Napuchnięte tatuaże, z których soczyście sączyła się krew były niczym w porównaniu z bólem jaki odczuwał emocjonalnie. Wewnętrzna rana buchnęła żarem kiedy wzrok uchwycił delikatny uśmiech Nicolasa. Serce mu pękło, sadząc, że poskładało się kilkunastu latach, jednak wrażenie było fikcją. Stojąc przed bratem Shane znowu miał piętnaście lat, podarte spodnie, dziurawe od podeszwy buty i błyszczące oczy. Wspomnieniami wrócił do domu dziecka, w którym się wychowywali. Oddalony od zgiełku miasta przytułek, znajdujący się prawie przy lasie, pachniał szyszkami i tanimi wypiekami kucharek. Ciasto zrobiono z darowizn sklepów, które pozbywając się prawie przeterminowych towarów, oddawało je do okolicznych domów dziecka. Biedzili tamtego dnia z Nicolasem w kuchni, jedząc jeszcze ciepły placek. Potem młody marudził mu, że brzuch go bolał i musiał siedzieć przy nim całą noc, wysłuchując żałosnych stęków.
To nie było łatwe. Nawet zabicie zjawy wyglądającej jak jego brat nie należało do łatwych. A zadanie stało się a wykonalne w momencie kiedy chłodna dłoń Nicolasa złapała za kraniec bezrękawnika. Zawył wewnętrznie z bólu, który powinien odczuwać. Podobno zjawa nic nie czuła. Na szczęście. Nicolas nie powinien cierpieć za każdym razem z winy swojego starszego, nieodpowiedzialnego brata.
Shane dopchał do końca elektryczne ostrze, zamykając oczy. Schował twarz w rudej czuprynie, chcąc, aby zjawa znikła jak najszybciej.
Chciał poczuć ból, który przyszedł niczym ukojenie. Oczyszczał go z żalu i rozpaczy, spływał czarną krwią z ramienia i kapał na zabrudzoną posadzkę. I tylko odrętwienie powstrzymywało rudzielca od wyprucia wnętrzności Żmijowi.
- Świetne - wychrypiał. - Tylko tyle miałeś w zanadrzu? - zapytał, ruszając w jego stronę. Adrenalina napędzała krew w jego martwych żyłach, przyspieszając obroty serca. Złość kiełkowała, aż w końcu chciała znaleźć ujście i ulokować ją w osobie Żmija.
Shane kątem oka spojrzał na Huysei'ego, a następnie na wbity w swoje ramię nóż. Chciał go wyrywać jednak podświadomość podpowiadała mu, że może się to źle skończyć. Niesprawne do połowy ramię szarpało niemiłosiernie wszystkie mięśnie. Spojrzał na sączącą się krew. Przesunął po niej placami, rozcierając ją między nimi. Zrobił krok w stronę Żmija. Nie bacząc na konsekwencje swoich decyzji, szedł. I nawet gdyby mężczyzna chciał rzucić w niego kolejnym, krótkim nożem, Shane nie zatrzymałby się. Wściekłe spojrzenie mówiło jedno - zabić. Kroki były coraz szybsze, na tyle, aby nie zorientować się kiedy ten pokonał dzielący ich dystans. Zdrowa rękę wystrzeliła w stronę gardła mężczyzny, wbijając boleśnie połamane paznokcie w skórę.
- Nawet jak miałbym tu umrzeć, to ty również nie wyjdziesz stąd żywy - zapewnił go, puszczając jego szyję i na chama wpychając mu w usta zakrwawione palce. Bez mrugnięcia okiem wcisnął je aż do gardła, czego efektem mógł nawet być odruch wymiotny. Shane nawet porzygany nie przejąłby się. Desperacja dostatecznie go zeszmaciła, aby pobrudzone ubranie zrobiłoby na nim wrażenie. Patrzał na twarz Żmija, który jeśli go nie powstrzymał został otumaniony zarażoną krwią wymordowanego.


Użycie mocy: 1/3

To miał być koniec tego koszmaru. Wszystko miało się zakończyć w tym momencie. Shane czuł to, im mocniej pchał palce w gardło Żmija, tracąc resztki panowania nad sobą. Odepchnął od siebie mężczyznę, niczym szmacianą lalkę, a następnie intuicyjnie i bardzo niepewnie wykorzystał to, co naukowcy dali mu jako – w ich mniemaniu – największy dar. Elektryczne wyładowania skumulowały się w jego zdrowej dłoni, przechodząc falami wzdłuż całego jego ramienia. Wyładowania szarpały wszystkie nieprzyzwyczajone mięśnie do nowej mocy, jaką zyskały dzięki chorym eksperymentom. Uformował z iskier broń przypominająca nóż i jednym ruchem wbił sztylet wyładowań prosto w gardło Żmija. Momentalnie poczuł na swojej twarzy krew, którą opluł go mężczyzna. Bez mrugnięcia okiem, dopchał do końca ostrze, a następnie puścił go wprost na ziemię. Spojrzał z góry na wykrwawiającego się Żmija z pogardą i jednocześnie spokojem. Zabijanie przychodziło mu łatwiej, niż się sam spodziewał. Dawniej posiadał sumienie, lecz zmarło wraz z jakąkolwiek nadzieją. Odsunął się od ciała i znalazł się przy boku Hyuseiego. Siadł zmęczony i oparłszy się o ścianę, zaśmiał się. Kątem oka zauważył jak Huysei powrócił do pierwotnej postaci i bez żadnego jego nagością skrępowania, przerzucił sobie towarzysza przez ramię, a następnie wstał z nim.
Czas zakończyć przygodę. Wyszedł o własnych siłach z cholernego laboratorium wraz z Hyusei, nie oglądając się za siebie. Zostawił chłopaka w bezpiecznym miejscu, zakrywając go stertą gałęzi i liści, po czym sam ruszył przed siebie, zerkając na nabyte, nowe tatuaże. Musiał znaleźć miejsce na odpoczynek i regenerację.