Potaknęła na jego słowa, przypatrując się rzeczy, którą trzymał w ręce. I wiedziała, że jest to coś rzadkiego. Niemniej ile lat żyła, to nigdy nie miała do czynienia z czymś takim. Nie zamierzała pytać mężczyzny, skąd to znalazł, bo to nie było głównym tematem. Słuchała uważnie, chcąc później móc kierować się instrukcjami, które daje jej teraz mężczyzna, aby później nie zrobić żadnej gafy. Wzięła to do ręki, ostrożnie, aby nie zgnieść tego - tak jak zresztą sugerował jej nieznajomy, aby zobaczyć, co to jest. Oddała mu, kiedy uspokoiła swoją ciekawość na temat tego. W końcu chcą dobrze zrobić to zadanie, razem współpracując, a jeden błąd ze strony Hemofilii i może pożegnać się ze swoim dorosłym Farosem, który idealnie nadawałby się do obrony kryjówki, gdyby go tak porządnie przeszkolić.
Dziewczyna szła cicho, nie robiąc również zbędnego hałasu. Jej ton kiedy mówiła również nie był głośny, nie było w końcu sensu go unosić. I była równie czujna co mężczyzna, który z nią szedł do punktu docelowego. Czuła, że są już niedaleko, a im bliżej byli, tym bardziej Amelia czuła wewnętrzną satysfakcję z tego, że będzie mieć konfrontację z owym zwierzęciem. Aż delikatnie uśmiechnęła się do siebie pod nosem.
- Też wolałaby, aby wszystko poszło z godnie z planem - oznajmiła spokojnie, przemierzając nierówny teren, do momentu aż sama nie usłyszała czegoś niepokojącego. Nic dziwnego, że poddała się gestowi mężczyzny i również schowała się, aby nie było widać jej sylwetki aż tak dobrze. Cień gada, który nad nimi przeszedł oznaczał triumf dla nich obu, bo to już tylko kwestią czasu było aż dotrą do tego miejsca i zacznie się akcja. Miała nadzieję, że niczego nie spierdoli. Zwykle jak coś robiła, to starał się robić to dobrze, bez zbędnych pomyłek. Ale kto wie? Nie zawsze wszystko musi pójść po czyjejś myśli.

Uśmiechnęła się lekko do siebie, wiedząc, że byli coraz bliżej celu. Nie zamierzała chować się ze swoją radością czy ekscytacją, ale chciała być przy tym również cicha i subtelna. Na całe szczęście, że Hemo miała dar cichego skradania się, dlatego pomimo zwiększającego wąwozu, wciąż była cicha, przez co i mało zauważalna. A w przypadku "zagrożenia", mogła zawsze się przemknąć tak, aby nie została zauważona. Nie wiedziała jednak, czy jej towarzysz również tak potrafi.
Kiedy tylko mężczyzna zaczął zwalniać, Amelia automatycznie również, idąc krok w krok za nim. Zrozumiała, że byli już na miejscu, przez co tylko mogła się szykować do ustalonego wcześniej zadania, jak i również ważna była dyskrecja. Ale z tym kobieta akurat nie miała problemu. Stanęła obok niego, kiedy nadszedł ten odpowiedni czas, pokazując mu delikatny uśmiech, gdy stwierdził, że "już je mamy". Wzięła ostrożnie do ręki wspomniane wcześniej kulki, obchodząc się z nimi trochę jak z dzieckiem. Przytaknęła na jego resztę słów i teraz czekała tylko na sygnał. Ruszyła w momencie, kiedy zobaczyła zaciśniętą pięść, udając się w kierunku samicy - w końcu to ona interesowała ja najbardziej. rzucając w samice usypiaczem, który miała w dłoni. Oczywiście uprzednio przebiła go paznokciem. Nie do końca była pewna, czy prawidłowo robiła to, co nakazał jej wcześniej mężczyzna, ale jeśli tylko tym się nie sztachnie, będzie najwyżej improwizować. Nie pierwszy raz zresztą.

Widząc co zamierza zrobić mężczyzna, Hemofilia starał się całą uwagę samicy zwrócić ku sobie, coby nieznajomy łatwo sobie poradził z młodymi. Kiedy z nimi się upora, zostanie już tylko samica, której będzie trzeba pokazać, gdzie jej miejsce i kogo tak naprawdę powinna się słuchać. Może to być trudne zadanie, ale dla chcącego nic trudnego, czyż nie?
Widząc kątem oka, że mężczyzna wykonał swój pierwszy ruch, Amelia zdecydowała się na kolejne użycie tajnej broni w postaci usypiacza. Pamiętała, że jedna kulka póki co nie wystarczy, więc gdy tylko sprawiła w oszołomienie samicę, Hemo przebiła kolejną kulkę, którą znowu rzuciła pod nogi matki, aby jeszcze więcej nawzdychała się fioletowej smugi. Rzuciła to w tym samym momencie, kiedy samica odwróciła spojrzenie do mężczyzny, który zajmował się małymi farosami. Jeśli to nadal nie pomogło lub chybiła przez to, że matka młodych ruszyła się do boju, Amelia podbiegła, aby odwrócić jej uwagę od mężczyzny. Była wstanie poświęcić się, a wiedząc, że ruchomy cel będzie trudniejszy do uśpienia czy zwerbowania, użyła swojej mocy wektorów, łapiąc zwierzę za łapy, uniemożliwiając jej w ten sam sposób jakikolwiek chód. Ciężko będzie utrzymać bestię, ale była wymordowaną. Jej siła była dwukrotnie większa od ludzkiej. Dodatkowo nawet jak jej się uda na moment zatrzymać, będzie mogła rzucić w nią kulką, którą tym razem na pewno nie chybi.

Wektory, czas trwania: 1/3

Nie spodziewała się, że tak precyzyjnie rzuci drugą kulkę. Obstawiała to za czysty fart, głównie dlatego, że Faros był nieostrożny. Skupił się tylko i wyłącznie na bronieniu młodych, ale o sobie nie zdążył już pomyśleć. Mimo tego i tak samica nie dała za wygraną, przez co Hemofilia była zmuszona użyć swojej mocy, aby spowolnić zapłon samicy. Ciężko było ją utrzymać, w szczególności gdy użyła swoich skrzydeł, ale Hemofilia tak samo jak samica nie dawała za wygraną i pełna determinacji, robiła to, co do niej należało. Wektorowe strzały chcąc nie chcąc kaleczyły Farosa, który uparcie próbował się szarpać i zrobić wszystko, aby uratować młode. Hemo natomiast czekała na moment aż Dave załatwi swoją sprawę, by później móc przejść do momentu aż ona zajmuje się swoim Farosem. Wiedziała, że będzie ciężko, ale dla DOGS wiele rzeczy zdążyła zrobić, więc taki pikuś nie sprawi jej różnicy.