Ciemność.
Cholera, czemu tu jest tak ciemno. Gdzie właściwie była? Zamrugała parę razy powiekami próbując przyzwyczaić oczy do mroku, niewiele jej to jednak dawało. Jakaś jej część pragnęła światła, druga podpowiadała jej jednak, że jego nagły rozbłysk mógłby skończyć się niezwykle boleśnie.
Spokojnie.
Wciągnęła powietrze nosem i momentalnie się skrzywiła, czując wyraźnie smród stęchlizny. Rozejrzała się próbując zlokalizować jego źródło i dopiero teraz stopniowo zaczynało wracać do niej czucie. Skierowała głowę we wszystkie strony i poruszyła nogami. Ktokolwiek to zrobił, niewątpliwie musiał mieć w sobie sporo siły, by zaczepić ją w podobny sposób. Teraz jednak, jej ciężar ciągnął ją w dół, dodatkowo dodając bólu do zmęczonych mięsni ramion.
Zaklęła pod nosem.
Jak się tutaj znalazła? Co się stało? I gdzie do cholery był Riley? Riley.
Wydała z siebie cichy, charakterystyczny potrójny gwizd. Rozkaz, by odpowiedział szczeknięciem, bądź przyszedł w miejsce, gdzie się znajdowała. Tak czy inaczej nie zamierzała tutaj tkwić.
Poruszyła całym ciałem, próbując się uwolnić z łańcuchów, bądź sprawdzić, czy da się je w jakikolwiek sposób poluzować, jednocześnie nie narażając się tym samym na ich dodatkowe zaciśnięcie.
Cały czas wytężała też wzrok, by choć spróbować się zorientować, gdzie też się znajduje, ujrzeć zarys jakichś przedmiotów, bądź... osób.
Znieruchomiała, czekając w milczeniu aż łańcuchy przestaną pobrzękiwać i spowolniła oddech, wytężając tym samym słuch. Przerażająca pustka w jej umyśle nieustannie próbowała ją zdekoncentrować, gdy poddenerwowany mózg nie potrafił zbombardować jej żadnym wspomnieniem, ignorowała go jednak, skupiając się na otoczeniu.
Jakikolwiek dźwięk mógłby jej pomóc w rozeznaniu się w sytuacji.

Niedobrze.
Gdzie był Riley?
Mogła nie pamiętać niczego, ale była przekonana że wcześniej był razem z nią. Zawsze brała go ze sobą, gdy tylko miała ku temu okazję.
Spokojnie, Rhy.
Na razie musiała się skupić na uwolnieniu siebie. Potem będzie czas na resztę. Spojrzała na rurę z wyraźnym zamyśleniem. Mogłaby podjąć próbę zerwania jej... ale równie dobrze mogłoby się to skończyć sukcesem, jak i kompletną tragedią.
W jej głowie pojawił się inny plan. Miała jeszcze trochę siły i musiała to wykorzystać, póki może. Podjęła próbę podciągnięcia się do rury tak, by móc się wsłuchać w jej zawartość. Para, woda, gaz? Jakakolwiek podpowiedź mogłaby być kluczowa.
Była jeszcze druga rzecz.
Drugie łańcuchy. Wisiały luzem, czy też uwięzili tutaj kogoś jeszcze? Zaczerpnęła powietrza, by się odezwać, lecz zamiast tego z jej ust wydarło się jedynie okropne chrypnięcie. Zakasłała parę razy, by oczyścić gardło i podjęła próbę ponownie.
- Hej... jest tu ktoś? Ktokolwiek. Choć byłoby miło, gdyby nie zechciało mnie od razu zeżreć. - w podobnych warunkach dość szybko włączył jej się wisielczy humor.
Wisielczy.
Bo wisi zawieszona na rurach, co nie?
Haha-ha... ha.
Nie Rhy, to nie było śmieszne.
Westchnęła pod nosem z wyraźną rezygnacją. Lepiej żeby darowała sobie na razie plany zostania światowej sławy komikiem.
Niemniej doszła do jednego, ważnego wniosku. Jeśli coś miało ją zaatakować to zrobi to tak czy inaczej, w końcu jej łańcuchy nie były bezdźwięczne. Ponadto z każdą minutą, ból zmęczonego ciała się wzmagał.
O co tu chodzi, do jasnej cholery?

Ciężko było znaleźć jakikolwiek pozytywny aspekt podobnej sytuacji. Niemniej nie zamierzała się poddawać tak łatwo. Załamanie psychiczne zawsze było pierwszym krokiem do przegranej.
Nie usłyszała niczego w rurach, nie powinien więc przepływać przez nie żaden gaz, ani wrząca woda. Para wodna z reguły też wydawała cichy syk... nie mogła mieć jednak pewności. Ściągnęła brwi z wyraźnym niezadowoleniem. Co innego jej pozostawało?
Czując sączącą się z ust krew nie powstrzymała odruchu ich oblizania.
"Je-jestem."
Ktoś tu był.
Nie była tu sama.
Nadal nie wiedziała jednak kim była druga uwięziona osoba. Czy pozostawało jej jednak co innego jak zaryzykowanie? Dwie ryzykowce decyzje... i obie postanowiła podjąć.
-Nie mam pojęcia, ale posłuchaj mnie. Musisz się uspokoić. Masz skute nogi? Czyli wolne ręce? Spróbuj się jakoś wydostać, przeszukaj ziemię dookoła siebie. - może znajdzie coś przydatnego, co pozwoli mu się uwolnić. Ruda miała inne zadanie. Podciągnęła się ponownie w stronę rur, walcząc z drżącymi mięśniami prawej ręki. W dodatku złączenie w lewym ramieniu z metalową kończyną też zaczęło ją boleć, nie miała czasu do stracenia.
- Spróbuję się uwolnić, może być nieco głośno. Jak mi się uda, pomogę ci. - uprzedziła, by uspokoić drugą osobę. W końcu nie chciała, by nagle zaczęła wrzeszczeć wniebogłosy. I tak dźwięki mogły zwrócić na nich uwagę tych, którzy ich uwięzili.
Nie czas na to. Skup się na akcji.
Wzięła głęboki wdech i podjęła próbę zniszczenia rur, by się uwolnić.

Kto by się nie bał? Znaleźli się w jakiejś chorej sytuacji, przykuci do rur, nie wiedzieli gdzie są i kto ich tu przetrzymywał. W jakim celu?
- To normalne. Każdy się boi. Po prostu nie pozwól, by przejął nad tobą kontrolę. - siliła się na spokojny ton głosu, gdy usłyszała o kluczu. Klucz?
Jedynie jego wrzask sprawił, że prawie się wzdrygnęła.
- Ciszej, jeśli ten ktoś kto nas uwięził nadal tu jest, musimy być ostrożni! - uprzedziła go nieco poddenerwowanym głosem. Praktycznie całe jej życie opierało się na nie rzucaniu się w oczy, wtapianiu w tłum. Krzyk który ściągał na siebie uwagę wszystkiego wokół był tak nie na miejscu, że chwilowo straciła nad sobą kontrolę. Mówiła do niego przyciszonym głosem raz po raz, próbując go nakierować, aż w końcu znalazł się w zasięgu jej wzroku.
Klucz okazał się do niczego.
"Ciągnij w dół!"
Przeniosła ciężar, cały czas napierając na łańcuchy, by z pomocą mężczyzny w końcu się z nich uwolnić. Nagła utrata równowagi sprawiła, że podparła się dłonią o jego ramię, zaraz podnosząc na niego wzrok.
- Dzięki. - uśmiechnęła się (choć po podobnych przygodach i z krwawiącą wargą, raczej nie mogła wyglądać aż tak ponętnie), pokazując mu tym samym, że docenia nie zostawienie jej tutaj na pastwę losu. Zaraz zapaliła się świeczka. Jeśli mężczyzna próbował znowu krzyknąć, czy w jakikolwiek inny sposób stracić nad sobą kontrolę, zasłoniła mu usta dłonią i przyłożyła palec drugiej ręki do ust nakazując mu milczenie.
Pojawiła się ta cholerna cecha dziewczyny, której nigdy nie potrafiła zwalczyć.
Ciekawość.
Mogli oczywiście od razu wydostać się z pokoju, ale co jeśli było tu coś, co może im w tym pomóc? Co jeśli na zewnątrz czekają inni, którzy uwiężą ich ponownie?
Co jeśli są w środku i to oni zapalili świecę?
- Rozejrzę się. Nasłuchuj czy nikt nie idzie, okej?
Musiała zachować ostrożność. Powoli, próbowała okrążyć pokój, jednocześnie go przeszukując i nasłuchując czy ktoś nie znalazł się w nim, oprócz jej towarzysza. Jeśli obok świecy nikt nie stał, podniosła ją i zaczęła się rozglądać korzystając z jej światła. Jeśli stał... pozostanie jej tylko obrona przed ewentualnym atakiem.