- A winda?
Prawie na niego warknął. Miliard mrówczych odnóży przebiegło mu po wargach, gdy dławił się suchością niewypowiedzianego pytania. „Głupi jesteś?”. Musiał być. Jaka, do diabła, winda? Przecież windą tu przyjechali – jedyną, jaka była dostępna. Dokładnie tą, która zaklinowana była między jednym, a drugim piętrem. Tą samą, która wprawiła ich w stan przedzawałowy. To miał być ten „genialny” plan? Trzeźwe myślenie?
Białowłosy złapał go pewniej za nadgarstek. Był tak cienki, że bez problemu kciuk dotykał pozostałych palców i Growlithe nie miał wątpliwości co do tego, że gdyby pociągnął go o jeden poziom mocniej, kość Reia złamałaby się z trzaskiem suchej gałązki.
Był bardzo mały i bardzo bezbronny.
Nonsens. „Mary” też się taka wydawała. I co? I poharatała mu ręce, wycieńczyła organizm, wypruła energię z większości żył. Jedna, mała, głupia pinda narobiła większych szkód, niż zrobiła to gigantyczna bestia, z jaką konfrontowała się Kate. Gdzie tu sprawiedliwość? Gdzie przeświadczenie, że dorosły zawsze będzie silniejszy od dziecka?
W dupie, warknął wymordowany, przeskakując po dwa albo trzy stopnie. On nie schodził w dół. Nawet nie zbiegał. On przewalał się jak istne tornado, gotowe wciągnął w swój wir krowy, farmy i jeepy, powyrywać wszystkie dęby i zrównać z ziemią góry.
Nic więc dziwnego, że gdy szczeknął mu pies, Grow omal się nie wyrżnął. Zatrzymał się tak gwałtownie, że całe jego ciało na ułamek sekundy straciło orientację w terenie. Mocno przełożył nogę do tyłu, stając na niej tak stabilnie, jak to tylko było możliwe i prawdopodobnie wyłącznie dlatego udało mu się utrzymać w pionie. Nie zarejestrował momentu, w którym wsunął się przed Reia, z własnej woli mianując się jego tarczą. Dostrzegł jednak to, co zapewne z góry miało przyciągać jego wzrok.
30.
Świetnie.
W rzeczy samej, zajebiście, warknęła zdyszana Shatarai, jakby to ona biegła dwadzieścia pięter i zasługiwała na możliwość sapania mu nad uchem. Prawie się skrzywił, ale nie miał teraz czasu, żeby
29
myśleć o błahostkach. Drzwi mogły nie być otwarte, ale wbiegnięcie na górę nie wchodziło w grę. W górę biegnie się dłużej, niż w dół, a nie mieli żadnej gwarancji, że wybuch nie zawali im całego przejścia na dół.
Jedyna winda była w potrzasku.
Jedyne schody groziły zawaleniem.
Byli na siódmym piętrze.
Mogło być gorzej?
28.
- Do drzwi – warknął nagle, wyrywając się ze stuporu.
Liczył, że nie musi tego tłumaczyć. Że jeżeli będą zamknięte, od razu Kate pociągnie Reia w dół, byle jak najprędzej pod „mniej inwazyjną” część schodów. W trzydzieści sekund byli w stanie dotrzeć na sam parter. Bez problemu.
Jeżeli nie – wystarczy otworzyć drzwi windy i zejść po drabince, modląc się do wszystkich bóstw, by kabina nie poluzowała się i nie zmiażdżyła ich na krwiste masło.
Brzmi jak plan?
27.
Jace, NIE!
Dopadł do psa.
SZLAG CIĘ!
Zrobił to tak niezgrabnie, że gdy kucał, zachwiał się i musiał wesprzeć ręką uzbrojoną w lancet, by nie stracić równowagi do końca.
26.
Jasne, trać cenne sekundy na głaskanie cholernego retrievera.
Nie w tym rzecz, choć dłoń faktycznie opadła na bok szyi czworonoga. Growlithe uważał jednak na to, by nie rozjuszyć psa – już teraz mógł być zdenerwowany, nawet jeżeli nic wcześniej nie wskazywało, by był wrogo nastawiony.
- Krótka piłka – mruknął mu niemal do ucha, przyglądając się  szmacianej obroży. To przeważyło szalę – materiał. Powieki przymrużyły się, gdy szybko oddychając przyglądał się przymocowanej do obroży bombie; przy okazji klnąc po rosyjsku, hiszpańsku, włosku i japońsku na zwyroli, którzy pokusili się o podobny pomysł.
To nie wszystko.
25.
Jeżeli było to możliwe (i żadne kable nie koligowały z tak ryzykownym czynem) to rozciął ustawionym pod kątem skalpelem obrożę na szyi psa, jednocześnie cały czas obserwując mechanizm, na którym migały coraz mniejsze liczby. Siedemnaście to limit, na który mógł sobie pozwolić – dopiero wtedy zacząłby się faktycznie denerwować.
Co zrobić, w przypadku niewypału?
Pies będzie biegł za nimi.
Złamać mu kark? Łapy?
Uśmiechnął się cierpko pod nosem.
Zdecydowanie tak. A potem biegiem – do drzwi lub w dół.

|| Także tak *kaszl* Wykorzystywanie słabości Growa to chamstwo. Jak mogłeś. ~

Regeneracja mocy:
- Umbrakineza: 2|4
- Pirokineza: 3|4

Nie słuchał strzępków zaprzeczeń – ani Kate, ani tych należących do Reia. Oczywiście, w obecnej sytuacji zdecydowanie bardziej odpowiadała mu wersja, w której wysyła głupiego psa poza obręb budynku. Chociażby wywalając go przez okno. Rzeczywistość była jednak bardziej brutalna i Growlithe pocieszał się tylko myślą, że wokół nie było żadnych otworów, przez które mógłby przepchnąć czworonoga i ziścić plan „A”.
Plan „B” obejmował bardziej ryzykowne środki.
Szarpnął lekko za obrożę. Materiał zsunął się z karku kundla, pozwalając Growlithe'owi odsunąć się od czworonoga. Tylko przelotnie zerknął w kierunku spadających liczb.
21...
Nie było czasu.
- Kate! – warknął, podnosząc się z klęczek. Ból kolan, rozszarpanej łydki, napiętych z przepracowania mięśni, aż wreszcie poobijanej skóry dał mu się we znaki do tego stopnia, że przymrużył mocno ślepia i wsparł się o udo, nim wyprostował plecy i pchnął nogą rozentuzjazmowane zwierzę w stronę drzwi. - Bierz go!
ZOSTAW TO!
18.
ZOSTAW TO CHOLERSTWO!
Wrzaski Shatarai uderzały w niego jak buchnięcia lodowatego wiatru. Krew z rozerwanego barku ściekała po skórze, klejąc do niej materiał ukradzionych ubrań. Pikały cicho następne sekundy. Tak brzmi ostatnie
15
sekund twojego życia, JACE!
Zwarł szczęki, wychylając się zza zakrętu. Obroża spoczęła na najwyższym stopniu, do jakiego dosięgał. Dopiero potem odwrócił się na pięcie i biorąc głęboki wdech, napinając brzuch i uda, ruszył w dół po kilka stopni.
Czasu coraz mniej. Jesteś pewien, że zrobiłeś wszystko, co miałeś? Że wypełniłeś każdy wyznaczony cel?
Gdyby Kate nie wykonała jego polecenia, sam wsunął jeszcze palce między wargi i gwizdnął na czworonoga, wpadając przez otwarte drzwi, które zatrzasnął i rzucił się do biegu w głąb korytarza.
Zakładając, że bomba faktycznie wybuchnie – nawet drzwi mogą okazać się jakimś amortyzatorem.

REGENERACJA MOCY.

- Umbrakineza: 3|4
- Pirokineza: 4|4

Stając przed wyborem, przede wszystkim, przyjrzał się windzie. Kusiło, żeby przejść tym wariantem, skracając sobie drogę, być może mijając setki niebezpieczeństw mogących kręcić się gdzieś na każdym z pięter. Zdał sobie zresztą sprawę, że schody w tym miejscu bywały szczególnie zabójcze.
Ale stan Kate niezbyt odpowiadał takim wspinaczkom, jego samego rwały mięśnie nogi, a Rei krzywił się, gdy tylko dotknęło się go za nadgarstek. Wszyscy byli wyczerpani. Nagłą walką, użyciem mocy, stresem.
- Nim zejdziemy – skierował wzrok na Kate – opatrzę ci bok. Usiądź pod ścianą i podwiń koszulkę. Rei, sprawdź, czy magnetowid nadal nie działa.
W tym czasie Growlithe przysunął się do jednego z ciał, a potem klęknął przy nim, przykładając lancet do jednego z fartuchów. Przecinanie materiału ostrym narzędziem było dziecinnie łatwe, ale przypominało mu o obrazie, jaki przywitał go zaraz po ocknięciu się. Po głębokiej, czarne dziurze następował nagły, zbyt jasny przebłysk, a potem morze krwi wokół badacza.
Coś go rozszarpało.
Bestia, która zaatakowała ich na klatce schodowej?
Niedorzeczność.
Wyczułby ten charakterystyczny zapach, a skoro wchodząc na schody nie poczuł nic – nie było opcji, aby potwór był ten sam.
O ile Rei nie kłamał.
Wilczur przycisnął dłoń do skroni i przesunął palcami po pulsującym miejscu. Zapach szczęśliwego czworonoga, który mimowolnie został włączony do teamu, aż nazbyt przypominał mu słowa młodego wymordowanego.
„Jak mokry pies, który wytarzał się w...”
W czym?
Podniósł się powoli z klęczek i spojrzał na Kate, dokładnie taksując kobietę wzrokiem. Ile o niej wiedział?
A ile wiesz o Reiu?
Daj sobie spokój, Shat. Nie mam ochoty na zabawę. Posykując w myślach podszedł do kobiety, przy okazji zaglądając jej w oczy. Prawie tak, jakby za sprawą samego wzroku był w stanie zdrapać z niej ludzką powłokę i dostrzec prawdę, jaką w sobie kryła. Wszystkie skłębione nicie tajemnic schowanych na samym dnie duszy.
Shatarai ryknęła śmiechem.
Wymordowani! Splunęła w bok. Wy nie macie duszy!
Zmarszczył lekko nos, przyciskając niedelikatnie materiał do rozszarpanego boku Kate. Złapał wtedy za materiał jej koszulki i podciągnął jeszcze wyżej, znacząco unosząc brew.
- No, no – mruknął, mało subtelnie zahaczając o rejony, które na pewno nie były przeznaczone mu do wglądu. - Chyba jednak przychylniej na ciebie spojrzę, Kate. – Z niekrytym rozbawieniem (no śmiechu warte) owinął porwany materiał dookoła jej szczupłego brzucha, uważając na to, by nie dotknąć brudnymi palcami krwawiącej rany. - À propos wglądu w kogoś – pociągnął, szarpnięciem zaciskając nieco prowizoryczny opatrunek. Niespiesznie zaczął go zawiązywać. - Pora na krótkie wybadanie terenu. Czas nas żre po piętach, ale dwie minuty nie powinny nas zbawić.
Czyżby? – zadrwiła Shiva, przymrużając ślepia. Dwie minuty to wieczność, Jace. Każda minuta pod twoją podeszwą to istne piekło.
Wzruszyło mnie.
Wilczyca prychnęła, rozwiewając się jak mgła, którą przegonił nagły podmuch gwałtownie otwartych drzwi.
Wymordowany zawiązał opatrunek i podniósł się z kucek, zerkając przelotnie na Reia. Nie wyglądał na poturbowanego – nie tak, jak walcząca z bestią Kate.
- Powiedzcie, co wiecie. Krótko i rzeczowo. Później ruszymy dalej. Rei, jak urządzenie? Swoją drogą - znów skierował twarz frontem do dziewczyny - bądź uważna.
W końcu przez ból głowy mógł nie wyłapać ważnego czynnika, a tego jeszcze brakowało, żeby bestia... Prawie parsknął. A jednak mimo niedorzeczności zerknął w górę, na sufit, jakby oczekiwał, że jego obawy postanowią się ziścić i dojrzy zwisający nad nimi łeb z paszczą o zębach ostrych jak brzytwa.

- Może to tobie nie powinniśmy ufać?
Ręka przełożyła się przez jej szczupłe biodro, gdy owijał ranny bok białym skrawkiem fartucha. Materiał przylgnął od razu do skóry, barwiąc się na brudną czerwień, a kiedy na tkaninie wyrósł wystarczająco duży kleks, usta wymordowanego uformowały się w krzywy grymas – coś nawet na kształt uśmiechu osoby, która chciała robić dobrą minę w momencie nadeptywania jej obcasem na stopę.
- Może – przyznał z rozbawieniem, zabierając ręce. Miał wrażenie, że gdyby nie był wystarczająco szybki, spróbowałaby mu je odgryźć przydługimi zębami. Uniósł niespiesznie wzrok z okolicy brzucha – teraz przykrytego koszulką. Wspiął się po przygarbionych barkach, szyi, linii szczęki, ubrudzonym policzku, aż wreszcie dotarł do oczu, na widok których kącik ust mimowolnie uniósł się ciut wyżej.
Może dlatego, że bawiła go jej wściekłość. A może to reakcja na nagły zryw dotychczas przycupniętego obok psa Reia, który niespodziewanie postanowił postawić się w roli adwokata i zmienić wersję wydarzeń, strzepując ze swojego towarzysza kurz i brud "fałszywych" oskarżeń.
Słodki dzieciak. Tylko trochę naiwny.
Grow podniósł się z klęczek, odrywając wreszcie kolano od nierównej podłogi. Natychmiast rana na nodze zaalarmowała mu o zbyt gwałtownym ruchu. Choć niezbyt mieli na to czas, a sam wymordowany nie przepadał za traceniem czasu na coś tak głupiego, jak opatrunek, to jednocześnie nie mógł sobie pozwolić na większą utratę krwi. Z tego też względu, ignorując pierwsze powarkiwania Kate, przeszukał kolejne ciała, by wybrać najmniej uwalony cudzą posoką skrawek tkaniny. Prowizoryczny bandaż nie mógł być co prawda zawiązany z dbałością, jaką wykrzesał sobie, gdy skupił się na dziewczynie, ale przetarcie ramienia i obwiązanie go jakąkolwiek szmatą wydało mu się nagle dziwnie istotne.
Jeszcze przerzucając odcięty materiał przez ranny bark, uniósł głowę, aby rozejrzeć się dookoła. Nie obchodziło go to, jakich zniszczeć dokonał wybuch. Rozglądał się za czymkolwiek podejrzanym, kierując wzrok na rogi holu, przemykając nim po drzwiach, by sprawdzić, czy wszystkie są domknięte. Nawet wciągnął powietrze, aż płatki nosa rozszerzyły się, powiększając się niemal dwukrotnie, by upewnić się, że w promieniu najbliższych metrów są sami.
Dopiero, gdy się o tym przekonał, niespiesznie odsunął się od Kate, przylegając plecami do ściany. Zawiązanie dwóch końcówek to udręka.
- A ja zakładam, że nie o wszystkim nam mówisz, Kate. – Cisza zrobiła się aż natarczywa, choć Growlithe zdawał się tym nie przejmować. Piętę jednej z nóg oparł o ścianę, a wzrok skierował na korytarz – nie tak dawno posadzka odbijała od siebie dźwięk tysięcy podeszew naukowców i strażników, którzy czuli się tu bezpiecznie, jak w tytanowym schronie. Jasne oświetlenie odkrywało przed nimi wszystkie tajemnice długiego holu, ich twarze były skupione, ale nie przestraszone. Spieszyli się – do pracy, do domu. Byli ludźmi. Wymordowany zdał sobie sprawę, że zawsze im zazdrościł, ale teraz jakby mniej. Może wracali do ciepłych łóżek, nie podcierali się cegłami, a ich przyjaciele zasadniczo nie próbowali wżynać im nogi od krzesła w serce, ale byli martwi.
Zabawne, jak szybko zmienia się punkt widzenia, gdy tylko nieco podniesie się głowę. To sprawdzało się również w obecnej sytuacji. Broda poziomu E uniosła się tylko odrobinę, ale zerknął na Kate z góry nie jak na towarzysza broni. Jak na przeszkodę. Była zadziorna, ale umykało jej najważniejsze.
Twarz białowłosego nie nosiła żadnego śladu niedawnego rozbawienia.
- Zapominasz się, dziewczno. – Ton wypełnił przestrzeń między nimi drżeniem warkotu, który opuścił jego krtań, wchodząc w niskie fale. - Naprawdę myślisz, że jesteś nam potrzebna? Ranna, krzykliwa i kłótliwa zołza miałaby przysłużyć się sprawie? Czym? Nie chcesz rozmawiać, chociaż sporo jest do wyjaśniania. Nie było tylko czasu. – Teraz też go nie ma. Wiedział o tym, ale zdawał sobie również sprawę, że na innych piętrach może czaić się coś, co go wytrąci z równowagi. Już teraz pluł się w brodę za akcję z dziewczynką, choć nie znalazł wytłumaczenia dla swojej nieuwagi. To ten ból głowy? Uporczywe dudnienie? Rozkojarzenie? Narkotyki? Moc Mary Sue? Powody przewijały mu się przed oczami niemal w formie listy, która rozwijała się z taką prędkością, że litery zaczęli zlewać się ze sobą, więc pokręcił głową, rozwiewając ulotny obraz. - Uspokój się wreszcie. Jesteś tu tylko dlatego, że twoja towarzyszka nie była egoistyczną suką i poprosiła nas o opiekę nad tobą. Myślisz, że łatwo jej było prosić nieznajomych o taką przysługę? – Brwi ściągnęły się ku sobie, tworząc na czole Growa pojedynczą zmarszczkę. - A jednak to zrobiła, na pewno mając świadomość, jak irytującą potrafisz być wiedźmą. Więc stul ten słodki dziób i spróbuj uszanować jej wolę. Zresztą, jest coś, co mnie interesuje. – Zapanowało milczenie, w czasie którego usilnie starał się sobie przypomnieć przynajmniej fragmenty rozmowy. Drapanie w głowie doprowadzało go do szaleństwa. Przyznanie się do tego pogorszyłoby sprawę, szczególnie teraz, gdy wściekłe spojrzenie jasnowłosej świdrowało go od góry do dołu. Szukała słabych punktów. Jak każdy drapieżnik. Nie mógł jej za to winić, w końcu sam zerkał na nią tylko po to, by przyjrzeć się jej ciału, ocenić siły i możliwości. Nie potrafił jednak odczytać żadnych konkretów z tego jej dzikiego wzroku. Uniesioną dłonią przesunął po obitej szczęce, krótkimi, brudnymi paznokciami zahaczając o policzek.
- Kiedy was spotkaliśmy, twoja... – znalezienie odpowiedniego sformułowania zabrało mu zdecydowanie za dużo czasu; sam był zaskoczony, że zawahał się na sekundę, nim wymruczał kolejną część zdania: - znajoma wspomniała o "nim". "Nim", czyli kim? Chciała zresztą, byś nam pomogła. Twierdziła, że wiesz, co się tu dzieje. Mówiła też w liczbie mnogiej, nie bardzo to zrozumiałem. – Zawiesił się, pozwalając jej przetrawić wyrzucone na wierzch informacje. Kątem oka przemknął po Reiu, później po psie, aż wreszcie znów rozejrzał się dookoła. Może to irracjonalne, by raz jeszcze sprawdzać teren, a jednak podświadomie rozglądał się za migającą lampką włączonej kamery lub błyskiem przyczajonych za uchylonymi leciutko drzwiami ślepi. Może było to tylko zwykłe, ludzkie przewrażliwienie, ale nie mógł strząsnąć z siebie przekonania, że Kate i Rei w swoim przerażeniu mieli racje – trzeba było brać nogi za pas, a zamiast tego urządzili sobie rozmówki. Obrady Szczerbatego Gruzu. Grow skrzywił się lekko, zmieniając pozycję. Identyfikator odsunął się od piersi, gdy przechylony odepchnął się od ściany i spoczął ponownie na torsie w momencie wyprostowania sylwetki. - Chcę też znać twoje możliwości. – Kiwnął głową w stronę schodów i windy. - I zdanie na temat mojej decyzji. Bo zejdziemy schodami, ze względu na...
Pik.
POPEŁNILIŚMY BŁĄD!
Wymordowany syknął niemal bezdźwięcznie, zwracając nagle zwężone źrenice prosto na urządzenie. Spuszczenie chłopca na ułamek sekundy prawie przyprawiło go o zawał, ale przynajmniej lżej mu było na duszy z pewnością, że nie tylko on popełniał błędy.
Odsłuchał charczącego urządzenia, kodując sobie najważniejsze wiadomości. Kiedy dyktafon zamilkł, Wilczur nie pozwolił na ciszę. Wydał z ust coś na wzór cmoknięcia niezadowolenia.
- Niewiele.

|| Ponieważ stale zapominam:
EKWIPUNEK: na szyi zawieszona smycz z kartą magnetyczną (na nazwisko Alexandra Payne'a), lancet, wziął też ze sobą strzykawki (oddał je Reiowi bodajże?).

Był tylko jednym z wielu ogniw. Czas pokaże na ile silnym, by przetrwać powódź wydarzeń, w których los niczego nie zamierzał mu ułatwiać. W tym momencie nie krył tego, co o całym zajściu myślał: miał największe prawo do drążenia dziury w całym. Może była to tylko irracjonalna zachcianka, może siła wyższa faktycznie władowała mu przywództwo w ręce, a on je tylko przyjął z szokującym spokojem, ale  tak czy inaczej ciężar decyzji spoczywał na jego, nie jej, barkach i właśnie dlatego te opadły o kilka centymetrów, gdy usłyszał pretensjonalny ton swojej towarzyszki.
Irytująca maruda.
- Jeżeli czujesz się na siłach, zawsze mogę oddać koronę. Jestem pewien, że szczekając tak, jak dotychczas, doprowadzisz nas prędko do wyjścia. Jak nie ukrytą mocą, to dzięki wszystkiemu, co tu przylezie, zwabione twoim jazgotem. Miejmy tylko nadzieję, że biegamy szybciej, niż oni łapią. Do jasnej cholery, Kate – jej imię wypowiedział nagle i miękko; prawie tak, jakby oprzytomniał i przestając używać ciężkiej barwy zdecydował się na czulsze rozwiązanie – wszyscy siedzimy w tym gównie po ramiona. Nie trzymam cię siłą. Masz tu setki drzwi, wybierz któreś i znikaj. Zawsze możesz mnie przegadać i przejąć dowodzenie. Wyglądam na kogoś, kto łapał za karki i rzucał na kolana?
Jasne brwi wymordowanego mimowolnie ściągnęły się ku sobie w wyrazie irytacji.
- Nie żarłbym się, gdybyś postanowiła wyjść z inicjatywą i podała jakiś sensowny plan.
Ostatni raz przesunął spojrzeniem po jej rannym ciele, na koniec zwracając twarz ku wyjściu, które jeszcze niedawno trzymało drzwi. Ruszył niespiesznie, by ocenić straty, przyjrzeć się wysokości, dostrzec możliwość ucieczki. Wrócił po chwili, nie podchodząc jednak z powrotem do Reia i Kate. Za cel obrał jedno z leżących ciał.
- Póki go nie wymyślisz, po prostu idź za mną. Taki układ ci odpowiada?
Shatarai zamigotała mu gdzieś obok. Była tym cieniem, który widzi się tylko kątem oka, ale gdy wreszcie zbierze się dość odwagi i spojrzy w tamtym kierunku, okazuje się, że nic nie ma.
Różnica była taka, że Shat istniała naprawdę. Nie była wymysłem – po prostu się z nim drażniła. Chciała jego szaleństwa, bo głównie jej byłoby na rękę, gdyby wpadł w amok. Zdarł skórę z ciał, doszukał się mięsa, zanurzył usta w krwi.
Rozbierając jedną z kobiet, ta myśl wykrzywiła mu twarz w rozdrażnieniu.
Shat, naprawdę nie mam humoru. Wystarczy, że jedna kobieta próbuje mi utrudnić życie.
Coś przemknęło mu koło ucha. Nie dostrzegł czerni jej ogona, ale poczuł świst zimnego wiatru – delikatnego, ale wyczuwalnego na tyle, by włosy na karku stanęły na baczność.
Przestaniesz wreszcie?
Zsunął kitel z lodowatej już kobiety i rzucił go na podłogę, kucając zaraz przy kolejnym ciele. Identyfikator wiszący na karku wymordowanego otarł się o odsunięte ramię trupa, gdy Growlithe wyciągał rękę jeszcze nie do końca zesztywniałego mężczyzny z rękawa narzuty.
Przecież byłam pierwsza – smutny ton głosu wreszcie dotarł do jego głowy. Dlaczego mnie wygryzła? Akurat teraz, gdy mamy szansę?
Rzucił ubranie na poprzednie.
Szansę na co?
Wilczyca pojawiła się tuż przed nim. Perfidnie stała z łapami utkwionymi w gardle martwego naukowca.
Na zabawę, Jace. Dzieci lubią się bawić.
A od kiedy to jesteś dzieckiem?
Skrzywił się, szarpiąc za tkaninę.
Powinien przestań z nią dyskutować.
Wciągnął powietrze.
- Kate – zwrócił się do niej, podając trzymaną akurat bluzę. - Zwiąż to ze sobą. Ubrań jest na tyle dużo, byśmy mogli się zabezpieczyć. Nie jestem dobry w te babskie magie, więc w twoich rękach zostawiam splątanie tego wszystkiego. Rei, przydaj się na coś i pomóż Kate. Byle szybko. Zróbcie trzy liny, potem zwiążcie w... – słowo zaszczypało go w język – przeplatany motyw?
Wilczyca przysiadła na tylnych łapach, przyglądając się temu, co robił. Przez chwilę milczała, dając mu czas, by sprawdził wytrzymałość zebranych ubrań, podawanych później dziewczynie.
Nie ja. Słowa opuściły pysk mary, choć wcale go nie otworzyła. Wpatrywała się tylko uparcie we właściciela, już nie kryjąc swojej obecności. Ale ty bywasz bardzo dziecinny. Wiesz czemu?
Bo jestem naiwny wierząc, że kiedyś się zamkniesz?
Zaśmiała się. Mimowolnie jej barki drgnęły z ludzkim odruchu zdradzającym tę czynność.
Blisko. Naiwnie wierzysz, że ten chłopiec, ta kobieta, nawet ten głupi pies...
Reszty nie usłyszał. Jego but wylądował idealnie na gardle trupa, tym samym miażdżąc część Shatarai. Jej sylwetka rozmyła się, jakby cały czas stanowiła jedynie zbite obłoki pary, które jakimś cudem uformowały się w konkretny kształt, ale wystarczył jeden ruch, by pozbyć się całości.
Tym była.
Ulotną myślą, którą łatwo było zgubić.
- Nie chcę szerzyć defetyzmu, ale jak któryś z nas się puści, to prawdopodobnie jego głowa zamieni się w farbę rozbryźniętą na gruzach. Wszyscy są świadomi ryzyka, mam nadzieję?
Odebrał od Kate ciasno związane ze sobą skrawki ubrań.
- Kto jest na schodach, Rei? – Pytanie prześlizgnęło się przez zwarte szczęki, kiedy sprawdzał ich prowizoryczną linę. - Schody są bezpieczniejsze od windy, więc i tak nie mamy wyjścia. Tutaj mamy też bliżej do ziemi, gdyby któreś z nas straciło siłę w rękach.
Kate miała pecha z obrażeniami, ale Grow nie zapominał o własnych nieszczęściach. Idąc korytarzem, czuł ból w łydce i pulsowanie w skroniach – z drugiej strony wszystkie warianty wydawały się teraz koszmarne.
- Wpierw zejdzie Kate. Następnie podam ci psa. – Dotarł na klatkę, od razu zerkając w dół. Trzy, cztery, może więcej metrów. To dużo. Nie tyle, by umrzeć po upadku w normalnych okolicznościach, ale w obecnych? Gruz bywał zaskakująco niebezpieczny, gdy walał się pod stopami i jakoś tak nienaturalnie zawsze upadało się skronią na ostry kant. Jakoś nigdy na aksamit albo materac wodnego łóżka.
- Rei, dasz radę, ta? Zejść po linie? – Opuścił nogę  uzbrojoną w but, by z całej siły uderzyć o wystającą, metalową część konstrukcji. Potem drugi i trzeci raz, aż łydka znów zapulsowała bólem i miał pewność, że po pierwsze: kurewsko boli, a po drugie: że pręt jest wytrzymały. Na tyle, by móc obwiązać wokół niego część materiałów.
- Na końcu zejdę... – Urwał nagle, patrząc w dół. Nieustannie wdychał powietrze, rozglądał się (w górę, w dół, nawet na boki), nadstawiał uszu. Rei mógł mieć rację, dzieci często dostrzegały najmniej widoczny szczegóły.
"Na schodach ktoś jest."
To samo w sobie brzmiało mało ujmująco.
Wymordowany przesunął więc dłonią po włosach, odgarniając je z czoła, by nie zasłaniały mu widoku, gdy mocował linę.
- Idź, Kate. Póki nikt z nas nie wyczuwa niczyjej obecności.
A dla pewności? – mruknęła zaczepnie Shat.
Dla pewności poślę na dół ciebie.

Przy najmniejszym drgnięciu Growlithe użyje umbrakinezy – Shatarai.

Na usta cisnęło mu się dużo słów. Tak dużo, że gdyby spróbował je wypowiedzieć, wyszedłby z tego niepożądany bełkot – więc może lepiej, że tym razem zatrzasnął zęby w milczeniu.
Może wolała, by ginęła w katuszach.
Wilczyca przysiadła tuż przy składającej ubrania Kate.
Lub sama chciałaby wcielić się w rolę mordercy?
Powietrze z trudem przecisnęło się przez zaciśnięte kły, gdy Grow nabierał oddechu do płuc. "Spokojnie" – to jedno słowo miało podziałać jak kojący zapach czystej pościeli w burzową, ciemną noc. A jednak coś wewnętrznie go drażniło.
Prowokowany, szepnęła Shatarai, podnosząc się z podłogi.
Albinos spojrzał w jej kierunku na sekundę. Zmarszczył przy tym brwi.
Zostań na miejscu.
Cmoknęła, choć żaden pysk nie byłby w stanie wydać takiego dźwięku. Był zbyt ludzki.
Nie odtrącaj jedynej pomocy. Pomruk wypełnił pomieszczenie wibracjami. Oni mogą cię zdradzić. Ale ja?
Warknął gardłowo, nagle mrużąc ślepia. Mara zniknęła, jakby wcale jej nie było. Dostrzec mógł za to Kate i na sam widok jej twarzy skrzywił się, ale unormował gniew. Wyprostował plecy, zwrócił frontem do rozbieranego ciała, rozluźnił ramiona.
- A czego ode mnie wymagasz? – Odgarnął włosy z karku jednej z kobiet. Kły go zamrowiły, więc szybko przykrył skórę ponownie. - Prócz tego, bym sczeznął w Piekle po wyjściu stąd. – Tym razem nie zdążył. Zęby minęły się z językiem o centymetr, ale słowa uciekły z gardła i tyle w kwestii milczenia.
Drażniło go to podejście, choć nie umykało przeświadczenie, że gdyby był na miejscu Kate, prawdopodobnie reagowałby tak samo. Już sama myśl o tym, jak byli podobni w tych kilku aspektach wprawiała go w psychiczne odrętwienie. Nie było opcji, by spotulniał i ugiął kark w przeprosinach, choć jego nowa postawa wskazywała na to, że zrozumiał intencje i zgodził się z nimi na tyle, by przerwać temat.
Skupił się głównie na sprawdzaniu ubrań, szukaniu tych, o mocniejszych tkaninach. Omijał więc swetry i koszulki, które darły się pod naporem mięśni. Jeżeli nie były w stanie wytrzymać siły jego rąk, jak miały utrzymać całe ciało?
- Rozumiem, że masz na myśli warkocz? - zapytała, a on zareagował machnięciem dłoni.
Wszystko jedno, jak to nazywano. Niech będzie, że warkocz. Byle wzmocnił całość ich prowizorycznej liny i zminimalizował możliwość zerwania się, gdy jedno z nich utknie w połowie. Jakby na zawołanie zerknął w kierunku Reia, który podbiegał do niego akurat po kolejną porcję ciuchów.
Dłoń wymordowanego chwyciła go w porę za nadgarstek, zwracając przodem do siebie. Nic nie powiedział. Spojrzał tylko w czerwone tęczówki dzieciaka, jakby na własnej skórze musiał się przekonać, co zostało ukryte za ich szkarłatem. Jeżeli to prawda, że oczy są zwierciadłem duszy, może tak będzie w stanie dostrzec to, co łatwo mu umykało? Chociaż to niedorzeczne, żeby ktoś takiej postury, z takim charakterem i taką moralnością był w stanie...
Puścił go i wrzucił na stertę ubrań dodatkowy płaszcz. Kiwnął po tym głową w kierunku Kate, dając znak, by ruszał w trymiga.
Niech stracę.
Tracił też cenne minuty, ale nie narzekał. To jasne, że wolałby wydostać się poza budynek w jednym kawałku, najlepiej jeszcze w tym roku. Nie mógł jednak zarzucić ani sobie, ani Kate czy nawet Reiowi, mozolnej pracy. Na lenistwo nie było czasu, choć rany doskwierały i ból głowy momentami doprowadzał do irytacji.
Ale jest znośny.
Właśnie. Ale był znośny. A skoro tak, wystarczyło zacisnąć zęby i czekać na swoją kolej przy linie. Nie dał po sobie poznać, że się niecierpliwił, a jednak pod fałdami założonych na ciało ubrań kryły się napięte żyły.
Nic nie powiedział, gdy padła opcja tak oczywista, jak "sprawcy od bomby". Rei mógł mieć rację. Więcej – pewnie ją miał. Grow musiał z góry założyć, że byli poczytalni na tyle, by wymyślić plan, i niepoczytalni do tego stopnia, by wpleść w niego żywe stworzenie. Pies był energiczny i ciężko zaprzeczyć, że mógł wywoływać pulsowanie żyłki przy okazywaniu swojej miłości, ale żaden potwór o zmysłach dzikiej bestii nie posunąłby się do tak... ludzkiej opcji.
Więc myślą, kalkulował, rozglądając się po otoczeniu raz jeszcze. Dopiero "dawaj tu tego futrzaka" opuściło jego brodę i skierowało błyszczące oczy na Kate. Kucnął wtedy i przywołał do siebie psa. I polują.
Mają broń? Byli tu wcześniej? Od początku wzięli ich sobie za cel? To motyw zabawy czy zemsty? Growlithe zmarszczył brwi, przyglądając się, jak pies trafia na podłoże, zniesiony z pomocą Kate. Nie musieli brać tej kupy szczekającego futra – tu śmiało by się z nią zgodził. Przyparty do muru nie potrafiłby znaleźć w sobie żadnego argumentu za tym, by spowolnić siebie i resztę podobnymi zabiegami. Nic nie wskazywało też na to, by miał w sobie wyjątkowe cechy – nie zionął ogniem, nie zmieniał kształtu, nie wykazywał nawet minimalnego procentu agresji. Jaką więc mieli pewność, że pomógłby w walce, a nie uciekł z podkulonym pod siebie ogonem?
- Tylko ty też zejdź.
Z gardła wymordowanego wyrwało się coś na wzór parsknięcia.
- Zejdę – zapewnił, wykrzywiając usta w grymas uśmiechu.
Nie kłamał.
Shatarai znów pojawiła się, wychwytywana jedynie kątem oka, ale zignorował ją i wkrótce znalazł się na dole. Cztery metry od platformy usłanej nagimi ciałami. Od razu położył dłoń na przeciwległym ramieniu, by je rozmasować, bo przez cały etap używał głównie ramion, by nie nadwyrężyć łydki.
- Kto wie? – mruknął, ruszając przed siebie. Klepnięciem w udo przywołał do siebie psa. Tego cholernego pchlarza, którego powinni posłać do diabła, gdy była ku temu sposobność. - Ale to druga osoba, która kieruje mnie do piwnicy. – Wsunął palec wskazujący za linię smyczy i uniósł ją nieco do góry. Identyfikator zakołysał się w powietrzu.
- Wystarczy póki co, że będziecie mieć oczy szeroko otwarte.
Schodząc zachował ostrożność. Już dwukrotnie największe niespodzianki znajdował na schodach, więc tym razem był przygotowany na kolejny prezent ze strony ich potencjalnych wrogów. Przesuwając dłonią po ścianie, przyglądał się uciekającym spod butów stopniom.
Nie zatrzymywał się na czwartym i trzecim piętrze, ale na każde rzucił okiem. Przelotnie przemykał po korytarzach, podświadomie szukając i zagrożenia, i czegoś, co byłoby przydatne.
Na drugim zatrzymał Kate, kładąc jej dłoń na ramieniu. Przyglądał się jej chwilę, zaciskając lekko usta, aż w końcu zsunął opuszki na jej nadgarstek i podniósł szczupłą rękę jasnowłosej. W rozcapierzonych palcach trzymał cienki łańcuszek, który po chwili wahania wsunął na jej przegub, marszcząc przy tym brwi.
- Na wszelki wypadek – puścił ją – gdybyś znów została zaatakowana. Rei. – Wypowiadając jego imię, rzucił w stronę dzieciaka drugi egzemplarz. - To Haye.
Shatarai otarła się o jego nogę.
Ograniczasz się. Artefakt już zaciska się na skórze. Po co dałeś Haye i Shivę?
Ruszył w dół, więc poszła za nim.
Jace, odpowiedz.
Zacisnął usta.
JACE.
Parter.
Białowłosy przesunął palcami po przegubie. Czarne pasy artefaktu przylegały na tyle, by nie był w stanie włożyć pod nie nawet paznokci. Niech będzie, że to ostatnia szansa. Z tą myślą zatrzymał się, by rozejrzeć się po korytarzu.
- Tu też nie ma okien. – szepnął do siebie. Niemal irracjonalne, ale z jakichś przyczyn najwidoczniej łudził się, że wystarczy wypowiedzieć to na głos, a na ścianach pojawią się otwory z wybitymi szybami.
To byłoby takie proste.
Nie zdziwiłbym się, gdybyś sama je zamurowała, warknął w myślach, kierując się do piwnicy.
Wilczyca zaśmiała się, zeskakując po kilka stopni, kompletnie kpiąc z tego, jak były poustawiane.
Zezłościłbyś się, gdyby tak było?
Dotarł do drzwi. Odruchowo wciągnął powietrze przez nos, węsząc za napastnikami. Nie było ich na żadnym z pięter – piwnica to ostatnie miejsce, gdzie mogliby się schować. Na palcach zbliżył się do wejścia, unosząc dłoń w znanym geście "stop".
Jeżeli nie wyczuł niczego niepokojącego i nie usłyszał żadnych dźwięków, podszedł na tyle blisko, by móc oprzeć ucho o powierzchnię drzwi. Kątem oka zerknął ku Kate, a potem – kiwnąwszy głową – oparł rękę o klamkę i nacisnął ją, napierając ramieniem na wejście.
Skrzywienie ust symbolizowało niezadowolenie.
Coś blokowało drzwi.
Albo ktoś.
Wargi poruszyły się na kształt słowa "chodź". Jeżeli piwnica naprawdę gwarantowała wyjście, to szczerze wątpił, by było niestrzeżone. "Wpierw na niewielką szerokość" – szepnął bezdźwięcznie, wskazując głową na drzwi. Nie zależało mu na inwazyjnym wejściu. Wręcz skłaniał się ku opcji, by wpierw prześledzić wnętrze.
Idziesz, Lars.
Lis wyszedł z cienia rzucanego na podłogę, otrzepał się i uniósł pysk, czekając na to, aż dziura między drzwiami a framugą rozszerzy się do rozmiarów, przez które będzie mógł się przecisnąć.

____________________________________________
SZACH-MAT.

Użycie mocy:
- Umbrakineza: 1/3.