Pierwszym, co przywitało ją po wybudzeniu się z lepiej, czarnej nieświadomości był ból rozbijający się bezlitośnie wewnątrz czaszki oraz skaczący brutalnie po uniesionych w górę, skrępowanych nad głową ramionach. Drugą rzeczą wślizgującą się bez najmniejszego wysiłku do jej zaćmionej jeszcze, niewybudzonej w pełni świadomości był chłód - otumaniające, wywołujące gęsią skórkę zimno, które zdawało się lubić ogromnie jej odrętwiałe, mokre kolana. Ta gorzka, niezbyt otuchy dodająca parka śledzona była pilnie przez nieprzyjemny swąd stęchlizny oraz głęboką, nierozświetloną absolutnie niczym ciemność. Karyuu mrugnęła - szybko, desperacko wręcz - zastanawiając się nad tym, czy to pomieszczenie pogrążone było w egipskim mroku, czy też problem leżał w jej szkarłatnych, łowczych oczach. Zgasili - kimkolwiek byli - tylko światło? Czy może na dobre ją oślepili? Zadrżała lekko, biorąc długi, uspokajający wdech i chwilę później wypuszczając powoli na zewnątrz uwięzione w płucach powietrze. Nie mogła się stresować, nie mogła panikować - nie teraz, kiedy kompletnie nic nie widziała, nie pamiętała - mimo usilnych prób przypomnienia sobie, co przyniosło wyłącznie większy, dotkliwszy ból głowy - ostatnich dni i nie miała pojęcia o tym, co się stało i gdzie jest. I czy jest tutaj sama.

Na próbę kliknęła cicho, acz wyraźnie językiem, zaraz po tym nasłuchując uważnie i starając się wyłapać jakiekolwiek, najmniejsze nawet dźwięki rozbrzmiewające w tym czarnym, czarnym miejscu. Nie podobała jej się cała ta zamglona, niejasna - ha! - sytuacja, przez którą Karyuu czuła się niby schwytana w pułapkę, bezbronna i zdana na łaskę kłusowników zwierzyna. A to nie było dobre. To nie było... Szarpnęła się lekko, mimo usilnych prób nie potrafiąc zachować pełnego, niezachwianego spokoju i wbrew sobie poddając się temu duszącemu, gryzącemu duszę napięciu. Samo pomieszczenie i wszechobecna ciemność nie wywoływały na niej zbyt ogromnego, zapierającego dech w piersiach wrażenia, lecz niewiedza szargała jej nerwy i wstrzykiwała w żyły działającą z opóźnieniem, niespiesznie rozprzestrzeniającą się po organizmie truciznę zwaną strachem. Bo co, jeśli to Łowcy ją schwytali? Jeśli wśród nich był jeszcze ktoś, kto ją znał i pamiętał? Kto żywił do niej urazę i łaknął jej egzekucji poprzedzonej torturami? Nie minęło dużo czasu od jej dezercji, toteż mogło to być całkiem, całkiem prawdopodobne. I te możliwości, w połączeniu z brakiem rozeznania w aktualnie panującej sytuacji, sprawiały, że zdolna była tylko do maniakalnego, pośpiesznego krążenia wokół cudownej, kojącej strefy lotosu.

Łańcuch był - zdawałoby się lodowato - zimny, powietrze nieprzyjemnie chłodne i przyprawiające o niekontrolowane dreszcze, zaś spodnie uparcie mokre i klejące się natrętnie do bladych, pokrytych gęsią skórką nóg. Niby oznaczało to, że jest tu woda - może nawet i zdatna do picia, jeśli dopisze im łut i nutka szczęścia - i że nie znajdują się w sterylnym, napawającym obrzydzeniem laboratorium przeznaczonym do przeprowadzania groteskowych, niemoralnych eksperymentów, lecz z drugiej strony zamknięci zostali w egipskich ciemnościach bez wspomnień z ostatnich dni i najmniejszego pojęcia o tym, co tu robili. I dlaczego. I przez kogo zostali porwani. Ból w skroniach zapulsował mocno i gwałtownie, wyrywając z jej gardła poszarpany, sapliwy oddech, na co Karyuu zacisnęła silnie zęby i zmusiła się - z trudem i oporem - do odstawienia wszelkich podobnych przemyśleń na bok. Nic na siłę, nic na chama, ponieważ nie wychodziło z czegoś takiego nic dobrego - tylko więcej niepotrzebnego, kłopotliwego i zaburzającego myślenie cierpienia.

Nie była tutaj sama - dowiedziała się o tym fakcie stosunkowo szybko, kiedy ktoś odpowiedział na jej ciche kliknięcie językiem ochrypłym szeptem. Nie było co cieszyć się z tego faktu, jako że wolałaby siedzieć w tym zacienionym piekle sama, niż z jakąś niewinną osobą, ale nie zamierzała też marudzić na tę odwracającą uwagę od podłych, ponurych myśli obecność drugiego człowieka - chyba człowieka, bo w tym świecie nigdy nic pewnego pod tym względem nie było.
- Tak - odpowiedziała na zadane pytanie jednym, prostym słowem, nie owijając w bawełnę i nie bawiąc się w bezsensowne podchody czy zgadywanki. - Gdzie jesteś? - zapytała w zamian jak najstabilniejszym, najbardziej spokojnym tonem, chcąc ustalić jak najdokładniej położenie współwięźnia i przy okazji podtrzymać z tym kimś stałą komunikację. Szarpnęła się lekko w bok, krzywiąc zaraz na dźgające mrowienie w nadgarstkach i przeszywający barki prąd - nic przyjemnego, nic pozytywnego. Ignorując uparcie te niedogodności wygięła się moment później w tył, testując ścianę za plecami i, jeśli będzie to możliwe, jej formę. Czy była gładka, ceglasta, dziurawa, chropowata - wszelkie szczegóły mogą być w takiej dołującej sytuacji przydatne i na wagę złota. Podnoszące na duchu. Testowała więc - z determinacją oraz iskierką desperacji - i próbowała swoje możliwości ruchu i dostępne zasięgi - tupanie, wychylanie się, rozkładanie rąk na boki czy podnoszenie nóg. Nie zamierzała i nie planowała od tak tutaj umrzeć, poddać się, zwiędnąć bez jakiejkolwiek walki, a wydostać się jakimś cudem i znaleźć ludzi odpowiedzialnych za całą tę szopkę.

Przez krótką, niewielką chwilę ciemną przestrzeń wilgotnego, wypełnionego chłodem pomieszczenia przeciął dźwięk szczękających - najprawdopodobniej z zimna - zębów jej tajemniczego, niemożliwego do ujrzenia przez czarne mroki kompana. Nie było to ani odrobinę dziwne, jako że sama ledwo powstrzymywała swoje obolałe, po części otępiałe ciało od mocnego, niemalże niekontrolowanego drżenia. Przez umysł przebiegła jej galopem myśl, iż może zamknięci zostali w jakieś starej, zalanej z niewiadomego powodu chłodni, lecz z drugiej strony zdawała sobie też sprawę z tego, że niektóre naturalnie występujące jaskinie kryją w swoich czeluściach iście arktyczne warunki. Dopóki nie ujrzą 'pokoju', w jakim wylądowali lub Karyuu nie rozpozna powierzchni ściany, o jaką aktualnie się opiera, to nie mieli szans na zgadnięcie tego, które ze wspomnianych domyśleń było prawidłowe. Istniała również opcja, iż oba są fałszywe, ale przekonają się o tym dopiero wtedy, kiedy litościwe światło nawiedzi ich w tym przeklętych, piekielnie chłodnym miejscu.

Towarzysz niedoli odezwał się raz jeszcze - tym razem jednak wyraźniej, pewniej, acz szeptem, coby nie zwrócić na siebie uwagi tego, kto wrzucił ich do tego lodowatego więzienia - co Łowczyni starała się wykorzystać do dokładnego ustalenia jego pozycji. Nie było to takie proste w jej przypadku, ponieważ będąc głuchym na jedno ucho ciężko ustalało się precyzyjnie to, z której strony dochodziły dźwięki w tego typu pomieszczeniach - zwłaszcza, jeżeli panowało tu jeszcze na dobitkę mylące, złośliwe echo. Mimo wszystko rzeczywiście wydawało się, że umieszczono ich stosunkowo blisko siebie - i teraz narastało kolejne pytanie: było tak przez to, że pokój był mały, czy też może był on sporych rozmiarów, tylko porywacze preferowali umieszczać swoje ofiary w przysłowiowej kupie? Karyuu odetchnęła głęboko kolejny raz, starając się przebić uparcie oraz natrętnie wzrokiem swoich szkarłatnych ślepi przez egipskie mroki i dojrzeć swojego pechowego - jak ona - kompana.
- Możemy zrobić nieco rabanu i zobaczyć, kto nas tu trzyma - zaproponowała po namyśleniu się, nie widząc zbytnio szans - wykonawszy parę nieudanych prób - na przeciśnięcie bolących, zesztywniałych dłoni przez ciasne i nieprzyjemnie zimne kajdanki. Szarpnięcia i napieranie na chrzęszczące, szeleszczące łańcuchy także nie przynosiło - przynajmniej jak na razie - wielkich, znaczących efektów, co nie napawało optymizmem, lecz nie zduszało też ducha i determinacji iskrzących się w serduszku jasnowłosej kobiety.

/Ara, wari. Praca :c

Niestety cała ta sytuacja nie była ani koszmarnym, straszliwym snem, ani też brutalnymi, chorymi halucynacjami - rwący, piekący ból rozchodzący się, rozłażący po ramionach niby tysiące mrówek oraz zimno wgryzające się chciwie w skórę i kości jasno wskazywały, iż wszystko to dziejące się pośród tych czarnych, zamkniętych w małym pomieszczeniu ciemności było prawdą. Nie było nawet sensu mieć nadziei na to, że wydarzenie, w którym oboje pechowo uczestniczyli było wyłącznie i tylko złudną, chwiejną jawą - nie przy tych niezbitych, niemożliwych do podważenia dowodach autentyczności aktualnej, niezbyt pozytywnej dla nich rzeczywistości. Jednym z nich była również prosta, płaska ściana, którą Karyuu próbowała jak najdokładniej wybadać plecami - żadnych dodatkowych informacji, jednakże, z tego nie uzyskała. No cóż... przynajmniej poprawiła swoją śmiałą sugestią humor i samopoczucie jej kompana, co słyszalne doskonale było w tonie jego następnych wypowiedzi. Łowczyni mrugnęła na to w lekkim zdezorientowaniu i zdziwieniu, ponieważ zaproponowała plan z rabanem całkiem na serio oraz poważnie - był to, w końcu, jeden z nielicznych dostępnych sposobów na możliwe wywabienie do nich tego, kto odpowiadał za ich niecne, tajemnicze porwanie. Nie było w tym nic, a nic śmiesznego. Nie wyglądało też na to, aby drwił z niej czy jawnie ją i z pogardą wyśmiewał, gdyż podchwycił zaraz pomysł i począł dobitnie hałasować krępującymi go, zimnymi w dotyku łańcuchami. Na domiar wszystkiego podzielił się z nią informacją o samym sobie - bardzo ciekawą i wyglądającą na taką, której nie rozpowiada się lekko, bez namysłu po barach lub ulicach - a czegoś takiego nie robi się przecież przy osobach, z których się nabija i którymi się gardzi.

Dziwny osobnik - stwierdziła jasnowłosa kobieta, obserwując bacznie wiszącą naprzeciwko niej, skąpaną w ciemnościach i ledwo widoczną sylwetkę. Jej oczy przyzwyczaiły się już w większej mierze do panujących w tym niedużym pomieszczeniu mroków, więc zlokalizowanie współwięźnia nie było jakimś ogromnym, ciężkim wyzwaniem - w przeciwieństwie do tego, co było na początku, to był to olbrzymi krok w ich podłej, ciężkiej sytuacji. Nie zareagowała też jakoś specjalnie na przekazane jej wieści, a skinęła tylko wyraźnie głową, co mógł już raczej dojrzeć pomiędzy pasmami upartej czerni i nachalnej szarości - dużo rzeczy i dziwności napotykało się na terenach Desperacji, a i Karyuu nie była kimś, kto ocenia ludzi po posiadanych przez nich zdolnościach oraz mocach. Raczej po tym, jak nimi dysponują i co z nimi robią. Nim zdołała coś powiedzieć czy cokolwiek zrobić, usłyszała miarowe, jednostajne oraz narastające w głośności pluskanie - zbliżało się do niej. Wstrzymała oddech na tę krótką, niewielką chwilę, gdy coś niezidentyfikowanego i niewiadomego dotknęło jej stopy. Spięta i postawiona na granicy paranoi podciągnęła stanowczo odrętwiałe nogi do góry, do klatki piersiowej - przezornie, na wszelki wypadek - przeczesując szkarłatnym spojrzeniem ciemne gęstwiny lodowatej wody. Nie tylko nic nie znalazła - ha - to jeszcze w chłodnej przestrzeni - a może tylko w ich głowach? - rozbrzmiał cichy, acz wbijający się wręcz w bębenki chichot jakiejś dziewczynki. Coraz lepiej, naprawdę.
- ... nie mamy chyba innego wyjścia, jak spróbować Twojej opcji - odezwała się moment po tym, jak przyprawiający o dreszcze i uczucie niepokoju śmiech wreszcie umilkł. Niezbyt podobało jej się poleganie na kimś - wiele lat wędrowała samotnie, jak również z nabytej natury była aspołeczna i mało towarzyska - lecz nie miała tu wielkiego wyboru: nie będzie w stanie wiecznie trzymać stóp nad wodą, co było nie tylko niekomfortowe, ale i bolesne dla i tak już zdołowanych ramion. Jeśli więc zamierzała przeżyć i wydostać się z tego przeklętego, przygnębiającego miejsca, to musiała... zaufać i współpracować z bezimiennym kompanem. Da radę! Będzie dobrze. Chyba...