Życie jest piękne. Serio, polecam. Szczególnie wtedy, gdy jesteście w salonie jakiegoś gangu i przystrajacie go na święta. Mizerna choineczka stała na środku pokoju, ozdobiona kilkoma kuleczkami waty. Na samym czubku stała buteleczka. Dnem do góry, bez korka. Giggie za nic sobie nie mogła przypomnieć gdzie to wylała. No nic, Ourell jej przecież nie zamorduje. Chyba. Nie, nie zrobi tego, dobry chłop z tego naszego medyka. Przystojny też. A blizny... Blizny, blizny, blizny. Mówią o jego niebywałej odwadze! Dokładnie. Więc... tak. Ouliś to dobry materiał na faceta. Ale jednocześnie jest też Growlithe.
Grow, och, Grow...
Ty jesteś taki, że łoł.
No właśnie. Bo Wilczur też jest niczego sobie. Taki słodziak z niego, szczególnie te piegi. Buffy chętnie wycałowałaby taką buźkę, oj tak. Ładne to i taaaaakie całuśne. Czemu życie musi być tak skomplikowane? Nie mogłaby być po prostu z obydwoma panami? Taki mały harem. No czemu nie, będzie ciekawie. W wyobraźni Dobermanki taka scenka wyglądała bardzo ciekawia.
*w tym miejscu wchodzimy w umysł Buffy i próbujemy zrozumieć, co tam się dzieje*
- Ou... dzisiaj ja trzymam w objęciach  naszą Buffy. - warknął Growlithe, zatrzymując Bernardyna w korytarzu. Zastąpił mu drogę i czekał na odpowiedź.
- Nie.
- ... co powiedziałeś? - Wilczur zastrzygł groźnie brwiami, co wcale a wcale nie wyglądało komicznie.
- Wczoraj ty ją przytulałeś do snu, dzisiaj moja kolej. - odparł medyk, pewny swego zwycięstwa.
Chwila ciszy.
- Chyba Cię porąbało, psie. - po tych słowach Ourell zaliczył bliskie spotkanie ze ścianą. Przed sobą widział zgrabną pięść Wilczura, która już, już szykowała się do ciosu...
gdy NAGLE pojawiła się Giggle! Spojrzała zdziwiona po obu panach, by po chwili podbiec i stanąć między nimi.
- Chłopcy, proszę Was! Growie, kochanie... spokojnie. - pocałowała go delikatnie, żeby białowłosy się uspokoił. Potem złapała za rękę drugiego chłopaka i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Chodźcie, spędzimy noc razem! Grow po jednej stronie, Ou po drugiej. -  po czym pobiegła ze swoimi wybrankami do pokoju.
*koniec tego. Giggle, wtf?*
Dziewczyna spostrzegła, że od kilku minut siedzi na podłodze i wgapia się w ścianę. Właściwie to wiedziała, że to tak nie będzie. Że Growlithe i Ourell... nie, oni nie. Jej życie to nie jest jakaś pieprzona komedia romantyczna i nic takiego nie będzie miało miejsca,  ale przecież można sobie pomarzyć, prawda? Szybko potrząsnęła głową i zerknęła do rozłożonego czasopisma na ziemi. Kolędy. Dobra. To się śpiewa, tak? Um... okej. Śpiewa. Jak to idzie?
- DZIIIIISIAAAAAJ W BETLEJEEEEEM, DZISIAJ W BETLEJEM! - przerwa na przeczytanie kolejnego wiersza. - WESOŁA NOWINA. ŻE PANNA CZYSTA, ŻE PANNA CZYSTA POROBIŁA SYNAAA! Czekaj, co? A, porodziła. Dobra. - zerknięcie na jeszcze jeden tekst piosenki. - CIIIIIIIIIIIIIICHAAAAAAAAAAAAA NOOOOOOOOOOC. ŚWIĘĘĘĘĘĘĘĘTAAAAAAAAAAAAA NOC.
Nie, dobra, stop. Żadnego śpiewania. Żadnego.
Koniec tego dobrego, wracamy do obkładania choinki watą.

Sytuacja prezentowała się całkiem stabilnie…
… było beznadziejnie.
Wygramoliwszy się z pokoju młodszego wymordowanego, zaczął kierować się ku wyjściu, błądząc po korytarzach ze zwieszonym łbem. Czy aby na pewno dobrze zrobił, pozostawiając życie swojego pacjenta w rękach jednego z członków organizacji? To nie tak, że nie ufał opiekuńczym zdolnościom Ailena i nie wierzył w jego umiejętność czytania ze zrozumieniem, jednak… po prostu zawsze martwił się na zapas. Nic dziwnego, że w sytuacji, w której faktycznie mógł mieć pewne wątpliwości, stres niemal wyżerał jego wnętrzności, pałaszując sobie swobodnie po wewnętrznych ściankach jego brzucha. Czuł się koszmarnie. Zaciekle walczył z chęcią odwołania służby Charta w pokoju medycznym i pełnym przejęciem za niego warty, mimo wyraźnego widma śmierci, które ciążyło nad nim od samej pobudki. Piekielne szczury… pomyśleć, że wszystko skomplikuje mu byle gryzoń.
Cudowna umiejętność planowania, w pewnym momencie zaczęła go zawodzić. O ile pomyślał o umierających Wilczurze, załatwiając mu dwudziestoczterogodzinną opiekę, tak zapomniał o sobie i… po prostu miał problem. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co mu grozi, jeśli szybko nie wykombinuje w jaki sposób zahamować postępowanie choroby. Wszak był medykiem i zdarzyło mu się kilka razy zetknąć z przypadkiem, na który na nieszczęście przyszło mu teraz zachorować. Jeśli zamierzał działać w pojedynkę, miał marne szanse, aby w niedługim czasie skołować sobie lek.
Zaczął wszystko analizować.
Growlithe ma opiekuna – to najważniejsze. Złapałem wirusa przez pałętającego się po pokoju szczura, mniej więcej cztery godziny temu. Choroba za dwadzieścia godzin spowoduje niewyobrażalny ból mięśni, uniemożliwiając mi ruchy. Jeśli się pospieszę, może uda mi się…
Zachwiał się.
Oparł się ciężko ręką o ścianę, przystając w połowie korytarza. Wstyd było mówić, jednak Ourell mimo setek maminych rad, których udzielał swoim podopiecznym, gdy dawał im nauki na przyszłość, sam nie zwykł przestrzegać nawet połowy z nich. Nie odżywiał się dobrze. Nie spał. Nie relaksował się. Spacerował wyłącznie po zapasy lub aby zebrać czyjeś poobijane, zapijaczone dupsko z rowu. Był tak zajęty innymi ludźmi, że kompletnie zapomniał, aby zadbać również o siebie – stąd osłabienie nie tylko chorobą, a – no trzeba przyznać – własną głupotą. W ciągu ostatnich dwóch tygodni nie przepał choćby jednej, pełnej nocy, zazwyczaj ratując się krótkimi drzemkami. Posiłki jadł biedne, nawet, jak na warunki Desperacji.. poza tym był dodatkowo wycieńczony morderczym spacerem po lekarstwa dla Growlithe’a, byleby dać chłopakowi szansę na przeżycie. Lot zabrał mu wystarczająco dużo energii, by teraz Ourell poczuł się słabo choćby w momencie, gdy przyspiesza kroku.
Przetarł podkrążone oczy ręką, chcąc się jakoś ożywić. Przecież nie będzie tu mdlał na środku korytarza! Zaraz jednak szybko przecierające ślepia pieść, rozwinęła długie, smukłe palce i zawędrowała na czubek głowy, drażniąc paznokciami miękkie, choć wybitnie roztrzepane blond włosy.
Do diabła z tymi pchłami…
Będzie musiał się ich pozbyć. Zacisnął mocno zęby, obawiając się, że nie da rady… wtem..
„DZISIAJ W BETLEJEEEEM!”
Skrzywił się okrutnie, mimowolnie przysłaniając uszy rękoma. Tak dawno nie słyszał żadnej kolędy, że jako anioł, powinien wykazać się ciut większą kulturą. Mały pokaz nostalgii by nie zaszkodził, a tęskna łza w oku byłaby mile widziana, jednakże… Ourell miał ważniejsze sprawy na głowie, niż wczuwanie się w świąteczną atmosferę.
Wypuścił z wolna powietrze i po dłuższej chwili wahania.. poszedł do salonu, by poprosić Giggle o pomoc.
Cholernie nie lubił być niesamodzielny. To on jest od udzielania pomocy. Ratownik, który sam staje się ofiarą, to żaden ratownik… ogromna szrama na dumie, jednakże Ourell wiedział, że nie ma wyboru.
- Cześć, Giggle. Mam pewną prośbę i bardzo bym chciał, abyś mi pomog… - zamrugał kilkukrotnie, będąc w takim szoku, że aż zapomniał standardowo podrapać się po łbie. Trwał przez dłuższą chwilę w milczeniu, wgapiając się tępo na widok zmizerniałej choineczki. – Co zrobiłaś z moją wodą utlenioną? – zapytał niemalże na wydechu, wyglądając na bardziej zrezygnowanego, niż zwykle.
Halo, halo.. pan pamięta, po co tu przyszedł? Remanent zrobi się później, Ou!

No bo... kolędy są naprawde super. Takie... dźwięczne. I melodyjne. Każdy kocha kolędy, nie licząc Evie. Ona nie kocha, jak się śpiewa kolędy. Z drugiej strony święta zapewne naprawdę nie są zbyt super w chwili, gdy wujek Marek stacza się pod stół, dzieciak ciotki zżera Ci firankę, a pies kuzynki siostrzenicy babci zżera dziecko ciotki. W takich chwilach święta powinny być przedstawiane w teatrze greckim jako tragedia. A potem widzowie doznaliby katharsis. Takie świetnego, czystego katharsis, jakim jest nowy rok. Ale z trzeciej strony to jest niezliczona ilość sernika. Albo napojów, bo... bo można się cofnąć w czasie i przenieść się do Polski, do miasta o wdzięcznej nazwie Radom, w którym na Wigilię można kraść picie. Jednak wymaga to odblokowania umiejętności, a mistrzem Twym wtedy jest pewna chytra baba.
Warto pamiętać, że Wigilia to jest czas, w którym należy pielęgnować więzy rodzinne. Nie nalezy więc się wtrącać do rozmowy o polityce, gdy babcia Genowefa mówi o Smoleńsku, a wujek Bożydar krzyczy o Putinie.
Putin-chan, lecę na Ciebie. Pamiętaj, kocie.
Ale wróćmy do tematu. Miłe są także przygotowania do świąt. Bałagan w domu i ciągłe kłótnie to tylko kawałek tych wspaniałych rzeczy, które na nas czekają. Możemy wtedy również przećwiczyć rzut miską czy zbijanie kieliszków na czas.
Święta to prawdziwa ostoja spokoju.
Giggle zerknęła do gazetki i uznała, że Grow musi koniecznie upiec ciasto babuni. Miało w sobie dużo dziwnych rzeczy, ale na obrazku wyglądało zajebiście. A jak coś wygląda zajebiście, to jest zajebiście smaczne. A Growlithe jest zajebisty, więc zajebiście gotuje. Oczywiście jak wyzdrowieje, co, miejmy nadzieję, nastapi dość szybko. Przecież chłopak musi mieć siły na figle ze swoją ukochaną Giggie, nie? To bardzo ważne. Jak ma niby się nią prawidłowo zająć, będąc obłożnie chorym? To byłoby bardzo, ale to bardzo trudne. Serio.
Przepraszam, Kot.
Ale przecież jest jeszcze Ourell! Oooo, tak. Ten chłopak to jest dopiero ciacho. Ten pomoże jej osobiście w dekoracjach. Będą razem zawieszali watę na ścianie, nagle Buffy niechcący się przewróci na swojego wybranka, ten ją złapie i nagle będą się całować.  No, to kiedy przyjdziesz, Ou?
Kroki.
"Cześć, Giggle."
...
...
...
OŁ. MAJ. GAD.
WSDJDKFLJSHGKGHRJKD! TO ON. BORZE, ON PRZYSZEDŁ. ON. NAPRAWDĘ, PRZYSZEDŁ.
Dziewczyna rzuciła się na Bernardyna z piskiem godnym nieoliwionego wózka widłowego. Wtuliła się w niego mocno i oplotła rękami, żeby ten na pewno nigdzie nie uciekł. Oooo nie, na to pani Collins na pewno nie pozwoli. Jak już raz złapała rybkę na wędkę, to już jej nie wypuści. Ourell należy teraz tylko do Giggle i nikt ani nic nie może tego zmienić.
- Cześć, Ou! - mruknęła tarmosząc mu kosmyki. - Jesteś! I woda utleniona jest gwiazdką. Na święta. Pomożesz mi w dekoracjach?

Skrzywił się jeszcze bardziej.
Widok prezentował się po prostu żałośnie. Chude drzewko, ogołocone niemalże z każdej pojedynczej igiełki, stało pod ścianą, krzycząc o honorowe odejście z tego świata, jako podpałka do kominka lub budulec na prowizoryczny szałas. Strupiała roślina nie nadawała się już do żadnego użytku, a już tym bardziej, jako symbol nadchodzących świąt. Jednak to prowizoryczne ozdoby dodawały jej najwięcej komizmu. Mogłoby się zdawać, że na ich widok Ourell zrobił się o odcień bledszy.
Bidula, zawsze się wszystkim za bardzo przejmuje.
Normalną koleją rzeczy byłoby wpadnięcie w złość i skarcenie Giggle za zmarnowanie jego cennego sprzętu medycznego. Trzeba mieć na uwadze, że w tych warunkach bardzo ciężko było cokolwiek zdobyć, a już tym bardziej rzeczy takiego formatu. Do dziś blondyn pamiętał, że cieszył się jak dziecko, gdy w jego ręce wpadła mała, szklana fiolka z dezynfekującym płynem. A teraz co? Dupa. Zmarszczył brwi w początkowym stadium irytacji, wyobrażając sobie pierwszego lepszego pacjenta, który do niego przychodzi i niestety nie zostaje potraktowany tak, jak powinien, bo jego sącząca się z ręki rana, nie może zostać zdezynfekowana. Z jakiego powodu? Z takiego, że woda utleniona postanowiła rozpocząć nową karierę, jako gwiazda choinkowa.
- Zmarnowałaś środek do dezynfek-..!
Wtul.
Dlaczego zawsze tak było?
Archangel miał trudności w dokańczaniu swoich myśli przy Giggle, jednak ku nieszczęściu dziewczyny, niestety nie było to podyktowane żarliwymi uczuciami, którymi ją obdarzał. Traktował ją jako swoją cenną podopieczną, bo w końcu kimś takim dla niego była… jak wszyscy pozostali członkowie organizacji. Jedyne co odróżniało Buffy od reszty, to jej temperament. Żywiołowość dziewczyny oraz jej szybkie posunięcia i zmiany tematu, często wybijały kogoś tak porządnego i poukładanego, jak Ourell. Po prostu nie potrafił za nią nadążyć.
Odsunął głowę, jak poparzony, natychmiast przypominając sobie o powodzie, dla którego tak bardzo swędziała go głowa.
- Czekaj! Odsuń się! – i.. potarmosiła go po głowie. – Giggle, proszę! Nie dotykaj mnie! – powiedział, nareszcie odsuwając się od dziewczyny o kilka kroków z miną wyjątkowo poważną. Zupełnie tak, jakby popełniła jakąś zbrodnię. Zaraz jednak odchrząknął znacząco, gdy przez jego głowę przebiegła myśl, że może jednak był zbyt ostry. O ile na przykład przy Wilczurze nie szczędzi sobie złośliwości, to jednak przy kimś pokroju Collins, woli utrzymywać kulturę. Z powodu tego, że była kobietą? A może po prostu dlatego, że nie znał jej aż tak dobrze?
„Pomożesz mi w dekoracjach?”
Co.
- Posłuchaj, Gigg. – zaczął spokojnie, raz jeszcze spoglądając z uczuciem straty na pustą buteleczkę po wodzie utlenionej. – Cieszę się, że chcesz sprawić, aby w DOGS były święta, jednakże potrzebuję Twojej pomocy. – zaczął spokojnie, drapiąc się zawzięcie po głowie. – Złapałem chorobę przez pchły, które naniósł na mnie szczur. Pozbyłem się tego diabła z siedziby, ale dalej walczę z owadami, co zresztą widać. – powiedział, wskazując na rękę, która nieustannie walczyła z uczuciem swędzenia. – Muszę wziąć kąpiel, aby się ich pozbyć. Obawiam się też, że niestety będziesz musiała umyć się razem ze mną, ponieważ pchły mogły przejść także na Ciebie. – odparł ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy. Biedak.. on nawet sobie nie wyobraża co mogła pomyśleć sobie Buffy, słysząc jego słowa. Wyjął z torby swój notes i zaczął wertować kartki. – Choroba, którą mnie zaraziły jest śmiertelna i nie mamy wiele czasu. Umrę za około pięć dni. – powiedział wyjątkowo lekko, jak na kogoś komu nie został nawet tydzień życia. – Do tego czasu… bardzo prosiłbym Cię o pomoc w zrobieniu lekarstwa. Jesteś moją jedyną nadzieją.

Życie jest naprawde piękne.
Bo czego taka Buffy może więcej chcieć? Wramionach trzyma ją świetny facet, urządza właśnie święta... no żyć, nie umierać. Każda lska chciałaby być na jej miejscu. Tyle, że...
Tak.
Ourell odsunął się od Buffy, a ta spojrzała na niego z wyraźnym bólem w oczach. Uniesione ręce były teraz nieznośnie puste. A jeszcze chwilę temu znajdowała się tam sylwetka ukochanego.
Życie jest naprawdę smutne.
- Ja Cię wcale nie pociągam. - burknęła z naburmuszoną miną, jakby Ou właśnie zabrał jej ulubioną zabawkę. - Pfff. - dodała, bo przecież niedostatecznie wyraziła swoje oburzenie reakcją Bernardyna. Ale zaaaraz, Buffy miałaby się poddać? Ooo nie, nie ma tak dobrze.
Co jak co, ale Collins to dziewczyna, która tak łatwo sobie nie odpuści. Nie ścierpi niedokończonych spraw, a przecież nie zaprzestała jeszcze pieszczot. Już, już szła w stronę chłopaka, żeby go ponownie utulić, a może coś więcej, gdy...
Posłuchaj, Gig.
No, słucham. Ciekawe, co masz na swoje usprawiedliwienie! Dlaczego odrzuciłeś, bezczelnie ODRZUCIŁEŚ tak seksowną niewiastę, jaką jest Giggle?
Cieszę się...
Owwwr. Też Cię kocham Ou. Czy on właśnie chce wyznać miłość?
Złapałem chorobę przez pchły, którą naniósł na mnie szczur.
....

Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Giggle, a ręką, dotychczas wyciągnięta w stronę Bernardyna, wolno wróciła na miejsce. Wszystko jednak znów się zmieniło, gdy Ourell wypowiedział jedno, magiczne zdanie.
... umyć się razem ze mną...
Umyć się razem ze mną
Umyć się ze mną
Buffy zachichotała dokładnie tak, jak zawodowa morderczyni chichotać nie powinna. Później jednak Bernardyn wspomniał, że niedługo umrze i dziewczyna w sekundę spoważniała. Co jak co, ale Ouliś to umrzeć nie może! Giggle ma już śmiałe plany co do niego. Niewinna kąpiel w wannie, potem coś jeszcze, ślub, dom, dzieci, ogródek, drzewko... Dobra, stop. Są rzeczy ważne i ważniejsze, więc teraz buffy nie będzie się zastanawiać nad ich wspólną przyszłością, tylko wysłucha swojego ukochanego i mu pomoże.
- Jasne, zrobię wszystko. Mów, co mam zdobyć. Zaraz lecę po moją przyjaciółkę i... dobra. Mów. Ale powiedz mi dokładnie, co mam zrobić. Bo się pomylę. A, dostanę buziaka po wszystkim? - no bo po prostu musiała. Nadzieję można mieć, prawda?

Nie do końca rozumiał zasady działania kobiety, którą miał naprzeciw siebie.
W jego głowie jedyną myślą, która miałaby prawo nosić przy sobie sznurkiem przywiązaną karteczkę z napisem „ważne”, było ciążące nad nimi niebezpieczeństwo. Nimi? Nie, właściwie tylko nad jego podopiecznymi, bo w swych rozmyśleniach absolutnie nie brał pod uwagę własnej osoby. Cholernie martwił się o pozostałego Growlithe’a. Poczucie winy kłuło go nieznośnie w sam środek brzucha, nie pozwalając Ourell’owi oderwać od siebie tych nieznośnych myśli… już po nim, głupku. Zostawiłeś go na pastwę losu. Myślisz, że podanie kartki z wytycznymi było coś warte? Było jakkolwiek skuteczne? Przygotuj kazania na mszę pogrzebną. To nie tak, że nie ufał Ailenowi. Z natury anioł był osobom raczej naiwnie ufną. Wierzył, że jeden z najmniejszych członków jego grupy posiadał rozum i na tyle rozwagi, by podążać za instrukcjami wyrytymi długopisem na kartce, jednakże charakteru i przyzwyczajeń nie da się zmienić. Gdyby tylko rozsądek i powinność reprezentowania poważnej postawy, jego twarz już dawno byłaby wykrzywiona w tragicznym smutku, zdradzając niewyobrażalne zmartwienia dotyczące stanu Wilczura.
Do tego doszła Buffy, która wyraźnie nie była zorientowana w bieżących sprawach.
Ourell doskonale zdawał sobie sprawę, że przytulenie mogło być śmiertelne w skutkach dla dziewczyny. Pchły nie były wybredne, a raczej wręcz przeciwnie. Łakome na następne miejsce do przestrzeni życiowej.
„Ja Cię wcale nie pociągam.”
Que?
Momentalnie przestał wertować kartki dziennika, podnosząc pytające spojrzenie na Giggle, której twarz malowała się niezwykle smutnym.. rozczarowaniem? Ourell niestety nigdy nie był dobry w wychwytywaniu oczywistości tego typu, więc nie było mu dane zrozumieć o co u diabła chodziło pannie Collins.
- Chyba Cię nie zrozumiałem, al-…
Nagła zmiana nastroju.
Nie, nie jego.
Giggle, ja Cię tak bardzo nie rozumiem.
Przeleciało mu przez myśl, widząc jak dziewczynie ni stąd ni zowąd wraca dobry humor. Ourell mimo poczucia kompletnego zbicia z tropu, zachował poważny wyraz twarzy. Jeśli ona nie zamierzała się o siebie martwić, on będzie martwił się razy dwa.
Na ułamek sekundy na jego twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech. Był szczęśliwy, że Buffy zaczęła gadać.. no… do rzeczy. Zrozumiała o co mu chodzi! Momentalnie wrócił do wertowania stron i pokazał jej swoje notatki odnośnie choroby.
- Choroba nazywa się Pulicem Brunneis. – zaczął, stukając palcem w notatnik, by wskazać Giggle, odkąd zaczyna się opis choroby. – Agresywna. Śmierć następuje po pięciu dniach, jak już powiedziałem. Lekarstwem jest…. – przewertował kolejne kartki. - … Asteceum. Potrzebne nam będą... – wymienił po kolei bardzo skrócony opis składników, wplatając w pomiędzy słowa krótkie komentarze odnośnie ich zdobycia czy występ owalności. – (…) jednakże to nie jest teraz ważne. Ważna teraz jest kąpiel. –powiedział śmiertelnie poważnie. – Jeżeli pchły przeszły również na Ciebie, najlepiej będzie się ich od razu pozbyć. Proponuję pójść do Czarnej Melancholii. Hotel. Byłem tak parę razy… wydaję mi się, że mają tam nawet pokój dla nowożeńców z dużą łazienką. Dzięki temu oboje się pomieścimy i umyjemy się razem, zaoszczędzając na wodzie. – dla niego wszystko było takie logiczne i naturalne… - Nie ma więc czasu. Jeszcze raz bardzo Cię za wszystko przepraszam…
Wyszli.


{ z.t + Giggle }

Czekał na słowa mężczyzny jak na skazanie. Bo właściwie teraz wszystko od niego zależało. Równie dobrze mógł skręcić jego kark, zawołać hordę rozwścieczonych kundli by go zagryzły, sprzedać do burdelu albo bogowie wiedzą co jeszcze zrobić. Dlatego też czekał w milczeniu, uciekając spojrzeniem od dwukolorowych tęczówek. Pierwsze słowa, a Shion mimowolnie zacisnął mocniej palce w piąstki, jakby czekał na niewidzialny cios. Ale ten nie nadszedł. Tak samo jak nie nadeszło jego ostatnie życzenie, co Shion skomentował cichym westchnięciem.
I czego się głupi spodziewałeś? Że cię dotknie przeczesując włosy? W jego oczach jesteś n i k i m. Tym, który zdradził.
Za to nadeszło coś innego.
Włochate, śliniące się i szczęśliwe tylko dlatego, że może oddychać tym samym, zakurzony powietrzem, co jej albo jego właściciel. Jakiejkolwiek płci był pies.
Przyglądał się w ciszy psu dochodząc do wniosku, że to dość spore bydle i pewnie ciężkie. Jakby takie rzuciło się na kogoś jego postury to pewnie wylądowałby na ziemi przygnieciony ciężarem. Całe szc—Oczy chłopaka rozszerzyły się nieco bardziej, a on sam gwałtowniej się cofnął, kiedy pies podbiegł do niego łasząc się i niemo prosząc o pieszczoty. Shion z początku się opierał, ale jedna z jego dłoni niepewnie przesunęła po głowie zwierzaka, aż palce w końcu wkradły się za jego uchem i zaczął drapać psa. Nawet przez drobną sekundę jego wargi drgnęły a kąciki uniosły się ukazując coś na wzór delikatnego uśmiechu, lecz ten bardzo szybko został wyparty przez ponowną neutralność, która wykwitła na jego twarzy.
Było przyjemnie do momentu, jak pies skoczył na chłopaka. Kolana się ugięły, drobne ciało zaczęło obniżać z każdą kolejną sekundą, kiedy paskudna bestia chciała pogłaskać twarz chłopaka swoim mokrym jęzorem. Shion usilnie wciskał swoje dłonie w grzbiet zwierzaka, usilnie próbując odsunąć je od siebie – ale pies był na tyle silny, że rudowłosy opętany niekoniecznie sobie radził. Całe szczęście, że Grow gwizdnął, przywołując do siebie zwierzaka. A ono posłuchało. Shion nie mógł oprzeć się przed wydaniem z siebie bezdźwięcznego westchnięcia pełnego ulgi. Udało się, ale lepiej unikać takich bydlaków.
Momentalnie spuścił wzrok słysząc niemalże dobitną aluzję, jakby niewidzialna ręka właśnie siarczyście przywaliła mu w twarz. Nic nie mówiąc ruszył powoli przed siebie, kierując się w ciemny korytarz, nie zamierzając sprzeciwiać się słowom mężczyzny, chociaż trzeba przyznać, że przez chwilę zaczął odczuwać zmieszanie. Nie zamierzał wywalić go od razu na zbity pisk?
Rozchylił nieco usta i zadrżał przez sekundę, kiedy ciepłe palce przesunęły się po jego włosach. Zacisnął mocniej powieki, czując jak uszy oraz piegowate policzki oblewa rumieniec.
To było naprawdę miłe uczucie.
Chyba najmilsze, jakie odczuwał od kilku miesięcy.



Nie rozumiał jak można swobodnie poruszać się w tym labiryncie. Shion mieszkając w Norze przez trzy miesiące zapamiętał z dwie ścieżki? Może trzy. A i wciąż niejednokrotnie wpadał w ślepe zaułki, nawet jak polegał na swym wyczulonym słuchu. Starał się nadążać za Growlithem nie chcąc zostać w tyle bo wtedy z pewnością zgubiłby się w ciemnościach. Na domiar złego wystające korzenie co ruszy zahaczały o nogawki spodni chłopaka niejednokrotnie zaburzając jego równowagę, którą na całe szczęście w ostatnich chwilach odzyskiwał. W ciemności próbował dostrzec majaczącą się sylwetkę przed nim.
”Pomożesz mi.”
Dlaczego…?
Nie mógł zrozumieć. Zdradził, prawda? Był zdrajcą, wiec dlaczego?
Ale nie potrafił odnaleźć w sobie na tyle odwagi, by zapytać. Bał się odpowiedzi. Albo po prostu tego, że Grow go zwodzi i właśnie prowadzi tak naprawdę na rzeź. Taka opcja była również bardzo prawdopodobne.
W końcu Shion nie otrzymał odpowiedzi odnośnie jego prośby o możliwość pozyskania informacji. To raz. A dwa, Grow spełnił jego ostatnią prośbę.
Wręcz czuł zapach śmierci na swojej szyi. Krok nieco zwolnił.
Tchórz pozostanie tchórzem.
” Daj mi rękę”
Niemal nie podskoczył w miejscu, kiedy cichy głos Wilczura zmącił panującą dookoła ciszę. Przez czas kilku uderzeń serca zastanawiał się, co zrobić i czy to nie jest przypadkiem jakiś kolejny podstęp. Koniec końców wsunął swoją dłoń w jego, i zacisnął nieco mocniej palce, jednocześnie przyspieszając kroku, by nadążyć za nim. Powinien coś powiedzieć, powinien--
Zadarł wyżej głowę, choć był to raczej odruch bezwarunkowy, bo przecież nic nie widział, zdając się zupełnie na przewodnictwo białowłosego. Niczym dziecko prowadzone we mgle. Słuchał uważnie, zapisując w głowie każde jego słowo.
Dawał mu kolejną szansę.
Nie zamierzał go zabić. Nie teraz.
Oczywiście, nie zawiodę Cię. Tym razem wypełnię swoje zadanie.
Przygryzł dolną wargę.
Zobaczysz, tym razem…
- Rozumiem. – palce zacisnęły się mocniej na jego dłoni, jakby nie chciał w ogóle jej puszczać, jednocześnie niemal nie wchodząc na mężczyznę, starając się iść najbliżej go, jak tylko mógł. Dopiero teraz zaczynał odczuwać zmęczenie. I cholerną potrzebę zrobienia tego. Nadmiar emocji zaczynał odbijać się nad nim, wprawiając w lekkie zdenerwowanie i rozkojarzenie. Kiwnął ledwo niezauważalnie głową, wydychając powietrze nosem.
W jego oczach zalśniły na krótką chwilę łzy, tym razem były to łzy ulgi i… radości?
Jednakże nim weszli do światła pomieszczenia, po łzach nie było ani śladu.
Zadarł wyżej głowę, wpatrując się z uwagą w dwukolorowe tęczówki. Kiedy Growlithe puszczał jego dłoń, Shion jeszcze przez chwilę trzymał go, uczepiony palcami, z ociąganiem wypuszczając przyjemne źródło ciepła, aż w końcu uwolniona dłoń opadła.
- Shatarai? – powtórzył niemal bezdźwięcznie, unosząc nieco rękę, by ułatwić dostęp do nadgarstka skrywanego pod bandażem, gdzie już po paru chwilach poczuł pamiętne uczucie chłodu. Wzdrygnął się jednak na samo wspomnienie o rzędzie ostrych zębisk, które niemal nie rozszarpały jego gardła dzisiaj.
- Czy ona może… pojawić się bez ciebie? – zapytał cicho, zastanawiając się, co stałoby się, gdyby cienista bestia zmaterializowałaby się ponownie, jednakże tym razem bez Growa w pobliżu. Pokręcił szybko głową pozwalając przydługawym kosmykom, by opadły na jego oczy, chcąc wyrzucić ten okropny obraz z umysłu.
Nie, ona nic mu nie zrobi. Nie może.
Karmienie fałszywymi nadziejami ściętej głowy.
Głośny krzyk z korytarza sprawił, że Shion instynktownie zrobił krok w przód, bliżej Growlithe’a, odwracając gwałtownie głowę do tyłu, jakby spodziewał się, że z ciemności wyłoni się jakiś potwór. Całe szczęście osoby, które zaprezentowały się miały daleko do stworzeń z koszmarów sennych. W milczeniu przyglądał się pobitemu chłopakowi, którego niosły bliźniaki, mimowolnie wracając myślami do Gavrana. I że niebawem być może to jego będzie widział w takim stanie. Dlatego też brązowe spojrzenie wbiło się nachalnie w swoje buty, jakby to właśnie one były najciekawszą rzeczą w tym pomieszczeniu. Jak za grubym murem ze szkła przysłuchiwał się rozmowie, głęboko w duszy mając szczerą nadzieję, że Gavran będzie żywy. I o dziwo nie chodziło Shionowi o jego własną skórę. Naprawdę nie chciał, by Kundel był martwy.
” umyj go i opatrz.”
- Co? – wyrwało mu się, kiedy słowa mężczyzny wyrwały go z letargu. Nie czekał jednak na jego odpowiedź, tylko posłusznie podszedł do kanapy, na której leżał nieznajomy, po drodze zgarniając miskę z wodą i jakąś szmatą. Odstawił ją na bok, po czym bez podwijania swoich rękawów zamoczył szmatę, wykręcił i zaczął od przecierania twarzy chłopaka. Następnie zaczął szyję i starał się ramiona, ale ubranie chłopaka skutecznie mu to utrudniało. Minęło kilka sekund, jak Shion zorientował się, że musi go rozebrać. Odłożył szmatę i podciągnął chłopaka do siebie, by zabrać się za rozebranie jego górnej odzieży, ale…. Nawet mały ciężar nieznajomego skutecznie przeszkadzał drobnej sile Shiona. Gimnastykował się, walczył dzielnie z materiałami, by koniec końców, pozbawić Arthura jego ubrań. Ale tylko górnej części, nie przesadzajmy.
W milczeniu starał się zmyć całą krew i kurz z ciała chłopaka, czując, jak delikatne krople poty zaczynają pojawiać się na jego skroniach. Instynktownie przetarł wierzchem dłoni czoło, pozostawiając na nim czerwoną smugę nie swojej krwi, ale nawet i wtedy nie przestał. Nie był najlepszy w pierwszej pomocy, ale zabandażować potrafił. Mniej więcej. Kiedy zaczął opatrywać chłopaka kilka razy bandaż wypadł mu z rąk, albo zabandażował tak, że ten zsuwał się z rany ale koniec końców poradził sobie. Prowizorycznie. Ale dał radę.
Umył dłonie w brudnej wodzie i wytarł je o spodnie, pozostawiając mokre ślady na nich, jednocześnie robiąc parę kroków w tył, by Grow miał łatwiejszy dostęp do chłopaka.

Nigdy nie lubił być odrywany od podłoża i noszony jak worek ziemniorów, a tu jednego dnia zdarzyło mu się już drugi raz. Nie żeby miał lęk wysokości spowodowany nagle byciem zdecydowanie wyżej niż zwykle… Po prostu urażało to jego przesadzoną dumę i podważało bycie silnym, niezależnym półtrupem. W tym momencie potrafił jednak jakoś to wytrzymać, może dlatego, że po prostu nie mógł zaprotestować i chciał jakoś przeżyć. Sam nigdy by nie trafił do wejścia, a gdyby już cudem się doczołgał – najzwyczajniej w świecie zgubiłby się w plątaninie korytarzy, nie pamiętając który jest który. Gdyby chociaż widział i był w stanie samodzielnie się poruszać, zapewne sam jakoś doprowadziłby się do „ludzkości”, zanim przyszedłby zawracać głowę Growa.
Przytomność stracił chyba jeszcze zanim go podnieśli, dzięki czemu przetrwał krótką podróż bez prób marudzenia, czy przypadkowego wiercenia się. Ale niestety jego ciężar nagle stał się tak jakby większy, gdy nie mógł choć trochę pomóc bliźniakom. Ostatecznie, dali sobie radę z zadaniem, nie uszkadzając gadziny bardziej niż był. A w sumie – dało się bardziej? Był niby w jednym kawałku, ale trzymał się raczej marnie…
Cały proces zmywania z niego kurzu, krwi, zaschniętej ziemi i diabli wiedzą czego jeszcze… po prostu ominął jego świadomość. I tak nie byłby w stanie pomóc kolejnej osobie, a zabiegi pielęgnacyjne nie były na tyle ciekawe czy warte zapamiętania, by Arth chociaż na chwilę oprzytomniał. Woda odsłoniła niezdrową bladość jego skóry. Była o wiele jaśniejsza niż zwykle, gdzieniegdzie pokryta pozostałościami siniaków, z masą drobniejszych oraz mniej drobnych zadrapań i ran. Jego waga początkowo mogła nie wskazywać na to, jak bardzo wychudzony był, jednak wystarczyło zdjęcie koszulki, by móc policzyć prawie wszystkie jego żebra, jeszcze uwydatniane podczas oddychania. Choć równie dobrze można było spojrzeć na ręce. Koścista lewa dłoń całkowicie różniła się od metalowej prawej, wydającej się teraz jeszcze bardziej obcą. Można było już tylko obstawiać, za ile wyzionie ducha. Jimmy, przyjmuj zakłady!
Do świadomości wymordowanego zaczęły docierać nikłe sygnały. Klepnięcie, głos. Miło było znów go usłyszeć. Powieki uniosły się, ćwierćprzytomne, niewidzące spojrzenie szmaragdowych, nieruchomych oczu zostało wbite gdzieś poza głową Wilczura. Zamrugał kilka razy, powieki znowu opadły, nie mając siły utrzymać się nawet na połowie wysokości. Wężowy język wysunął się nieznacznie i szybko schował.
Jonathan, pomyślał. Ten zapach musiał być prawdziwy. Wyczuł też wilgotną ziemię i inne stworzenie, stojące niedaleko. Był więc w kryjówce, albo miał tak realistyczne halucynacje. Zmusił się jeszcze raz do otwarcia oczu. Wydawały się szkliste, jakby dostał gorączki. Był tak długo wystawiony na działanie Wirusa, osłabiony.
Musisz coś powiedzieć. Cokolwiek. No, dawaj, odezwij się! Masz jakiś problem, kurduplu?
Rozchylił suche, popękane wargi, chcąc odpowiedzieć, lecz ponownie nie wydał nawet dźwięku. Ziemia, Ziemia, wystąpił problem. Arthur.exe przestał działać – wysłać raport o błędach? Gadzina spróbowała jeszcze raz. Nic. Ponownie. I jeszcze raz.
Ziemia, błąd chyba ustępuje. Z gardła blondyna wydobył się bliżej niezidentyfikowany dźwięk połączenia warczenia, syku i bulgotu wkurzonego indyka. Zakaszlał dość mocno.
– Bra… cie… – wymamrotał zdecydowanie niższym niż zwykle, zachrypniętym jak cholera głosem. Po angielsku. Charakterystyczne przeciągnięcie „r”, zwłaszcza na końcu. Może nie wyglądał, ale to musiał być on. Tylko Adrich był zdolny przez kilkaset lat nie zmienić akcentu. Do tego postępy w japońskim, jak słychać, padły kompletnie. I zwykle, gdy był jeszcze człowiekiem nie nazywał go po imieniu czy pseudonimie. Zwracał się do niego jak do brata. Nadal nie patrząc prosto na jego twarz, przywołał słaby uśmiech niczym Mona Lisa.
Tylko mnie nie zabij…

Nie rozumiał ani słowa z tego, co mówił mężczyzna. Przypatrywał mu się z nutą zaciekawienia, co chwilę przenosząc swoje spojrzenie z jego twarzy, to na zapadniętą twarz drugiego chłopaka. To pewnie jakiś ich tajemniczy szyfr, albo jakiś inny obcy język. Shion znał jedynie japoński, i to jeszcze tylko i wyłącznie ten najbardziej prostacki. Nigdy nie chodził do szkoły, nigdy nie uczył się o świecie… no, nie wspominając tych kilku lekcji z Ethanem. Który swoją drogą zaczął nauczać Shiona czytać, choć nie zdążył dokończyć swoich lekcji. Zresztą, analfabetyzm i niewiedza na temat świata jakoś nie dźgała go zbyt mocno, raczej miał na to wywalone, ale z drugiej strony nie chciał, by ktokolwiek, a już zwłaszcza Growlithe dowiedzieli się o tym. Dlatego też wolał milczeć i trzymać się z daleka.
Szkoda tylko, że jego obecność była zauważalna i chwilę później został zagoniony do pracy.
Jakże cholernie ciekawej pracy.
Przemilczał komentarz odnośnie podwijania rękawów, chcąc jak najszybciej zrobić swoje. A panująca dookoła cisza przerywana szybkim i urywanym oddechem poszkodowanego była wręcz zbawienna. W sumie chłopak odczuwał swego rodzaju ulgę, że Grow nie rozmawiał, dają w ten sposób Opętanemu złudne poczucie stabilności i chociaż na krótką chwilę pozwalając zapomnieć o tym, co najprawdopodobniej czekało rudowłosego.
Wsunął głębiej w kieszenie bluzy obie dłonie, cofając się o parę kroków kiedy wreszcie Wilczur przemówił. Z błyskiem niechęci i wyraźnym ociąganiem się Shion ruszył w jego stronę zastanawiając się czy znowu zrobił coś źle. Szczerze powiedziawszy sądził, ż po wymyciu Arthura zostanie puszczony „wolny”, by doprowadzić swoje zadanie do końca. Ale mylił się.
Wzdrygnął się, kiedy ciepłe palce pochwyciły go z nadgarstek i instynktownie zaparł się, gdy silniejszy mężczyzna przyciągnął go do siebie, zmuszając do pochylenia się. Brązowe oczy wpatrywały się przez chwilę w ostrze dwukolorowe tęczówki, by wreszcie dać za wygraną i przesunąć się w bok.
Co znowu?, przemknęło przez jego umysł, czując się, jak spojrzenie przywódcy DOGS taksuje go niemalże na wylot, obnażając ze wszystkiego, co tylko siedziało głęboko w jego umyśle i ciele.
Jego usta poruszyły się niemo, formując się w krótkie „zostaw”, lecz żaden dźwięk nie wydostał się na zewnątrz. Posłusznie czekał, aż Grow skończy zabiegi pielęgnacyjne na jego czole, choć z każdym kolejnym przetarciem robił się bardziej niecierpliwy. Jakby najchętniej wyrwał się z jego szponów i uwolnił od krępującego i przytłaczającego wzroku, jednocześnie nie chcąc tego i poddając się przyjemnemu ciepłu, jakie emanowało od mężczyzny.
- Dlaczego? – wyrwało się jedno słowo, pytanie, które można było odnieść zarówno do wypowiedzianych słów przez Growa odnośnie twarzy Shiona, jak i tego, że postanowił wytrzeć jego ubrudzoną twarz. Właściwie zarówno i na jedno, jak i na drugie chłopak nie znał odpowiedzi i nie rozumiał.
Ale czy on cokolwiek w tym momencie rozumiał?
Każda kolejna sekunda przynosiła ze sobą skrępowanie, kiedy nie mógł uciec i schować się przed tym spojrzeniem. Spojrzał w dół, ruszając nieco nadgarstkiem i kręcąc nim, dając tym samym do zrozumienia, żeby go puścił.
- Czemu się tak we mnie wpatrujesz? – zapytał cicho, czując coraz mocniejsze napieranie w środku, jakby coś zimnego zaczęło wygryzać jego żołądek, powodując napady gorąca i zimna oraz nieprzyjemne dreszcze.
Wiedział, co musi zrobić, żeby to wszystko ustało.
Niczym cholerny narkoman na głodzie.
Gdyby tylko mężczyzna go zostawił. Albo gdzieś posłał. Gdyby tylk--
” Idź po czystą wodę dla Arthura.” Gwałtownie wyprostował się, w tym samym momencie kiedy poczuł, że silne palce zwracają mu wolność. Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę wyjścia. Tak, to był ten moment, kiedy mógł….
” I po Sanę. Shatarai cię zaprowadzi.”
Zatrzymał się stojąc plecami do mężczyzny.
Co… że niby on sam z TYM CZYMŚ? Nie chciał. Za cholerę nie chciał.
- Nie chcę z tą bestią. Sam trafię. Dam radę. – powiedział nawet nie spoglądając na Growa, zaciskając nieco palce jednej dłoni na skrawku materiału bluzy, nie chcąc pokazać po sobie, że tak naprawdę bał się zostać sam na sam z cienistą bestią.
Plus – czuł, że wnet oszaleje. Musiał zostać chociaż na chwilę sam. Po prostu.
- Jestem dużym chłopcem. – oczywiście - Poradzę sobie sam. – tak, tak. - Przyprowadzę wodę i przyniosę Sanę. – ależ pewnie Shion, tylko, że jesteś zdrajcą, któremu nikt tutaj nie ufa.
Zaraz. Co.
Dopiero po paru chwilach zorientował się jaką głupotę powiedział. Rozszerzył nieco usta i odwrócił się, wreszcie spoglądając na Wilczura.
- Znaczy się, chciałem pow— – głośne burczenie zagłuszyło dalszą część zdania, które wypowiadał Shion. Niczym trzęsienie ziemi zapowiadające wybuch wulkanu. Dłoń chłopaka od razu wylądowała na jego brzuchu i zacisnęła się na nim, niemo karcąc swój własny organizm, że ten zdradził go właśnie w takiej chwili. Całą twarz, aż po same końce uszu zrobiła się czerwona jak jego włosy, toteż Shion pospiesznie spuścił głowę, by niesforne kosmyki przysłoniły jego zażenowanie samym sobą.
Nie mógł nic na to poradzić. Praktycznie od dwóch dni żył na tych paru skradzionych plastrach sera, nic ponadto. Organizm w końcu zaczął głośno i wyraźnie upominać się o swoje, powodując przy tym zażenowanie u swojego właściciela. Niby normalna i naturalna rzecz. Niby nic. A jednak. Shion wstrzymał powietrze i powoli ruszył w stronę wyjścia… dwa kroki… trzy… cztery… i rzucił się szaleńczym pędem przed siebie, wybiegając z salonu najszybciej jak tylko potrafił. Byle znaleźć się jak najszybciej od Growa, świadka swojego zawstydzającego stanu, po drodze naciągając kaptur na głowę.


Biegł przed siebie przez dobre parę minut, potykając się i wpadając na ściany. W końcu zatrzymał się i zgiął w połowie, szybko oraz łapczywie połykając powietrze. W sumie sam nie wiedział czemu uciekł z salonu. Może dlatego, że nie chciał widzieć czającej się drwiny w dwukolorowych tęczówkach. Uniósł dłoń i przesunął opuszkami miejsce, gdzie jeszcze parę chwil temu jasnowłosy Wilczur wycierał jego skórę. Zdawało mu się, że wciąż odczuwa palące ciepło jego ciała. Opętany mruknął coś pod nosem i wsunąwszy obie dłonie do kieszeni, ruszył przed siebie.
Sam trafi po Sanę i po wodę. Da radę.
Łup.
Przywalił twarzą o kamienną ścianę.
- Nosz… – warknął cicho przyciskając jedną dłoń do obolałego nosa, a drugą kładąc na ścianie i ruszył, starając się tym razem uniknąć pierwszego spotkania z twardą nawierzchnią.
Nie miał jednak siły iść dalej. Dlatego też kiedy tylko znalazł ciemny zaułek, ślepą uliczkę, pospiesznie przykucnął opierając się plecami o ścianę i podwinął wysoko lewy rękaw, odsłaniając bladą skórę. Opuszkami palców przejechał po zgrubieniach nieregularnych blizn, a następnie wsunąwszy dłoń w kieszeń bluzy wyciągnął mały nożyk. Na ślepo, bo praktycznie nic nie widział, przycisnął ostrze do skóry i naciął. Czuł. Czuł, jak krew powoli spływa po jego skórze, powoli, pozostawiając ciepłą smugę, by wreszcie skapać na podłogę.
Serce przyspieszyło, a ciało ogarnęła nieopisana euforia.
Kąciki ust uniosły się nieco, wykrzywiając w delikatnym uśmiechu ulgi.
Było mu dobrze, jakby wraz z krwią uchodziło z niego zupełnie coś innego.
Ostrze ponownie nacięło, kawałek obok.
Metaliczny zapach podrażniał jego zapach, wywołując w jego ciele dodatkową energię.
Czas jakby zatrzymał się w miejscu, a jedyną żywą istotą w promieniu kilometra był on sam.
Było mu dobrze.
Przymknął oczy zapominając o całym świecie i jego troskach.


- No I jesteśmy. – powiedziała z uśmiechem kobieta, która obejmując ramieniem Shiona wprowadziła go do salonu. Nie wiedział ile minęło. Godzina? Może dwie. Ale totalnie pogubił się w tych krętych korytarzach. I pewnie nadal błądziłby, gdyby nie napotkał jakiejś wielkiej baby, która okazała się dość miła. Co prawda kiedy zapytała co Shion tam robił, minęło kilka dobrych sekund nim chłopak zdołał cokolwiek z siebie wydusić. Ale koniec końców zaprowadziła go do Sany. A ta zabrała go do salonu.
- Czemu wysyłasz nowego samego, wiedząc, że się zgubi? Ty to masz poczucie humoru. – powiedziała marszcząc brwi, jednakże w jej głosie brzmiało rozbawienie. W końcu puściła chłopaka i wyminąwszy Growa od razu skierowała swoje kroki w stronę Arthura, ściągając z ramienia małą torbę, gdzie miała ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy.
Dopiero po chwili Shion ocknął się i ruszył w jej ślady niosąc w dłoniach drewnianych kubek z wodą, usilnie przez cały ten czas nie spoglądając w stronę Wilczura. Podał kobiecie naczynie i kiedy wyprostował się, w końcu odwrócił nieco głowę w jego stronę, na tyle, by brązowe spojrzenie spoczęło na mężczyźnie.
- To wszystko?