- Ano, Anemia i...kiedy...? - zamyślił się patrząc gdzieś ku górze dla skupienia. Mamrotał przy tym coś pod nosem - No...To już będzie z pięć lat temu. Przez jakiś czas bywała tu regularnie, lecz nie wiem czy w interesach czy nie. Nie mówiła za dużo o sobie, lecz za to o innych rzeczach szło ciągnąć temat i czas jakoś czas potrafił lecieć szybciej. Konkretna laska, hehe. - w jego twarzy gdzieś przepełzła nutka nostalgii, a potem pociągnął z szyjki tej torpedy, jakby to była woda. Tytuł barmana w tym piekle zobowiązywał. Po chwili na lichym blacie pojawiła się grillowana padlina. Porcje nie były obfite, nie wyglądało to apetycznie - w końcu była to desperacja.

- Hmm... Nie, nie. To zbyt dawno - odparła, marszcząc przez chwilę brwi, ale niebawem uśmiechnęła się w podzięce za informacje, choć były mocno nieaktualne. No trudno. Widocznie niedane jej było teraz znaleźć zagubioną siostrzyczkę. Oby naprawdę nic poważnego się jej nie stało. Nie wyobrażała sobie śmierci Anemii, dlatego nawet nie chciała do siebie dopuścić takiej opcji.
Czując zapach jedzenia, aż jej ślinka pociekła. Jakoś nieszczególnie patrzyła na jakoś jedzenia - potrafiła zjeść ludzkie, surowe mięso, więc to, co teraz dostała, to zwyczajny luksus. Nie dość, że pieczone, to jeszcze pachnie. Oblizała się łakomie, a w oczach zaświeciły się ogniki ekscytacji. Nie czekając ani chwili dłużej, wzięła się za swoją porcję jedzenia, dziękując za jakże cudowny posiłek.
- Czyli mówisz, że ostatnimi czasy jej nie było?- zapytała jeszcze na wszelki wypadek, wlepiając uważnie złote tęczówki oczu w postać mężczyzny - I nie wiesz przypadkiem, gdzie ten chłopak poszedł? - i tutaj również musiała podpytać, bo nie wiedziała, czy mogła pozwolić sobie na mały odpoczynek czy raczej zrywać się teraz natychmiast i jak ostatni debil mieć nadzieję, że go jeszcze dogoni.

Zakłady zwykle bywały paskudne. Najgorsza wersja zakładu jest wtedy, kiedy sam go wymyślasz, a potem przegrywasz. Coś brutalnego. Niemniej to nie było w interesie Hemofilii, aby on go wygrał. Co prawda udzielał mu dość ciekawy informacji, całkiem miło się z nim rozmawiało, jednak Amelia nie czuła się w obowiązku, aby jakoś się mu odwdzięczyć. Chociażby tym, aby wygrał ten zakład. Miała jeszcze krzty zdrowego rozsądku i wolała nie ryzykować.
Pokiwała energicznie głową, kiedy po raz kolejny utwierdzono ja w przekonaniu, iż jej siostry więcej nie widziano. Przynajmniej nie w tej okolicy. Zatem co się z nią stało? Naprawdę wplątała się w jakiegoś kłopot, gdzie nie miała szansy na wygraną? Nie, nie nie... Po prostu nie.
- Wąwóz? - uniosła brew, zadając pytanie samej sobie z pełną buzią (jak na damę nie przystało), aby móc chwilę podumać. Skoro szedł w stronę wąwozu, a w tej właśnie okolicy mogły znajdować się Farosy, to znaczy, że ten koleś na pewno coś wiedział. Może wiedział zdecydowanie więcej niż tego się spodziewała...? Nagle zaczęła jeść w pośpiechu, jakby właśnie miała ochotę go dogonić. Nie zwracała uwagi na Hitoshi'ego, który najwidoczniej znudził się cudowną wyprawą dziewczyny. Mogła się spodziewać, że z niego pożytku nie będzie miała żadnego. Trudno, poradzi sobie sama.
Kiedy zjadła, wytarła szybko usta, by nie miała ich brudny i uśmiechnęła się uroczo do mężczyzny, który ją tak cudownie ugościł. I to jeszcze za darmo. Kto by się spodziewał.
- Dzięki wielkie za informacje - odparła, zeskakując z krzesła, zabierając swoje rzeczy i pomachała mężczyźnie na pożegnanie, wychodząc wraz z Hitoshim z baru. Hemo pognała za mężczyzną, który teoretycznie szedł w stronę wąwozu, zaś Hitoshi wrócił do kryjówki lub gdziekolwiek indziej.

Hemofilia bez większego zastanowienia się, wybrała opcję z dogonieniem mężczyzny. Nie obchodziło ją to, że mrok za niedługo zagości Desperację, a ona sama może mieć problem z obronieniem się. Na ironię losu, sporo osób bało się do niej podejść, wyczuwając u niej niezrozumiałe dla innych emocje. Dziewczyna również zachowywała się inaczej. Jakby coś takiego jak strach było jej zupełnie obce.
Mrok zapadł błyskawicznie, a dziewczyna nie dawała za wygraną. W głębi duszy cieszyła się, że jednak Hitoshi nie poszedł z nią, bo z pewnością całą drogę marudziłby jej, jak to mu źle, jak to jest chujowo i jak bardzo Amelia jest chujowa. Do tej pory nie potrafiła pojąć, dlaczego uratowała mu dupę tamtego dnia. I dlaczego wyrósł na takie marudzące bydle. No cóż.
Wdrapując się na kolejne wzniesienie, przez chwilę niespodziewany blask księżyca ją oślepił, ale wystarczyło zasłonić dłonią na moment oczy, aby wszystko wróciło do normalności. W ten zobaczyła jakieś obozowisko. Nie mogła od razu stwierdzić, czy to był właśnie ten mężczyzna, ale zawsze lepszy jest rydz niż nic. Bez zastanowienia się, podążała w tamtym kierunku, poprawiając na swoich plecach łuk wraz ze strzałami. Droga może była i szybka, bo z górki, ale nieco niebezpieczna, gdyż jeden niewłaściwy krok, a mogła stąd zlecieć. Tyle ryzykować dla jednego głupiego Farosa...

Pomimo samego faktu, że zjadła i nabrała nieco w siły, to nie spała. Oczywistym faktem było, że przez to mogła być trochę mniej uważna niż zwykle bywała. Dodatkowo była noc i pomimo jako tako przyzwyczajenia z mrokiem, nigdy nie może być na sto procent pewna, że wszystko pójdzie po jej myśli. Zawsze wyjdzie coś, co sprawi, iż jej znakomite plany i myśli odejdą na plan drugi. Tym razem był to nieszczęsny klif.
I to nie tak, że nie uważała przy schodzeniu, bo uważała. I to nawet bardzo. Tylko tak jakoś po drodze noga jej się nietrafnie zawinęła, to raz się gdzieś bardziej zapatrzyła, z pewnością na ognisko, które ciągle z daleka było widoczne i niefortunnie poślizgnęła się, lecąc praktycznie na sam dół.
Wydawać się mogło, że to będzie jej koniec, ale nie. W ostatniej chwili udało się jej wyciągnąć rękę i złapać pierwszej, lepszej bardziej wysuniętej skały klifu, aby nie runąć na sam dół i nie złamać sobie kręgosłupa - i daj boże - karku. Wisiała tak przez chwilę, a czując powoli lekkie drętwienie w ręku - bo przecież ból średnio mogła odczuwać - starała się podciągnąć, nawet jeśli piasek podrażniał jej oczy. Często przez to mrugała, starając się pozbyć odruchu przecierania oczu. Nie był on teraz na miejscu. Mimo wszystko drugą ręką starała się po omacku znaleźć coś stabilnego, gdzie będzie mogła się złapać i podciągnąć, natomiast stopami również zaczęła napierać na skały pod jej nogami. O ile w ogóle jakieś były. Czuła ciężkość w zadaniu, głównie przez piasek, ale hej. Może i tym razem będzie mogła postawić na szczęście?

// Przepraszam, że tak długo. Następnym razem będzie lepiej~.

Dla Hemofilii interesujące to nie było, przynajmniej z jej punktu widzenia. Gdyby miała patrzeć na takie widowisko, to kto wie. Ale brać w tym udział... Nie. Zdecydowane, stanowcze nie. Nic dziwnego, że robiła wszystko, aby nie robić przyjemnego przedstawienia dla skał, które wokół niej się znajdowały. Bo nic innego nie dało się tutaj zauważyć jak kamienie i niebo. Przynajmniej z jej perspektywy. Szczęście jej mimo wszystko dopisywało, bowiem pomimo tego, że była gafą, udało jej się złapać czegoś, czym mogła się przetrzymać i/lub złapać. Tyle wygrać.
Jednak szczęście kończyło się w momencie, kiedy jej ręka od nadmiaru potu (i nie tylko), zaczęła się osuwać z kawałka wysuwającej się skały, którego udało się jej wcześniej złapać. A niech to szlag. I w tym samym momencie, kiedy myślała, że właśnie jej ręka już całkiem się osunie, poczuła uścisk, trudno powiedzieć czy bolesny, ale z pewnością silny. Owa osoba zaczęła ją wyciągać, co było dla niej małym zaskoczeniem. Czego będzie chciał w zamian? Nie wierzyła w bezinteresowną pomoc. Nie ona. Mimo to uśmiechnęła się do mężczyzny, który ją uratował. Na pewno było to dużo łatwiejsze, nawet jeśli sumienie ją gryzło, bo nie poradziła sobie sama. Słów podzięki jednak nie usłyszał. Lekko rozmasowała sobie nadgarstek, w którym czuła lekkie dokuczanie przez dłuższe zwisanie, ale nie ból, podnosząc się na równe nogi, patrząc mężczyźnie w oczy.
- Nie jesteś lepszy. Niemniej nie mogę już zawrócić, zbyt wiele drogi i wysiłku mnie kosztowało, aby tutaj się dostać - oj już tak nie kłam, Hem. Mimo to lekki uśmiech dalej trzymała na ustach, zupełnie jakby nim chciała okazać mężczyźnie swoją wdzięczność. Jednak w spojrzeniu dało się wyczuć czujność z jej strony, jakby nie chciała ufać bezinteresownej pomocy mężczyzny. Ale kto wie? Może i tym razem się pomyliła?
- Co tutaj robisz? - spytała w końcu, zakładając ręce za plecy jakby nigdy nic. Zauważyła lekką zadyszkę u mężczyzny, przez co nie była pewna, czego miała się spodziewać. Przed czymś uciekał, kogoś gonił, robił wieczorny jogging? Aż w zainteresowaniu przekrzywiła lekko głowę, a pasma czarnych włosów spadły z jej ramienia. Wyglądały na świeżo umyte. I zadbane.