- Mhm... - Przeciągnął potwierdzenie aż nie przybrało formy pomruku, a potem wsunął palce na ramię chłopca i mimo jego wewnętrznych oporów przygarnął go bliżej siebie - niemalże wpychając pyszczek młodziaka we własny bok. - Nie zostało to co prawda udowodnione naukowo, ale niektórzy twierdzą, że byli świadkami samozapłonu. Większość zakłada zresztą, że ogień jest niebieski - palce puściły bark chłopca - a po ciele nie pozostaje nic, prócz garści popiołu. Ale pewności nie mam. Nie jestem zbyt dobry w naukowym bełkocie.
Szedł nieśpiesznie ku windzie - dokładnie tak, jakby wcale nie czuł gorącego oddechu silniejszej bestii na swoim karku, jakby jeszcze przed momentem nie pozostawił za sobą pomieszczenia wypełnionego strzykawkami i odorem śmierci, jakby nie mijał tych wszystkich, powykręcanych w przerażeniu ciał, dokładnie czując krew i strach. W tym momencie to był krótki spacer do celu. Nie był co prawda obojętny, a wszystkie mięśnie automatycznie napięły się, gotowe na przyjęcie ataku - nie tylko ze strony furii, za którą nieustannie się oglądał. Paradoksalnie nawet chłopiec był dla niej odpowiednim zagrożeniem, by nie ściągać z niego badawczego spojrzenia.
- Nie jestem Billy.
Uśmiechnął się. Mimowolnie.
Miły dzieciak, co, Jace?
Ta. Skubany ma swój urok.
Prostokątna karta wylądowała w zamkniętej dłoni wymordowanego. Usta poruszyły się na kształt imienia chłopca, choć jego dalsze słowa wywołały zmarszczenie się i nosa, i brwi. Przez krótki moment wyglądało na to, że Grow nie chce odpowiedzieć mu na to pytanie. Albo inaczej. Że wymyśli przypadkową historyjkę, by raz jeszcze nie zadręczać młodego umysłu obrazami kolejnej masakry. W końcu jednak przetrzymane zbyt długo powietrze przepchnęło się przez przełyk i znalazło ujście pomiędzy lekko rozchylonymi, popękanymi ustami wymordowanego. Westchnął niezadowolony, obrzucając swojego towarzysza zmęczonym spojrzeniem.
- Naprawdę chcesz wiedzieć, Rei? - Raptownie zatrzymał się i nie czekając na jego odpowiedź, wsunął niespodziewanie palce pod dłoń młodszego, zwracając go przodem do siebie. - Co lubisz jeść? - Uśmiechnął się nagle, kręcąc przy tym głową. - Może nie. Może inaczej. Niektórzy ludzie, bardzo dużo ludzi, nazywa przedmioty, aby nadać im unikalności. Miałeś jakieś zabawki? - Przetrzymał to pytanie między nimi, by przymrużyć ślepia i przyjrzeć się lepiej jego twarzy. Kim był? Jak żył? Co z jego rodzicami, znajomymi, przeszłością, rasowością? - Wiesz, co to zabawka, hm? Nazywanie pozwala się przywiązać. To tylko przedmiot, ale to twój własny przedmiot - przedmiot, do którego mówisz, któremu nadajesz pewne cechy i indywidualności, który równie dobrze mógłby być twoim przyjacielem, gdyby zyskał duszę, którą nadajesz mu w swojej wyobraźni. Co z numerami? Numery odbierają ci ludzką powłokę. Numeruje się ulice, numeruje się żołnierzy na odstrzał, numeruje się szczenięta w miocie, których lada moment ma się zamiar pozbyć, klasy, książki, nawet ceny składają się z cyfr, by uprzedmiotowić towar. Bo widzisz, Rei - ludzie to chuje - łatwiej jest sprzedać coś, co nie jest ci znane albo bliskie. Coś, co według ciebie nie czuje lub nie zasługuje na czucie. Sam wiesz. Nadanie czemuś imienia nie jest niczym złym. To raczej talent. Ale są też tacy, którzy zamiast nadać przedmiotom godność, odbierają godność istotom żywym. Tym, którzy z nią się już urodzili, tym, którzy mają dar nadawania godności komuś innemu. Rozumiesz różnicę? Możesz nadać duszę czemuś, co jej nie ma. Ale jesteś w stanie odebrać ją komuś, kto naprawdę ją posiada. Wydawało im się, że jesteśmy zbyt słabi, aby zachować własną.
Od kiedy moralizujesz młodzież?
Growlithe obrócił dłoń chłopca, porozumiewawczo spoglądając w fioletowe miejsce w centrum którego znajdowała się - już z pewnością niewidoczna - pozostałość po śladzie ukłucia.
- Jakichkolwiek numerów by nam nie przypisali, nie jesteśmy zwykłymi śmieciami na sprzedaż, nie da się nas rozmontować i skręcić na powrót, nie da sprowadzić do niekorzystnej roli. Szczeniak z ciebie, ale zabawką nie jesteś. Zresztą... byli dorośli. Zabawki są dla dzieci.
Puścił go, przyłapując się na niechęci, by to zrobić, a potem zwyzywał się i ruszył ku windzie, chcąc się stąd w końcu wydostać.
- A ty?
- Hm? - wymsknęło mu się, gdy zaglądał ukradkiem do pokrytej rdzawą krwią windy.
- Jak się nazywasz?
- A jak chcesz, żebym się nazywał?
Po spierzchniętych wargach przesunął się język, kiedy chwilę później Growlithe zaczął węszyć. Oparty lekko o wsunięte w otwór drzwi, próbował zwietrzyć zapach kogokolwiek czegokolwiek. Zakładał, że gdyby bestia była gdzieś nieopodal, już dawno by ich zaatakowała, a on sam dowiedziałby się o jej obecności znacznie wcześniej. Nie mógł mieć jednak pewności, czy przez narkotyki nie zneutralizowano jego zmysłów, czy opcjonalny wróg nie posiada zdolności, które mogłyby go wywieść w pole, aż wreszcie - czy winda jest bezpieczna i uruchomienie mechanizmu nie oznacza zrzucenie ich w dół z finałem roztrzaskania się na miazgę.
Winda, parter, trzecie drzwi po lewej, potem główne drzwi i jesteśmy w domu.
- Myślisz, że to dobra konstrukcja? - zapytał po chwili, odchylając się nieco, by zerknąć, czy po boku nie ma wejścia na schody, których wolałby użyć. Nie sądził, aby winda sama w sobie była niebezpieczna - przecież budynek jeszcze nie tak dawno był w pełni używalny, a każdy kto tu przychodził, na pewno korzystał z niej wielokrotnie. Patrząc jednak po śladach, ciężko uznać, czy to... coś nie postanowiło wdrapać się... Growlithe mimowolnie zerknął w górę... nie, nie postanowiło. Wymordowany zmarszczył nos. A przynajmniej nie zrobiło tego, rozwalając pół dachu.
Jeśli byłyby schody - użyłby ich z czystej przezorności. Jeśli nie - karta i tak mocno ciążyła mu w dłoni.

- A! No to miałem kiedyś swój własny patyk...
Uniósł brew, ale szybko na powrót spoważniał. Utrzymał stosowną minę dającą jak najbardziej znak, że patyk z pewnością był ważnym czynnikiem wychowawczym w jego życiu i nie ma powodu, by się tym nie zachwycać.
Nie za bardzo się rozczulasz, J a c e?
Gardłowy charkot dotknął jego karku, gdy zaglądał do winy. Nie ufał mechanizmom od kiedy na widok każdego hydrantu coś kazało mu podchodzić do niego bliżej. Schody były zdecydowanie bezpieczniejsze, łatwiej się było bronić, nie ograniczały się do sześciu ścian, równie dobrze mogących być klatką.
Nie, nie rozczulam.
- Nie mogę cię nazwać. Pewnie już masz swoją godność. Ktoś taki mądry musi ją mieć, dlatego nie mogę cię nazywać. 
Oww.
Jace! - Shat warknęła, aż przewrócił oczami. Nie rozczulał się. Jasne, że nie.
- Jak kiedyś też będę taki mądry, dopiero będę mógł to zrobić.
Growlithe odchrząknął, przesuwając ostatni raz paznokciami po boku szyi. Nie wiedział, od kiedy tutaj był, ale najwidoczniej wystarczająco, aby te urosły i stały się dla niego dziwnie nieswoje. Spojrzał nawet na dłoń, orientując się, że wciąż ma na niej krew.
- A jak nazywała cię mama albo tata?
Wzrok przemknął na bok, by wypatrzyć schody.
- Nie wiem. Nie pamiętam.
Nie ma schodów, Jace.
Wilczyca otarła się bokiem pyska o jego udo, nie ruszając materiałem za dużej koszuli jaką na sobie miał. Zimno od razu wsiąknęło w ciało i choć jasnowłosy zdawał sobie sprawę, że jest psychiczne, nie fizyczne, zacisnął szczęki, niezadowolony z czułości, jakimi raczyła go Shatarai. A może to kwestia irytacji? Winda okazała się jedynym wariantem - najgorszym, jaki obstawiał.
To tylko winda - zarzuciła mu wadera, wsuwając chudą sylwetkę do wnętrza pomieszczenia. Jej wielkie cielsko ledwie się tam zmieściło. Musiał być wściekły.
- Możesz - odwrócił się do Reia - mi mówić Grow. Pod warunkiem, że nie użyjesz tego przy nieznajomych. - Na dźwięk wagi kącik ust drgnął, chcąc rozjaśnić twarz uśmiechem. Zamiast tego ciszę przecięło kolejne odchrząknięcie. - Dwadzieścia osiem to cholernie mało, szczeniaku. Dobra. - Wysunął dłoń i przywołał nią Shivę, choć z perspektywy chłopca musiało wyglądać to nieco mniej sensownie. Długie łapy wysunęły się jednak z kabiny windy, a ona sama - wciąż dumna, rosła, wściekła - podeszła do niego, wsuwając grzbiet pyska pod poranioną dłoń. Palce wyczuły krótkie, sztywne włosie, nim nie zacisnęły się w pięść, miażdżąc wszystkie możliwe kości i zęby. Chrzęst dotarł jednak tylko do uszu starszego wymordowanego, ale lekka mgiełka dostrzegalna już była również dla Reia. Opadła na wyprostowaną rękę, która zamknęła się i przesunęła ku chłopcu. Spojrzał mu wtedy w oczy, czując narastające rozdrażnienie Shivy, burzące mu pięść, aż ta ponownie się rozwarła. Palce rozcapierzyły się, umożliwiając wgląd na jej wnętrze.
- Za mało - uściślił bez ogródek, dając szczególny nacisk na te dwa słowa. Chwycił wtedy za rzemyk dłonią, w której wciąż trzymał lancet i rozprostował cienki sznurek przed oczami chłopca. - Daj nadgarstek - rozkazał, znów zapominając o sławetnym „proszę”, a gdy chłopiec wykonał swoje jakże ważne zadanie przeciął kilkakrotnie jasną skórę czernią. Zawiązał na tyle mocno, by się nie odwiązało i puścił go, prostując ramiona. - Jeśli jakimś cudem się rozdzielimy albo wpadniesz w kłopoty - rozszarp rzemyk. Ustąpi pod twoimi paznokciami, a ja cię szybko znajdę. Rozumiemy się?
W oczach Growlithe'a pojawił się niespodziewany błysk wraz z ostatnimi słowami, więc nie było mowy o żadnym zaprzeczeniu. Tym bardziej, że intuicja podpowiadała dobrze. Wystarczyło wejść do windy, wcisnąć przycisk, a po kilku piętrach odmówiła posłuszeństwa, wyrysowując na skroni jasnowłosego charakterystyczną żyłkę grożącą pęknięciem.
Wiedziałeś - odezwał się nowy, choć równie znany głos. Wiedziałeś, dlatego szukałeś schodów.
I dlatego ich nie było.
Sądzisz, że ktoś przewidział, że akurat ty znajdziesz się w tej windzie?
Przez gardło przecisnął się warkot.
Los też bywa stronniczy.
Haye przysiadła w rogu windy, kładąc ogon na przednich łapach.
Wiem. Co zamierzasz?
Wpierw to się podnieść.
No to hop.
Jasnowłosy poprawił swoją pozycję.
A teraz?
Teraz spojrzę na Reia i wysłucham obaw.
- C-co się stało?
Praktyczny wizjoner z ciebie.
Albo fan filmów akcji.
- Awaria. - Nie krył faktów nawet, jeśli dzieciak trząsł się ze strachu. To i tak jedyny możliwy moment, w którym mogli porozmawiać, nie dławiąc się nawzajem niedomówieniami.
Palce wymordowanego otarły się o miejsce, gdzie drzwi stykały się ze ścianą. Uniósł zaraz głowę ku górze, by znaleźć właz, mogący przetransportować ich na dach kabiny, a w dalszym etapie umożliwić szybką wspinaczkę na piętro dziewiąte, które dopiero co minęli.
Może tam będą te przeklęte schody - wtrąciła rozbawiona Shat.
Nie o schody się teraz tak naprawdę obawiał Growlithe, choć perspektywa skakania z okna nie była dla niego żadną przyjemną alternatywą. Musiał jednak działać szybko, jeśli nie chciał obrać roli, w której dusi się w coraz ciaśniejszych metalowych ścianach, bo zdążył się już zorientować, że na pomoc z zewnątrz liczyć nie mógł. Palce zacisnęły się więc szybko na dźwigni, mięśnie napięły, zyskując twardości, a dłoń szarpnęła za mechanizm, by otworzyć ewakuacyjne przejście. Kwestią sekund było przesunięcie się spojrzeniem po każdym możliwym skrawku wewnętrznej części wąskiego komina, a jeśli żaden zmysł nie zaczął bić na alarm, zostało tylko jedno; podsadzenie Reia. Wsunął więc ostrze lancetu między wargi i chwycił je w zęby, przygotowując się do zostania darmowym dźwigiem. Dłonie złączyły się wtedy w znanym motywie siodełka - palce jednej nasunęły się na wnętrze drugiej i ugiąwszy nogi w kolanach, ręce zsunęły się na dół, by był w stanie włożyć tam bosą stopę.
Fakt faktem przez myśl przeszło mu, aby zostawić dzieciaka. To nic osobistego. Zwyczajnie wymagał opieki, możliwe, że psychicznego wsparcia - czegoś, czego nie można było mu teraz zapewnić, a już na pewno nie uzyska tego od białowłosego, który nawet w tym momencie wpatrywał się w niego wyczekująco, nie zachęcająco. Wziął go tylko po to, aby mieć przenośny ekwipunek, bo w porównaniu do dzieciaka, sam nie posiadał w swoim stroju kieszeni. Do tego dochodziło zmęczenie, a momenty pokroju obecnego przypominały mu, że nie zawsze będzie musiał skupiać się wyłącznie na sobie. Choć „dwadzieścia osiem kilo” o jakich wspominał Rei nie mogło zarwać mu ramion, to jednak dodatkowy wysiłek, który nadwyręży ścierpnięte zbyt długim snem mięśnie.
A jednak zamiast machnąć ręką, stał przed nim, nie kryjąc zniecierpliwienia. Dopiero zresztą, gdy młody oparł się przedramionami o brudną górę windy, Growlithe wypuścił powietrze przez zęby, zostawiając parę na ostrzu lancetu. Wsunął wtedy palce na płaskie podłoże, kolana wyprostowały się gwałtownie, a sylwetka dźwignęła na rękach, by mógł wskoczyć na miejsce obok Reia.
Optymistycznie zakładał, że architekci i inżynierzy zadbali o drabinę ewakuacyjną. Metalowe poręcze przyprószone wiekowym brudem musiały prowadzić do dziewiątego piętra. Czuł zresztą, jak w kącikach ust zbiera się ślina, ale przełknięcie jej było teraz zadaniem zbyt wygórowanym - nawet jeśli banalnym. Nie znosił tego uczucia. Ale zostawienie swojej jedynej broni w małym, metalowym pudle wydawało mu się idiotyzmem. Co z tego, że jeśli dojdzie do konfrontacji, przez ciało przebiegną dreszcze, rozrywające skórę i wypuszczające na wierzch uśpionego dotychczas wilka? Teraz liczyło się człowieczeństwo. I właśnie pluł sobie w brodę. Błędem było puszczenie Reia przodem. Gdyby poszedł pierwszy, łatwiej byłoby mu manewrować, ale w połowie drogi nie było już odwrotu. Kiedy więc Rei zatrzymał się na wysokości zamkniętych na amen drzwi, Growlithe wsunął się o tyle blisko - przytrzymując się bocznych bel drabiny, nie poziomych - i znalazł się za chłopcem, dotykając palcami konstrukcji wejścia. Ciepły oddech wymordowanego chuchnął w kark rudzielca, gdy w pierwszej chwili przyszło mu na myśl, by użyć siły fizycznej do ich otwarcia.
W takim wypadku musiałby znaleźć lukę, w którą dałoby się włożyć palce. Co więcej - zapewne musiałby oprzeć się bosą stopą o niewielki fragment płaskiej powierzchni podłoża, aby móc się zaprzeć i spróbować rozsunąć teleskopowe drzwi. Do dzisiaj cały ośrodek działał perfekcyjnie, więc nie oczekiwał cudów. Być może sama praca mięśni nie przyniesie mu zamierzonego efektu, pozostawiając go z tym perfidnym zaślinieniem. Wtedy będzie zmuszony oprzeć dłoń o miejsce, w którym drzwi się ze sobą stykają i pozwolić, aby gęsta, lepka mgła weszła pierwszym możliwym otworem. Na znak - na samą myśl - zmaterializowana masa zacznie nabierać większych gabarytów, kształtów, rozmiarów - tylko po to, by rozepchać ściśnięte wejście i utworzyć na tyle dużą dziurę, by dało się przez nią przedostać.

Gdy ściśnięte jak imadło drzwi windy nawet nie drgnęły pod naporem palców, czarna masa wykonała zadanie bezbłędnie. Growlithe zdjął dłoń z zimnej powierzchni i odczekał, aż dotychczas przylgnięte do siebie skrzydła wejścia wreszcie się rozsuną. Pierwszy promień czerwonego światła skomentował nagłym przymrużeniem ślepi. Sekundę później omal nie oberwał czyimś butem i przysiągłby, że rozmiar podeszwy do 36.
Małe, śmignęło mu przez myśl, gdy ponownie podnosił głowę i wbijał spojrzenie prosto w dławiącą się butnością kobietę. Na razie nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów - dokładnie tak, jakby jej słowa w ogóle miały większe znaczenie. Przyglądał się jej tylko bacznie, nieustannie bazując na zapachu. Już nawet nie z czystej przezorności - robił to automatycznie tak samo, jak automatycznie zdał sobie sprawę z kolejnej dawki fetoru. Krew nie tylko wykręcała żołądek obrazami, ale ściskała go i rozciągała znajomym zapachem.
Głodny? - podpowiedział umysł, ale Growlithe szybko zrezygnował z takiego podejścia. Czemu nie skosztował krwi tego padalca od którego miał kartę?
Zahaczył palcami o ściankę i wsunął wolną dłoń pod przedramię Reia. Ważył niewiele i siła wymordowanego, nawet jeśli przytłumiona narkotykami, nie odczuła jego ciężaru w wystarczający sposób, aby jakoś to skomentować. Liczyło się tylko to, aby młody i gniewny niezdecydowany wydostał się z komina, w którym i tak nie czekało ich nic dobrego. W drugiej kolejności Wilczur złapał za rękojeść trzymanego w zębach lancetu i wreszcie przebiegł językiem po wargach, zbierając z nich zmagazynowaną ślinę. Na sekundę nie zdjął jednak spojrzenia z nieznajomych, jakby teraz to one, a nie bestia (czy one nazwały cię bestią, Jace? Sama słyszałam! Zabij je! ZAMORDUJ.) były największym zagrożeniem.
- Kate - powtórzył, nie kryjąc w sobie ironii - nie wrzeszcz tak i nie rzucaj czym popadnie. A przynajmniej nie w szczeniaka, który nie sięga ci nawet do linii biodra. Do cholery, gdzie twój instynkt macierzyński?
A gdzie twój samozachowawczy, Jace?
Chłopak zsunął dłoń z ramienia Reia dopiero zdając sobie sprawę, że cały czas go za nie trzymał. Może podświadomie zakładał, że jeszcze jakaś część garderoby postanowi śmignąć w powietrzu i tym razem trafić go prosto między oczy. Nie wątpił co prawda w jego żwawe ruchy albo instynktowne uniki, ale mimo wszystko wolał trzymać własność blisko siebie. Szczególnie wtedy, gdy przerażony babsztyl ściągał na siebie uwagę czegoś, co miało przecież doskonały słuch. Z tego co opowiadał Rei: bestia bardzo się denerwowała, gdy wokół był hałas. A Grow był w stanie uciszyć wszelkie ewenementy, które są na tyle głośno, by ów zdenerwowanie u niej wywołać.
Zresztą, od tych wrzasków i jego zakuło w skroniach.
- Obiecuję, że...
Odchrząknął gwałtownie, gdy usłyszał uspokajające słowa. Spojrzenie wymordowanego nabrało ostrości, a jego nos lekko się zmarszczył, gdy zlustrował przelotnie ranną.
- Nie obiecuj. W tym tempie się wykrwawi.
Sam się sobie dziwił, że zamiast wziąć Reia za szmaty i wytargać do schodów (nawiasem mówiąc: Growlithe ukradkiem rozejrzał się za tymi nieszczęsnymi schodami, skoro skakać przez okno nie miał zamiaru), stał tam, gdzie go postawiono i wdawał się w jakiekolwiek dyskusje. Kate nie była mu potrzebna, o trzymającej się ostatnich nitek życia dziewczynie nie wspominając. Wewnętrzny głos nakazywał iść dalej, wydostać się z laboratorium i czmychnąć w noc. I jeśli gdzieś w głębi miarowo bijącego serca tliła się jakaś pozostałość moralności, to właśnie dała o sobie znać.
- Jeżeli pohamujesz agresję, możemy sobie nawzajem pomóc. - Jakby na potwierdzenie słów uniósł obie dłonie w iście obronnym geście. Co z tego, że w jednej nadal trzymał ostry nóż? - Ale obawiam się, że będziemy musieli ją zostawić.

- - - - -
|| Użycie mocy:
- Umbrakineza: 1|1. Odpoczynek: 1|2.

Uciszył go sprawnym „shh” i podniesieniem ręki, która w ostatniej sekundzie nie przylgnęła do warg młodego wymordowanego, choć z pewnością poczuł szorstkość kantu dłoni, gdy ręka otarła się o jego usta. Growlithe zmrużył ślepia i choć podświadomie do wielkiej wieżyczki zatytułowanej „Ego” mały dołożył właśnie nową cegiełkę, sytuacja nie pozwalała mu na podnoszenie głowy w przechwalającym geście. Istniała zbyt duża szansa, że odsłoniłby gardło, a kobieta tym razem nie sięgnęłaby tylko po przesiąknięty krwią but.
- Świetnie - powtórzył za nią, robiąc to nawet identycznym tonem, choć nie zniżył się do poziomu, w którym próbowałby podrabiać jej głos.  - Znajdujemy się w centrum pieprzonego chaosu, a ty się drzesz zwracając uwagę wszystkiego w promieniu dwudziestu mil i jeszcze próbujesz znokautować nieletniego butem.
Świetnie.
Świetnie. Świetnie. ŚWIETNIE.
To słowo wgryzło się w niego jak kleszcz i miał wrażenie, że przez moment słyszał tylko je - że każda mara po kolei zaczęła je powtarzać jak mantrę. Różna głośność, różna długość wypowiadania, różny rytm, ale przez moment nic prócz pszczelego szmeru nie wypełniało jego uszu, aż do momentu, gdy przez grubą, gumiastą błonę przebiła się kobieta.
Zaraz ty się wykrwawisz.
Kącik ust omal nie drgnął ku górze, ale stłamsił ten gest, choć mięśnie twarzy dziwnie go zamrowiły. Prowokowała. Co więcej - w każdej innej sytuacji uznałby to za groźbę na którą trzeba odpowiedzieć. Po co? Chociażby z racji głupiego, męskiego przeświadczenia, że nie może dać sobie w kaszę dmuchać, a już tym bardziej komuś, kto gubi cudze (i kto wie czy nie swoje) ubrania w zawrotnym tempie. Jeszcze dwie minuty takich rozmów i stanie przed nim topless. Strach pomyśleć, co będzie po kwadransie...
Nie zdziwiło go jednak, gdy druga kobieta przytaknęła na „propozycję”. Dłoń z lancetem już dawno zawisła wzdłuż ciała, rysy twarzy znormalniały, a wzrok przybrał wymiar czujnego, ale znużonego oblicza, jakby nie do końca był w stanie zapanować nad ziewaniem, jednocześnie doskonale wiedząc, że coś tragicznego, lodowatego i martwego chucha mu właśnie w kark. No dalej, głupia kobieto, syknął w myślach na Kate, niecierpliwiąc się coraz bardziej. Ile można było podejmować tak banalne decyzje?
A co ty byś zrobił na jej miejscu?
Zgniótł w sobie chęć przejechania dłonią po brzuchu. Uniemożliwił sobie to, dotykając palcami ramienia Reia. Po co, Jace? Zmarszczył niezauważalnie brwi. Przecież wiesz, że tam jest. Codziennie ją oglądasz. Codziennie masz przed sobą żywy dowód. Więc po co? Zsunął spojrzenie prosto na twarz umęczonej nieznajomej - jakkolwiek się nazywała, kimkolwiek była i cokolwiek tutaj przeżyła, nie wyglądało na to, aby jej pytanie spotkało się z konkretną nicią porozumienia. Nawet jeśli powierzchownie wyglądało to jak kredyt zaufania, w praktyce Growlithe był ostrożny. Stąpał po podłożu ostrożnie, badając teren zmysłami i kartkując strony doświadczenia, aby niczego więcej nie przeoczyć.
„Naprawdę możesz ją zabrać ze sobą?”
Naprawdę? Możesz? Zrobisz to? Zrobisz to, Jace? To dodatkowy balast. Jeden już masz, do cholery!
Białowłosy wypuścił powietrze przez zęby. A wraz z tym z umysłu wypłoszył wszystkie zgryźliwe słowa mar, wszystkie ich uwagi, próby skłócenia z kimś, kogo w gruncie rzeczy w ogóle nie znał. Powątpiewał, że mogła się przydać, ale miała temperamentny charakter - a to oznaczało, że nie spocznie na laurach. Tym bardziej po tym, co zrobiono jej - Grow przemknął ostatni raz spojrzeniem po dziewczynie - znajomej czy jakkolwiek chciałaby ją nazwać.
- Jeżeli sama pójdzie z nami, to tak.
W końcu jej obecność nie była mu niezbędna - przynajmniej tak zakładał. Sądząc po ubiorze i brudzie pokrywającym twarz, miała ten sam problem co on sam. Była tu przetrzymywana. Skoro tak... może też była wymordowaną? Aniołem? Łowczynią? Przyjrzał się jej oczom, wdychając świeży zapach krwi. Rzężenie rannej dziewczyny wypełniało pustkę i choć irytowało, to właśnie ono nasunęło mu następną myśl.
Co ona powiedziała?
Że się wykrwawisz.
Wcześniej.
Że ci nie ufa, bo to może być twoja sprawka?
Przypomniał sobie krwawe ślady na ziemi - cyfry wychodzące spod jego dłoni. Zwilżył popękaną wargę językiem i przestąpił z nogi na nogę. Wtedy to było coś innego. Wtedy jego ciało musiało działać instynktownie - teraz umysł trzeźwiał, a adrenalina oczyszczała żyły.
- Mogę też szybko przynieść ci ulgę - dorzucił zaskakująco spokojnie; jak na złość w momencie, w którym czerwień alarmu odbiła się od trzymanego w dłoni chirurgicznego narzędzia. Nie musiał konkretyzować, do kogo mają trafić te słowa - to było śmiertelnie jasne. Finalnie, mimo przedstawionego wariantu, wzrok utkwiony był w jasnowłosej. Padło pytanie, na pozór kompletnie wyrwane z kontekstu: - Kim oni są?

Choć wewnętrzny zegar tykał hałaśliwie, co sekundę roztrzaskując się dźwiękiem w umyśle wymordowanego, cierpliwie przeczekał całą rozmowę, pozwalając na wściekłe spojrzenie Kate, jej wieczne bluźnierstwa, jak i na spokojne wypowiedzi ciemnowłosej, którą niewiele się interesował, choć wszystkie siły dżentelmeństwa wymagały od niego choć krzty skupienia - czegoś w rodzaju szacunku dla konającej. Ale nie była przecież pierwszą osobą, którą życie poturbowało, nie ona jedna została wiecznym kaleką, nie tylko jej nie oszczędzono. Growlithe przesunął językiem po spierzchniętej wardze i przeniósł wzrok na Reia.
„Polecisz na jego słodkie oczy” - warknęło w umyśle. „A on zaraz upieprzy ci rękę przy samym ramieniu.”
Wsunął palce pod dłoń chłopca, przesuwając kciukiem po nadgarstku w niespiesznym, badawczym geście. Opuszką dotknął czarnego rzemyka, praktycznie potrafiąc sobie wyobrazić drżenie solidnych pasów, jakimi stała się Shatarai. Obroni go - bez znaczenia czy pod tym zdaniem kryje się chłopiec czy on sam. Wilczyca była wiecznie czujna, tropiła, węszyła, bez sekundy na odpoczynek gotowa do ataku. Albinos uniósł spojrzenie na Reia i zmrużył ślepia, puszczając mniejszą dłoń.
„Przepraszam, Kate.”
Obrócił lancet w dłoni. Odczekał jeszcze aż się pożegnają. Oczywiście, nie mieli na to wieczności, ale pozostały w nim na tyle wierne szczątki człowieczeństwa, by pozwolić im na wymianę ostatnich zapewnień i gestów, aż do czasu, gdy nienazwana dziewczyna dała mu znak.
- Odwróć się i zatkaj uszy - rozkazał chłopcu, ruszając przed siebie. Pierwszy bosy krok przypomniał mu o słabości ciała, aż zmarszczył na moment nos, przytłoczony nagłym zrzutem niewidzialnych głazów prosto na czaszkę. Gdy minął startowy szok zrozumiał, że to nie głazy, a salwa kolejnych wrzasków - mary przekrzykiwały się jedna przez drugą, próbując go szarpać i odciągać w tył, jakby co najmniej kierował się ku nagłemu załamaniu ziemi. Ich zęby przelatywały jednak przez jego łokcie, uda i brzuch, co jeszcze bardziej je rozwściekało. Ciszej - syknął, zsuwając z jednego z ciał długi kitel i podszedł do ledwo trzymającej się nitek życia dziewczyny. Odłożył materiał na bok, kucając przy czarnowłosej. Lars gdzieś w tle skulił się w ciasny kłębek i wtulił czarny pysk w puszystą kitę w kształcie pędzla. Jego miniaturowa sylwetka szybko została przysłonięta przez wielkie cielsko innego podświadomości, aż Wilczur przymknął na moment powieki. Uniósł wolną dłoń i rozmasował skroń, wypuszczając powietrze przez zęby.
Wdech.
Wydech.
Jeszcze raz.
Uspokój się. Pierdolona oaza z mnichem w pozycji kwiatu lotosu, jasne?
Ostatni raz zaczerpnął powietrza i otworzył oczy. Mary nadal były, ale ich sylwetki były rozmazane i wyblaknięte, a głosy dobiegały jakby zza bariery - przeciskały się tylko te najgłośniejsze skowyty, nadal mocno przytłumione nieistniejącą odległością. Ciężkie spojrzenie spadło wtedy na dziewczynę. Kiwnął lekko głową, ale gdy zrozumiał, że skamienienie Kate nie było efektem szoku czy bezradności, a mocy, uniósł dłoń i oparł jej palce na twarzy blondynki. Czarna mgiełka oplotła jej głowę, a po chwili na włosach i oczach zacisnęła się szorstka chusta.
Początkowo rozważał skręcenie karku - było to na tyle prędkie, że ranna pewnie ledwo by poczuła. Z drugiej strony trzask byłby w stanie załamać tak Kate, jak i chłopca, a dwa rozhisteryzowane elementy byłyby nie tyle irytujące, co uciążliwe. Pozostały stare, sprawdzone sposoby, choć było mu dziwnie - zwykle używał noży po to, aby zabijać w jak największym cierpieniu. Nikt go nie uczył manewrowania, które skończy się delikatnie i bez wrzasku. Wsunął jednak dłoń pod jej głowę i powoli oparł ją na opuszczonym kolanie. Jego usta poruszyły się bezgłośnie na kształt słów „Patrz na mnie”, gdy przykładał lancet do jej gardła. Za sprawą wampiryzmu wiedział, gdzie znaleźć arterię, a nacięcie pod kątem miało zapobiec ewentualnemu zatrzymaniu się ostrza, choć mając do dyspozycji tak nieprzystosowany do zabijania przedmiot powątpiewał, że skończy się na jednym cięciu.
Przynajmniej nie będzie wrzeszczeć. Ciężko by jej było z przeciętymi strunami głosowymi. Growlithe ostatni raz poprawił lancet w dłoni, opierając palec wskazujący na brzegu górnej, niezaostrzonej części, ostatni raz spojrzał jej w oczy i nacisnął zamaszystym ruchem, przekrawając się przez skórę, mięśnie, żyły, aż wreszcie arteria rozdwoiła się pod ciężarem ostrego przedmiotu. Krew chlupnęła, gdy usta zadrżały i rozwarły się do niemego krzyku. Na wszelki wypadek oparł dłoń o jej wargi i przytrzymał mocno, hamując ewentualne odzewy bólu. Wiedział, że Kate poruszy się natychmiast, gdy tylko życie jej towarzyszki zgaśnie. Będzie chciała za wszelką cenę dorwać się do niej, dlatego Growlithe zareagował szybko. Zamaszystym ruchem chwycił za przyniesiony wcześniej kitel i zarzucił go na czarnowłosą. Ledwie jego palce puściły białą tkaninę, a już zacisnęły się na ramieniu powracającej w łaski kobiety. Szarpnął ją stawiając do pionu i odsuwając od ciała, jakby był pewien, że w odruchu bezwarunkowym będzie chciała rzucić się ku martwej i potrząsając jej ramionami wrzeszczeć jej nad twarzą, że to był głupi żart, że wcale nie będą się z tego śmiały za kilka lat.
Był w stanie przytrzymać ją tak długo, jak długo miała zamiar się wyrywać. Czarna chusta zniknęła naraz. Dopiero, gdy miał pewność, że kobieta nie zrobi czegoś głupiego, puścił ją, lustrując spojrzeniem całą jej sylwetkę. Jakie ty masz moce? Pytanie nie wyrwało się jednak z jego przełyku. Najwidoczniej uznał to za nieodpowiedni moment - o ile jakikolwiek mógł być odpowiedni w położeniu, w jakim się znaleźli.
- Musimy się pospieszyć - rzucił zachrypnięcie, odstępując od niej na krok. - Zajmij się chłopcem.
Sam odstąpił od Kate i ruszył ku jednemu z położonych ciał. Kucnął przy jednym z nich, odchylając koszulę na karku powalonego na brzuch mężczyzny. Zerknął przelotnie na metkę, ale to, czego szukał, znajdowało się niżej. Opuszki przepłynęły nad linią kręgosłupa aż nie dotarły do przeszkody w postaci spodni. Brwi wymordowanego drgnęły lekko, gdy złapał martwe, wciąż nieznaczone pośmiertnym stężeniem ciało i przewrócił je na brzuch, by odpiąć wpierw pasek, a potem spodnie. „Na oko” powinny być na niego dobre, ale po krótkiej chwili, gdy zdążył już pozbawić nieboszczyka części garderoby i wciągnąć ją na biodra zauważył, że są trochę za luźne.
Zacisnął jednak pasek i zapiął sprzączkę, bosą stopą uderzając w but. Oczy zalśniły. Nie ten rozmiar. Rozejrzał się za innym mężczyzną, sondując wszystkich prędkim, niedbałym wzrokiem - zatrzymał się przy przypadkowej sylwetce i powtórzył ruch. Kwestia sekund, nim jego nogi nie znalazły się w stabilnym obuwiu. Uderzył jeszcze piętą o podłoże, wbijając ją mocniej w środek.
- Znajdź dziecku jakieś ubranie - rzucił jeszcze przez ramię, zawiązując jedną ze sznurówek. Czas było chwycić ponownie lancet i wyjść ku schodom.

„Przestań mi rozkazywać.”
Oh, nie ma za co, że uciąłem twoje kajdany, królewno.
Mimo mrowiących go w usta gorzkich słów nie pokusił się, aby wypowiedzieć je na głos. Powód był prosty: nie chciał jej drażnić. I tak obarczała go na tyle solidnym, wściekłym, ścinającym głowy spojrzeniem, że poczuł drętwienie karku, jakby faktycznie czuł na nim jakieś tępawe ostrze, pragnące oddzielić głowę od korpusu. Minimalizował jednak problemy do niezbędnego minimum ─ i dlatego dziewczyna odpadła już przy stadium kwalifikacji. Chłopiec natomiast wydawał się drobną przeszkodą, tak samo jak jasnowłosa. Ale jego plusem była, nawet jeśli udawana, Wilczur wciąż uważał, by się nie przejechać, lojalność i ─ co chyba najważniejsze ─ przekwalifikowanie go na przenośną torbę. Grow nie zapomniał w końcu o niczym, co wcześniej zagarnęli, a co do czego chłopiec dostał osobną misję o treści: „pilnować jak własnego gardła”. Z kolei blondynka... cóż. Jej swoistym minusem było to zbędne warczenie. Plusy jakoś zginęły w jego wibracjach.
─ Rei idzie w środku ─ zaznaczył jeszcze, na wypadek gdyby Kate postanowiła pchać się ze swoim Nie-Rozkazuj-Mi-Charakterem przed, jak mu się wydawało, bardziej bezbronnego członka ich niewielkiej grupy. Dopiero wtedy Growlithe  przeciągnął wzrokiem ostatni raz po kobiecie, spojrzał jeszcze na Reia i oparł dłoń o klamkę. Była zimna w ten najmniej przyjazny sposób.
Właśnie tak chłodny jest trup.
Wiesz o tym, racja?
Pewnie.
Przełamując obrzydzenie nacisnął na metal i uchylił drzwi do klatki. W środku było przytłaczająco. Czerwone pobłyskiwania tylko przypomniały o grasującym niebezpieczeństwie. Węch Growlithe'a natychmiast zaczął sondować teren, a wzrok przesunął się mimowolnie na sufit, gdy stawiał pierwszy krok. Nie był niepewny w całym tym dziwnym tańcu. Jego ciało mówiło: pójdę tam, choćby próbowali mnie wepchnąć na górę buldożerem. I nie kłamało. Był ostrożny, nie tchórzliwy. Kładł stopy twardo, ale powoli, jakby spodziewał się, że któryś ze stopni może się nagle pod nim zapaść i jego ufność okaże się zgubna...
A wtedy rozbrzmiał ten śmiech.
Mięśnie napięły się, źrenice zwęziły do form płaskich kresek na obu krańcach zaostrzonych jak noże. Wymordowany przystanął raptownie, rozglądając się po wąskim holu, wzrok kierując jednak na dno schodów. Nie musiał długo czekać, choć w obecnej chwili nie marudziłby, gdyby było inaczej.
Wszystkie filmy podpowiadały mu teraz, że mała dziewczynka oznacza kłopoty. A już tym bardziej, kiedy wydobywało się z niej coś innego niż rozpacz uformowana w szloch czy krzyk. Śmiała się. To przecież nie wróżyło zdrowia psychicznego. Zacisnął więc wargi i zmarszczył brwi, czekając niecierpliwie na rozwój wydarzeń. Nie chciał się cofać, bo to oznaczało oddalenie się od wyjścia ─ a na to nie mógł sobie pozwolić ani w obecnej sytuacji, ani w żadnej innej.
„Dlaczego jesteś sam?”
I jak na zawołanie, klnąc na siebie we wszystkich znanych językach, zerknął przez ramię, w miejsce, gdzie powinni być Rei i Kate. W końcu zdawało mu się, że słyszy ich głosy, czuje wonie tak samo intensywnie jak wcześniej, że ich oddechy padają na jego kark, przyprawiając ciało o drżenie nieprzyjemnego w tym wypadku podniecenia.
─ W czym rzecz? ─ syknął zaraz, robiąc kolejny krok naprzód, ku dziewczynce, którą ściął spojrzeniem. ─ Ty też jesteś tu sama, mylę się?
Nawet jeśli, to był przygotowany. Ciepło ogarnęło już wnętrze jego dłoni, choć ogień nie wydostał się jeszcze poza barierę złożoną ze skóry i mięśni. Miał w drugiej ręce lancet, ale moc była bardziej kontrolowana, gdy przychodziło mu walczyć na odległość.