Spoiler:

Zmrużył ślepia. Dopiero zdał sobie sprawę, że w ogóle miał je otwarte, przyjmując na zmęczone oczy nagły błysk czerwonego światła. Niebezpieczeństwo. Pierwsza myśl była jak startowe, lekkie uderzenie w błonę wytworzoną dookoła niego. Coś poza tą skorupą dobijało się pięściami, wysyłając masę intensywnych sygnałów i informacji, które przyćmiony dawkami narkotyków czy środków nasennych umysł wypierał wielkimi łopatami. Brwi ściągnęły się ku sobie, a powieki zatrzasnęły, gdy z marudnym syknięciem spróbował przekręcić głowę na drugi bok. Policzek szurnął po zimnym podłożu, a on sam z pomrukiem wtulił go w dół klatki, przez dłuższy moment starając się oddać raz jeszcze w ręce sił wyższych. Ale sen nie nadciągnął, a alarm nie umilkł, doprowadzając Wilczura do szewskiej pasji. Słabe palce z ledwością wsunęły się między biel kosmyków, a z gardła wydobył głośny warkot.
SPIERDALAĆ.
Szarpnął dłońmi – na tyle, na ile pozwalała mu na to licha siła – i raz jeszcze otworzył oczy. Wszystko przez moment wirowało, jakby znajdował się na otwartym morzu, ale wkrótce obraz ustał i wyostrzył się, przywdziewając głównie barwę ostrej czerwieni. Podniesienie się do siadu też wymagało od niego wysiłku, jakiego dawno nie zaznał. Luka w głowie wiała przeraźliwą pustką, jak smagający po twarzy wiatr wdzierający się przez dziurę w mroźną noc, a to wszystko naraz nie pozwalało mu się na niczym skupić. Bardzo ostrożnie uniósł się na drżącej ręce i rozejrzał po plenerze, marszcząc nos i powarkując, jak szczury kijem kundel.
I wtedy poczuł krew.
Wszystkie zmysły zaczęły wirować, przybierając tempa, a on sam umilkł, dyskretnie przebiegając spojrzeniem po zakratowanym widoku. Był w klatce. Stan organizmu? Jak na zawołanie poczuł dudnienie w czaszce. Podpodłogowy. Jak się tu znalazł? Co to za miejsce? Dlaczego tak wali krwią? Przełknął ślinę, gdy jego wzrok padł na napis. Usta poruszyły się lekko wypowiadając kolejne liczby – pięć, osiem – przysunął się bliżej krat, by dostrzec dalszą część zapisanej wiadomości, ale ślad rozmywał się w strategicznym miejscu, wykrzywiając twarz wymordowanego w marudnym wyrazie. Sze... dem.
5, 8, 6, 7?
Usiadł na piętach, wysuwając palce poza klatkę. Alarm wybijał rytm w jego czaszce, gdy dotykał palcami czytnika,  wpierw ostrożnie sprawdzając położenie klawiszy, a następnie wprowadzając zapisany na ziemi kod. Jeśli pojawi się błędny wydźwięk, spróbuje wystukać w innej kolejności – wpierw od najmniejszej, do największej, a potem (jeśli to nadal nie poskutkuje) odwrotnie.

Jeśli zaś czytnik zwolni zamknięcie i klatka Growlithe'a zburzy pierwszą ścianę między nim, a resztą tej kurewskiej organizacji, która go – był tego pewien – porwała i schrzaniła wewnętrznie, to pchnie kraty i wymknie się ze swojej zwierzęcej celi, od razu podnosząc się na nogi. Szybkie zlustrowanie spojrzeniem otoczenia i już w głowie zaczął wyrysowywać się plan. Idąc do ciała, odruchowo (wręcz mechanicznym, jakby wyuczonym ruchem) pochylił się jeszcze, by chwycić w palce metalowy uchwyt operacyjnego narzędzia. Zważył je w dłoni, zaciskając przy tym kły, ale gdy jego wzrok padł na ciele skąpanym we krwi, szczerze powątpiewał, że był sens szturchania jegomościa.
Bardziej martwy nie mógł być i wynikało to z autopsji samego wymordowanego. Szturchnął jednak bosą stopą biodro faceta, potem z impetem uniósł nogę i wepchnął piętę w jego brzuch. Zakładając, że trup nagle nie ożył, przypominając mu o wszystkich obejrzanych filmach o zombie, kucnie przy nim, łapiąc ostrze skalpela (?) w zęby i przeszukując jego ubrania. To, co przy nim znalazł (o ile cokolwiek było), a co wydawało mu się względnie przydatne, chwycił w dłoń i... w tym momencie się zachwiał, w ostatnim momencie łapiąc równowagę dzięki ręce. Oparł ją o ziemię, nabrał powietrza przez kły (i narzędzie), a potem ostrożnie podniósł się do pionu. Mokrą od krwi dłoń wytarł w biały materiał, w jaki go ubrano, złapał za nóż i już miał podejść do czytnika kart, by go zbadać, gdyby coś innego nie zwróciło jego uwagi.
Oczy wymordowanego przemknęły na bok, a wzrok dosłownie przeciął na pół kulącego się w klatce chłopca.
Nie było opcji.
Jakaś chora część nakazywała zostawić bachora i działać na własną rękę. Nie wiedział w końcu, czego może spodziewać się od czegoś takiego – nawet jeśli wyglądał niewinnie, niejednokrotnie rzeka rwała brzegi. Ale po dwóch krokach warknął pod nosem, okręcił się na pięcie i podszedł do prywatnej celi ściśniętego w niej dzieciaka. Nie było czasu na zabawę w bohatera, ale mimo tej świadomości opuszki palców wybadały teren.

Jeśli i tu pojawił się czytnik (choć na prowizorycznej mapce go nie ma), to wstukał wcześniej poznany kod. Jeśli nie, mimo reakcji nieznajomego chłopca (lub jej braku) przeszedł do szafek, by prędko je splądrować.

Gdyby nie zdarte gardło, na pewno by parsknął. „Że go okradłeś”, co? Tak jakby była to największa z widocznych tu zbrodni; jakby niedaleko wcale nie leżał rozpłaszczony, śmierdzący trup z wybałuszonymi oczami i fioletowym językiem. Choć – jakby na to nie spojrzeć – dla Growlithe'a właśnie tak było. Nie interesowało go ciało, jako osoba sama w sobie. Nie patrzył na niego jak na kogoś, kto jeszcze jakiś czas temu mógł wrócić do domu, do swojej rodziny, kto miał własną godność, zainteresowania, umiejętności – ostatecznie wszyscy lądują w piachu. Przedtem stają się tylko pustą powłoką owioniętą fetorem. Tym razem nie było inaczej – tyle tylko, że ta pusta powłoka posiadała parę skarbów, które wymordowany skonfiskował.
Po tym, jak nie udało mu się odsłuchać wiadomości, odstawił póki co dyktafon na blat stołu operacyjnego, samemu podchodząc do klatki z przerażonym kociakiem. Dzieciak naprawdę był rozczulający w ten najgorszy, bo najniewinniejszy sposób, wykręcający innym wnętrzności i suszący gardło. Sam Growlithe odczuł dziwne mrowienie w skroniach, ale zwalił to natychmiast na fizyczny stan.
Pik pik pik.
Zmarszczył nos, gdy czytnik zaczął grymasić. Nie odpowiedział dzieciakowi – przeznaczył ten czas głównie na stawianiu nóg na tyle prosto, by nie iść jak gość po paru głębszych, dotarł finalnie do szafek i przetrząsnął je wzdłuż i wszerz, niektóre z papierów wyrzucając na podłogę. Parę z kartek przefrunęło, by opaść i wessać szkarłatną barwę z wielkiej plamy uciekającej spod martwego ciała, barwiąc zdjęcia pacjentów na najbardziej bolesny i zarazem żywy kolor ze wszystkich dostępnych.
─ … bie też je robili.
─ Hm? – mruknął, choć wszystko usłyszał. Wyrzucał akurat kolejny plik spiętych spinaczami papierów, by wreszcie zatrzasnąć z powrotem drzwiczki szafy i spojrzeć w kierunku opartego o kraty chłopca.
Nie znosił, gdy ciało ledwie się go słuchało. Miał zresztą dość wrażenia, że jakaś część jego życia została skradziona przez zachłanne łapska, upchnięta na laboratoryjnym stole i odebrana bezpowrotnie – bo szczerze wątpił, by udało mu się wyłuskać z zakamarków umysłu wszystkie puzzle układanki i stworzyć autentyczne wspomnienia ostatnich... właśnie... czego? Dni? Tygodni?
─ Nie będziesz tak robił?
Kucnął ostrożnie przed jego klatką, spoglądając dzieciakowi w oczy.
─ Nie, nie będę – przyznał chrypliwie, opierając dłonie o smukłe pręty.
Będę robił o wiele gorsze, młody.
─ Odsuń się trochę.
Dłonie wymordowanego nabrały temperatury – wyczuwalnej również przez rudowłosego chłopca, choć ten zdążył się już cofnąć na względnie bezpieczną odległość. Nie trzeba było zresztą długo czekać, by zastygłe w miejscu powietrze zaczęło drżeć. Dokładnie tak, jak zwykle faluje całe miasto w bardzo gorące, letnie dni, niemożliwe do wytrzymania nawet z wiatrakiem tuż przy twarzy i lodem Algida między wargami.
─ O czym mówisz? – Padło pytanie, w czasie którego starał się przetopić żelastwo odpowiednio wysokim gorącem. Języki ognia prześlizgiwały się między jego palcami jak żywiołowe węże, co rusz atakując twardy metal, próbując przeżreć się przez niego na wylot i udostępnić wreszcie dodatkową opcję ucieczki. ─ Co wiesz, młody? Jak jest duży? Ma słabe strony? A mocne? – Dłonie w końcu puściły. Jeśli zabieg mu się udał, chwycił za kraty i postawił na siłę przy ich wyrywaniu. Jeśli nie, zerknął raz jeszcze na czytnik, bo – być może – prócz klawiszy pojawiła się tam również ewentualność użycia karty, którą od razu przystawił.
Bez względu jednak na wynik wsparł się na udach i podniósł, podnosząc z ziemi również odłożony wcześniej lancet. Strzykawki wcześniej ułożył na brzegu blatu stołu, zaraz obok dyktafonu. Chciał mieć wolną rękę na wypadek, gdyby – zmrużył ślepia – jednak coś postanowiło się tu przedrzeć. Obejrzał drzwi, dotknął opuszkami ich zimnej struktury, nadstawił uszu ciekaw, czy przez ich grubość będzie miał możliwość wyłapania dźwięków cichszych niż kobiecy wrzask sprzed paru chwil (który - notabene - nadal huczał mu w czaszce).

|| EKWIPUNEK: na szyi zawieszona smycz z kartą magnetyczną (na nazwisko Alexandra Payne'a), lancet, wziął też ze sobą strzykawki.

─ … otworze, który uciekł.
Co ty powiesz. Byłem przekonany, że to zwykły listonosz.
Mimo wszystko nie przerywał mu. Nawet na niego nie spoglądał, bardziej zajęty oglądaniem pomieszczenia ze wszystkich możliwych kątów, by nie przeoczyć żadnej potrzebnej rzeczy. Naukowiec nie miał przy sobie nic, prócz strzykawek – zakładał, że była to albo trucizna, albo „uspokajacz”, o jakim wspominał właśnie nieznajomy – więc w istocie był bez broni. Lancet w palcach ciążył, ale czuł się, jakby miał wyskoczyć na mur z wykałaczką. Moce też szwankowały. Co prawda mógł użyć pirokinezy i przetopić brzegi krat – nie było to jednak na tyle skuteczne, by poszło po jego myśli.
Osłabienie robi swoje, co?
Uniósł rękę i pstryknął palcami. Niewielki płomień pojawił się i zgasł na jego zawołanie. Zmarszczył lekko brwi, przemykając spojrzeniem na bok, w kierunku drzwi, przez które lada moment miał zamiar wyjść. Dotknął opuszkami gładkiej, metalowej struktury, która przyjęła ciepło. Nie. To nie tak, że osłabienie zniwelowało potęgę ognia. To te kraty. Musiały być na tyle solidne... Growlithe mimowolnie uśmiechnął się pod nosem z prychnięciem... że nie był w stanie ich spalić. Tak samo jak – zapewne – większości sprzętu, jaki się tu znajdował.
─ … aaaaaaaki duuuży!
─ Doprawdy? ─ Szorstki ton dotknął stulonych uszu chłopca, gdy wymordowany kierował na niego rozszerzone w źrenicach oczy. Przyglądał się uważnie, jak drobne dłonie nakreślają wielkość potwora – spore bydle, hm? - a potem dzieciak nawiązuje do faktycznych gabarytów. Więc Growlithe miał do czynienia z roślejszym i prawdopodobnie silniejszym osobnikiem. Kiwnął głową, przyjmując to do wiadomości z dziwną lekkością.
─ Śmierdział czymś konkretnym? Jak z jego zmysłami? Ślepy, głuchy, brak powonienia?
Nie zakładał, że to może mu pomóc, ale najwyżej przygotuje zmysły na przyjęcie nakreślonego fetoru. Wzniósł na moment spojrzenie na sufit, jakby przypomniał sobie, że to ostatnia z powierzchni, której dokładnie nie obejrzał, a do której mógł być przymocowany... no, na przykład jakiś egzemplarz karabinu samopowtarzalnego M1 Garand... ale gdy nie dostrzegł nic ciekawego, powrócił do przyglądania się twarzy chłopca, którego usta poruszyły się akurat w niewygodnym pytaniu.
─ Żebyś niósł rzeczy – sprostował bez ogródek, wskazując ruchem brody na poukładane obok siebie przedmioty – dyktafon i zabezpieczone strzykawki. ─ Jeśli przyjdzie co do czego – przeciągnął po nim spojrzeniem, odwracając się do drzwi ─ muszę mieć wolne ręce.
Wsłuchiwał się w cichnące chrzęszczenie, stłuczenia, huknięcia i kroki. Ucho wyłapywało te dźwięki z ledwością, bo nadal pulsowało mu w skroniach, uniemożliwiając wystarczające skupienie się. Pewny był tylko tego, że bestia oddaliła się wystarczająco, by pozwolić na stwierdzenie, że na najbliższe sekundy byli bezpieczni.
Odsunął się wtedy od wejścia, odczekał jeszcze kilka sekund, potem spojrzał na chłopca, kiwnął do niego głową – nie narób hałasu – i wreszcie wsunąwszy palce na kartę magnetyczną, przystawił ją do czytnika. W milczeniu przyglądał się diodzie, nadal uważnie nasłuchując – tak odgłosów, które mógłby wykonać nieznajomy chłopiec (mimo wszystko Growlithe nie żywił do niego ani zaufania, ani sympatii) lub cofnięty potwór. Zakładając, że słuch miał doskonały, nawet pierdoła pokroju piknięcia czy nawet szurnięcia drzwi po podłodze mogły przyspieszyć wszystkie trybiki i zmusić bestię do ataku.
Zawsze istniała opcja, żeby zatrzasnąć mu ciężkie wejście przed nosem i zyskać chwilę, przez którą by go zamroczyło. Growlithe nabrał wdechu, zważył ostatni raz metalowy lancet, a potem pchnął drzwi i wyszedł na korytarz, od razu łapiąc wszystkie zapachy, jak rasowy ogar, szukając znajomych i – przede wszystkim – świeżych woni, które zaprowadziłyby go do wyjścia na zewnątrz.

Nie odpowiedział – wystarczyło ledwo możliwe do wychwycenia przez cudze spojrzenie kiwnięcie głową, by zdać sobie sprawę, że to jedyna reakcja na słowa nieznajomego chłopca. Więc dewastator był silnym skurwysynem, prawdopodobnie o wiele większym i roślejszym od niego samego; bez dwóch zdań miał sporo energii, skoro zrobił wpierw zamieszanie, od którego Growlithe'owi na samą myśl znów podupadała równowaga, a potem poszedł szaleć gdzieś dalej. Wilczur nadal czuł się słabo po wybudzeniu, a narkotyki lub inne substancje, którym karmiono jego organizm, skutecznie się do tego przyczyniły. Nawet umysł pracował z nieświeżą żywotnością, przypominając mu, że każdy za pomocą paru gówien jest w stanie zmienić się w bezwładnego kalekę. W dodatku robiono tu przedmioty niepodatne na pirokinezę – a ogień to pierwsze, czego używał, gdy stawał przodem do przeszkód.
Był bezpieczniejszy od mar.

Cisza.

Wyszedł, rozglądając się za zagrożeniem, ale nic prócz ziemi usłanej trupami nie dostrzegł. Wokół unosił się intensywny zapach uryny - „... tóry wytarzał się w sikach albo sam się zesikał. Chyba.” - krwi, potu, cudzych perfum, zapewne z bardzo wysokiej półki, wszystko razem zebrane w paskudny zapach, wykrzywiający zmysły. Znalezienie wśród poskręcanych sylwetek takiej, która nie odpychałaby go samym fetorem, było zapewne awykonalne, ale mimo tego kilka pierwszych osobistości ominął z twarzą ściągniętą w brutalnie obojętnym wyrazie. Nie mrugnął nawet, gdy ciszę absolutną przerwało rzężenie, ale zatrzymał się i bez obracania głowy, przemknął spojrzeniem na bok. Kątem oka zlustrował powoli przekręcającą się twarz, upstrzoną większymi kroplami rozbryzganej krwi.
- Pomocy...
Przez oblicze białowłosego przemknął grymas bólu. Próbował sięgnąć pamięcią w przeszłość, ale żaden obraz, nawet najdrobniejszy fragment nie stawał mu wyraźnie przed oczami. Pozostały marne ochłapy świadomości i ostre światło lampy tuż nad nim, które rozlewało się bielą dookoła tak silnie, że dostrzegał tylko je. Utracił część swojej tożsamości. Okradziono go z czasu, który był w stanie wykorzystać inaczej. Czego się teraz spodziewano? Że pokiwa głową w wyrazie współczucia i wysunie do przodu rękę. „Złap się, pomogę ci”. A potem wszystko będzie klarownie, gdy zmusi się go do robienia za mięso armatnie, by ratować sczerniałą od grzechów skórę?
Growlithe odwrócił się powoli przodem do nieznajomego.
- Pomocy. To mnie zabije. Ja nie chcę.
Powieki wymordowanego drgnęły, gdy błysk świadomości przebił się przez czarną dziurę. To był marny świetlik w absolutnym mroku, ale nie pozostało nic innego, jak chwycenie się go i przytrzymanie na tyle mocno, by zrobić z niego pożytek. Syknął stłumienie, kiedy światło lampy wyciskające mu łzy z oczu, zostało zakryte przez cudzą twarz i tak solidnie zniekształconą. Nie potrzebował jednak jej rysów. Znał ten głos. Uniósł nagle dłoń i dotknął swojego policzka, jakby spodziewał się znaleźć tam zaschniętą porcję papki, którą w niego wpychano.
- Shhh! – Uciszył go gwałtownie, zerkając kątem oka na chłopca. - Bądź czujny, młody. – Z tymi słowami ruszył ku mężczyźnie, nogą odsunął ramię leżącej obok kobiety o wielkich, wybałuszonych oczach, które – zdawałoby się – lada moment, a wypadną i poturlają się po podłodze, zbierając na białka całą czerwień. Kucnął przy nim i spojrzał prosto w przekrwione oczy.
- Co za ironia losu, że możecie zdychać od tak marnych obrażeń, nie? – Jakby na potwierdzenie swoich słów wysunął rękę i dotknął opuszkami rany tuż pod linią jego żuchwy. Paznokcie zagłębiły się w otworze, gdy podpierał łokieć na kolanie i wsparł podbródek o dłoń. Wyglądał jak znudzony nastolatek, którego zmuszono do przeglądania jakichś beznadziejnie starych zdjęć rodziny, od których wolał dłubać palcem w ziemi, niż zagłębiać się w rewelacyjne powiązania familii sprzed dziesiątek lat. - Powiedziałeś, że chcesz pomocy. – Głos był bardzo cichy. Na tyle, by chłopiec stojący na swoim posterunku, nie był w stanie wyłapać dokładnych sylab – na tyle jednak dokładny, aby ciało tuż przed nim miało pewność, że pewne puzzle wróciły na swoje miejsce. Growlithe słyszał jego głos aż nazbyt wyraźnie – jakby na idealnie gładkiej, czarnej powierzchni, przesunięto pazurami, pozostawiając na niej białe, krzywe ślady. - Zabawne, skoro wyglądasz tak żałośnie. – Palcami przesunął aż na jego policzek, lekko przekręcając przy tym swoją głowę, jakby ciekaw, jak wygląda nowe arcydzieło ze zmienionej perspektywy. Nadal nasłuchiwał – tak dźwięków wydanych przez chłopca, jak i kroków, oddechów, nawet nieznaczących szurnięć. Choć przybrał rolę rozleniwionego małolata, wszystkie jego mięśnie były napięte do granic możliwości. Jeden nieostrożny ruch, a... Oderwał palce od warg mężczyzny, pozostawiając na nich metaliczny posmak jego własnej krwi. Wsparł się wtedy drugim łokciem o miejsce tuż nad kolanem, a jego głowa zjechała nieco na dół, by zaraz być przytrzymaną przez obie dłonie. - Co powiesz na ważną wymianę? Puszczę w niepamięć wszystkie kurewstwa, które mi robiłeś i pomogę ci się stąd wydostać, a ty powiesz wszystko, co wiesz na temat bestii, która zrobiła tu ten burdel... i podasz mi, jak się stąd wydostać.

Pstryknął nagle, celując palcem wskazującym prosto w nieznajomego. Bang.
- Winda, parter, trzecie drzwi po lewej, potem główne drzwi i bingo - powtórzył za nim, trzymając się wcześniej wytyczonej roli niezbyt zadowolonego, ale zmuszonego nastolatka - tym razem ucznia próbującego zapamiętać i tak niezbyt skomplikowaną formułkę, którą nauczyciel obiecał dać na ostatecznym teście sprawdzającym umiejętności. - Mam nadzieję, że mnie nie wychujałeś. Nie lubię, gdy ktoś za wszelką cenę stara się zgrywać chojraka, mając w gaciach trzy kilo więcej. Bo wiesz... - Opuścił ręce, które zawisły między jego nogami, gdy pochylał się ku rzężącemu mężczyźnie. - Kłamałem. - Uśmiech. - Zrobię z ciebie gówno. Po zapachu sądząc, większość roboty odwaliłeś za mnie. - Ręka wystartowała. Nim z poharatanego gardła zdążyła wyrwać się jeszcze jakaś nuta, dłoń wymordowanego dosłownie wbiła się w jego usta, mocno napierając na zęby i wargi - jakby miał zamiar zmiażdżyć jego czaszkę, pozostawiając po sobie makabryczny fresk. Tym jednak razem postanowił zmagazynować energię na potwora, z którym zapoznał się odrobinę bardziej, niż potwór z nim. Uśmiechnął się lekko, może nawet ze zbyt zuchwałym prychnięciem. - Czas spać - zacytował mężczyznę, który mógł poczuć, jak języki ognia wpełzają niczym węże wprost na jego podniebienie i wnętrza policzków, przemykają zygzakami głębiej, bezlitośnie dotykając przełyku piekielnym gorącem. Nie tylko wkradały się do najbardziej zakurzonych zakamarków jego organizmu - one rozpychały się, jakby nabierały masy i kształtów, próbując rozerwać ciało mężczyzny od środka, zamieniając je w zwęgloną, bezwładną skorupę, otuloną nie bezpieczeństwem, którego tak usilnie pragnął, a fetorem, od którego każdy krzywił nos.
Dzieciak może to poczuć, Jace.
Wymordowany zmrużył zwierzęce ślepia, ściskając mocniej twarz oponenta. Być może zbyt naiwnie uwierzył, że szczeniak zajmie się powierzonej misji i nie zacznie poddawać się dziecięcej ciekawości, kiedy Wilczur w spokoju zajmie się ich wspólnym katem. Katem, który był głupi, zawierzając swoje życie komuś, w kogo jeszcze nie tak dawno wpychał narkotyki, już wtedy przecież spychając się na przegraną pozycję. Oczywiście - parsknął w myślach - palant pewnie nie zdawał sobie nawet sprawy, że los bywał kapryśny i czasami w jednej sekundzie zamieniał sielankę w piekło, przełamywał bariery lub naprowadzał niewidzialną dłonią na cegłę, która po pchnięciu uruchamiała cały mechanizm i otwierała wrota do skarbca. Nie przeszło mu przez głowę, że jego monotonne życie może przewrócić się do góry nogami, bo ktoś podał złą dawkę rozszalałemu huraganowi. A jednak wystarczyło jedno niedopatrzenie, by zniszczyć utopijne dni.
Growlithe naparł na niego mocniej. Paznokcie wbiły się w oba jego policzki tak intensywnie, że wszelakie możliwe kolory, jakie zdołało wywołać pchające się niestrudzenie gorąco odeszły; pozostały tylko wielkie, białe plamy tam, gdzie akurat wgryzały się palce Growlithe'a, czekającego, aż ciało przestanie stawiać opór. Był ciekaw, czy powieki ofiary otworzą się do granic możliwości, a białka w efekcie ze zbyt wysoką temperaturą zamienią się w suche balony i pękną, przebite niewidzialną igłą.
Zmęczenie. Zaraz za zaintrygowaniem - i tak wymuszonym - kryło się znużenie, którego nawet nie krył. To nie tak, że nie chciał się stąd wydostać, a świadomość balansowania na cienkiej jak nóż granicy między zachowaniem życia, a dyskusją z diabłem, była dla niego nierealna. Zdawał sobie sprawę z ryzyka, jakie ponosił decyzjami. Wiedział też, że nie czeka go lekki spacerek po stokrotkach zielonej łąki - na to było już zdecydowanie za późno.
W dodatku ten szczeniak. Po co go brał?
Mimo wszystko nie zawahał się na ułamek sekundy. Z wnętrza dłoni wymsknęło się jeszcze kilka długich wstęg ognia, nim Growlithe wreszcie puścił ciało. Zrobił to mając pewność, że już żadne słowo nie wydobędzie się z gardła wieprza, nie zacznie wrzeszczeć zanosząc się sopranem i - przede wszystkim - nie zwróci na siebie uwagi jakże dzielnie wykonującego swoje zadanie chłopca. Kimkolwiek był - Wilczur nabrał wobec niego garść dotychczas uśpionej głęboko sympatii. Bez przyznawania się, to jasne. Zachował podobne wzmianki dla siebie, przeszukując rozrzucone na ziemi poły ubrania mężczyzny, by wyciągnąć upragnioną kartę.
Dopiero, gdy wziął, co nie jego, obrócił identyfikator, by odszukać nazwisko - lubił mieć przewagę nad wrogiem, nawet jeśli ów wróg już dawno gryzł piach Otchłani.
- Strasznie smutne - powiedział nagle niskim szeptem, podnosząc się z klęczek. Jeszcze chwilę przyglądał się zakrwawionej twarzy, ale jej nieinteligentny wyraz prędko sprowadził go na ziemię. Czas działać. Poruszył dłonią uzbrojoną w kartę i obejrzał się na chłopca, mając nadzieję, że jego słowa skupią uwagę wystraszonego do ostatniego włoska dzieciaka w pełni na nim. - To był samozapłon. Na szczęście był tak miły, że powiedział nam, jak wyjść. Nawet dał nam swoją kartę. - Jakby na potwierdzenie swoich słów uniósł wyżej rękę i obrócił prostokąt w palcach. - Mówiłeś, że jak masz na imię? Billy? - rzucił, robiąc już pierwszy krok w kierunku windy.