Dni upływały na byciu w ciągłym ruchu. Kursował między Smoczą Górą, a Desperacją, co rusz podejmując się jakiś nowych zadań, zdobywając tym samym pieniądze na wyrób amunicji i skup pożywienia. Miał wykonać jeszcze jeden kurs, kiedy w ostatniej chwili zboczył z drogi zaglądając do jakiegoś podrzędnego baru „Dla prawdziwych mężczyzn”. Knajpa wcale nie zachęcała do zaglądania ze względu na swą nazwę czy krwiście czerwony napis. Wszedł do zapełnionego pomieszczenia, rozglądając się chwilą po zgromadzonych. Z zadowoleniem stwierdził, że nikt raczej nie zwrócił na niego większej uwagi. Przebrnął do baru, siadając na wysokim krześle, zamawiając szkocką. Nie obchodziła go reputacja speluny, dopóki serwowano w niej złoty, gorzkawy trunek. Pierwsza porcja rozgrzała jego żyły, prosząc o więcej. Stłumił wewnętrzne chciwe bestie, które szarpały się na łańcuch. Upijając kolejny łyk przyglądał się szaroburym ścianom, na których nagle dojrzał wiszące wizerunki ludzkich twarzy. Wzrokiem przesunął uważnie po każdej głowie, dokładnie czytając proponowane kwoty. Ludzie ciągle znikali. Ci, którzy zawiśli na ścianie najwidoczniej posiadali jeszcze kogoś, kto mógłby się o nich martwić, a anonimowa nierodzinna reszta znikała w tłumie, stając się kolejną liczbą w statystyce. Chociaż, w obecnej rzeczywistości, na Desperacji, nie istniało już coś takiego jak statystyka. Zniknięcia nie stanowiły już żadnych sensacji, a zaginione zdjęcia dzieci nie ukazywały się namiętnie w płaskim ekranie telewizora. Tęsknił za tamtymi czasami, kiedy mógł spokojnie rozłożyć się na sofie, włączyć telewizor, oglądnąć film a potem bez obaw wyjść na miasto i napić się szkockiej. Teraz pozostała mu jedynie w gorszej w jakości szkocka. Wypił do końca zawartość szklanki, zamyślając się na dłuższą chwilę. Wyrwany przez głośne okrzyki, zerknął przez ramię na awanturników, a następnie na barmana. Podejrzliwe spojrzenie skierował na kolejną, darmową szklankę whisky. Nie był ładną dziewczyną, aby mu stawiać drinki. Nie zdążył nawet zaprotestować, gdy nagle pojawiła się obok niego tajemnica postać. Mocno nasunięty kaptur zasłaniał całą twarz, że Shane nie mógł się mu przyjrzeć.  Zresztą kogo obchodził jakiś gościu, gdy każdy zajmował się własnymi sprawami. Sięgnął do kieszeni wymacując w niej paczkę papierosów, zapalniczkę, jakąś wsuwkę do włosów, pieniądze i starą materiałową chusteczkę ojca. Chciał zapalić kiedy kątem oka dojrzał stare, zabytkowe skrzypce. Nie widział podobnych kilkaset lat. Akcja nabrała całkiem niespodziewany dla niego obrót zdarzeń, przy którym mógł być biernym odbiorcą. Melodia wydobywająca się ze starego drewnianego pudła otumaniała jego zmysły. Otępiały, starał się utrzymać ciężkie powieki, lecz złośliwie opadały w dół. Świat wirował, a obrazy wokół niego stawały się kolorowymi plamami. Zachwiał się niebezpiecznie na stołku, kontaktując jedynie na tyle, aby usłyszeć otwierane drzwi i obce głosy. On pójdzie dzisiaj z nami. „On” nie chciał z nimi iść, lecz na protesty było za późno. Umysł ogarnęła ciemność, a on opadł w toń snu bez snów.


Nie wiedział ile był nieprzytomny, leczy wybudzenie się przypominało swoisty kac. W powietrzu unosił się dziwny zapach, który drażnił jego nozdrza. Odruchowo zasłonił nos ramieniem, przewracając się na bok i podsuwając nogi wyżej brody. Zimna, niewygodna posadzka wskazywała, że albo zaszalał z alkoholem i wydarzenia z baru były jego halucynacjami, albo naprawdę miał przerąbane. Uchylił wolno powieki, gapiąc się tępo w grube kraty. Zbyt spokojny, jak na własne położenie, powiódł wzrokiem po klatce oceniając sytuację. Podniósł się do siadu, wyłapując obce stęknięcia i mamrotania. Półmrok jaki panował w pomieszczeniu nie sprzyjał rozglądnięciu się po miejscu, w którym przyszło się znajdywać. Oparł się plecami o kraty, czując nagłe pieszczenie i ból. Podniósł rękawy bluzki, która zdążyła opaść po same nadgarstki. Zmarszczył brwi dostrzegając malowidła, których wcześniej nie było. Nie miał zielonego pojęcia kto, ani po co odważył się zrobić mu coś takiego, ale wiedział na pewno, że wepchnie temu skurwysynowi rękę w gardło za naruszanie jego nietykalności. Syknął jakieś przekleństwo pod nosem, gdy usłyszał nawoływanie z klatki obok. Jakiś koleś leżał z twarzą wciśnięta w karty niczym dziecko w szybę z cukierkami i gapił się na niego tymi swoimi wielkimi, niebieskimi oczyma.
Przerażające.
Shane chwilę nie odzywał się, jednak w końcu nie dało się zignorować go na dłuższą metę.
- Znamię? - zapytał ochrypłym głosem. - Takie znamię? - Podwinął kurtkę mocniej i podniósł przedramię do góry, pokazując mu nowo nabyte tatuaże. Ponownie przeniósł oczy na symbole ubrudzone krwią. Palcami starał się zetrzeć denerwującą krew i przyjrzeć się wzorom. Nasłuchiwał otoczenia, starając się wychwycić akustykę pomieszczenia. Ale, ten cholerny sąsiad non stop gadał. Shane wstał i podszedł do niego. Siadał niedaleko, zachowując bezpieczny dystans. Cholera wie, co za oszołomy tutaj trzymano. Nie chciał jeszcze zarazić się wścieklizną. To byłoby dość kłopotliwe.
- Gdzie my jesteśmy? Co to za miejsce? - zapytał, zachowując trzeźwość umysłu.

Świat wirował, a głosy wokół niego ani przez chwilę nie cichły. Nie rozumiał tego co się z nim działo. Czuł jedynie wbijające się igły głęboko w jego skórę. Przypominało mu to nakłuwanie, jednak czy nim rzeczywiście było, nie miał zielonego pojęcia. Próbował niezdarnie się podnosić, lecz ciężar ciała ciągnął go z powrotem na fotel. A może były to czyjeś ręce?
Narkotyku?
- N-Nie - wymamrotał, chcąc podnieść się ponownie i odgonić ich rękoma niczym natarczywe muchy,  jednak coś go powstrzymywało. Pasy bezpieczeństwa blokowały jego chęci do działania. Próbował uchylić ciężkie powieki, ale jak na złość okazały się żelazna kurtyną.  Ból wdzierający się pod jego skórę, przypominał pełzające robaki, które podgryzały go tuż przy kości. Jęknął głucho, ponownie chcąc zaprotestować słysząc muzykę wydobywającą się z wcześniej mu widzianych skrzypiec, ale było za późno. Oddał się ciemności.


- Przechlapane? Wyglądają jak zwykle tatuaże - mruknął, masując sobie palcami czoło. Wybudzenie się i dojście do siebie stanowiło samo w sobie wyzwanie. Z trudem oprzytomniał, siadając niedaleko sąsiada i oparł się plecami o kraty. Zerknął na niego z ukosa, przyglądając się dyskretnie jego rękom. Poza bliznami, nie nosił śladów podobnych do niego. O ile zdążył wywnioskować, posiadanie ich było naprawdę kiepską alternatywą.
- Norowareta maku? - Zdziwił się nieco, czując coraz większa irytację z nieotrzymywania przez kolegę z celi odpowiedzi. Jak dotąd gadka z nim na nic mu się nie przydała. Kłapał dziobem niewiele mu wyjaśniając, a w tej sytuacji to było dla niego najważniejsze. W dupie miał czy koleś nazywał się Frank czy 0-50, dla Shane liczyło się wydostanie z klatki, a następnie z zadupia, w którym utknął. Reszta nie miał znaczenia, chyba, że facet zamierzał z nim współpracować.
- Jacy oni? Kim oni są? Mów jaśniej - syknął. Jedna ręka wystartowała w stronę 'kolegi" przyciągając go na nowo do krat. Złote tęczówki błysnęły niebezpiecznym odcieniem. - W dupie mam jak mnie tutaj nazwano, rozumiesz? Gadaj co wiesz. - Puścił chłopaka, mając nadzieję, że chociaż tym zmusi go zeznań. Ileż można było słuchać pieprzenia bez jakiekolwiek logicznego wyjaśnienia. Nie znajdywali się w przytulnym barze przy filiżance herbatki i ciasteczkach, aby rozprawiać na temat własnej godności. Jasna cholera, czy tylko on miał na tyle zdrowego rozsądku i chęci, aby wyrywać się zza krat?
- Musisz mi powiedzieć co wiesz. Chyba chcesz się stąd wydostać? - zapytał, biorąc go pod włos. Wbił uważnie spojrzenie w lazur oczu, starając się z nich cokolwiek wyczytać. Chłopak otwarł usta, aby coś dodać, kiedy nagle usłyszeli brzdęk otwieranych się drzwi. Mimowolnie odwrócił głowę ku źródle hałasu, zachowując spokój. Oddech automatycznie stał się mniej słyszalny, a bicie serca zwolniło. Niczym przyczajone zwierze zachowywał czujność, obserwując otoczenie i przymierzając się do ataku. W głowie przelatywały mu przeróżne myśli i strategie zachowania się wobec zbliżających się ...właśnie kogo?
Spojrzał na swoje czerwone, zakrwawione nadgarstki zastanawiając się czy przyszli z jego powodu. Czy norowareta maku, miała się okazać dziwnym tatuażem na wskutek, którego inni ludzie umarli, a on jako jeden z nielicznych przeżył dziwny zabieg? Wpatrzony w tajemnice znaki, przesunął brudnymi palcami po ranach odgarniając z nich krew. Starał się wyczuć pod opuszkami, czy z pozoru wyglądające tatuaże są rzeczywiście naniesionym na skórze malowidłem.
Nie miał za wiele czasu na dokładne zapoznanie się z tym, co przypadkiem posiadł. Chociaż, czy faktycznie to był taki przypadek? I dlatego jego sąsiad, nie mający przeklętych znamion odzywa się na ich temat? Zbyt dużo pytań zalewało jego umysł, a na jedno miał zaraz otrzymać odpowiedź. Drzwi otwarły się, teraz mógł jedynie czekać.

Tego się nie spodziewał. Sądził, że przedziwne symbole mogą jedynie szpecić jego ciało, ale uważanie ich za klątwę, wyrok śmierci trochę przekraczało jego wyobrażenia. Przyjrzał się im dokładniej. Brudna krew skutecznie przeszkadzała w ich dokładnym oglądnięciu. Wyjął z kieszeni spodni starą, materiałową chusteczkę ojca i starł przy użyciu śliny, zaschniętą krew. Czarne wywijasy w końcu zaczęły przybierać  kształtu. Oglądał swój nadgarstek z każdej strony, zauważając, że czarne tatuaże przypominają mu trochę węże i dziwny symbol. To samo znajdywało się na drugiej ręce.
- Nie zachowuj się irracjonalnie – syknął, ignorując jego przejęcie. - Ostatecznie to ja mam to śmieszne cudo, nie ty. Chyba jesteś bezpieczny – zauważył, gdy nieco trochę go przestraszył. Puścił chłopaka i nieco spuścił z tonu dostrzegając, że ten faktycznie jest przerażony. Samo miejsce nie napawało optymizmem, a apatyczni ludzie w klatkach obok, nie dodawali otuchy. Słabe światło w pomieszczeniu nie pozwalało mu przyjrzeć się innym twarzom. Jednak czy był nawet w tym jakiś sens?
- Jak się nazywasz – rzucił, szperając ponownie po kieszeniach. Wyjął papierosy i zapalniczkę. Szybko odpalił jednego, zaciągając się. Dym nikotynowy złudnie na chwilę pozwolił mu się odprężyć. Bawił się zapalniczką, obracając ją między palcami. Zastanawiał się. Patrzał przed siebie w pustą przestrzeń i myślał. Nie było opcji, aby pozostał zamknięty w klatce niczym zwierze.
- Skąd wiesz, że znamię nie jest dokończone? - zapytał w końcu, podnosząc się z zimnej posadzki i podszedł do zamka krat. Kucnął przy nim, trzymając z boku ust papierosa i oglądał otwór. Czy dałby radę go otworzyć? Może.
Nagle do pomieszczenia weszły trzy jakieś zakapturzone postacie. Rudzielec niczym wystrzelony z procy wrócił na swoje miejsce, obserwując sytuację z daleka. Jakieś osoby zostały wyciągnięte z klatek. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu nikt nie stawiał oporów. Biernie poddawali się woli nieznajomych, nie protestując. Zero krzyków, jęków i błagań. Kompletna cisza. Dopiero za niedomkniętymi drzwiami rozegrała się prawdziwa aria rozpaczy. Wymordowany nie zamierzał czekać, aż po niego przyjdą. Poderwał się z ziemi, pozwalając wypaść z ust papierosowi.  
- To nasza szansa – powiedział, nie racząc go spojrzeniem. Wygrzebał z kieszeni kobiecą wsuwkę do włosów. Nie miał zielonego pojęcia skąd w jego kieszeni znajdywały się takie rzeczy. Lecz w tym momencie podobne myśli nie miały żadnego znaczenia. Wygiął amatorsko dwa końce wsuwki i wcisnął je w zamek. Grzebał i przekręcał je, starając się zrobić coś, co dawniej widział jedynie w telewizji. Ile było prawdy w podobnych działaniach? Czy tandetne wytrychy działały? Cholera wie. Warto jednak było spróbować, zwłaszcza, że pęk kluczy wiszący na gwoździu przy drzwiach stał się dla niego nieosiągalnym celem. Osoby znajdujące się najbliżej nich, zostały wyniesione jak worki kartofli.
- Postaram się – rzucił niedbale  - Ale miej świadomość, że jestem żadnym, cholernym wybawcą – mruknął bardziej do siebie, co rusz rzucając szybkie spojrzenie w stronę uchylonych drzwi. Spieszył się i męczył. Pragnął usłyszeć brzdęk poddającego się zamka. Prawdę powiedziawszy nie miał żadnego planu.

Nowy towarzysz niedoli non stop  gadał. Usta nie zamykały mu się ani przez chwilę. Shane nie należał do rozmownych typów, dlatego też nie rozumiał potoku słów wypływających z popękanych i zaschniętych warg niebieskookiego. Przyglądał się chwilę jego błyszczącym oczom, w których dojrzał łzy. Szybko zniknęły, wraz z pojawieniem się nowych krzyków. Najwidoczniej O-07 uświadomił sobie, że nie pora i miejsce na sceny wzruszenia, i szybko opanował się.
Huysei. Czy naprawdę potrzebował poznawać jego imię? Prawdę mówiąc - nie, ale kiedyś czytał, że ludzie bardziej ze sobą współpracują, kiedy tworzy się między nimi nikła i może trochę złudna nić, zwłaszcza  w kryzysowych sytuacjach.
- Skończ trząść gaciami - warknął zirytowany jego postawą. Shane nie potrafił zrozumieć irracjonalnego strachu niebieskookiego, gdyż on jako najemnik, ciągle był wstawiany na niebezpieczne próby. Ta była kolejną przeszkodą w jego życiu, którą trzeba było usunąć. Nie traktował całego zdarzenia jako kres swojej podróży. Może dlatego zachowywał trzeźwość umysłu i zimną krew? Może w innym przypadku również niespokojne kołatanie serca i przyspieszony puls, udzieliłby mu się? Cholera wie.
- Mówiłeś wcześniej, że to wyrzutki z Neomasonerii. Co oni mają wspólnego z zabijaniem ludzi? Neomasoneria nie była organizacją, którą zajmowała się odprawianiem pogrzebów, zjawiskiem śmierci, ale w ten metafizyczny sposób? No wiesz, bez zabijania „niewinnych”. - zapytał, grzebiąc nadal w zamku, jednak Huysei nagle ożywił się. Jego ogromne szczęście mogło obudzić niemrawą bestię, bądź ściągnąć im na głowy zakapturzonych ludzi. Spojrzał na niego ostrzegawczo.
- Shh. Stul mordę - warknął cicho, tłukąc sobie kolana o posadzkę i doskakując do jego krat. Jedna rękę porwała chłopaka za szmaty, druga skutecznie zasłoniła mu usta. Twarz Shane znalazła się niebezpiecznie blisko krat. Musiał się sporo naciągnąć, aby dostać się do sąsiada. - Przez ciebie umrzemy szybciej niż może nam się to wydawać. I nawet Misiek nie przysłuży się do wyroku, rozumiesz? - ostrzegł go. Wpatrywał się w intensywność niebieskiego nieba. Te oczy przypominały mu wszystkie te dni, za którymi niesamowicie tęsknił. Jezioro, gorący muskający skórę wiatr i niezaburzony żadnymi chmurami błękit nieba. Lato. Huysei kojarzył mu się z latem i świeżością, nawet pomimo brudnych ubrań.
- Mów mi Shane - mruknął, puszczając go. Odsunął się od krat, jeszcze chwilę sprawdzając czy chłopak zamierza go usłuchać. W razie konieczności zamierzał ponownie zainterweniować, lecz mniej subtelnie. Mało osób wiedziało, że jego krew ma działania osłabiające i otumaniające zmysły. Najwyżej użyje na nim swej zdolności nie oglądając się, przy ucieczce, przez ramię na kompana.
Rudzielec wrócił do grzebania przy zamku, który w końcu z jękiem poddał się amatorskim działaniom. Ugiął się pod wpływem czarnej, kobiecej wsuwki, dzięki której Shane był wolny.
- Mam pewien pomysł. - Faktycznie zarys planu działania pojawiał się w jego głowie, jednak czy był możliwy do zrealizowania? Nie miał pewności. Musiał zaryzykować.
- Misiek jest agresywny? Rzuci się na wszystko co się rusza? - zapytał, uchylając ostrożnie drzwiczki klatki. Wyjął ponownie chusteczkę ojca, obwiązując sobie nadgarstek. Ślady krwi mogły zdradzić jego położenie.  - Masz coś, abym mógł obwiązać sobie ten drugi nadgarstek? -  Zresztą, sam odczuwał opuchnięte palce, przez które na chwilę  był ograniczony. Przeniósł pełne zirytowania spojrzenie na swoje dłonie, nagle dostrzegając, że ich koniuszki się świecą.
- Co jest kurwa... – wymamrotał do siebie, a wielkie zdziwienie wymalowało jego twarz. Schował szybko swoje dłonie, aby Huysei niczego nie zauważył. Jeszcze teraz brakowało, aby ten zaczął jęczeć i lamentować.
-  Wiesz może coś na temat tego jak często i w ilu po was przychodzą? - zapytał, zmieniając temat. Ukrył własne emocje, nie pozwalając im nad sobą zawładnąć, chociaż minimalny strach odczuł przy tym jakże dziwnym odkryciu. Najwidoczniej Huysei miał rację odnośnie klątwy.

- Skończ panikować, mówiłem ci - upomniał go. O Neomasonerii mało wiedział. Niewiele się nią interesował kiedy jeszcze istniała. Najwidoczniej był to jeden z błędów, które miały się na nim odbić z głośnym echem kościelnego dzwonu. Westchnął ciężko, wysłuchując wywodu Hyusei'ego do końca. Z trudem powstrzymywał się, aby nie zatkać ponownie jego ust. Nie dziwił się rodzinie, która nie wkładała wiele prób do odszukania go. Pewnie jedyne jego pies ucieszyłby się na widok niebieskookiej gaduły.
- Dobra kumam. Źli ludzie, złe rzeczy. - Wywrócił oczy, przesuwając końcami swoich palców po zmęczonej twarzy. Nadgarstki niesamowicie go bolały, spuchły i nadal ciągle krwawiły, co podobno było dobrym znakiem. Zamyślił się dłuższą chwilę dopóki spadający z sufitu tynk, nie sprowadził go na ziemie. Spiorunował wzrokiem chłopaka, który chichotał niczym nastolatka oglądająca filmy pornograficzne i szczerze żałował, że wdawał się z nim w jakiekolwiek pogadanki. Strzepał niedbale z włosów odpadki, zerkając w końcu na różową chusteczkę.
Zajebiście. Babska, obsmarowana chusteczka.
Wziął kawałek materiału, obwiązując go sobie wokół drugiego nadgarstka z trudem łapiąc za rogi i je ze sobą łącząc. Wnet usłyszał zbliżające się kroki. Były coraz bliżej. Tuż koło drzwi. Wstrzymał oddech, jakby ten miał mu w czymś pomóc. Przelotnie omiótł spojrzeniem pozostałe klatki zastanawiając czy przyszła jego kolej. Jako nowy nabytek z niedokończonym artystycznym wzorem, musiał w końcu dostąpić zaszczytu zwieńczenia dzieła. Spiął się, trwając w przygotowaniu. Chciał wydać polecenie Hyusei'mu, ale ten nagle zniknął. Zdziwiony wbił wzrok w zbliżającą się postać.
- Cholera, ty pieprzony... - warknął zły, mając ochotę strzelić mu w ten durny, zakuty łeb. - Czemu nic nie mówiłeś. - Lecz doskonale znał odpowiedź. Nie pytał. Dopiero teraz kiedy chłopak znalazł się tak blisko niego dostrzegł, że z powierzchownych blizn wypływa czarny atrament. On także miał to w sobie, także był skazany na śmierć. Siedział w klatce długi okres czasu, który w końcu musiał dobiec końca. Shane uchylił usta, aby coś jeszcze powiedzieć, ale tamten wyprzedził go. Najpierw ja cię uratuję.
Syknął siarczyście w myślach, chcąc wepchnąć go z powrotem do klatki i móc zadziałać, jednak sytuacja przybrała całkiem inny, nieoczekiwany obrót. Hyu zamknął rudzielca z powrotem. Gdyby złość mogła przybrać jakąś postać najpewniej wyglądałaby teraz jak Shane. Kopnął w kraty z impetem, a te zatrzeszczały w zawiasach.
- Przestań udawać bohatera! Hyusei, kurwa! - syknął jadowicie. Nie miał czasu na zmianę swojej decyzji. Pod wpływem impulsu, wcześniej przygotowany plan diabli wzięli. Przeklęty rycerzyk zniszczył wszystko, co zdążył wymyślać w przeciągu kilku minut. Jeśli tamci go nie zabiją, zapewne on to zrobi.
Niczym duchy pojawiły się tajemnicze postacie, które bezszelestnie poruszały się po pomieszczeniu, dopadając swe mordercze ręce niebieskookiego. Shane nienawidził składać obietnic. Nie znosił tak bardzo mocno, jak za każdym razem ich dotrzymywać. Czas palił, a zakapturzony trup zbliżył się do niego. Złapał za pęk kluczy kiedy tamten znajdywał się w bezpiecznej odległości i otwarł klatkę. Pchnął drzwiczki, otwierając je na roścież i stał. Zamknął oczy, czując jak wszystkie zwierzęce instynkty w nim szaleją, jak wirus gorącymi falami rozchodzi się po całym jego ciele, a on ponownie nabiera witalności. Uchylił powieki, a miodowe ślepie błysnęły niebezpiecznie w półmroku pomieszczenia. Czas na klika sekund stanął w miejscu, pozwalając mu na przegryzienie wewnętrznej części dłoni, z której stoczyła się krwawa ścieżka. Uśmiechnął się zadziornie do tajemniczego naukowca, wystrzelając niczym z procy w jego stronę. Szybkość oraz zwinność jaką zyskał z wirusem dawała mu w podobnych, ekstremalnych sytuacjach sporą przewagę. Jeśli tajemniczy upiór nie odskoczył w ostatniej chwili, to Shane powalił go na ziemię na chama wpychając zakrwawioną dłoń ku jego ustom bądź oczom, a drugą sięgnął do rytualnego noża. Zerwał się z ziemi, znajdując tuż koło Hyusie'go.