Przyglądała się z zainteresowaniem oraz ciekawością wychylającemu się z uszkodzonego przez nią, kamiennego naczynia duszkowi, który w pewnym momencie stwierdził - sądząc po tym, iż wyszedł, wyleciał w sumie, w końcu na zewnątrz w świetlistej swej oraz jaskrawej glorii i usiadł nonszalancko na krawędzi pradawnej, wiekowej fontanny - najwidoczniej, iż nie są oni wrogami bądź łaknącymi zdemolować tę starą świątynię nikczemnikami. Po krótkim milczeniu i braku odpowiedzi na ich pytania, Kaijin gotowa była do rozpoczęcia rozmowy ze strażnikiem tym niezwykłym raz jeszcze, chociażby od nowa kompletnie, lecz nie zdążyła, gdyż zniknął on i... pojawił się tuż za nią, dotykając jej pleców drobną, niematerialną dłonią. Nie wzdrygnęła się, nie ruszyła i nie skrzywiła na tę niezwykłą, mistyczną sensację, jaka ukłuła ją w punktach, z których powinny wyrastać jej majestatyczne, ogromne i jakże piękne - dawno stracone, odebrane jej na dobre - skrzydła. Nuta melancholii, tęsknoty i akceptacji wkradły się na ułamki sekund do jej srebrzystych oczu, zaraz przemijając i przepadając w nicości niezgłębionej oraz czarnej. Uśmiechnęła się delikatnie i lekko, kiedy to zjawa powróciła na swoje poprzednie, wspomniane siedzisko, przepływając wpierw zgrabnie, płynnie między nimi w półleżącej pozycji i komentując ich nietypowe jak na Anioły persony.
- Bardziej niźli zbawcami jesteśmy... czyścicielami - odparła spokojnie i bez najmniejszego problemu, przyklękając na chłodnej, twardej posadzce w celu bycia na mniej więcej takim samym poziomie, co jej wcale nie tak młodziutki, na jakiego się wydawał rozmówca.

Iskierka satysfakcji odbiła się na bladej twarzy niewiasty, kiedy tuż po tym, jak duszek rzekł o tym, że ktoś zaraz wejdzie w pułapkę, dobiegł ich odległy, przytłumiony przez dystans krzyk sparowany z huknięciem czegoś ciężkiego o ziemię. Nie miała nic przeciwko podstępom i powolnym, ale skutecznym wykańczaniu buszujących po tych terenach szkodników, jeżeli tylko oznaczało to sukcesywne zakończenie misji i wykonanie przyznanego im zadania. Nie musieli, przecież, wybijać od razu wszystkich czy zaszarżować na nich frontalnym, otwartym atakiem i wdawać się z nimi w otwartą oraz krwawą bijatykę, tylko mogli stopniowo i niespiesznie ścinać ich - w niektórych przypadkach pewnie dosłownie tak będzie - jeden po drugim. Informacje przekazywane im przez Strażnika były niezwykle cenne i pokazywały to, iż istniała szansa na to, że przeciwnik dysponuje jakimiś niestworzonymi lub żywiołowymi mocami - znajdują się pośród nich, w końcu, Wymordowani i jeden, samotny, grzeszny Skrzydlaty.
- Dziękuję za Twoją pomoc i wsparcie - powiedziała szczerze i z przyjaznym, przyjemnym uśmiechem, odbierając od duszka okrągły, działający niby mapa z zaznaczonymi na niej wrogami przedmiot. Przyjrzała się uważnym, bacznym spojrzeniem majaczącym na powierzchni dzierżonej rzeczy punkcikom, aby zaraz wskazać palcem wolnej dłoni trzy z nich kręcące się w lewym rozwidleniu. - Proponuję zająć się najpierw nimi. Jeżeli ich nie zdejmiemy, to jest możliwość, że zajdą nas w pewnym momencie od tyłu - odezwała się w kierunku swego czarnopiórego towarzysza, podnosząc się do pionu i zerkając ku wspomnianemu korytarzowi.

Uśmiech wciąż rósł dając złudne wrażenie jakby miał zaraz rozerwać twarz anioła. Czysty przejaw psychozy i stoczenia się na samo dno anielskich cnót, lecz przez te cnoty anioły w tym przybytku były spychane do obrony.
- Bóg jest przeciwny zabijaniu żywych istot, a wymordowani - to po prostu demony w materialnej formie przywrócone do życia.
Po jakże głębokim przemyśleniu wypowiedzianym w kierunku mglistej postaci, dźwignął się do pionu i spojrzał na przedmiot podarowany Kaijin przez ducha. Przydatne.

Spojrzał na wskazaną przez anielicę pomieszczenie i trzy punkty w nim, a następnie słowa - Proponuję zająć się najpierw nimi. Jeżeli ich nie zdejmiemy, to jest możliwość, że zajdą nas w pewnym momencie od tyłu, cóż nie głupi był to pomysł o ile nie okaże się, że stracą zbyt wiele sił na walkę z ową trójką przeciwników. Spojrzał to na bezskrzydłą, to na "mapę", drapiąc się przy tym czubkiem miecza po skroni.
- Szczerze mówiąc zastanawiałem się czy uwolnienie naszych "wspaniałych" pobratymców nie byłoby lepsze, w pierwszej kolejności, ze względu na ewentualna pomocą jaką mogliby nam zaoferować, lecz im dłużej myślę, że jakaś pierzasta cipa ma mi się wpierdalać do walki... szybko powoduje u mnie chęć rozczłonkowania wpierw tej trójki.
Przy ostatnich słowach miecz spowiła blada poświata, a następnie rozbił się na ciemny dym, by następnie uformować się w dłoni anioła jako kosa.
Postawił pierwszy krok w kierunku przez nich wybranym.
- Czas rozlać trochę krwi nielocie.
Rzucił do Kaijin poprzez swój psychopatyczny uśmieszek.

-------------------
- Zamiana miecza, odebranego martwemu towarzyszowi, w kosę z 3/3 ładunków.

//Pozwolę sobie pierwszemu odpisać//

Szedł przez korytarz jak przy niedzielnym spacerku przez park, może to okazywać jego ignorancję względem "niższych" mu istot ale jak kto uważa, mimo wszystko nie spuszczał na tyle gardy by stać się łatwym celem, a wraz ze zbliżaniem się do przeciwników stawał się bardziej czujny.
Gdy dwójce aniołów dane było spotkać świętą trójce pojebańców z kościoła, anioł uśmiechnął się trochę pogardliwie. Typowe trio: Głupkowaty osiłek, psychol i niepozorna postać, która zapewne jest z nich najsilniejsza z pewnego powodu, nawet jeśli nie biorąc pod uwagę siłę fizyczną.
Anioł w pierwszej kolejności chciał posłać w ich kierunku pocisk z kosy, który w tak małym pomieszczeniu i na tak małym dystansie, mógł się okazać dla przeciwników zabójczy lub na tyle ich poharatać, że dobicie ich będzie równie proste co muchy bez skrzydeł i odnóży.
Los chciał, że zanim Asmodeus się zdecydował banda świrusów wykonała frontalny atak.

Widząc nadlatujący cios drugiego z wymordowanych mężczyzn i to, że drugi z nich rzuca się na jego towarzyszkę miał niewiele opcji do wyboru, dlatego postawił na tą, która dawała mu najwięcej możliwości i siły ataku.
W momencie kiedy ogon skorpiona kierował się w stronę jego broni, anioł postanowił użyć mocy wymiaru.
Po tym jak w nim zniknie postara się szybko przedostać za wymordowanego-skorpiona i wykonać cięcie kosą skierowane w jego tułów. Cios anioł powinien wyjść z wymiaru w ostatniej chwili ciosu pozostawiając minimalny czas reakcji, wręcz niemożliwy do podjęcia decyzji.
Jeśli uda mu się przepołowić wymordowanego bez problemu, użyje mocy żywiołu, by doskoczyć do kociego wymordowanego z ostrzem kosy wycelowanym w górną partie pleców.

Los niech decyduje co ma się dziać.

----------------------------
Moc: Wędrowiec Pustki - aktywowano.

Ze srebrzysto-złotym, wiernym Paryzolem trzymanym w prawej dłoni i łaskawie podarowanym im przez opiekuńczego duszka tejże zapuszczonej, haniebnie podniszczonej świątyni artefaktem dzierżonym w lewej, Kaijin przemieszczała się sprawnie, bez najmniejszej nutki zawahania przez żałośnie obecnie wyglądające korytarze. Złote lata świetności tego ukrytego, tajemniczego sanktuarium wydawały się już dawno minąć, a pojawienie się w miejscu tym Nowej Wiary - buńczucznej, nastawionej na rabunek i nikczemnie demolującej tutejsze niegdyś z pewnością piękne, bogate wnętrze - tylko przypieczętowało jego smętny, niewesoły los. Jednakże jeżeli maszerująca niezłomnie naprzód Kaijin miała cokolwiek tu do powiedzenia - a miała - to karygodne, grzeszne jednostki plądrujące tę świątynią zostaną z niej wypędzone, wygnane lub najzwyczajniej w świecie wyeliminowane. Ostatnia opcja nie była może typowa i godna anielskiego umysłu, lecz srebrnooka nauczona została stulecia odległe temu tego, że niektóre wybory - nie ważne, jak krwawe, brutalne bądź szeptane przez samą Kostuchę - warte były wprowadzenia w życie, jako że sprzyjały ratowaniu niewinnych, słabszych person i zapobiegały rozprzestrzenianiu się okrucieństwa, śmierci i zła. "Jeśli zabijesz mordercę, to liczba morderców na świecie pozostaje bez zmian." - rzekł ktoś, lecz ona nie zgadzała się z tym stwierdzeniem, ponieważ jeżeli jedna osoba pozbędzie się dziesięciu złoczyńców, to na padole ubędzie ich dziewięciu. Czyż nie? Heh.

Niedługo zajęło im dotarcie do ich trzech przeciwników, którzy niezwykle szybko wypatrzyli - albo też wywęszyli, spoglądając na aparycję i dodatki kociego Wymordowanego - ich nadejścia i jako pierwsi wykonali agresywny, ofensywny ruch. Kiedy to pierwszy z oponentów rzucił się na nią niby jakiś dziki, wściekły drapieżnik walczący kłami oraz pazurami, Kaijin, nie czekając na nic i nie zwlekając z działaniem, otworzyła parasol i zasłoniła się nim niby tarczą przed nadciągającymi, niewątpliwie ostrymi szponami - obie ręce miała tutaj do dyspozycji, jako że chwilę przed dobrnięciem do Magicznego Trio schowała prezent od Duszka do noszonej przy pasie kabury. Biorąc pod uwagę to, jak jej Paryzol jest zbudowany, to anielica bezskrzydła planowała nadziać na jego dość długą, ostrą końcówkę lecącego na nią Wymordowanego, jednocześnie z tym przekręcając się w miejscu i wykonując dzierżoną bronią półkolisty, poziomy ruch. Miało to na celu nie tylko zmniejszenie impaktu - a raczej przekazanie go, przelanie w to zamachnięcie się - zderzenia się wroga z jej cudownym artefaktem, ale i posłanie go dalej, wgłąb korytarza, z którego ona i Asmodeus tu przybyli. Skupienie i czujność wysunęły się naprzód przy rozpoczęciu walki, kiedy to Kaijin skoncentrowała się nie tylko na swoim przeciwniku, ale i niewidzialnej kobiecie - starała się, w międzyczasie wykonywania swych czynności, wypatrzyć ją lub jakiś ruch powietrza swoimi srebrzystymi ślepiami, ignorując na ten moment jednostkę związaną potyczką z jej kompanem. Ufała, że ten sobie z nią poradzi.

Widząc brak oczekiwanego skutku ogarnęła go paląca jego wnętrze złość. Dodatkowo został zraniony i zatruty jakąś syfną trucizną, o jakże się w nim zagotowało, zwłaszcza gdy jego przeciwnik pozwolił sobie na odezwanie swojej plugawej i brudnej mordy. Nawet nie czekał aż ten skończy mówić, jedynie w połowie jego zdania syknął przez zaciśnięte i pożółkłe od krwi żeby.
- Zamilcz.
Mimo, że czuł jak jego ruchy są spowolnione, to chwycił kosę w swoją sprawną rękę i uniósł jej ostrze ku górze, a po jego ramieniu, przez rękojeść oręża, aż na jego ostrze ociągnęła się smolista smuga kumulując się na ostrzu. Spuścił ostrze ku dołowi i posłał pocisk z kosy w kierunku wymordowanego, który ledwo co mógł się poruszać. Nie dbał czy tego uniknie, chociaż to by go zaskoczyło, czy też nie, siła uderzenia powinna chociaż go w ewentualnym przypadku uniku powalić i odepchnąć z dala od Asmodeus, Kajin i reszty jego towarzyszy.

Pozostała im do wyeliminowania "niewidzialna" istota, która najwidoczniej miała ochotę na anielicę. Asmodeus zaraz po wypuszczeniu powrócił do Wymiaru Pustki, trucizna go osłabiła, więc musiał skorzystać z tej mocy ostatni raz, zanim to cholerstwo z rozprzestrzeni się po jego ciele. Będąc w pustce anioł miał możliwość zobaczenia pozornie niewidzialnych istot, tak jak i z ową kobietą, wszystko co żywe było ukazywane w postaci świetlistego słupa dymu, które anioł mógł rozpoznać. Kiedy zobaczy "słup" kobiety ruszy w jego stronę i postara się zaatakować ją od tyłu, nawet jeśli nie trafi to ją rozproszy.

-------------------
Wędrowiec pustki: Odnowienie po w następnej kolejce.
Ładunki w kosie: 2/3.
Dodatkowe info. dla MG: Postać ładunku z kosy to półksiężyc o szerokości ok.2m, siła uderzenia jest porównywalna do uderzenia załadowanego Tira uderzającego w "coś" z prędkością 50-60km/h

Jej delikatny, pobłażliwy jakby uśmiech nie zelżał ani nie poszerzył się w momencie, w którym to plan jej oraz zamierzenia spełniły się co do joty - wrogi, kotowaty Wymordowany, który to skoczył w jej stronę ze szponami gotowymi do rozszarpania jej ciała nabił się ślicznie na stosunkowo długie, złotawe w barwie ostrze jej cudownego, pięknego Paryzola i posłany następnie przez nią został w odmęty korytarza, którym to ona i Asmodeus tu przybyli. Satysfakcjonujące huknięcie rozbijającej się o posadzkę persony i wypełniony boleścią, wibrujący w powietrzu pomruk przez nią wydawany rozbrzmiały niczym najlepsza na świecie symfonia, w której słodkiej muzyce Kaijin, ku jej rozczarowaniu oraz podekscytowaniu jednocześnie, nie miała czasu się rozsmakować. Wzniecone przez oponenta jej towarzysza tumany kurzu stanowiły nieprzychylne środowisko dla niewidzialnych, acz dalej materialnych jednostek, co bezskrzydła Anielica wykorzystała do wypatrzenia trzeciego, skrytego pod peleryną niewidką wroga - wszakże powiada się, iż kobietom wielozadaniowość wychodzi świetnie i znakomicie, więc cóż jej szkodziło rozejrzeć się dookoła podczas tymczasowego wyłączania Koteczka z całej tej smacznej zabawy?  

Jedyne, co jej dane było, jednakże, ujrzeć, to delikatny, wychwycony kątem ślepia blask zmierzających ku jej plecom ostrzy, na co płynnie, bez najmniejszego wahania obróciła się prawym bokiem do napastniczki - lecz nie kompletnie, jako że mogło zjeść to zbyt wiele cennego czasu - jednocześnie z czym przekręciła trzon artefaktu i wydobyła z jego środka ukryty miecz. Dobycie schowanego w Paryzolu oręża wykonane było tak, aby srebrzysta klinga od razu, już przy wyciąganiu zatoczyła kończący się za prawą łopatką Kaijin łuk i odbiła w bok nadciągające w nią zagrożenie. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem - wieńczonym Anielicą dzierżącą dwie części swego artefaktu w obu dłoniach i wyeliminowanym, stalowym niebezpieczeństwem - i jeśli przeciwniczka będzie w jej zasięgu, to pchnie wydobytym mieczem w jej klatkę piersiową - prosty ruch, dźgający i przywodzący na myśl ukąszenie kobry. Jeśli zostanie ranna przez natarcie Pani Kameleon, to i tak postara się, jeśli będzie ona wystarczająco blisko, pchnąć ją ostrzem prosto w serce.

//Zalałem pizdę, miałem odpisać szybciej xD//

Jakże pięknym widokiem było dla niego, to iż niewidzialna dziewczynka sama nabiła się na ostrze jego kosy, szczerze mówiąc sądził, że go uniknie.
Zrzucił ciało, w którym ugrzęzła kosa, kobieta upadła z głuchym klapnięciem o ziemie w akompaniamencie dźwięku przesuwającego się ostrza po jej wnętrznościach. Asmodeus zamachnął się swoim orężem, by zrzucić resztki posoki, która na nim pozostała.
Spojrzał na swoją towarzyszkę, a następnie na leżącego na ziemi wymordowanego-kota. Skrzywił się w momencie kiedy usłyszał jego odgłosy.
- Cóż, wygląda na typowego debila, chociaż chwila, cała ich banda była debilami... co nie zmienia faktu, że skoro to szczur.
Zaczął iść powoli w stronę pół-zwłok na ziemi wraz z widocznym zadowoleniem na jego twarzy.
- Dlatego myślę, że chętnie nam coś powie, gdy użyjemy odpowiednich środków.

Gdy znalazł się nad ciałem wymordowanego popatrzył na nie z lekkim politowaniem, cóż innego czuć niż niechęć to tych stworzeń uważających się za coś więcej niż robactwo.
Plan miał prosty, przybić wybudzającego się wymordowanego stopą do ziemi i rozciąć jego mięśnie i ścięgna, wpierw te przy barkach i ramionach, a następnie te u nóg, jednak jeśli wymordowany zareaguje gwałtownie Asmodeus postara się jak najszybciej od niego odskoczyć.

------------------------
Wędrowiec pustki: 1/6(odnowienie).
Kosa: 2/3 ładunków.

Jeden martwy, drugi martwy...
Z jednej strony natarcie jej spaliło na konewce panewce, z drugiej jednakże rozproszyła zdolną do idealnego zlania się z otoczeniem przeciwniczkę do tego stopnia, iż ta wykonała swój atak w niewłaściwy, niepełny jakby sposób. Dwie płytkie, ciągnące się wzdłuż kręgosłupa po obu jego stronach szramy mogły być o wiele głębsze, boleśniejsze i, przede wszystkim, potencjalnie śmiertelne, dlatego też cała ta sytuacja była dla Kaijin wygraną w przegranej. Odetchnęła lekko, dostrzegłszy Asmodeusa pozbywającego się w piękny, czysty - no, może nie dla oblanego szkarłatem otoczenia - sposób Pani Kameleon i tym samym - jako że tuż przed nadzianiem wrogiej kobiety na ostrze swojej kosy skasował Pana Skorpiona dość spektakularnym atakiem - dającego im przewagę dwa do jednego. Miażdżącą przewagę, ponieważ ostatni przeciwnik z tego punktu i grupki był ogłuszony, krwawiący oraz dopiero co wybudzający się z zaserwowanej mu przez Bezskrzydłą nieprzytomności. Srebrnooka schowała dobyty miecz z powrotem do trzonu Paryzola, scalając go ponownie w jedną piękność i jednocześnie z ruchem tym podchodząc do przybijającego Wymordowanego do podłoża stopą kompana. Poruszyła delikatnie łopatkami, sprawdzając stan odniesionych obrażeń i ich wpływ na wykonywane ruchy, nie mając jednak teraz czasu na prawowite ich opatrzenie - zajmie się tym później, jako że teraz mieli co innego do roboty. Mianowicie, przesłuchanie. Stosując taktykę "dobry glina, zły glina", Kaijin stanie niedaleko Asmodeusa i przyglądać będzie się spokojnie jego poczynaniom.

- Uważaj, żeby za bardzo go nie uszkodzić - rzuci podczas wykonywanych przez Czarnoskrzydłego zabiegów, spoglądając jednak uważnie i bacznie na katowanego Wymordowanego, nie zaś swojego towarzysza. Jeżeli Pan Koteczek zareaguje agresywnie i zdoła podnieść się do pionu bądź w jakiś sposób zaatakować, to Kaijin przybije go do ściany lub podłogi ostrzem wieńczącym czubek jej artefaktu: dokładnie tym samym, którego smak Wymordowany raz już miał szansę poczuć. Celować będzie w obojczyk lub punktu tuż pod nim, którego przebicie nie powinno stanowić dla Paryzola wielkich problemów. - Jeżeli powiesz nam coś ciekawego oraz wartościowego odnośnie swoich pozostałych towarzyszy, to rozpatrzymy zakończenie tych katuszy. Umiejętności, zdolności i inne tego typu informacje bardzo, ale to bardzo nas ucieszą - doda jeszcze po chwili, zorientowawszy się, że Asmodeus zaczął torturować Pana Koteczka przez podania mu przyczyny lub prawilnego otworzenia, zaczęcia tegoż makabrycznego przesłuchania paroma celnymi pytaniami.
No cóż... zdarza się.