swego kompana, nie omieszkując w jakimś wolnym momencie zerknąć jeszcze ku nieprzytomnej, rozbitej o kąt korytarza przynęcie - tak w razie co, ażeby nie dostać w pewnej chwili nieprzyjemnej niespodzianki w postaci wybudzonego, gotowego do potyczki Wymordowanego.

Mały szczur prześlizgnął się i zaczął uciekać od anioła. Jakże żałosne stworzenie to było, że jedyną rzecz jaką wybrał była ucieczka. Mimo iż jego kompan, wcale bardziej bojowy nie był, bo można było zauważyć jak się powoli wycofuje, to jednak ten zdecydował się na kontr atak.
Asmodeus zaciągnął się odorem krwi małego wymordowanego, po czym wypuścił je z dźwiękiem godnym pedofila napalającego się na małe dziecko. Zaczynał tracić kontrolę...
Sprośny uśmiech wykreował się na twarzy tego upadłego Trona.
Zerknął na ptaka, który spierał się z anielicą. Asmodeus skoncentrował całe światło z najbliższego otoczenia na jego oczach. Kajin mogła doznać dziwnego uczucia, jakby ktoś zgasił jej światło i po ułamku sekundy zapalił ponownie, lecz sam wymordowany mógł odczuć to jakby granat błyskowy wybuchł mu parę centymetrów przed twarzą. Oślepienie na pewno nie będzie długotrwałe, lecz zapewne pozwoli Kajin na wykonanie ataku, którego ptaszyna się nie będzie spodziewać.
Co do myszki, anioł zaczął iść w stronę, w która ta zbiegła. Jeśli tylko go zobaczy, doskoczy do niego dzięki mocy żywiołu.
Jednak nie zaatakuje go kosą, a będzie się starał chwycić go za kłaki lub jakąkolwiek cześć jego ciała i brutalnie rzucić nim o ziemie.

----
Odnowienie: Wędrowiec pustki - 4/6
Ładunki w kosie: 2/3

Wyminięcie nadciągającego ataku i skontrowanie go swoim własnym natarciem nie poszły tak, jak Bezskrzydła zakładała, jako że Ptaszyna wykonał mały, lecz kluczowy manewr polegający na dynamicznej, niespodziewanej zmianie celu w trakcie wyprowadzanej właśnie ofensywy - zamiast w szyję czy bok głowy, Wymordowany uderzyć ją łaknął w bok. Udało mu się to, wyprowadzając ją lekko z równowagi i sprawiając, iż powietrze utknęło w jej oskrzelach w nieprzyjemny, duszący i piekący sposób. Kaszlnęła przez zaciśnięte zęby, mimo tej nieprzyjemnej, negatywnej sytuacji kontynuując z własnymi działaniami, które na calutkie szczęście się powiodły. Ona i Ptaszyna, toteż, wymienili się w ostatecznym rozrachunku ciosami, mimo że Kaijin uważała, że jej był bardziej impaktowy i dotkliwy. Sapnęła cicho pod nosem, wymuszając powietrze z niezbyt współpracujących z nią płuc i nabrała świeżego, płytkiego oddechu, nie spuszczając bacznego, kalkulującego spojrzenia z jej oponenta. Przeciwnika, który krwawił nie czerwoną posoką, tylko czarną, przywodzącą na myśl smołę cieczą - nie był to przyjemny widok, oj nie, lecz ważny i w konsekwencji zapisany w myślach Anielicy wielkimi literami. Ból, jaki u niego wywołała był niestety koniecznością - walka była tutaj nieunikniona, a z potyczką taką wiązały się wszelkie drastyczne, makabryczne i nieprzyjemne obrazki oraz rozwiązania, na które Kai była gotowa. I do których była już przyzwyczajona. I przez które w sumie została kiedyś skazana na długi, długi sen - a przynajmniej były one jednymi z powodów do wydania na nią tegoż wyroku. Cóż, pewne rzeczy się nie zmieniają.

Kiedy wróg jej zmienił się w mgłę i srebrnooka poczuła ukłucie na szyi, złapała się odruchowo jedną ręką za dźgnięte miejsce i odwróciła, szukając uporczywie dookoła wzrokiem umykającego Ptaszka - mimo jego rozpłynięcia się w powietrzu i niewiadomego obecnie położenia, Kai zobaczyła ruch czegoś podobnego do niego w dalszej części korytarza, którym to mieli zmierzać. Nie pognała jednak za nim, miast tego zerkając przez ramię na Asmodeusa i ściskając odrobinę mocniej rękojeść swego cudownego Paryzola.
- Dźgnął mnie czymś w szyję, najpewniej uciekł tamtędy - poinformowała go krótko, zwięźle i bez zbędnych bzdetów, wskazując wolną w odpowiednią stronę. Zaraz po tym bez wahania dobyła ukrytego w artefakcie ostrza i delikatnie, z wprawą nacięła nieznacznie miejsce, gdzie została ukłuta: nieznaczny upust krwi powinien zmniejszyć działanie trucizny i opóźnić jej ewentualne konsekwencje. Ranka ta nie była głęboka czy długa, nie miała też mocno krwawić - miała za zadanie najzwyczajniej w świecie dokupić jej troszkę więcej tegoż cennego, słodkiego czasu. - Idę za nim - dodała, podążając za postacią, która prawdopodobnie była rannym, chcącym umknąć do swych towarzyszy Ptaszyskiem. W prawej ręce trzymała górą część Paryzola - rękojeść oraz jego kapelusz - zaś w lewej dobyty niedawno, przeważnie ukryty wewnątrz artefaktu miecz. Szybka, lecz ostrożna podążała za swym tchórzliwym przeciwnikiem, nie zamierzając tak łatwo dać mu zbiec.