Zbliżała się godzina szesnasta. Ren jak zwykle o tej porze przesiadywała jeszcze w Parku. Jej zadaniem było usuwanie zwiędniętych liści, kwiatów, wyrywanie chwastów, przemieszczanie wrażliwszych okazów roślin do szklarni, ulokowanych w miejscach niedostępnych dla obywateli. Aktualnie jednak klęczała z trójzębem w ręku pod sosnami i różanecznikami, dobre pięćdziesiąt metrów od alejek. Ziemię trzeba było nieco spulchnić.
Ubrana w zbyt duże (jak zazwyczaj), granatowe ogrodniczki i kalosze w zbliżonym kolorze, stała się obiektem mało zauważalnym w cieniu pod drzewami. Jedynie jej jasna koszula w kwieciste wzory mogła przykuć uwagę.
Dookoła siebie wyprodukowała mały bajzel. Przed chwilą była zajęta zgrabianiem liści z trawnika, teraz znowu wyciągała z zimną krwią małe "dzieci" starszych okazów zieleniny, wobec czego na trawniku miała porozkładane grabie, taczkę, motykę, kilka innych ogrodniczych akcesoriów i kilka kupek liści, czekających na zapakowanie i czekających na wywóz. A obok niej szlajał się biały pies, utytłany częściowo w ziemi. Husky węszył głównie w trawie, czasem ganiał za jakąś zagubioną żabą, innym razem wepchnął się nastolatce pod ramię, kolejnym zaczął się tarzać jak idiota.
Temperatura i ciągłe użeranie się z zakorzenionymi chwastami dawały się we znaki. Tym bardziej, kiedy jej rywalem okazała się być ścinana, a nie usunięta z fundamentem pokrzywa.
- Do diabła, kto był taki mądry i tego nie wyrwał?
Wstała, rozmyślając, jak pozbyć się uciążliwego problemu. Problemu, przez który miała teraz poparzone ręce. Jak zwykle nie użyła rękawic. Są one strasznie nieporęczne. Nie można wielu dziwadeł wyczuć. Po prostu lepiej pracować gołymi rękami.
Po skroni spłynęła słona kropla płotu. Na czole również nie było sucho. W kółko przecierała rękawem uwierające, wilgotne miejsca. Wzięła głęboki oddech, chwyciła się pod boki i zerknęła w stronę szczekającego psa, który... puścił się pędem na kogoś poruszającego się po alejkach. Jej zmęczone i półprzymknięte oczy zaraz nabrały pełnych kształtów, kiedy po białego wariata trzeba było biec.
- Rayu! Wracaj tu! - Poczuła w płucach jakby coś miażdżyło jej ten ośrodek.
Taczkę przeskoczyć przeskoczyła bez większego problemu. Gorzej było z tym, co znajdowało się za taczką. Grabie położyła ząbkami do góry, przez co teraz drewniany kij miała na czole.
- Szlag! - Wściekła chwyciła narzędzie do ręki. Miała ochotę, tak jak teraz stoi, złamać drewniany kij i wywalić części gdzieś w trawę, dając upust swojej wewnętrznej frustracji i agresji. Ale szkoda na to było czasu. Odrzuciła je i pobiegła dalej. Problem w tym, że pies pojawił się na miejscu kolizji daleko przed nią i zdążył już nabroić, szczekając na nieznajomych, a co gorsza, traktując obcego podopiecznego jak szczekającą zabawkę.