Gdy drzwi przestały się przesuwać mimo naporu całej trójki, Growlithe odsunął się od nich i zerknął do środka przez szparę. Lars zmieścił się bez problemu – wszak nie dorównywał wzrostowi żadnemu z realnych lisów – ale on sam ledwo mógłby przepchnąć ramię, nie wspominając o głowie i całej reszcie.
Odwrócił się jeszcze, by skonfrontować spojrzenie z korytarzem. Wyjście znajdowało się w piwnicy – tak twierdzono. To samo w sobie wydawało się dziwne, ale w obecnej sytuacji nie miał zamiaru kwestionować planów architektów.
─ Coś blokuje drzwi. – Ta bezczelna oczywistość wydawała się go zniesmaczyć. Wykrzywił usta w grymasie, odsuwając się odrobinę od wejścia, by dać większe pole do popisu dzieciakowi. ─ Rei. Teraz twoja kolej. – Ruchem brody wskazał na wnękę. ─ Sprawdź czy dasz radę przesunąć to, co znajduje się za drzwiami, byśmy mogli się tam dostać.

Czuł zimny powiew tnący w kostki i zapach wilgotnej piwnicy, rozkładu papieru, drewna, metalu, a to przywodziło przed nos obrazy, na które nigdy nie chciał sobie pozwalać, a które teraz przelały się przez jego umysł jak niemożliwe do ujarzmienia tsunami – tysiące kadrów z kompletnie różnych perspektyw, wszystkie dotyczące tego, co cały czas zaprzątało mu głowę: łudził się, że tylko dwie pary drzwi odcinają go od znanego świata. Widział więc bezkresy Desperacji i rażące w oczy słońce, czuł na wierzchach dłoni, twarzy, ramionach i piersi gorąco. I czuł wolność, której mu brakowało.
Ostatnim, co przyjąłby ze spokojem, była nieudolność Reia. Zdawał sobie sprawę, że to tylko dziecko – ale nie był zwykłym przedszkolakiem, któremu trzeba wycierać spod nosa mleko. W jego żyłach huczała krew wymordowanych, mięśnie już niedługo miały przypominać stal – była tu w ogóle mowa o niepowodzeniu?
Grow czekał więc, zaskakująco cierpliwie wpatrując się w ciemną szparę między drzwiami a framugą. Dźwięki szurania i postękiwania przemilczał równie skrupulatnie, jak zignorował protest Kate, by nie wpuszczać dzieciaka w lepkie łapska nieznanego pomieszczenia – jeszcze niedawno była skora pozabijać ich obu, a teraz szczękała zębami na myśl, że szczeniak może się trochę zarysować? Zapałała do niego sympatią? Uspokoiła ją myśl, że być może tak niewiele dzieli ich od wyjścia i szkoda byłoby tracić kolejnego towarzysza broni?
Uśmiechnął się pod nosem, gdy padło wyczekiwane: „spróbujcie teraz”. Bingo.
Mięśnie napięły się, gdy tylko ramię opadło na powierzchnię drzwi. Siła wkładana w czynność szybko przyniosła efekty. Coś zaszurało po drugiej stronie, zaszeleściła folia, powietrze przecisnęło się przez zaciśnięte zęby. Plecy wyprostowały się, ciężar ciała opadł z powrotem równomiernie na nogi.
Wymordowany spojrzał na Kate i kiwnął głową w czymś, co można nazwać albo ponagleniem, albo formą zachęty, choć nie wątpił, że kobieta uznałaby pierwszą opcję. Przejście w ślad za nią okazało się mniej przyjemne, bo nieważne jak bardzo nie rozluźniłby mięśni, ciało i tak ledwo przecisnęło się przez przejście. Warknął cicho, gdy zawieszka zahaczyła się przy zbyt mocnym przechyleniu się wymordowanego na lewo. Zdjął wtedy smycz z karku i odczepił od klamki, mocniej ściskając ją w dłoni. Palce drugiej ręki przesunęły się lekko pod piersi, nie łagodząc jednak otarcia, zaraz po tym, jak stanął w środku piwnicy.
- To pewnie tam.
Podniósł spojrzenie z kąta pomieszczenia na miejsce wskazywane przez Kate i zmrużywszy ślepia kiwnął głową. - Czytnik – szepnął do siebie, o sekundę za długo zawieszając wzrok na prostokątnym urządzeniu wmontowanym w ścianę. Pewnie dlatego z opóźnieniem zareagował na nagłe zagrożenie. Dłoń musnęła powietrze milimetr od jasnych kosmyków, nim Kate nie upadła tuż przed nim z łoskotem.
Ze zmarszczonymi brwiami spojrzał na robota, wyciągając dłoń po ramię kobiety, by postawić ją do pionu. Nie ściągał wzroku z androida, doszukując się uchybień w jego konstrukcji, a kiedy wymordowana zaufała nogom i jej drobna sylwetka znalazła się tuż przed nim, nachylił się odrobinę, gorącym oddechem parząc jej ucho.
- Rozdzielmy się. Ty w lewo. – Mówiąc to, wsunął we wnętrze jej dłoni identyfikator. Jeżeli nie podziała – trzeba będzie bardziej radykalnych środków, ale ciężko myśleć o alternatywach, gdy dwa niebieskie punkciki przewiercały się przez żołądek, wydłubując kolejne dziury. Szatkowany jak cel na strzelnicy.
Jak ofiara. Szept ledwo go tknął, choć usta i tak zdążyły się wykrzywić. Kątem oka rozejrzał się dookoła, powoli przywykając do panujących tu egipskich ciemności – jeżeli nie będzie żadnej broni, jaką mógłby się posłużyć, będzie zmuszony użyć artefaktów.
A głowa i tak go bolała.
Trzymał się jednak założenia, by kupić Kate trochę czasu. Gdyby drzwi okazały się otwarte, ucieczka wreszcie weszłaby w zakres opcji możliwych do rozważenia. A obecnie? Nawet nie byłby w stanie stwierdzić, czy zdąży przecisnąć się z powrotem na hol bez uczucia wbicia metalowej ręki prosto w brzuch. Ściągnąć na sobie uwagę kwintesencji ludzkiej technologii to jedno; walczyć z tym ustrojem to już bajka na wyższych obrotach. Dlatego póki android nie atakował sam z siebie, Growlithe pozostał spokojny; gotowy jednak na ochronę tak siebie, jak i Kate, Reia czy skołtunionego narwaństwa.

Mówiłeś coś o ostrożności.
Tak?
Głos w jego głowie przytaknął.
Tak.
Kłamałem.
Kątem oka wychwycił błysk światła, który przemknął po metalowej części rury. Po ustach przesunął się język, by zwilżyć spierzchniętą wargę, a wzrok ponownie trafił w "twarz" androida. Pierwsze strzały oszołomiły. Czuły słuch wykrzywił jego minę, zmusił do przymknięcia powiek, jakby odcięcie wzroku oznaczało odcięcie się też od innych zmysłów.
Na darmo.
Impuls bólu naprężył mięśnie, wyprostował ramiona, ściągnął brwi ku sobie, sprawiając, że wyglądał na jeszcze bardziej niezadowolonego. Noga jedna drgnęła. Odkleił podeszwę ukradzionego buta od podłoża i przełożył ją bardziej na bok – w kierunku prowizorycznej broni, choć szczerze powątpiewał, że mogła się na coś przydać.
Ale tonący brzytwy się chwyta i tego powiedzenia miał zamiar się trzymać, gdy sięgał ręką po rurkę, gorące palce przytwierdzając do lodowatego materiału. Kontrastowało, a to dobrze. Jeżeli wierzyć stwierdzeniu, że przeciwieństwa się przyciągają, to będzie mógł rzucać w robota tym metalowym badylem i czekać, aż wróci jak bumerang do dłoni, przyciągany do niej magicznym magnesem.
O czym ty pierdolisz?
- Szlag!
Nie chcąc tracić więcej czasu, wsunął palce wolnej ręki między usta i gwizdnął głośno, mając nadzieję, że nawet taki zabieg zwróci uwagę podrzędnej maszyny. Nie w smak mu było przekierowywanie i lokalizatora, i broni we własnym kierunku, tym bardziej, że niedaleko czaił się pies i Rei, ale musiał wziąć poprawkę na to, że Kate była ich pierwszą, na chwilę obecną najbardziej obiecującą, opcją i zagwarantowanie jej dużego pola do manewru stanowiło priorytet.
Bez względu jednak na to, czy android faktycznie się nim zainteresował i ustawił jako cel, czy jednak wciąż próbował namierzyć Kate i oddać jej kilka strzałów, noga wymordowanego podniosła się, by mógł kopnąć jeden z regałów. Być może zadziała jak domino, ściągając na ziemię kilka następnych mebli, a może strąci kilka kartonów, których zawartość okaże się bardziej przydatna po upadku na ziemię.
Dopiero po tym uderzył nogą o podłogę, wykrzesując płomień. Nie zapominał o ruszaniu się. Nogi były ugięte w kolanach, by w każdej chwili mógł uskoczyć w bok lub paść na ziemię, chcąc uniknąć ostrzału. Cofnął się też, by nie zostać łatwiejszym celem, choć wielkość pomieszczenia nie umożliwiała szczególnego manewru na tym tle. Ogień skierował nie tylko na androida z zamiarem stopienia jego części; głównie działa, ale ramię, szyja, głowa czy korpus stanowiły podobne wyzwania, ale zaraz potem uznał za stosowne podpalenie też tego, co znajdowało się bliżej androida.
Gdzieś w międzyczasie, może przed albo po podpaleniu, syknął jeszcze do Reia, by przedarł się do Kate, schował, jednym słowem zrobił cokolwiek, byle nie stać na widoku pod ostrzałem nowego wroga.

Użycie mocy
Pirokineza: 1/3.

Huk zadziałał jak dezaktywator.
W jednej chwili stał jeszcze przed wrogiem, z łokciem wbitym w głowę Reia, by odkleić go od siebie, z warkotem wykrzywiającym usta i ciętym spojrzeniem skierowanym przed siebie, a w drugiej sekundzie mrugał szybko, próbując rozgonić białe i czarne plamy migające mu na całym rejestrze obrazu. Potrzebował dłuższego momentu, by zorientować się, że leży na podłodze, z czymś mocno wżynającym się w plecy – później, za pół minuty, zorientował się, że upadł na upuszczoną rurkę – i dudniącymi skroniami.
Ręka nie wiedzieć kiedy trafiła na jego twarz, by przetrzeć ją, jakby ten jeden zabieg był w stanie zmyć całe zamroczenie i umożliwić mu normalne, aktywne funkcjonowanie. Odgłosy z zewnątrz, nawet te bardzo bliskie, dobiegały z oddali i przez pierwsze chwile porównywał je raczej z mamrotem mar, niż tym, czym faktycznie były – a ten jeden krzyk okazał się dla niego brzytwą, za którą mimowolnie chwycił.
Z gardła wyrwało się charknięcie, gdy nagle usiadł. Od razu tego pożałował, zaatakowany milionem igieł wżynających się w czaszkę, ale szybko zorientował się, że był to tylko przedsmak głównego dania – świadomości, że powinien brać nogi za pas, bo jeszcze przed chwilą...
Jeszcze przed chwilą celował prosto w ciebie.
Oblał go zimny pot, kiedy zdał sobie sprawę, że całość mogła się wciąż rozgrywać i jeśli jego refleks będzie zbyt wolny, jeżeli w porę nie uskoczy lub nie padnie brzuchem na podłogę, to być może agresor pociągnie za spust i wtedy...
- Co?
Tępe pytanie nie zostało zdławione, choć zacisnął zęby w sekundę po tym, jak udało mu się je wychrypieć. W pierwszym odruchu przeciągnął ręką po ciele. Brzuch cały. Pierś również. Zakuło. Syknął wściekle, ładując łapsko na postrzelone ramię, choć ból został zneutralizowany i otępieniem, i adrenaliną, wciąż buzującą w żyłach.
"Wszystko dobrze?!"
Miał ochotę spojrzeć na nią w ten najmniej ukrywany, ironiczny sposób, ale nim zdążył odszukać ją spojrzeniem, wzrok zahaczył o leżące obok ciało i wszystkie myśli jak za pstryknięciem palcami wyparowały. Ogień dookoła zaczął wydobywać zbyt dużą ilość dymu, drażniąc oczy, nos i przełyk, choć wymordowany zdawał się tego nie odczuwać. Tylko klatka piersiowa unosiła się wyżej i szybciej opadała w wydechu, pokazując jego podatność na żywioł.
Rusz się.
Nie.
Szczyl zdechł, ty żyjesz.
Nie było dobrze.
Proste.
Zmarszczył brwi, nabierając głębszy haust powietrza.
- Czytnik, jazda!
Krzyk rozdarł wszystkie pomrukiwania, postękiwania, wszystkie oddechy i dźwięki wydawane przez ogłupiałego robota – na ułamek sekundy całe pomieszczenie drżało od zdartego gardła.
Później czas znów śmignął, pchając do działania. Ręce wymordowanego chwyciły za ubranie Reia. W pierwszym odruchu szarpnął nim, sycząc pod nosem coś idiotycznego. Na żadne "wstawaj" i "no dalej" się nie poruszył, więc uniósł dłoń i zamachnął się, wymierzając mocny policzek. Plasnęło głośno.
Nic. Idź już.
Przywarł uchem do jego piersi, ściągając jasne brwi. Sam nie był pewien, czy Reiowi biło serce, czy to w jego skroniach huczało od migreny. Nawet ręka, która odnalazła jego nadgarstek, nie była w stanie skonkretyzować, czy to puls, czy rytm jego własnego serca wybijany w opuszkach palców.
Warknął i z wściekłości, i przez fakt, że uderzył go pierwszy impuls bólu. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł ostry dreszcz prosto z rannego ramienia, gdy brał na ręce nieruchomą sylwetkę, ściskając w palcach materiał koszulki na jego piersi i skórę ud pod drugą dłonią. Postąpił pierwszy krok ku drzwiom.
Zostaw go!
Shat?
Co znowu?
Pierdol się.
Ty...