Kręcił trochę nosem, na prośbę pomocy swoim braciom, lecz jedna rzecz go zaintrygowała, to że ponoć nadawał się do tego idealnie i że wśród aniołów łatwo nie znajdą kogoś, kto by temu podołał. Cóż jedyną rzeczą o jaką anioły by nie zrobić zapewne było... zabijanie. Rzecz do której prawie się nie skłaniały.
Jakże dobrze trafił.
Kiedy zobaczył dwójkę aniołów zastępu poszarpanych i widocznie zmęczonych, wianiem z podkulonym ogonem, na twarzy aż pojawił mu się niewielki uśmieszek. Który jednak zdołał szybko zniknąć, gdy te dwa pierzaste wypierdki zaczęły mówić...

Mógł zrozumieć wiele, ale nie potrafił pojąć faktu, że anioły zastępu, nawet zaskoczone, nie potrafiły sobie poradzić z jakimiś wymordowanymi... jak oni bardzo silni byli lub jak bardzo słabe są obecne anioły zastępu? Smutna rzecz.
Jednak białowłosy anioł nie przerywał tym nędznym paradoksom.
Kiedy jednak bardziej "ogarnięty" anioł postanowił w końcu zamknąć swoje usta, Asmodeus bezceremonialnie chwycił go za twarz i przygniótł do jednego, z podtrzymujących dach altanki, słupów.
- Pokonali was wymordowani? - ledwo nie wybuchł śmiechem.
- Kto wybiera tak nędzne twory na aniołów zastępu... Jesteście żałośni!
Puścił mężczyznę i wwiercił swoje ametystowe ślepia w kobietę.
- Zgodzę się na pokazanie wam jak traktuję się śmieci, abyście mogli zobaczyć co stanie się z wami... jeśli nadal będziecie takimi pokrakami.

Był przepełniony furią, już nie tak wielką na same anioły, które prosiły ich o pomoc, lecz o fakt iż jakiś brudny wymordowany będzie miał czelność dotknąć, którejś z relikwii.
Spojrzał na uprzednio daną im mapę, cel nie był daleko, nie aż tak.

Smoliste skrzydła zaczęły się materializować na plecach anioła, by następnie unieść jego ciało w górę.

Kai przebudziła się ze swego orzeźwiającego, pięknego snu idealnie w momencie, w którym to rzucające na ziemię swoje palące i gorące macki słońce wybrało na obniżenie swego położenia oraz stopniowe, niespieszne chowanie się za odległym, falującym horyzontem. Dzień, bowiem, nie był jej porą buszowania i egzystowania, a noc słodka, wypełniona przyjaznymi cieniami i chłodniejszym, bardziej rześkim powietrzem. Przeciągnęła się lekko i rozejrzała spokojnie dookoła siebie, przejeżdżając srebrzystym wzrokiem po półkach zapełnionych książkami, okrągłym blacie zawalonym pootwieranymi na pozornie losowych stronach woluminami i stosami kolejnych tomików poustawianych równiutko na ziemi w oczekiwaniu na chwilę, w której Anielica będzie ich potrzebować i zdecyduje się po nie sięgnąć. Usnęła, znowu, w bibliotece - archiwum położonym przy Katedrze - co nie było ani odrobinę dziwne, niepokojące bądź rzadkie, jako że było to jedno z tych miejsc, do których Kai naprawdę często zaglądała i mogła przesiadywać tu długimi, zbyt prędko przewijającymi jej się przed ślepiami godzinami. Tym razem, jednakże, nie dane jej było od razu zagłębić się i zanurkować w rękopisy oraz dzieła, które wyszły dekady temu spod prasy drukarskiej, gdyż paręnaście minut po jej obudzeniu się nawiedzona została przez posłańca - ktoś chciał ją widzieć, ktoś wzywał ją na spotkanie i brzmiało to bardziej niby wojskowy rozkaz niż delikatna prośba.

Odświeżywszy się więc i zawiesiwszy ukochany artefakt na plecach, brązowowłosa udała się do jednej z altanek mieszczących się w cudownych, barwnych ogrodach Edenu, gdzie czekały na nią dwa Anioły Zastępu - zmęczone, o poszarpanych ubraniach i zwichrzonych, zmierzwionych wiatrem oraz pośpiechem piórach - i Asmodeus. Przystanęła koło tego ostatniego, witając się z zebranymi nieznacznym, wiecznie malującym się na jej bladej twarzy uśmiechem i krótkim, acz doskonale zauważalnym skinieniem głowy - to starczyło, w jej skromnej opinii. Wysłuchała cierpliwie, milcząco tego, co pokiereszowana parka miała do powiedzenia i odczuła powlekaną nieukontentowaniem iskierkę zdziwienia wobec tego, co też przytrafiło się im oraz pozostałym, towarzyszącym im jeszcze nie tak dawno temu wojownikom - dali się zaskoczyć, tsk, tsk. Nie zareagowała, toteż, w jakiś znaczny i wyraźny sposób na porywcze posunięcie czarnoskrzydłęgo, który chwycił wyjaśniającego sytuację mężczyznę za twarz - czekając, oczywiście, aż ten skończy i nie będzie miał nic więcej do powiedzenia - i wręcz przygniótł go do jednego z filarów tej skromnej, acz ślicznej budowli. Mrugnęła, zerkając na Asmodeusa i przypominając mu stoickim, niezmąconym głosem:
- Kościół Nowej Wiary nie składa się tylko z Wymordowanych. - Brutalność i impulsywność nie były dla niej niczym nowym, strasznym czy zaskakującym, mimo iż sama personalnie znała i korzystała wyłącznie z tej pierwszej, często niosącej ze sobą krew i śmierć rzeczy. Czyniła to, naturalnie, jedynie wtedy, kiedy musiała i nie krzywdziła na chama tych, którzy na to nie zasługiwali, lecz mimo wszystko ani odrobinkę nie bała się sięgać po te bezlitosne, bezwzględne metody działania, jeżeli kryła się za nimi krótsza, lepsza i usłana mniejszą ilością strat droga do określonego, ustalonego celu. - Zajmiemy się tym i zabezpieczymy kryptę, a Wy ogarnijcie się i odpocznijcie - rzuciła w stronę Anielicy z tym swoim irytującym niejedną personę uśmiechem i przyjrzała się uważnie, bacznie rozwiniętej przez jej kompana podczas tej przygody mapie, po czym skierowała się ku pasącemu się beztrosko, wskazanego przez Skrzydlatego pegazowi. Nie wskoczyła na niego od razu, tylko ukłoniła mu się wpierw i dała mu zaciśniętą w pięść dłoń do powąchania, dopiero po tym dosiadając go i wzbijając się na nim w odległy, ciemny nieboskłon. Zamierzała lecieć tuż obok Asmodeusa, w odległości jakichś trzech metrów od niego i po prawej jego stronie.

Wdzięczność wobec Kai za jej wtrącenie się do niebezpiecznej dla nieszczęsnego, przygniatanego do filara przez Asmodeusa Anioła sytuacji była kompletnie niepotrzebna oraz mijająca się z jej prawdziwymi intencjami - nie uczyniła tego, bowiem, w celu wyciągnięcia tegoż biedaka z jego niekomfortowej, bolesnej chwili zagrożenia, tylko aby naprostować posiadane przez jej Czarnoskrzydłego kompana informacje. Nic więcej, nic mniej, chociaż była przyzwyczajona do momentów, w których persony różne brały słowa jej za bardzo do serca, nieprawidłowo je interpretowały lub wyciągały błędne wnioski z jej bezpośredniego - często aż nazbyt, co doprowadzało do konfuzji, zdumienia i niezrozumienia jej przez innych - zachowania. Poniektórzy odczuliby nawet obrazę dla bezceremonialnego sposobu, w jaki srebrnooka zbyła dwójkę poszkodowanych i najzwyczajniej w świecie przejęła ich misję - zamierzała nie tylko uratować tamtych złamanych przez zasadzkę, zaskoczonych przez nagłe natarcie na nich wrogich jednostek wojowników i wybić do nogi wszystkich napataczających się pod jej Paryzol przeciwników (grzeszników, niewiernych i morderców), ale i dopełnić do samiutkiego końca powierzone oryginalnej grupce zadanie: zabezpieczyć kryptę. Nie będzie czekać na kolejnych amatorów i kulejących w swych działaniach Aniołów - cóż to się z Zastępem stało po tych wszystkich przespanych przez nią latach? - miast tego samej, lub z pomocą swojego towarzysza, doprowadzając misję pierwotną, ważną i bazową do finiszu.

Jeżeli natomiast chodzi o brak zaufania kierowany do Asmodeusa przez zdecydowaną większość Skrzydlatych, to Kai miała to, szczerze powiedziawszy, gdzieś - nie darzyła go tym kwaśnym, negatywnym uczuciem i nic do niego nie miała. Z własnego przykładu wiedziała, jak to jest być potępianą i obserwowaną nieprzychylnymi, krzywymi spojrzeniami - co skończyło się długą, długą drzemką i zapieczętowanymi mocami, ostatecznie - z powodu swego postępowania, wyznawanych zasad i naginania tych ogólnych, szarych norm - nie była więc, może, najlepszą osobą do pilnowania tego tu narwańca, gdyż mogło się zdarzyć tak, że popierać będzie jego czyny, plany i posunięcia, jeżeli tylko te odniosą pożądany, zmniejszający potencjalną ilość niewinnych ofiar efekt lub przyspieszą proces pozbywania się, likwidowania groźnych oponentów.

Pegaz zgodził się przewieźć ją w zaznaczoną na podanej im mapie lokalizację bez większych przeszkód czy marudzeń, toteż Kai czym prędzej dosiadła go i dała mu się ponieść - ponowne doświadczenie lotu, szybowania w odległych przestworzach i włosów targanych przez cudowny, niebiański wiatr tknęło ją nostalgiczną macką oraz nutką melancholii, naznaczając jej bladą twarzyczkę bardziej miękkim niż zwykle, osjanicznym uśmiechem. Podróż ta - ku lekkiemu rozczarowaniu i rosnącej w jej serduszku ekscytacji nadciągającą potyczką - nie trwała długo i już niecałe pół godzinki później lądowali na umieszczonej w środku lasu, oświetlonej licznymi pochodniami oraz sztucznie wykreowanymi światełkami polanie. Pustej, osnutej głównie w flaucie i pozbawionej widocznych wrogów polanie, należałoby dodać. Kai rozejrzała się dookoła uważnie oraz bacznie, zsuwając się jak najciszej tylko mogła z końskiego grzbietu i jednocześnie z tym chwytając za rękojeść ukochanego artefaktu, moment później, kiedy stanęła zgrabnie na stabilnym gruncie, już trzymając go gotowego do użycia - tak do obrony, jak i ataku. Przechyliła nieco głowę, lustrując wpierw czujnie ciemną, migoczącą od znajdującego się tu światła linię drzew, aby następnie wzrok swój skierować i zatrzymać na uchylonych delikatnie, zachęcających do przekroczenia ich progu wrotach.

- Brak komitetu powitalnego. Jakże niekulturalnie z ich strony - rzuciła niemalże beztrosko, wbrew tonowi swemu podchodząc do drzwi ostrożnie i niespiesznie. Hmnęła cicho pod nosem, zaglądając do środka i zauważając od razu spiralne, schodzące w dół schody. Ruszyła nimi bez większego, znaczniejszego zachowania, przyglądając się mijanym ścianom i co jakiś czas zostawiając na powierzchni ich niewielkie, acz doskonale widoczne dla tego, kto o nich wiedział zarysowania swoim pięknym, srebrno-złotym parasolem. Może było to zbędne i paranoidalne - w końcu ścieżka nie rozwidlała się i nie mnożyła na wiele innych - lecz nigdy przecież nie wiadomo, co przyniesie przewrotny, złośliwy Los. Dotarcie do pierwszego pokaźnego, oświetlonego stosunkowo porządnie pomieszczenia nie było trudne i nie zajęło im to dużo czasu, nagradzając ich widokiem martwego już od jakiegoś czasu, naznaczonego na czole znakiem Kościoła Nowej Wiary pobratymca. Bezskrzydła kliknęła nieznacznie językiem, omiatając zdewastowane, w większości puste i zaniedbane wnętrze badawczym spojrzeniem i szukając w nim innych, najmniejszych nawet i najdrobniejszych niejasności czy potencjalnych niebezpieczeństw. Rzucając truchłu analizujące zerknięcie i potem całkowicie już je ignorując, podeszła do statuetki - z uwagą rozglądając się po komnacie, coby przypadkiem w jakąś pułapkę nie wdepnąć - i dźgnęła ostrym końcem Paryzola trzymany przez tę religijną postać dzban, ciekawa tego, czy zachowała się w nim jakaś woda i czy ścieżka dla cieczy tej przeznaczona dalej prawidłowo działała. Może dźwięk metalu stykającego się z obrobionym kamieniem zwabi tu nawet jakiegoś przeciwnika, który sprawdzić będzie chciał - lub wysłany w celu tym tu zostanie - źródło tegoż krótkiego, niezbyt donośnego - stuknięcie ledwo, wywodzące się z precyzyjnego i gładkiego sztychu - odgłosu?

Nocny wiatr smyrał jego policzki, przyjemny chłód, który nie był dany mu przez większość dnia, w tej nie zbyt długiej chwili pozwalał mu ochłonąć. Lecąc tak nad lasami spoglądał na dziewczynę ukradkiem, nie posiadała skrzydeł. Czy naprawdę ma mu pomóc? Czy może ma robić za swego rodzaju ogranicznik w jego działaniach, jakby miał zabijać tam swoich... chociaż to faktycznie mogło nastąpić.
Bijące łuny światła widzialne z kilku kilometrów, cóż nic dziwnego że kościół ich dopadł, przykuły jego uwagę, tak. Powoli zaczął obniżać lot, aż w końcu jakieś dwa metry nad ziemią zawisł w powietrzu, by następnie opaść na ziemię. Chwilę po tym wielkie czarne skrzydła uległy dematerializacji.

Przyjrzał się dokładnie po okolicy. Jego uwagę na dłużej przykuły stworzone z mocy światełka.
- Skoro te światła się jeszcze utrzymują, możemy mieć trochę większą nadzieję, że nasze przepiórki jeszcze żyją.
Powiedział to dość zrezygnowany, jakby było to czymś złym, chociaż trudno stwierdzić czy faktycznie chciałby ich śmierci.
Pokręcił się jeszcze wokół siebie, lecz w momencie gdy dziewczyna zaczęła przekraczać drzwi ruin, ten niczym cień, posunął się za nią, co było dla niego w gruncie rzeczy dobre, w końcu to nie on wejdzie pierwszy w pułapkę.

Po przejściu przez próg i dotarciu do schodów, do jego nozdrzy dobiegł mu znajomy zapach, jakże cudowny metaliczny zapach krwi. Nieśpiesznie stąpał za kobieta napawając się tym odorem rzezi. Jednak jego twarz trochę pochmurniała, gdy zobaczył ciało anioła, zdecydowanie liczył na coś gorszego.
Przykucnął przed ciałem i zaczął przyglądać się twarzy anioła, zerknął na krótki miecz u jego boku i pozwolił go sobie podnieść, mrucząc przy tym coś pod nosem. Kiedy wstał do piony powoli podszedł do Kajin.
Przyjrzał się korytarzykowi, a następnie spojrzał na ciało.
- Myślisz, że to swego rodzaju mechanizm napędzany wodą?

Zerknęła tylko kątem oka na Czarnoskrzydłego, który to po oględzinach truchła martwego, zabitego Anioła podszedł do niej i zadał pytanie odnośnie kanaliku prowadzącego od badanego przez nią aktualnie posągu nieznanego jej bóstwa. Należy tu dopowiedzieć, że nie był on wyłącznie wizualnie sprawdzany, ale i testowany oraz dźgany ostrą końcówką dzierżonego przez nią, srebrzysto-złotego parasola.
- Hm~, można się przekonać - rzuciła z tym swoim lekkodusznym, lekkim uśmiechem, spoglądając na dziabnięty Paryzolem dzban i w szczególności koncentrując się na potencjalnej, zrobionej w nim dziurze. Jeżeli nic z niego nie wypłynie, resztki zachowanej w nim wody lub innej cieczy, to Kai przeniesie wzrok na trupa ich pobratymca, a następnie na Asmodeusa. - Nie sądzisz, że nasz kolega byłby wielce ucieszony, gdyby okazał się jeszcze do czegoś przydatny? - zapytała swobodnie, wiedząc, jak to w naturze ich rasy leży nieograniczona, nieposkromiona chęć pomocy i bycia użytecznym - nawet po śmierci. Przypuszczała, iż omawiany przez nich kanalik służył do rozprowadzania po pomieszczeniach jakiejś łatwopalnej substancji, która po podpaleniu służyłaby jako oświetlenie oraz źródło ciepła - pod ziemią, wszakże, rzadko kiedy jest gorąco, chyba że wynikało to jakoś z typu terenu - lecz nie wykluczała też opcji z ukrytym, tajemnym mechanizmem. Była niezmiernie ciekawa odnośnie tej kwestii, toteż nie miała nic przeciwko temu, aby to dogłębnie i wnikliwie zweryfikować.

Odgłos czegoś ciężkiego upadającego gdzieś tam w oddali na ziemię przykuł jej uwagę na istotny, solidny moment, popychając ją do zmarszczenia zgrabnych, brązowych brewek i zerknięcia srebrzystymi oczyma w kierunku, z którego dźwięk ten do ich aktualnie zajmowanej pozycji nadpływał. Prędko, jednakże, zmuszona została do ponownego skierowania swego uważnego, badawczego wzroku na dzban przez nią niechybnie uszkodzony, ponieważ kątem oka zaobserwowała migoczący od jego strony, mistyczny blask. Duszek przestraszony i niepewny wobec ich person krył się w kamiennym naczyniu dzierżonym przez posąg tajemniczej, nieznanej bogini, patrząc na nich białymi ślepkami wypełnionymi czystym, niemożliwym do przeoczenia strachem. Uśmiech malujący się na bladej twarzyczce Bezskrzydłej złagodniał o widoczną, zauważalną nutę, podczas gdy ona sama postąpiła krok do przodu, ku niewiniątku przerażonemu, lecz przełamującemu uczucie to z zadziwiającą, godną podziwu odwagą oraz zadarciem. Ukłoniła mu się leciutko, delikatnie, piękny i niezwykły Paryzol odsuwając odrobinę na bok oraz w dół, w jak najmniej groźnym i mogącym wywołać u stworzonka tego jeszcze głębsze, negatywniejsze odczucia ruchu i geście - chciała uspokoić go, ukoić jego zszargane nerwy głównie poprzez oparcie zaostrzonej, śmiercionośnej końcówki artefaktu o ziemię.

- Swój - odezwała się pewnie swoim spokojnym, stonowanym głosem, z ciekawością i głębokim zainteresowaniem rejestrując to, jak brzmiały słowa i wyrazy wypowiadane przez niespodziewanego, duchowego dzieciaczka łypiącego na nich znad krawędzi dzbana. Zdawał się on rozlegać tuż koło niej i z dala od jej osóbki jednocześnie, dobiegając z każdego zakamarka tejże przepastnej, zdewastowanej po części komnaty i rozbijając się o jej starożytne, podrapane ściany niemożliwym do pochwycenia, złapania w mocną garść echem. - Wybacz, że uszkodziłam Ci miejsce wypoczynku - dodała po ulotnym, krótkim momencie tym samym, niezłomnym tonem, obdarzając rozmówcę swego przyjaznym, życzliwym spojrzeniem i takim też wyrazem twarzy. - Ci z gór poszli dalej w celu obrabowania tej świątyni, my chcemy natomiast ich zatrzymać - wyjaśniła, nie komentując strachliwego zachowania duszka czy jego łamiącego się, piskliwego głosu, jaki wyszedł mu podczas wykrzykiwania rzucanej w ich kierunku groźby: mogła na tym tylko stracić niźli cokolwiek zyskać, toteż przemilczała te (nieco) komiczne w ogólnym rozrachunku drobnostki. - Czy byłbyś skłonny podzielić się z nami tym, co o nich wiesz? I czy zechciałbyś pomóc nam w wykurzeniu plugawców tych z tegoż świętego miejsca? - zapytała spokojnie, dając mu tę cenną możliwość wyboru oraz cudowną, rozluźniającą swobodę w potencjalnym działaniu. Nie naciskała, nie ponaglała i nie wwiercała się w niego namolnymi, nachalnymi przekonaniami, miast tego stojąc z niezmiennym, lekkim uśmiechem rysującym się na usteczkach i srebrzystymi oczyma przepełnionymi niezmąconą cierpliwością kawałek przed statuą trzymającą okupowany przez tę biedną duszyczkę dzban.

Przejście do korytarza prowadzącego dalej, w głąb tej budowli podziemnej i skrytej, trzymała w zasięgu wzroku, tuż na jego krańcu, nie chcąc dać się czymś niespodziewanym zaskoczyć i łaknąc mieć szansę na zareagowanie na jakieś całkiem prawdopodobne cuda-niewidy - wszystko jest możliwe i wszystko się może zdarzyć, toteż cały czas trzeba mieć się na baczności. Zwłaszcza w zakątku, gdzie roić mogło się od wrogów i przeciwników tylko wyczekujących jakiegokolwiek, najmniejszego nawet błędu przez nich poczynionego.

W momencie kiedy zobaczył niebieskawe smugi znad naczynia uniósł lekko jedną brew w akcie zainteresowania, cóż nie codziennie widzi się takie rzeczy. W momencie kiedy zjawa przypominająca dziecko przemówiła swoim niesprecyzowanym pytaniem, "swój czy wróg" pytanie kto dla niego był wrogiem, a kto "swoim", po chwili jednak duszyczka postanowiła sprecyzować swoje pytanie - mimo komicznej dla samego Asmodeusa groźby, wręcz uroczej. Jakże wielka szkoda, że nie byłą to żywa istota z krwi i kości, chętnie by się nad nim poznęcał.
Dobrą rzeczą dla pary "osobliwych" aniołów, było to, iż Kajin postanowiła mówić, może i sam Asmodeus sobie z tego sprawy nie zdawał, ale zapewne powiedziałby coś nie tak i to bradzo prawdopodobne, a kto wie czy ta owa "klątwa" gówniaka nie byłaby zbyt upierdliwa w przyszłości.

W między czasie gdy anielica prowadziła swoje romantyczne  rozmowy z niematerialnym chłopcem, sam Anioł dłubał końcem miecza, zabranego martwemu pobratymcowi,  w podłodze dopóki jego towarzyszka nie doszła do prośby o informację. Ametystowe ślepia przeskoczyły na mglistą sylwetkę zjawy.
- Ilu mam zabić zbłąkana owieczko?
W tym samym momencie na twarzy Asmodeusa wymalował się delikatny uśmieszek, byłby on całkiem urokliwy, gdyby nie połączyć go z jego wypowiedzią, co mogło powodować obawy o jego psychikę u każdej możliwej osoby.