Chrzanić ich znaki, chrzanić ich rytuały i pieprzone masochistyczne zapędy. Gdyby miał więcej czasu, najpewniej obiłby gębę zakapturzonemu upiorowi, wybijając mu przy tym parę zębów. Był wściekły, jednak wszelkie targające nim emocje musiał trzymać w ryzach. Stracenie głowy w sytuacji podobnej do tej, równało się z samobójstwem. Zachowując trzeźwość umysłu, podniósł się z ciała leżącego na ziemi wyrzutka, starając się zlokalizować wzrokiem bohaterskiego kretyna. Wywleczony z celi szybko zniknął Shane'owi z oczu. Rudzielec syknął pod nosem, kolejny raz obrzucając kretyna niepochlebnymi przekleństwami. Stanął nad tajemniczą postacią i z całej siły z impetem zasadził mu kopniaka w żebra. Jednego, drugiego, a potem kolejnego i dając sobie tym samym chwilowy upust negatywnych emocji. Rozejrzał się po celi, dobiegając do stolika. Warknął na Miśka, a jego warkot przypominał bardziej wilczy niż ludzki. Miał nadzieję, że durne psisko chociaż na chwilę zamknie zrozpaczoną paszcze i da mu się skupić.
- O-07. Likwidacja. Zajebiście – jęknął, przecierając sobie twarz dłonią. Wyciągnął z kieszeni paczkę fajek i wysunął z niej jednego papierosa. Zapalił, trzymając filtr między wargami a zbędny dym wpuszczając bokiem.
Jest trzecia, po mnie przyjdą pewnie kiedy ta dziewica umrze na stole. Cholera, co tu robić. Jeszcze ten zasrany Misiek drze mordę.
Ponownie podszedł do zakapturzonej postaci. Spojrzał na oblicze kryjące się pod obszernym płaszczem i zdecydowanym ruchem podniósł go bez zbędnych delikatności. Ściągnął z niego płaszcz, samemu go na siebie ubierając. Wpakował nieprzytomnego gościa do swojej klatki, zamykając ją na klucz. Wcisnął rytualny nóż za pasek, naciągając na rude kosmyki szeroki kaptur. Rozejrzał się po tabliczkach, uważnie czytając znajdujące się tam oznaczenia. Zbliżył się do klatki z anielicą, sprawdzając czy ta jeszcze żyje. Żyła. Na jego nieszczęście.
- Ej, ty. Pst. - mruknął w jej stronę, lecz kobieta nijak reagowała. Wsunął klucz w klatkę, zostawiając jej otwarty zamek, lecz nie otwierając kraty i zachowując pozór zamknięcia.
Podszedł do Miśka przyglądając się jaszczurowatym oczom, z całym obrzydzeniem musiał stwierdzić, że wyrzutki z Neomasonerii byli gorsi od naukowców SPEC. Wsunął ostrożnie klucz, wiedząc, że nie będzie miał za wiele czasu. Musiał działać szybko i zdecydowanie. Bestia najpewniej rzuci się mu do gardła, a na szarpanie zdziczałym zwierzakiem nie miał czasu. Rzucił papierosa na betonową posadzkę, odruchowo przydeptując go końcem buta. Przygotowany do biegu, przekręcił zamek i zerwał się biegiem w stronę drzwi. Nie oglądał się za siebie. Wypadł przez drzwi na ciemny korytarz, pozwalając wzrokowi przyzwyczaić się do panujących w wąskim pomieszczeniu ciemności. Gdy naukowcy wrócą do pokoju z klatkami zastaną w nim wściekłego i głodnego Miśka, który najpewniej rzuci się na nich eliminując kilku szaleńców z kręgu.
Zresztą, spełnił swój obywatelski uczynek, uwalniając tamtych dwoje. Tylko jednej osobie obiecał wyciągnięcie, ale ta osoba sprawiała więcej problemów niż wyjący Misiek. Ruszył przed siebie w głąb i wtapiając się w ciemność. Przecinał ją z przesadną dla siebie gracją. Wchodzący wcześniej do pomieszczenia nieznajomi poruszali się cicho, wręcz bezszelestnie. Jeśli chciał minimalnie wtopić się w ich otoczenie i zyskać na czasie, musiał z podobną starannością stawiać kroki. Szedł przed siebie próbując zlokalizować głos należący do Hyusei'ego. Miał nadzieję, że gadatliwy dzieciak zacznie szybko śpiewać falsetem, dzięki czemu namierzy go.

Shane miał ochotę złapać za broń i strzelić każdemu między oczy, zwłoki pozostawiając na pożarcie Miśkowi. Niestety, jedyne co posiadał przy sobie to żałosny, rytualny scyzoryk, który miał być dla nich wybawieniem. A raczej dla Huysei'ego. Gdyby nie ten dzieciak, dawno wyszedłby z podziemi, może nawet odnalazłby neutralizator.
Nienawidził składać obietnic. Miał dziwną tendencję do ich nie łamania i za każdym, cholernym razem żałował, że tego nie uczynił. Każda próba dotrzymania słowa wiązała się z wysokim ryzykiem i zagrożeniem jego życia. Nic nowego.
Spojrzał spod kaptura na otoczenie, które przyprawiało go o mdłości. Obojętnie co by nie zrobił, rozwiązanie wychodziło złe. Nie miał czasu na bawienie się w posłańca i ukrywanie własnej tożsamości, kiedy kwestią czasu było wszczęcie alarmu i ogłoszeniu jego ucieczki.
Nadgarstki nadal mu krwawiły i ból jaki odczuwał związany z nimi, przypominał świeżo przypaloną skórę. Z trudem odganiał myśli od niepokojących znaków na jego ciele. Świecące się koniuszki palców na szczęście nie dawały o sobie znać, na razie. Nie miał zielonego pojęcia odnośnie intensywności ich działania. Zegar tykał. Zapewne i jego czas się kończył.
Wszystko zawsze musi się chrzanić. Pomyślał niezadowolony. Zbliżył się do tajemniczego naukowca, sięgając dłonią do swego paska i szarpnął za rytualny nóż. Zakończony, ostry koniec błysnął niebezpiecznie tuż przy szyi znajomego głosu.
- Flak i ty, idziecie ze mną - powiedział do ucha naukowca. Spojrzał spod swojego, obszernego kaptura na niebieskookiego. Chłopak mógł mieć dziwne wrażenie, że widział błysk miodowych tęczówek.
Shane w między czasie sięgnął po nóż naukowca i ciągle mając go pod swym ostrzem, wolną ręką przecinał więzy chłopaka.
- Nie radze wykonywać gwałtownych ruchów, ręka może mi się omsknąć - rzucił spokojnie, nie pozwalając zapanować nad swym gniewem, który czule szeptał mu, aby poderżnął facetowi gardło. Rozejrzał się po wszystkich zebranych, mając nadzieję, że żadne z nich nie wpadnie na szalony pomysł walki. Nie miał chęci zmieniać się w wilka i rozszarpywać każdemu gardło. Był wystarczająco zirytowany sytuacją, w której się znajdywał. Właśnie, dlaczego? Dlaczego wybrano jego? Czy był jedynie przypadkowym, losowym wyborem? A może posiadał coś, czego brakowało pozostałym eksperymentom? W prawdziwość tego ostatniego wątpił, lecz niezadowalająca myśl, że ktoś gmerał przy nim wystarczała, aby czuć wstręt i rządzę mordu. Krążący w jego żyłach wirus dawał o sobie znać, niczym bulgocząca lawa, która spływała po gardle wulkany ozdabiając go swoją czerwienią.
- Wstawaj - polecił Huysei'emu, ukazując mu nieco swojej twarzy. Miał nadzieję, że chłopak nie wpadnie w panikę, bądź w gwałtowną euforię, bo wszystko pójdzie w łeb. Dopóki miał zakładnika, dopóki miał jednego z nich szczęśliwa karta leżała po jego stronie.
W geście irytacji zsunął z głowy naukowca kaptur, chcąc przyjrzeć się jego profilowi. Chciał widzieć gębę, którą wkrótce pozbawi życia. Bo wykluczonym było, aby pozostawił go bez żadnych konsekwencji.

Kurwa mać.
Jak on miał serdecznie dość tego zasranego miejsca i tych zasranych, porąbanych kreatur, które bawiły się w pieprzonych Bogów, tnąc wszystko i wszystkich na kawałki a następnie składając do kupy lepsze fragmenty. Ależ on był wkurwiony, pomimo kamiennej miny, z której ciężko było odczytać jego myśli. Gdyby nie krążące cienie na korytarzu najpewniej roztrzaskałby im głowy o kafelki, a następnie zdeptał wypływający mózg.
Kurwa mać.
- Oni zrobili kurewny błąd porywając mnie - dokończył za niebieskookiego, jednak wzrok mając utkwiony w naukowcu-zakładniku, do którego najwidoczniej kierował wypowiedziane słowa. Biła od niego agresja, dziwna siła i niebezpieczne aura. Mroczna strona Wymordowanego, który sprawiał wrażenie dość spokojnego okazu.
- Zatkam ci zaraz gębę własną pięścią, zobaczymy jak krztusząc będziesz się śmiał - rzucił i szarpnął go, kiedy nagle poczuł, że różowe oczy mają nad nim kontrolę. Po prostu w to nie wierzył. Naukowiec miał jeszcze na tyle tupet, aby podjudzać jego rozchwiane zmysły. Czy był tylko głupim szalonym naukowcem czy może pragnął, aby rudzielec spełnił jedną ze swych obietnic?
- Sprytne - rzucił do zakładnika, wiedząc, że ten zaraz zrozumie o co mu chodzi. - Czuję, że mi nie wolno - powiedział, a kątem oka zerknął na drugiego zakapiora. Uśmiechnął się zadziornie, przyglądając wystraszonej postaci lecz zaraz wracając do swojego obiektu. Czuł, że ten facet może mu pomóc, że wie czym jest i co może się z nim stać. Podświadomie obawiał się, że czas coraz szybciej zaczynał mu się kończyć, nieubłaganie tykając niczym bomba. Wiedział, że nie ma wiele czasu, który mógłby wykorzystać na bawienie się w podchody. Nie tylko jego życie w tym momencie było zagrożone, ale również Flaka, który sprawiał mu więcej problemów niż nastolatek.
Niestabilny obiekt.
Nie wolno zabić tamtego naukowca.
Nie mówił nic o zranieniu, dlatego też z pełną premedytacją wykorzystał lukę i skorzystał z niej. Z impetem przywalił swoją głową w skroń naukowca-zakładnika, szarpiąc nim gwałtownie w tył i uderzył jego plecami o ścianę. Wbił rytualny nóż w ramię mężczyzny, przytwierdzając go tym samym do płaskiej powierzchni i z chorym spokojem okręcając ostrze kilka razy w ranie. Drugi nóż posłużył mu do unieruchomienia dłoni, gdyby nagle zechciał sobie trochę pomóc. W efekcie stał przytwierdzony do ściany, nie mogą się ruszyć.
- Spokojnie, nie lamentuj. Ominąłem nerwy. Przeżyjesz, przecież nie chcemy, abyś się wykrwawił. Jesteś mi potrzebny - rzucił, zaraz zmierzając w stronę drugiego pomagiera naukowca. Bez mrugnięcia okiem podszedł do mężczyzny od tyłu i skręcił mu kark, a ciało puścił na ziemię z głuchym brzdękiem. Prawdziwe oblicze Shane, prawdziwe oblicze najemnika, dla którego śmierć to zawód.
- Huysei, przebieraj się w jego ubrania i ułóż go na tym fotelu - polecił i bez spoglądania na swojego młodego, gadatliwego towarzysza podszedł do naukowca.
- Dobra, pójdę z tobą. Mam nadzieję, że twoje informacje są przydatne, albo skończysz jak tamten. Choćbym miał tu zdechnąć, powyrzynam was wszystkich, jasne? - zapytał, niskim, ostrzegawczym głosem.
Aczkolwiek, wiedz, że teraz jesteś jednym z nas
Pobrzmiewało mu ciągle w głowie, nie wiedząc do końca o czym ten psychopata gadał. Czyżby faktycznie tatuaże uczyniły go równie mocnym porąbańcem co tamci na zewnątrz.
Nie. On był taką samą ofiarą eksperymentów co Anielica i Huysei. Nie był taki jak oni. Nie zaliczał się do tego nędznego gatunku.
Dyskomfort jaki poczuł w koniuszkach palców był irytujący. Mimowolnie spojrzał na własne dłonie, mając przez chwilę dziwne wrażanie jakby zobaczył, że żyły w palcach i nadgarstku lekko połyskują światłem. Zamrugał, jednak omamy zniknęły. Odruchowo sięgnął do odplątywania zabandażowanego nadgarstka dostrzegając sączącą się krew.
- Zanim się wybierzemy na wycieczkę, dwa pytania. - Patrzał się na tatuaż. - Czym to jest? I dlaczego, do chuja, święcę się niczym światełka choinkowe?

Shane był coraz bardziej zmęczony sytuacją,w której się znajdywał. Już wolał walczyć pod ostrzałem kul i noży niż użerać się z jakimś fanatykiem, który uważał się za nowego Boga. Co za chora sytuacja. Facet ingerował w jego życie bez żadnego pozwolenia i teraz jeszcze śmiał stawiać mu jakiekolwiek warunki? Czy koleś kompletnie spadł z konia czy może faktycznie oszalał od przytłoczonej czerni brudnych ścian?
- Stul mordę, wkurwiasz mnie – rzucił, jednak nie podejmując z nim kontaktu wzrokowego. Podszedł do naukowca-zakładnika, zerkając na przytwierdzone ciało do ściany. Mógłby dłużej pobawić się w znęcanie się nad ofiarą, jednak sam miał dziwne przeczucie, że coś się zbliża. Jego czuły, wręcz ponadprzeciętny słuch rejestrował jakieś dziwne dźwięki, których nie potrafił zidentyfikować. Czym były, czym się charakteryzowały? Nie miał zielonego pojęcia, czy było to tylko złudne przeczucie czy faktyczne zagrożenie. W duchu modlił się o brak rozrywek, ale mając Huysei'ego za kompana było wręcz to niemożliwe. Słysząc, jak się zwraca do niego, mimowolnie odwrócił głowę przez ramię, a widok jaki ujrzał stał się przekleństwem. Shane miał ochotę wydłubać sobie oczy albo chociaż je wypalić. Zobaczenie chłopaka w przebraniu „seksownej” pomocnicy na tyle go zdruzgotało, że nawet nie zareagował na jego słowa. Wpatrywał się w chłopaka niczym w kosmitę i zastanawiał się czy nie popełnił błędu ratując go.
Wiedziałem, że w końcu zacznę tego żałować. No wiedziałem.
- Skończ pajacować – syknął ostrzegawczo. Nie miał już siły do tego chłopaka. Podskórnie czuł, że przez niego wpadną w gorsze gówno. Ha. Stop. On ciągle przez niego miał kłopoty. Pluł sobie w brodę na fakt złożonej obietnicy, gdyż w innym wypadku dawno znalazłby ten przeklęty neutralizator i byłby poza murami chorego laboratorium. - Nawet on jest tobą zażenowany. – Wskazał kciukiem na przybitego do ściany naukowca. Westchnął ciężko, zastanawiając się co dalej, bo najwidoczniej Hyusei kompletnie o tym nie myślał. Przecież obaj mieli umrzeć niebawem. Shane miał większy problem zważając, że nie był odporny na działanie tego ustrojstwa.
- Słuchaj, nie miałbym tego zasranego problemu gdyby nie banda pierdolców, czyt. ty. I w dupie mam twoje pierdolenie o nowej rasie skoro jestem wymordowanym. A argumenty na temat wdzięczności wsadź sobie gdzieś, bo jak pamiętasz... nie prosiłem nikogo, aby być dziwadłem – syknął ostro, tracąc już nerwy na bełkot pseudonaukowca. Chciał dowiedzieć się jak ma rozróżnić ten neutralizator i jak w ogóle wygląda, jednak jedynie co otrzymał to stek bezsensownego fanatyzmu.
Kiedy stracił już wszelką nadzieję i chęci do jakiekolwiek dalszego działania, młody towarzysz wyciągnął z kieszeni naukowca dwie strzykawki. Oczywiście w przypadku Huysei'ego nic nie mogło okazać się zbyt proste, bowiem rudzielcowi przyszło decydować o swojej nagłej śmierci bądź tymczasowym przedłużeniu życia. Kurwa, lepiej być nie mogło!
- Ty sobie ze mnie żartujesz, prawda? - zapytał chłopaka, ale widząc wielkie niebieskie oczy, które gwałtownie przybrały rozmiar pięciozłotówki, wszelkie wątpliwości go opuściły. Nie żartował. Odebrał strzykawki i spojrzał na nie bardzo dokładnie. Nic mu nie mówiły, a ich zawartość miała zaważyć nad całym jego dotychczasowym życiem.
- Okej, czas się przydać, psycholu – rzucił do naukowca-zakładnika. - Albo powiesz mi, którą mam sobie zaaplikować, albo poderżnę ci gardło, bo nie będę cię potrzebował. Więc? - zapytał, nie podnosząc nadal na niego wzroku. Nauczył się bardzo szybko, że kontakt wzrokowy może okazać się najgorszym pomysłem. Wówczas kontrolowanie własnego ciała i posiadanie wolnej woli to tylko mżawka.

Tik, tak.
Tik, tak.
Strzykawki wyglądały identycznie. Nie miał bladego pojęcia, którą wybrać. Stał wpatrzony w zaciśnięte dłonie Huysei'ego, w których chłopak miętosił tymczasowe wybawienie. Miał cichą nadzieję, że ta niezdara nie opuści któreś ze strzykawek w efekcie czego wybór byłby bardzo prosty. Obecnie posiadał szansę pięćdziesiąt na pięćdziesiąt, która z każdą chwilą się zmniejszała.
- Zamknij się w końcu – rzucił do naukowca, nawet na niego nie spoglądając. Walczył z ogromną chęcią obrzucenia go pogardliwym wzorkiem, jednak obecnie co mógł zrobić w zaistniałej sytuacji, to unikać kontaktu.
– Nie możesz mnie zabić. To ja Cię stworzyłem!
- Stworzył mnie wirus. Jestem wymordowanym i to radzę zapamiętać. Gadaj, którą mam wybrać fiolkę albo skończy się sielankowanie. - Nie miał nerwów na tego pomyleńca. Im bardziej potrzebował jakichkolwiek odpowiedzi, tym naukowiec bełkotał bez składu. Czy mogło się zapowiadać lepiej?
Oczywiście wyczuwał zbliżający się swąd strachu. Im bliżej tajemniczy gość był, tym Shane robił się niespokojny. Zwierzęcy instynkt szalał w nim na wszystkie strony, a niesforne psy drapały jego wewnętrzne żałośnie ujadając. Nie rozumiał swojego irracjonalnego kołatania serca, na które zwalał całą tą chorą sytuację.
- Jak zdechnę to będę cię nawiedzał – rzucił do Huysei'ego, aby ten czuł jeszcze większą presję i odpowiedzialność za czyjeś życie. Shane w tej kwestii chciał się zdać na niego. Sam był zbyt krótko w laboratorium, aby mieć pojęcie o czymkolwiek. Błądził po omacku wśród nieprzychylnych korytarzy zdając się na własną intuicję oraz przeczucie. Nieświadom tykającego nad jego głową zegara walczył ze wszystkim i wszystkimi, chcąc znaleźć jakiekolwiek odpowiedzi. Wszyscy jednak milczeli. Im bliżej znajdywał się ważniejszych osób, tym one nabierały wody w usta, zbywając go i nęcąc.
Sięgnął po jedną z trzymanych strzykawek przez Hyusei'ego, kiedy nagle usłyszał kroki. Ponad przeciętny słuch zdążył zarejestrować nawet najcichsze dźwięki, nie zdolne do wychwycenia dla zwykłego ludzkiego ucha. Mimowolnie odwrócił się, ale wówczas było za późno. Elegancko ubrana postać stała na wyciągnięcie ręki i co najgorsze, znała ich z imion.
- Huysei, Shane, Doktorze.
- To ty – odparł natychmiast, słysząc znajomy głos. Rozpoznał melodyjny ton, jednak osoba wydawała mu się całkowicie obca. Jednak był pewien, że wówczas kiedy siedział w barze, słyszał ten jasny głos.
Wstrzymał na chwilę oddech, ściskając w dłoni trzymaną przez siebie strzykawkę. Odpowiedź. Odpowiedź stała tuż przed nim w ciemnych okularach. Niepokój został rozwiany.

Shane żałował, że zaczął go straszyć, jeszcze na domiar złego potrzebny byłby mu rozhisteryzowany nastolatek, który wcale nie był nastolatkiem.
Był zmęczony. Cholernie zmęczony. Miał ochotę tym wszystkim jebnąć i po prostu odnaleźć wyjście bez względu na konsekwencje. Chęć życia utrzymała go w ryzach, lecz odczuwalne skutki zamknięcia odbiły na nim swe piętno, przyprawiając go o zrezygnowanie.
Nikt nie lubił duchów, a jeden przemówił sycząco. Identyczna barwa głosu, którą słyszał w barze, rozniosła się echem po pomieszczeniu, przyprawiając ich o gęsią skórkę. Rudzielec przyglądał się nienaturalnym ślepiom Żmija. Nie miał zielonego pojęcia skąd wziął się ten facet i skąd zna te wszystkie o nim informacje. Nie odrywając od Żmija oczu, zerknął przelotnie na przerażonego naukowca, a potem Huysei'ego. Sytuacja zrobiła się niesamowicie porąbana i chyba nie tylko Shane miał wrażenie, że cała ta szopka jeszcze nie znalazła się u bram finału. A dziwne przeczucie utwierdzało go w przekonaniu grania pierwszoplanowej roli w przedstawieniu.  
Nowy nabytek niepokoił go znacznie bardziej niż wcześniej.  Jak dotąd starał się nie zwracać uwagi na piekące nadgarstki oraz wolno krzepnącą krew. Odsuwał od siebie myśli o rychłej śmierci, chcąc najpierw poczuć zew wolności, a dopiero w późniejszym czasie znaleźć odpowiedzi na nurtującego go pytania. Pluł sobie w brodę, że nie zdołał tego szybciej załatwić. Gdyby nie wyszarpanie Huysei'ego przez naukowców, a następnie zabawa z  Miśkiem i szukanie tej pokraki po wszelkich zakamarkach, może zdołałby prędzej uzyskać antidotum.  Jednak durna obietnica była dla niego na tyle znacząca, że tykająca w nim bomba zegarowa musiała zaczekać.
– Jesteś zbyt s-s-słaby. Powinieneś zabić ich wszystkich dawno temu.
Nie odpowiedział.
Może faktycznie był słaby, skoro poświęcał się dla obcej osoby. Będąc najemnikiem stracił resztki przyzwoitości, współczucia i litości, ale ten proszący go o pomoc chłopak, przypomniał mu dawno zapomnianym człowieczeństwie. Niech go szklak trafi.
Słuchał uważnie głosu Żmija, nie spuszczając go ani na moment z oczu. Wydawał się zbyt groźnym i nieprzewidywalnym przeciwnikiem, aby uznać jego niższość. Shane stał nieruchomo przez dłuższa chwile, dopóki Hyusei nie wystrzelił zza jego pleców niczym torpeda. Ryk wściekłości rozniósł się oszałamiająco po całym pomieszczeniu. Nie zdążył nawet zareagować, a niebieskooki leżał powalony na ziemi, pozostawiając go sam na sam ze Żmijem. Zostali tylko oni. W środku nie było nikogo kto mógłby ich powstrzymać  czy zapobiegnąć nadchodzącej wielkimi krokami katastrofie.


Doskonale czul, wyczulone zwierzęce zmysły nie pozwalałby mu przejść obojętnie obok podejrzanego zapachu, zwiastującego rychłą śmierć. Czas zaczął go gonić, pragnąc zaciągnąć do kamiennego grobowca, z którego żywy już nie wyjdzie. Czy się bał? Nie. Raz już umarł.  Chociaż w tym wypadku śmierć nie była czynnikiem zależnym, tym razem miała być nieodwracalna.
– Zabij. Zabij tego kogo kochasz najbardziej inaczej to Cię zabije od środka.
- Co ty... - Chciał dokończyć, jednak pozostał sam. Obejrzał za siebie, szukając wzrokiem Żmija, którego głos rozbrzmiewał wokół niego. W końcu wszystko ucichło, a on dojrzał jakąś  sylwetkę. Miał już ochotę krzyknąć w jej stronę, sądząc, że to Wężowaty, jednak czarna postać przybrała znajomy wygląd.
Nicolas.
Shane nie wierzył własnym oczom. Na wyciągnięciu ręki stał jego zmarły, młodszy brat. Wyglądał identycznie jak w dniu, w którym najemnik  zdecydował się go pochować. Jasna cera z widocznymi na policzkach i nosie piegami, otoczona była gęstą czupryną rudych włosów. Delikatna postura i wygląd nastoletniego chłopca, który zbyt szybko umarł, nawiedzała Shane praktycznie każdej nocy.
Głos uwiązł mu gardle, a serce niespokojnie zawyło.  Sądził, że uodpornił się na ten rodzaj bólu przez tysiąc lat, jednak najwidoczniej mocno się pomylił. Z łańcuchów zerwał się najniebezpieczniejszy z psów, rozrywając z radością zrośnięte rany.
- Nicolas - wydusił z siebie ochrypłym głosem. Zamknął na chwilę oczy, mając nadzieję, że Nicolas zniknie. Ale, tak się nie stało. Tkwił w tym samym miejscu równie niewzruszony, co kilka chwil temu.
Zrobił krok w stronę rudzielca, a potem jeszcze parę. Stał z nim twarzą w twarz. A pragnienie bliskości było zbyt wielki i nawet krzyczący w zakazie umysł, został stłumiony. Wyładowania elektryczne co rusz wstrząsające ciałem Shane, stały się nagle nieistotne. Objął materialną iluzję, przyciągając ją do siebie. Oparł policzek o głowę nastolatka zamykając oczy i trzymał go w mocnym, szczelnym uścisku, z którego nie dało się łatwo wyswobodzić.
- Przepraszam. Przepraszam, że nie zdołałem cię ochronić - szepnął cicho, jakby w obawie, że usłyszy to ktoś poza nimi. Shane zdawał sobie sprawę, że nie jest to prawdziwy Nicolas, jednak emocje wzięły górę. Zawsze kierujący się zimnym spojrzeniem na otaczającą rzeczywistość, ugiął się po ciężarem własnej słabości.  
- Przepraszam - szepnął ponownie, formując z dającej o sobie znać elektryczności ostrze, a następnie wbił je w postać, słysząc w tle echo grających skrzypiec. Zamknął oczy, ostatkiem zaciągając się dobrze znanym mu zapachem włosów. Cmoknął postać w czubek głowy, dociskając ostrze do samego końca, które przeszło na wylot.
Wszystkie psy zerwały się ze smyczy. Złość, gniew, nienawiść, agresja, rozpacz, smutek, wirus. Skumulowały się w niebezpieczną chęć - zabójstwo.
- Żmij! - krzyknął wściekle.